Systemy odniesień przestrzennych

Uniwersytet Warmińsko – Mazurski

w Olsztynie

Wydział Geodezji i Gospodarki Przestrzennej

GEODEZYJNE OPRACOWANIE

PROJEKTU INWESTYCJI

Zadaniem geodezyjnego opracowania projektu inwestycji
jest jednoznaczne określenie położenia jego elementów
w układzie wyznaczonym przez punkty osnowy realizacyjnej.

Projekty inwestycji pod kątem ich geodezyjnego
opracowania możemy podzielić na dwie grupy:

- obejmujące zespoły obiektów

- plany zagospodarowania przestrzennego,
- plany realizacyjne osiedli mieszkaniowych,
- plany generalne zakładów przemysłowych,
- projekty szlaków komunikacyjnych.

- pojedynczych obiektów

- budynki,
- mosty wiadukty,

- wielkie maszyny.

OGÓLNY PLAN

ZAGOSPODAROWANI

A PRZESTRZENNEGO

SZCZEGÓŁOWY

PLAN

ZAGOSPODAROWANI

A PRZESTRZENNEGO

PLANY

REALIZACYJNE

OSIE ULIC

LINIE ROZGRANICZAJĄCE
TERENY O INNYM
PRZEZNACZENIU

LOKALIZACJA BUDYNKÓW

OSIE KONSTRUKCYJNE

SIECI

POLIGONOWE

OSIE ULIC SIATKA

REALIZACYJNA

OSNOWA

BUDOWLANO

-MONTAŻOWA

W geodezyjnym opracowaniu inwestycji należy ustalić
hierarchię elementów geometrycznych.

Analiza geometryczna projektu powinna obejmować;

- układ elementów głównych i podrzędnych,
- powiązania elementów projektowych z elementami

istniejącymi

- wymiary ustalone w projekcie i ich wzajemna zgodność,
- tolerancję wymiarów.

Z analizy powinny wynikać warunki:

- wzajemnej równoległości elementów,
- wzajemnej prostopadłości elementów,
- zachowania kątów,
- zachowania odległości,
- ustalone promienie krzywizny,
- normatywy budowlane (np. szerokość drogi).

W wyniku geodezyjnego opracowania projektu sporządza się
szkice dokumentacyjne, które powinny zawierać w szczególności:

- zanumerowane punkty i linie geodezyjnej osnowy

realizacyjnej,

- osie budowli lub osie elementów konstrukcyjnych oraz ich

oznaczenia,

- obrysy budowli, ich wymiary oraz ich oznaczenia,
- wszystkie elementy liniowe i kątowe potrzebne do

wyznaczenia budowli w nawiązaniu do osnowy
realizacyjnej oraz elementy służące do skontrolowania
prawidłowości wyznaczenia,

- ważniejsze obiekty oraz urządzenia istniejące w terenie

oraz odległości od nich do nowoprojektowanych budowli,

- robocze znaki wysokościowe i ich rzędne,
- rzędne, wysokości głównych punktów projektowanej

budowli,

- wykaz współrzędnych punktów osnowy realizacyjnej,

ewentualnie współrzędne zasadniczych punktów budowli,

Szkic realizacyjny sporządza się w skali 1:200 – 1:50.
Kolorem czarnym zaznacza się elementy istniejące,
a kolorem czerwonym elementy projektowane.

Szkic dokumentacyjny
(fragment)

Układ "1992"

- utworzony w oparciu o jednostrefowe dla

obszaru Polski (w szerokim 10° pasie południkowym)
odwzorowanie Gaussa - Krügera elipsoidy GRS-80 z południkiem
osiowym (środkowym) Lo=19° i przy
założeniu skali długości na tym południku mo = 0.9993.

Współrzędne pełne w układzie 1992 oblicza się z formuł:
X

1992

= m

0

* X

GK

- 5300000

Y

1992

= m

0

* Y

GK

+ 500000

współrzędne Gaussa-Krugera:
X

GK

- względem obrazu równika

Y

GK

- względem obrazu południka środkowego

skala na południku osiowym: m

0

= 0.9993

Układ "1992" jest przeznaczony dla map w skalach 1: 10000
i mniejszych. Jest stosowany również w obliczeniach państwowych
osnów geodezyjnych

Układ 1992

Układ "2000"

jest złożony z czterech stref, z których każda

powstała jako odwzorowanie Gaussa - Krügera elipsoidy GRS-80 w
pasie południkowym 3° ze skalą kurczenia na południku osiowym
każdej strefy mo = 0.999923. Dla kolejnych stref przyjęto
następujące południki osiowe: 15°, 18°, 21°, 24°. Powstałe układy
oznaczamy odpowiednio:
2000/15, 2000/18, 2000/21, 2000/24

Współrzędne pełne w układzie 2000 wyznacza się z zależności:
X

2000

= m

0

* X

GK

Y

2000

= m

0

* X

GK

+ 500000 + c * 1000000

X

GK

, Y

GK

- współrzędne Gaussa-Krügera

m

0

= 0.999923

c = L

0

/ 3 - cecha strefy wynosząca dla kolejnych stref

odpowiednio: 5, 6 , 7, 8
L

0

- długość południka osiowego strefy w stopniach

Przyjęta skala na południku środkowym każdej strefy oznacza, że
zniekształcenia odwzorowawcze na tym południku wynoszą -7.7
cm/km. Na styku sąsiednich stref w obszarze Polski wynoszą one
maksymalnie ok. + 7 cm/km. Układ 2000 jest przeznaczony dla map
gospodarczych wielkoskalowych.

Układ 2000

Układy współrzędnych lokalnych stosowane
w geodezyjnym opracowaniu projektu

1. Układy bezwzględne

1. kartezjańskie
2. biegunowe
3. walcowe
4. sferyczne

2. Układy
względne

Układ kartezjański

Układ biegunowy

Układ walcowy

Układ sferyczny

Lokalny układ współrzędnych

TYCZENIE LOKALIZUJĄCE

Tyczenie lokalizujące polega na określeniu w terenie położenia
wybranych punktów lub osi projektu.

- metoda domiarów prostokątnych,
- metoda biegunowa,

- kątowe wcięcie wprzód.

Kolejność czynności wykonywanych przy wyznaczaniu
elementów konstrukcji tyczenia jest następująca:

- wstępne odłożenie wielkości danego elementu tyczenia,
- pomiar tego elementu,
- obliczenie poprawki
- wprowadzenie poprawki
- kontrola tyczenia.

12

o

42’12

’’

d=120.878

122

5