Unia
Chrześcijańskich Demokratów i Centrum (wł. Unione dei Democratici
Cristiani e di Centro, UDC) – włoska chadecka i centroprawicowa
partia polityczna, jedno z największych ugrupowań włoskich,
członek Europejskiej Partii Ludowej.
Partia
formalnie jest kierowana przez Lorenza Cesę, jednak jej faktycznym
liderem pozostaje Pier Ferdinando Casini (w latach 2001-2006
przewodniczący Izby Deputowanych).
Historia
UDC
została założona w 2002 w ramach Domu Wolności z połączenia
ściśle ze sobą współpracujących Centrum
Chrześcijańsko-Demokratycznego (CCD, lider: Pier Ferdinando Casini)
i Zjednoczonych Chrześcijańskich Demokratów (UDC, lider: Rocco
Buttiglione), do których dołączyła także Europejska Demokracja
(DE, założona przez Giulia Andreottiego, który nie brał udziału
w organizacji UDC).
Wybory
do Parlamentu Europejskiego w 2004 przyniosły partii 5 mandatów i
poparcie na poziomie 5,9%, co pozwoliło wyprzedzić Ligę Północną
i stać się wówczas trzecią siłą w ramach Domu Wolności. UDC
popierała rząd Silvia Berlusconiego, kilkakrotnie jednak groziła
wyjściem z koalicji. Do największych napięć doszło przed
wyborami parlamentarnymi w 2006, gdy lider Forza Italia zaprosił do
swojego bloku wyborczego ugrupowania neofaszystowskie (zwłaszcza
Nową Siłę).
Ostatecznie
UDC wystartowała w dotychczasowym układzie. Uzyskując wynik 6,76%,
39 mandatów deputowanych i 20 senatorskich, potwierdziła swoje
istotne miejsce na włoskiej scenie politycznej. Jednak na skutek
porażki całej koalicji partia znalazła się w opozycji.
W
2007 UDC formalnie opuściła Dom Wolności, jednak nie przystąpiła
do koalicji rządowej popierającej gabinet Romano Prodiego. Po
skróceniu kadencji parlamentu w styczniu 2008 partia otrzymała
zaproszenie od Silvia Berlusconiego celem wspólnego startu w
wyborach, jednak zdecydowała się wystawić własne listy w ramach
koalicji Unia na rzecz Centrum (Unione di Centro), do której weszły
też Biała Róża (niedawni rozłamowcy z UDC) i parę małych
partii katolickich. W wyborach tych UdC uzyskała 36 mandatów w
izbie niższej i 3 w Senacie.
Rozłamy
W
2004 Sergio D'Antoni przeszedł z grupą byłych działaczy
Europejskiej Demokracji do Margherity.
W
2005 Gianfranco Rotondi powołał Chrześcijańską Demokrację dla
Autonomii, opowiadającą się za bliską współpracą z Forza
Italia.
W
2005 prezydent prowincji Katania i europoseł Raffaele Lombardo
utworzył Ruch dla Autonomii, który pozostał w Domu Wolności.
W
2006 senator Marco Follini (pierwszy przewodniczący partii w latach
2002-2005) zainicjował nowe ugrupowanie Środkowa Droga Włoch,
które przeszło do L'Unione.
W
2008 grupa centrolewicowych działaczy (w tym Bruno Tabacci i Mario
Baccini) powołała Białą Różę.
W
2008 zwolennicy Silvia Berlusconiego, działający w ramach frakcji
Liberalni Ludowcy (z byłym przewodniczącym klubu deputowanych
Carlem Giovanardim i Vitem Bonsignorem na czele) odeszli z partii,
przystępując do Ludu Wolności.
W
2008 poseł Francesco Pionati założył Sojusz Centrum na rzecz
Wolności, opowiadający się za powrotem do centroprawicowej
koalicji.
W
2010 grupa działaczy powołała partię I Popolari di Italia Domani.
Program
polityczny
UDC
w swoim programie odwołuje się do ideologii chadeckiej i
konserwatywnej, konsekwentnie sprzeciwia się aborcji i eutanazji.
Partia popiera dalszą integrację w ramach Unii Europejskiej.
Głoszone poglądy gospodarcze sytuują ją w politycznym centrum.