Cele nauczania
Taksonomia celów
Taksonomia stanowi narzędzie
umożliwiające dokonywanie klasyfikacji
rzeczy oraz ukazywanie zachodzących
między nimi relacji. Jest to narzędzie
pomocne podczas podejmowania decyzji
dotyczących celów dydaktycznych.
Taksonomia jest wynikiem pracy Blooma
oraz jego zespołu oraz dotyczy ona zarówno
dziedziny poznawczej jak i emocjonalnej;
jest powszechnie wykorzystywana w
planowaniu nauczania.
Cele kształcenia w hierarchicznym układzie określa
się mianem taksonomii celów kształcenia, która
wyraża się w tym, iż wyższe kategorie obejmują te
niższe kategorie osiągania celów. Celem
taksonomii celów kształcenia jest:
ułatwienie grupowania celów
ujawnienie ewentualnych braków czy niedostatków
w doborze czy formułowaniu celów
ułatwienie definiowanie czynności osób uczących
się
ułatwienie doboru zadań testowych
ułatwienie precyzowania celów oraz
przedstawiania ich w postaci hierarchii
Taksonomia dotyczy trzech
dziedzin
1. dziedziny poznawczej - wyodrębniono 6
poziomów w procesie nabywania wiedzy, na
których dokonują się poszczególne procesy
poznawcze; każdemu z tych poziomów odpowiada
dany proces intelektualny:
zapamiętywanie wiadomości
rozumienie wiadomości
zastosowanie
analiza
synteza
ocena
2. dziedziny emocjonalnej - wyróżnia się
5 kategorii, określających stopień
wymaganego od uczniów zaangażowania
albo napięcia emocjonalnego:
odbieranie bodźców
reagowanie
wartościowanie
systematyzacja wartości
uwewnętrznienie systemu wartości
3. dziedziny psychomotorycznej - wyróżnia
się 6 kategorii, uszeregowanych od
prostych odruchów aż do złożonych
czynności przekazywania innym swoich
myśli i emocji:
odruchy
ruchy podstawowe
zdolności percepcyjne
zdolności fizyczne
ruchy wyćwiczeniowe
ruchowe środki wyrazu
Funkcjonująca w Polsce taksonomia celów ABC zbudowana jest z dwóch
poziomów oraz z czterech kategorii:
I POZIOM WIADOMOŚCI
zapamiętanie wiadomości (uczeń potrafi
przypomnieć sobie pewne fakty, tematy, prawa,
teorie nauk, zasady działania, przedmioty,
terminologię czy pojęcia; poziom zapamiętywania
wiadomości jest elementarnym poziomem wiedzy)
zrozumienie wiadomości (uczeń potrafi przedstawić
wiadomości w innych formach niż je zapamiętał,
potrafi je uporządkować, wiązać pomiędzy sobą oraz
z innymi wiadomościami, znajduje cechy wspólne
oraz różnice między poznanymi zjawiskami,
wykrywa zależności i związki przyczynowo -
skutkowe, dokonuje uogólnień, podsumowań, potrafi
objaśniać i formułować wnioski)
II POZIOM UMIEJĘTNOŚCI
A. zastosowanie wiadomości w sytuacjach typowych
(uczeń wykorzystuje w praktyce zdobyte wiadomości
zgodnie z podanymi regułami i algorytmami, potrafi
obserwować zjawiska, analizować zależności i
związki przyczynowo - skutkowe oraz stosować
reguły z elementami twórczości)
B. zastosowanie wiadomości w sytuacjach
problemowych (uczeń formułuje problemy oraz je
rozwiązuje poprzez dokonywanie analizy, syntezy,
wartościowania zjawisk i przedmiotów według
określonych kryteriów, tworzy plan działania)
Cele kształcenia według W.
Okonia
Celem kształcenia ogólnego jest
zapewnienie uczniom ich
optymalnego rozwoju
intelektualnego, chodzi tu zatem o
kształtowanie osobowości uczniów.
w ujęciu rzeczowym, kształcenie
ogólne posiada trzy podstawowe
cele:
1.opanowanie podstaw naukowej wiedzy z zakresu
przyrody, społeczeństwa, techniki i sztuki na poziomie
umożliwiającym zrozumienie zasadniczych rzeczy,
zjawisk oraz wydarzeń i procesów
2. ogólne przygotowanie do prowadzenia działalności
praktycznej, a więc wykształcenie polegające na
opanowaniu podstawowych form działalności
praktycznej umożliwiających poznawanie i
przekształcanie przyrody, społeczeństwa i kultury
3. kształtowanie naukowych przekonań oraz naukowego
światopoglądu; nabywane przez uczniów wiadomości
oraz doświadczenia praktyczne (będące obiektywnym
budulcem wykształcenia ogólnego) zostają
usystematyzowane oraz wartościowane w wyniku czego
następuje akceptacja lub odrzucenie ich przez ucznia
Dobór treści kształcenia determinowany jest przez
następujące czynniki:
wymagania społeczno - polityczne
mówiące, iż dobór treści powinien się
odbywać w jawny i wyraźny sposób;
treści kształcenia powinny tworzyć
jednorodny
system
oświaty,
uwzględniać podstawowe potrzeby
społeczeństwa oraz kształtować w
uczniach naukowy pogląd na świat
wymagania zawodowe- rolą szkoły jest
ciągłe podwyższanie technicznej kultury
społeczeństwa co odbywa się w toku
odpowiedniej realizacji celów kształcenia
politechnicznego oraz przysposobienia
zawodowego;
szkoła
powinna
kształtować
w
uczniach
postawę
racjonalizatorską
oraz
poczucie
odpowiedzialności za wykonywaną pracę
wymagania kulturowe - rolą szkoły jest wdrażanie
uczniów w dobra kultury oraz stwarzanie
warunków umożliwiających pomnażanie owych
dóbr
wymagania naukowe - treści kształcenia powinny
być adekwatne do rygorystycznych wymagań
nauki, zatem to znajomość podstaw nauki jest
podstawą dla kształcenia ogólnego; podstawowym
elementem przygotowania do indywidualnego i
społecznego życia jest opanowanie przez młodego
człowieka naukowego poglądu na świat
wymagania dydaktyczne - złożone są z następujących
elementów:
systematyczność - treści kształcenia muszą mieć
strukturę zgodną z wewnętrzną logiką danej dziedziny
korelacja - między poszczególnymi przedmiotami
muszą istnieć związki
wiązanie teorii z praktyką - istnieją trzy możliwe układy
treści nauczania:
→ liniowy (uczeń daną partię materiału przerabia tylko
raz, jak na przykład nauka tabliczki mnożenia)
→ układ koncentryczny (materiał jest powtarzany po
jakimś czasie)
→ układ spiralny (dane treści są omawiane na coraz to
wyższych poziomach)
wymagania psychologiczne - treści
nauczania powinny być dostosowane do
możliwości ucznia oraz jego
intelektualnego i psychofizycznego
rozwoju; wyróżnia się trzy główne okresy
rozwoju:
→ młodszy wiek szkolny
→ wiek dorastania
→ wiek wczesnej młodości
Teorie doboru treści kształcenia:
MATERIALIZM DYDAKTYCZNY (encyklopedyzm)
Jako główny cel materializmu obrano przyswajanie
jak największej liczby wiadomości, materiału
nauczania. Zwolennikiem tej teorii był Komeński,
postulował on naukę wszystkiego. Teorię tę
krytykowano za sposób przyswajania przez ucznia
wiedzy oraz brak kształtowania jakichkolwiek
umiejętności i stosowania zdobytej wiedzy w
praktyce. Krytykowano również lekceważenie
przez materializm metod nauczania.
FORMALIZM DYDAKTYCZNY (kształcenie formalne)
Celem tej teorii obrano pogłębianie i poszerzanie
zainteresowań oraz zdolności poznawczych, zatem
stanowiła ona odwrotność encyklopedyzmu. Tutaj
treści kształcenia nie były istotne. Funkcjonowała
teoria transferu dodatniego polegająca na
przenoszeniu nabytej umiejętności na inne czynności.
Krytykowana była za przecenianie znaczenia dla
rozwoju przedmiotów takich jak matematyka i nauka
języka przy jednoczesnym lekceważeniu nauk
przyrodniczych oraz rozumowego poznawania
rzeczywistości. Natomiast najważniejszą zaletą tej
teorii był fakt zwrócenia uwagi na potrzebę rozwoju
zainteresowań, zdolności, pamięci, wyobraźni, uwagi i
myślenia.
UTYLITARYZM DYDAKTYCZNY
Jako główny cel obierał osiągnięcie
takiego poziomu wiedzy oraz
działalności, by mogły one służyć
jako narzędzia w operowaniu
środowiskiem, zatem teoria ta
wyznawała praktyczne
przygotowanie do życia.
MATERIALIZM FUNKCJONALNY
Twórcą tej teorii był Wincenty Okoń, który jako
główny cel kształcenia obrał aktywne poznawanie
rzeczywistości oraz wdrażanie uczniów do jej
przekształcania. Poznanie miało służyć
usprawnianiu i udoskonalaniu działalności służącej
jako sposób poznawania rzeczywistości. Według tej
teorii, dobór treści powinien się opierać na
światopoglądzie, ideach przewodnich oraz
wszechstronnej działalności o charakterze
społecznym, przyrodniczym, technicznym i
kulturowym.
Co 6 lat następuje podwojenie się zasobu
wiedzy, przy czym okres ten również ulega
skracaniu. Już sam wiek XX zgromadził więcej
wiedzy niż łącznie, wszystkie pozostałe
epoki. Co półtora roku dokonują się znaczne
zmiany w technologii komputerowej, w
internecie co roku, konieczność
przekwalifikowania się jest szacowana
aktualnie na raz na 10 lat. Żyjemy w czasach
określanych mianem stulecia kompetencji;
wiek XXI stanowi epokę wiedzy, która staje
się strategicznym celem każdego człowieka.
Rocznie publikowanych jest około 80 tysięcy
książek i 150 tysięcy różnych czasopism,
codziennie powstaje nowy portal internetowy, w
związku czym bardzo potrzebna staje się wiedza
dotycząca tego, czego nie trzeba czytać, co staje
się niemal prawdziwą sztuką przetrwania w
obecnym zalewie informacji. Pytanie: "czego nie
czytać" wiążę się również w jakiś sposób z
pytaniem: "czego uczyć", a dzisiejsze podejście do
treści kształcenia nie jest takie jak kiedyś.
Konieczność dokonania wielu zmian w zakresie
treści kształcenia jest jednym z najważniejszych
zadań współczesnej edukacji.
Poniżej znajduje się pewnego
rodzaju dekalog, zawierający 10
głównych zarzutów wobec współczesnych treści kształcenia:
encyklopedyzm, czyli wiedza faktograficzna oraz
werbalizm (sposób realizacji treści)
historyzm - wiedza dotycząca przeszłości przeważa nad
wiedzą dotyczącą teraźniejszości oraz przyszłości
addtywizm - dodawanie coraz to nowszych treści
kształcenia przy braku eliminacji dotychczasowych
przeciążenie - czyli przeładowanie programów
nauczania
uniformizm (jednolitość) - brak dyferencjacji czyli
różnicowania treści kształcenia
jednostronność - preferowanie danego typu treści
kształcenia, np. "wiedzieć, że..." przeważa nad
"wiedzieć jak..." lub "wiedzieć, dlaczego..."
akademizm - teoretyzowanie i dezintegracja wiedzy
izolacjonizm - brak więzi z codziennym życiem
nieprzystosowanie - do psychofizycznych
możliwości uczniów
niedostateczne uwzględnianie potrzeb
społeczeństwa o charakterze globalnym i
przyszłościowym, nie poruszanie takich zagadnień
jak zagrożenia nuklearne, dewastacja środowiska
naturalnego człowieka, zła gospodarka zasobami
energii oraz surowców naturalnych, zagrożenia
cywilizacyjne takie jak narkomania terroryzm,
przestępczość czy fanatyzm itp.
Obecni dydaktycy postulują następujące zmiany w zakresie kanonów
kształcenia:
należy łącznie ujmować cele oraz treści kształcenia
(zakładane wyniki, metody oraz organizację pracy
dydaktycznej)
należy złagodzić ostre progi programowe pomiędzy niższymi i
wyższymi szczeblami kształcenia
należy mieć świadomość, iż szkoła nie jest już jedynym
źródłem wiedzy dla uczniów
należy pamiętać, iż współczesny człowiek musi się borykać z
różnymi, jeszcze niedawno niespotykanymi problemami (np.
globalnymi)
powinno się integrować w pokrewne przedmioty i wspólne
treściowe obszary, bloki tematyczne
należy zastąpić postulat mówiący, iż należy uczyć jak
najwięcej oraz coraz dłużej, na postulat: uczyć tyle ile trzeba,
tak najdłużej jak się da
Współczesny kanon kształcenia ogólnego powinien spełniać
następujące warunki:
uczyć w jaki sposób żyć
w jaki sposób się uczyć, by przyswajać
nową wiedzę w ciągu całego swojego życia
jak myśleć w sposób swobodny a zarazem
krytyczny
jak kochać świat oraz starać się go czynić
bardziej ludzkim
jak samodzielnie się rozwijać w swojej
twórczej pracy
Plany i programy nauczania
Plan nauczania – obejmuje pełny rejestr
realizowanych w danej szkole
przedmiotów, ich rozkład na
poszczególne lata nauki, a także liczbę
godzin nauczania przeznaczoną na
poszczególne przedmioty. Tego rodzaju
plan stanowi podstawę do opracowania
programów nauczania poszczególnych
przedmiotów
Program nauczania
Ustala, jakie wiadomości,
umiejętności i nawyki o trwałych
walorach poznawczych i
wychowawczych oraz w jakiej
kolejności uczniowie mają je
przyswajać
Składowe programu nauczania
1. Uwagi wstępne- określa się w nich cele
nauczania danego przedmiotu.
2. Materiał nauczania- obejmuje podstawowe
informacje, pojęcia ,prawa, teorie i ważniejsze
hipotezy, metody i techniki pracy, algorytmy,
reguły postępowania.
3. Uwagi o realizacji programu- wskazówki na
temat metod, form organizacyjnych i
środków umożliwiających skuteczną realizację
programu
Podręczniki szkolne
Najważniejszy środek dydaktyczny służący do:
1. opanowania nowych wiadomości z danej dziedziny wiedzy,
łącznie z ich uporządkowaniem i utrwaleniem,
2. kształtowanie nowych oraz utrwalanie już posiadanych
umiejętności i nawyków, w tym umiejętności samokształcenia,
3. całościowego i równocześnie problemowego ujmowania
zagadnień, zdobywania nowych wiadomości poprzez
racjonalne posługiwanie się już posiadaną wiedzą,
4. kształtowanie nawyku systematycznej kontroli, oceny oraz
korekty przebiegu i wyników uczenia się,
5. rozumienie treści czytanego tekst, czego wyrazem jest
umiejętność powtarzania z pamięci najważniejszych
wiadomości.
Funkcje dydaktyczne podręcznika
Funkcja motywacyjna- polega na rozwijaniu sfery
emocjonalno – motywacyjnej ucznia, a przede
wszystkim na kształtowaniu jego zainteresowań
oraz pozytywnego nastawienia do uczenia się, na
mobilizowaniu do pracy.
Funkcja informacyjna- umożliwia uczniom
wzbogacanie zasobu posiadanej wiedzy i to nie
tylko za pomocą tekstu, fotografii, rysunku,
Funkcja ćwiczeniowa- kształtowanie pożądanych
umiejętności i nawyków, niezbędnych w procesie
nauczania, uczenia się