Kodeks Jogi
Ramana Maharshi - KODEKS JOGI
według Vicharasangraham [wersja pierwotna]
Święte teksty uczą, że środki do osiągnięcia samorealizacji dzielą się na dwie grupy: jogę z jej ośmioma stopniami (aṣṭāṇgayoga) i wiedzę, także z ośmioma stopniami (aṣṭāṇgajñāna). Poprzez regulowanie oddychania (prāṇāyāma) lub absolutne jego [oddychania] zatrzymanie (kevalakumbhaka), które jest jednym ze stopni jogi, sprawiamy, że umysł staje się podatny na kierowanie nim. Jeżeli, nie opuszczając osiągniętego stanu umysłu, będzie się praktykować dalsze ćwiczenia, takie jak oddalenie umysłu od zewnętrznych obiektów (pratyāhāra), to cel – samorealizacja, która jest owocem wnikania, bez wątpienia zostanie osiągnięty.
Uczeń: Jakie są stopnie jogi (aṣṭāṇgayoga)?
Ramana Maharshi: Jama (yama), nijama (niyama), asana (āsana), pranajama (prāṇāyāma), pratjahara (pratyāhāra), dharana (dhāraṇā), dhjana (dhyāna), samadhi (samādhi).
Oto one:
1. Jama – oznacza kultywowanie takich zasad prawidłowego postępowania jak: nie stosowanie przemocy (ahiṁsā), prawdziwość (satya), nie pozyskiwanie czyjejś własności (asteya), wstrzemięźliwość (brahmacarya) i nie przyjmowanie darów (aparigraha).
2. Nijama – oznacza przestrzeganie takich zasad prawidłowego postępowania jak: czystość (śauca), zadowolenie (saṁtośa), ascetyzm (tapas), studiowanie świętych tekstów (svādhyāya) i oddanie się bogu (iśvarapraṇidhāna).
Celem jamy i nijamy jest osiągniecie wszystkich prawdziwych Dróg, otwierających się dla tego, kto wybrany jest dla wyzwolenia (mokśa).
3. Asana – spośród różnych pozycji podstawowymi są 84. Cztery z nich, mianowicie – sinha (siṁha), bhadra, padma i siddha są najważniejsze, a spośród nich tylko siddha jest pozycją główną. Tak twierdza teksty jogiczne.
Siddhasana: lewa pięta powinna być umieszczona nad genitaliami i nad prawa piętą. Skupiając uważne spojrzenie pomiędzy brwiami, należy utrzymywać ciało nieruchome i proste jak kij.
4. Pranajama – zgodnie z cyklami wskazanymi przez święte teksty, wydech życiodajnego powietrza to reczaka (recaka), wdech – puraka (pūraka), a zatrzymanie go w sercu – kumbhaka. Co się tyczy „miary”, to niektóre teksty głoszą, że reczaka i puraka powinny trwać tyle samo, a kumbhaka dwa razy dłużej; natomiast inne źródła wskazują, że jeśli reczaka uznana zostaje za podstawę, to puraka powinna być 2 razy, a kumbhaka 4 razy dłuższa. Jako miarę czasu trwania przyjmuje się czas potrzebny dla jednokrotnego intonowania gayatri mantry. Taka pranajama, zawierająca w sobie reczakę, purakę i kumbhakę, powinna być praktykowana codziennie, zgodnie z możliwościami, niespiesznie i stopniowo. W efekcie umysł doświadczy potrzeby, aby pozostawać bez ruchu w osiągniętym stanie spełnienia. Po tym należy praktykować pratjaharę.
5. Pratjahara – jest to takie powstrzymywanie umysłu, które uniemożliwia kierowanie uwagi na zewnętrzne imiona i kształty. Wówczas umysł, który uprzednio był rozproszony, podporządkowuje się. W tym celu należy stosować: a) medytację na pranawie (praṇava, mistyczna zgłoska OM), b) skupianie uwagi pomiędzy brwiami, c) utrzymywanie spojrzenia na końcu nosa d) skupienie na subtelnym dźwięku (nāda).
Umysł, który w ten sposób uzyskał ukierunkowanie, może pozostawać w skupieniu na jednym. Po tym należy praktykować dharanę.
6. Dharana – jest powstrzymaniem umysłu w wygodnym dla medytacji miejscu. Miejsca, które są szczególnie właściwe dla medytacji, to Serce i brahmarandhra („źródełko” na ciemiączku głowy). Należy wyobrazić sobie, że w centrum ośmiopłatkowego lotosu znajdującego się w tym miejscu jaśnieje jak płomień bóstwo, którym jest Atman, tzn. Brahman i w tym miejscu skupić umysł. Następnie należy medytować .
[Chociaż lotos na szczycie głowy ma 1000 płatków, to może być opisany jako ośmiopłatkowy, gdyż każdy z tych ośmiu zawiera 125 mniejszych płatków.]
7. Dhjana – jest to medytacja za pośrednictwem myśli Ja–On, myśli, że medytujący nie różni się od natury tego płomienia. Jeżeli w ten sposób zapytywać Kto Ja? (Kim Jestem?), to – ponieważ jak twierdzi pismo: „Brahman, który jest wszędzie, jaśnieje w sercu jako Atman, będący świadkiem intelektu” – nastąpi uświadomienie, że właśnie to jest boskim Ja, jaśniejącym w sercu jako Ja–Ja. Taki charakter rozmyślania jest najlepszą medytacją.
8. Samadhi – w rezultacie praktykowania powyżej opisanej medytacji umysł rozpuszcza się w obiekcie medytacji pozbawiony idei „ja jestem taki i siaki; ja robię to i tamto”. Ten subtelny stan, w którym nawet myśl Ja–Ja znika, to właśnie samadhi. Jeżeli tak praktykować codziennie, nie poddając się senności, to Bóg wkrótce podaruje najwyższy stan uspokojonego umysłu.
Uczeń: Jakie są stopnie wiedzy (aṣṭāṇgajñāna)?
Ramana Maharshi: To te same osiem stopni, o których powiedzieliśmy wyżej, lecz ich definicje są inne. Oto one:
1. Jama – jest to zarządzanie wszystkimi organami zmysłów, przytomna wiedza o wadach (defektach), które są właściwe dla świata, zawierającego w sobie również ciało, itp.
2. Nijama – jest to zarządzanie potokiem zjawisk świadomościowych (umysłowych przemian) będących w relacji do Ja, oraz oddalanie [od umysłu] form przeciwstawnych. Innymi słowy, oznacza to, iż pojawia się nieustające miłowanie Najwyższego Ja.
3. Asana – jest tym, co sprawia, że nieprzerwana medytacja na Brahmanie staje się możliwą bez wysiłku.
4. Pranajama: reczaka (wydech) – to usunięcie dwóch nierealnych aspektów – imienia i kształtu – od obiektów, z których składa się świat, ciało itp.; puraka (wdech) – to uświadomienie [sobie] trzech realnych aspektów: Bytu, Świadomości i Szczęśliwości (Sat, Cit, Ananda), które nieustannie są obecne w tych obiektach; kumbhaka (zatrzymanie) – to skupienie na uświadomionych [sobie] w ten sposób owych aspektach.
5. Pratjahara – to nie dopuszczanie do powracania w [strefę] umysłu, usuniętych wyobrażeń o imieniu i formie.
6. Dharana – to utrzymywanie umysłu w siedlisku Serca bez błądzenia na zewnątrz i uświadomienie [sobie] siebie jako Atmana, który jest Sat-Cit-Ananda.
7. Dhjana – to medytacją na „Ja jest tylko czystą Świadomością”. Tak oto, po odsunięciu ciała, składającego się z 5 powłok, spełnia się badawcze zapytywanie „Kto Ja?” (Kim Jestem?). Na skutek tego, zapytujący jaśnieje jako Ja („Ja-Ja”).
8. Samadhi – kiedy Ja-przejaw również zanika, ma miejsce [subtelne] bezpośrednie doświadczanie [przeżyciowe]. To – samadhi.
Dla [praktykowania] pranajamy i innych stopni Wiedzy opisanych powyżej, takie ćwiczenia jak asana, itp. zawarte w Jodze, nie są konieczne. Stopnie Wiedzy mogą być praktykowane wszędzie i o dowolnym czasie. Można uprawiać Jogę lub Wiedzę – razem lub oddzielnie – zgodnie ze skłonnością i okolicznościami. Wielcy Nauczyciele mówią, że korzeniem wszelkiego zła i śmiercią dla tych, którzy poszukują Wyzwolenia, jest zapominanie. [Śmierć lub Kala to rezygnacja, na tej Ziemi, z rozmyślań nad Atmanem, a rezygnować z tego nie należy nawet w najmniejszym stopniu. /Śankaracharya/]. Dlatego też należy uspokoić umysł w Ja i nigdy nie zapominać Siebie – takim jest Cel. Jeżeli umysł jest kontrolowany, wszystko pozostałe podporządkowuje się zarządzaniu. Różnica pomiędzy ośmiostopniową Jogą a ośmiostopniową Wiedzą została szczegółowo przekazana w świętych tekstach, dlatego tutaj podano tylko podstawę tego przekazu.
Kursywą w nawiasach podano transkrypcję wyrazów sanskryckich.