93.ŚRODKI ZABEZPIECZAJĄCE W KODEKSIE KARNYM Z 1932

Ich wprowadzenie uzasadnione było koniecznością zabezpieczenia społeczeństwa przed osobami, które naruszały porządek prawny w sposób niezawiniony (niepoczytalni) lub w sposób rozmyślny i stale. Ponieważ walka z tymi zjawiskami przy pomocy normalnych środków karnych nie dawała rezultatów, wprowadzono środki zabezpieczające. Polegały na zamknięciu w zakładzie ubezpieczającym osoby, która dopuściła sie czynu zabronionego pod groźbą kary. 4 typy środków:

• Leczenie psychicznie chorych

• Leczenie dla narkomanów i alkoholików

• Przymusowe stosowanie wobec osób dopuszczających się czynów wynikających ze wstrętu do pracy

• Dla recydywistów i przestępców zawodowych

Kodeks przewidywał zróżnicowanie środków zabezpieczających. W przypadku osób psychicznie chorych środki zabezpieczające stosował sąd zamiast, a w stosunku do pozostałych osób obok kar przewidzianych przez kodeks. Czas pobytu w zakładzie zabezpieczającym dla osób dopuszczających się czynów przestępczych wynikających ze wstrętu do pracy, recydywistów i przestępców zawodowych rozpoczynał sie po odbyciu orzeczonej kary i wynosił od 2- 5 lat i mógł być przedłużony o dalsze okresy 5- letnie.

Środki zabezp. spotkały się z krytyką w okresie II RP. Widziano w nich ograniczenie zasady humanitaryzmu, naruszenie zasady nullum crimen i praw obywatelskich. Twórcy kodeksu w dążeniu do indywidualizacji odp. przyjmowali, że nawrót do przestępstwa jest wyłącznie skutkiem właściwości psychicznych sprawcy a nie uwzględniali uwarunkowań społ. jego postępowania.

---