Twórczość Leopolda Staffa w 20 - leciu międzywojennym.

Okres 20 - lecia międzywojennego otwiera w twórczości Staffa tom "Ścieżki polne" (1919). Jest to dalszy krok ku poetyce konkretu i codzienności. W tomiku tym znajdują się wiersze o tematyce miejskiej, nie mające jednak nic wspólnego z młodopolską ludomanią. Ukazują one codzienną pracę i środowisko naturalne mieszkańców wsi.

W pierwszym dziesięcioleciu poezji niepodległej Polski afirmacja najprostszych wartości oraz pochwała powszedniości spowodowały, że Staff stał się szczególnie bliski Skamandrytom.

Poezja Staffa przeżywa jednak ewolucję. Dowodem tego tomik "Wysokie drzewa" (1932). W tomiku tym widać dążenie poety do maksymalnie zwięzłej wypowiedzi, metafory zaś odwołują się do przeżyć i obserwacji potocznych, pojawia się wręcz kolokwializacja języka potocznego. Trzeci tomik "Barwy miodu" (1936) zawiera utwory, w których pojawia się zjawisko zwane dowcipem poetyckim (w tomie tym znajduje się wiersz "Ars poetica" będący skrótem jego programu poetyckiego i określeniem rozumienia sztuki poetyckiej)

"Kartoflisko"
Sonet ten jest przykładem "sonetu niepoetyckiego". Widać tu wyraźny zanik patosu, liczne prozaizmy, przedmiotem opisu w utworze jest kopanie kartofli. Ten wydaje się banalny temat zamknięty został w kunsztownej formie sonetu. Widać dzięki temu wyraźny kontrast między niepoetyckim tematem, a jego uwznioślającym ujęciem.

W sonecie tym występują ciekawe porównania. Krążące nad pracującymi wrony porównuje on do rozłożonego, czarnego parasola, pracujące kobiety do dziobiących w cieniu ptaków, a rzucane do wiadra kartofle do bębnów grzmiących głucho na odmarsz jesieni.

"Ars poetica"
Wiersz ten, zatytułowany "Sztuka poetycka", jest programem poetyckim Staffa. Wiersz ten mówi o roli słowa służącego porozumieniu między poetą a odbiorcą. Staff tworzy w nim program poezji ładu, mądrości i spokoju, a nie porywu, wyzwania i niepokoju. Widać w nim wyraźnie echa humanizmu i klasycyzmu. Widoczne to jest poprzez nawiązanie do horacjańskiej dewizy "carpe diem". Poeta pragnie za wszelką cenę uchwycić nastroje przemijające, nie chce jednak szokować czytelników dziwnością, czy awangardowym ujęciem tematu. Jego poezja ma być jasna, zrozumiała, jednoznaczna, łatwa w odbiorze i bliska każdemu czytelnikowi. Swoje credo poetyckie zawiera on w 4 ostatnich wersach :

"I niech wiersz, co ze stron się toczy,
Będzie, przybrawszy rytm i dźwięki,
Tak jasny, jak spojrzenie w oczy
I prosty jak podanie ręki"

"Wysokie drzewa"
Utwór ma budowę ramową : pierwszy i ostatni wers są takie same. Zdanie "O cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa ?" pełni rolę pytania retorycznego, a więc nie wymaga odpowiedzi. Zamiast niej mamy opis tytułowych, wysokich drzew, które w hierarchii piękna przez poetę umieszczone zostały najwyżej. Opis drzew utrzymany jest w tonacji podniosłej, wysokiej. Opisując drzewa Staff stosuje zdania długie, wielokrotnie złożone. Przedmiot opisu, wysokie drzewa, we wstępnej metaforze zestawione zostały z rzeźbą :"W brązie zachodu kute wieczornym promieniem"

Rzeźbiarzem jest natura. Staff poprzez wprowadzenie słowa brąz zwraca uwagę na kolorystyczny charakter przedstawionych drzew. Odbijają się one od wody "co się pawich barw blaskiem rozlewa". W wierszu pojawia się obrazowanie i postrzeganie charakterystyczne dla liryki młodopolskiej. W zwrotce 2 i 3 pojawiają się bowiem elementy synestezji. Przedstawiony obraz możemy nie tylko widzieć w rozmaitych barwach, ale także czuć i słyszeć. Koloryt wody zestawiony bowiem zostaje w metaforze z wrażeniami zapachowymi i akustycznymi :

"Zapach wody, zielony w cieniu, złoty w słońcu,
W bezwietrzu sennym ledwo miesza się, kołysze"

Z zapadającym zmrokiem rzeźbiarski, malarski obraz gaśnie i milknie. Wraz z nim milknie malarska uroda świta. W zwrotce ostatniej pojawiają się słowa mówiące o doznaniach innych - pozazmysłowych. "Z których widmami rośnie wyzwolona dusza"Zestawienie drzew z duszą człowieka zwraca uwagę na więzi łączące człowieka z przyrodą.

---