Zintegrowane konstrukcje 
budowlane w świetle 
współczesnych rozwiązań 
technologii wznoszenia 
obiektów budowlanych.

Wykonały: Cichańska Dominika, 
                Ciorkowska Justyna

Typowe przykłady konstrukcji zintegrowanych stosowane w 

budownictwie od początku XX w to: 

- element przestrzenny składający się z płyty stropowej i ścian, 
- płyty przykryć stropowych i stropodachów o pełnych wymiarach 
budynku lub części międzydylatacyjnych, 
- fragmenty przykryć obiektów halowych, 
- betonowe przykrycia cienkościenne montowane na matrycach, 
- przęsła ustrojów nośnych mostów lub wiaduktów, 
- fragmenty masztów. 

Przemiany w technologii budownictwa, jakie 

miały miejsce na przestrzeni kilkudziesięciu 

lat pod kątem zastosowania metod montażu 

zintegrowanego, należy rozpatrywać w ujęciu 

kompleksowym uwzględniając informacje o 

tendencjach, walorach użytkowych i 

wymaganiach potencjalnych inwestorów . 

Technologie stosowane w Polsce do 

początku lat 90 należy określić jako 

nadmiernie materiałochłonne i nie 

wykorzystujące efektywnie cech 

stosowanych materiałów i tworzyw. 
Próba łączenia konstrukcji nośnych 

elementów prefabrykowanych z 

monolitycznymi zakończyła się, w wielu 

przypadkach zwiększonym zużyciem 

betonu do 30% i stali do 70% w stosunku 

do typowych konstrukcji szkieletowych o 

tych samych parametrach 

eksploatacyjnych. 

Już w latach 70 XX w. stwierdzono, że 

poprawnie zaprojektowana hala o 

konstrukcji  stalowej wymaga mniejszych 

nakładów na konstrukcję nośną, aniżeli 

np. betonowe konstrukcje nośne sprężone 

. Innym przykładem jest

efektywność ekonomiczna obiektów o 

konstrukcji szkieletowej. 

Konstrukcje szkieletowe 

zapewniają niższą materiałochłonność i 

ciężar obiektów, stwarzają wiele 

możliwości 

architektonicznych przy projektowaniu 

funkcji użytkowych. Połączenie wyżej 

wymienionych walorów nowoczesnych 

rozwiązań konstrukcyjnych z 

optymalizacją kosztów produkcji 

budowlanej zaowocowały „przesunięciem” 

pojęcia montaż zintegrowanych 

konstrukcji budowlanych do używania 

określenia montaż zintegrowany 

urządzeń formujących. 

Nowoczesne metody wznoszenia 

budynków wysokich

Wznoszenie budynków wysokich jest wąską 

specjalizacją budowlaną i wiąże się z 

wieloma unikalnymi aspektami i problemami 

technicznymi wymagającymi rozwiązania. 

Żelbetowe budynki wysokie i średnio wysokie 

w Polsce wykorzystują najczęściej trzonowo-

szkieletowy system konstrukcyjny lub układ 

w pełni monolityczny z żelbetowymi ścianami 

zewnętrznymi. W każdym przypadku 

występuje trzon usztywniający oraz 

kombinacja słupów i ścian ze stropami i 

ewentualnie belkami lub ścianami. 

Biorąc pod uwagę dzisiejszą 

technologię wznoszenia 

konstrukcji żelbetowych, 

wiodącym i nieodłącznym 

elementem procesu budowy są 

deskowania formujące elementy 

konstrukcyjne. 

U podstaw racjonalnego 

wykorzystania deskowań leży 

zasada ich przestawiania lub 

inaczej rotacji. Stosując podział 

obiektu na odpowiednie działki 

robocze, można zoptymalizować 

ilości sprzętu i usprawnić budowę. 

Jednak nawet najlepiej 

zaprojektowane działki robocze 

nie zmieniają faktu, że do obsługi 

nowoczesnych i wydajnych 

deskowań niezbędny jest żuraw 

lub urządzenie go zastępujące.

 

Rys. 1 ACS P – rozwiązania dla trzonów budynków 

wysokich i budowli wieżowych. Deskowanie 

zintegrowane jest z pomostami i jako jednostka 

podnoszone wraz z nimi niezależnie od pracy 

żurawia i warunków atmosferycznych.

Planowanie ilości i rozmieszczenia 

żurawi na placu budowy odbywa się 

najczęściej w oparciu o sprawdzone 

wytyczne technologiczne, jednak z 

uwagi na wysokie koszty żurawie 

dobierane są z reguły z myślą o ich 

pełnym wykorzystaniu. W 

budynkach wysokich podstawowym 

problemem jest zmniejszanie się 

wydajności żurawi wraz z każdą 

powstającą kondygnacją, 

skutkujące wydłużeniem cykli 

roboczych podnoszenia i 

opuszczania materiałów oraz 

sprzętu. Dowolne zwiększanie 

liczby żurawi nie jest zazwyczaj 

możliwe ze względu na usytuowanie 

placu budowy w centrum miasta i 

sąsiadujące budynki lub 

ograniczoną powierzchnię.

 

Rys.2 Cosmopolitan Twarda 2/4, 

Warszawa, Polska. Widoczne 

osłony RCS-P.

W praktyce planując budowę budynków 

wysokich szuka się każdego możliwego 

sposobu na odciążenie pracy żurawi. 

Stosuje się pompy z rozściełaczami do 

transportu mieszanki betonowej, 

przejezdne urządzenia dźwignicowe do 

elementów ścian kurtynowych, itp. Chcąc 

jednak zapewnić wydajne wznoszenie 

konstrukcji, potrzebne jest coś jeszcze – 

system samoczynnego wspinania 

deskowań. Urządzenie, które zapewnia 

praktycznie pełną niezależność pracy 

deskowań od żurawia i minimalizuje 

wrażliwość na działanie wiatru. 

Firma Peri jest pionierem metody 

samoczynnego wspinania pomostów z 

deskowaniami. Rozwój tej technologii 

rozpoczął się w 1972 r. poprzez pomosty 

robocze z wózkiem do deskowań. Pierwsze 

wersje pomostów z możliwością 

samoczynnego wspinania pojawiły się 

jeszcze w latach siedemdziesiątych XX w. W 

1993 roku wprowadzono modułowy system 

znany jako ACS stosowany z powodzeniem 

również obecnie. 

W ramach systemu ACS 

występuje 5 odmian 

przewidzianych do 

różnych zastosowań i 

uzupełniających się 

nawzajem. 

Są to: 

- ACS R (pomosty 
zewnętrzne),
- ACS P (pomosty do 
trzonów),
- ACS G (wspornikowe 
do ścian),
- ACS V (o zmiennym 
kącie nachylenia – do 
pylonów mostowych),
- ACS S (do bardzo 
ciasnych szybów 
windowych).

Rys.3 Donau City Tower, Wiedeń, Austria. 

Widoczny oświetlony system ACS formujący trzon 

oraz osłony zabezpieczające krawędzie stropów 

RCS-P.

Rozwój systemów 

trwa jednak 

nieprzerwanie i 

owocuje kolejnymi 

przełomowymi 

osiągnięciami. 

W 2005 r. Peri 

wprowadziło w pełni 

modułowy system 

RCS w dwóch 

rodzajach:

- RCS – P (pomosty 

osłonowe), 

- RCS – C (pomosty 

robocze).

Rys. 4 HOTEL Intercontinental, Warszawa, 

Polska. Widoczny system ACS formujący 

trzon i ściany zewnętrzne w tempie 3–4 

dni/kondygnację.

Dziękujemy za 

uwagę 