NIEBO NA ZIEMI

Był braciszkiem zakonnym. Od wielu lat wiódł spokojne życie w klasztorze. Aż pewnego dnia, gdy był w klasztornej pralni, przyszedł do niego anioł z nieba i powiedział: „Przysyła mnie do ciebie Pan Bóg z wiadomością, że czas twojego pobytu na ziemi się kończy." „Dziękuję Panu Bogu, że przypomniał mnie sobie" — powiedział braciszek. „Widzisz jednak, aniele, ile tutaj w pralni jest roboty. Nie mogę tej pracy, tak bez niczego, porzucić. Czy nie można mojego przejścia do wieczności trochę przesunąć, na przykład do czasu, gdy uporam się z tym praniem?" — zapytał braciszek anioła. Anioł popatrzył na niego po anielsku, to znaczy łaskawie i życzliwie, i powiedział: „Zobaczymy co się da zrobić." I anioł zniknął.

Braciszek ukończył pranie i poszedł do innych zajęć. Był w ogrodzie i wyrywał chwasty, gdy anioł pojawił się przed nim ponownie. Braciszek tylko wskazał na pole. Uśmiechnęli się do siebie jak znajomi i anioł-zniknął. Braciszek oczyścił ogród, zrobił porządki w stodole i piwnicach.

Wydawało się, że anioł zapomniał o nim. Braciszek był infirnarzem szpitaliku, podawał właśnie choremu współbratu lekarstwo, gdy anioł pojawił się trzeci raz. „Sam widzisz, że teraz nie mogę" — rzekł braciszek. Anioł znów zniknął.

Kiedy wieczorem tego dnia nasz braciszek wrócił do swojej zakonnej celi i kładł się na twarde łoże, pomyślał o aniele, który go tyle razy nawiedzał. Zrobiło mu się przykro, że go zawsze odsyłał: poczuł się bardzo zmęczony i stary. „O Panie Boże, przyślij teraz swego anioła, a pójdę z nim do Ciebie z największą radością" — wyszeptał zdanie jak modlitwę i wcale nie czekał, bo anioł był już przy nim. „O jak dobrze, że jesteś! Jestem gotów iść z tobą!" — powiedział. Anioł popatrzył na niego po anielsku, to znaczy łaskawie i życzliwie, i powiedział: „Braciszku, jak myślisz, gdzie byłeś do tej pory? Przecież byłeś już częściowo w niebie!"

---