ENCYKLIKA „VERITATIS SPLENDOR”

Komentarz

 

Począwszy od pamiętnej encykliki Jana XXIII Pacem in terris, wszystkie następne adresowane były do szerokiego kręgu odbiorców, obejmującego często nie tylko członków Kościoła, ale „wszystkich ludzi dobrej woli”. Pierwszym od trzydziestu lat tej rangi dokumentem skierowanym jedynie do biskupów jest dziesiąta encyklika Jana Pawła II, zaczynająca się od słów Veritatis splendor. Dość obszerna i – zwłaszcza w swej drugiej, najdłuższej części – niełatwa do zrozumienia dla przeciętnego czytelnika.

W samym centrum encykliki Ojca Świętego Jana Pawła II o podstawach teologii moralnej, noszącej wymowny tytuł „Blask prawdy”, zostaje postawione pytanie o tożsamość człowieka wobec wolności etycznej.

Na pytanie o związek wolności i prawdy Jan Paweł II odpowiada, przypominając ewangeliczną rozmowę Chrystusa z bogatym młodzieńcem. Od Chrystusa pragnie ów młody człowiek dowiedzieć się, co powinien zrobić z darem wolności, aby nie zatracić, lecz ocalić samego siebie. Encyklika przypomina, że pytanie które niegdyś przyprowadziło młodego człowieka do Chrystusa, nie jest tylko jego pytaniem. Jest to pytanie, które w taki czy inny sposób stawia sobie każdy człowiek, niezależnie od czasu i miejsca, w którym przyszło mu żyć. Człowiek pytając o to jak „być wolnym”, pyta po prostu „jak być wolnym w prawdzie”.

Ów blask wolności wezwanej do wyboru prawdy encyklika ukazuje w kontraście dwóch możliwości jej wypaczenia. Pierwszą z nich jest taka wykładnia prawa naturalnego, która w naturalnych skłonnościach człowieka widzi źródło i rację moralnej powinności działania. Według tej wykładni postępowanie moralnie dobre polega na respektowaniu dynamiki właściwych naturze człowieka inklinacji. Taka wykładnia prawa naturalnego może prowadzić do zagubienia tego, co stanowi o istocie człowieczeństwa, czyli wolności.

Zarazem jednak Jan Paweł II przestrzega przed inną, przeciwstawną do poprzedniej, możliwością wypaczenia sposobu rozumienia ludzkiej wolności. Oto niektórzy teologowie, dostrzegłszy niebezpieczeństwa wspomnianej wykładni istoty prawa naturalnego, która redukuje wolność człowieka do dynamizmów natury, usiłują zapobiec groźbie tego rodzaju naturalizmu w sposób, który wolność człowieka utożsamia z jego czystą samozależnością. W tej wizji ludzkiej wolności człowiek jest naprawdę wolny dopiero wówczas, kiedy sam decyduje o treści prawdy o nim samym, mającej go moralnie zobowiązywać

Spróbujmy zatem streścić podstawowe tezy encykliki:

1. To, co tworzy najbardziej wewnętrzny fundament moralności, to blask prawdy i dobra, zwłaszcza tego dobra, które wśród wszystkich stworzeń ucieleśnia się jedynie w osobie. Pełnia wartości osoby ludzkiej jest tak wyniesiona, że w niej staje się widoczna nie tylko godność właściwa człowiekowi, lecz również szczytowy Blask Prawdy, sam splendor absolutnego dobra, którym jest jedynie Bóg. Wynika z tego wewnętrzne powołanie człowieka z jednej strony do tego, by wewnętrzną postawą, słowem i czynem oddać sprawiedliwość godności osoby ludzkiej, afirmując ją dla niej samej, a z drugiej strony do miłowania Boga, który „jedynie jest dobry”, do stawania się do Niego podobnym, i życia według miary Bożej miłości, która stanowi najbardziej wewnętrzną istotę Boga i dobra. Tylko takie życie, którego najwyższym motywem jest życie w zgodności z „blaskiem prawdy”, może prowadzić do prawdziwego szczęścia. W sposób jednak jeszcze bardziej doskonały ów blask prawdy objawia się temu, kto w nowym świetle Objawienia Bożego poznał Chrystusa. Dlatego można powiedzieć, że u podstaw encykliki znajduje się spojrzenie ze stanowiska etyki wartości zamiast legalizmu czy czystego formalizmu normy.

2. Z owego blasku prawdy nie wynika żadne zniesienie, lecz „wypełnienie prawa”, znaczy to między innymi, że nie tylko dla wewnętrznego życia miłości, nienawiści i innych niezliczonych aktów, lecz także dla czynów w sferze zewnętrznej istnieją bezwarunkowe i powszechnie ważne normy i zobowiązania, które nie mają natury subiektywnej, nadanej przez człowieka, relatywnej czy historycznie zmiennej, lecz jakieś dobro wsobne i zło przynależy do dziedziny czynu, wypływa ono i może być poznane nie tylko ze skutków czynu, lecz z jego istoty.

3. Wolność zasadza się na fundamencie prawdy. Dlatego jeżeli sąd sumienia przedstawia również najwyższą subiektywną normę działania moralnego, to prawidłowo rozumiane sumienie musi kierować się prawdą i opierać się na poznaniu. Chodzi więc o sumienie zobowiązane do prawdy i podporządkowane prawdzie, której samo nie tworzy, które – nawet gdy błądzi lub polega na błędzie – uzyskuje i zachowuje swój autorytet tylko poprzez uczciwość i szczerość swego powołania się na prawdę.

4. Każda próba oddzielania opcji fundamentalnej, czyli zasadniczej postawy moralnej od dobra bądź zła w sferze czynu jest błędna i tworzy manichejskie przeciwstawienie wewnętrznej pozytywnej opcji fundamentalnej, czyli miłości do Boga i konkretnych cielesnych czynów, które nie mają już żadnej wewnętrznej treści, lecz – według swoich skutków – mogą przybierać jakąkolwiek treściową determinację.

Encyklika pokazuje zatem, że bronić ludzkiej wolności to bronić podmiotu wolności – człowieka w całej jego prawdzie, w imię jego miłości. Ukazuje splendor wolności jako odblask splendoru prawdy: wolność zakorzenia się w prawdzie wybierając ją dla niej samej, zafascynowana właściwym jej blaskiem.

Dokument podkreśla też, że jedynie taka wizja wolności czyni zrozumiałym dramat Wcielonego Słowa, czyli dramat Boga, który umiłował człowieka do końca, aż po „szaleństwo krzyża”. Chrystus przyszedł na świat, aby wobec każdego człowieka „dać świadectwo prawdzie” (por. J 18,37), ponieważ jedynie „prawda wyzwala” (por. J 8,32). Człowiek, wezwany do życia w prawdzie, wezwany przez to do potwierdzenia swej tożsamości z wolnością włącznie, kuszony jest bowiem wciąż przez „ojca kłamstwa” i nieraz ulega jego pokusie, decydując się na wybór nieprawdy. Dramat Odkupienia to dramat Boga spieszącego na ratunek uwikłanemu w niewolę nieprawdy człowiekowi. To właśnie z tego powodu człowiek potrzebuje odkupiciela. Dlatego rozerwanie więzi wolności z prawdą stawia pod znakiem zapytania sensowność dramatu Odkupienia. Przed takim udaremnieniem krzyża przestrzega – za św. Pawłem – encyklika: ut non evacuetur crux Christi („by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża”, 1 Kor 1,17). Tak własnie brzmi tytuł trzeciego jej rozdziału. Chrystusowy krzyż to bowiem nieprześcignione świadectwo, mocą którego sam Bóg pragnie skłonić człowieka – szanując do końca jego wolność - do wybrania wyzwalającej go prawdy.

Encyklika Veritatis splendor zaprasza wszystkich, nie tylko teologów, do medytacji nad blaskiem wolności płynącym z blasku prawdy. Wolność człowieka to bowiem wolność świadka i powiernika prawdy.

ENCYKLIKA „EVANGELIUM VITAE”

Komentarz

 

Do spraw, które często powracają w nauczaniu i działalności pasterskiej Ojca Świętego, należy bez wątpienia zaliczyć obronę życia ludzkiego od chwili poczęcia aż po naturalną śmierć. „Będę nieustannie wypełniał tę misję – powiedział Papież na początku swego pontyfikatu – którą uważam za nie cierpiącą zwłoki, wykorzystując podróże, spotkania, audiencje, orędzia kierowane do osób, instytucji, stowarzyszeń” (przemówienie z 22 grudnia 1980). Ten program istotny dla Kościoła i całej rodziny ludzkiej, Jan Paweł II realizuje z wielką energią, odwagą i poświęceniem przez wszystkie lata posługi Piotrowej, choć wie, że naraża się tym samym na sprzeciw, niezrozumienie, a nawet krytykę.

Nauczanie Ojca Świętego o życiu ludzkim, oparte na Piśmie Świętym i Tradycji Kościoła, ukoronowaniem papieskiego porzepowiadania Ewangelii życia we współczesnym świecie jest encyklika Evangelium vitae, ogłoszona 30 marca 1995 roku. Dokument ten, owoc kolegialnej współpracy z biskupami wszystkich kontynentów, pogłębia i rozwija nauczanie Soboru Watykańskiego II i stanowi jak gdyby kompendium nauki Kościoła o życiu ludzkim.

W encyklice Jan Paweł II potwierdza absolutną wartość i świętość życia człowieka w każdej sytuacji – zdrowia czy choroby, i w każdym czasie – przed narodzeniem czy w obliczu śmierci. Potępia wszelkie zamachy na życie jako ciężkie przestępstwa przeciw człowiekowi, którego pierwszym i niezbywalnym prawem jest prawo do życia. W czasach, gdy mnożą się błędne opinie dotyczące życia ludzkiego, encyklika chce obudzić w sumieniach, rodzinach i społeczeństwach wrażliwość na jego głęboki sens i wartość. Ojciec Święty zwaraca się nie tylko do członków Kościoła, ale także do wyznawców innych religii i ludzi niewierzących, aby wspólnymi siłami kształtować w dzisiejszym świecie nową „kulturę życia”, zdolną przeciwstawić się „kulturze śmierci”. „Obrona i promocja życia – pisze Papież – nie są niczyim mono-polem, ale zadaniem i odpowiedzialnością wszystkich. Wyzwanie, przed którym stajemy u progu trzeciego tysiąclecia, jest trudne, tylko zgodna współpraca wszystkich, którzy wierzą w wartość życia, pozwoli uniknąć klęski cywilizacji i jej nieobliczalnych konsekwencji” (Evangelium vitae, 91).

Broniąc w encyklice człowieka i jego fundamentalnego prawa do życia, pozostając wiernym Bogu i Ewangelii, Kościół odgrywa rolę sumienia ludzkości w dziedzinie wartości moralnych, które są najszlachetniejszymi i najważniejszymi wartościami człowieka i które bardziej niż inne – choć także cenne – określają poziom współczesnej cywilizacji.

Najistotniejszą wagę wydaje się mieć trzeci rozdział encykliki Evangelium vitae, poświęcony omówieniu Bożego przykazania „Nie zabijaj” w kontekście naszych czasów. Podczas gdy pozostałe rozdziały mają charakter raczej pastoralny, ten jest tekstem doktrynalnym, w którym Papież przedstawia nauczanie wiary, wskazujące drogę wszelkiej działalności duszpasterskiej. W rozdziale tym można wyróżnić trzy wielkie grupy tematyczne. Przede wszystkim Autor stara się dokładnie określić sens piątego przykazania w kontekście całego orędzia wiary. Następnie omawia konkretne imperatywy moralne, płynące z przykazania, na koniec zaś ukazuje jego konsekwencje w dziedzinie etyki politycznej.

Encyklika Evangelium vitae fascynuje przede wszystkim doniosłością i dramatyczną zawartością treściową. Już przed jej pojawieniem się wygłaszano opinię, że przygotowywany dokument może sięgnąć po najwyższy stopień papieskiego nauczania jakim jest nauczanie ex cathedra, a więc nadające głoszonej nauce charakter formuły dogmatycznej. Jednakże chociaż użyte w encyklice sformułowania w odniesieniu do sprawy przerywania ciąży są bardzo stanowcze i wyrażone w formie uroczystej, to jednak nie występuje w niej żadna szczególna formuła, która jest stosowana przy ogłaszaniu dogmatu. Tym niemniej ów uroczysty, a zarazem stanowczy ton, w jakim Papież wyraża swoje stanowisko w sprawie nienaruszalności życia i przerywania ciąży, a zarazem wymowny kontekst, w którym tej oceny dokonuje, wskazują, że chodzi tym razem o wyjątkową rangę papieskiego nauczania, a tym samym o szczególną rangę prawdy, której dotyczy.

Troska o życie, ukazywanie wartości życia, służba życiu – jako istotny wymiar przepowiadania Ewangelii, czyli posłannictwa chrześcijan w świecie współczesnym – nie mogą być nigdy w pełni podjęte i w sposób odpowiedzialny wypełnione bez odniesienia się do aktualnej sytuacji świata. Budowanie nowej kultury miłości i życia jest nade wszystko zakorzenione w samej misji ewangelizacyjnej, i w tym sensie jest tej misji stałym elementem, encyklika Jana Pawła II pełna jest odniesień do tych wyzwań współczesności, ale się na nich nie zatrzymuje. Raczej chce ukazać istotę konfrontacji pomiędzy tym, co skrótowo i syntetycznie zostało określone jako „kultura śmierci”, a tym co prowadzi ku nowej „kulturze życia” zwanej także „cywilizacją miłości”. Nowożytne idee i wymogi praw człowieka żyją w rzeczywistości założeniami religijnymi, jakich zsekularyzowana nowoczesna cywilizacja nie może zapewnić. Społeczeństwo nowoczesne zostało w ten sposób zmuszone do uzyskania swojej legitymizacji z innych źródeł niż ono samo. Kościół stanowi wiec jeden z warunków ocalenia pozytywnego dziedzictwa kulturalnego czasów nowożytnych.

Ocalenie to następuje przede wszystkim poprzez osobiste świadectwo chrześcijan i ich wspólny wysiłek w tworzeniu struktur służących obronie życia. To jest najskuteczniejsza droga takiej demokracji, której miarą jest nie narodzony, umierający i biedny. Pozostaje jednak także obowiązkiem chrześcijan podążanie drogą, którą oferuje sama demokracja. Tutaj trzeba umieć jasno przedstawić związek prawa cywilnego z prawem moralnym, trudzić się w budowaniu właściwego prawa cywilnego, przeciwstawiać się – poprzez sprzeciw sumienia – prawu dopuszczającemu aborcję i eutanazję oraz popierać te wszystkie propozycje, których celem byłoby ograniczenie szkodliwości ustaw godzących w nienaruszalność ludzkiego życia.

Owe ustawy należy widzieć bardzo szeroko. Nie wystarczy zniesienie niegodziwych praw. Prawami trzeba objąć wszystko, co promuje życie, aby chrześcijanin był wiarygodny w tym, co głosi na temat aborcji i eutanazji. Do budowania nowej „kultury życia”, do przyjęcia nowego stylu życia są wezwani wszyscy i wszyscy mają do odegrania ważną rolę. Niech będzie jednak wolno odwołać się na koniec do słów Ojca Świętego, który wskazuje na szczególne zadanie, jakie mają do spełnienia w tej dziedzinie intelektualiści katoliccy, „powołani do aktywnej obecności w środowiskach kulturotwórczych, w szkołach, uniwersytetach, w ośrodkach badań naukowych i technicznych, na polu twórczości artystycznej i refleksji humanistycznej. Czerpiąc energię dla myśli i działania z czystych źródeł Ewangelii, winni angażować się w służbę na rzecz nowej kultury życia poprzez swe dokonania – poważne i udokumentowane, zasługujące na szacunek i zainteresowanie wszystkich” (n. 98).

Odpowiedzialne rodzicielstwo polega głównie na stosowaniu przez małżonków metod Naturalnego Planowania Rodziny (NPR). "Odpowiedzialne rodzicielstwo" dotyczy bezpośrednio i wprost tego momentu, w którym mężczyzna i kobieta łącząc się ze sobą "jako jedno ciało" i mogą stać się rodzicami. Moment ten posiada szczególną wartość dla ich więzi międzyosobowej. Równocześnie niesie on z sobą możliwość rodzicielską. Jest to ten moment, w którym oboje mogą stać się rodzicami - ojcem i matką - przekazując życie nowej ludzkiej istocie. „Dwa aspekty zjednoczenia małżeńskiego : jednoczący oraz prokreacyjny nie mogą być rozdzielone w sposób sztuczny bez naruszenia wewnętrznej prawdy samego aktu.” (por. Humane vitae, 12). Zresztą składają takie zobowiązanie stojąc w obliczu Boga, podczas Sakramentu Małżeństwa.
Ale co to jest w ogóle NPR ?? Otóż metody NPR są oparte na procesach biologicznych zachodzących w ciele kobiety. Współcześnie stosuje się metody uznane i firmowane przez Światową Organizację Zdrowia /WHO/. Są to: metoda owulacji Billingsa i metoda podwójnego sprawdzenia- oparta na potwierdzonych danych naukowych, w której początek i koniec fazy płodności jest określany na podstawie co najmniej dwóch objawów (wskaźników).
Do przesądów należy wyobrażenie, że skuteczność tych metod zależy od regularności cykli i od stanu zdrowia kobiety. Obserwacje objawów płodności bądź niepłodności prowadzi się i ocenia na bieżąco w ciągu dnia, niezależnie od długości cyklu i od stanu zdrowia kobiety. Brak rzetelnej wiedzy o ludzkiej płodności i związane z tym fałszywe mity, wywołują u wielu osób niechęć, wynikająca z lęku przed nieznanym. Za fałszywy należy uznać mit o owulacji (jajeczkowaniu) występującej zawsze w połowie cyklu, czyli w 14 dniu cyklu oraz związany z tym mit o możliwości dodatkowej spontanicznej owulacji. Dużo mówi się o trudnościach w prowadzeniu obserwacji. Najwięcej trudności zgłaszają ci, którzy jej nie rozpoczęli, ale mają żywą wyobraźnię o negatywnym nastawieniu. Niektórzy nie mogą pogodzić naturalności metod z nieuniknionym zdyscyplinowaniem zachowań. Nie ma wątpliwości, że wpisany w kobiecy cykl rytm płodności i niepłodności jest zjawiskiem naturalnym. 
Rodzi się jednak pytanie o skuteczność tych metod. Według badań WHO poprawne stosowanie metody podwójnego sprawdzenia przewyższa skutecznością niezawodność wszelkich środków antykoncepcyjnych, w tym również niezawodność „pigułki" czy „spirali". Kobieta, która nauczyła się dobrze prowadzić proste obserwacje potrafi określać swój okres płodności z dokładnością nie ustępującą dokładności określanej przy pomocy badań laboratoryjnych. Ze stosowania NPR wynika także wiele pozytywnych skutków, które wpływają na współmałżonków.
Te korzyści to m.in.:
-stosowanie tych metod nie jest kosztowne w porównaniu ze środkami antykoncepcyjnymi, które wymagają nakładów finansowych,
-stosowanie tych metod pozwala określić dzień poczęcia dziecka jak i prawdopodobny dzień porodu,
-poza tym badania wykazały, iż małżeństwa stosujące te metody rozwodzą się rzadziej niż Te, które stosują antykoncepcje,
-stosowanie metod NPR pogłębia więź małżeńską i wytwarza atmosferę wzajemnego szacunku wśród współmałżonków.
Encyklika „Humane vitae” ukazuje odpowiedzialne rodzicielstwo jako rozwiązanie o wielkiej nośności etycznej. Przede wszystkim odpowiedzialne rodzicielstwo wiążę się, wedle słów encykliki, „z głęboką ideą, należącą do obiektywnego porządku moralnego, ustanowionego przez Boga, którego to porządku prawdziwym tłumaczem jest prawe sumienie.” (n.10)
Stosowanie NPR jest także jest podstawowym elementem przeciwdziałania aborcji. Ponieważ nie powoduje zajścia w niepożądaną ciążę, którą kobieta pod naciskiem męża bądź w wyniku własnej decyzji postanowi usunąć.
Metody NPR-u są zgodne ze wszystkimi kulturami i religiami, świadczą o poszanowaniu tajemnicy życia i płodności.
Na Odpowiedzialne Rodzicielstwo wpływają także warunki ekonomiczne, psychologiczne i społeczne. Ci małżonkowie realizują „odpowiedzialne rodzicielstwo”, którzy kierując się roztropnością umysłu i wielkodusznością, decydują się na przyjęcie liczniejszego potomstwa, bądź też z ważnych dla nich przyczyn postanawiają okresowo lub też na dłuższy czas uniknąć narodzin nowego dziecka. Wymowa słowa „wielkoduszność” jest bardzo ważna ponieważ podkreśla ona odpowiedź człowieka na wielki dar Boga – dar „współpracy” człowieka z Bogiem w dziele „stworzenia”. Na taki dar nie można inaczej odpowiedzieć jak tylko „wielkodusznie”, oczywiście po wcześniejszym „roztropnym namyśle”. Wielkoduszność jest tu konieczna, ponieważ odpowiedzialni rodzice są świadomi, że prócz radości i uciech jakie niesie ze sobą dziecko , pojawia się także problemy i trudności związane z jego wychowaniem.
Wychowanie dziecka to także ważny punkt w „Odpowiedzialnym Rodzicielstwie”. Jednak ten punkt, każdy rodzic powinien wypełnić zgodnie ze swoim sumieniem i zdolnościami. Nie należy się poddawać gdy coś „nie wychodzi”, bo ‘odpowiedzialne rodzicielstwo” polega na przyjęciu dziecka z jego wszystkimi wadami i zaletami.

Evangelium Vitae to tytuł Encykliki papieża Jana Pawła II ogłoszonej 25 marca 1995. W III rozdziale opisuje wszystkie nakazy i zakazy, które narzuca V przykazanie ? Nie zabijaj!

Na początku pisze, że człowiek jest powołany do życia, ma być płodny i rozmnażać się, by czynić sobie ziemię poddaną, ma być panem własnego życia. Jest ono najwyższą wartością, którą daje nam Bóg.

Następnie Jan Paweł II pisze, ze życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku domaga się działania Boga i zawsze jest zależne od niego. Bóg jest panem życia i śmierci i tylko on może decydować o jego początku, przebiegu i końcu. Według papieża, Bóg sam będzie sędzią każdego pogwałcenia V przykazania. Opisuje w tym miejscu grzechy, które godzą w świętość życia, czyli zabójstwo, samobójstwo, aborcja, eutanazja. Są to winy szczególnie ciężkie. 

Dalej papież pisze o okrutnej zbrodni, jaka jest przerywanie ciąży, czyli aborcja. Ojciec Święty twierdzi, ze świadomość tego zła zaciera się stopniowo w sumieniach wielu ludzi. Część z nich tarci zdolność rozróżniania dobra od złą. Aborcja jest często nazywana zabiegiem, aby ukryć prawdziwą naturę tego grzechu. Jan Paweł II pisze, że przerywanie ciąży, niezależnie od tego, w jaki sposób zostaje dokonane jest świadomym i bezpośrednim zabójstwem istoty ludzkiej w początkowym stadium jej życia, obejmującym okres między poczęciem a narodzeniem. Jest to zamordowanie istoty bezbronnej, która nie ma żadnej możliwości obrony. Dziecko nienarodzone jest od początku powierzone opiece tej, która nosi go w łonie. Ale często właśnie matka podejmuje decyzję niezwykle trudną i bolesną i domaga się zabójstwa tej istoty. Jest to decyzja często podjęta w celu ratowania ważnych dóbr, takich jak własne zdrowie lub godziwy poziom życia dla dziecka, które może być chore. Mimo wszystko te i podobne racje, jakkolwiek poważne i dramatyczne nigdy nie mogą usprawiedliwić umyślnego pozbawienia życia niewinnej istoty ludzkiej. Papież potępia tu wszystkich, którzy zmuszają kobietę do tego strasznego czynu. Odpowiedzialność za ten czyn ponoszą również lekarze i pracownicy służby zdrowia, gdy oddają na służbę śmierci wiedze i umiejętności, które zdobyli by bronić życia. Papież przekonuje, ze dziecko musi być uważane za człowieka już od chwili poczęcia. Nawet naukowcy potwierdzają to cennymi dowodami. Kościół zawsze nauczał i nadal naucza, ze istota ludzka powinna być szanowana. 

W kolejnym punkcie papież opisuje dramat eutanazji. Śmierć uznawana jest za bezsensowną, gdy następuje niespodziewanie w życiu otwartemu jeszcze na przyszłość, staje się natomiast upragnionym wyzwoleniem, gdy ludzkie życie zostaje pozbawione dalszego sensu, ponieważ pogrążone jest w bólu i nieuchronnie wystawione na coraz dotkliwsze cierpienie.

Encyklika Jana Pawła II - Evangelium Vitae - traktuje o wartości i nienaruszalności życia ludzkiego. Została ogłoszona 25. marca 1995 roku. Papież uważa, iż należy bronić życia ludzkiego od chwili narodzin, aż po naturalną śmierć. Ponadto potępia on wszelkie zamachy na życie ludzkie, wszelką ingerencję w ciało człowieka bez jego zgody, uważa on prawo do życia za najważniejsze i priorytetowe.

Najważniejszym rozdziałem tej encykliki wydaje się rozdział III, który o traktuje o piątym przykazaniu ,,Nie zabijaj”. Jan Paweł II stwierdza, iż tylko Bóg ma prawo odebrać komuś życie, gdyż On jest jego dawcą. Najważniejszym zadaniem człowieka jest właśnie obrona życia, gdyż jest najważniejsze, ponadto zostało stworzone na obraz i podobieństwo Boga, który jest jedyny i najważniejszy, więc nikt nie ma prawa w nie ingerować.