DNS

System nazw domen (DNS) jest trójskładnikowym 

systemem, który został opracowany, aby rozszerzyć 
zakres stosowania rozwiązywania nazw, przy 
jednoczesnej minimalizacji nakładów pracy na codzienną 
obsługę przestrzeni nazw i jej dystrybucje pomiędzy 
różne jednostki. DNS posiada następujące składniki:

• serwer nazw;
• resolwer (klient);
• przestrzeń nazw.
DNS jest rozproszoną bazą danych, która służy TCP/IP do 

rozwiązywania nazw hostów na adresy IP (lub odwrotnie) 
dla każdego komputera na świecie, bez konieczności 
stosowania lokalnych plików HOSTS. Jeśli klient posiada 
skonfigurowany adres IP serwera DNS, to może wysyłać 
zadania rozwiązania nazw do tego serwera, zamiast 
korzystać z własnego lokalnego pliku HOSTS.

Rozwiązanie nazwy hosta za pomocą serwera DNS 

obejmuje następujące kroki:

1. Nazwa hosta zostaje wpisana w aplikacji gniazd (sockets) 

lub w wierszu poleceń - na przykład, URL witryny WWW w 

przeglądarce lub nazwa serwera FTP w kliencie FTP.

2. System operacyjny sprawdza, czy nazwa docelowego 

hosta zgadza się z nazwa hosta skonfigurowana lokalnie. 

Jesli tak, to lokalny adres IP hosta zostaje wykorzystany 

do lacznosci w warstwie Internetu.

3. Jesli nazwa nie zgadza sie z nazwa lokalnego hosta, to 

wysyla on zadanie rozwiazania nazwy hosta docelowego 

do znanego sobie serwera DNS. Resolwer może 

powtarzać zadania w odstępach 5, 10, 20 i 40 sekund. 

Jeśli serwer DNS odpowie na zadanie, to odpowiedź 

(zwykle adres IP) posłuży do nawiązania łączności w 

warstwie Internetu.

4. Gdy serwer DNS nie udzieli odpowiedzi, wówczas 

użytkownik otrzymuje komunikat o błędzie i 

przetwarzanie zostaje zakończone.

Domena DNS to po prostu węzeł w przestrzeni nazw. 

Domena ta składa się ze swojej pierwotnej nazwy i 
wszystkich domen położonych poniżej. Można również 
myśleć o domenie DNS jak o tożsamości zbiorowej. 
Każda nazwa organizacji w Internecie musi być 
unikatowa, co osiąga się za pomocą zarejestrowanych 
nazw domen.

Serwer nazw usługi DNS to komputer z uruchomioną 

aplikacją serwera DNS. Serwer ten może składować 
dane pliku strefy lokalnie lub w pamięci. Serwer DNS 
odpowiada na zgłaszane przez klienty zadania 
rozwiązania nazw, usiłując znaleźć te nazwy (oraz 
związane z nimi adresy IP) w przestrzeni nazw. Serwer 
nazw wykonuje również na plikach stref operacje 
związane z zarządzaniem bazą danych — na przykład, 
aktualizacje rekordów zasobów i transfery stref.

Resolwer to klient usługi DNS. Resolwerami mogą być 

stacje robocze lub serwery TCP/IP, lecz jedne i drugie 

muszą być skonfigurowane tak, by wysyłać zadania 

rozwiązywania nazw pod adres IP przynajmniej 

jednego serwera DNS. Wiekszość komputerów 

biurkowych w środowisku DNS gra role resolwerów.

Przestrzeń nazw DNS sklada sie z nienazwanego węzła 

głównego (unnamed root) oraz rozchodzących się z 

niego gałęzi zwanych domenami. DNS wykorzystuje 

organizacje hierarchiczną, aby utrzymać informacje o 

przynależności domen. Domena główna, oznaczana 

przez kropkę (.), jest nadrzędną dla wszystkich 

pozostałych domen. Zarówno domena główna, jak i 

ogólne domeny najwyższego poziomu (top-level 

domains) są zarządzane przez mieszcząca się w USA 

organizacje Internet Corporation for Assigned Names 

and Numbers (ICANN). Pozostałe domeny najwyższego 

poziomu są zarządzane międzynarodowo.

Przestrzeń nazw DNS funkcjonuje jak grupa odrębnie 

zarządzanych baz danych, mieszczących się w różnych 

systemach komputerowych. Każda z tych baz jest w 

stanie wyszukiwać wpisy w pozostałych bazach danych i 

korzystać z nich. Przestrzeń nazw składa się z dużej 

liczby serwerów nazw, zwanych systemami, połączonych 

ze sobą w związki typu nadrzędny-podrzędny. Każdy 

system może być odpowiedzialny jedynie za niewielki 

obszar przestrzeni nazw, lecz w odpowiedzi na zadania 

klientów mogą być zwracane nazwy hostów z innych 

systemów.