„List w butelce” cz.1.

Wybacz, że tak długo się

nie odzywałem,

czułem się zagubiony,

bez steru, bez kompasu,

wciąż się o coś rozbijam –

to lekki obłęd.

Pierwszy raz zgubiłem

drogę - byłaś moją

busolą.

Zawsze płynąłem do

domu - czyli do Ciebie.

Wybacz mi złość po Twoim

Wybacz mi złość po Twoim

odejściu - wciąż myślę że

odejściu - wciąż myślę że

zaszła pomyłka

zaszła pomyłka

i czekam aż Bóg to

i czekam aż Bóg to

wyprostuje.

wyprostuje.

Ale już lepiej sobie radzę –

praca trzyma mnie przy

życiu.

Najbardziej jednak

pomagasz mi Ty.

Uśmiechałaś się do mnie we śnie,

Uśmiechałaś się do mnie we śnie,

wabiłaś jak kochanka,

wabiłaś jak kochanka,

ukołysałaś jak dziecko.

ukołysałaś jak dziecko.

Zapamiętałem z tego snu

Zapamiętałem z tego snu

poczucie ukojenia.

poczucie ukojenia.

Obudziłem się z nim. Próbowałem

Obudziłem się z nim. Próbowałem

jak najdłużej je zatrzymać.

jak najdłużej je zatrzymać.

Piszę, by Ci powiedzieć,

że płynę ku temu

spokojowi

i

żeby Ci powiedzieć jak

wielu spraw żałuję.

Żałuję, że za mało o Ciebie
dbałem
i że nie uchroniłem Cię przed
chłodem, lękiem czy chorobą,

żałuję, że nie znalazłem słów na
wyrażenie moich uczuć,
żałuję że nie naprawiłem drzwi –
są już zreperowane,

żałuję że się z Tobą kłóciłem,
że za rzadko przepraszałem –
byłem zbyt dumny,
żałuję że nie chwaliłem Twoich
strojów i fryzur.

Mogłem trzymać Cię

tak mocno, by nawet

Bóg nie mógł mi Cię

zabrać.

Całuję ...