Pedagogika religii

Koncepcje i ich
znaczenie
pedagogiczne

 
Cechy rozwoju pedagogiki religii :



Rozszerzenie przedmiotu badań z

katechezy;



Nauczanie religii uczniów na

całość procesów edukacji i
socjalizacji religijnej;



Podejmowanie zagadnień coraz

bardziej ogólnych, m.in. ze
znaczeniem wychowania
religijnego dla człowieka i
społeczeństwa

 
Antropologia religijna jako podstawa edukacji



Pedagogika religii świadomie odwołuje się
do antropologii religijnej;



Różne religie reprezentują wizję człowieka
jako istoty, której natura pozostaje skażona;



Kondycję człowieka naznacza grzech;



Religia odwołuje się do tradycji i
doświadczenia wspólnoty;



Istotnym elementem antropologii religijnej
jest antyredukcjonizm;



W życiu człowieka ważną rolę odgrywa
duchowość

Człowiek jako podmiot edukacji



Współczesna pedagogika religii,

akcentując znaczenie godności
ludzkiej uznaje człowieka za
podmiot edukacji;



Dziecko jest przede wszystkim

człowiekiem;



Zasadnicze zadanie wychowania

polega na pomocy w
dynamicznym rozwoju, przez
który człowiek kształtuje się, by
być człowiekiem;

Edukacja jako proces odnowy
życia



Pojęcie edukacji wywodzi się z łacińskiego
słowa educare;



Zostało odniesione do ogółu oddziaływań
kształtujących zdolności życiowe;



Edukacji nie powinno się redukować do
aspektu technologiczno- efektywnego i
sprawnego przekazywania użytecznej
wiedzy oraz umiejętności;



Edukacja obejmuje zarówno procesy
nauczania i wychowania;



Pedagogika religii dąży do kształtowania
sposobów bytowania i zmiany jakości życia
człowieka

Edukacja jako egzystencjalna hermeneutyka
tekstów



Jako pierwsi podstawę nowego nurtu
opracowali M. Stallmann, H. Stock i G. Otto;



Według nich szkoła skoncentrowała się
realizacji funkcji adaptacyjnych i
rekonstrukcyjnych, zapominając o
zadaniach hermeneutycznych;



Wyrazili pogląd, że w tekstach
zaszyfrowana jest głębsza prawda o życiu
człowieka;



Dostęp do niej można osiągnąć poprzez
interpretację egzystencjalną tekstów;



Rozwój człowieka polega na ciągłej
interpretacji tradycji kulturowej

Edukacja jako hermeneutyka doświadczeń



Na przełomie lat 60 i 70 XX wieku
podejście hermeneutyczne zostało
uzupełnione koncepcjami problemowymi i
antropologicznymi;



Teoria i praktyka powinny uwzględniać
konkretny kontekst życiowy ucznia oraz
bazować na jego doświadczeniach;



Hermeneutyka tekstu powinna zostać
uzupełniona o hermeneutykę
doświadczenia;



Hans – Bernhard Kaufmann postulował
konieczność reorientacji teorii kształcenia
religijnego

Edukacja jako dialog



Pedagogika religii podkreśla, że

poszukiwanie sensu
egzystencjalnego powinno
dokonywać się na drodze dialogu;



Nauczyciel powinien być osobą nie

tylko zdolną do słuchania, lecz
również do składania świadectwa
własnym przekonaniom;



Edukacji nie można ograniczyć do

jednostronnej transmisji wiadomości