FAZY ROZWOJU WSPÓŁCZESNEJ NAUKI O
WYCHOWANIU
W POLSCE
- klasyfikacja B. Śliwerskiego
I. ORTODOKSJA IDEOLOGICZNA
II. HETERODOKSJA
III. INTERAKCJA GLOBALNA
( postmodernizm )
I. FAZA
ORTODOKSJA IDEOLOGICZNA
-linearny rozwój pedagogiki od końca lat 40.
poprzez lata 50., 60.,70 XX wieku
-po 1947 r. – kryzys i załamanie w polskiej
pedagogice w wyniku przyjęcia przez Biuro
Polityczne KC PPR ofensywy ideologicznej,
wzmocnionej stosowaniem przemocy i
represji celem podporządkowania centrum
systemu oświatowego
-lata 50. -adaptacja i upowszechnianie
pedagogiki radzieckiej
- lata 60 – 70.te
– upaństwowienie i upartyjnienie
pedagogiki
*Cechy ORTODOKSJI:
-ideał człowieka zgodny z
ideologią polityczną
-„dwubarwne „ postrzeganie świata,
-zamknięcie się na przenikanie
informacji
z Zachodu
-wykluczająca krytyka wszystkich
nurtów z okresu II RP i
nurtów zachodnich
(tj. burżuazyjnych)
-dominacja metodologii
pozytywistycznej
z dążeniem do ustalania prawidłowości
naukowych za pomocą empirii
(uwolnienie się od filozofii)
-dominacja paradygmatu
„naukowej pedagogiki
socjalistycznej”
- marginalizacja wszystkich innych
orientacji pedagogicznych
*Miron Krawczyk
*Kazimierz Jaskot
*H.Muszyński
*B. Suchodolski
*Heliodor Muszyński
Por. Zarys Teorii wychowania, Warszawa 1977,
np. Roz. 5. Ideał i cele wychowania
„Ideał i cele wychowania nie są nigdy ustanawiane
w oderwaniu od całokształtu warunków życia
społecznego…Teleologia wychowania szczególnie silnie
związana jest z założeniami ideologiczno –filozoficznymi,
które odnoszą się do uznawanego systemu wartości…
Filozofia marksistowska dysponuje własnym, oryginalnym
systemem aksjologicznym, który stanowi podstawę do
kształtowania praktyki życia społecznego, a
więc także podstawę ideału socjalistycznego wychowania
( s. 163 – 164).
Heliodor Muszyński
*Bogdan Suchodolski,
Por. Pedagogika. Podręcznik dla kandydatów na nauczycieli, Warszawa 1980.
Roz. III. Charakter pedagogiki socjalistycznej
Autor dokonuje krytyki pedagogiki
natywistycznej, socjologicznej,
pedagogiki kultury, pedagogiki
„nowego wychowania” wskazując
wartość
w pedagogice marksistowskiej:
„Marks ukazywał zupełnie nowe zadania pracy
wychowawczej w warunkach ustroju klasowego;
ukazywał jej obowiązek sojuszu z rewolucyjną
praktyką ruchu robotniczego jako jedyną drogą
wyjścia a alternatywy oportunizmu lub utopii, jako
jedyną drogę rzeczywistego ukształtowania
nowych ludzi….Oznacza to, że należy nasycić
pracę wychowawczą treścią politycznej walki
o wyzwolenie człowieka z więzów klasowego
ucisku, ujrzeć ją w wielkich, historycznych
perspektywach radykalnego i równoczesnego
przebudowania warunków i ludzi”
(s.68).
Bogdan Suchodolski
Podejścia do pedagogiki jako
nauki w fazie ORTODOKSJI:
1. Pedagogika jako autonomiczna
nauka o wychowaniu; jako
jednorodna nauka o
wychowaniu
( S. Wołoszyn, B. Suchodolski).
B. Suchodolski:
„Pedagogika jest jednorodną nauką
zajmującą się całością zjawisk
wychowawczych, tzn. warunkami, w
których one przebiegają, celami, którym
mają służyć, procesem i
treścią działalności wychowawczej,
metodami, które mają jej zapewnić
skuteczność, oraz instytucjami, które tę
działalność prowadzą”
( j.w. s. 37)
2. Pedagogika jako pedologia
*Rozwój na przełomie XIX/XX w.
Pedologia=nauka o dziecku
-Badania nad sytuacja społeczną
dziecka, badania
eksperymentalne nad jego
rozwojem
Przedstawiciele:
*Oskar Chrisman
(1893 – am. badacz wprowadził termin „pedologia”)
*Alfered Binet
*Edouard Claparede
*Józefa Joteyko
-
główna propagatorka ruchu pedologicznego
Jozefa Joteyko (1866 – 1928 )
-W II poł. XX w. pedologia stała
się
nazwą historyczną
- nie można zawężać pola badań
do dziecka
3.Model integracji wewnętrznej
pedagogiki
Ten stan rozwoju nauki, w którym
miała ona integrować w sobie wiedzę
o wychowaniu i
kształceniu człowieka , jaka powstała
zarówno w wyniku badań własnych
jak i nauk pomocniczych
(por. Pedagogika, B.
Suchodolski).
Pedagogika – wyzwolona z filozofii,
korzystała z dorobku innych nauk
pogranicza
(nauki pomocnicze): biologia, psychologia,
socjologia, nauki polityczne,
ekonomia, demografia, filozofia.
Korzystanie z dorobku w/w nauk było
jednokierunkowe , o charakterze
pozytywistycznym(samozadowolenie,
uproszczenie wyników badań).
!!! Etap ortodoksji dotyczył innych
krajów w Europie, m.in. w
Niemczech
po II wojnie światowej…
*Specyfika rozwoju pedagogiki w
Niemczech po II wojnie
światowej
*Faza restauracjonizmu( 1945 –
1955) – dominacja pedagogiki
reformy z okresu
przedwojennego(pedagogika
kultury):
Theodor Herman Nohl, Wilhelm
Flitner…
*Faza konserwatyzmu( 1955 –
1965 )
-pedagogika empiryczna(teoria
wychowania behawioralnego,
autorytarnego)
- antropologia pedagogiczna:
Wolfgang Brezinka, Otto Friedrich
Bollnow…
Wolfgang Brezinka
II.FAZA
HETERODOKSJA
-lata 80. XX w. – okres powstania
niezależnego ruchu „Solidarność”
i zmiany ustrojowej po 1989 r.
-efekt wzrostu napięć politycznych i
stopnia represyjności systemu
-krytyka ped. socjalistycznej,
zakwestionowanie jej ideologii
-otwarcie się humanistów na prądy
zachodnie
-ścieranie się różnych poglądów na
wychowanie, konkurencyjność
poglądów
-„dekadencki” i „partyzancki”
styl uprawiania pedagogiki
-studia i ideologie feministyczne
-opozycja wobec rożnych systemów i
teorii
(często marginalnych i rozproszonych)
– traktowanie ich jako element gry w
pozory, „gry o przetrwanie”
-zmiana podejść do pedagogiki
autorów z okresu
ortodoksji
*np. H. Muszyński – rozczarowany
brakiem rezultatów
w budowaniu pedagogiki
socjalistycznej, empirycznej,
scjentystycznej, stwierdził, że
pedagogikę czeka przejście
”(…) w jeszcze jedno stadium: ścisłego powiązania
z naukami wyjaśniającymi rzeczywistość,
będącą przedmiotem celowej interwencji. Z tych
względów stadium to określamy jako stadium
integryzmu. Rozwiązywanie praktycznych problemów
wychowania wymaga jednoczesnego wyjaśniania
i projektowania(…).Badacz zjawisk wychowania
powinien mieć świadomość metodologiczną, kiedy
zjawiska wyjaśnia, a kiedy projektuje sposoby ich
modyfikowania. Ale wiedza, którą buduje, powinna
powstawać w sposób integralny. Nie jest to ta sama
pedagogika, lecz integralny system nauk
o wychowaniu”(
za: H.Muszyński)
*W Polsce : m.in.
-Bogusław/Wiesława Śliwerscy
(„edukacja w wolności”)
-Aleksander Nalaskowski (”szkoła
z wyboru”)
-Ryszard Łukaszewicz(„edukacja
dialektyczna”)
Nawiązywanie do uznanych
autorytetów w
pedagogice, wznawianie
wartościowych podręczników
np. S. Kunowskiego, Podstawy
współczesnej pedagogiki( I Wyd.
1980, II Wyd. 2001 r.
Aleksander Nalaskowski
Bogusław Śliwerski
Wiesława Śliwerska
(liczne ,nowatorskie zeszyty ćwiczeń dla uczniów klasa
1-3)
Z przedmowy do II wyd:
„Polska pedagogika początku lat 90 –tych znajduje się w stanie
kryzysu. Widoczne są intensywne i…gorączkowe
poszukiwania dróg wyjścia z istniejącej sytuacji. Zadanie to
prowadzi do „pytań pierwszych”: jaki jest przedmiot, cel i
rola nauk pedagogicznych w naszym kraju po upadku
komunizmu? W dyskusji na ten temat udział biorą naukowcy –
teoretycy, pedagodzy – praktycy, a także przedstawiciele
środowisk społecznych, kulturalnych czy wyznaniowych.
Widoczne są tu dwie tendencje. Pierwsza ma charakter
rozliczeniowy, dotyczy tzw. pedagogiki socjalistycznej
i jej czołowych przedstawicieli. Drugi kierunek – to
poszukiwanie teoretycznych i społecznych fundamentów dla
„nowej pedagogiki”….
(
Przedmowa W. Theissa, (w): S. Kunowski…s.7).
Podobna tendencja w innych krajach
- we Francji pod koniec lat 60. XX w.
– „nauki o wychowaniu” na
uniwersytetach zamiast pedagogiki :
Mialaret, Debesse….
-w Niemczech : faza kontestacji,
II poł. lat 60. XX w. –rozwój pedagogiki
emancypacyjnej(teorii krytycznych),
ped. analityczno - empirycznej
*faza rezygnacji, poł. lat 70. XX w.
– rozwój pedagogiki
humanistycznej(rogerowska,
Gestalt), wypieranie teorii
emancypacyjnych przez
neokonserwatywne, rozwój
antypedagogiki
i czarnej pedagogiki
III. FAZA
INTERAKCA GLOBALNA
(postmodernizm )
-lata 90. XX w. w Polsce
-heterogeniczność pedagogiki
-dominacja różnych gier mimetycznych
(maski-uczulenia-ucieczki-nawrócenia)
– tendencje do ukrycia, wyparcia,
pomniejszenia lub zapomnienia
przeszłości
-przełom formacyjny1989 r. postawił
problem otwarcia się na nowe,
częściowo nieznane prądy i teorie
pedagogiczne,
znane poza Polską
-otwartość i zainteresowanie
pedagogiką zachodnią- recepcja
modeli wychowania
Zainteresowanie pedagogiką
zachodnią, alternatywną m.in:
-przedszkola/szkoły
Waldorfskie(Rudolfa Steinera)
-przedszkola/szkoły Montessori
Rudolf Steiner(1861 – 1925)
Jedna ze szkół waldorfskich
książka nt szkół waldorfskich
Maria Montessori( 1870 – 1952)
„Pomóż mi samemu to zrobić”
-otwartość na radykalne teorie,
metodologie i modele
edukacyjne, np.
*teorie radykalnego humanizmu
(teorie krytyczne) ,
*teorie radykalnego
interpretatyzmu( teorie
fenomenologiczne i
hermeneutyczne), promujące
metody jakościowe
-eklektyczny, ambiwalentny model
uprawiania pedagogiki
-pojawienie się map teorii
pedagogiczny
-stanowisko „równorzędnych” teorii
-walka teoretycznych dyskursów i ich
miejsce
w centrum
-walka teoretycznych dyskursów
i ich miejsce w centrum
*obiektywizm – subiektywizm
*uniwersalizm – relatywizm
*adaptacja – transformacja
*porządek - konflikt
*wolne działanie – strukturalne
zniewolenie
*neutralność aksjologiczna – wartość jako
podstawa zaangażowania (
za: Z. Melosik
)
W Polsce :
*Zbigniew Kwieciński
*Lech Witkowski
*Ewa Rodziewicz
*Zbyszko Melosik
*Joanna Rutkowiak
*Bogusław Śliwerski
Ze wstępu B. Śliwerski, Współczesne teorie i nurty w
wychowaniu, Kraków, Impuls 1998 r.
„Mam nadzieję, że niniejsza książka stanie się kolejną zachętą
do zgłębiania <świata pedagogicznych idei>, ich korzeni i
współczesnej ich ewolucji, bez roszczenia sobie pretensji do
jakiejkolwiek wyłączności. Nie jest ona przecież
ostatecznym, zamkniętym zbiorem teorii czy nurtów
współczesnego wychowania, ale zaledwie otwarciem pola do
ich zaistnienia, które będzie z czasem wypełniane kolejnymi
ich rodzajami i odcieniami. Warto –jak sądzę-
kontynuować rozpoczęty przez wspomnianych wyżej
profesorów(tj. L. Witkowskiego, Z. Kwiecińskiego, przyp. M.Miksza)
proces badań metateoretycznych, by dokonywanie wyborów
nie wiązało się z hierarchicznym ich porządkowaniem ze
względu na siłę, wagę czy znaczenie, a mimo to nie było
trywialne”(s.5).
Ogólnie:
-przedmiotem pedagogiki staje się edukacja
(nie tylko wychowanie)
-poszukujące, wyjaśniające badania w
pedagogice
-ożywione dyskusje wokół tożsamości pedagogiki
-wspólnota badań porównawczych i
syntetycznych
-współpraca pedagogów w skali
międzynarodowej
-relatywizacja myśli pedagogicznej
dwukierunkowość dyskusji nad polską
pedagogiką:
1)zamykanie się tożsamości pedagogiki
w granicach obowiązującej
ortodoksji i heterodoksji pedagogiki monistycznej
(odrzucenie alternatywności)
2)”epistemologiczna niepewność”
– pedagogika otwarta, bez granic,
kompleksów, świadomej swej interdyscyplinarności
i wewnętrznego zróżnicowania, wielokierunkowej
i wieloparadygmatycznej (
za: M. Szulakiewicz)
„Pedagogika jest nauką, której
przedmiotem badań jest
rzeczywistość edukacyjna, jej
procesy i konstrukty. Zajmuje się
ona tym wszystkim, co determinuje
środowisko edukacyjne wraz z
realizowanymi w nim procesami
oraz co obejmuje wyniki i efekty
tego procesu
”( Jan Prucha).
„Pedagogika jest dziedziną
złożoną z wielu subdyscyplin
naukowych zajmujących się
różnymi obszarami praktyki
edukacyjnej. Pedagogika jako
nauka ma za zadanie opisywać,
wyjaśniać i rozumieć formy
tej praktyki”
(Krzysztof Rubacha).
Pedagogika – nauką o wychowaniu
człowieka….
Literatura podstawowa wykorzystana do wykładu:
-Bogusław Śliwerski, Fazy rozwoju współczesnej nauki o
wychowaniu, (w):Pedagogika. Podstawy nauk o
wychowaniu,
Tom 1, GWP, Gdańsk 2006 r.
-B. Śliwerski, Współczesne teorie i nurty w wychowaniu,
Kraków, Impuls 1998 r.
-Heliodor Muszyński, Zarys Teorii wychowania, Warszawa 1977.
-Bogdan Suchodolski, Pedagogika .Podręcznik dla kandydatów
na nauczycieli, Warszawa 1980.
-Stefan Kunowski, Podstawy współczesnej pedagogiki,
Warszawa 2001.