Cechy realizmu jako prądu literackiego
Realizm z łac. prawdziwy
(w sensie węższym) kierunek literacki, ukształtowany we Francji w połowie XIX wieku i dominujący w ówczesnej literaturze europejskiej aż do pojawienia się symbolizmu.
Czyli pytanie obejmuje znaczenie węższe, (Prąd literacki to inaczej kierunek, pojęcie węższe od okresu literackiego. To ewoluujący zespół cech artystycznych, ideowych, kompozycyjnych oraz stylistyczno-językowych, który pojawia się w utworach literackich w określonym czasie historycznym)
fikcja werystyczna - drobiazgowy, szczegółowy realizm. Połączenie tego co z zmyślone z tym co rzeczywiste, tak aby rzeczywistość fikcjonalna miała znamię prawdopodobieństwa życiowego
iluzja rzeczywistości - powieść ma w tak intensywny sposób działać na wyobraźnię czytelnika, aby w trakcie lektury tworzył on w wyobraźni obrazy różne, barwne i wyraziste jak obraz rzeczywiste. Sposoby osiagania iluzji:
uszczegółowienie narracji,
dokładny opis ludzi, wydarzeń, przedmiotów,
narracja ma tworzyc wrażenie aktualności i teraźniejszości (prezentacja króluje nad relacją),
większa rola postaci, które same się prezentują w wielu dialogach, indywidualizacja języka, ograniczenie kompetencji narratora, który ukrywa się za światem przedstawionym,
narracja podmiotowa - nie ujawnia się, jest obserwatorem, nie komentatorem, brak elementów wartościujących,
narracja przezroczysta - przedstawia tylko wydarzenia. Narrator był autorytetem - nie komentował ale i tak weryfikował wiedzę o swiecie dlatego powieść dojrzałego realizmu to powieść homofoniczna gdzie tylko jezyk narratora budzi zaufanie. Proponuje jednolity, często mieszczański system wartości.
Konwencja estetyzująca - umiar w pokazywaniu świata, np. bez scen drastycznych, erotycznych, rażących - to się mieści w rozumieniu mimetyzmu.