Rafał Cebula |
I rok, Grupa Laboratoryjna 2 |
Wydział Budownictwa Politechnika Opolska |
Temat Ćwiczenia nr 9 |
Wyznaczanie stałej Plancka oraz pracy wyjścia elektronu |
|
Ćwiczenie nr 5 |
16.04.2008 r. |
|
Zjawisko fotoelektryczne to emisja elektronów z powierzchni metali spowodowane pochłanianiem przez elektrony będące w warstwie przypowierzchniowej energii fotonów padających na powierzchnię tego metalu. Zjawisko to może zajść tylko wtedy, gdy: hν ≥ W, czyli energia padającego fotonu hν jest równa lub większa od pracy wyjścia elektronu. Istnieje częstotliwość progowa ν0 fotonu, która jest równa pracy wyjścia elektronu z metalu. Energie fotonów nie sumują się , tzn. jeżeli foton ma częstotliwość niższą od progowej, wtedy nie zdoła wywołać fotoemisji. Zjawisko to opisuje również prawo Einsteina:
hν = W + m2 / 2
gdzie: h - stała Plancka, h = 6,63⋅10-34 J⋅s
ν - częstotliwość fotonu
W - praca wyjścia elektronu
m - masa elektronu
v - prędkość elektron
ν = c / λ, wtedy: hc / λ = W + Emax
gdzie: λ - długość fali padającego fotonu
c - prędkość światła w próżni, c = 3⋅108 m/s
Jak widać powyżej cała energia pochłoniętego kwantu zostaje wykorzystana na wykonanie pracy wyjścia elektronu z powierzchni metalu oraz na nadanie mu energii kinetycznej. Elektron opuszcza metal z energią:
Emax = hν - W.
Poprzez przyspieszenie fotoelektronów w polu elektrycznym zwiększa się ich energię w bańce próżniowej (fotokomórce próżniowej) pomiędzy katodą a anodą. Pozwala to uzyskać znaczne wartości fotoprądu wzbudzonego przez padające na fotokomórkę światło. Dzięki fotokomórce próżniowej można w pewnych warunkach wyliczyć stała Plancka oraz pracę wyjścia elektronu. W tym celu montujemy układ, gdzie fotokomórka jest spolaryzowana odwrotnie (anoda na potencjale ujemnym, a katoda na dodatnim), a regulując napięcie hamujące można zmniejszyć natężenie prądu fotoelektrycznego do zera, co umożliwi wyznaczenie maksymalnej energii kinetycznej ze wzoru:
eU = Emax = hν - W
gdzie: e - ładunek elektronu, e = 1,6⋅10-19 C
Potencjał hamujący nie zależy od natężenia, lecz rośnie liniowo wraz z częstotliwością padającego światła. Wykres U = f(ν) to linia prosta, której:
tgα = h / e
Stąd możemy wyliczyć stałą Plancka:
h = e ⋅ tgα
i pracę wyjścia elektronu W:
W = hνi - eUi
WYKONANIE ĆWICZENIA:
TABELA POMIAROWA
Nr filtru |
Długość fali λ [nm] |
Szerokość połówkowa τ [nm] |
Częstotliwość v [1/s] v*1014 |
Napięcie hamujące [mV] |
|||
|
|
|
|
U1 |
U2 |
U3 |
Uśr |
1 |
368 |
10 |
8,152 |
829 |
865 |
821 |
838 |
2 |
373 |
10 |
8,043 |
850 |
850 |
848 |
849 |
3 |
405 |
20 |
7,407 |
711 |
716 |
718 |
715 |
4 |
417 |
6 |
7,194 |
606 |
606 |
610 |
607 |
5 |
428 |
10 |
7,009 |
540 |
539 |
548 |
542 |
6 |
440 |
10 |
6,818 |
484 |
486 |
489 |
486 |
7 |
445 |
10 |
6,742 |
436 |
439 |
441 |
448 |
8 |
452 |
10 |
6,637 |
420 |
417 |
421 |
419 |
ΔeU = 0,05 * U
W związku z zależnością: im długość fali większa tym napięcie hamujące U maleje odrzucam pierwszą wartość jako błąd gruby.
Obliczenia częstotliwości:
gdzie:
c - prędkość światła w próżni (
)
λ - długość fali
Obliczenie
[nm]
Obliczenie współczynnika kierunkowego prostej „a”
Z regresji liniowej wyznaczam współczynnik a i b
b = 1,656
0, 230
Obliczam stałą Plancka ze wzoru
Obliczam u(U)= U×0,05
Obliczam niepewność
Obliczam niepewność dla
Wyznaczam pracę wyjścia ze wzoru
b = 1,656
Obliczam niepewność rozszerzoną dla u(U)=u(U)×2
Wnioski:
Celem ćwiczenia było wyznaczenie stałej Plancka h.
Otrzymany wynik pomiarowy stałej Plancka h wynosi
, gdzie wartość tablicowa h = 6,626⋅10-34J⋅s. Wynikła różnica pomiędzy obliczoną wartością stałej Plancka a wartością odczytaną z tablic może wynikać z:
niedokładnego wyzerowania galwanometru G.
zaokrąglenia niektórych wartości liczbowych.
niekorzystnych warunków przy pomiarach (wstrząsy zewnętrzne)
padające światło od zapalonych lampek na innych stanowiskach roboczych oraz wpadające odbite promienie słoneczne z drugiego pomieszczenia.
Dokonane pomiary i związane z nimi obliczenia dla pracy wyjścia elektronu
W = 2,65·10-19 J, pozwalają stwierdzić, że metalem, z jakiego wykonana jest fotokatoda, jest : wapń, gdyż otrzymana wartość pracy wyjścia jest najbliższa wartości pracy wyjścia właśnie tego pierwiastka.