Wojny
Rzeczpospoli
tej w XVII
wieku
WOJNY ZE
SZWECJĄ
WOJNY ZE
SZWECJĄ
W
pierwszych
latach
panowania
Zygmunta III problemem stała się polityka
zagraniczna, a zwłaszcza stosunki ze Szwecją..
Po śmierci Jana Wazy następcą tronu miał
zostać Zygmunt. Napotkało to jednak
sprzeciw
stryja
Zygmunta
–
Karola
Sudermańskiego
. W 1599 parlament szwedzki
zdetronizował Zygmunta III i powołał na tron
Karola Sudermańskiego, którego koronowano
w 1604.
W odpowiedzi Zygmunt przyłączył do
Rzeczpospolitej, należącą wtedy do Szwecji
Estonię.
Karol
Sudermański
Fakt ten rozpoczął otwarty konflikt zbrojny koncentrujący
się w Inflantach. Kampanie inflanckie w latach
1600 – 1611,
1617 -1625 zakończyły się zajęciem Inflant przez Szwecję. W
pierwszej fazie walk wojska Rzeczpospolitej (dowodzone przez
Jana Zamoyskiego, Krzysztofa Radziwiłła i Jana Karola
Chodkiewicza) zdołały odrzucić Szwedów w bitwie pod
Kircholmem w 1605 r. Był to wielki sukces militarny Polski.
Główną role odegrała tu husaria.
Już w 1626 roku następca Karola Sudermańskiego – Gustaw II
Adolf, zorganizował wyprawę na Prusy Królewskie i zajął
miasta u ujścia Wisły. Jedynie Gdańsk stawił zdecydowany
opór. Walki były wyrównane, ale nawet zwycięstwa strony
polskiej pod Oliwą(1627) i pod Trzcianą(1629) nie przyniosły
sukcesu Polsce.
W 1629 r. strona polska i szwedzka podpisały rozejm w
Altmarku – czyli w Starym Targu.
Postanowienia rozejmu w
Altmarku (1629)
•Szwedzi otrzymali część Inflant położoną na
północ od rzeki Dźwiny;
•Szwecja otrzymała porty pruskie oprócz
Gdańska, Pucka i Królewca
•Szwedzi otrzymali też prawo pobierania 3,5 %
cła od morskiego handlu Gdańska;
Władysław IV Waza
Porażki Gustawa II Adolfa w Rzeszy i w
końcu jego śmierć w 1632 r. stworzyły dla
Rzeczpospolitej całkiem dobrą sytuację
polityczną, zwłaszcza w okolicznościach przejęcia
władzy przez nowego monarchę –
Władysława
IV
, który rozpoczął budowę floty wojennej, portu
na Helu i warsztatów okrętowych w Pucku.
Szlachta jednak nie chciała kolejnej wojny ze
Szwedami oraz obawiała się, że król dysponujący
flotą zechce wzmocnić swoją władzę. W wyniku
tego komisarze królewscy podpisali
26-letni
rozejm ze Szwecją w Sztumskiej Wsi w 1635
r.
Szwecja wycofała się z portów pruskich,
zrezygnowała z ceł, w zamian za co utrzymała
Inflanty.
WOJNY Z
ROSJĄ
Dymitr
Samozwaniec
Po śmierci Iwana IV Groźnego
państwo moskiewskie pogrążyło się
w kryzysie. Dało to okazję ingerować
innym państwom w jego sprawy
wewnętrzne. W początku XVII wieku
grupa polskich magnatów na czele z
Jerzym Mniszchem zorganizowała
intrygę polityczną, której celem było
osadzenie na tronie
Dymitra
Samozwańca.
Dymitr i dymitriady
Dymitr Samozwaniec miał być cudem ocalonym synem
cara Iwana IV.
W rzeczywistości był to Grigorij Otriepjew –
mnich zbiegły z Monasteru Czudowskiego.
W 1605 roku zdobył on poparcie magnatów polskich,
zorganizował wyprawę, w trakcie której zdobył Moskwę i w
konsekwencji koronował się na cara. W 1606 r. ożenił się z
córką Jerzego Mniszecha – Maryną. Wkrótce potem został
zamordowany, ale po nim pojawiali się kolejni Dymitrzy,
którzy twierdzili, że są ocalonymi synami cara Iwana IV.
Okres pojawiania się Dymitrów Samozwańców nazywamy
dymitriadą.
Początkowo Dymitrzy poszukiwali
wsparcia wojskowego u sąsiadów Rosji, w
tym przede wszystkim w Rzeczpospolitej i
znajdowali je. Oficjalnie Polska przystąpiła
do wojny w
1609
roku, a pretekstem do
wojny było zawarcie pokoju wieczystego
Rosji i Szwecji, które odtąd miały prowadzić
wspólna politykę zagraniczną.
W 1610 roku wyruszyła polska wyprawa
na Moskwę, na której czele stanął sam
Zygmunt III i hetman
Stanisław Żółkiewski
,
który w
1610
r. rozgromił wojska rosyjskie
w
bitwie pod Kłuszynem
.
Hetman Żółkiewski odnosząc wielki sukces
pomaszerował na Smoleńsk, zawarł ugodę z bojarami
moskiewskimi, a ci w zamian ofiarowali tron
królewiczowi Władysławowi IV . W 1611 Smoleńsk
skapitulował, do niewoli dostał się wcześniejszy car –
Wasyl Szujski
, ale sytuacja szybko uległa zmianie.
Rosjanie coraz gorzej odbierali obecność polskich wojsk
w Moskwie, rozpoczęli oblężenie Kremla i w 1612 r.
Polacy zostali wygnani z Moskwy. Nie pomogła nawet
interwencja
lisowczyków
.
W 1613 r. Rosjanie
ukoronowali nowego cara – Michała Romanowa.
Dynastia ta panowała w Rosji aż do 1917 roku.
Oblężenie Kremla
Królewicz Władysław IV zorganizował
wyprawę mającą na celu odzyskanie Rosji,
ale zakończyła się ona niepowodzeniem i
Polska została zmuszona do podpisania w
1618
roku
rozejmu w Dywilinie
. Na jego
mocy Rzeczpospolita otrzymała ziemię
siewierską, czernichowską i smoleńską
.
Już w 1632 r. w czasie bezkrólewia po
śmierci Zygmunta III armia rosyjska
zaatakowała Smoleńsk. Odsiecz smoleńska
poprowadzona przez Władysława IV zmusiła
Rosjan do odwrotu.
W 1634 r. zawarto pokój
wieczysty w Polanowie, na mocy
potwierdzono nabytki terytorialne Polski
otrzymane na mocy pokoju w Dywilinie.
Władysław IV zrzekł się roszczeń do tronu
carskiego.
Wasyl Szujski – car Rosji
WOJNY Z
TURCJĄ
W końcu XVI wieku na terenach
dzisiejszej
Ukrainy
pojawiło
się
zjawisko
kozaczyzny
. Twórcami jej byli
Kozacy
– miejscowa lub napływowa
ludność
–
zwłaszcza
chłopi,
mieszczanie i zubożała szlachta, która
uciekając przed niesprawiedliwością
lub uciskiem podatkowym zbiegła na
tereny
Dzikich Pół
–
tzw. Zaporoża
.
Tam z dala od powinności pańskich
zamieszkiwali.
Organizowali
oni
wyprawy
łupieskie
na
tereny
naddunajskie (w łodziach zwanych
czajkami), które w owym czasie
należały do Imperium Tureckiego.
Kozacy i kozaczyna
Jeszcze w 1582 r. z inicjatywy
Stefana Batorego utworzono
tzw.
Rejestr kozacki
, czyli
zaciąg
Kozaków do wojska na usługach
Rzeczpospolitej
. Początkowo było
to ok. 500 Kozaków, później liczba
ta wzrosła, zwłaszcza iż ci którzy
służyli w wojsku pobierali żołd. Aby
zmusić króla do zwiększenia liczby
Kozaków rejestrowych,
organizowali oni zbrojne powstania.
Problem ten stał się jednym z
poważniejszych w polityce XVII
wieku.
Rejestr kozacki
Turcja, zajęta Habsburgami, długo nie była
zainteresowana konfliktem z Rzeczpospolitą.
Sytuacja zmieniła się gdy Zygmunt III Waza,
korzystając z zamieszania wywołanego wojną
trzydziestoletnią, spróbował poszerzyć
wpływy w
Hospodarstwie Mołdawskim
. Spowodowało to
otwarty konflikt polsko – turecki.
Wojnę
rozpoczęła
strona
polska
pod
dowództwem
hetmana wielkiego koronnego –
Stanisława Żółkiewskiego
, który wkroczył na
teren Mołdawii.
Wojna z Turcją
Cecora i Chocim
Wyprawa Żółkiewskiego , z powodu
braku dyscypliny wśród żołnierzy, zakończyła
się klęską w czasie
bitwy pod Cecorą w 1620
roku.
Na domiar złego, w czasie odwrotu,
zginął sam hetman wielki koronny.
Rok później, w
1621
r zjednoczone
wojska polsko –litewskie pod dowództwem
hetmana wielkiego litewskiego –
Jana Karola
Chodkiewicza
stawiły czoło armii tureckiej
pod Chocimiem
. Twierdza została obroniona
a strona turecka musiała zawrzeć w 1621 r.
pokój. Strony zobowiązały się
powstrzymywać się od przekraczania granicy
na Dniestrze.
Jan Karol Chodkiewicz
Strona turecka jednak już w 1633
rozpoczęła nowe działania. Tym razem
ponownie zostały zahamowane dzięki wojskom
dowodzonym przez hetmana wielkiego
koronnego –
Stanisława Koniecpolskiego
. Po
tym zwycięstwie stosunki polsko – tureckie
uległy uspokojeniu na ponad 30 lat.
Kolejny konflikt wybuchł dopiero pod
koniec lat 60. XVII wieku.
Opracowała: Adrianna Halak