POCZĄTKI ROZWOJU

KULTURY STAROŻYTNEJ

GRECJI

Kultura Minojska

Nazwa pochodzi od legendarnego króla Minosa

(pierwszego greckiego prawodawcy i sędziego w świecie
podziemi). Główny ośrodek znajdował się na Krecie w
mieście Knossos. Apogeum świetności tej kultury
przypada około 2200 p.n.e. – 1450 p.n.e. Jest ona
wcześniejsza niż kultura grecka. Została odkryta w czasie
wykopalisk w 1900 roku przez Sir Artura Evansa.

Ruiny Pałacu w Knossos

Wykształciło tu się pismo
linearne A, które do
naszych czasów nie zostało
rozszyfrowane.

Była to kultura pałacowa,
która wpływała nawet na
wybrzeża Grecji
kontynentalnej. Knossos
zostało podbite przez
Mykeńczyków około 1450
p.n.e. Moment ten można
określić jako początek
najwcześniejszej cywilizacji
w Grecji kontynentalnej

.

Tabliczki pokryte pismem linearnym A, znalezione na

Santorynie

Kultura Mykeńska

Twórcami kultury, mykeńskiej są greccy Achajowie.

Kultura ta została ukształtowanej w XV w. p.n.e.
na Peloponezie, zniszczyli pałace na Krecie
i narzucili wyspie swe zwierzchnictwo.
Posługiwali się przejętym od Kreteńczyków alfabetem,
tzw. pismem linearnym B. Śladami ich działalności
budowlanej są ruiny twierdz w Mykenach i Tirynsie, a
aktywności polityczne - późniejszy, literacki opis wojny z
Troją w Azji Mniejszej (Iliada Homera). W XII w. p.n.e.
kultura mykeńska upadła-miasta zostały zniszczone,
pismo wyszło z użycia. Stało się tak za przyczyną
napływu obcych ludów i, być może, trzęsień ziemi.

Największym osiągnięciem
mykeńskiej architektury były
monumentalne zamki otoczone
murami z potężnych głazów.
Mykeńczycy byli mistrzami w
dziedzinie złotnictwa.
Najsłynniejszymi zabytkami sztuki
złotniczej są złote maski
pośmiertne znalezione w 1876
przez H. Schliemanna w Mykenach.
Obok masek w tych grobach
znaleziono złote miecze, kielichy,
wazy, biżuterię, a także
przedmioty ze srebra, brązu, kości
słoniowej, alabastru, ametystu,
bursztynu i wielu innych surowców.

Lwia Brama w Mykenach

Maska Agamemnona

Pismo linearne B – pismo

mykeńskie odczytane przez
angielskich uczonych Michaela
Ventrisa i Johna Chadwicka w 1953.

W przeciwieństwie do linearnego

pisma A najprawdopodobniej służyło
do zapisywania języka greckiego w
jego przedklasycznej fazie rozwoju.
Powstało jako modyfikacja pisma
linearnego A w trakcie podbojów
dokonywanych przez Kreteńczyków,
celem stworzenia sprawnej
administracji na terenach wasalnych
władców i podbitych miast.

Zawiera około 90 znaków:

sylabicznych (samogłoski i sylaby
otwarte) i niewielką ilość ideogramów.

Sztuka starożytnej Grecji

Powstała i rozwijała się po upadku kultury mykeńskiej,

spowodowanym w głównym stopniu najazdem Dorów. Za
czas jej trwania przyjmuje się okres od ok. 1200 p.n.e. do I
w. p.n.e., czyli do czasu podboju starożytnej Grecji przez
Rzymian. Jednak wraz z podbojem rzymskim, nie skończył
się definitywnie okres sztuki greckiej. Artyści nadal
tworzyli, ale przede wszystkim na potrzeby kolekcjonerów
rzymskich. Czas trwania sztuki greckiej dzielony jest na
następujące okresy rozwoju:



Okres archaiczny



Okres klasyczny



Okres hellenistyczny

Porządki architektoniczne

To system konstrukcyjno-dekoracyjny, którego

elementy, o określonym kształcie i sposobie dekoracji, są
powiązane określonymi proporcjami obliczanymi za
pomocą modułów. Porządek obejmuje podporę (kolumna z
bazą, trzonem i głowicą) oraz belkowanie. Najbardziej
wyróżniającym elementem każdego porządku jest
głowica.
W sztuce greckiej wyróżnia się styl:



joński



dorycki



koryncki

Porządek dorycki

To jeden z najbardziej

znanych porządków
architektonicznych czasów
starożytnych.
Charakteryzuje się on
ciężkimi proporcjami,
surowością i
monumentalizmem.
Walory artystyczne
ustępowały w nim miejsca
funkcjonalizmowi.

Porządek joński

To jeden z trzech

podstawowych porządków
architektonicznych
występujących w
architekturze starożytnej
Grecji. Posiada dwie odmiany:
attycką i małoazjatycką,
różniące się przede wszystkim
detalami bazy i belkowania.
Powstał w Azji Mniejszej na
przełomie VII i VI w. p.n.e. pod
wpływem budownictwa ludów
Wschodu.

Porządek koryncki

Jeden z trzech

podstawowych porządków
architektonicznych
występujących w
architekturze starożytnej
Grecji. Rozwinął się jako
odmiana porządku jońskiego
na przełomie V i IV w. p.n.e.

Cechy charakterystyczne

architektury

Starożytnej Grecji



monumentalizm budowli



równowaga kompozycyjna



zachowanie proporcji i ładu



duże zastosowanie elementów
dekoracyjnych

Dziękuję za uwagę