WADY POSTAWY

CIAŁA

Plecy wklęsłe

POSTAWA PRAWIDŁOWA



Jest to układ poszczególnych odcinków
ciała niedotkniętych zmianami, który
zapewnia optymalne zrównoważenie i
stabilność ciała, wymaga minimalnego
wysiłku mięśniowego, zapewnia dużą
wydolność statyczno-dynamiczną oraz
stwarza warunki właściwego ułożenia i
działania narządów wewnętrznych.



Poprawna postawa ciała jest warunkiem
prawidłowego rozwoju fizycznego i
psychicznego.

PRAWIDŁOWA POSTAWA
CIAŁA MAŁEGO DZIECKA 



niewystawaniem barków do przodu,



ustawieniem tyłu głowy i pleców w jednej
linii,



wypukłym brzuchem,



nieznaczną lordozą lędźwiową,



całym tułowiem pochylonym do przodu,



lekkim zgięciem stawów
biodrowych i kolanowych,



płaskostopiem do 4-5 roku życia,



do około 3 roku życia szpotawością kolan,
która około 4 roku życia przechodzi w
fizjologiczną koślawość.

PRAWIDŁOWA POSTAWA
DZIECKA W WIEKU SZKOLNYM



nieco spłaszczoną klatką piersiową,
przez co wyraźniejsze staje się
zaokrąglenie barków,



nieco mniej wypukłym brzuchem,



wyraźniejszą lordozą lędźwiową,



prostymi kończynami dolnymi,



nieco mniejszym zgięciem stawów
biodrowych i kolanowych,



zanikiem płaskostopia.

PRAWIDŁOWA POSTAWA
CIAŁA W WIEKU DORASTANIA 



wyprostowaną postawą ciała,



zmniejszeniem wystawania brzucha,



zanikiem zgięcia stawów biodrowych i
kolanowych.

PRAWIDŁOWA POSTAWA
CIAŁA OSOBY DOROSŁEJ 



nieznacznie wysuniętą do przodu głową,



płaskim brzuchem, cofniętym w
stosunku do klatki piersiowej,



wygięciem kręgosłupa w kształcie litery
S w płaszczyźnie strzałkowej.

UKŁAD MIĘŚNIOWY ODPOWIEDZIALNY
ZA UTRZYMYWANIE PIONOWEJ
POSTAWY CIAŁA



Z przodu:



mięśnie szyi,



mięśnie klatki piersiowej,



mięśnie brzucha,



mięśnie biodrowo-lędźwiowe,



mięsień czworogłowy uda.



Z tyłu:



mięsień prostownik grzbietu,



mięśnie pośladkowe,



mięśnie kulszowo-goleniowe.

PRAWIDŁOWE
USTAWIENIE MIEDNICY



Dużą rolę gra również ustawienie miednicy, ponieważ
na niej opiera się kręgosłup i zmiany jej ustawienia
powodują zaburzenia w ustawieniu kręgosłupa.



Zwiększenie przodopochylenia miednicy powoduje
zwiększenie nachylenia kości krzyżowej i pogłębienie
lordozy lędźwiowej.



Zmniejszenie pochylenia miednicy do przodu
powoduje natomiast bardziej pionowe ustawienie kości
krzyżowej i zmniejszenie lordozy lędźwiowej. 



Stopień przodopochylenia miednicy zależy przede
wszystkim od ustawienia w stawach biodrowych, które
stabilizowane jest przez układ więzadłowo-torebkowy i
mięśniowy. Przykurcze w stawach biodrowych
powodują zwiększenie pochylenia miednicy do przodu.

SPOSOBY MIERZENIA
PRZODOPOCHYLENIA MIEDNICY



mierząc kąt między linią poziomą, a płaszczyzną
wchodu miednicy mniejszej (linia łącząca górny
brzeg spojenia łonowego i przednią krawędź
krążka międzykręgowego, pomiędzy trzonem
L5 a kością krzyżową) - powinien wynosić 50-
55° u mężczyzn, a u kobiet 55-60°;



mierząc kąt za pomocą
specjalnego cyrkla (inkliniometr), biorąc pod
uwagę płaszczyznę przechodzącą przez kolec
biodrowy tylny górny i górny brzeg spojenia
łonowego w stosunku do poziomu - kąt ten
powinien wynosić około 31° u mężczyzn i 28° u
kobiet (u dzieci jest mniejszy).

PLECY WKLĘSŁE –
DORSUM CONCAVUM



Istotą wady jest pogłębienie
fizjologicznej lordozy
lędźwiowej (hiperlordoza
lędźwiowa) z kompensacją
głębokości kifozy piersiowej.



Dodatkowo można stwierdzić
uwypuklenie zarysu pośladków,
zwiększenie przodopochylenia
miednicy, wypięty brzuch.

Najczęstszą postać tej wady
charakteryzuje się hiperlordozą
lędźwiową z kompensacją w odcinku
piersiowy bez zmian w lokalizacji
krzywizn.
Znacznie rzadsze postaci to:

• lordoza niska krótkołukowa + kifoza o
długim łuku

•Lordoza wysoka długołukowa
obejmująca również odcinek piersiowy
( nawet do Th 6) + kifoza krótkołukowa

.

ETIOLOGIA



Wada może być wrodzona lub nabyta.



Wada ma zwykle podłoże rozwojowe, a
jej najczęstszą przyczyną jest dystonia
mięśniowa i przodopochylenie miednicy.

WPŁYW OBCIĄŻENIA I RUCHU NA
UKŁAD KOSTNY I STAWOWY:



Wady postawy występują najczęściej w
okresie wzrostu. Rosnąca kość jest
szczególnie podatna na wszelkie wpływy
obciążeniowe.



Charakter tego wpływu określa prawo
Delpecha i Wolffa zgodnie z którym
stwierdza się że kość rośnie prawidłowo
pod wpływem równomiernie rozłożonych
sił nacisku ( statycznego i dynamicznego) i
pociągania. Nadmierny nacisk powoduje
zahamowanie wzrostu kości, nadmiernie
pociąganie- pobudzenie wzrostu kostnego.

Wszelka asymetria obciążeń
występująca w wadach postawy w porę
nie wyrównana i utrzymująca się dłużej,
może spowodować asymetryczny wzrost
kości, utrwalenie wady już na podłożu
zmian strukturalnych.

MIĘŚNIE ROZCIĄGNIĘTE
I OSŁABIONE



M. prosty brzucha ( rectus abdominis) –
cz. podpępkowa



Mm. skośne brzucha (



Mm. Tylnej grupy uda – półbłoniasty,
półścięgnisty, dwugłowy uda



Mm. Pośladkowe wielkie

MIĘŚNIE PRZYKURCZONE
I NAPIĘTE



M. prostownik grzbietu odcinka
lędźwiowego



M. czworoboczny lędźwi



M. biodrowo- lędźwiowy



M. prosty uda



M. krawiecki

PRZEGLĄD METOD BADANIA
I OCENY POSTAWY CIAŁA



Określenie prawidłowości i nieprawidłowości
postawy ciała zależne jest od wielu czynników
m.in.:



-zmienność w toku ontogenezy, głownie:



Kształtowanie się krzywizn kręgosłupa w
okresie całego rozwoju dziecka



Różne proporcje ciała w różnych okresach
życia dziecka, związany z tym inny rozkład
segmentarnych środków ciężkości, a co za tym
idzie inna praca mięśni.



Zmienność postawy nawet w czasie dnia pod
wpływem zmęczenia i stanów psychicznych t.j.
radość, przygnębienie itp.

SKRÓCONY PRZEGLĄD METOD OCENY
POSTAWY CIAŁA WG. PRZEWĘDY:



Wzrokowa ocena sylwetki



Wzrokowa ocena wybranych elementów
postawy



Metody sylwetek zarejestrowanych za
pomocą fotografii



Metody oceny poszczególnych elementów
ciała przy użyciu różnego rodzaju
aparatury pomiarowego



Metody oceny oparte na kryterium linii
pionowych i poziomych, linii
symetrycznych kątów na zasadzie
równowagi mechanicznej i symetrii ciała.

ĆWICZENIA
KOREKCYJNE



Zadaniem ogólnym ćw. Korekcyjnych
jest wyrobienie nawyku prawidłowej
postawy o przywrócone prawidłowe
warunki anatomiczne ze szczególnym
uwzględnieniem ukształtowania
lędźwiowego odc. Kręgosłupa i
ustawienia miednicy, uzyskanie
zrównoważenia postawy w oparciu o
właściwe ogólne zrównoważenie ciała;
umiejętność stosowania tej pozycji we
wszystkich czynnościach życia
codziennego.

ZASADY PROWADZENIA
ZAJĘĆ



Niezbędne jest rozciąganie mięśni
przykurczonych: biodrowo – lędźwiowych i
prostego uda.



Konieczne są ćwiczenia wzmacniające mięśni
osłabionych w pozycjach skorygowanych –
zbliżenia przyczepów tych mięśni.



Stosuje się wzmacnianie mięśni:



A) brzucha(osłabiona i rozciągnięta dolna ich
część) w ułożeniu nóg powyżej 45 stopni, przy
stabilizacji tułowia



B) pośladkowych i tylnej grupy uda( w leżeniu
przodem praca nóg nie przekraczać kąta 10-15
stopni wyprostu w stawach biodrowych)

WSKAZANIA I PRZECIWWSKAZANIA



Wskazane jest
stosowanie podkładek: w
leżeniu tyłem z nogami
zgiętymi w kolanach –
umieszczonych na
wysokości łopatek, w
leżeniu przodem- pod
brzuchem.



Wskazane są ćwiczenia
elongacyjne, oddychanie
torem brzusznym, „koci
grzbiet” w klęku
podpartym,
ogólnousprawniające



Przeciwwskazana jest
pozycja klęku
podpartego z
obniżeniem bioder,
wznos nóg w leżeniu
tyłem poniżej 45 stopni
oraz wznos nóg w
leżeniu przodem
powyżej 15 stopni,
pozycja stojąca lub
klęk prosty z
ramionami w górze



-wspięcia na palce w
pozycji stojącej,
„kołyski” w leżeniu
przodem, wymachy nóg
w tył

ĆWICZENIA REDUKACJI
POSTURALNEJ



Ćwiczenie 1:



P.w. siad skulny, plecy przywarte do
ściany. Dłoń kontroluje wielkość
wygięcia lędźwiowego.

Utrudnieniem ćwiczenia jest stopniowy

wyprost kończyny dolnej i wznos
kończyny górnej wzwyż, stosowany
wtedy gdy dziecko jest w stanie
utrzymać już korekcję lokalną miednicy
i lędźwi.

Ćwiczenie 2:
P.w. leżenie tyłem, kończyny dolne skulnie
oparte o podłoże, kończyny górne wzdłuż
tułowia, palce rąk podsunięte pod lędźwie
dotykają podłogi. Wydech z jednoczesnym
napięciem mięśni brzucha, pośladków i
tyłopochyleniem miednicy. Wdech z
rozluźnieniem wymienionych mięśni. Dłonie
kontrolują ustawienie miednicy i przywarcie
odcinka lędźwiowego do podłoża

Ćwiczenie 3:
P.w. siad skrzyżny. Kończyna górna wzdłuż
tułowia, plecy przywarte do ściany. Skłon w
przód luźny, swobodny powrót do
skorygowanej pozycji wyjściowej ze
szczególnym uwzględnieniem odcinka
lędźwiowego.

ĆWICZENIA ROZCIĄGAJĄCE
ZGINACZE STAWU BIODROWEGO

Ćwiczenie 1:
P.w. leżenie tyłem na stole, ławce z

podparciem tułowia po stawy
biodrowe , jedna noga ugięta,
przywarta do klatki piersiowej i
przytrzymywana przez ćwiczącego,
druga zwisa poza stołem rozciągając
biernie zginacze siłą swojego ciężaru.

ĆWICZENIA WZMACNIAJĄCE
MIĘŚNIE POŚLADKOWE

Ćwiczenie 1:
P.w. leżenie przodem na podwyższeniu

( stół, skrzynia), kończyny dolne poza
nim oparte o podłogę, chwyt rękoma za
krawędzie stołu.

Wznos obu kończyn dolnych jednocześnie

do wysokości stołu, by nie dopuścić z
jednej strony do pogłębiania lordozy, z
drugiej – do pracy prostownika grzbietu
odcinka lędźwiowego w pozycji
przykurczonej.

Utrudnieniem może być stosowanie

oporu ręką prowadzącego bądź też
przyborem.

BIBLIOGRAFIA:

Maria Kutzner- Kozińska, „Proces

korygowania wad postawy”

Krystyna Kasperska, Edyta Smolis- Bąk,

Dariusz Białoszewski, „Metodyka
nauczania ruchu”

Wikipedia