Rodzina jako

podstawowe

środowisko

wychowawcze

Rodzina jest podstawowym środowiskiem dziecka

w tym sensie, że daje jednostce pierwsze i

najbardziej całkowite przeżycie przynależności do

grupy społecznej, a także i w tym, że stosunki

emocjonalne i społeczne w niej nie podlegają w

tym samym stopniu zmianom co wzajemne

stosunki w innych grupach społecznych.

Rodzina stanowi więc dla dziecka nie tylko

pierwsze, ale i trwałe środowisko.

Pojęcie Rodziny:

•

Rodzina- jest to naturalne środowisko, w którym dziecko
nabywa pierwszych doświadczeń, rozwija się, uczy, stawia
pierwsze kroki w długim procesie socjalizacji. Rodzina jest
najpowszechniejszą grupa społeczną i historycznie
najstarszą formą życia społecznego, dlatego tez pełni
wiele ważnych funkcji w procesie rozwoju dziecka. Są to
między innymi: funkcja opiekuńcza, czy socjalizacyjna.

•

Styl wychowania demokratycznego-Środkami do celu
wychowawczego nie są kara i nagroda, ale rozmowa i
argumentacja. Dziecko wykonuje pewne czynności,
ponieważ jest do tego przekonane, a nie przymuszane.
Styl ten konsekwentnie realizowany zapewnia
wykształcenie w dziecku wielu pozytywnych cech
charakteru: jak sumienność i samodzielność.

POSTAWY RODZICIELSKIE

ZŁE

• Unikająca- opiekunowie nie

przejawiają zainteresowania wobec
dziecka. Nie dbają o jego dobro,
zaspakajanie jego potrzeb, nie
akceptują jego praw. Rodzice
przejawiający taką postawę unikają
kontaktu z dzieckiem (ograniczają go
do minimum),

• Odrzucająca-opiekunowie nie

tolerują dziecka. Kontakt z nim
przepełniony jest wrogością i
niechęcią.

• Nadmiernie chroniąca- rodzice, aż

do przesady boją się o swoje dziecko.
Starają się go wyręczać ze wszystkich
czynności, aby ustrzec je przed
niebezpieczeństwami. Paniczny strach
przed otoczeniem dziecka paraliżuje
opiekunów. Starają się oni w każdy
możliwy sposób chronić dziecko przed
niebezpieczeństwami, jakie, na co
dzień niesie życie

DOBRE

• Współdziałanie- Rodzice pokazują dziecku wzory

zachowania się wśród grupy osób, zdrowej
współpracy z nimi. Czas i nabywanie doświadczenia
wraz z wiekiem sprzyjają umiejętności
współdziałania. Podopieczny coraz częściej sam
wychodzi z propozycją współpracy z innymi
osobami.

• Akceptacja- opiera się ona na tolerowaniu dziecka

takim jakie jest. W odpowiednim wychowaniu
powinno się dążyć do pracowania nad wadami, w
taki sposób by w dorosłym życiu podopieczny
cechował się jak najmniejszą ich ilością.
Opiekunowie potrafią znaleźć i rozróżnić wady
dziecka.

• Rozumna swoboda- Chodzi tu o to, iż opiekunowie

widząc rozwój dziecka w umiejętności współpracy z
innymi dają mu coraz większy "kredyt zaufania".
"Dają mu wolna rękę" w tego typu działaniu.
Dziecko dorastając nabiera nowych umiejętności,
staje się bardziej samodzielne, wszystkiego jest
ciekawe, "poznaje świat całym sobą", uczestnicząc
w życiu grupy osób, wśród których przebywa, na co
dzień. Rodzice muszą wiedzieć, w którym momencie
ograniczyć swobodę dziecka, by nie popadło w
tarapaty.

Znaczenie atmosfery rodzinnej.

• To jaka panuje atmosfera w domu

rodzinnym jest niezwykle istotne.
Dom, rodzina winna kojarzyć nam
się z miejscem, z osobami, wśród
których czujemy się bezpiecznie.
Dom powinien być miejscem gdzie
w nieskrępowany sposób możemy
odkryć przed członkami rodziny
nasze smutki, ale także wspólnie
cieszyć się radościami. Rodzina w końcu powinna być
środowiskiem, w którym możemy odpocząć. Miedzy
dziećmi, a rodzicami winny panować ciepłe i pełne miłości
kontakty, bo to przecież rodzice uczą swoje pociechy jak
żyć, jakie normy wyznawać i jakim być człowiekiem.