Rola społeczna kobiety na przestrzeni dziejów uzależniona była od życia w danej epoce czy cywilizacji, oraz panującej religii. W starożytnej Grecji narodziny dziewczynki były wydarzeniem mniej oczekiwanym niż narodziny syna. Nie uczęszczały one do szkół, całą wiedzę zdobywały w domu, by w wieku około 14 lat stać się żonami i matkami, całkowicie uległymi swoim małżonkom. Ich głównym zadaniem było zajmowanie się gospodarstwem domowym oraz wychowywanie dzieci. W starożytnym Rzymie dbano o edukację córek do czasu ich zamążpójścia. Kobiety mogły brać czynny udział w życiu towarzyskim, a pochodzące z wyższych sfer często samodzielnie dysponowały swoim majątkiem. → Kleopatra, władczyni starożytnego Egiptu, Helena, za przyczyną której doszło do wybuchu wojny trojańskiej (ok.1200 r.p.n.e.), czy Safona, wybitna grecka poetka.

W średniowieczu wiekiem osiągnięcia pełnoletności było 12 lat, wtedy to dziewczynka mogła opuścić dom rodzinny w celu zawarcia związku małżeńskiego. Jej pozycja zależała od pochodzenia oraz posagu jaki wnosiła. W rodzinach panowała zasada podziału obowiązków. W wyższych sferach rycerze posiadali wybranki serca w postaci dam, którym obiecywali wierność i oddanie. Zadaniem królowej było z kolei urodzenie następcy tronu. Pojawił się również mit kobiety-czarownicy. → Joanna d'Arc – francuska bohaterka narodowa; Jadwiga Andegaweńska – królowa Polski.

Do XVIIIw. kobieta traktowana była jako istota podrzędna, słabsza i gorsza od mężczyzny. Napoleoński kodeks pozbawiał jej prawa do posiadania majątku i nakazywał całkowite posłuszeństwo mężowi. Od połowy XIXw. pojawiają się pierwsze ruchy feministyczne, przybierające na sile w początkach wieku XX. Pierwszym krajem, który przyznał kobietom prawo do głosowania była Finlandia, w Polsce miało to miejsce w 1919r. → Maria Skłodowska-Curie – polska fizyczka i chemiczka, dwukrotna laureatka nagrody Nobla, Marylin Monroe - amerykańska modelka i gwiazda filmowa.

Według Księgi Rodzaju pierwszą kobietą była Ewa. Biblijna pramatka ludzkości została stworzona z żebra Adama, by pełnić rolę jego żony i towarzyszki. Zamieszkali oni w Edenie. Pierwsi ludzie otrzymali od Boga zakaz spożywania owoców z rosnącego w centrum ogrodu drzewa, ani nawet jego dotykania. Jednak jedno ze zwierząt, chytry wąż, uosobienie zła, skusiło Ewę do złamania bożego nakazu, obietnicą zdobycia wiedzy o dobru i złu. Kobieta uległa jego pokusie; zerwała owoc i zjadła, dając go również mężowi. W ten sposób Ewa zmieniła świadomość człowieka, dowiedziała się, że oprócz dobra istnieje również zło, lecz wiedza ta nie przyniosła ludzkości niczego dobrego. Została obarczona winą za nakłonienie Adama do grzechu, a sam Bóg przepowiedział jej cierpienie podczas brzemienności oraz porodu i zdecydował o uległości wobec męża <cytat>. Mężczyzna z kolei za swe nieposłuszeństwo skazany został na pracę w pocie czoła i trud zdobywania pokarmu. Oboje utracili także dar nieśmiertelności i zostali wygnani z raju, strzeżonego odtąd przez aniołów z mieczami ognistymi. Ewa została pierwszą matką, wydając na świat Kaina i jego brata Abla. Grzech Ewy miał wpływ powstanie stereotypu kobiety kusicielki i manipulantki.

W dziele Williama Shakespear'a ,,Makbet” mamy do czynienia z Lady Makbet – postacią tragiczną, która na początku jawi się jako kobieta demoniczna. Po otrzymaniu listu od męża doskonale wie, z jakimi rozterkami się zmaga i postanawia wziąć sprawy w swoje ręce <cytat>. To osoba bezkompromisowa, gotowa dążyć do celu za wszelką cenę, szuka pomocy nawet u diabelskich sił, by wyzbyć się wątpliwości i skrupułów. Wyrzeka się także swej kobiecości i instynktu macierzyńskiego. Uparcie namawia Makbeta do zbrodni; sprawia, że czuje się on zobowiązany do morderstwa króla, by nie zawieść żony. Mimo swej bezwzględności, pokazuje jak wielką miłością go obdarza, pragnie dla niego jak najlepiej. Z biegiem czasu zaczynają jednak i ją dręczyć wyrzuty sumienia, okazuje się że i ona nie była wolna od strachu i niepewności, pamięć zbrodni nie pozwala jej zasnąć. W końcu lekarz stwierdza u niej chorobę duszy <cytat>. Ostatecznie popełnia samobójstwo. Jej śmierć jest wynikiem rozpaczy, zbrodnie ją przerosły.

W ,,Cierpieniach młodego Wertera” Goethego spotykamy się z postacią Charlotty – dobrej, serdecznej i pogodnej kobiety. Werter postrzega ją jako swoją bratnią duszę; oboje uwielbiają muzykę, taniec, literaturę, życie towarzyskie oraz dyskusje. Przy niej czuje się szczęśliwy <cytat>. Lotta choć odwzajemniała uczucia Wertera nie dawała tego po sobie poznać, akceptowała jego adorację, pasjonowała ją jego osoba. Miała wątpliwości czy nie kierować się głosem serca, jednak ostatecznie słowo dane narzeczonemu Albertowi uznała za ważniejsze. Poślubiła go, gdyż dawał jej poczucie bezpieczeństwa, stabilności, gwarantował spokojne życie. Samego Wertera poprosiła o zaprzestanie wizyt, chcąc być w pełni lojalną wobec Alberta. Potrafiła wyznaczyć granicę i powiedzieć ,,dość”. Odrzucony młodzieniec stracił chęć do życia, nie widział już sensu swej egzystencji. Dotychczasowe uciechy przestały sprawiać przyjemność, nie miał nadziei na osobiste szczęście, postanowił więc popełnić samobójstwo. Ukochanej pozostawił list <cytat>.

Kolejną kobietą jest Izabela Łęcka, bohaterka ,,Lalki” Bolesława Prusa. Niepospolicie piękna kobieta, przyzwyczajona do adoracji ze strony mężczyzn, kapryśna, wychowywana ,,pod kloszem”, przekonana o własnej wyjątkowości, próżna <cytat>. Kandydatom na męża stawiała wysokie wymagania; szukała małżonka przystojnego, bogatego i dobrze urodzonego, żaden jednak nie spełniał jej wymagań. Jednym z nich był Wokulski, który osobie Izabeli podporządkował całe swoje życie – zdobywając majątek uzyskał szanse na zainteresowanie z jej strony, stopniowo ją osaczał, postanowił także nauczyć się języka angielskiego, którym czasem posługiwała się bohaterka. I właśnie dzięki temu poznaje prawdziwą naturę Izabeli, gdy ta kpi z niego w jego obecności, myśląc że jej nie rozumie. Przekonuje się, że nic dla niej nie znaczy i jest jedynie zabawką <cytat>. Zostaje w końcu opuszczona przez wszystkich adoratorów, Wokulski zaginął bez wieści, bohaterka wstępuje więc ostatecznie do klasztoru.

Inna bohaterką powieści jest Helena Stawska – kobieta piękna, skromna, subtelna, skrzywdzona jednak przez społeczeństwo. Jej mąż posądzony o morderstwo wyjechał za granicę i nie kontaktował się z nią przez wiele lat, ostatecznie okazało się, że nie żyje. Sama o sobie mówi, że jest niezdolna do miłości. Utrzymuje się z korepetycji, później zostaje kasjerką. Osoba bardzo pracowita i uczciwa, życzliwa nawet wobec tych, którzy niesłusznie ją oskarżają. Bezgranicznie kocha swoją córkę. Oddana Wokulskiemu, jednocześnie współczuje mu i żywi niechęć do Izabeli. Jest krzywdzona przez społeczeństwo; baronowa oskarża ją o romans z mężem i kradzież lalki, często oczerniana, wyśmiewana, otrzymuje nawet anonimowe szydercze listy <cytat>. Mimo wielu przeciwności i ludzkiej niechęci to nadal osobna szlachetna, niemal idealna, o złotym sercu. Ostatecznie opuszcza Warszawę i przeprowadza się do Częstochowy.

W ,,Ludziach bezdomnych” Stefana Żeromskiego kobietą zasługującą na uwagę jest postać Joanny Podborskiej. To osoba, na temat której więcej dowiadujemy się z prowadzonego przez nią pamiętnika, pochodząca ze zubożałej szlachty, wcześnie osierocona. Wykształcona, wrażliwa i rozważna. Ceni sobie rodzinę; ciężko pracując pomaga studiującemu za granicą bratu. Jednocześnie marzy o własnym domu, kochającym mężu, tęskni za ciepłem domowego ogniska, często ogarnia ją poczucie samotności i bezdomności. Szczęście znajduje u boku Judyma, obdarza go szczerą miłością; to mężczyzna o podobnych poglądach, wielkiej wrażliwości moralnej, podporządkowujący swoje życie innym. Pragnie on służyć biednym, dlatego rezygnuje z miłości z Joanny i szczęścia prywatnego, chcąc poświęcić się wyższej idei <cytat>. Podborska ponosi więc klęskę, tracąc ukochanego mężczyznę, przegrywając z jego poczuciem obowiązku. Potrafi jednak zachować godność, swą kobiecą dumę – nie błaga go o zmianę decyzji. Płacząc, życzy mu szczęścia, po czym odchodzi.

W ,,Granicy” Zofii Nałkowskiej spotykamy się z obrazami wielu kobiet. Jedną z nich jest Justyna Bogutówna – dziewczyna otwarta, delikatna i prostoduszna. Kochała Zenona i naiwnie wierzyła, że po studiach do niej powróci. Po śmierci matki jest zdana sama na siebie, szuka pomocy u dawnej miłości. Nie wie, że mężczyzna jest zaręczony z inną, więc odnowiony romans daje jej nadzieję na lepsze jutro, a nieoczekiwana ciąża wzbudza radość, Justyna czuje się gotowa do macierzyństwa. Odrzucona przez Zenona, z jego pomocą finansową dokonuje aborcji, co silnie wpływa na jej psychikę i stopniowo prowadzi do choroby. Za swoją osobistą tragedię zaczyna również obwiniać Ziembiewicza. Najpierw próbuje popełnić samobójstwo, później atakuje mężczyznę oblewając go kwasem i próbuje wyskoczyć przez okno, zostaje jednak powstrzymana przez woźnego. Po tych wydarzeniach czeka na proces w więzieniu. To postać skrzywdzona przez los i fatalną miłość do Zenona, nie potrafiąca odnaleźć się w swej samotności po śmierci matki.

Wybranką głównego bohatera była Elżbieta Biecka, córka Niewieskiej, wychowywana przez Cecylię Kolichowską. Jako młoda dziewczyna była osobą dumną, nieprzystępną i egoistyczną, ignorowała miłość Zenona, gdyż sama kochała starszego od siebie Awaczewicza <cytat>; gdy odkryła jego romans z nauczycielką francuskiego zmienia się jej nastawienie. Staje się osobą wrażliwą, stara się pomagać lokatorom z kamienicy ciotki, widząc ich trudną sytuację. Jako kobieta dorosła uważana jest za zdystansowaną i chłodną, rzadko okazującą emocje. Zdolna do poświęceń, mimo że kocha Zenona, zrywa zaręczyny na rzecz Justyny, rezygnując tym samym z własnego szczęścia i marzeń. Ostatecznie staje się ofiarą własnej naiwności i miłości, wraca do ukochanego, wierząc, że Justyna definitywnie zniknęła z ich życia. Żyje jednak w nieustannym niepokoju, częściowo bierze na siebie odpowiedzialność za jego romans,pomagając Justynie w zdobyciu pracy. Stara się go wspierać i za wszelką cenę stworzyć szczęśliwy dom, jednak bezskutecznie, co uświadamia jej mąż <cytat>. Po śmierci Zenona pozostawia ukochane dziecko pod opieką teściowej i wyjeżdża za granicę.

Matka Zenona była osobą prostoduszną i łagodną, wierzącą w Bożą opatrzność i powierzającą jej wszystkie sprawy. Jednocześnie bardzo sprawnie potrafiła zarządzać gospodarstwem domowym. Wyrozumiała wobec męża, akceptująca jego zdrady i kochająca. Po jego śmierci zamieszkała wraz z synem, ciesząc się jego szczęściem.

Matka Elżbiety nie interesowała się córką, pozostawiła ją na wychowanie siostrze pierwszego męża; dopiero gdy spotykają się w Warszawie rodzi się między nimi nić porozumienia. Przez wiele lat była kochanką Niewieskiego, który dla niej rozwiódł się z żoną. Wiodła życie kobiety towarzyskiej, lubiła otaczać się mężczyznami, świadoma swej urody.

Cecylia Kolichowska wychowywała Elżbietę, to 50-letnia wdowa, niegdyś lubiąca tańce i zabawę, teraz przedwcześnie podstarzała. Jej życie było trudne i nieszczęśliwe, pierwszy mąż, Konstanty Wąbrowski, którego bardzo kochała, popełnił samobójstwo tuż przed wojną, zostawiając ją z chorym dzieckiem bez środków do życia. Drugi mąż był człowiekiem zaborczym, który, jak się okazało po jego śmierci, nie był tak bogaty jak utrzymywał i zdradzał ją. Osaczona problemami odizolowała się od otoczenia i prowadziła samotny tryb życia. Syn nie mógł wybaczyć jej decyzji o ponownym małżeństwie i nie utrzymywał z nią kontaktów przez wiele lat, jedynym oparciem i pociechą kobiety jest Elżbieta. Kamienica w jej świadomości stała się symbolem jej upadku. Ostatnie tygodnie życia spędziła schorowana leżąc w łóżku, pogodziła się również z synem.

Podsumowując, na przestrzeni wieków kobiety odgrywały różną rolę, nieraz mając duży wpływ na bieg historii, czego doskonałym przykładem może być wspomniana Ewa. Możemy doszukać się podobieństwa pomiędzy nią, a Lady Makbet – obie nakłoniły swojego męża do grzechu, co doprowadziło do upadku obojga. Z kolei postać Charlotty jest uosobieniem szlachetności i lojalności, bliskiej ideałowi, podobnie jak Helena Stawska, której jednak społeczeństwo podcięło skrzydła. Kobiety dumne, szczerze kochające i zdolne do poświęceń to Joanna Podborska i Elżbieta Biecka, nie ma ją one jednak radosnego życia. Miłość nie pomogła także Justynie Bogutównej w odnalezieniu szczęścia, doprowadziła wręcz do jej upadku i choroby psychicznej. Nie znajduje go także Izabela Łęcka, co jest spowodowane jej próżnością, przekonaniem o własnej wyjątkowości i wyższości. Mamy także postaci trzech matek, których relacje z dziećmi są bardzo różne – jedna porzuca córkę dobrowolnie i jej historia po kilkunastu latach zostaje powtórzona, druga przypłaciła swoje decyzje samotnością, dopiero przed śmiercią dochodząc z synem do porozumienia, a trzecia obdarowała swoje dziecko miłością i poświęceniem, co jednak nie zapobiegło jego życiowej klęsce i skrzywdzeniu innych.

Każda z tych kobiet to inna historia, osobisty dramat, często przeżywany w samotności, kiedy nie można liczyć na niczyje wsparcie. Niektóre za swoje błędy zapłaciły wysoką cenę. A jaki jest stereotyp współczesnej kobiety? To osoba wyzwolona, pewna siebie i niezależna, odrzucająca tradycyjną rolę gospodyni domowej na rzecz realizowania się w danym zawodzie. Potrafi samodzielnie podejmować decyzje, również w kwestii wyboru partnera oraz macierzyństwa. To nie tylko żona i matka, ale także wydajny i dobrze wypełniający swe obowiązki pracownik. Zna swoją wartość i nie boi się sięgać po marzenia. Nadal jednak marzy o stabilizacji, poczuciu bezpieczeństwa i bliskości, chce czuć się kochana i akceptowana.