Uczta wprawdzie jest gotowa, lecz 

zaproszeni 

nie byli jej godni…

 

 

Dwudziesta ósma niedziela zwykła

9 października 2011 r.

Iz 25, 6-10a; Ps 23; Flp 4, 12-14. 19-20; Mt 22, 1-14

 

 

Ewangelia według św. Mateusza

A  Jezus  znowu  w  przypowieściach  mówił  do  nich:  „Królestwo  niebieskie 
podobne  jest  do  króla,  który  wyprawił  ucztę  weselną  swemu  synowi.  Posłał 
więc  swoje  sługi,  żeby  zaproszonych  zwołali  na  ucztę,  lecz  ci  nie  chcieli 
przyjść.  Posłał  jeszcze  raz  inne  sługi  z  poleceniem:  «Powiedzcie 
zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę: woły i tuczne zwierzęta pobite 
i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę» Lecz oni zlekceważyli to i poszli: 
jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i 
znieważywszy  [ich],  pozabijali.  Na  to  król  uniósł  się  gniewem.  Posłał  swe 
wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić. 
Wtedy  rzekł  swoim  sługom:  «Uczta  wprawdzie  jest  gotowa,  lecz  zaproszeni 
nie  byli  jej  godni.  Idźcie  więc  na  rozstajne  drogi  i  zaproście  na  ucztę 
wszystkich,  których  spotkacie».  Słudzy  ci  wyszli  na  drogi  i  sprowadzili 
wszystkich,  których  napotkali:  złych  i  dobrych.  I  sala  zapełniła  się 
biesiadnikami.  Wszedł  król,  żeby  się  przypatrzyć  biesiadnikom,  i  zauważył 
tam  człowieka,  nie  ubranego  w  strój  weselny.  Rzekł  do  niego:  «Przyjacielu, 
jakże tu wszedłeś nie mając stroju weselnego?» Lecz on oniemiał. Wtedy król 
rzekł 

sługom: 

«Zwiążcie 

mu 

ręce 

i 

nogi 

i  wyrzućcie  go  na  zewnątrz,  w  ciemności!  Tam  będzie  płacz  i  zgrzytanie 
zębów». Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych”.

 

 

Królu  wszechświata,  przygotowujący  wspaniałą  ucztę  dla  swoich  dzieci!  Bądź 
uwielbiony  w  wielkim  dziele  obdarowywania.  Zapraszasz  wszystkich  ludzi  tej 
ziemi, bo miejsca jest dużo i starczy dla każdego. Nawet szukasz tych, którzy 
zapomnieli  i  ponawiasz  zaproszenie.  Jakże  jest  przykro,  gdy  spotykasz  się 
z  lekceważeniem  i  sprzeciwem  wobec  okazywanej  dobroci.  Sprawiedliwy  jest 
wówczas  Twój  gniew,  Stwórco,  wobec  zbuntowanego  stworzenia.  W  tym 
miejscu  wychwalam  miłosierdzie,  jakie  masz  dla,  błądzących  i  odwracających 
się od Ciebie.
Powaby  i  bogactwa  tego  świata,  jak  pole,  kupiectwo  czy  inne,  potrafią  tak 
mocno  przyciągać.  Pokazujesz,  że  przewrotne  serce  jest  zdolne  nawet  do 
zabijania  posłańców  Dobrej  Nowiny.  Błagam,  oczyść  mnie  ze  wszystkiego, 
cokolwiek  nie  podoba  się  Tobie  w  moim  myśleniu  czy  postępowaniu. 
Wyrzekamy się szatana, który jest głównym sprawcą grzechu i z Twoją, Ojcze, 
pomocą  chcemy  odrzucić  wszystko,  co  do  zła  prowadzi,  aby  nas  grzech  nie 
opanował.
Perspektywa uczty mesjańskiej rozbudza nadzieję i podnosi na duchu do walki 
z  przeciwnościami.  Pragnę  przyoblec  się  w  godowy  strój  dobrych  uczynków 
utkanych  miłością.  Przez  św.  Pawła  zachęcasz:  dobrze  uczyniliście,  biorąc 
udział...  w  ucisku,  bo  przez  wiele  trudności  trzeba  przejść,  aby  wejść  do 
wieczności.  Często  więc  powtarzam  sobie  prawdę  odwieczną,  przypomnianą 
dziś w drugim czytaniu: Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia.

 

 

Kochany  Ojcze,  to  Ty  jesteś  źródłem  mojej  mocy,  dlatego  z  wielką 

ufnością  dziecka  zwracam  się  do  Ciebie,  byś  uczył  nas  i  cierpieć  biedę..,  i 
obfitować. Zahartuj nasze dusze, byśmy, podobnie jak Apostoł narodów, do 
wszystkich 
w  ogóle  warunków  byli  zaprawieni:  być  sytym  i  głód  cierpieć,  obfitować  i 
doznawać niedostatku. Przez takie życie zwrócone ku niebu i we wszystkim 
pełniąc Twoją wolę, gromadzę skarb i przywdziewam strój weselny na ucztę 
przygotowaną dla miłujących Ciebie.

Ojcze naszego Pana Jezusa Chrystusa – Baranka weselnego, przeniknij 

nasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego 
powołania. Doprowadź nas na wieczną ucztę z Tobą i ze świętymi w niebie. 
Amen.

o. Rajmund Guzik O. Cist.

 

 

Odmawiać Różaniec oznacza uczyć się 

patrzeć na Jezusa oczyma Jego Matki, 

kochać Jezusa sercem Jego Matki.

 

Jan Paweł II