KLASYCZNE TEORIE PEDAGOGIKI
WCZESNOSZKOLNEJ
• Nowe Wychowanie
• Pedagogika personalistyczna
• Pedagogika behawiorystyczna
• Konstruktywizm
Nowe Wychowanie
1. Powstanie, przedstawiciele.
Ruch Nowego Wychowania zaistniał na przełomie XIX i XX wieku we Francji oraz
Szwajcarii i przetrwał do lat 40. XX wieku. Reprezentanci wywodzą się głównie
z ludzi o wykształceniu psychologicznym. Tematyką, którą rozpracowywano to
wychowanie i edukacja dziecięcia.
Nowe Wychowanie opierało się nie tylko na teoretycznych przesłankach, lecz
rozwinęło się także w praktyce w postaci szkół reform. W Polsce szkołę nowego
wychowania stworzył Henryk Rowid nazywając ją "szkołą twórczą". Działalność
prowadziła na zasadzie eksperymentu. Szkoły eksperymentalne krytykowały
tradycyjny intelektualizm i rygoryzm na rzecz swobody i spontaniczności
dziecięcej.
Do głównych przedstawicieli należeli: Owidiusz Decroly, Edward
Claparede, Adolf Ferrier.
2. Główne postulaty:
• przemiany w sposobie przekazywania wiedzy
i sprawowania opieki nad dziećmi w oparciu o wiadomości
z zakresu psychologii,
• dzieci powinny zyskać wolność; [w XIX wieku traktowano
je jak własność rodziców, pozbawiono je praw i możliwości
zabrania głosu]; według Nowego Wychowania dziecko stać
się miało człowiekiem, jednostką społeczną a nie rzeczą,
• konieczność zindywidualizowania nauczania-należy
oddzielnie rozpatrywać sprawy każdego dziecka, ponieważ
każdy jest inny i potrzebuje odmiennego podejścia,
• w dzieciach należy zacząć rozwijać uczucia,
zainteresowania i ich talenty, indywidualne, osobiste
doświadczenie ważniejsze dla dziecka od poznania poprzez
słowa innych.
GŁÓWNE ZASADY NOWEGO WYCHOWANIA:
• Wychowanie powinno być dostosowane do naturalnego
rozwoju dziecka
• Dziecko powinno uczyć się wtedy, gdy poczuje potrzebę
zdobywania wiedzy
• Nauczyciel ma stwarzać warunki do rozwoju potrzeb
poznawczych i moralnych dzieci
• Nauczanie powinno być zindywidualizowane
• Szkoły mają pobudzać aktywność dziecka
• Ocena prac indywidualnych i zbiorowych, oraz testy pomiaru
uzdolnień, zamiast egzaminów
• Udział uczniów w planowaniu programu
• Położenie nacisku na kooperację i pracę zespołową
• Pobudzanie twórczej ekspresji i odpowiednie zaplecze
szkolne: zabawki, książki, przybory do rysowania itp.
Pedagogika
personalistyczna
• Pedagogika ta wywodzi się od pojęcia personalizm,
termin ten zaś oznacza ,,osoba”. Pierwotnie określał
ideę osobowego Boga. To Ch.Renouvier jako pierwszy,
dzięki swoim pismom, ukazał personalizm jako
,,doktrynę o osobowości”, która stawia sobie za
zadanie, aby pokazać, że poznanie osoby, jako
świadomości i woli jest fundamentem wszystkich
doznań ludzkich.
• Oczywiście personalizm ma wiele odmian i nurtów.
Jednak wszystkie one cechują się zainteresowaniem
sprawami wychowania i mają pedagogiczny charakter. I
właśnie dzięki temu ,,personalizm” stał się swoistą
pedagogiką personalistyczną.
• W wychowaniu personalizm dążył do stopniowego
doskonalenia się człowieka, przez nabywanie cech i
sprawności, które zmierzają do stanowienia
złożonego obrazu kultury w każdym człowieku. To
zaś stopniowe przyswajanie sobie rzeczywistości
tym bardziej uczestniczy w procesie personalizacji,
im bardziej osoba staje się autonomiczną w
dokonywaniu wolnych i spójnych wyborów.
Uzdolnić, zatem wychowanka do pójścia w kierunku
personalizacji stanowi podstawowy cel wszystkich
wysiłków wychowawczych. Podstawową wartością
jest i pozostaje osoba ludzka oraz jej pełne,
integralne urzeczywistnianie się jako osoby, ale też
następuje otwarcie się na nowe cele.
• Na personalistyczne spojrzenie na człowieka w edukacji
składają się bowiem następujące przesłanki:
- afirmacja autonomii każdej osoby jako wartości podstawowej,
naczelnej i immanentnej, tkwiącej w człowieku, w tym, że jest
niepowtarzalnym bytem; człowiek jest istotą wolną;
- podmiotowość człowieka, tzn. osoba - bez względu na jej wiek,
płeć, rasę, wyznanie itp. - nie może być nigdy traktowana jako
przedmiot, narzędzie czy środek do celu; jest ona nieredukowalna
do jakiejś sfery życia (np. ciało, zmysły, fizjologia, produktywność
itp.);
- podmiotowość prawna, której podstawą jest prawo naturalne
(wrodzone) lub godność osoby ludzkiej, tzn. że prawa nie są
darem społeczności czy władzy, ale tkwią w rozumnej, wolnej,
zdolnej do odpowiedzialności, samoświadomości i samokierowania
naturze ludzkiej;
- prymat życia duchowego osoby w stosunku do innych dziedzin
życia oraz w stosunku do społeczności;
- dialogowy i wspólnotowy wymiar więzi społecznych; człowiek jest
istotą społeczną, ale społeczeństwo nie jest sumą jednostek
ludzkich tylko wspólnotą osób wolnych i odpowiedzialnych; JA
urzeczywistnia się poprzez spotkanie z TY
(F. Adamski, Poza kryzysem tożsamości, 1993).
Zgodnie z personalizmem pedagogicznym, w relacjach między
występującymi w edukacji szkolnej podmiotami (nauczyciele
uczniowie rodzice), żadna ze stron nie może mieć prymatu
nad którąkolwiek, dlatego że pomimo wszystko edukacja nie
może być narzucaniem, władaniem pedagogicznym. Chodzi o
to, by stała się ona wspólnym, trójstronnym projektem
odróżnialnych od siebie i przyznających sobie prawo do
inności osób. Hegel pisał, że być wolnym, to być sobą "w tym,
co inne". Aby była wolność, musi być coś, co jest inne. Bez
"innego" wolność byłaby bezustannym zaprzeczaniem samej
siebie. Ale nie tylko. Musi również istnieć podmiot wolności -
ktoś, kto jest wolny (J. Tischner, 1993).
Edukacja szkolna z perspektywy personalizmu
pedagogicznego otwiera przed nauczycielami horyzont
poszukiwań nowych orientacji, form i metod kształcenia,
wychodzących od nich samych, od dziecka czy jego rodzica ku
ich człowieczeństwu. Może się to dokonać przez suwerenność i
twórczość nauczycieli, promieniujących swoim światem
wewnętrznym, jego ładem i nieokiełznaną bezpośredniością
na proces uczenia się uczniów czy podmiotowym standardem
waluacji w społeczności określanej przez Kazimierza
Obuchowskiego jako kultura podmiotów.
Behawioryzm
• Behawioryzm (ang. Behavior-
zachowanie)-
Kierunek psychologiczny, który
rozwinął się w XX wieku, przede
wszystkim w USA.
• Zachowanie- zespół reakcji
ruchowych i zmian fizjologicznych
będących odpowiedzią organizmu na
określone bodźce nie tylko w
przypadku prostych ruchów, ale
również dla bardziej złożonych
problemów (rozwiązywanie zadań
intelektualnych, konflikty
motywacyjne, myślenie itp.)
• Zadaniem psychologii jest badanie związków
między bodźcami a reakcjami oraz wywieranie
wpływu na zachowanie się ludzi.
• Behawioryzm zakładał, że zachowanie się,
rozwój i osobowość człowieka są efektem
zewnętrznych bodźców działających na
jednostkę. Zmiany zachowania się człowieka
stanowią wynik uczenia się nowych reakcji.
• Założenia kierunku zaczęły z czasem spotykać
się z krytyką, co doprowadziło do powstania
odłamów, zwanych ogólnie
NEOBEHAWIORYZMEM
Założenia behawioryzmu:
• Wszelkie zjawiska psychiczne takie jak:
uczucia, wpojone nawyki kulturowe, konflikty
motywacyjne i myślenie nie mają większego
wpływu na działanie człowieka.
• Każdy osobnik ze względu na stan psychiczny i
poziom intelektualny, mając podobny zestaw
bodźców, w tych samych warunkach,
reagować będzie podobnie.
• Wszelkie zmiany w zachowaniu człowieka to
według behawioryzmu, wynik uczenia się
nowych reakcji.
Teoria uczenia się zakłada:
• Każdy człowiek, który przychodzi na
świat, wyposażony jest jedynie w
kilka podstawowych odruchów i nie
ma pojęcia o otaczającym go świecie.
• Świat kształtuje człowieka, ponieważ
jest źródłem bodźców, zaś rolą
człowieka jest nauka reakcji na te
bodźce.
• Twórcą behawioryzmu był John
Broadus Watson który napisał :
„Dajcie mi dziecko spłodzone przez
dowolną parę rodziców i dajcie mi
pełną kontrolę nad środowiskiem, w
jakim będzie ono wzrastać, a sprawię,
że wyrośnie na wybitnego uczonego,
artystę, politycznego przywódcę, czy
też, jeśli tylko będę tego chciał,
zostanie pospolitym przestępcą.”
Warunkowanie klasyczne
(pawłowskie)
• To forma uczenia się. Eksperymenty nad
warunkowaniem przeprowadził jako pierwszy Iwan
Pawłow. Stwierdził on, że podanie psu pokarmu do
pyska wywołuje u niego wydzielanie śliny. Reakcję tę
Pawłow nazwał odruchem lub reakcją bezwarunkową,
ponieważ występuje ona bez uczenia się, w sposób
niezmienny, utrwalony dziedzicznie; pokarm zaś jest
bezwarunkowym bodźcem dla tej reakcji. Dzięki
warunkowaniu klasycznemu można uzyskać reakcję
wydzielania śliny na dowolny sygnał obojętny,
wystarczy tylko regularnie go powtarzać w
towarzystwie bodźca bezwarunkowego.
Warunkowanie
instrumentalne
• Jest to forma uczenia się o konsekwencjach, która polega
na modyfikowaniu frekwencji pojawiania się jakiegoś
zachowania poprzez jego nagradzanie lub karanie. Relacja
między zachowaniem a jego konsekwencją została
nazwana prawem efektu, które wskazuje na dwie
zależności: wystąpienie w przyszłości reakcji, po której
następują satysfakcjonujące konsekwencje, staje się
bardziej prawdopodobna, zaś reakcji, po której następują
niezadowalające konsekwencje, mniej prawdopodobne.
Pierwszymi badaczami warunkowania instrumentalnego
byli Jerzy Konorski oraz Stefan Miller, lecz najbardziej
znanymi badaczami byli B. F. Skinner, Edward
Thorndike,Edward Tolman.
Konstruktywizm
Nurt socjologiczny, którego podstawowe założenia
wciąż wzbudzają kontrowersje i silny opór
środowisk akademickich. Jednak
konstruktywistyczna teoria uczenia się jest coraz
szerzej akceptowana zarówno w teorii
pedagogicznej, jak i w praktyce. Dzieje się tak,
ponieważ w teorii konstruktywizmu
pedagogicznego łączą się wszystkie najlepsze
tradycje nauczania - od Sokratesa, przez
Komeńskiego, po Korczaka, Montessori, a ich
podstawę teoretyczną tworzą prace Piageta, i
Brunera.
Założenia
konstruktywizmu
• zdobywanie wiedzy to proces, w trakcie którego jednostka
organizuje swój świat
• proces ten odbywa się w ciągłej interakcji z otoczeniem i
konfrontacji z samym sobą, by w efekcie doprowadzić do
rekonstrukcji własnego obrazu świata
• wiedza nie może być wyłącznie dana z góry przez program,
podręcznik, nauczyciela, ale musi być odkrywana przez
ucznia w trakcie uczenia się
• wiedza nie jest dana raz na zawsze, zmienia się wraz z
postępem naukowym i technologicznym, z przemianami
kulturowymi i społecznymi
• rolą szkoły jest więc przygotowanie ucznia do uczenia się
przez całe życie
• wiedza to nie tylko informacja, to także, a może zwłaszcza,
zdolność do jej wykorzystania w praktyce
Konstruktywizm w pedagogice kładzie
nacisk na proces, a nie efekt nauczania -
uczenia się
Akcentuje aktywność ucznia, a nie jego wyniki na
sprawdzianach. Pamiętajmy jednak, że
konstruktywizm nie jest teorią nauczania, tylko
teorią poznania. Przyjęcie
konstruktywistycznego punktu widzenia
przesuwa akcenty w praktyce szkolnej, ale jej
nie rewolucjonizuje, a tym bardziej nie burzy.
Przebieg procesu
nauczania
I faza to orientacja i rozpoznawanie wiedzy. Polega ona
na wprowadzeniu ucznia w zagadnienie i wywołanie
jego zainteresowania i ciekawości, a w konsekwencji
motywacji wewnętrznej do uczenia się. Czynnikami
zewnętrznymi w tej fazie mogą być pytania
nauczyciela, sytuacje i wydarzenia niecodzienne dla
ucznia jak i niecodzienne obiekty w klasie. To właśnie te
strategie mają pobudzić do rozwoju poznawczych
struktur ucznia.
Siła napędową do rozwoju jest tu zaangażowanie
własne i aktywność własna dziecka.
II faza modelu nauczania konstruktywistycznego to
ujawnienie wstępnych idei czyli wiedzy, pomysłów i
doświadczeń ucznia, czyli tego co uczeń już wie i
potrafi w związku z nową sytuacją, przedmiotem
poznania. Takiego rozpoznania potrzebuje nie tylko
nauczyciel, ale przede wszystkim uczeń. Nauczyciel
powinien wiedzieć, od jakiego momentu startuje uczeń.
Zadania przygotowania przez nauczyciela muszą być
dostosowane do konkretnych dzieci. Na tym etapie
formy aktywności uczniów są bardzo zróżnicowane
(burza mózgów, dyskusje grupowe, gry dydaktyczne,
wypełnianie kart pracy).
III fazą jest rekonstrukcja wiedzy i tu następuje
włączanie do wiedzy już posiadanej nowych
wiadomości i tworzenie zupełnie nowej
struktury wiedzy. W nowe doświadczenie ucznia
wprowadza tutaj nauczyciel za pomocą działań
badawczych, prostych eksperymentów,
wyszukiwaniu informacji w różnych mediach. Ta
faza nauczania inaczej określana jest jako
zdobycie, osiągnięcie sfery najbliższego
rozwoju kompetencji określonych przez dziecko.
IV faza to umiejętność zastosowania nowej wiedzy,
nowych informacji, umiejętności i stosowanie ich
w różnych sytuacjach i kontekstach. Na tym
etapie uczeń rozwija u siebie odpowiedzialność za
własne uczenie się i otoczenie najbliższe. To
właśnie prawdziwe i autentyczne zadania
problemowe zachęcają uczniów do sprawdzania
własnych pomysłów i sposobów rozumowania. Na
tym etapie najważniejsze jest, aby sam uczeń
stosował nową, zdobytą wiedzę w rozwiązywaniu
różnorodnych zadań.
V faza to jest samodzielne
zauważenie przez ucznia zmian w
jego dotychczasowej wiedzy i
porównanie jej z wiedzą uprzednią.
Zachodzi tu sprzężenie zwrotne
między wiedzą wyjściową a nową.
W konstruktywistycznym modelu
nauczania nauczyciel musi stwarzać
uczniom sytuacje, w których będą oni
odwoływać się do własnej wiedzy i
doświadczeń.
Procesy podczas uczenia się:
- Nabywanie nowych wiadomości
- Transformacje
- Uczenie się
Konstruktywistyczny nauczyciel będzie więc pielęgnować
i wykorzystywać naturalną ciekawość dzieci, motywując je
do samodzielnego uczenia się. Będzie prowokować do
stawiania pytań i poszukiwania odpowiedzi, łagodnie
korygując błędy i pomyłki. Będzie wykazywać
zainteresowanie doświadczeniami uczniów, często
zaczynając wprowadzenie nowego pojęcia od poznania
wiedzy dzieci na ten temat. Dopuści do dialogu między
uczniami, by mogli skonfrontować swoje poglądy i wspólnie
wyciągnąć wnioski.
Bowiem konstruktywistyczny nauczyciel to przede wszystkim
organizator i opiekun, który inspiruje uczniów, akceptując
ich autonomię, prawo do własnej inicjatywy oraz prawo do
błędu.
Zalety konstruktywistycznego
modelu uczenia się:
- aktywizacja myślenia uczniów
- zachęcanie uczniów do twórczych i samodzielnych
zachowań
- ułatwia uczniom poznawanie świata i działania w nim
poprzez nabyte umiejętności poznawcze i praktyczne
Uczeń ma nabywać nową wiedzę w wyniku twórczego i
samodzielnego dochodzenia do niej, ma poszukiwać i
odkrywać z jednoczesnym zaangażowaniem
osobistym. Nauczyciel ma przejść na miejsce dalsze,
a uczeń znaleźć się w centrum.