Radość i cień
Tymczasem Julek i Marian nie zdołali tego dnia pożyczyć rowerów i zrezygnowani udali się na spotkanie z Pestką i Ulą. W czwórkę zaczęli zastanawiać się, co zrobić z Zenkiem, ponieważ nie mógł siedzieć przez kolejne dwie doby w krzakach pod gruszą. Pestka uznała, że chłopak powinien wrócić na wyspę. Uradzili, że przewiozą go na rowerze, pożyczonym od Antka na pół godziny, a następnie wybudują szałas, aby Zenek miał gdzie spać. Rozmawiając, dotarli do chłopaka i Julek poinformował go o niepowodzeniu, zapewniając, że pojutrze zdobędą rowery i pojadą do Strykowa. Opóźnienie planu zdenerwowało Zenka, lecz miał świadomość, iż o własnych siłach nie zdoła przejść wielu kilometrów. Niechętnie zgodził się na powrót na wysepkę. Marian poszedł po rower, a dziewczęta zawróciły do domu. Na łące został Julek. Zenek poprosił go, żeby kupił dla niego chleb, więc malec pobiegł do sklepu. Po powrocie zaczął opowiadać o tym, że na wyspie wybudują szałas oraz kuchnię polową i zrobią wszystko, aby Zenkowi było wygodnie. Chłopak nie słuchał go jednak zbyt uważnie, więc Julek ucichł i w milczeniu czekali na powrót Mariana. Kiedy jakiś czas później Ula i Pestka zjawiły się na wyspie, chłopcy byli już na polanie. Zenek siedział oparty o pień sosny, najwyraźniej pogodzony z koniecznością przerwania swej wędrówki. Marian i Julek ścinali gałęzie na szałas, a Zenek obciosywał paliki, na których miała wspierać się konstrukcja ścian i kierował budową. Ula nie pomagała w budowie i zajęła się zbieraniem chrustu na ognisko. Krążyła po wysepce, rzadko pojawiając się na polanie. Od chwili, kiedy zaprowadziła Zenka do gabinetu ojca, nie odezwała się do niego ani słowem i nie wiedziała, jak przerwać to milczenie. Miała wrażenie, że chłopak unika jej i stara się nie patrzeć w jej stronę, dlatego też wolała trzymać się z daleka. Tego dnia musiała wrócić szybciej do domu, by zastąpić panią Cydzikową w opiece nad pacjentami w poczekalni. Przed odejściem zawołała Pestkę na bok i zasugerowała, że należałoby zmienić opatrunek na nodze Zenka. Podała jej bandaż i maść, które przyniosła z domu, prosząc, aby przyjaciółka zajęła się wszystkim. Pestka roześmiała się pobłażliwie, znając nieśmiałość przyjaciółki. Wzięła paczuszki i położyła je na kolanach Zenka, mówiąc, że to od Uli. Chłopak rozejrzał się, dopytując się o dziewczynę, lecz Pestka wyjaśniła, że Ula poszła już do domu. Marian i Julek opuścili wyspę po zmroku. Obaj byli zmęczeni, lecz zadowoleni z wybudowania szałasu i kuchni polowej. Julek wyznał bratu, że zazdrości Zenkowi wolności i swobody. Dowiedział się, że wujek Zenka od kilku lat nie pisał listów, więc chłopak powiedział rodzicom, iż musi pojechać do niego i dowiedzieć się, co się stało. Dostał pieniądze od ojca i od dwóch tygodni podróżował tak, jak mu się podobało, bez słuchania poleceń dorosłych. Marian słuchał dziecięcej paplaniny Julka i nagle poczuł, że jego życie jest nieciekawe i nie ma w nim nic niezwykłego.