Wykład I

Wykład I

Wykład wprowadzający- uwagi

wstępne. Historia chirurgii

.

•

Z chirurgią człowiek zetknął się od zarania

dziejów, gdyż choroby i ból towarzyszą

ludzkiej egzystencji

•

Stan nauk medycznych i chirurgii na

przestrzeni wieków trudno jednoznacznie

określić.

•

Czyniono to na podstawie wykopalisk i

istniejących dokumentów.

•

Stwierdzono iż około 1500 lat p.n.e chirurgia

starohinuska stosowała szwy do zaszywania

ran powierzchownych i jelitowych. Usuwano

ciała obce za pomocą magnesu.

•

Najwięcej materiałów zachowało się z okresu V i VI

w. p.n.e w Grecji. Dzieło „Corpus Hippocraticum” w

połowie poświęcone jest chirurgii.

•

Osiągnięcia Hippocratesa rozwinął Rzymianin

Celsus. Opisuje sposób podwiązywania naczyń,

zaopatrywania ran i leczenia owrzodzeń.

•

Dalszy rozwój chirurgii to działalność w Rzymie

Klaudiusza Galena (130-200 r.n.e.) wprowadza

nazwę raka do określenia nowotworu sutka. Opisuje

zabiegi leczenia zwichnięć, złamań i leczenia ran.

•

W około 100 r n.e. Rogerius ze szkoły włoskiej w

Salerno wydał dzieło „Practica chirurgiae”

•

Nowy etap w chirurgii średniowiecza otworzył

Ambroży Pare (1510-1590) wprowadza różne

sposoby leczenia zwichnięć i złamań oraz leczenie

stanów ropnych.

Zaprzestaje leczenia ran wrzącym tłuszczem

•

Do XVII w. praktycznie działalność

chirurgiczna spoczywała na tkaczach,

czeladnikach, łaziebnikach i balwierzach.

Były to czynności niegodne

wykształconych doktorów medycyny.

•

Europejski rozwój chirurgii następuje po

otwarciu w Paryżu w 1731 r. Królewskiej

Akademii Chirurgii (Petit, Chopart,

Desault)

•

Do XIX w. chirurgia nie dawała

spodziewanych efektów leczniczych.

Dupuytren stwierdził „Cóż znaczą

wszystkie śmiałe i piękne operacje, skoro

chorym nie wychodzą na zdrowie ?”

Kamieniem milowym w

Kamieniem milowym w

rozwoju chirurgii była w XIX

rozwoju chirurgii była w XIX

wieku możliwość

wieku możliwość

•

Walki z bólem

•

Walki z zakażeniem

•

Leczenia krwią

Walka z bólem

Walka z bólem

•

Wdychiwanie par tlenku azotu i podtlenku
azotu przy rwaniu zębów Hickman 1823,
Wells 1844 r.

•

Zastosowanie eteru- Wiliam Morton 1846 r.
dentysta- na jego nagrobku napisano „który
znosił ból przy operacji i od którego nauka
zapanowała nad bólem”

•

Wprowadzenie chloroformu przy porodach
Simpson 1853

•

Oziębienie skóry eterem- Richardson 1867

Walka z zakażeniem

Walka z zakażeniem

•

Wprowadzenie antyseptyki położniczej (mycie rąk

przez personel szpitalny roztworem chlorku wapnia)-

Semmelweiss 1840 r.

•

Wprowadzenie antyseptyki przy operacjach

chirurgicznych

Lister 1867 r. przemywanie ran kwasem

karbolowym

•

Wprowadzenie sterylizacji materiałów

opatrunkowych i narzędzi przez Bergmanna 1886 r.

•

Odkrycie barwników bakteriobójczych w 1908 r i

zastosowanie przez firmę Bayer specyfiku Prontosil

rubrum” Dr Domagk nagroda Nobla w1939 r. za

wprowadzenie do lecznictwa tego preparatu.

•

Wprowadzenie sulfatiazolu- 1939

•

Wprowadzenie do użytku penicyliny
w 1940 r. odkrytej w 1929 r. przez
Fleminga.

•

Wprowadzenie tzw. czystości
chirurgicznej oraz zasad aseptyki i
antyseptyki w praktyce chirurgicznej

Leczenie krwią

Leczenie krwią

•

Odkrycie zasad krążenia krwi przez

Harveya 1616 r.

•

Przetaczanie krwi od zwierząt Baptysta

Denys 1667- kończyło się śmiercią

pacjenta

•

Przełom w leczeniu krwią- odkrycia przez

Karola Landstainera w 1900 r trzech

podstawowych grup krwi A,B,O.

•

Postęp w dostępności leczenia krwią

wprowadzenie przez Hustina w 1915 r.

konserwowania krwi przez stosowanie

cytrynianu sodu.

•

w czasie I wojny światowej powstały

specjalne zespoły do przetaczania krwi-

postęp organizacyjny

•

Obecnie nadzór nad krwiolecznictwem

Woj. Stacja Krwiodawstwa.