Dobranoc,
kochanie moje...

Kochanie moje, kochanie,

dobranoc, już jesteś senna –
i widzę Twój cień na ścianie,
i noc jest taka wiosenna!

Jedyna moja na świecie,

jakże wysławię Twe imię?
Ty jesteś mi wodą w lecie
i rękawicą w zimie.

Tyś szczęście moje wiosenne,

zimowe, latowe, jesienne –
lecz powiedz mi na dobranoc,
wyszeptaj przez usta senne

:

Za cóż mi taka zapłata,

ten raj przy Tobie tak błogi?...
Ty jesteś Światłem Świata
i pieśnią mojej drogi.

We śnie jesteś moja i pierwsza,

we śnie jestem pierwszy dla Ciebie.
Rozmawiamy o kwiatach i wierszach,
psach na ziemi i ptakach na niebie.

We śnie w lasach są jasne polany,

spokój złoty i niesłychany,
pocałunki zielone jak paproć.

Albo jesteś egipska królowa,

jak miód słodka i mądra jak sowa,
a ja jestem dla Ciebie jak światło.

Pokochałem Ciebie w noc błękitną,

w noc grającą, w noc bezkresną.
Jak od lamp, od serc było widno,
gdyś westchnęła, kiedym westchnął.
Pokochałem Ciebie i boso,
i w koronie, i o świcie, i nocą.

Jeśli tedy kiedyś mi powiesz:
Po coś, miły, tak bardzo pokochał?
Powiem: Spytaj się wiatru w dąbrowie,
czemu nagle upadnie z wysoka
i obleci całą dąbrowę,
szuka, szuka: gdzie jagody głogowe?

Anya