Główne tendencje rozwojowe dramaturgii modernistycznej w Polsce
Doświadczenia realizmu i naturalizmu wywarły wpływ na dramat modernistyczny. Naturalizm zerwał ostatecznie z tradycyjnym podziałem na komedię i tragedię. Twierdzono, że w życiu bardzo rzadko występują zdarzenia charakterystyczne dla "czystej" komedii lub tragedii. Najczęściej tragedia graniczy z komedią. Zgodnie z tym przekonaniem Zapolska będzie nazywała prowokacyjnie swoje sztuki "tragifarsami" dla ludzi głupich.
Polska dramaturgia rozwinęła się w tym okresie w trzech kierunkach:
1. Rozwinął się dramat o charakterze obyczajowym, komediodramat mieszczański. Jego twórcami byli m.in. J. A. Kisielewski ("Karykatury"), G. Zapolska, Wł. Perzyński ("Lekkomyślna siostra"), T. Rittner. Ta forma dramatu opierała się na wzorcach dramatu naturalistycznego. Naturaliści sięgnęli do środowisk rzadko do tej pory penetrowanych (np. środowisko chłopskie, proletariat, margines społeczny) i po problemy, które dotąd literatura omijała. Dążyli do obnażania zakłamania, pokazywali niedolę skrzywdzonych i poniżonych warstw społecznych lub jednostek, demaskowali prawdy o społecznych układach i powiązaniach.
2. Drugi nurt to dramat symboliczny, ukształtowany na wzór twórczości Maeterlincka. Był on autorem m.in. "Intruza" i "Ślepców". Dramat tego typu cechowało przede wszystkim dążenie do wywołania nastroju, brak akcji w tradycyjnym znaczeniu. Najważniejsze były gest, wyraz twarzy bohaterów i sposób ich zachowania. Teatr oparty na ruchu, wydarzeniach ustępował miejsca teatrowi statycznemu, prezentującemu życie psychiczne postaci. W Polsce do tego nurtu należy zaliczyć całą twórczość dramatyczną Wyspiańskiego ("Warszawianka", "Noc listopadowa", "Wyzwolenie", "Wesele") oraz niektóre dramaty Przybyszewskiego ("Złote runo", "Śnieg").
3. Trzeci typ dramatopisarstwa cechują elementy poetyki ekspresjonizmu, bardzo wyraźne w dorobku Micińskiego (np. "Kniaź Patiomkin"). Jego dramaty były dramatami idei, koncentrowały się bardzo często na próbach rozstrzygnięcia dylematu dobra i zła w życiu człowieka. Miciński deformował realia, aby tworzyć nową rzeczywistość.