9 seminarium Psychiatria dzieci i młodzieży

background image

Psychiatria

dzieci i

młodzieży

- wybrane zagadnienia

UM

WWL|S/9

background image

Zaburzenia psychiczne

wieku dziecięcego

Problemy psychiczne dzieci występują w kontekście rozwoju psychologicznego i
dorastania;

Tempo normalnego rozwoju psychologicznego może mieć różny przebieg;

Niekiedy trudno jest odróżnić rzeczywisty, wymagający uwagi problem
psychologiczny od takiego, który jest jedynie odbiciem jakiegoś opóźnionego
rozwoju. (np. większość dzieci potrafi kontrolować czynności fizjologiczne przed
ukończeniem 3 r.ż., pozostali to rozwojowi „spóźnialscy”, albo utrzymujące się
moczenie nocne może być następstwem braku bezpieczeństwa
emocjonalnego)

Odróżnienie problemów, będących następstwem różnych rytmów rozwoju
psychologicznego dziecka od tych, które sugerują istnienie głębokich
problemów emocjonalnych stanowi podstawowe zagadnienie w
pedopsychiatrii, a które nie występuje w psychiatrii dorosłych.

Dziecko często nie potrafi powiedzieć nam o swoim problemie, a przeżywany
przez nie stres może przejawiać się pośrednio poprzez np. nieadaptacyjne
zachowanie.

Od rodziców i nauczycieli zależy, czy poprawnie zidentyfikują zachowania
dzieci, które są przejawami poważnych problemów. Niekiedy dorośli błędnie
oceniają zachowanie dziecka, nazywając je „problemami psychologicznymi” ,
podczas gdy jest to coś przemijającego.

background image

Zaburzenia psychiczne

wieku dziecięcego c.d.

• Może się też zdarzyć, że dorośli bagatelizują problematyczne

zachowania dziecka, sądząc, że dziecko z nich wyrośnie, a
interwencja jest nieodzowna.

• Badania epidemiologiczne ogólnej populacji dzieci wykazały, że

tylko 29% dzieci kwalifikuje się do postawienia jakiejś diagnozy
psychiatrycznej.

• Ponieważ dzieci są tak b. uzależnione od tego jak dorośli

interpretują ich problemy, to być może dlatego często mniej
wiemy o dzieciach i ich problemach niż o dorosłych.

Rozwój psychiczny dziecka jest wynikiem oddziaływania:

procesów dojrzewania o.u.n.
układu nerwowo – mięśniowego
układu endokrynnego
czynników środowiskowych

background image

Klasyfikacja psychicznych zaburzeń dziecięcych

[Podstawowe grupy zaburzeń wieku dziecięcego]

•Z

esp

ół n

ad

po

bu

dliw

ości

psycho

ru

ch

ow

ej z d

efi

cyte

m uwag

i (

AD

HD

)

•Z

ab

urze

nia

za

chowa

nia

•P

rowo

ka

cyjne

p

rze

ciws

tawi

ani

e s

•Z

esp

ół n

ad

po

bu

dliw

ości

psycho

ru

ch

ow

ej z d

efi

cyte

m uwag

i (

AD

HD

)

•Z

ab

urze

nia

za

chowa

nia

•P

rowo

ka

cyjne

p

rze

ciws

tawi

ani

e s

Zaburzenia związane

z zachowaniem

destrukcyjnym

Zaburzenia związane

z zachowaniem

destrukcyjnym

•L

ęk

se

pa

ra

cy

jny

(p

rze

d r

ozst

ani

em

)

•U

nika

nie

kont

akt

ów s

po

łe

czn

ych

(

nie

śm

iało

ść)

•N

ad

mie

rn

y lę

k

•D

ep

re

sja

d

zie

cię

ca

•F

obie

(f

obia

sz

kol

na)

•L

ęk

se

pa

ra

cy

jny

(p

rze

d r

ozst

ani

em

)

•U

nika

nie

kont

akt

ów s

po

łe

czn

ych

(

nie

śm

iało

ść)

•N

ad

mie

rn

y lę

k

•D

ep

re

sja

d

zie

cię

ca

•F

obie

(f

obia

sz

kol

na)

Zaburzenia emocjonalne

Zaburzenia emocjonalne

•Z

ab

urze

nia

cz

yn

nośc

i fi

zjolog

iczn

ych

(m

ocze

nie

)

•Z

ab

urze

nia

m

owy

(ją

kan

ie)

•T

iki

•Ja

dłow

strę

t p

syc

hic

zn

y

•B

ulim

ia

•Z

ab

urze

nia

cz

yn

nośc

i fi

zjolog

iczn

ych

(m

ocze

nie

)

•Z

ab

urze

nia

m

owy

(ją

kan

ie)

•T

iki

•Ja

dłow

strę

t p

syc

hic

zn

y

•B

ulim

ia

Zaburzenia nawyków

i odżywiania

Zaburzenia nawyków

i odżywiania

•U

po

śle

dze

nie

u

mysło

we

•A

utyzm

•U

po

śle

dze

nie

u

mysło

we

•A

utyzm

Zaburzenia rozwoju

Zaburzenia rozwoju

•Z

ab

urze

nia

id

ent

yfika

cji z

p

łci

ą

•T

ra

nsse

ksu

aliz

m

•Z

ab

urze

nia

id

ent

yfika

cji z

p

łci

ą

•T

ra

nsse

ksu

aliz

m

Zaburzenia identyfikacji

z płcią

Zaburzenia identyfikacji

z płcią

background image

Zaburzenia zw. z zachowaniami

destrukcyjnymi

Zaburzenia zachowania

– to powtarzające się zachowania, które z

tymi zaburzeniami naruszają prawa innych i podstawowe normy
społeczne. Dzieci z tymi zaburzeniami mogą wchodzić w konflikt z
prawem. Nawykowo kłamią i oszukują. W ok. dojrzewania mogą
dokonywać rozbojów, gwałtów, a nawet zabójstw.
Jeżeli dziecka stale przejawia takie zachowania, można postawić
diagnozę zaburzeń zachowania.

Problemy z zachowaniem i agresywność są niezwykle stałymi
cechami w dzieciństwie i w ok. dojrzewania, szczególnie wśród
chłopców. Wiele z tych dzieci zostaje w wieku dojrzewania
młodocianymi przestępcami.

Dzieci zachowujące się agresywnie często pochodzą z rodzin
patologicznych. Problemy stają się jeszcze większe kiedy w rodzinie
występuje niski status materialny generujący biedę.
Wydaje się też, że nie bez znaczenia są czynniki genetyczne w
kształtowaniu się z.z.

Z.z. są oporne na leczenie, efekty terapeutyczne niewielkie.

background image

Zaburzenia zw. z zachowaniami

destrukcyjnymi c.d.

Zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi [ADHD]

ADHD to poważne zaburzenie, a nie efekt złego wychowania, na

które cierpi w Polsce ok. 80 tys. dzieci, czyli 1/100 uczniów szkół
podstawowych.
Dotychczas nie radził sobie z tym ani system, ani medycyna. Od
kilku lat jest dostępny nowy lek o nazwie strattera.
Do niedawna uważano, że ADHD powstaje w wyniku
mikrouszkodzeń mózgu doznanych w ok. okołoporodowym. Jednak
najnowsze badania dowodzą, że przyczyny tego są bardziej
złożone.
Wg najnowszych badań choroba związana jest z zaburzeniami
funkcjonowania mózgu i dotyczy 3 – 7 % dzieci. Zaburzenia
równowagi pomiędzy stężęniem wydzielania: noradrenaliny,
dopaminy i w mniejszym stopniu serotoniny – prowadzi do
zaburzeń emocjonalnych i problemów z koncentracją uwagi.
Ponadto nadpobudliwość może być zapisana w DNA, uszkodzone
są geny. Mogą znajdować się na męskim chromosomie Y, bo na
ADHD 6 x częściej chorują chłopcy niż dziewczynki. Badania PET
wykazały mniejszy przepływ krwi w przednich płatach czołowych.
Dowiedziono też, że u dzieci z ADHD (zwłaszcza u chłopców)
zaburzone jest wydzielanie testosteronu.
Niedoświadczeni lekarze i psycholodzy często mylą ADHD z
problemami wychowawczymi.
Dzieci z ADHD wyraźnie różnią się od zdrowych rówieśników:
szybciej wykonują zadania, szybciej męczy ich nuda, więc dla
„zabicia czasu” zaczynają rozrabiać.

background image

Kryteria diagnostyczne ADHD

Rozpoznanie ADHD można postawić u

dziecka, gdy stwierdzimy co najmniej 6 spośród
objawów roztargnienia i co najmniej 6 objawów
nadaktywności i impulsywności. Objawy te
muszą być częste i występować u danego
dziecka przynajmniej przez 6 miesięcy w
nasileniu powodującym nieprzystosowanie, a
jego zachowanie jest niezgodne z poziomem
rozwoju. Część objawów prowadziła już do
zaburzeń zachowania przed 7 r.ż. zarówno w
szkole jak i w domu.

background image

Kryteria diagnostyczne ADHD c.d.

NIEUWAGA

NIEUWAGA

nie koncentruje się na

szczegółach lub jest

roztargniony i popełnia błędy z

tego powodu w szkole i podczas

innych zajęć

trudności z koncentracją na

zadaniu lub zabawie

sprawia wrażenie jakby nie

słuchał tego, co się do niego

mówi

niedokładnie wykonuje

polecenia, nie kończy zadań

domowych, szkolnych itp.

Problemy z organizacją pracy i

zajęć

niechętnie podejmuje zadania

wymagające długotrwałego

wysiłku umysłowego.

gubi rzeczy potrzebne do zajęć

łatwo się rozprasza pod

wpływem bodźców

zewnętrznych

nie pamięta o codziennych

obowiązkach.

nie koncentruje się na

szczegółach lub jest

roztargniony i popełnia błędy z

tego powodu w szkole i podczas

innych zajęć

trudności z koncentracją na

zadaniu lub zabawie

sprawia wrażenie jakby nie

słuchał tego, co się do niego

mówi

niedokładnie wykonuje

polecenia, nie kończy zadań

domowych, szkolnych itp.

Problemy z organizacją pracy i

zajęć

niechętnie podejmuje zadania

wymagające długotrwałego

wysiłku umysłowego.

gubi rzeczy potrzebne do zajęć

łatwo się rozprasza pod

wpływem bodźców

zewnętrznych

nie pamięta o codziennych

obowiązkach.

NADAKTYWNOŚĆ

I IMPULSYWNOŚĆ

NADAKTYWNOŚĆ

I IMPULSYWNOŚĆ

• porusza niespokojnie rękoma i

nogami, wierci się na krześle

• opuszcza miejsce (ławkę) kiedy

powinien siedzieć

• biega bez przerwy lub wspina

się w nieodpowiednich

sytuacjach, wykazuje niepokój

ruchowy

• trudno mu spędzić wolny czas

w ciszy

• jest ciągle „na chodzie”

(nakręcony)

• nie przestaje mówić

• wyrywa się z odpowiedzią, nie

wysłuchawszy do końca pytania

• z trudem czeka na swoją kolej

• przerywa lub przeszkadza

innym

• porusza niespokojnie rękoma i

nogami, wierci się na krześle

• opuszcza miejsce (ławkę) kiedy

powinien siedzieć

• biega bez przerwy lub wspina

się w nieodpowiednich

sytuacjach, wykazuje niepokój

ruchowy

• trudno mu spędzić wolny czas

w ciszy

• jest ciągle „na chodzie”

(nakręcony)

• nie przestaje mówić

• wyrywa się z odpowiedzią, nie

wysłuchawszy do końca pytania

• z trudem czeka na swoją kolej

• przerywa lub przeszkadza

innym

background image

Zaburzenia zw. z zachowaniami

destrukcyjnymi c.d.

• Postępowanie lecznicze w ADHD

Lek strattera budzi nadzieję pedopsychiatrów – zapobiega
rozkładowi noradrenaliny odpowiedzialnej za koncentrację i
kontrolę emocji. Może być podawany nawet u dzieci < 6 r.ż.
Jednak sam lek nie rozwiąże wszystkich problemów dzieci z
ADHD. Potrzebna jest pomoc nie tylko najbliższych, ale też
psychiatrów, psychologów i nauczycieli.
Terapia polega głównie na wyciszeniu emocji i uczeniu
koncentracji.

• prowokacyjne przeciwstawianie się –

dzieci z tym zaburzeniem często przejawiają negatywistyczne,
wrogie i zbuntowane zachowania, ale nie zaburzają w
poważnym stopniu praw innych tak, jak to ma miejsce u dzieci
z zaburzeniami zachowania.

background image

Zaburzenia emocjonalne

Tym zaburzeniom nie towarzyszy utrata poczucia

rzeczywistości. Ich symptomatologia jest często podobna do tej,
którą obserwujemy w przypadku z.e. osób dorosłych:

poczucie niższości
uczucie skrępowania
wycofanie z kontaktów społecznych
nieśmiałość
lęk
przewlekły smutek
nadmierne przywiązanie

Tego typu objawy upoważniają do postawienia rozpoznania:

stanów lękowych
depresji dziecięcej
zaburzeń obsesyjno – kompulsywnych
fobii

background image

Zaburzenia emocjonalne c.d.

Depresja dziecięca -

ciągle budzi wiele

wątpliwości co do swej natury, przebiegu i
późniejszych następstw.

W klasyfikacji ICD-10 wyróżniono depresyjne zaburzenia zachowania
spośród zaburzeń zachowania i emocji rozpoczynających się zwykle w
dzieciństwie i w wieku młodzieńczym. Depresja u dzieci może więc być
klasyfikowana w tej grupie zaburzeń lub rozpoznawana zgodnie z
kryteriami obowiązującymi dorosłych.

EPIDEMIOLOGIA – ok. rozpowszechnienia depresji u dzieci jest trudne

z uwagi na różne metody przeprowadzania badań, niejednorodne
kryteria diagnostyczne depresji u dzieci będących w różnych fazach
rozwojowych oraz przeprowadzenia badań w różnych populacjach
dziecięcych. Szacuje się, że w Polsce rozpowszechnienie zaburzeń o
obrazie zespołu depresyjnego wynosi od 6,6% u dzieci pięcioletnich do
28% u dzieci trzynastoletnich, zaś epizodu depresyjnego na ok. 6,7%.

ETIOPATOGENEZA – z.d. u dzieci są heterogenne i różne czynniki

mogą odgrywać rolę w ich powstawaniu. Badania rodzin, bliźniąt i
dzieci adoptowanych wykazały, że w patogenezie depresji u dzieci
adoptowanych wykazały, że w patogenezie depresji u dzieci mają
znaczenie zarówno czynniki biologiczne (podatność na zranienie)
uwarunkowana genetycznie oraz związana z domniemanym
uszkodzeniem o.u.n., jka i czynniki środowiskowe. Przyczyną depresji u
dziecka często jest brak miłości i akceptacji ze strony rodziców,
lekceważenie, krzywdzenie lub gorsze traktowanie niż pozostałego
rodzeństwa.

background image

Zaburzenia emocjonalne c.d.

Dzieci depresyjne często pochodzą z rodzin dysfunkcjonalnych, w których

ich podstawowe potrzeby nie są zaspakajane. Rodzice dzieci depresyjnych
często nadużywają alkoholu, a w rodzinie często dochodzi do napięć i
konfliktów.

Dzieci depresyjne często przeżyły stresujące zdarzenia życiowe (śmierć

rodzica, emigracja rodziców z pozostawieniem dziecka w kraju, umieszczenie w
domu dziecka). Czynnikami, które zwiększają ryzyko wystąpienia depresji mogą
też być trudności szkolne, ADHD, rez inne czynniki wpływające niekorzystnie na
wyniki w nauce. Depresję mogą również wywołać czynniki somatyczne i
organiczne oraz niektóre leki.

Obraz kliniczny

Zasadnicze objawy depresji u dzieci i adolescentów są takie samie jak

u dorosłych, jednakże szczegółowy obraz objawowej depresji jest
różny, w zależności od fazy rozwojowej dziecka.

Opisano depresję występującą u noworodków i niemowląt, która

wystąpiła po rozłączeniu z matką, a która charakteryzowała się:
- zmianami w zachowaniu
- zmianami w stanie somatycznym

- utratą łaknienia
- zmniejszoną ruchliwością
- zanikaniem reakcji płaczu i odruchu ssania
- zaburzeniami rytmu snu i czuwania
- zaburzeniami dyspeptycznymi.

background image

Zaburzenia emocjonalne c.d.

obraz kliniczny

Małe dzieci mają trudności w uświadamianiu sobie swoich uczuć i

ich wyrażeniu. Depresja może się u nich objawiać:

drażliwością
napadami gniewu i złości
zaburzeniem zachowania
obniżeniem nastroju
skłonnością do płaczu
wycofaniem się z aktywności sprawiającej dotychczas przyjemność
unikaniem kontaktu z rówieśnikami
bólami głowy
dolegliwościami ze strony przewodu pokarmowego (bóle brzucha)
osłabienie łaknienia
zaburzenia snu
zaburzenia lękowe (fobie, lęk separacyjny)

Dzieci w wieku szkolnym dodatkowo opisują siebie negatywnie:

jestem zły, niedobry
nic nie potrafię
jestem nic nie wart.

background image

Zaburzenia emocjonalne c.d.

obraz kliniczny

Adolescenci – u nich depresja na ogół przebiega z:
- obniżeniem nastroju i napędu
- lękiem nieokreślonym
- lękiem przed przyszłością
- poczuciem bezsensu życia
- myślami, tendencjami i zachowaniami samobójczymi
- autodestrukcyjnymi zaburzeniami zachowania
- somatyzacją lęku
- hipochondryczną koncentracją na ciele.

Zaburzenia współwystępujące: u 40-90% młodzieży, u której wystąpił epizod
depresyjny, współwystępują inne zaburzenia psychiczne, a najczęściej dystymia
i zaburzenia lękowe, zaburzenia zachowania, nadużywanie substancji
psychoaktywnych.

Następstwa depresji:
- negatywnie wpływają na społeczny, emocjonalny i poznawczy rozwój dziecka
- zaburza kontakty interpersonalne
- więzi z rodzicami i rodzeństwem
- duże ryzyko suicydalne
- nadużywanie alkoholu i narkotyków
- choroby somatyczne.

background image

Zaburzenia emocjonalne c.d.

Leczenie depresji u dzieci:
 Wskazane jest podejście biopsychospołeczne, pozwalające na

ustalenie wszystkich czynników wywołujących

 Poradnictwo dla rodziców
 Psychoedukacja chorego i jego rodziny
 Farmakoterapia – fluwoksamina / nie zaleca się innych leków z grupy

SSRI

Dotychczas nie ustalono jednoznacznie, czy w leczeniu depresji u

dzieci należy stosować tylko psychoterapię, czy farmakoterapię czy
też obie formy leczenia jednocześnie.
Wybór metody terapii powinien być dobierany indywidualnie i zależy
od kilku czynników:
- ciężkości depresji (psychotyczna, łagodna, umiarkowana)
- liczby i czasu trwania wcześniejszych epizodów, ich rodzaju
- wieku chorego dziecka
- kontekstu w jakim wystąpiła depresja (konflikty rodzinne, problemy
szkolne, narażenie na negatywne zdarzenia życiowe)
- współpraca ze strony chorego i rodziny, motywacji.

background image

Zaburzenia nawyków i

odżywiania

JADŁOWSTRĘT PSYCHICZNY – jest zespołem chorobowym,
którego podstawową cechą jest uporczywe dążenie do utraty
masy ciała.

Zespół ten może mieć charakter epizodyczny, niekiedy jednorazowy, u

niektórych osób wykazuje przebieg przewlekły, falujący lub
nawracający i może stanowić zagrożenie dla życia.

Największa zapadalność na j.p. przypada między 13 i 14 r.ż. oraz

między 17 i 25 r.ż., choroba ta może też rozpoczynać się przed ok.
dojrzewania.

Zaburzenie to przejawia ok. 1% dziewcząt w wieku szkolnym (u

chłopców jest zjawiskiem rzadkim).

Mimo licznych badań przyczyny zachorowania na j.p. pozostają

niewyjaśnione. Podzielany jest pogląd, iż kilka różnych czynników
współistnieje u podłoża tego zaburzenia i są to:
-
czynniki indywidualne (zaburzenia neuroprzekaźników,
nieprawidłowy rozwój osobowości),
-
czynniki rodzinne (dysfunkcja systemu rodzinnego)
-
czynniki społeczno – kulturowe (ideał szczupłej sylwetki kobiecej).
Wśród czynników poprzedzających wystąpienie j.p. opisywane są :
doświadczenie utraty bliskiej osoby, konflikt dotyczący roli seksualnej
przyszłej kobiety, zwiększona presja i oczekiwanie sukcesów ze strony
bliskiego otoczenia.

background image

Zaburzenia nawyków i

odżywiania c.d.

 Opublikowane ostatnio w „Molecular Psychiatry” badania

australijskich naukowców sugerują, że kluczową rolę w rozwoju j.p.
odgrywa gen NET kodujący produkcję białka o tej samej nazwie.
Okazało się, że gen ten może występować w dwóch wersjach –
długiej i krótkiej. Wykazano, że odziedziczenie wersji dłuższej genu
zwiększa ryzyko wystąpienia j.p.

 Najnowsze badania amerykańskich neurobiologów z University of

Pittsburgh i University of California wykazały, że chorzy na j.p.
inaczej mogą odczuwać smaki. W grupie badanych z j.p. bad. MRI
wykazano, że w ich mózgu dużo mnij aktywny był obszar zwany
wyspą, który odpowiada min. za rozpoznawanie smaków i ocenę
jak przyjemne są one dla danej osoby. Natomiast u gr. kontrolnej
zdrowych kobiet widać było silny związek między pobudzeniem
obszaru wyspy a ich oceną przyjemności z odczuwaniem słodkiego
smaku glukozy. Natomiast takiej zależności nie stwierdzano u
anorektyczek. Prawdopodobnie ich mózg nie odczuwa
przyjemności jedzenia lub reaguje wstrętem na smaki powszechnie
uważane za przyjemne.
Ponadto wyspa i przyległe do niej regiony mózgu mają wpływ też
na ocenę stanu własnego organizmu.
Faktem jest, że anorektyczki nie dostrzegają własnego
wychudzenia i wynikającego zagrożenia dla zdrowia, co w
znacznym stopniu utrudnia ich leczenie.

background image

Zaburzenia nawyków i

odżywiania c.d.

Objawy i cechy istotne do rozpoznania j.p.

• Jadłowstręt zazwyczaj rozpoczyna się u nastolatki, która może mieć

niewielkiego stopnia nadwagę, a uwagi krytyczne i nieakceptowanie
swojego wyglądu są powodem odchudzania.

• Początek choroby zwykle bywa powolny, trudny do uchwycenia.
• Dziewczęta walczą z potrzebą jedzenia, stosując różne diety, gromadzą

informacje na temat wartości klasycznych pokarmów.

• Każde przyjęcie pożywienia połączone jest z przykro przeżywanym

uczuciem sytości, stąd częste prowokowanie wymiotów, nadużywanie
środków przeczyszczających oraz b. przemyślne i wyszukane sposoby
chowania jedzenia przed osobami kontrolującymi.

• Odchudzanie stopniowo przeradza się w proces chorobowy, zanika

łaknienie, pojawia się przekonanie o konieczności coraz większego
ograniczenia kaloryczności spożywanego jedzenia oraz obsesyjna myśl
o coraz szczuplejszej sylwetce.

• Dziewczęta z j.p. z satysfakcją przyjmują postępujący ubytek masy ciała

i uporczywie twierdzą, że ciągle są zbyt grube.

• Znacznemu wychudzeniu towarzyszą objawy somatyczne (zanik

miesiączki, ↓ CTK i temp. ciała, szorstka skóra z obfitym owłosieniem
przedramion i podudzi, zab. elektrolitowe).

Mimo znacznego wyniszczenia zachowują dobrą sprawność i aktywność

życiową, są wzorowymi uczennicami, odznaczają się pracowitością,
sumiennością i perfekcją.

background image

Zaburzenia nawyków i

odżywiania c.d.

Kryteria diagnostyczne j.p.

• utrata wagi ciała > 15% należnej masy ciała dla wieku i wzrostu
• nasilony lęk p/zwiększeniem wagi ciała lub otyłością mimo

ewidentnej niedowagi

• zaburzony sposób, w jaki waga ciała, jego kształty i wymiary są

przeżywane:
- osoba z j.p. czuje się zbyt gruba lub jest przekonana, że jakaś
część jej ciała jest za gruba, nawet wówczas gdy doszło do
skrajnego wychudzenia.

nieobecność co najmniej 3 kolejnych miesiączek (brak innych

przyczyn).

Rokowanie

• Zależy w dużym stopniu od wczesnego podjęcia interwencji

terapeutycznej

• W j.p. pojawiającym się w ok. pokwitania jest na ogół dobre
• Najszybciej uzyskuje się poprawę biologiczną, zwiększenie masy

ciała

• Powrót miesiączki następuje w kilka do kilkunastu m-cy po

uzyskaniu należnej masy ciała

• Śmiertelność jest szacowana w gr. 2-10% gł. z powodu powikłań

kardiologicznych.

background image

Zaburzenia nawyków i

odżywiania c.d.

Leczenie
Podstawowe formy terapii chorych na j.p. to:
poprawa st. somatycznego (niekiedy potrzeba

leczenia (parenteralengo)

oddziaływanie psychoterapeutyczne (techniki

behawioralne)

psychoterapia indywidualna i grupowa
terapia rodzinna

Farmakoterapia

Raczej ma ograniczone znaczenie. Zalecana jest
fluoksetyna, zwłaszcza na etapie utrzymywania
poprawy st. somatycznego i psychicznego chorych
na j.p.

background image

Zaburzenia nawyków i

odżywiania c.d.

Bulimia – jest zespołem chorobowym, który cechują

powtarzające się objawy obżarstwa z następczym dążeniem do
szybkiego zmniejszenia masy ciała.

Etiopatogeneza – wieloczynnikowa, splot uwarunkowań

biologicznych (zaburzenia neuroprzekaźników – gł. serotoniny,
obciążenia genetyczne), rodzinnych i osobowościowych ma
wiązać się z wysokim ryzykiem wystąpienia bulimii, zwłaszcza
przy konfrontacji ze środowiskiem, w którym szczupła sylwetka
jest uznawana za przejaw sukcesu, doskonałości i
samokontroli.

Rodzina chorych na bulimię – konfliktowa, chaotyczna, z

brakiem bliższych zw. uczuciowych oraz niejednoznacznymi
zasadami komunikacji wewnętrznej, często rozbita, o dużej
patologii społecznej (alkoholizm, przestępczość).
Rodzina chorych na bulimię jest b. zaburzona od rodziny
chorych j.p.

background image

Zaburzenia nawyków i

odżywiania c.d

Objawy i cechy istotne dla rozpoznania bulimii:

• Zgłaszająca się p-tka w przeszłości wielokrotnie bez powodzenia,

stosowała różne diety odchudzające.

• Punktem zwrotnym staje się przypadkowa informacja lub odkrycie,

że wagę można kontrolować prowokując wymioty i biegunki.

• Konsekwencją prób długotrwałego odchudzania się i głodzenia są

napady żarłoczności, objadanie się w samotności i tajemnicy.

• Efektem wysokokalorycznego jedzenia przeciwdziałają takie

zachowania jak: prowokowanie wymiotów, nadużywanie śr.
przeczyszczających, moczopędnych i leków osłabiających łaknienie
oraz ponawianie prób podjęcia głodówki – „mechanizm błędnego
koła
”.

• Po napadzie obżarstwa poczucie winy, wstydu i przekonania o

własnej niskiej wartości.

• Częste myśli o diecie, jedzeniu i własnym wyglądzie.
• Często współwystępują objawy depresyjne, dyskomfort psychiczny,

zaburzenia snu, poczucie beznadziejności i myśli samobójcze.

background image

Zaburzenia nawyków i

odżywiania c.d.

Kryteria diagnostyczne bulimii
 nawracające napady żarłoczności (szybkie spożywanie

ogromnej ilości jedzenia),

 poczucie braku kontroli nad jedzeniem w trakcie takich

napadów,

 regularne prowokowanie wymiotów, stosowanie śr.

przeczyszczających, ścisłej diety lub głodówki, intensywnych
ćw. fizycznych, których celem jest zapobieganie wzrostowi wagi
ciała,

 obecność przeciętnie dwu epizodów obżarstwa w ciągu

tygodnia przez ostatnie 3 m-ce,

 trwale występujący nadmierny niepokój dotyczący kształtów i

wagi ciała.

Waga p-tek z bulimią podlega częstym wahaniom, jednak
najczęściej utrzymuje się w gr. normy dla wieku i wzrostu.
Do powikłań internistycznych należą: zab. czynności serca, zab.
wodno-elektrolitowe, niewydolność nerek, tężyczka, parestezje,
zab. miesiączki.
W badaniu somatycznym można stwierdzić: obrzęk ujścia
ślinianek, zapalenie dziąseł, uszkodzenie szkliwia zębów,
otarcia podniebienia i tylnej ściany gardła, rozstępy skórne.

background image

Zaburzenia nawyków i

odżywiania c.d.

Rokowanie – często niepewne i należy liczyć się z możliwością

wystąpienia nawrotów. Wyleczenie ok. 13%, często mimo
wyleczenia i wycofania się pełnoobjawowego zespołu,
zachowania bulimiczne są nadal obecne.

Leczenie:

- Powinno być prowadzone w warunkach ambulatoryjnych
- Pierwszy etap leczenia to zmiana wzorców odżywiania się
- Podstawowa forma – psychoterapia poznawczo –
behawioralna prowadzona w sposób kompleksowy łącznie z
terapią rodziny
- Konieczna hospitalizacja w przypadkach powikłań
somatycznych i ryzyka samobójstwa

Farmakoterapia

Wg niektórych badaczy – fluoksetyna w dawce 60 mg/dobę –
zmniejsza liczbę niepohamowanych napadów obżarstwa i
dysforię towarzyszącą bulimii.

background image

Zaburzenia rozwoju

Upośledzenie umysłowe – to znaczące obniżenie ogólnego poziomu

funkcjonowania intelektualnego, któremu towarzyszą deficyty w
dziedzinie zachowań adaptacyjnych i które występują w okresie
rozwojowym.

• Pacjenta możemy zaklasyfikować do grupy u.u. tylko wtedy, gdy

zarówno poziom intelektualny, jak i zdolności adaptacyjne są poniżej
średniej.

• U.u. u ok. 85% osób, to u. lekkie, osoby te mogą uczyć się w szkole i

są zdolne do osiągnięcia poziomu VI-tej klasy.

• 10% to osoby z u. umiarkowanym, które odpowiednio przeszkolone

mogą osiągnąć poziom II-ej klasy

• U ok. 3 – 4% u.u. osiąga nasilenie znaczne
• U 1 – 2% występuje u. głębokie.

Epidemiologia: u.u. występuje u 1% populacji. Stosunek
zachorowania mężczyzn do kobiet wynosi 1,5 – 1.

background image

Zaburzenia rozwoju c.d.

Etiologie u.u. - przyczyna (organiczna lub psychospołeczna)

znana jest w 50 – 70% przypadków.

Przyczyny genetyczne

- wrodzone choroby metaboliczne (np. fenylokotonuria,
choroba Tay-Sachsa)
- anomalie chromosomowe (z. Downa – trisomia chromosomu
21), 1/700 urodzeń z kruchego chromosomu X, 1/1000 urodzeń
noworodków płci męskiej.

Przyczyny psychospołeczne

- długotrwały brak odpowiedniej stymulacji intelektualnej

Inne przyczyny:

- następstwa neuroinfekcji, zatrucia, uszkodzenia mózgu w ok.
prenatalnym, okołoporodowym lub późniejszym np. wrodzona
różyczka, alkoholowy zespół płodowy.

background image

Zaburzenia rozwoju c.d.

Poziomy upośledzenia umysłowego

Poziom

%

upośledzen

ia

II

Wechslera

Lekkie

85

55 – 69

Umiarkowane

10

40 – 54

Znaczne

3 – 4

25 – 39

Głębokie

1 - 2

< 25

background image

Zaburzenia rozwoju c.d.

Upośledzenie umysłowe umiarkowane

do tej kategorii należy 10% dzieci u.u. Uczą się one komunikować i
mówić w ok. p/szkolnym. Mają kłopoty z nauką reguł społecznych. W
ok. p/szkolnym. Mają kłopoty z nauką reguł społecznych. W ok.
szkolnym mogą korzystać z treningu umiejętności społecznych i
zawodowych, ale mało prawdopodobnym jest, by w dziedzinie
przedmiotów szkolnych przetrwały poziom II-ej klasy. Fizycznie mogą
być męczące i mają kłopot z koordynacją ruchową. Praca w
warunkach pracy chronionej.

Upośledzenie umysłowe umiarkowane

do tej kategorii należy 10% dzieci u.u. Uczą się one komunikować i
mówić w ok. p/szkolnym. Mają kłopoty z nauką reguł społecznych. W
ok. p/szkolnym. Mają kłopoty z nauką reguł społecznych. W ok.
szkolnym mogą korzystać z treningu umiejętności społecznych i
zawodowych, ale mało prawdopodobnym jest, by w dziedzinie
przedmiotów szkolnych przetrwały poziom II-ej klasy. Fizycznie mogą
być męczące i mają kłopot z koordynacją ruchową. Praca w
warunkach pracy chronionej.

Upośledzenie umysłowe lekkie

większość upośledzonych ok. 85%. U tych dzieci umiejętności
społeczne i komunikowanie rozwijają się podobnie jak u wszystkich
dzieci, w tym samym ok. rozwojowym. Często ich u.u. jest
niezauważalne dopóki nie pójdą do szkoły {IV-V klasa], kłopoty z
nauką. Bez dodatkowej pomocy mogą nabywać umiejętności szkolne
do poziomu klasy VI-tej, jeżeli uzyskają pomoc mogą iść dalej.
We wszystkich innych obszarach, ich potrzeby i zdolności są takie
same jak u rówieśników. Specjalne programy szkolne często
umożliwiają im nabycie umiejętności zawodowych, niezbędnych, aby
przynajmniej w minimalnym stopniu mogły być samowystarczalne.
W niektórych sytuacjach (stres) mogą wymagać rady i pomocy.

Upośledzenie umysłowe lekkie

większość upośledzonych ok. 85%. U tych dzieci umiejętności
społeczne i komunikowanie rozwijają się podobnie jak u wszystkich
dzieci, w tym samym ok. rozwojowym. Często ich u.u. jest
niezauważalne dopóki nie pójdą do szkoły {IV-V klasa], kłopoty z
nauką. Bez dodatkowej pomocy mogą nabywać umiejętności szkolne
do poziomu klasy VI-tej, jeżeli uzyskają pomoc mogą iść dalej.
We wszystkich innych obszarach, ich potrzeby i zdolności są takie
same jak u rówieśników. Specjalne programy szkolne często
umożliwiają im nabycie umiejętności zawodowych, niezbędnych, aby
przynajmniej w minimalnym stopniu mogły być samowystarczalne.
W niektórych sytuacjach (stres) mogą wymagać rady i pomocy.

background image

Zaburzenia rozwoju c.d.

Upośledzenie umysłowe znaczne

osoby u.u. w st. znacznym już przed 5 r.ż. wykazują znaczne
opóźnienie rozwoju ruchowego. Mowa rozwinięta jest w stopniu
niewielkim lub nie ma jej wcale. W szkołach specjalnych można
nauczyć ich mówić i podstaw higieny osobistej.
W zasadzie nie są zdolne do nauki zawodu chociaż jako dorośli,
pod opieką, mogą wykonywać proste czynności i prace nie
wymagające kwalifikacji.

Upośledzenie umysłowe znaczne

osoby u.u. w st. znacznym już przed 5 r.ż. wykazują znaczne
opóźnienie rozwoju ruchowego. Mowa rozwinięta jest w stopniu
niewielkim lub nie ma jej wcale. W szkołach specjalnych można
nauczyć ich mówić i podstaw higieny osobistej.
W zasadzie nie są zdolne do nauki zawodu chociaż jako dorośli,
pod opieką, mogą wykonywać proste czynności i prace nie
wymagające kwalifikacji.

Upośledzenie umysłowe głębokie

dzieci należące do tej kategorii są głęboko upośledzone w
dzieciństwie zachowań adpatacyjnych i w okresie przedszkolnym są
zdolne jedynie do opanowania najprostszych czynności motorycznych.
Dziecko w ograniczonym zakresie jest w stanie nauczyć się
samoobsługi. Nierzadko występują znaczne fizyczne deformacje,
uszkodzenie o.u.n. i zahamowanie wzrostu. Zdrowie i odporność na
choroby są słabe, średnia długość życia krótsza niż normalnie. Dzieci
te wymagają opieki instytucjonalnej.

Upośledzenie umysłowe głębokie

dzieci należące do tej kategorii są głęboko upośledzone w
dzieciństwie zachowań adpatacyjnych i w okresie przedszkolnym są
zdolne jedynie do opanowania najprostszych czynności motorycznych.
Dziecko w ograniczonym zakresie jest w stanie nauczyć się
samoobsługi. Nierzadko występują znaczne fizyczne deformacje,
uszkodzenie o.u.n. i zahamowanie wzrostu. Zdrowie i odporność na
choroby są słabe, średnia długość życia krótsza niż normalnie. Dzieci
te wymagają opieki instytucjonalnej.

background image

Zaburzenia rozwoju c.d.

Autyzm wczesnodziecięcy – to tylko jeden z elementów
grupy zwanej zaburzeniami spektrum autystycznego (ASD).

Istotą autyzmu jest upośledzenie interakcji społecznych (np.

trudności w dzieleniu swoich emocji z innymi, w rozpoczęciu
i utrzymaniu rozmowy), komunikacji (zarówno werbalnej, jak
i niewerbalnej, związanej z kontaktem wzrokowym czy
uśiechem) oraz obecność stereotypowych, powtarzalnych
zachowań (np. ustawianie przedmiotów w stały, specyficzny
sposób).
Stopień nasilenia, rodzaj i czas wystąpienia objawów, a także
poziom inteligencji i zdolności do prowadzenia
samodzielnego życia różnią się u chorych dzieci. Objawy
pojawiają się zanim dziecko skończy 3 r.ż.

Chłopcy chorują na autyzm 3 – 4 razy częściej niż

dziewczynki.

Autyzm nie jest rzadką chorobą, a wg ostatnich badań ok. 60

tys. Polaków cierpi na to zaburzenie.

background image

Zaburzenia rozwoju c.d.

• Autyzm jest zespołem zaburzeń o b. różnym w zależności od dziecka

stopniu nasilenia występujących już we wczesnym dzieciństwie (1 – 3
r.ż.). Cechą charakterystyczną dzieci autystycznych są
nieprawidłowości w kontaktach społecznych.

• Dotychczas nie odkryto jednoznacznej przyczyny autyzmu

dziecięcego. Wiadomo, że za część zaburzeń odpowiadają geny, a
także komplikacje okołoporodowe (np. niedotlenienie dziecka).
Okazuje się, że dzieci cierpiące na autyzm mają wręcz ekstremalnie
męskie mózgi (nie przejawiają empatii, są ślepe na emocje, ogromna
koncentracja ukierunkowana na wychwycenie i zlikwidowanie
najmniejszych zmian otoczenia) – są to ewidentne cechy
supermęskiego mózgu.
Czynnikiem popychającym mózg chłopca na „ścieżkę” autyzmu są
męskie hormony (androgeny) a zwłaszcza testosteron, którego
stężenie już w okresie płodowym jest 4 x większe. Hormon ten wpływa
zarówno na funkcjonowanie mózgu, jak i na jego budowę. Kierunek ten
wymaga dalszych badań.

• Autyzm ma wyraźne podłoże dziedziczne i występuje wielokrotnie

częściej w pewnych rodzinach, niż średnio w populacji ogólnej.
Podejrzewa się też zaburzoną ekspresję co najmniej 10 genów, które
kontrolują podziały i migrację neuronów.

• Najbardziej kontrowersyjna hipoteza zakładała, że autyzm wywołują

szczepionki dziecięce. Jednak badania epidemiologiczne nie
potwierdziły związku autyzmu ze szczepieniami.

background image

Zaburzenia rozwoju c.d.

Objawy sugerujące autyzm dziecka

nie gaworzy do 1 r.ż. i nie wskazuje na coś palcem,
do 16 m-ca nie wypowiada pojedynczego słowa,
do 2 r.ż. nie wypowiada form dwuwyrazowych,
nie reaguje na swoje imię,
utraciło zdolności językowe lub umiejętności społeczne,
nawiązuje słaby (lub żaden) kontakt wzrokowy,
nie umie korzystać z zabawek (sprawia wrażenie jakby nie

wiedziało jak się nimi bawić),

stale i uporczywie ustawia zabawki i inne przedmioty w jednym

szeregu,

okazuje nadmierne, wyjątkowe przywiązanie do jednej zabawki

lub innego przedmiotu,

nie uśmiecha się,
czasami zachowuje się, jakby było głuche, nie reaguje na żadne

sygnały, żyje we własnym świecie.

background image

Zaburzenia rozwoju c.d.

Dziecko autystyczne

Dz.a. na ogół początkowo rozwija się normalnie,
Dopiero między 18 i 24 m-cem życia zaczyna odbiegać od

normy,

Nie uśmiecha się (lub przestaje się uśmiechać),
Nie nawiązuje kontaktu wzrokowego,
Nie reaguje na opiekunów,
Nie wykazuje zainteresowania innymi ludźmi,
Uczy się mówić z dużym opóźnieniem lub wcale,
Używa języka w sposób niegramatyczny,
Nie wykazuje wyobraźni,
Nie potrafi się bawić symbolicznie i kreatywnie,
Niewiele bodźców dociera do niego.

background image

Zaburzenia rozwoju c.d.

Leczenie autyzmu

Polega głównie na długotrwałej

psychoterapii i stopniowej socjalizacji,

Metoda Domana polega na

przekazywaniu dziecku w szybkim tempie
20 – 30 obrazków różnych przedmiotów z
podpisami. W ten sposób dziecko nie
znając liter zapamiętuje całe słowa.
Kojarzy obraz z nazwą.

Leczenie farmakologiczne ma wyłącznie

charakter objawowy.


Document Outline


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Potrzeby psychiczne dzieci i młodzieży E Jundziłł
M Orwid, K Pietruszewski Psychiatria dzieci i młodzieży Skrót
Psychiatria-word, Psychiatria dzieci i młodzieży, PSYCHIATRIA DZIECI I MŁODZIEŻY
Jundziłł E potrzeby psychiczne dzieci i młodzieży str 9 31, 62 77 22222
METODY TERAPEUTYCZNE W PSYCHIATRII DZIECI I MŁODZIEŻY, Pedagogika, Pedagogika opiekuńczo wychowawacz
Czego potrzebuje dziecko z ADHD, Podstawy psychiatrii dzieci i młodzieży
zaburzenia psychiczne dzieci i młodzieży ppt
PSYCHIATRIA DZIECI I MŁODZIEŻY wersja najnowsza 12 12 05
Psychiatria dzieci i młodzieży
Tempo, Podstawy psychiatrii dzieci i młodzieży
zaburze

więcej podobnych podstron