BRACISZEK FRANCISZEK I WILK Z GUBBIO

Denerwują się pasterze:

Ach ten wilk! To wstrętne zwierzę!

Straszny potwór! Bestia dzika!

Owce łyka, no i zmyka.

Mija łobuz wilcze doły,

(ktoś wykopał je z mozołem).

Przeskakuje wnyki, sidła,

ach, poczwara to przebrzydła!

Ale miarka się przebrała,

zapoluje wioska cała.

Nosił wilczek razy kilka,

to poniesie się i wilka.

Już pasterze marszczą nosy,

biorą widły, ostrzą kosy.

Rozgniewani stają w rzędzie…

Zaraz awantura będzie.

Nagle, co to za człeczyna?

Bose nogi, dziarskamina…

bury habit w łatach cały,

od słoneczka wypłowiały.

To wędrowny jest braciszek!

nazywają go Franciszek.

Uśmiech jasny ma jak słońce,

i serduszko też gorące.

Przyleciała za nim sowa,

do kieszeni mu się chowa.

Nawet szarak się nie boi,

Tuż przy nodze słupka stoi.

Rzekł braciszek - trudna rada

z bratem - wilkiem czas pogadać.

Poszedł w knieje prostą drogą,

bez niczego, bez nikogo.

Rozpłakali się pasterze,

przecież to jest dzikie zwierzę.

Boże, co myśmy zrobili,

czemuśmy go wypuścili? ]

Nagle, co to? Nie do wiary!

To na pewno jakieś czary!

Jakże tu uwierzyć oczom?

Człowiek z wilkiem zgodnie kroczą.

Brat poważnie coś tłumaczy.

wilk mu wiernie w oczy patrzy,

czasem kiwnie łbem swym szarym,

to naprawdę nie do wiary!

Niebywała jest to sprawa,

nie wiadomo - sen czy jawa.

Ta poczwara, ta straszliwa,

Teraz nam ogonem kiwa.

Rzekł braciszek - dam wam radę:

poczęstujcie go obiadem,

wtedy zniknie w leśnej głuszy

i owieczek wam nie ruszy.

Pastuszkowie się zgodzili

i od tamtej właśnie chwili

przyjaźń wielka panowała,

wilk był syty - owca cała.

Ewa Stadtmuller

PROMYK JUTRZENKI 4/2001 s. 12

---