Psychiatria
dzieci i
młodzieży
- wybrane zagadnienia
UM
WWL|S/9
Zaburzenia psychiczne
wieku dziecięcego
•
Problemy psychiczne dzieci występują w kontekście rozwoju psychologicznego i
dorastania;
•
Tempo normalnego rozwoju psychologicznego może mieć różny przebieg;
•
Niekiedy trudno jest odróżnić rzeczywisty, wymagający uwagi problem
psychologiczny od takiego, który jest jedynie odbiciem jakiegoś opóźnionego
rozwoju. (np. większość dzieci potrafi kontrolować czynności fizjologiczne przed
ukończeniem 3 r.ż., pozostali to rozwojowi „spóźnialscy”, albo utrzymujące się
moczenie nocne może być następstwem braku bezpieczeństwa
emocjonalnego)
•
Odróżnienie problemów, będących następstwem różnych rytmów rozwoju
psychologicznego dziecka od tych, które sugerują istnienie głębokich
problemów emocjonalnych stanowi podstawowe zagadnienie w
pedopsychiatrii, a które nie występuje w psychiatrii dorosłych.
•
Dziecko często nie potrafi powiedzieć nam o swoim problemie, a przeżywany
przez nie stres może przejawiać się pośrednio poprzez np. nieadaptacyjne
zachowanie.
•
Od rodziców i nauczycieli zależy, czy poprawnie zidentyfikują zachowania
dzieci, które są przejawami poważnych problemów. Niekiedy dorośli błędnie
oceniają zachowanie dziecka, nazywając je „problemami psychologicznymi” ,
podczas gdy jest to coś przemijającego.
Zaburzenia psychiczne
wieku dziecięcego c.d.
• Może się też zdarzyć, że dorośli bagatelizują problematyczne
zachowania dziecka, sądząc, że dziecko z nich wyrośnie, a
interwencja jest nieodzowna.
• Badania epidemiologiczne ogólnej populacji dzieci wykazały, że
tylko 29% dzieci kwalifikuje się do postawienia jakiejś diagnozy
psychiatrycznej.
• Ponieważ dzieci są tak b. uzależnione od tego jak dorośli
interpretują ich problemy, to być może dlatego często mniej
wiemy o dzieciach i ich problemach niż o dorosłych.
Rozwój psychiczny dziecka jest wynikiem oddziaływania:
• procesów dojrzewania o.u.n.
• układu nerwowo – mięśniowego
• układu endokrynnego
• czynników środowiskowych
Klasyfikacja psychicznych zaburzeń dziecięcych
[Podstawowe grupy zaburzeń wieku dziecięcego]
•Z
esp
ół n
ad
po
bu
dliw
ości
psycho
ru
ch
ow
ej z d
efi
cyte
m uwag
i (
AD
HD
)
•Z
ab
urze
nia
za
chowa
nia
•P
rowo
ka
cyjne
p
rze
ciws
tawi
ani
e s
ię
•Z
esp
ół n
ad
po
bu
dliw
ości
psycho
ru
ch
ow
ej z d
efi
cyte
m uwag
i (
AD
HD
)
•Z
ab
urze
nia
za
chowa
nia
•P
rowo
ka
cyjne
p
rze
ciws
tawi
ani
e s
ię
Zaburzenia związane
z zachowaniem
destrukcyjnym
Zaburzenia związane
z zachowaniem
destrukcyjnym
•L
ęk
se
pa
ra
cy
jny
(p
rze
d r
ozst
ani
em
)
•U
nika
nie
kont
akt
ów s
po
łe
czn
ych
(
nie
śm
iało
ść)
•N
ad
mie
rn
y lę
k
•D
ep
re
sja
d
zie
cię
ca
•F
obie
(f
obia
sz
kol
na)
•L
ęk
se
pa
ra
cy
jny
(p
rze
d r
ozst
ani
em
)
•U
nika
nie
kont
akt
ów s
po
łe
czn
ych
(
nie
śm
iało
ść)
•N
ad
mie
rn
y lę
k
•D
ep
re
sja
d
zie
cię
ca
•F
obie
(f
obia
sz
kol
na)
Zaburzenia emocjonalne
Zaburzenia emocjonalne
•Z
ab
urze
nia
cz
yn
nośc
i fi
zjolog
iczn
ych
(m
ocze
nie
)
•Z
ab
urze
nia
m
owy
(ją
kan
ie)
•T
iki
•Ja
dłow
strę
t p
syc
hic
zn
y
•B
ulim
ia
•Z
ab
urze
nia
cz
yn
nośc
i fi
zjolog
iczn
ych
(m
ocze
nie
)
•Z
ab
urze
nia
m
owy
(ją
kan
ie)
•T
iki
•Ja
dłow
strę
t p
syc
hic
zn
y
•B
ulim
ia
Zaburzenia nawyków
i odżywiania
Zaburzenia nawyków
i odżywiania
•U
po
śle
dze
nie
u
mysło
we
•A
utyzm
•U
po
śle
dze
nie
u
mysło
we
•A
utyzm
Zaburzenia rozwoju
Zaburzenia rozwoju
•Z
ab
urze
nia
id
ent
yfika
cji z
p
łci
ą
•T
ra
nsse
ksu
aliz
m
•Z
ab
urze
nia
id
ent
yfika
cji z
p
łci
ą
•T
ra
nsse
ksu
aliz
m
Zaburzenia identyfikacji
z płcią
Zaburzenia identyfikacji
z płcią
Zaburzenia zw. z zachowaniami
destrukcyjnymi
• Zaburzenia zachowania
– to powtarzające się zachowania, które z
tymi zaburzeniami naruszają prawa innych i podstawowe normy
społeczne. Dzieci z tymi zaburzeniami mogą wchodzić w konflikt z
prawem. Nawykowo kłamią i oszukują. W ok. dojrzewania mogą
dokonywać rozbojów, gwałtów, a nawet zabójstw.
Jeżeli dziecka stale przejawia takie zachowania, można postawić
diagnozę zaburzeń zachowania.
Problemy z zachowaniem i agresywność są niezwykle stałymi
cechami w dzieciństwie i w ok. dojrzewania, szczególnie wśród
chłopców. Wiele z tych dzieci zostaje w wieku dojrzewania
młodocianymi przestępcami.
Dzieci zachowujące się agresywnie często pochodzą z rodzin
patologicznych. Problemy stają się jeszcze większe kiedy w rodzinie
występuje niski status materialny generujący biedę.
Wydaje się też, że nie bez znaczenia są czynniki genetyczne w
kształtowaniu się z.z.
Z.z. są oporne na leczenie, efekty terapeutyczne niewielkie.
Zaburzenia zw. z zachowaniami
destrukcyjnymi c.d.
• Zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi [ADHD]
ADHD to poważne zaburzenie, a nie efekt złego wychowania, na
które cierpi w Polsce ok. 80 tys. dzieci, czyli 1/100 uczniów szkół
podstawowych.
Dotychczas nie radził sobie z tym ani system, ani medycyna. Od
kilku lat jest dostępny nowy lek o nazwie strattera.
Do niedawna uważano, że ADHD powstaje w wyniku
mikrouszkodzeń mózgu doznanych w ok. okołoporodowym. Jednak
najnowsze badania dowodzą, że przyczyny tego są bardziej
złożone.
Wg najnowszych badań choroba związana jest z zaburzeniami
funkcjonowania mózgu i dotyczy 3 – 7 % dzieci. Zaburzenia
równowagi pomiędzy stężęniem wydzielania: noradrenaliny,
dopaminy i w mniejszym stopniu serotoniny – prowadzi do
zaburzeń emocjonalnych i problemów z koncentracją uwagi.
Ponadto nadpobudliwość może być zapisana w DNA, uszkodzone
są geny. Mogą znajdować się na męskim chromosomie Y, bo na
ADHD 6 x częściej chorują chłopcy niż dziewczynki. Badania PET
wykazały mniejszy przepływ krwi w przednich płatach czołowych.
Dowiedziono też, że u dzieci z ADHD (zwłaszcza u chłopców)
zaburzone jest wydzielanie testosteronu.
Niedoświadczeni lekarze i psycholodzy często mylą ADHD z
problemami wychowawczymi.
Dzieci z ADHD wyraźnie różnią się od zdrowych rówieśników:
szybciej wykonują zadania, szybciej męczy ich nuda, więc dla
„zabicia czasu” zaczynają rozrabiać.
Kryteria diagnostyczne ADHD
Rozpoznanie ADHD można postawić u
dziecka, gdy stwierdzimy co najmniej 6 spośród
objawów roztargnienia i co najmniej 6 objawów
nadaktywności i impulsywności. Objawy te
muszą być częste i występować u danego
dziecka przynajmniej przez 6 miesięcy w
nasileniu powodującym nieprzystosowanie, a
jego zachowanie jest niezgodne z poziomem
rozwoju. Część objawów prowadziła już do
zaburzeń zachowania przed 7 r.ż. zarówno w
szkole jak i w domu.
Kryteria diagnostyczne ADHD c.d.
NIEUWAGA
NIEUWAGA
• nie koncentruje się na
szczegółach lub jest
roztargniony i popełnia błędy z
tego powodu w szkole i podczas
innych zajęć
• trudności z koncentracją na
zadaniu lub zabawie
• sprawia wrażenie jakby nie
słuchał tego, co się do niego
mówi
• niedokładnie wykonuje
polecenia, nie kończy zadań
domowych, szkolnych itp.
• Problemy z organizacją pracy i
zajęć
• niechętnie podejmuje zadania
wymagające długotrwałego
wysiłku umysłowego.
• gubi rzeczy potrzebne do zajęć
• łatwo się rozprasza pod
wpływem bodźców
zewnętrznych
• nie pamięta o codziennych
obowiązkach.
• nie koncentruje się na
szczegółach lub jest
roztargniony i popełnia błędy z
tego powodu w szkole i podczas
innych zajęć
• trudności z koncentracją na
zadaniu lub zabawie
• sprawia wrażenie jakby nie
słuchał tego, co się do niego
mówi
• niedokładnie wykonuje
polecenia, nie kończy zadań
domowych, szkolnych itp.
• Problemy z organizacją pracy i
zajęć
• niechętnie podejmuje zadania
wymagające długotrwałego
wysiłku umysłowego.
• gubi rzeczy potrzebne do zajęć
• łatwo się rozprasza pod
wpływem bodźców
zewnętrznych
• nie pamięta o codziennych
obowiązkach.
NADAKTYWNOŚĆ
I IMPULSYWNOŚĆ
NADAKTYWNOŚĆ
I IMPULSYWNOŚĆ
• porusza niespokojnie rękoma i
nogami, wierci się na krześle
• opuszcza miejsce (ławkę) kiedy
powinien siedzieć
• biega bez przerwy lub wspina
się w nieodpowiednich
sytuacjach, wykazuje niepokój
ruchowy
• trudno mu spędzić wolny czas
w ciszy
• jest ciągle „na chodzie”
(nakręcony)
• nie przestaje mówić
• wyrywa się z odpowiedzią, nie
wysłuchawszy do końca pytania
• z trudem czeka na swoją kolej
• przerywa lub przeszkadza
innym
• porusza niespokojnie rękoma i
nogami, wierci się na krześle
• opuszcza miejsce (ławkę) kiedy
powinien siedzieć
• biega bez przerwy lub wspina
się w nieodpowiednich
sytuacjach, wykazuje niepokój
ruchowy
• trudno mu spędzić wolny czas
w ciszy
• jest ciągle „na chodzie”
(nakręcony)
• nie przestaje mówić
• wyrywa się z odpowiedzią, nie
wysłuchawszy do końca pytania
• z trudem czeka na swoją kolej
• przerywa lub przeszkadza
innym
Zaburzenia zw. z zachowaniami
destrukcyjnymi c.d.
• Postępowanie lecznicze w ADHD
Lek strattera budzi nadzieję pedopsychiatrów – zapobiega
rozkładowi noradrenaliny odpowiedzialnej za koncentrację i
kontrolę emocji. Może być podawany nawet u dzieci < 6 r.ż.
Jednak sam lek nie rozwiąże wszystkich problemów dzieci z
ADHD. Potrzebna jest pomoc nie tylko najbliższych, ale też
psychiatrów, psychologów i nauczycieli.
Terapia polega głównie na wyciszeniu emocji i uczeniu
koncentracji.
• prowokacyjne przeciwstawianie się –
dzieci z tym zaburzeniem często przejawiają negatywistyczne,
wrogie i zbuntowane zachowania, ale nie zaburzają w
poważnym stopniu praw innych tak, jak to ma miejsce u dzieci
z zaburzeniami zachowania.
Zaburzenia emocjonalne
Tym zaburzeniom nie towarzyszy utrata poczucia
rzeczywistości. Ich symptomatologia jest często podobna do tej,
którą obserwujemy w przypadku z.e. osób dorosłych:
• poczucie niższości
• uczucie skrępowania
• wycofanie z kontaktów społecznych
• nieśmiałość
• lęk
• przewlekły smutek
• nadmierne przywiązanie
Tego typu objawy upoważniają do postawienia rozpoznania:
• stanów lękowych
• depresji dziecięcej
• zaburzeń obsesyjno – kompulsywnych
• fobii
Zaburzenia emocjonalne c.d.
• Depresja dziecięca -
ciągle budzi wiele
wątpliwości co do swej natury, przebiegu i
późniejszych następstw.
W klasyfikacji ICD-10 wyróżniono depresyjne zaburzenia zachowania
spośród zaburzeń zachowania i emocji rozpoczynających się zwykle w
dzieciństwie i w wieku młodzieńczym. Depresja u dzieci może więc być
klasyfikowana w tej grupie zaburzeń lub rozpoznawana zgodnie z
kryteriami obowiązującymi dorosłych.
• EPIDEMIOLOGIA – ok. rozpowszechnienia depresji u dzieci jest trudne
z uwagi na różne metody przeprowadzania badań, niejednorodne
kryteria diagnostyczne depresji u dzieci będących w różnych fazach
rozwojowych oraz przeprowadzenia badań w różnych populacjach
dziecięcych. Szacuje się, że w Polsce rozpowszechnienie zaburzeń o
obrazie zespołu depresyjnego wynosi od 6,6% u dzieci pięcioletnich do
28% u dzieci trzynastoletnich, zaś epizodu depresyjnego na ok. 6,7%.
• ETIOPATOGENEZA – z.d. u dzieci są heterogenne i różne czynniki
mogą odgrywać rolę w ich powstawaniu. Badania rodzin, bliźniąt i
dzieci adoptowanych wykazały, że w patogenezie depresji u dzieci
adoptowanych wykazały, że w patogenezie depresji u dzieci mają
znaczenie zarówno czynniki biologiczne (podatność na zranienie)
uwarunkowana genetycznie oraz związana z domniemanym
uszkodzeniem o.u.n., jka i czynniki środowiskowe. Przyczyną depresji u
dziecka często jest brak miłości i akceptacji ze strony rodziców,
lekceważenie, krzywdzenie lub gorsze traktowanie niż pozostałego
rodzeństwa.
Zaburzenia emocjonalne c.d.
Dzieci depresyjne często pochodzą z rodzin dysfunkcjonalnych, w których
ich podstawowe potrzeby nie są zaspakajane. Rodzice dzieci depresyjnych
często nadużywają alkoholu, a w rodzinie często dochodzi do napięć i
konfliktów.
Dzieci depresyjne często przeżyły stresujące zdarzenia życiowe (śmierć
rodzica, emigracja rodziców z pozostawieniem dziecka w kraju, umieszczenie w
domu dziecka). Czynnikami, które zwiększają ryzyko wystąpienia depresji mogą
też być trudności szkolne, ADHD, rez inne czynniki wpływające niekorzystnie na
wyniki w nauce. Depresję mogą również wywołać czynniki somatyczne i
organiczne oraz niektóre leki.
Obraz kliniczny
• Zasadnicze objawy depresji u dzieci i adolescentów są takie samie jak
u dorosłych, jednakże szczegółowy obraz objawowej depresji jest
różny, w zależności od fazy rozwojowej dziecka.
• Opisano depresję występującą u noworodków i niemowląt, która
wystąpiła po rozłączeniu z matką, a która charakteryzowała się:
- zmianami w zachowaniu
- zmianami w stanie somatycznym
- utratą łaknienia
- zmniejszoną ruchliwością
- zanikaniem reakcji płaczu i odruchu ssania
- zaburzeniami rytmu snu i czuwania
- zaburzeniami dyspeptycznymi.
Zaburzenia emocjonalne c.d.
obraz kliniczny
Małe dzieci mają trudności w uświadamianiu sobie swoich uczuć i
ich wyrażeniu. Depresja może się u nich objawiać:
drażliwością
napadami gniewu i złości
zaburzeniem zachowania
obniżeniem nastroju
skłonnością do płaczu
wycofaniem się z aktywności sprawiającej dotychczas przyjemność
unikaniem kontaktu z rówieśnikami
bólami głowy
dolegliwościami ze strony przewodu pokarmowego (bóle brzucha)
osłabienie łaknienia
zaburzenia snu
zaburzenia lękowe (fobie, lęk separacyjny)
Dzieci w wieku szkolnym dodatkowo opisują siebie negatywnie:
jestem zły, niedobry
nic nie potrafię
jestem nic nie wart.
Zaburzenia emocjonalne c.d.
obraz kliniczny
•
Adolescenci – u nich depresja na ogół przebiega z:
- obniżeniem nastroju i napędu
- lękiem nieokreślonym
- lękiem przed przyszłością
- poczuciem bezsensu życia
- myślami, tendencjami i zachowaniami samobójczymi
- autodestrukcyjnymi zaburzeniami zachowania
- somatyzacją lęku
- hipochondryczną koncentracją na ciele.
•
Zaburzenia współwystępujące: u 40-90% młodzieży, u której wystąpił epizod
depresyjny, współwystępują inne zaburzenia psychiczne, a najczęściej dystymia
i zaburzenia lękowe, zaburzenia zachowania, nadużywanie substancji
psychoaktywnych.
•
Następstwa depresji:
- negatywnie wpływają na społeczny, emocjonalny i poznawczy rozwój dziecka
- zaburza kontakty interpersonalne
- więzi z rodzicami i rodzeństwem
- duże ryzyko suicydalne
- nadużywanie alkoholu i narkotyków
- choroby somatyczne.
Zaburzenia emocjonalne c.d.
Leczenie depresji u dzieci:
Wskazane jest podejście biopsychospołeczne, pozwalające na
ustalenie wszystkich czynników wywołujących
Poradnictwo dla rodziców
Psychoedukacja chorego i jego rodziny
Farmakoterapia – fluwoksamina / nie zaleca się innych leków z grupy
SSRI
Dotychczas nie ustalono jednoznacznie, czy w leczeniu depresji u
dzieci należy stosować tylko psychoterapię, czy farmakoterapię czy
też obie formy leczenia jednocześnie.
Wybór metody terapii powinien być dobierany indywidualnie i zależy
od kilku czynników:
- ciężkości depresji (psychotyczna, łagodna, umiarkowana)
- liczby i czasu trwania wcześniejszych epizodów, ich rodzaju
- wieku chorego dziecka
- kontekstu w jakim wystąpiła depresja (konflikty rodzinne, problemy
szkolne, narażenie na negatywne zdarzenia życiowe)
- współpraca ze strony chorego i rodziny, motywacji.
Zaburzenia nawyków i
odżywiania
JADŁOWSTRĘT PSYCHICZNY – jest zespołem chorobowym,
którego podstawową cechą jest uporczywe dążenie do utraty
masy ciała.
• Zespół ten może mieć charakter epizodyczny, niekiedy jednorazowy, u
niektórych osób wykazuje przebieg przewlekły, falujący lub
nawracający i może stanowić zagrożenie dla życia.
• Największa zapadalność na j.p. przypada między 13 i 14 r.ż. oraz
między 17 i 25 r.ż., choroba ta może też rozpoczynać się przed ok.
dojrzewania.
• Zaburzenie to przejawia ok. 1% dziewcząt w wieku szkolnym (u
chłopców jest zjawiskiem rzadkim).
• Mimo licznych badań przyczyny zachorowania na j.p. pozostają
niewyjaśnione. Podzielany jest pogląd, iż kilka różnych czynników
współistnieje u podłoża tego zaburzenia i są to:
- czynniki indywidualne (zaburzenia neuroprzekaźników,
nieprawidłowy rozwój osobowości),
- czynniki rodzinne (dysfunkcja systemu rodzinnego)
- czynniki społeczno – kulturowe (ideał szczupłej sylwetki kobiecej).
Wśród czynników poprzedzających wystąpienie j.p. opisywane są :
doświadczenie utraty bliskiej osoby, konflikt dotyczący roli seksualnej
przyszłej kobiety, zwiększona presja i oczekiwanie sukcesów ze strony
bliskiego otoczenia.
Zaburzenia nawyków i
odżywiania c.d.
Opublikowane ostatnio w „Molecular Psychiatry” badania
australijskich naukowców sugerują, że kluczową rolę w rozwoju j.p.
odgrywa gen NET kodujący produkcję białka o tej samej nazwie.
Okazało się, że gen ten może występować w dwóch wersjach –
długiej i krótkiej. Wykazano, że odziedziczenie wersji dłuższej genu
zwiększa ryzyko wystąpienia j.p.
Najnowsze badania amerykańskich neurobiologów z University of
Pittsburgh i University of California wykazały, że chorzy na j.p.
inaczej mogą odczuwać smaki. W grupie badanych z j.p. bad. MRI
wykazano, że w ich mózgu dużo mnij aktywny był obszar zwany
wyspą, który odpowiada min. za rozpoznawanie smaków i ocenę
jak przyjemne są one dla danej osoby. Natomiast u gr. kontrolnej
zdrowych kobiet widać było silny związek między pobudzeniem
obszaru wyspy a ich oceną przyjemności z odczuwaniem słodkiego
smaku glukozy. Natomiast takiej zależności nie stwierdzano u
anorektyczek. Prawdopodobnie ich mózg nie odczuwa
przyjemności jedzenia lub reaguje wstrętem na smaki powszechnie
uważane za przyjemne.
Ponadto wyspa i przyległe do niej regiony mózgu mają wpływ też
na ocenę stanu własnego organizmu.
Faktem jest, że anorektyczki nie dostrzegają własnego
wychudzenia i wynikającego zagrożenia dla zdrowia, co w
znacznym stopniu utrudnia ich leczenie.
Zaburzenia nawyków i
odżywiania c.d.
Objawy i cechy istotne do rozpoznania j.p.
• Jadłowstręt zazwyczaj rozpoczyna się u nastolatki, która może mieć
niewielkiego stopnia nadwagę, a uwagi krytyczne i nieakceptowanie
swojego wyglądu są powodem odchudzania.
• Początek choroby zwykle bywa powolny, trudny do uchwycenia.
• Dziewczęta walczą z potrzebą jedzenia, stosując różne diety, gromadzą
informacje na temat wartości klasycznych pokarmów.
• Każde przyjęcie pożywienia połączone jest z przykro przeżywanym
uczuciem sytości, stąd częste prowokowanie wymiotów, nadużywanie
środków przeczyszczających oraz b. przemyślne i wyszukane sposoby
chowania jedzenia przed osobami kontrolującymi.
• Odchudzanie stopniowo przeradza się w proces chorobowy, zanika
łaknienie, pojawia się przekonanie o konieczności coraz większego
ograniczenia kaloryczności spożywanego jedzenia oraz obsesyjna myśl
o coraz szczuplejszej sylwetce.
• Dziewczęta z j.p. z satysfakcją przyjmują postępujący ubytek masy ciała
i uporczywie twierdzą, że ciągle są zbyt grube.
• Znacznemu wychudzeniu towarzyszą objawy somatyczne (zanik
miesiączki, ↓ CTK i temp. ciała, szorstka skóra z obfitym owłosieniem
przedramion i podudzi, zab. elektrolitowe).
• Mimo znacznego wyniszczenia zachowują dobrą sprawność i aktywność
życiową, są wzorowymi uczennicami, odznaczają się pracowitością,
sumiennością i perfekcją.
Zaburzenia nawyków i
odżywiania c.d.
Kryteria diagnostyczne j.p.
• utrata wagi ciała > 15% należnej masy ciała dla wieku i wzrostu
• nasilony lęk p/zwiększeniem wagi ciała lub otyłością mimo
ewidentnej niedowagi
• zaburzony sposób, w jaki waga ciała, jego kształty i wymiary są
przeżywane:
- osoba z j.p. czuje się zbyt gruba lub jest przekonana, że jakaś
część jej ciała jest za gruba, nawet wówczas gdy doszło do
skrajnego wychudzenia.
nieobecność co najmniej 3 kolejnych miesiączek (brak innych
przyczyn).
Rokowanie
• Zależy w dużym stopniu od wczesnego podjęcia interwencji
terapeutycznej
• W j.p. pojawiającym się w ok. pokwitania jest na ogół dobre
• Najszybciej uzyskuje się poprawę biologiczną, zwiększenie masy
ciała
• Powrót miesiączki następuje w kilka do kilkunastu m-cy po
uzyskaniu należnej masy ciała
• Śmiertelność jest szacowana w gr. 2-10% gł. z powodu powikłań
kardiologicznych.
Zaburzenia nawyków i
odżywiania c.d.
Leczenie
Podstawowe formy terapii chorych na j.p. to:
poprawa st. somatycznego (niekiedy potrzeba
leczenia (parenteralengo)
oddziaływanie psychoterapeutyczne (techniki
behawioralne)
psychoterapia indywidualna i grupowa
terapia rodzinna
Farmakoterapia
Raczej ma ograniczone znaczenie. Zalecana jest
fluoksetyna, zwłaszcza na etapie utrzymywania
poprawy st. somatycznego i psychicznego chorych
na j.p.
Zaburzenia nawyków i
odżywiania c.d.
• Bulimia – jest zespołem chorobowym, który cechują
powtarzające się objawy obżarstwa z następczym dążeniem do
szybkiego zmniejszenia masy ciała.
• Etiopatogeneza – wieloczynnikowa, splot uwarunkowań
biologicznych (zaburzenia neuroprzekaźników – gł. serotoniny,
obciążenia genetyczne), rodzinnych i osobowościowych ma
wiązać się z wysokim ryzykiem wystąpienia bulimii, zwłaszcza
przy konfrontacji ze środowiskiem, w którym szczupła sylwetka
jest uznawana za przejaw sukcesu, doskonałości i
samokontroli.
Rodzina chorych na bulimię – konfliktowa, chaotyczna, z
brakiem bliższych zw. uczuciowych oraz niejednoznacznymi
zasadami komunikacji wewnętrznej, często rozbita, o dużej
patologii społecznej (alkoholizm, przestępczość).
Rodzina chorych na bulimię jest b. zaburzona od rodziny
chorych j.p.
Zaburzenia nawyków i
odżywiania c.d
Objawy i cechy istotne dla rozpoznania bulimii:
• Zgłaszająca się p-tka w przeszłości wielokrotnie bez powodzenia,
stosowała różne diety odchudzające.
• Punktem zwrotnym staje się przypadkowa informacja lub odkrycie,
że wagę można kontrolować prowokując wymioty i biegunki.
• Konsekwencją prób długotrwałego odchudzania się i głodzenia są
napady żarłoczności, objadanie się w samotności i tajemnicy.
• Efektem wysokokalorycznego jedzenia przeciwdziałają takie
zachowania jak: prowokowanie wymiotów, nadużywanie śr.
przeczyszczających, moczopędnych i leków osłabiających łaknienie
oraz ponawianie prób podjęcia głodówki – „mechanizm błędnego
koła”.
• Po napadzie obżarstwa poczucie winy, wstydu i przekonania o
własnej niskiej wartości.
• Częste myśli o diecie, jedzeniu i własnym wyglądzie.
• Często współwystępują objawy depresyjne, dyskomfort psychiczny,
zaburzenia snu, poczucie beznadziejności i myśli samobójcze.
Zaburzenia nawyków i
odżywiania c.d.
Kryteria diagnostyczne bulimii
nawracające napady żarłoczności (szybkie spożywanie
ogromnej ilości jedzenia),
poczucie braku kontroli nad jedzeniem w trakcie takich
napadów,
regularne prowokowanie wymiotów, stosowanie śr.
przeczyszczających, ścisłej diety lub głodówki, intensywnych
ćw. fizycznych, których celem jest zapobieganie wzrostowi wagi
ciała,
obecność przeciętnie dwu epizodów obżarstwa w ciągu
tygodnia przez ostatnie 3 m-ce,
trwale występujący nadmierny niepokój dotyczący kształtów i
wagi ciała.
Waga p-tek z bulimią podlega częstym wahaniom, jednak
najczęściej utrzymuje się w gr. normy dla wieku i wzrostu.
Do powikłań internistycznych należą: zab. czynności serca, zab.
wodno-elektrolitowe, niewydolność nerek, tężyczka, parestezje,
zab. miesiączki.
W badaniu somatycznym można stwierdzić: obrzęk ujścia
ślinianek, zapalenie dziąseł, uszkodzenie szkliwia zębów,
otarcia podniebienia i tylnej ściany gardła, rozstępy skórne.
Zaburzenia nawyków i
odżywiania c.d.
• Rokowanie – często niepewne i należy liczyć się z możliwością
wystąpienia nawrotów. Wyleczenie ok. 13%, często mimo
wyleczenia i wycofania się pełnoobjawowego zespołu,
zachowania bulimiczne są nadal obecne.
• Leczenie:
- Powinno być prowadzone w warunkach ambulatoryjnych
- Pierwszy etap leczenia to zmiana wzorców odżywiania się
- Podstawowa forma – psychoterapia poznawczo –
behawioralna prowadzona w sposób kompleksowy łącznie z
terapią rodziny
- Konieczna hospitalizacja w przypadkach powikłań
somatycznych i ryzyka samobójstwa
• Farmakoterapia
Wg niektórych badaczy – fluoksetyna w dawce 60 mg/dobę –
zmniejsza liczbę niepohamowanych napadów obżarstwa i
dysforię towarzyszącą bulimii.
Zaburzenia rozwoju
• Upośledzenie umysłowe – to znaczące obniżenie ogólnego poziomu
funkcjonowania intelektualnego, któremu towarzyszą deficyty w
dziedzinie zachowań adaptacyjnych i które występują w okresie
rozwojowym.
• Pacjenta możemy zaklasyfikować do grupy u.u. tylko wtedy, gdy
zarówno poziom intelektualny, jak i zdolności adaptacyjne są poniżej
średniej.
• U.u. u ok. 85% osób, to u. lekkie, osoby te mogą uczyć się w szkole i
są zdolne do osiągnięcia poziomu VI-tej klasy.
• 10% to osoby z u. umiarkowanym, które odpowiednio przeszkolone
mogą osiągnąć poziom II-ej klasy
• U ok. 3 – 4% u.u. osiąga nasilenie znaczne
• U 1 – 2% występuje u. głębokie.
Epidemiologia: u.u. występuje u 1% populacji. Stosunek
zachorowania mężczyzn do kobiet wynosi 1,5 – 1.
Zaburzenia rozwoju c.d.
• Etiologie u.u. - przyczyna (organiczna lub psychospołeczna)
znana jest w 50 – 70% przypadków.
• Przyczyny genetyczne
- wrodzone choroby metaboliczne (np. fenylokotonuria,
choroba Tay-Sachsa)
- anomalie chromosomowe (z. Downa – trisomia chromosomu
21), 1/700 urodzeń z kruchego chromosomu X, 1/1000 urodzeń
noworodków płci męskiej.
• Przyczyny psychospołeczne
- długotrwały brak odpowiedniej stymulacji intelektualnej
• Inne przyczyny:
- następstwa neuroinfekcji, zatrucia, uszkodzenia mózgu w ok.
prenatalnym, okołoporodowym lub późniejszym np. wrodzona
różyczka, alkoholowy zespół płodowy.
Zaburzenia rozwoju c.d.
Poziomy upośledzenia umysłowego
Poziom
%
upośledzen
ia
II
Wechslera
Lekkie
85
55 – 69
Umiarkowane
10
40 – 54
Znaczne
3 – 4
25 – 39
Głębokie
1 - 2
< 25
Zaburzenia rozwoju c.d.
• Upośledzenie umysłowe umiarkowane
do tej kategorii należy 10% dzieci u.u. Uczą się one komunikować i
mówić w ok. p/szkolnym. Mają kłopoty z nauką reguł społecznych. W
ok. p/szkolnym. Mają kłopoty z nauką reguł społecznych. W ok.
szkolnym mogą korzystać z treningu umiejętności społecznych i
zawodowych, ale mało prawdopodobnym jest, by w dziedzinie
przedmiotów szkolnych przetrwały poziom II-ej klasy. Fizycznie mogą
być męczące i mają kłopot z koordynacją ruchową. Praca w
warunkach pracy chronionej.
• Upośledzenie umysłowe umiarkowane
do tej kategorii należy 10% dzieci u.u. Uczą się one komunikować i
mówić w ok. p/szkolnym. Mają kłopoty z nauką reguł społecznych. W
ok. p/szkolnym. Mają kłopoty z nauką reguł społecznych. W ok.
szkolnym mogą korzystać z treningu umiejętności społecznych i
zawodowych, ale mało prawdopodobnym jest, by w dziedzinie
przedmiotów szkolnych przetrwały poziom II-ej klasy. Fizycznie mogą
być męczące i mają kłopot z koordynacją ruchową. Praca w
warunkach pracy chronionej.
• Upośledzenie umysłowe lekkie
większość upośledzonych ok. 85%. U tych dzieci umiejętności
społeczne i komunikowanie rozwijają się podobnie jak u wszystkich
dzieci, w tym samym ok. rozwojowym. Często ich u.u. jest
niezauważalne dopóki nie pójdą do szkoły {IV-V klasa], kłopoty z
nauką. Bez dodatkowej pomocy mogą nabywać umiejętności szkolne
do poziomu klasy VI-tej, jeżeli uzyskają pomoc mogą iść dalej.
We wszystkich innych obszarach, ich potrzeby i zdolności są takie
same jak u rówieśników. Specjalne programy szkolne często
umożliwiają im nabycie umiejętności zawodowych, niezbędnych, aby
przynajmniej w minimalnym stopniu mogły być samowystarczalne.
W niektórych sytuacjach (stres) mogą wymagać rady i pomocy.
• Upośledzenie umysłowe lekkie
większość upośledzonych ok. 85%. U tych dzieci umiejętności
społeczne i komunikowanie rozwijają się podobnie jak u wszystkich
dzieci, w tym samym ok. rozwojowym. Często ich u.u. jest
niezauważalne dopóki nie pójdą do szkoły {IV-V klasa], kłopoty z
nauką. Bez dodatkowej pomocy mogą nabywać umiejętności szkolne
do poziomu klasy VI-tej, jeżeli uzyskają pomoc mogą iść dalej.
We wszystkich innych obszarach, ich potrzeby i zdolności są takie
same jak u rówieśników. Specjalne programy szkolne często
umożliwiają im nabycie umiejętności zawodowych, niezbędnych, aby
przynajmniej w minimalnym stopniu mogły być samowystarczalne.
W niektórych sytuacjach (stres) mogą wymagać rady i pomocy.
Zaburzenia rozwoju c.d.
• Upośledzenie umysłowe znaczne
osoby u.u. w st. znacznym już przed 5 r.ż. wykazują znaczne
opóźnienie rozwoju ruchowego. Mowa rozwinięta jest w stopniu
niewielkim lub nie ma jej wcale. W szkołach specjalnych można
nauczyć ich mówić i podstaw higieny osobistej.
W zasadzie nie są zdolne do nauki zawodu chociaż jako dorośli,
pod opieką, mogą wykonywać proste czynności i prace nie
wymagające kwalifikacji.
• Upośledzenie umysłowe znaczne
osoby u.u. w st. znacznym już przed 5 r.ż. wykazują znaczne
opóźnienie rozwoju ruchowego. Mowa rozwinięta jest w stopniu
niewielkim lub nie ma jej wcale. W szkołach specjalnych można
nauczyć ich mówić i podstaw higieny osobistej.
W zasadzie nie są zdolne do nauki zawodu chociaż jako dorośli,
pod opieką, mogą wykonywać proste czynności i prace nie
wymagające kwalifikacji.
• Upośledzenie umysłowe głębokie
dzieci należące do tej kategorii są głęboko upośledzone w
dzieciństwie zachowań adpatacyjnych i w okresie przedszkolnym są
zdolne jedynie do opanowania najprostszych czynności motorycznych.
Dziecko w ograniczonym zakresie jest w stanie nauczyć się
samoobsługi. Nierzadko występują znaczne fizyczne deformacje,
uszkodzenie o.u.n. i zahamowanie wzrostu. Zdrowie i odporność na
choroby są słabe, średnia długość życia krótsza niż normalnie. Dzieci
te wymagają opieki instytucjonalnej.
• Upośledzenie umysłowe głębokie
dzieci należące do tej kategorii są głęboko upośledzone w
dzieciństwie zachowań adpatacyjnych i w okresie przedszkolnym są
zdolne jedynie do opanowania najprostszych czynności motorycznych.
Dziecko w ograniczonym zakresie jest w stanie nauczyć się
samoobsługi. Nierzadko występują znaczne fizyczne deformacje,
uszkodzenie o.u.n. i zahamowanie wzrostu. Zdrowie i odporność na
choroby są słabe, średnia długość życia krótsza niż normalnie. Dzieci
te wymagają opieki instytucjonalnej.
Zaburzenia rozwoju c.d.
Autyzm wczesnodziecięcy – to tylko jeden z elementów
grupy zwanej zaburzeniami spektrum autystycznego (ASD).
• Istotą autyzmu jest upośledzenie interakcji społecznych (np.
trudności w dzieleniu swoich emocji z innymi, w rozpoczęciu
i utrzymaniu rozmowy), komunikacji (zarówno werbalnej, jak
i niewerbalnej, związanej z kontaktem wzrokowym czy
uśiechem) oraz obecność stereotypowych, powtarzalnych
zachowań (np. ustawianie przedmiotów w stały, specyficzny
sposób).
Stopień nasilenia, rodzaj i czas wystąpienia objawów, a także
poziom inteligencji i zdolności do prowadzenia
samodzielnego życia różnią się u chorych dzieci. Objawy
pojawiają się zanim dziecko skończy 3 r.ż.
• Chłopcy chorują na autyzm 3 – 4 razy częściej niż
dziewczynki.
• Autyzm nie jest rzadką chorobą, a wg ostatnich badań ok. 60
tys. Polaków cierpi na to zaburzenie.
Zaburzenia rozwoju c.d.
• Autyzm jest zespołem zaburzeń o b. różnym w zależności od dziecka
stopniu nasilenia występujących już we wczesnym dzieciństwie (1 – 3
r.ż.). Cechą charakterystyczną dzieci autystycznych są
nieprawidłowości w kontaktach społecznych.
• Dotychczas nie odkryto jednoznacznej przyczyny autyzmu
dziecięcego. Wiadomo, że za część zaburzeń odpowiadają geny, a
także komplikacje okołoporodowe (np. niedotlenienie dziecka).
Okazuje się, że dzieci cierpiące na autyzm mają wręcz ekstremalnie
męskie mózgi (nie przejawiają empatii, są ślepe na emocje, ogromna
koncentracja ukierunkowana na wychwycenie i zlikwidowanie
najmniejszych zmian otoczenia) – są to ewidentne cechy
supermęskiego mózgu.
Czynnikiem popychającym mózg chłopca na „ścieżkę” autyzmu są
męskie hormony (androgeny) a zwłaszcza testosteron, którego
stężenie już w okresie płodowym jest 4 x większe. Hormon ten wpływa
zarówno na funkcjonowanie mózgu, jak i na jego budowę. Kierunek ten
wymaga dalszych badań.
• Autyzm ma wyraźne podłoże dziedziczne i występuje wielokrotnie
częściej w pewnych rodzinach, niż średnio w populacji ogólnej.
Podejrzewa się też zaburzoną ekspresję co najmniej 10 genów, które
kontrolują podziały i migrację neuronów.
• Najbardziej kontrowersyjna hipoteza zakładała, że autyzm wywołują
szczepionki dziecięce. Jednak badania epidemiologiczne nie
potwierdziły związku autyzmu ze szczepieniami.
Zaburzenia rozwoju c.d.
Objawy sugerujące autyzm dziecka
• nie gaworzy do 1 r.ż. i nie wskazuje na coś palcem,
• do 16 m-ca nie wypowiada pojedynczego słowa,
• do 2 r.ż. nie wypowiada form dwuwyrazowych,
• nie reaguje na swoje imię,
• utraciło zdolności językowe lub umiejętności społeczne,
• nawiązuje słaby (lub żaden) kontakt wzrokowy,
• nie umie korzystać z zabawek (sprawia wrażenie jakby nie
wiedziało jak się nimi bawić),
• stale i uporczywie ustawia zabawki i inne przedmioty w jednym
szeregu,
• okazuje nadmierne, wyjątkowe przywiązanie do jednej zabawki
lub innego przedmiotu,
• nie uśmiecha się,
• czasami zachowuje się, jakby było głuche, nie reaguje na żadne
sygnały, żyje we własnym świecie.
Zaburzenia rozwoju c.d.
Dziecko autystyczne
Dz.a. na ogół początkowo rozwija się normalnie,
Dopiero między 18 i 24 m-cem życia zaczyna odbiegać od
normy,
Nie uśmiecha się (lub przestaje się uśmiechać),
Nie nawiązuje kontaktu wzrokowego,
Nie reaguje na opiekunów,
Nie wykazuje zainteresowania innymi ludźmi,
Uczy się mówić z dużym opóźnieniem lub wcale,
Używa języka w sposób niegramatyczny,
Nie wykazuje wyobraźni,
Nie potrafi się bawić symbolicznie i kreatywnie,
Niewiele bodźców dociera do niego.
Zaburzenia rozwoju c.d.
Leczenie autyzmu
Polega głównie na długotrwałej
psychoterapii i stopniowej socjalizacji,
Metoda Domana polega na
przekazywaniu dziecku w szybkim tempie
20 – 30 obrazków różnych przedmiotów z
podpisami. W ten sposób dziecko nie
znając liter zapamiętuje całe słowa.
Kojarzy obraz z nazwą.
Leczenie farmakologiczne ma wyłącznie
charakter objawowy.