91.ZASADY POLSKIEGO KODEKSU KARNEGO Z 1932
Prawo karne w II RP normował kodeks karny z 11.07.1932. Opierał się on na zasadach i założeniach europejskiej doktryny karnistycznej. Cechowała go samodzielność i oryginalność rozwiązań. Technika legislacyjna była na wysokim poziomie, język był jasny i precyzyjny a systematyka przepisów nowoczesna.
Zasada formalnej równości wobec prawa- jednakowa odpowiedzialność karna wszystkich obywateli. Konsekwencją tego było zniesienie wszelkich pozostałości feudalnych różnic stanowych.
Zasady „nullum crimen i nullum poena”- realizowały zasady legalizmu w prawie karnym, wykluczając możliwość stosowania analogii. Przestępstwem był czyn wymieniony w ustawie pod groźbą ściśle określonej w niej kary
Zasada subiektywizmu- polegała na subiektywizacji i indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Polegała n obciążeniu sprawcy za skutki zamierzone i przewidywane czyli zawinione. Nie odpowiadał za okoliczność i następstwa czynu, których nie mógł przewidzieć. Przy ustaleniu odpowiedni kodeks nakazywał sędziemu uwzględnić stan intelektualny i swobodę kierowania swą wolą przez sprawcę. Wskazywał czynniki, które hamującą wpływały na jego poczytalność. Czynnikiem określającym winę sprawcy była jego poczytalność, wykluczały ją niedojrzałość wieku i stan psychiczny. Nieletni do 13 roku nie byli w ogóle odpowiedzialni, a nieletni między 13- 17 zależnie od rozwoju umysłowego i moralnego sprawcy.
Indywidualizacja- odrzucono pozostałości winy zbiorowej czyli akcesoryjnej i winy za działanie innych osób. Podżegacz i pomocnik odpowiedzialni w granicach swego zamiaru i niezależnie od sprawcy. Indywidualizacja kary przejawiała sie w określeniu warunków jej wymierzenia. Art 16 nakazywał uwzględnić okoliczności wpływające na karalność czynu tylko w stosunku do osoby której dotyczył. Gdy zachodziła nieświadomość bezprawności czynu możliwe było złagodzenie.
Zasada humanitaryzmu- wyrażała się w określeniu celów represji karnej oraz stosowanie jej w granicach i środkami niezbędnymi do osiągnięcia zamierzonych rezultatów kary. Kara śmierci miała charakter wyjątkowy, tylko w 5 przypadkach, alternatywnie z pozbawieniem wolności. Karę więzienia stosowano elastycznie- od 0,5 roku do 15 lat. Wobec nieletnich 13-17 lat stosowano kary poprawcze i wychowawcze. Przewidziano nadzwyczajne złagodzenie, warunkowe zawieszenie, warunkowe zwolnienie oraz rehabilitacje ustawową i sędziowska polegającą na przywróceniu odebranych kara praw.
Zasada stosowania środków zabezpieczających- uzasadnione były koniecznością zabezpieczenia społeczeństwa przed osobami , które naruszały porządek prawny w sposób niezawiniony lub rozmyślny i stale. Ponieważ walka z tymi zjawiskami przy pomocy normalnych środków karnych nie dawała rezultatów, wprowadzono środki zabezpieczające. Polegały na zamknięciu w zakładzie ubezpieczającym osoby, która dopuściła sie czynu zabronionego pod groźbą kary. 4 typy środków:
Leczenie psychicznie chorych
Leczenie dla narkomanów i alkoholików
Przymusowe stosowanie wobec osób dopuszczających się czynów wynikających ze wstrętu do pracy
Dla recydywistów i przestępców zawodowych
Kodeks przewidywał zróżnicowanie środków zabezpieczających. Czas pobytu od 2 do 5 lat.