Niezwykłe spotkanie Bernadety

B

ył chłodny, zimowy dzień. Prokurator Vitala Dutour wolno pił kawę z filiżan­ki i zerkał nieprzyjaźnie na drobną, biednie ubraną dziewczynkę, która stała pokornie przed biurkiem. Wreszcie westchnął i odło­żył filiżankę.

• Bernadeto Soubirous, teraz musisz mówić tylko prawdę, inaczej każę cię zamknąć w więzieniu - powiedział groźnie i uderzył dłonią w blat. Dziewczynka aż podskoczyła i skuliła się w sobie. Wydawała się taka delikatna, chora i zagubiona. Jednak prokurato­ra nie wzruszył ten widok.

• Czy rozumiesz, co to jest więzienie? - pytał, marszcząc brwi.

• Rozumiem. Tatuś był w więzieniu... - szep­nęła Bernadeta i zakaszlała.

• Otóż to. I ty także tam wylądujesz, jeśli spróbujesz mnie okłamać! Ile masz lat?

• Niecałe 14... Niedługo mam przyjąć I Ko­munię Świętą...

• Tym bardziej nie wolno ci kłamać! Przy­znaj, że wymyśliłaś sobie tę panią, z którą podobno rozmawiałaś w grocie Massabielle. Dziewczynka podniosła głowę i śmiało spoj­rzała w oczy prokuratora.

• Jakże bym mogła coś takiego wymyślić? Pani była w grocie i widziałam ją tak wyraź­nie jak i pana! Mówiła do mnie.

• Kiedy widziałaś ją po raz pierwszy?

• To było 11 lutego rano. Mama wysłała mnie i moją siostrę do lasu po suche gałęzie. Była z nami córka kamieniarza, Joanna. Przeszłyśmy przez most i za młynem doszłyśmy do kanału. Ja zostałam trochę z tyłu...

- Zrobiłaś to specjalnie?

- Nie... - dziewczynka zaczerwieniła się - Je­stem trochę słabsza. Dużo kaszlę... To od czasu, kiedy chorowałam na cholerę... Nie mogłam nadążyć za siostrą. Usłyszałam szum wiatru i zobaczyłam światłość w grocie Massabielle.

• Wtedy, w grocie coś ci się przywidziało, tak? - przerwał znowu prokurator. Dziew­czynka nie zwróciła na to uwagi i opowiada­ła z przejęciem:

• To była piękna Pani. Kiedy Ją zobaczyłam, przetarłam oczy. Też myślałam, że to przywi­dzenie. Zaraz włożyłam rękę do kieszonki i znalazłam swój różaniec. Chciałam przeże­gnać się, ale nie mogłam unieść opadającej ręki. Dopiero, kiedy Pani uczyniła znak krzy­ża, wtedy spróbowałam i udało się.

- I co ta zjawa powiedziała?

• Nic. Zaczęłam odmawiać różaniec. Także Pani przesuwała ziarenka różańca, ale nie poruszała wargami. Kiedy skończyłam od­mawianie, widzenie ustało natychmiast.

• Jak wyglądała ta twoja pani?

• Miała białą suknię przewiązaną niebieską wstęgą, biały welon na głowie i złocistą różę na każdej stopie. Na ramieniu trzymała ró­żaniec. Była bardzo piękna, najpiękniejsza ze wszystkich kobiet, jakie do tej pory pozna­łam. Była też bardzo młoda... Potem widzia­łam Panią jeszcze siedem razy. Dzisiaj też, przed świtem.

Poleciła mi napić się wody ze źródła. Ponie­waż nie było tam żadnego źródła, chciałam iść w stronę rzeki Gave. Ale Pani dała mi znak, że nie tam, i palcem pokazała na źró­dło. Kiedy podeszłam bliżej, znalazłam zale­dwie odrobinę błotnistej wody. Nastawiłam dłoń, ale nic nie mogłam pochwycić. Zaczę­łam więc drążyć ziemię w tym miejscu i do­piero wówczas mogłam zaczerpnąć nieco wody.

- Słyszałem o tym. Czy wiesz, że to wszystko bzdury i przywidzenia? To nie źródło tyl­ko trochę błota. Jesteś po prostu chora! - prokurator nie próbował nawet ukryć gnie­wu, który go ogarnął na słowa dziewczynki. Bernadeta zamilkła i spuściła głowę.

• Mama kazała ci opowiadać te kłamstwa?

• Ja mówię prawdę. Już komisarz mnie wy­pytywał i ksiądz proboszcz, i wikary. Dużo ludzi przychodzi do groty. A mama nie po­zwala mi tam chodzić. Mówi, że ludzie się śmieją, że nikt mądry mi nie uwierzy i będę miała kłopoty.

• Powinnaś słuchać mamy. A ci ludzie, któ­rzy chodzą do groty, to głupcy. Nikt tam nic nie widział prócz ciebie! Wiesz, kim jest ta zjawa? Przedstawiła się?

• Nie. A ja nie śmiałam pytać - dziewczyn­ka zarumieniła się.

• I słusznie, bo ta Pani to albo przywidzenie, albo sam diabeł - zaśmiał się prokurator.

• Nieprawda. Diabeł boi się święconej wody, a Pani uśmiechała się, kiedy polewałam gro­tę święconą wodą. I odmawia ze mną róża­niec, prosi, żeby modlić się za grzeszników, żeby pokutować... - wzburzona Bernadeta chciała jeszcze coś tłumaczyć, ale napad suchego kaszlu zmusił ją do milczenia.

- Posłuchaj mała. Jesteś biedną, wiejską dziewczynką. Nie umiesz czytać ani pisać, nie znasz się na niczym. Ta Pani to tylko przywidzenie. Jesteś chora na astmę. Może z głową też coś u ciebie nie tak. Musisz słu­chać starszych i mądrzejszych. Nic ci się nie stanie i nie zamknę cię w więzieniu, jeśli mi przysięgniesz, że nigdy już nie pójdziesz do groty Massabielle. Przysięgnij!

- Nie mogę. Obiecałam Pani, więc muszę tam wrócić. A krzywoprzysięstwo to grzech! - zawołała oburzona Bernadeta i prokurator zrozumiał, że nic nie wskóra. I rzeczywiście. Dziewczynka widziała Matkę Bożą jeszcze 10 razy - w sumie objawień było 18. Miesiąc po przesłuchaniu u prokuratora Dutour Maryja podała Bernadecie swoje imię „Jestem Niepokalane Poczęcie". Te słowa zdu­miały miejscowego proboszcza i wielu du­chownych. 4 lata wcześniej papież Pius IX ogłosił dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi. Wiejska, niepiśmienna dziewczynka nie mogła o tym wiedzieć... Wkrótce praw­dziwość słów Bernadety potwierdziły liczne, cudowne uzdrowienia, jakie miały miejsce w grocie Massabielle przy cudownym źró­dełku, wykopanym drobnymi rączkami przez dziewczynkę podczas rozmowy z Ma­ryją. Bernadeta wstąpiła do klasztoru w Nevers (Francja). Tam pracowała jako pielę­gniarka, chociaż sama ciężko chorowała. Zmarła 16 kwietnia 1878 roku. Jej ciało nie uległo rozkładowi i spoczywa w specjalnym relikwiarzu w klasztorze w Nevers. Tymcza­sem w Lourdes, obok groty Massabielle po­wstało piękne sanktuarium. Do groty od 150 M lat zmierzają miliony pielgrzymów z całego świata. Bernadeta została ogłoszona świętą. Na pewno uśmiecha się w niebie, patrząc na wielkie procesje rozmodlonych ludzi, którzy ze świecami w dłoniach każdego wieczoru wędrują wokół placu przed kościołem. Dale­ko na górskie hale niesie się melodyjny śpiew pielgrzymów:

Ave, ave, ave Marija...

Napisała Beata Kołodziej

---