łopatka

Łopatka (łac. scapula) –

kość

płaska, w przybliżeniu trójkątna.

Odróżnia się na niej powierzchnię przednią

– żebrową i tylną – grzbietową, oraz trzy brzegi:

górny, boczny i przyśrodkowy.

Unoszenie i ruchy głowy we wczesnym

okresie

niemowlęcym jest możliwe w wyniku
przeniesienia ciężaru ciała w kierunku

obręczy

barkowej

Rozwój stabilizacji barków związany

jest ze

stopniową stabilizacją łopatek:
• Wydłużenie mięśni obręczy barkowej
• Schodzenie łopatek w dół
• Uwidocznienie szyi

Schodzenie łopatek w dół jest

związane z

prawidłowym podparciem na łokciach

a potem

na wyprostowanych kończynach

górnych.

Rozwój stabilizacji łopatki

0-2 m łopatka uniesiona wysoko w protrakcji
(pochylona do przodu). Brak stabilizacji łopatki

3 m łopatka schodzi w dół rozpoczyna się
dysocjacja łopatki i ramienia (stabilizacja łopatki
na klatce piersiowej podczas ruchów ramienia)

•

Opieranie się na przedramionach w pozycji na

brzuchu.

5 m zbliżenie łopatek do osi

kręgosłupa – lepsza

stabilizacja obręczy barkowej ułatwia

dziecku

oparcie na wyprostowanych

kończynach górnych

oraz sięganie oburącz do przedmiotów

w leżeniu

tyłem.

6 m dalsze zbliżanie łopatek do osi

kręgosłupa,

ruch dolnego kąta łopatki w kierunku
kręgosłupa. Dziecko potrafi podpierać

się na

jednej ręce

• Prawidłowa funkcja rąk

uwarunkowana jest właściwą
stabilizacją obręczy barkowej.

Terapia

• Ćwiczenia indywidualne – duża motoryka
• Ćwiczenia indywidualne kkg – mała

motoryka

praca z barkiem
• Ćwiczenia grupowe (współzawodnictwo)
• Ćwiczenia SI
• Ćwiczenia PNF
• Masaż

Fizykoterapia

• Tonoliza (mięśnie spastyczne)
• Prądy średniej częstotliwości
o interferencja
o rosyjska stymulacja
• krioterapia miejscowa
• Promieniowanie podczerwone
• Hydroterapia (masaż wirowy kkg)

Terapia zajęciowa

• nauka samoobsługi !!!
• prace manualne
• malowanie
• rysowanie
• instrumenty muzyczne

BTX-A

W wyniku zastosowania BTX-A

dochodzi do

zahamowania uwalniania

acetylocholiny w

obrębie:
• synapsy nerwowo-mięśniowej

(chemiczna

denerwacja).

W efekcie dochodzi do:
• braku pobudzeń mięśnia,
• zmniejsza się jego napięcia oraz

nasilenie informacji zwrotnej płynącej
z wrzecion mięśniowych bądź
receptorów ścięgnistych do rdzenia.

• Dysfunkcje kończyn górnych w mpdz

są

wynikiem osłabienia siły mięśniowej,
zaburzenia czucia, ruchów

dystonicznych,

przykurczów i oczywiście

spastyczności.

• Pacjenci mają trudności w chwytaniu,

puszczaniu, celowaniu,
manipulowaniu przedmiotami oraz w
czynnościach dnia codziennego.

BTX-A i KKG

• Terapii z wykorzystaniem BTX-A

poddawane są

kończyny przyjmujące patologiczny wzorzec
ustawienia:
• w stawie barkowo-ramiennym rotacja

wewnętrzna i przywiedzenie,

• w stawie łokciowym zgięcie, nawrócenie

przedramienia, w stawie nadgarstkowym
zgięcie tzw. „kciuk w dłoni”

• Najczęściej iniekcje wykonuje się w

mięśnie:

dwugłowy ramienia, ramienno-

promieniowy,

zginacze nadgarstka i palców.

Miejsca ostrzyknięć mięśnia
dwugłowego ramienia

Miejsce iniekcji mięśnia

ramienno-promieniowego

Miejsca iniekcji mięśni
zginaczy nadgarstka

• Z badań nad skutecznością BTX-A w

terapii

spastyczności mięśni kończyn górnych

wynika,

że BTX-A wpływa na zwiększenie

zakresu

ruchomości i zmniejszenie napięcia
mięśniowego oraz poprawę funkcji

kończyny

górnej.

Nieprawidłowe wzorce posturalne i

motoryczne

• nieprawidłowy rozwój wzorców postawy i ruchu

wynika głównie z dominacji prymitywnych
totalnych synergii mięśniowych oraz odruchowej
aktywności tonicznej – dominację odruchów:

• toniczny odruch błędnikowy (TOB)
• asymetryczny odruch szyjny (ATOS)
• symetryczny toniczny odruch szyjny (STOS)
• dodatnia reakcja podparcia
• toniczna reakcja aktywności (reakcje

stowarzyszone)

!!!!

• Nieprawidłowy rozwój motoryczny

wpływa negatywnie na rozwój ręki.