CUMOWANIE
Elementy urządzeń cumowniczych.
Zgodnie z przepisami Towarzystw Klasyfikacyjnych,
wszystkie jednostki pływające muszą być
wyposażone w odpowiednie urządzenia
cumownicze. Ilość, rodzaj i rozmieszczenie tych
urządzeń wynika z bardzo wielu czynników takich
jak: wielkość statku, przeznaczenie jednostki,
przepisów portowych i kanałowych. Głównym
przeznaczeniem urządzeń cumowniczych jest
zacumowanie statku do nabrzeża oraz
zacumowanie innych jednostek do burty,
przeciąganie statku wzdłuż nabrzeża, mocowanie
holu podczas operacji holowniczych (gdy
jesteśmy holowani lub holujemy) i przeciąganie w
śluzach Kanału Panamskiego. Wszystkie
wymienione operacje charakteryzują się
występowaniem znacznych sił oddziałujących na
urządzenia i konstrukcję statku. Stąd
poszczególne elementy wyposażenia
cumowniczego są mocno osadzone w konstrukcji
statku .
Polery (pachołki) służą do okładania i mocowania lin
cumowniczych i holowniczych.
Elementy składowe systemu urządzeń cumowniczych:
Liny cumownicze. Stalowe, syntetyczne lub z włókien naturalnych.
Dzielą się ze względu na kierunek w jakim biegną:
– cuma – lina biegnąca od środka statku na zewnątrz w stronę dziobu
i rufy;
– szpring – lina biegnąca od dziobu lub rufy, w stronę środka statku;
– brest – lina biegnąca prostopadle do osi symetrii statku.
(1) - cuma dziobowa; (2) - brest dziobowy; (3) – szpring dziobowy; (4)
- szpring rufowy; (5) - brest rufowy; (6) - cuma rufowa
Przewłoki, kluzy cumownicze rolki prowadzące. Kluzy są
to otwory w nadburciu obramowane zaobleniem, co chroni
liny przed przetarciem. Przewłoki mają krawędzie
zabezpieczone wałkami, a rolki prowadzące pozwalają
ukierunkować liny aby kąt pod jakim liny się załamują był
najmniejszy.
Rolka prowadząca i przewłoka kluza rolkowa
Wciągarki cumownicze. Stosuje się dwa ich
rodzaje: o automatycznym naciągu oraz
obsługiwane ręcznie.
Kabestan, czyli wciągarka cumownicza z pionową
osią obrotu bębna. Urządzenie zwykle montowane
na rufie statku.
Kluza Panama. Kluza, która znajduje się w osi
symetrii statku i jest wykorzystywana w trakcie
manewrów w Kanale Panamskim.
Cumowanie - unieruchomienie jednostki pływającej (statku
wodnego) przy nabrzeżu, kei, pomoście, burcie innej
jednostki, boi, pławie, dalbie, beczce cumowniczej itp.
Czynności tej dokonuje się za pomocą lin cumowniczych
podawanych z pokładu cumującej jednostki. Cumowanie
wykonuje się po dojściu jednostki do nabrzeża (lub innego
obiektu) i wyhamowaniu jej. Przy większych jednostkach
dojście to jest realizowane za pomocą holowników
portowych. Sama czynność cumowania polega na podaniu
lin cumowniczych na ląd, dociągnięciu nimi jednostki do
nabrzeża aż oprze się o odbijacze, a następnie obłożeniu
tych lin na polerach.
Cumowanie ma na celu nie tylko bieżące unieruchomienie
jednostki, ale także zabezpieczenie jej przed zerwaniem w razie
pogorszenia pogody, a sposób cumowania powinien
uwzględniać także warunki lokalne - przede wszystkim wahania
poziomu wody. W przypadku korzystania przez więcej niż jedną
jednostkę z tych samych urządzeń cumowniczych na nabrzeżu,
liny cumownicze powinno się tak zakładać, aby było możliwe
zdejmowanie ich w dowolnej kolejności. Np. w przypadku liny z
uchem robi się to w ten sposób, że drugą linę przewleka się od
spodu przez ucho tej będącej już na polerze i następnie zakłada
na poler powyżej pierwszej liny.
W przypadku większych odległości od brzegu, aby linę
cumowniczą podać z jednostki na brzeg, przerzuca się najpierw
rzutkę, na końcu której dowiązana jest lina cumownicza, lub też
mocniejsza linka (messanger), a do niej dopiero lina właściwa.
Po zacumowaniu jednostki możliwe jest także jej przecumowanie.
Terminem tym nazywa się manewry przestawienia (ferholung)
lub obrócenia (overholung) jednostki. Manewrów tych dokonuje
się na linach cumowniczych.
CUMOWANIE DO BECZEK
Mianem beczek cumowniczych określa się niewielkie obiekty pływające, mające
przeważnie kształt cylindryczny i zakotwiczone tak mocno, że umożliwia to
zacumowanie statku między dwoma takimi beczkami albo do jednej.
W warunkach bezwietrznej pogody i przy braku prądu podchodzimy trzymają c beczkę
nieco z prawej (śruba prawa),. Praca wstecz przybliży nam beczkę, zamocujemy
dziobową i niewielkim ruchem wstecz zbliżymy się do rufowej. Manewry odbywają się
przy pomocy motorówek cumowniczych.
W warunkach gorszych:
- podążamy kursem przeciwnym do kierunku działania wiatru i falowania, – jeśli działa
prąd to kursem pośrednim. Wymienione kursy są identyczne z kursem przyszłego
postoju po zacumowaniu, a także oferują możliwość wykorzystania hamującego
działania wiatru, prądu i falowania.
- kurs powinien przebiegać tak, aby pława cumownicza znajdowała się z lewej burty, w
odległości 0, 5-1, 0 szerokości statku. Umożliwia to zachowanie ciągłej obserwacji
pławy z mostku cumującego statku, a także zapobiega uderzeniu o pławę podczas
zatrzymywania manewrem napędu wstecz
- prędkość podchodzenia powinna być wyraźnie ograniczona, tak, aby zapewniała
utrzymanie kursu. Wskazane jest stosowanie krótkich uderzeń napędem naprzód przy
wyłożonym sterze . Pozwala to utrzymać statek na kursie a nie zwiększa prędkości.
Minimalna prędkość zapobiega nadmiernie długiej pracy napędu wstecz podczas
zatrzymania i zapobiega odpadaniu dziobu od pławy w prawo.
-statek powinien zostać zatrzymany, gdy dziób zrówna się z pławą, co umożliwia
przeprowadzenie operacji podania lin.
KONIEC