Zintegrowane konstrukcje
budowlane w świetle
współczesnych rozwiązań
technologii wznoszenia
obiektów budowlanych.

Wykonały: Cichańska Dominika,
Ciorkowska Justyna

Typowe przykłady konstrukcji zintegrowanych stosowane w

budownictwie od początku XX w to:

- element przestrzenny składający się z płyty stropowej i ścian,
- płyty przykryć stropowych i stropodachów o pełnych wymiarach
budynku lub części międzydylatacyjnych,
- fragmenty przykryć obiektów halowych,
- betonowe przykrycia cienkościenne montowane na matrycach,
- przęsła ustrojów nośnych mostów lub wiaduktów,
- fragmenty masztów.

Przemiany w technologii budownictwa, jakie

miały miejsce na przestrzeni kilkudziesięciu

lat pod kątem zastosowania metod montażu

zintegrowanego, należy rozpatrywać w ujęciu

kompleksowym uwzględniając informacje o

tendencjach, walorach użytkowych i

wymaganiach potencjalnych inwestorów .

Technologie stosowane w Polsce do

początku lat 90 należy określić jako

nadmiernie materiałochłonne i nie

wykorzystujące efektywnie cech

stosowanych materiałów i tworzyw.
Próba łączenia konstrukcji nośnych

elementów prefabrykowanych z

monolitycznymi zakończyła się, w wielu

przypadkach zwiększonym zużyciem

betonu do 30% i stali do 70% w stosunku

do typowych konstrukcji szkieletowych o

tych samych parametrach

eksploatacyjnych.

Już w latach 70 XX w. stwierdzono, że

poprawnie zaprojektowana hala o

konstrukcji stalowej wymaga mniejszych

nakładów na konstrukcję nośną, aniżeli

np. betonowe konstrukcje nośne sprężone

. Innym przykładem jest

efektywność ekonomiczna obiektów o

konstrukcji szkieletowej.

Konstrukcje szkieletowe

zapewniają niższą materiałochłonność i

ciężar obiektów, stwarzają wiele

możliwości

architektonicznych przy projektowaniu

funkcji użytkowych. Połączenie wyżej

wymienionych walorów nowoczesnych

rozwiązań konstrukcyjnych z

optymalizacją kosztów produkcji

budowlanej zaowocowały „przesunięciem”

pojęcia montaż zintegrowanych

konstrukcji budowlanych do używania

określenia montaż zintegrowany

urządzeń formujących.

Nowoczesne metody wznoszenia

budynków wysokich

Wznoszenie budynków wysokich jest wąską

specjalizacją budowlaną i wiąże się z

wieloma unikalnymi aspektami i problemami

technicznymi wymagającymi rozwiązania. 

Żelbetowe budynki wysokie i średnio wysokie

w Polsce wykorzystują najczęściej trzonowo-

szkieletowy system konstrukcyjny lub układ

w pełni monolityczny z żelbetowymi ścianami

zewnętrznymi. W każdym przypadku

występuje trzon usztywniający oraz

kombinacja słupów i ścian ze stropami i

ewentualnie belkami lub ścianami.

Biorąc pod uwagę dzisiejszą

technologię wznoszenia

konstrukcji żelbetowych,

wiodącym i nieodłącznym

elementem procesu budowy są

deskowania formujące elementy

konstrukcyjne.

U podstaw racjonalnego

wykorzystania deskowań leży

zasada ich przestawiania lub

inaczej rotacji. Stosując podział

obiektu na odpowiednie działki

robocze, można zoptymalizować

ilości sprzętu i usprawnić budowę.

Jednak nawet najlepiej

zaprojektowane działki robocze

nie zmieniają faktu, że do obsługi

nowoczesnych i wydajnych

deskowań niezbędny jest żuraw

lub urządzenie go zastępujące.

 

Rys. 1 ACS P – rozwiązania dla trzonów budynków

wysokich i budowli wieżowych. Deskowanie

zintegrowane jest z pomostami i jako jednostka

podnoszone wraz z nimi niezależnie od pracy

żurawia i warunków atmosferycznych.

Planowanie ilości i rozmieszczenia

żurawi na placu budowy odbywa się

najczęściej w oparciu o sprawdzone

wytyczne technologiczne, jednak z

uwagi na wysokie koszty żurawie

dobierane są z reguły z myślą o ich

pełnym wykorzystaniu. W

budynkach wysokich podstawowym

problemem jest zmniejszanie się

wydajności żurawi wraz z każdą

powstającą kondygnacją,

skutkujące wydłużeniem cykli

roboczych podnoszenia i

opuszczania materiałów oraz

sprzętu. Dowolne zwiększanie

liczby żurawi nie jest zazwyczaj

możliwe ze względu na usytuowanie

placu budowy w centrum miasta i

sąsiadujące budynki lub

ograniczoną powierzchnię.

 

Rys.2 Cosmopolitan Twarda 2/4,

Warszawa, Polska. Widoczne

osłony RCS-P.

W praktyce planując budowę budynków

wysokich szuka się każdego możliwego

sposobu na odciążenie pracy żurawi.

Stosuje się pompy z rozściełaczami do

transportu mieszanki betonowej,

przejezdne urządzenia dźwignicowe do

elementów ścian kurtynowych, itp. Chcąc

jednak zapewnić wydajne wznoszenie

konstrukcji, potrzebne jest coś jeszcze –

system samoczynnego wspinania

deskowań. Urządzenie, które zapewnia

praktycznie pełną niezależność pracy

deskowań od żurawia i minimalizuje

wrażliwość na działanie wiatru. 

Firma Peri jest pionierem metody

samoczynnego wspinania pomostów z

deskowaniami. Rozwój tej technologii

rozpoczął się w 1972 r. poprzez pomosty

robocze z wózkiem do deskowań. Pierwsze

wersje pomostów z możliwością

samoczynnego wspinania pojawiły się

jeszcze w latach siedemdziesiątych XX w. W

1993 roku wprowadzono modułowy system

znany jako ACS stosowany z powodzeniem

również obecnie. 

W ramach systemu ACS

występuje 5 odmian

przewidzianych do

różnych zastosowań i

uzupełniających się

nawzajem.

Są to: 

- ACS R (pomosty
zewnętrzne),
- ACS P (pomosty do
trzonów),
- ACS G (wspornikowe
do ścian),
- ACS V (o zmiennym
kącie nachylenia – do
pylonów mostowych),
- ACS S (do bardzo
ciasnych szybów
windowych).

Rys.3 Donau City Tower, Wiedeń, Austria.

Widoczny oświetlony system ACS formujący trzon

oraz osłony zabezpieczające krawędzie stropów

RCS-P.

Rozwój systemów

trwa jednak

nieprzerwanie i

owocuje kolejnymi

przełomowymi

osiągnięciami.

W 2005 r. Peri

wprowadziło w pełni

modułowy system

RCS w dwóch

rodzajach:

- RCS – P (pomosty

osłonowe),

- RCS – C (pomosty

robocze).

Rys. 4 HOTEL Intercontinental, Warszawa,

Polska. Widoczny system ACS formujący

trzon i ściany zewnętrzne w tempie 3–4

dni/kondygnację.

Dziękujemy za

uwagę 