Tren X

Wiersz ciągły (stychiczny). Pierwsze dwa wersy stanowią wstęp, później pojawia się rozwinięcie i ostatnie cztery wersy są podsumowaniem i zarazem pojawia się tam kulminacja. Występuje synkretyzm kulturowy, jest on wyrazem erudycji, humanisty. Próba znalezienia pocieszenia za wszelką cenę. Wyliczenie pytań eschatologicznych podkreślają rozpacz poety. W kulminacyjnym punkcie podmiot liryczny wątpi w jakiekolwiek losy pośmiertne swojej córki. Po tym zwątpieniu pojawia się rozpaczliwa prośba, by jakkolwiek mu się ukazała.

2/ Na postawione pytania podmiot liryczny chciałby znać odpowiedź. Chciałby wiedzieć, gdzie po śmierci znajduje się jego córka, chociaż nie jest to możliwe, by się dowiedział. Czy trafiła do raju czy czyśca (zgodznie z wiarą chrześcijańską)? Uważam, że wszystkie pytania mają taki charakter oprócz pierwszego pytania. Pytania mają charakter eschatologiczny.

4/ Topos ubi est przewija się na przestrzeni prawie całego wiersza, począwszy od pierwszych pytań retorycznych dotyczących pośmiertnego miejsca Orszuli aż do 14 wersu.

XIX – tren konsolacyjny, jest odpowiedzią na pytania zadawane w trenie X

co łączy te treny

wypisz z trenu argumenty, którymi matka przekonuje swojego syna, aby pogodził się ze śmiercią dziecka

Tren XIX zwany również Snem jest swoistego rodzaju odpowiedzią na pytania postawione w trenie X dotyczące miejsca pobytu Orszuli. Nawiązanie do toposu ubi est, ubi sunt? Pojawiają się tam wskazówki odnośnie postępowania podmiotu lirycznego, którego możemy utożsamiać z autorem. Jako argumenty, którymi matka przekonuje go do pogodzenia się ze śmiercią dziecka są: że po śmierci ludzkie dusze wciąż istnieją, a Orszula została wzięta do raju, że ludzkie życie jest złożone z różnych zdarzeń (zarówno radosnych i smutnych), a czas wcześniej czy później uleczy wszystkie rany, nie należy rozpamiętywać przeszłości oraz że każdy człowiek cierpi po stracie bliskich, a cierpienie po ich śmierci jest odznaką człowieczeństwa. Jednym z argumentów jest również przekonanie, że Orszula uniknęła pewnego cierpienia. Pojawia się element perswazji, argumenty przywoływane przez matkę mają przekonać poetę, twórcę, do jej zdania.

W trenie nie ma już elementów kwestionujących prawdy, lecz ma charakter konsolacyjny.