Dynamiczne badanie ogólne

(dotyczy ogólnego sposobu

poruszania się osoby badanej,

przede wszystkim jej chodu.)

•Subiektywne:

-Obserwacja chodu

(płaski i nierówny teren, bieg)

-Porównanie z chodem
fizjologicznym

(cechy chodu,

wyznaczniki chodu)

Obiektywne:

•Cyklografia

•Metoda kinematograficzna

•Chodniki tensometryczne

–

pomiar

nacisku stóp na podłoże (siły i czasu trwania) w
poszczególnych okresach fazy podporu

•Obecnie stosowane badania w
ujęciu trójpłaszczyznowym

- pomiar nacisku stóp
na podłoże w każdym
fragmencie fazy podporu
(baropedografia)

– symetria

chodu – czas i wielkość nacisku

- zarejestrowanie
ustawień kątowych w
stawach kończyn dolnych,
zmieniających się w
kolejnych momentach cyklu
chodu

– odniesienie do

fizjologicznych wzorców

- dodatkowo badanie
elektromiograficzne

– analiza

czynności mięśni podczas chodu

Pozwalają na analizę
ruchu poszczególnych
odcinków ciała w
kolejnych fazach chodu

Dynamiczne badanie

miejscowe (obejmuje ocenę

ruchów czynnych i biernych oraz

ocenę stanu mięśni

poszczególnych odcinków ciała.)

•Obserwacja:

-Orientacyjna

– podczas

wykonywania różnych czynności

•Dotyk:

-wyczuwalne tarcia,
chrzęsty czy
przeskakiwania w
stawach

– można określić granicę i

rodzaj oporu

- stan, konsystencja,
skurcz słabych mięśni,
wielkość oporu dla
silniejszych mięśni,
ocena napięcia
mięśniowego

Powyższe badania uzupełnia się o ocenę zakresu
ruchomości w stawach i dalsze badanie mięśni

Ocena ruchomości w stawach:

•Orientacyjnie

–

podczas różnych ruchów

•Goniometrem

– możliwość wykrycia

ruchowych:

•nadmiarów (kierunek i zakres ruchu
patologicznego, pozycja stawu)

•ograniczeń (pozycja lub kierunek
zablokowania, wielkość, twardość i rodzaj
przykurczu – mięśniowy lub torebkowy)

•Testy wspomagające

– np. Thomasa,

test ścienny, pomiary długaści kończyn, pomiary
wg Otta i Wurma czy też Molla i Wrighta

•Badanie „czucia końcowego
ruchu”

•Tkanka bliznowata, wzmożone napięcie
mięśniowe, skrócenie struktur
łącznotkankowych (w mięśniach, torebkach,
więzadłach) – mniej elastyczne od
fizjologicznego zakończenie ruchu

•Ciała wolne w stawie (np. odłam łąkątki w
stawie, „myszki stawowe”) – twarde
zakończenie ruchu

•Różnicowanie
ograniczenia i\lub
dolegliwości bólowych,
występujących podczas
wykonywania ruchu
biernego i czynnego.

•Jeżeli ruch czynny i bierny są
ograniczone i/lub bolesne w
tym samym kierunku, to
przyczyna dysfunkcji stawu
powinna dotyczyć raczej tkanek
niekurczliwych (kości, torebek
stawowych, więzadeł, kaletek
maziowych, powięzi czy
korzonków nerwowych)

•Jeżeli ruch czynny i bierny są
ograniczone i/lub bolesne w
przeciwnym kierunku, to
przyczyna najprawdopodobniej
tkwi w obrębie tkanek
kurczliwych (mięśnie, ścięgna i
przyczepy)

Ocena mięśni

•Obserwacja

– charakterystyczne

ułożenie poszczególnych odcinków ciała,
świadczące o zaburzeniu funkcji różnych
mięśni

•Pomiary siły mięśniowej

•Test Lovetta – 6 stopniowa skala,
wymaga wprawy (opór), ocena całych
grup mięśni, tylko niektóre pojedynczo,
w jednej pozycji wszystkie możliwe
mięśnie (nie męczymy pacjenta)

•Wykorzystanie dynamometru –
obiektywizacji służy porównanie ze
zdrową kończyną, ocena przyrostu siły
podczas terapii

•Do zastosowania oporu (punkt wyjścia
do treningu siłowego):

-maksymalny opór jednokrotnego
dźwignięcia (30sek)

-maksymalny opór
dziesięciokrotnego dźwignięcia (10
razy)

•W warunkach prawidłowych
badany mięsień (grupa
mięśniowa) rozwija pełną siłę, a
ruchowi lub próbie ruchu nie
towarzyszy reakcja bólowa.
Pojawienie się bólu przy
powtórnej czynności ruchowej z
oporem może świadczyć o
nieznacznych zmianach
patologicznychw obrębie
ścięgien mięśni.

•Jeżeli siła skurczu jest pełna
lecz towarzyszy jej reakcja
bólowa, to wskazywać to może
na nieznaczne uszkodzenie
włókien mięśniowych, ścięgien a
zwłaszcza przejść brzuśca
mięśnia w ścięgno

Próba chodu

„gwiaździstego” wg

Babińskiego – Weila

Próba kroków

Unterberga

Próba

Romberga

Próba chodu po lini

Próba

pokazywania wg

Barany’ego

Skala korektywności skolioz wg

Wejsfloga:

1. Możliwość czynnej korekcji

2. Możliwość biernej korekcji

3. Brak możliwości nawet biernej korekcji

4. Deformacje towarzyszące brakowi

możliwości biernej korekcji

Skala korektywności ręki reumatoidalnej wg

Seyfrieda:

1. Korekcja czynna

2. Korekcja bierna (ale utrzymać czynnie)

3. Korekcja bierna (bez braku możliwości utrzymania

korekcji)

4. Brak możliwości nawet biernej korekcji

Skala uszkodzenia stawu wg Seyfrieda:

1. Możliwość ruchu czynnego z niewielkim obciążeniem

w pełnym zakresie

2. Możliwość wykonania wolnego ruchu czynnego bez

obciążenia w pełnym zakresie

3. Możliwość wykonania tylko ruchu w odciążeniu w

zachowanym zakresie ruchu biernego

4. Możliwość wykonania ruchu w odciążeniu w

ograniczonym zakresie ruchu biernego.