łopatka
Łopatka (łac. scapula) –
płaska, w przybliżeniu trójkątna.
Odróżnia się na niej powierzchnię przednią
– żebrową i tylną – grzbietową, oraz trzy brzegi:
górny, boczny i przyśrodkowy.
Unoszenie i ruchy głowy we wczesnym
okresie
niemowlęcym jest możliwe w wyniku
przeniesienia ciężaru ciała w kierunku
obręczy
barkowej
Rozwój stabilizacji barków związany
jest ze
stopniową stabilizacją łopatek:
• Wydłużenie mięśni obręczy barkowej
• Schodzenie łopatek w dół
• Uwidocznienie szyi
Schodzenie łopatek w dół jest
związane z
prawidłowym podparciem na łokciach
a potem
na wyprostowanych kończynach
górnych.
Rozwój stabilizacji łopatki
0-2 m łopatka uniesiona wysoko w protrakcji
(pochylona do przodu). Brak stabilizacji łopatki
3 m łopatka schodzi w dół rozpoczyna się
dysocjacja łopatki i ramienia (stabilizacja łopatki
na klatce piersiowej podczas ruchów ramienia)
•
Opieranie się na przedramionach w pozycji na
brzuchu.
5 m zbliżenie łopatek do osi
kręgosłupa – lepsza
stabilizacja obręczy barkowej ułatwia
dziecku
oparcie na wyprostowanych
kończynach górnych
oraz sięganie oburącz do przedmiotów
w leżeniu
tyłem.
6 m dalsze zbliżanie łopatek do osi
kręgosłupa,
ruch dolnego kąta łopatki w kierunku
kręgosłupa. Dziecko potrafi podpierać
się na
jednej ręce
• Prawidłowa funkcja rąk
uwarunkowana jest właściwą
stabilizacją obręczy barkowej.
Terapia
• Ćwiczenia indywidualne – duża motoryka
• Ćwiczenia indywidualne kkg – mała
motoryka
praca z barkiem
• Ćwiczenia grupowe (współzawodnictwo)
• Ćwiczenia SI
• Ćwiczenia PNF
• Masaż
Fizykoterapia
• Tonoliza (mięśnie spastyczne)
• Prądy średniej częstotliwości
o interferencja
o rosyjska stymulacja
• krioterapia miejscowa
• Promieniowanie podczerwone
• Hydroterapia (masaż wirowy kkg)
Terapia zajęciowa
• nauka samoobsługi !!!
• prace manualne
• malowanie
• rysowanie
• instrumenty muzyczne
BTX-A
W wyniku zastosowania BTX-A
dochodzi do
zahamowania uwalniania
acetylocholiny w
obrębie:
• synapsy nerwowo-mięśniowej
(chemiczna
denerwacja).
W efekcie dochodzi do:
• braku pobudzeń mięśnia,
• zmniejsza się jego napięcia oraz
nasilenie informacji zwrotnej płynącej
z wrzecion mięśniowych bądź
receptorów ścięgnistych do rdzenia.
• Dysfunkcje kończyn górnych w mpdz
są
wynikiem osłabienia siły mięśniowej,
zaburzenia czucia, ruchów
dystonicznych,
przykurczów i oczywiście
spastyczności.
• Pacjenci mają trudności w chwytaniu,
puszczaniu, celowaniu,
manipulowaniu przedmiotami oraz w
czynnościach dnia codziennego.
BTX-A i KKG
• Terapii z wykorzystaniem BTX-A
poddawane są
kończyny przyjmujące patologiczny wzorzec
ustawienia:
• w stawie barkowo-ramiennym rotacja
wewnętrzna i przywiedzenie,
• w stawie łokciowym zgięcie, nawrócenie
przedramienia, w stawie nadgarstkowym
zgięcie tzw. „kciuk w dłoni”
• Najczęściej iniekcje wykonuje się w
mięśnie:
dwugłowy ramienia, ramienno-
promieniowy,
zginacze nadgarstka i palców.
Miejsca ostrzyknięć mięśnia
dwugłowego ramienia
Miejsce iniekcji mięśnia
ramienno-promieniowego
Miejsca iniekcji mięśni
zginaczy nadgarstka
• Z badań nad skutecznością BTX-A w
terapii
spastyczności mięśni kończyn górnych
wynika,
że BTX-A wpływa na zwiększenie
zakresu
ruchomości i zmniejszenie napięcia
mięśniowego oraz poprawę funkcji
kończyny
górnej.
Nieprawidłowe wzorce posturalne i
motoryczne
• nieprawidłowy rozwój wzorców postawy i ruchu
wynika głównie z dominacji prymitywnych
totalnych synergii mięśniowych oraz odruchowej
aktywności tonicznej – dominację odruchów:
• toniczny odruch błędnikowy (TOB)
• asymetryczny odruch szyjny (ATOS)
• symetryczny toniczny odruch szyjny (STOS)
• dodatnia reakcja podparcia
• toniczna reakcja aktywności (reakcje
stowarzyszone)
!!!!
• Nieprawidłowy rozwój motoryczny
wpływa negatywnie na rozwój ręki.