Idea znana nam od dawna. Chcemy wychowywać w swoich jednostkach zachowując ciąg wychowawczy. Zależy nam na wspólnej obrzędowości i zwyczajach. Chcemy działać wspólnie, więc „zaszczepienie” się jest najlepszym działaniem!
Długa droga do celu
101 ŁDH powstała w październiku 1999. Już niedługo więc będziemy obchodzić jej huczne 10 urodziny. 102 ŁDW z trochę krótszym stażem powstała 4 lata po niej, będąc początkowo drużyna młodszoharcerską. Na koniec pojawiła się Gromada Zuchowa Promyczaki, której 5 urodziny obchodziliśmy 31 marca :) To tytułem wstępu.
Odkąd w pewnych głowach pojawiła się myśl stworzenia gromady - powstał pomysł zawiązania związku drużyn zwanego Szczepem. Z odejściem Kamili Syguły - pierwszej drużynowej 101 ŁDH, idea jakby odeszła w niepamięć. Powodów było wiele. Po pierwsze brak osoby przywódcy, który potrafiłby tchnąć w nas chęć i zapalić do pomysłu. Brakowało kogoś, kto wyjaśniłby nam jak Szczep funkcjonuje i jakie są z niego profity. Po drugie brak osoby Szczepowego. Kamila zakładała rodzinę a jako jedyna ze środowiska miała stopień instruktorski. Szukać kogoś zupełnie obcego też nam się nie uśmiechało, bo przecież nie zna specyfiki jednostek no i to zupełnie inne zwyczaje i obrzędy... Poza tym czuliśmy się na to mało pewnie. Jedynym rozwiązaniem było czekać, aż któreś z nas zdecyduje się realizować próbę instruktorską albo czekać na cudowne objawienie kogoś obcego, kto kupiłby nas swoją postawą. I tak też się stało.
Na początku 2007 roku 3 druhny, będące kadrą każdej jednostki, poznały człowieka, który na ich oko spełniał wszystkie kryteria, by objąć funkcję ich Szczepowego. Wzór instruktora, z odpowiednim doświadczeniem, z niebanalnym poczuciem humoru - wybór wydawał się idealny. Rozpoczęło się więc przekonywanie reszty kadry, że lepszego kandydata, który wykazuje niejako chęć działania, w hufcu nie znajdziemy. Tutaj jednak pojawił się kolejny stopień. Były osoby, którym pomysł wcale nie przypadł do gustu... Dla mnie, która osobiście była wielką zwolenniczka takiego rozwiązania, było to niezrozumiałe. Jak to, tyle czasu czekamy, a gdy pojawia się okazja, po prostu ja odpuszczamy? Trzeba było dać sobie spokój, sprawa się „rypła”... I całe szczęście ;)
Dziś, jak przypomnę sobie tą sprawę, cieszę się, że wtedy nie udało się ludzi przekonać. Popełnilibyśmy wielki błąd, gdyby tak ważna funkcja trafiła w ręce kogoś, kto w ogóle nas nie zna. Co z tego, że spędziliśmy ze sobą jakiś biwak - nie czyni to z nas „łysych koni”, a o to przecież w Szczepie chodzi ;) Nasze oczekiwanie na zawiązanie związku drużyn trwało więc dalej.
Tak po prawdzie cała ta sprawa stała się dla mnie w pewnym momencie męcząca. Dlatego lepiej było czekać na rozwój wypadków, niż gorączkowo szukać jakiegoś rozwiązania. Może tak naprawdę nie byliśmy gotowi a cały ten czas miał być dla nas okresem przygotowania. Tak czy owak wszystko ma swoje korzyści ;) Po jakimś czasie, gdy wizja Szczepu stała się naprawdę realna - ludzie (oczywiście pod pewnymi wpływami :P) zaczęli rozpisywać próby na stopnie! To naprawdę był cud, bo zdobywanie stopni było nasza piętą achillesową... :) Miało to też super wpływ na tak potrzebne roszady kadrowe. W końcu zaczęło się coś dziać!
Jesteśmy przed biwakiem środowiska, który jest preludium powstania Szczepu, w hufcu leży już podanie z prośbą o jego powołanie. Kiedy Wy przeczytacie te słowa, my być może będziemy już „zaszczepieni”, a jeśli jeszcze nie, to na pewno z dopracowanym pomysłem i planem. Oby nie brakło nam teraz tak potrzebnej energii do pracy. Bo, że taka nas czeka, nie mam żadnych wątpliwości ;)
pwd. Magda Karp
ZDJĘCIE DO ARTYKUŁU DOŚLĘ 29 MARCA - ZARAZ PO BIWAKU :)