ZA „BÓG ZAPŁAĆ!"
(Marion Miller)
Pobudka kwadrans przed piątą. O piątej rozmyślanie, modlitwy i Msza św. Potem śniadanie i krótkie nawiedzenie. Najpóźniej o 630 Siostra Pia musi być na swoim stanowisku. Jest odpowiedzialna za oddział intensywnej terapii. Jej pacjenci, to ludzie ciężko chorzy, niedawno operowani. Ani na chwilę nie mogą pozostać bez opieki. Siostra Pia liczy sobie 47 lat, do 27 lat w klasztorze, jest augustianką.
Kanna zmiana. Siostra otwiera drzwi na których jest umieszczeń y napis: „Wejście surowo wzbronione!" Patrzy na tablicę 7 nazwiskami pacjentów. Przed szklaną szybą rząd aparatów miarowo pracujących, monitory z wykresami, karty, wskaźniki, przyciski. Za szybą łóżka z chorymi. O 730 pacjenci mają śniadanie. Tego, który nie potrafi jeść sam, trzeba nakarmić. Wcześniej zostali wszyscy umyci, załatwili swoje osobiste potrzeby. W międzyczasie Siostra Pia nanosi wykresy na karty chorych. Za chwilę wizyta, szef wszystko widzi Siostra Pia ma dwie osoby do pomocy, współ siostry z Filipin. Nie potrafią wiele, ale są pilne i pracowite, dopiero za kilka miesięcy będzie z nich pociecha.
O 12.30 Siostra Pia idzie na obiad. W jadalni sióstr jest wiele miejsc wolnych. Od lat nie mają powołań. Przy głównym stole siedzi przełożona. Dawniej podczas posiłków było czytanie. Czytano pobożne, budujące teksty. Dzisiaj czyta się tylko w przypadku, gdy jest coś ważnego do zakomunikowania całej wspólnocie. Siostra Pia nie wie, co dzieje się poza klasztorem, nie wie, co dzieje się w świecie, nie czyta gazet, nie słucha radia, nie ogląda telewizji. Po obiedzie ma godzinę przerwy, może się zdrzemnąć, może zacerować dziury w habicie. Może też napisać list do którejś ze swych sióstr lub brata.
Przed kilku laty trzeba było oddawać otwarte listy przełożonej. Cenzurowane były również listy przychodzące ze świata. Teraz jest inaczej.
Wiele się zmieniło. Czymś zupełnie nowym jest urlop Dawniej tego nie było. Teraz każda siostra może wyjechać do domu na trzy tygodnie. Siostra Pia była na urlopie przed miesiącem. Dostała tyle pieniędzy ile potrzeba na bilet drugiej klasy tam i z powrotem. Utrzymanie w tym czasie musi jej zapewnić rodzina. Rodzice jej już nie żyją. Pojechała do swoich sióstr. Wszystkie wyszły za mąż, mają dzieci.
Trzy tygodnie odpoczynku dla siostry zakonnej to z pewnością za dużo. Męczyła się, budziła się za wcześnie, kiedy jeszcze wszyscy spali. Wieczorem była tak zmęczona, że zasypiała podczas rozmowy. Przyzwyczajenie jest drugą naturą. Pewnego dnia poszła ze swoją siostrą i szwagierką na zakupy. Nie wiedziała jak się ma zachować w sklepie, nie wiedziała, ile co kosztuje. Od lat nidy nie kupowała, pieniądze nie były jej w tym czasie potrzebne, zawsze miała to, co potrzebowała. Pracuje przecież za „Bóg zapłać!"
O godz. 14.30 Siostra Pia jest znów na oddziale Sprawdza wykresy, kontroluje pracę aparatów, rozmawia z pacjentami
— A teraz głęboko oddychać!
Zakłada nową kroplówkę, sprawdza przewody odprowadzające mocz. Jeśli chodzi o pielęgnację chorych, nikt nic może Siostrze nic zarzucić. Byli pacjenci przychodzą do niej z kwiatami i czekoladkami. Nie może tego zatrzymać dla siebie, oddaje wszystko przełożonej.
Czy kiedyś żałowała, że została zakonnicą? Kręci głową, nigdy! Nie potrafi inaczej żyć: urodziła się, aby być przy chorych! Jest szczęśliwa, że musi odpowiadać tylko za swoich pacjentów Świat jest dla niej za bardzo skomplikowany, w klasztorze natomiast jest wszystko proste i oczywiste. Tutaj nie musi się troszczyć o mieszkanie, ubranie i jedzenie. Ma również zapewnioną opiekę w przypadku choroby i starości.
O godz. 20 przychodzi nocna zmiana. Siostra Pia może odejść, zjeść kolację i zmówić modlitwy wieczorne. Może jeszcze chwilę pospacerować w ogrodzie, papatrzeć w niebo. Z kaplicy idzie do swego pokoju, gdyż jest zmęczona. Żadna książka, żadne czasopismo czy gazeta. Czytają ci, którzy mają czas. Jeśli jednak chodzi o pielęgnację chorych, to Siostra Pia nie ma sobie równych, jest najlepsza.