Vicki Lewis Thompson

Seks w Nowym Jorku

Prolog

Trudno, musi pożegnać się ze swoimi planami.

Trudy Baxter wzięła kolejny plastikowy kieliszek weselnego szampana i obiecała sobie, że nie podda się ogarniającemu ją przygnębieniu. Cóż, nie będzie już mogła wynająć mieszkania w Nowym Jorku wspólnie ze swoją najlepszą przyjaciółką, Meg. Sama będzie musiała stawić czoło styczniowej przeprowadzce.

Przez sześć miesięcy miała nadzieję, że Meg w końcu odwoła ślub z „chłopakiem z miasta", Tomem Hennessym. Jednak odbył się on właśnie dziś rano, w kościele baptystów, na oczach prawie wszystkich mieszkańców Virtue (Nazwa miejscowości, z której pochodzi bohaterka jest znacząca. „Virtue" to cnota, prawość, a określenie „woman of Virtue" może oznaczać „kobietę z Virtue", jak i „kobietę cnotliwą" (przyp. tłum.)) w stanie Kansas. A potem ci sami ludzie wzięli udział we wspaniałym weselu w Grange Hall.

Meg zapewniała ją, oczywiście, że zawsze będzie jej służyć pomocą w Nowym Jorku, ale Trudy wiedziała, że już nigdy nie będzie tak, jak to sobie zaplanowały w szkole średniej, gdy obie zdecydowały się na robienie kariery w wielkim mieście. Nie było to winą Meg. Przyjaciółka wyjechała z Virtue już trzy i pół roku temu, tak jak planowały, i rozpoczęła prawdziwie wielkomiejskie życie. To Trudy się spóźniła, nie mając serca, ot tak, od razu skończyć z rodzinnymi zobowiązaniami.

Trudy kończyła więc kurs korespondencyjny i pomagała w domu, a Meg w tym czasie poznała Toma w trakcie bożonarodzeniowej wyprawy do Saks. Mimo szytego na miarę garnituru i mieszkania na Manhattanie stanowił on całkowite zaprzeczenie wielkomiejskiego modnisia. Trudy sama widziała, jak dwa dni temu żłopał piwsko w Pizza Palace, a potem ustawił się wraz ze wszystkimi, żeby odtańczyć macarenę. Uznała, że Meg najbardziej pociągało w nim pogodne usposobienie. To, że przy okazji był uzdolnionym maklerem giełdowym, stanowiło dodatkowy plus.

Jednak, przy swojej pozycji, Tom musiał stykać się z prawdziwą elegancją i Trudy zastanawiała się, co sobie myślał o przyjęciu w Grange Hall z jednorazowymi obrusami i ozdobami z bibuły. Meg twierdziła, że chciał, by wszyscy czuli się swobodnie. Na weselu podano więc sałatkę owocową zamiast kawioru i różowego szampana zamiast Dom Perignon. Wszyscy tańczyli przy muzyce z taśmy, a nie zespołu z Kansas City, a dzieci częstowano M&M - sami, a nie czekoladkami z bombonierek Lady Godiva. Tom wydawał się zadowolony z takiego stanu rzeczy.

Ale Trudy zżymała się, myśląc o tym, jak Tom naprawdę odbiera to wszystko. Jego rodzice pochodzili z małego miasteczka w stanie Indiana, więc pewnie im to nie przeszkadzało, ale Trudy z wyraźną ulgą przyjęła wiadomość, że drużba Toma, również makler, nie może przyjechać. Właściwie nie powinna się cieszyć. Wietrzna ospa w wieku trzydziestu jeden lat musiała być czymś naprawdę okropnym. Poza tym Tomowi brakowało najlepszego kumpla. Jednak ktoś taki jak ów Linc Faulkner zupełnie nie pasowałby do tej małomiasteczkowej tandety. Zwłaszcza że jak dowiedziała się od Toma, pochodzi z bogatej i ustosunkowanej rodziny.

- Hej, Trudy! Czas na jiga! - zawołał Tom z drugiego końca sali. - Zatańczysz?

Jej brat, Kenny, parsknął śmiechem.

- Od kiedy to Trudy umie tańczyć jiga? Ponieważ miała na sobie długą suknię i chciała uniknąć większej awantury, pogroziła mu tylko pięścią.

- Cicho! - warknęła. - Widziałam, jak to się robi.

Niestety, sama się tym przechwalała po paru piwach w Pizza Palace. Pomyślała jednak, że powinna sobie poradzić. Przecież oglądała kasetę z lekcją tańca chyba ze sto razy. A potem, w stodole, wypróbowała część kroków. Na drewnianej podłodze brzmiały one dokładnie jak kroki Michaela Flatleya. Tak jej się przynajmniej wydawało.

- Stara, wideo to nie to samo, co...

- Potrzymaj. - Podała Kenny'emu swój kieliszek. - Zaraz zobaczysz.

Na szczęście wypiła akurat tyle, żeby nabrać pewności siebie, a nie stracić jeszcze poczucia równowagi. Poprawiła więc stroik, który uporczywie zsuwał jej się na jedno oko, i ruszyła na parkiet.

Kenny'emu wydawało się, że jest taki ważny, ponieważ w ostatniej chwili musiał zastąpić chorego Faulknera. Dzięki niewielkim przeróbkom krawieckim zdołał nawet włożyć jego smoking. A wiadomo, siedemnastolatek w swoim pierwszym smokingu może być prawdziwym utrapieniem.

Jej prawie trzyletnia siostra, Sue Ellen, zaczęła klaskać i wołać: „Za - cy - na - my! Za - cy - na - my!"

- Już zaczynam - rzuciła w jej stronę.

Trudy sama ją tego nauczyła. Uwielbiała malucha, chociaż to właśnie z powodu siostry musiała dłużej zostać w Virtue. Bez jej pomocy matka zupełnie by sobie nie poradziła z piątką dzieci poniżej czternastego roku życia. Zwłaszcza że ojciec dużo pracował, zmuszony zarobić na nich wszystkich.

- Założę się o dziesięć dolarów, że jej się nie uda! - wrzasnął Clem Hogarth. - Czy ktoś przyjmuje zakład?!

- Nie szkoda ci tych pieniędzy, Clem? - spytała. Pewnie chciał się na niej odegrać za to, że zerwała z nim pół roku temu. Powiedział jej wtedy, że ma dla niej niespodziankę. Myślała, że zdecydował się w końcu na wyprawę do jakiegoś odległego motelu, on tymczasem zmienił tapicerkę na tylnym siedzeniu swojego samochodu.

Trudy powiedziała mu wówczas, że nie będzie się z nim kochać ani tego wieczoru, ani nigdy. Stwierdziła, że w ogóle nie interesuje jej seks w takich warunkach, co dla dziewcząt z Virtue oznaczało celibat. Nowy Jork to co innego. Coś zupełnie innego. Już nie mogła się doczekać.

- Przyjmuję zakład - powiedział Tom. - Jeśli Trudy twierdzi, że umie tańczyć jiga, to widocznie umie.

- Ja też - dorzuciła Meg.

Uśmiechnęła się do niej i pokazała zaciśnięte kciuki.

Trudy rozpromieniła się, słysząc pierwsze takty skrzypiec. Od czasów szkoły średniej kierowały się z Meg jedną zasadą: „Jeśli czegoś nie umiesz, udawaj, że idzie ci to świetnie do momentu, kiedy się tego nie nauczysz". Jak do tej pory ta zasada świetnie się sprawdzała.

Rozdział pierwszy

Sześć miesięcy później

- Och, Tommy, masz sos na brodzie. - Meg pochyliła się czule do męża i wytarła mu twarz serwetką.

Tommy! Linc skrzywił się z niesmakiem, pochyliwszy się mocniej nad kawałkiem pieczeni. Mógł tylko dziękować Bogu, że do tej pory się nie ożenił. Obrzydliwe zdrobnienia to tylko wierzchołek góry lodowej, jaką jest małżeństwo. Tom kompletnie zwariował, kiedy rok temu poznał Meg i zupełnie zapomniał o swoim najlepszym przyjacielu. Wyrzekł się wszystkiego, co dawniej sprawiało mu przyjemność. Przestał grywać z nim w tenisa, poniechał weekendowych wypraw na koszykowe zmagania Knicksów, a nawet wspólnych wypraw na mecze futbolowe. Po sześciu miesiącach małżeńskiej idylli Tom zaczął powoli normalnieć, ale Meg w dalszym ciągu była dla niego najważniejsza, co, zdaniem Linca, robiło z przyjaciela mięczaka.

Tom spojrzał z oddaniem na żonę, która znajdowała się w widocznej już ciąży.

- Może pobrudziłem się specjalnie... Żeby zobaczyć, czy go nie zliżesz.

Linc odłożył sztućce.

- Jesteście pewni, że nie wolelibyście zostać sarni? Przecież to, hm, półrocze waszego ślubu.

Do głowy by mu nie przyszło, że ktoś chciałby świętować coś, co wydarzyło się zaledwie sześć miesięcy temu. Jego rodzice nie obchodzili żadnych rocznic. Matka mieszkała na stałe w Paryżu, a ojciec zaszył się w swojej wiejskiej posiadłości. Linc usłyszał kiedyś określenie „małżeństwo z wyrachowania" i uznał, że doskonale pasuje ono do jego rodziców. Zauważył, że to samo dotyczy wielu zamożnych małżeństw.

- Jeszcze będziemy mieli czas. - Meg mrugnęła do Toma. - Poza tym zaprosiliśmy cię, bo mamy dla ciebie niespodziankę.

- Naprawdę? - spytał, zastanawiając się, co im tam jeszcze zostało. Powiedzieli mu już o dziecku. Chyba że... - Wiem! Będziecie mieli bliźnięta!

Tom zaśmiał się i pokręcił głową.

- Ten drugi musiałby się dobrze schować.

- Nie, nie spodziewamy się bliźniaków - powiedziała Meg. - Ale dostaliśmy album ze zdjęciami ze ślubu.

- Naprawdę? - Linc próbował się ucieszyć. Zdjęcia ślubne działały na niego przygnębiająco. Ci wszyscy zadowoleni ludzie, którzy tak naprawdę nie wiedzą, na co się decydują, działali mu na nerwy, - Pomyśleliśmy, że zechcesz je obejrzeć, skoro nie udało ci się dotrzeć na ślub - zaszczebiotała Meg.

- Są naprawdę fajne. - Tom poklepał go krzepiąco po plecach. - Brat Trudy wyglądał zupełnie nieźle w twoim smokingu.

- Bardzo mi przykro z powodu tej ospy - rzucił skruszony, gotowy przeglądać nawet setki zdjęć. - Kto by pomyślał, że zachoruję. -

Wszystko dlatego, że jego rodzice byli nadopiekuńczy w dzieciństwie. Inaczej przeszedłby ospę w wieku paru czy parunastu lat i miałby spokój. Chociaż czasami wydawało mu się, że choroba była zrządzeniem losu, które miało go uchronić przed koszmarem ceremonii ślubnej.

Już samo przyglądanie się zalotom kumpla nie było dla niego zbyt przyjemne. Kto wie, czyby się nie załamał, widząc jak traci go bezpowrotnie. Bo przecież sam nigdy nie zamierzał się ożenić. Przykład rodziców był dostatecznie odstręczający.

- Trudy jest na wielu zdjęciach - dodała szybko Meg. - Myślałam, że zechcesz ją zobaczyć przed jej przyjazdem w przyszłym tygodniu.

- Ach, tak. - W głowie Linca odezwał się dzwonek alarmowy.

Meg odsunęła swój talerz i pochyliła się z uśmiechem w jego stronę.

- Muszę ci coś wyznać.

- Naprawdę? - bąknął Linc.

Dzwonek przeszedł nagle w ostre dzwonienie. Nienawidził wszelkiego rodzaju wyznań. Nie spodziewał się po nich niczego dobrego.

- Miałam nadzieję, że zaopiekujesz się Trudy, kiedy przyjedzie do miasta.

Linc patrzył na nią, zastanawiając się jak uprzejmie i taktownie powiedzieć jej, żeby się wypchała. Tom skorzystał z chwili przerwy z rozmowie.

- Nigdy mi o tym nie mówiłaś, kochanie - zwrócił się do żony. - O co ci chodzi?

- Nie mówiłam, bo bałam się, że zaczniesz się w tym dopatrywać różnych ukrytych intencji - wyjaśniła.

- Co i tak robię właśnie w tej chwili - mruknął. Linc chrząknął.

- No tak, powinniśmy coś jasno ustalić. Umówiliśmy się kiedyś z Tomem, że nie będziemy zastawiać na siebie tego rodzaju pułapek.

- Nie przejmuj się, stary - wtrącił Tom. - Nikt nie będzie cię próbował usidlić. Rozmawiałem o tym z Meg. Prawda, kochanie? - spytał zaniepokojony.

- Rozmawiałeś - przyznała.

- O, świetnie. - Tom powoli odzyskiwał pewność siebie. - Sam widzisz.

- Ale to nie jest żadna pułapka - dodała zaraz Meg. - Potrzebuję po prostu kogoś, komu można zaufać, żeby się nią zajął. Trudy nawet nie chce myśleć o jakimś stałym związku, po tym jak się namordowała ze swoim rodzeństwem - stwierdziła.

Tom odetchnął z ulgą.

- To prawda, że nie miała lekko. Ile ona ma tego rodzeństwa? Nie mogłem się ich doliczyć, bo ciągle się gdzieś kręcili.

- Sześcioro - odparła Meg. - Razem z Trudy siedmioro dzieci. Ponieważ jest najstarsza, musiała we wszystkim pomagać. I ma już tego dosyć.

- Siedmioro dzieci! - powtórzył z podziwem Linc.

Nigdy nie znał rodziny z taką liczbą dzieci. Pomijając, oczywiście, telewizję, gdzie dawniej oglądał „Więzy rodzinne" i „Bill Cosby Show". Pewnie dlatego, że w dzieciństwie czuł się bardzo samotny jako jedynak.

- Czy... czy to z powodów religijnych? - spytał po chwili.

Tom mrugnął do niego znacząco.

- To dlatego, że w Virtue trudno o inne rozrywki.

- Ale przecież można się jakoś zabezpieczyć...

- Nie w Virtue. - Tom wskazał żonę. - Oto najlepszy przykład.

- Na miłość boską! Przecież znamy metody zapobiegania ciąży i w naszym miasteczku. Rodzice Trudy mają po prostu bardzo udane dzieci i dlatego nie mogą przestać. A poza tym podejrzewam, że po cichu liczyli na to, że w ten sposób zatrzymają w Virtue najstarszą córkę.

- Jak rozumiem, to się nie udało - powiedział Linc.

- Skoro przyjeżdża... - Meg rozłożyła ręce. - Ale byli tego bliscy. Dobrze, że mieliśmy wejścia w Babcock and Trimball, inaczej mogła się nie zdecydować.

Tom znowu chrząknął. Głośniej i aż dwa razy.

- Moim zdaniem wystarczy, że załatwiłaś jej pracę jako public relations. Nie musisz w to jeszcze ładować Linca.

- Nic nie rozumiesz! Trudy jest moją najlepszą przyjaciółką. Znamy się od trzeciej klasy. Obie marzyłyśmy o pracy w Nowym Jorku, od kiedy obejrzałyśmy „Pracującą dziewczynę". To ja miałam jej pomóc, ale w moim stanie to, niestety, niemożliwe.

- Rozumiem - mruknął jej mąż. - Ale możesz przecież poprosić o to jakąś koleżankę z biura.

- To delikatna sprawa. Nie wiem, kogo miałabym prosić. Trudy nigdy nie była na wschód od Misisipi. Zna tylko chłopców ze wsi. Boję się, że narobi tu sobie jakichś kłopotów.

Linc zaczął się powoli odprężać.

- Chcesz powiedzieć, że nigdy nie wyjeżdżała poza granice stanu?

Meg potrząsnęła głową.

- Nie. Kansas City to największe miasto, jakie do tej pory widziała. Rozumiesz więc chyba, o co mi chodzi?

- Tak. Myślę, że tak.

Ach, więc ta Trudy to jakaś wieśniaczka. Nie powinna stanowić większego zagrożenia.

- Poczęstuj się jeszcze - zachęciła Meg. - Weź też trochę ziemniaków i surówki.

- Dzięki. - Linc przeniósł na swój talerz ostatni kawałek mięsa, wiedząc, że w końcu zgodzi się również zająć Trudy. Nie chciał tylko tak od razu składać broni. - Muszę powiedzieć, że cała sprawa jest jednak dosyć podejrzana - stwierdził po kolejnym kęsie.

Meg potrząsnęła głową.

- Trudy naprawdę nie interesuje stały związek. Zapewniam cię, że po przyjeździe będzie miała wiele innych spraw na głowie. Być może jako jej przyjaciółka nie jestem obiektywna, ale nawet Tom przyzna, że jest fajna i miła, prawda, kochanie?

- Tak, ale...

- Zaraz przyniosę ten album ze zdjęciami. Kiedy wyszła, Linc pochylił się w kierunku przyjaciela.

- Posłuchaj, stary, czy to jakaś małpa? - Nie, żeby to miało jakieś znaczenie, ale wiesz... Pewnie w końcu się zgodzę, ale chciałabym znać prawdę.

- Nie, nie jest ani brzydka, ani niesympatyczna. Wręcz przeciwnie - odparł Tom. - Ale nie powiedziałbym też, żeby była w twoim typie. Ty lubisz wysokie, reprezentacyjne kobiety, a ona to... - szukał przez chwilę określenia - żywe srebro.

- Myślisz, że to pułapka?

- Meg mówi, że nie.

Linc wiedział, że Tom musi być lojalny wobec żony. Postanowił więc zostawić ten temat. W końcu jest w stanie sam poradzić sobie z dziewczyną z Kansas.

- Dobrze - mruknął. - Skoro jest energiczna, powinna sprostać obowiązkom public relations.

- Tak. - Tom z ulgą stwierdził, że udało im się wreszcie zmienić temat. - Na pewno da sobie radę. Meg zmusza ludzi, by jej słuchali, siłą swego autorytetu, ale Trudy potrafi za to oczarować i rozśmieszyć.

Tak jak ty, pomyślał Linc i poczuł, że jest już zupełnie zrelaksowany. Perspektywa spędzenia paru dni z żeńskim odpowiednikiem Toma wydała mu się nawet interesująca.

- Ma ładne, kręcone włosy, dołeczki w policzkach i uwielbia gadać. Bez przerwy o czymś nawija.

Linc poczuł, że znowu ma wątpliwości.

- Powiedz szczerze, potrafi wywiercić dziurę w brzuchu, co?

- Nie, raczej nie. - Tom potrząsnął głową. - Chyba że na czymś rzeczywiście jej zależy. Wtedy potrafi być bardzo uparta.

- Energiczna i uparta - westchnął Linc.

- Są zdjęcia! - zawołała triumfalnie Meg od drzwi. Po chwili położyła przed nimi oprawny w skórę album wielkości sporej encyklopedii. Linc zaczął przeglądać fotografie. Natychmiast poczuł, że bolą go zęby, takie były słodkie. Gdyby jeszcze potrafiły zapewnić szczęście nowożeńcom! A tak, były jedynie świadectwem rozrzutności i obłudy.

- To ona, idzie za mną do ołtarza.

Linc posłusznie spojrzał na zdjęcie. Dziewczyna, którą zobaczył zupełnie nie pasowała do takiego starego cynika jak on. Była zbyt czysta i niewinna. Miała na sobie lawendową suknię z bufiastymi rękawkami, a jej uduchowione oczy kierowały się gdzieś w górę. Przypominała raczej księżniczkę z bajki niż dziewczynę z krwi i kości. Chociaż z drugiej strony, w jej twarzy było coś wesołego i rzeczywiście miała dołeczki na buzi i loczki. Wyglądała bardziej na osobę, która marzy o białym domku z dużym ogrodem, niż kogoś zainteresowanego seksem w wielkim mieście.

- Widzisz, jest naprawdę ładna. - Meg wskazała kolejne zdjęcie. - Nie będziesz chyba cierpiał, jeśli zabierzesz ją gdzieś parę razy.

- Chyba nie - rzekł Linc z ociąganiem, przyglądając się następnej fotografii.

Na innych zdjęciach nie wyglądała już tak słodko jak w kościele, a poza tym zauważył, że ma ładny biust i wąskie biodra. Nie wiedział natomiast nic o jej nogach, ponieważ suknia druhny sięgała niemal do kostek. Oczywiście nie miało to większego znaczenia, chociaż łatwiej by mu było ją gdzieś zabrać, gdyby wyglądała przyzwoicie.

- Więc zgadzasz się? - - spytała jeszcze Meg.

- A czy orientujesz się, na jak długo będzie potrzebowała wsparcia?

- Sama nie wiem, ale pewnie nie dłużej niż tydzień lub dwa. Trudy szybko się uczy.

Linc skinął głową. To przecież nie tak długo. Zwłaszcza że dziewczyna nie stanowi zagrożenia dla jego kawalerskiego stanu. Skoro nie uległ kobietom, które znały po trzy języki i nosiły kostiumy znanych projektantów, z pewnością zdoła się oprzeć komuś, komu słoma wystaje z butów.

- Mówiłaś, że przyjeżdża w najbliższy czwartek?

- Tak - potwierdziła Meg, kartkując album. - W czasie weekendu będziemy pomagali jej z Tomem w przeprowadzce. - Zerknęła na Linca. - Gdybyś się do nas przyłączył, szybciej by poszło. I moglibyście wieczorem wyskoczyć na pizzę.

- Niech będzie - mruknął Linc, nie bardzo uważając na to, co mówi, ponieważ jedno ze zdjęć w albumie przykuło jego uwagę. - To ona? - spytał, wskazując palcem.

Meg roześmiała się.

- Tak, we własnej osobie. To było pod koniec przyjęcia i sporo już wypiliśmy. I Trudy chciała udowodnić, że potrafi zatańczyć jiga. Robiliśmy nawet zakłady.

- Tańczyła okropnie. - Tom ze śmiechem pokręcił głową. - Ale facet, który się z nami założył, patrzył tylko na jej nogi, więc udało nam się wygrać dwadzieścia dolców.

Ze zdjęcia nie wynikało, czy Trudy tańczyła dobrze, czy źle. Natomiast jasne było, że ma wspaniałe nogi. Nic dziwnego, że zdołała oczarować nimi jakiegoś chłopaka. Linc poczuł mrowienie na plecach, co mu się wcale nie podobało. Stroik Trudy opadł jej na jedno oko i wyglądała teraz bardziej jak zalotny elf niż uduchowiona niewinność. Aż chciał spojrzeć na pierwsze zdjęcie, żeby upewnić się, że to ta sama osoba.

Z trudem przełknął ślinę. Zaczynał powoli rozumieć, dlaczego Meg niepokoiła się o losy przyjaciółki w Nowym Jorku.

Nowy Jork! Nareszcie! Trudy uśmiechnęła się do Meg i Toma, kiedy znaleźli się w podniszczonej windzie. Wjechali na trzecie piętro. Tam, gdzie znajdowało się jej pierwsze własne mieszkanie. Cały dobytek dziewczyny znajdował się w torbach, które Tom poustawiał na wypożyczonym wózku.

Co za wspaniała chwila!

- Masz klucz? - zwróciła się Meg do przyjaciółki.

- Jasne! - Trudy sięgnęła po swój plecaczek, który kupiła wczoraj po tym, jak w końcu dotarło do niej, że torebki już zupełnie wyszły z mody. - Jest tu, mój skarb. - Ucałowała go siarczyście po wydobyciu z kieszonki.

- Czy to jakiś rytuał? - spytał Tom.

- Niezupełnie - odparła. - Ale to mój pierwszy klucz do mojego pierwszego mieszkania. - Otworzyła drzwi na oścież. - Ojej, jak tu zimno. Trzeba trochę dogrzać.

Podeszła do termostatu i przekręciła go o parę kresek.

Mieszkanie było zimne, puste i dosyć szare, podobnie jak cały styczniowy dzień. Ale Trudy była cała w skowronkach. Na pewno sobie poradzi. Zresztą i tak już dokonała najważniejszego zakupu: wspaniałe, wielkie łoże z baldachimem. Pracownik sklepu obiecał, że dostarczą je jeszcze tego samego dnia.

Przymknęła na chwilę oczy, zastanawiając się, ile pieniędzy zostało jej jeszcze na koncie. Postanowiła jednak nie przejmować się drobiazgami. Gdyby mogła, pokazałaby to łoże Clemowi Hogarthowi, żeby wiedział, że nie interesuje jej już szybki seks na tylnym siedzeniu samochodu.

- Będzie tu zupełnie ładnie, jak już się zagospodarujesz - rzuciła Meg, rozglądając się po pustych kątach.

- Oczywiście. - Nagle zauważyła, że Tom przeniósł już wszystkie bagaże z wózka. - Dzięki, Tom.

Posłała mu uśmiech. To naprawdę miły facet. Meg dobrze zrobiła, że za niego wyszła. Zrobiło jej się trochę głupio, że na początku obgadywała go przed przyjaciółką. Po prostu była trochę zazdrosna.

Spojrzała na przyjaciółkę. Ciężarną przyjaciółkę.

- Powinnaś usiąść - zauważyła. - Nie mam tu żadnych krzeseł, ale możesz usiąść na pudle albo walizce. Powinny wytrzymać twój ciężar.

- Dziękuję ci bardzo - rzekła Meg, siadając. - Też będę ci dogryzać, jak w końcu wpadniesz.

- Przepraszam, nie chciałam, żeby tak wyszło. Wyglądasz naprawdę ładnie z tym wielkim brzuchem. - Trudy zakryła twarz dłonią. - O Boże! Znowu palnęłam! Prawda, Tom, że bardzo jej z tym do twarzy?

- Tak, chociaż nie chce w to wierzyć.

- No dobra, zejdźcie już z mojego brzucha - westchnęła Meg. - A w każdym razie, zróbcie coś, żeby go jeszcze bardziej napełnić. Jestem głodna. Tom, mógłbyś zejść do baru na dół po kanapki? Zaraz poszukamy jakichś talerzy.

- Tak, na pudle z naczyniami powinien być jakiś napis - rzuciła Trudy. - Pomyślcie tylko, mój pierwszy posiłek w moim pierwszym mieszkaniu.

- Mam kupić szampana? - spytał Tom.

- Nie, bo byłoby mi przykro, że Meg nie może pić z nami. Ale kup może trochę piwa. Będzie ci szkoda piwa, Meg? - zwróciła się do przyjaciółki.

- Tak, ale nie tak bardzo jak szampana. Zresztą chętnie napiję się bezkofeinowej kawy.

- Dobrze, kupię kawę i więcej piwa. Linc też się pewnie napije.

- Linc? - Trudy odniosła wrażenie, że już gdzieś słyszała to imię. - Kto to taki?

Tom popatrzył ze zdziwieniem na żonę.

- Nic jej nie powiedziałaś?

- Miałam taki zamiar. - Spojrzała na niego niechętnie. - Jak wyjdziesz. To rozmowa nie dla chłopaków.

- Ale rozmawiałaś przecież z Lincem i wcale nie miałaś...

- Tom, kanapki! Wzruszył ramionami.

- Dobrze. Chcę tylko powiedzieć...

- Poproszę o pastrami na krążkach ryżowych. Co dla ciebie, Trudy?

Wzruszyła ramionami.

- Może być to samo.

- Już idę. - Tom wreszcie zniknął za drzwiami. Trudy natychmiast zdjęła kurtkę i usiadła po turecku na podłodze przed przyjaciółką.

- Dobra, gadaj.

- Wpadłam na wspaniały pomysł!

- Mhm. - Trudy odniosła się do tego dosyć sceptycznie. - Chodzi o tego Linca, tak?

- Właśnie. To ten facet, który miał być drużbą Toma, ale zachorował, pamiętasz?

Trudy skinęła ostrożnie głową.

- Tak, przypominam sobie. Lincoln Faulkner. Pamiętam, że musiałam wykreślić go i wpisać Kenny'ego. Miał ospę. Podobno jego starzy są bardzo bogaci.

- Tak. - Meg oparła się na kolanach i pochyliła w jej stronę. - Linc jest naprawdę wspaniały. Ma uśmiech chłopca, ale jest prawdziwym mężczyzną. Pracuje razem z Tomem. Jest jego najlepszym przyjacielem.

- Zaczekaj. - Trudy położyła dłoń na jej ramieniu. - Czy to nie jest zbyt niebezpieczne? Wiesz, że nie chcę się z nikim wiązać. A temu Lincowi może zależeć na stałej dziewczynie albo, nie daj Boże, żonie.

- Nie, nie! Nic podobnego...

- Dobrze, ale to przyjaciel Toma. Chcę poznać zupełnie nowych ludzi. - Potrząsnęła głową, żeby podkreślić wagę swych słów. - Czy wiesz, od ilu lat nie poznałam nikogo nowego?! W moim życiu brakuje tajemnicy i przygody. Zamierzam tego wszystkiego spróbować. Zrobiłam sobie nawet listę. Na początek chciałabym poznać jakiegoś maklera z Wall Street.

- To właśnie Linc. Trudy ciągnęła dalej:

- A potem artystę, i inżyniera, i strażaka, i jeszcze...

- Tak, ale przecież miałyśmy to zrobić razem.

- Rozumiem, teraz jesteś zazdrosna, bo nie masz już takich możliwości jak ja!

- Niczego ci nie zazdroszczę. Boję się tylko, że wpakujesz się w jakieś tarapaty.

Trudy potrząsnęła energicznie głową.

- Poradzę sobie. Jestem teraz starsza i mądrzejsza.

- A w każdym razie na pewno starsza.

- Chcesz powiedzieć, że sobie nie poradzę? Meg spojrzała na nią czule.

- Bardzo długo czekałaś na tę przeprowadzkę i wiem, że chciałabyś teraz sobie użyć. Ale na początek powinnaś zadowolić się kimś takim, jak Linc. Nowy Jork jest zupełnie inny niż Virtue. On ci to wszystko pokaże i nauczy, jak się poruszać w tym mieście.

Trudy zerknęła na nią podejrzliwie.

- Powoli robisz się taka, jak moja matka. Meg roześmiała się serdecznie.

- Wątpię, czy jakaś matka namawiałaby swoją córkę na spotkanie z Lincem. Jest bardzo przystojny i seksowny, a przy okazji potwornie cyniczny i zblazowany. W całym Nowym Jorku nie znajdziesz większego uwodziciela.

- Naprawdę? - spytała wyraźnie zainteresowana Trudy.

- W dodatku nie chce się angażować w stały związek.

To wszystko brzmiało coraz ciekawiej. Być może wcale jej nie zaszkodzi, jeśli przez tydzień będzie się spotykać z maklerem. W końcu i tak zamierzała od tego zacząć.

Musiała się jednak upewnić, czy Linc spełnia wszystkie jej wymagania.

- Jesteś pewna, że nie szuka żony? Przecież jest przyjacielem Toma.

- Tak, zgadzają się w większości spraw, ale małżeństwo to osobna kwestia. Linc jest jego zaciekłym przeciwnikiem. Czasami mam wrażenie, że tylko czeka, aż coś nam nie wyjdzie z Tomem.

Trudy wytrzeszczyła ze zdziwienia oczy.

- Ale po co? Przecież widać, że doskonale do siebie pasujecie!

- Mam wrażenie, że jest to po prostu silniejsze od niego. Pewnie ze względu na rodzinę, w jakiej się wychował. Jego rodzice nawet ze sobą nie mieszkają.

- Hm. - Trudy podciągnęła kolana i oparła na nich brodę. - Przecież nie można tak uogólniać.

- Racja, tyle że Linc tego nie wie.

- To smutne - bąknęła Trudy.

- Nie wszyscy muszą się żenić. Przecież sama postanowiłaś nie wychodzić za mąż.

- No, przez jakichś parę lat. Ale potem pewnie jednak zdecyduję się na małżeństwo. - Uśmiechnęła się do Meg. - Jak się już wyszaleję.

- Wiedziałam, że masz na to ochotę, i właśnie dlatego pomyślałam o Lincu, Powinien ci pomóc w czasie pierwszych dni...

- Sama nie wiem. To trochę tak, jakbym potrzebowała niańki. Chciałabym... - Trudy urwała, ponieważ mieszkanie wypełnił odgłos dzwonka. Skoczyła na równe nogi. - Mój dzwonek! - wrzasnęła.

Sięgnęła do klamki.

- Popatrz najpierw przez wizjer! - zawołała Meg.

- Nawet jeśli wiem, że to Tom? - spytała ze zdziwieniem, a potem sama sobie odpowiedziała: - Ale równie dobrze może to być jakiś psychopatyczny zabójca albo gwałciciel.

Podekscytowana aż klasnęła w ręce, a potem pochyliła się w stronę rybiego oczka. Po chwili odskoczyła od drzwi.

- Co się stało? - Meg spojrzała na nią z niepokojem.

- To chyba jednak gwałciciel - szepnęła. - Bardzo przystojny.

- Ciemnowłosy, wysoki?

- Tak.

- To Linc.

- Moja niańka? - Jeszcze raz wyjrzała na zewnątrz. - Dżinsy, szara bluza, granatowa kurtka.

- Wpuścisz go czy nie?

- Już wpuszczam. - Przekręciła zasuwę i nacisnęła klamkę.

Jej pierwszy nowojorski gość w jej pierwszym nowojorskim mieszkaniu.

Rozdział drugi

Drzwi się otworzyły i Linc stanął twarzą w twarz z Trudy Baxter z Virtue w stanie Kansas. Z tą jej otwartą, pełną słonecznego ciepła twarzą na pewno nie wziąłby dziewczyny za mieszkankę Nowego Jorku. Raczej za dziecko, któremu ktoś obiecał wycieczkę do Disneylandu. Wyglądała na niewinną i kruchą, czego można się było spodziewać po kimś, kto wychował się daleko od cywilizacji. Miała upstrzony piegami nosek i wielkie zielone oczy. Prawie się nie malowała. Na jej pięknie wykrojonych ustach zostały jakieś resztki szminki. Nie miała warkoczy ani końskiego ogona, jak się spodziewał, ale mimo to wyglądała niezwykle świeżo w dżinsach i dopasowanym do figury swetrze.

Dżinsy wyglądały na stare, ale sweter był nowy. To znaczyło, że już zajęła się zakupami. Linc nawet jej trochę zazdrościł. Nie pamiętał, żeby coś ostatnio sprawiło mu aż tak wielka frajdę jak tej dziewczynie przeprowadzka do Nowego Jorku.

- Pewnie jesteś Linc - rzekła. - Meg mówiła mi, że masz być moją niańką, dopóki nie zadomowię się tu na dobre.

Uśmiechnął się do siebie, słysząc jej akcent. Właśnie czegoś takiego się spodziewał.

- Czujesz się dotknięta? - spytał. Trudy ukazała zęby w uśmiechu.

- Trochę.

Tom uprzedzał ją, że Linc to podrywacz, który potrafi owinąć sobie kobietę wokół palca. Nie odniosła jednak takiego wrażenia. Wyglądał nawet na nieco zbitego z tropu, może dlatego, że tak bardzo różniła się od kobiet, które znał. Nawet Meg, która mówiła z podobnym akcentem, zachowywała się inaczej. Trudy w pełni zdała sobie z tego sprawę w czasie przygotowań do jej ślubu.

- Trudy nie ma się o co obrażać - dobiegł do nich głos z mieszkania. - W głębi duszy wie...

- Jedzenie! - huknął tubalnie Tom. - Możecie się trochę przesunąć? Trudy, musisz się nauczyć zamykać drzwi, inaczej będziesz ogrzewać cały ten cholerny korytarz. Cześć, Linc. Wziąłem dla ciebie pastrami z pieczywem ryżowym na wszelki wypadek. I kupiłem trzy rodzaje importowanego piwa, żeby Trudy miała zapas.

- Trzy rodzaje? - powtórzyła Meg. - A widziałeś jej lodówkę? Nie będzie miała gdzie go trzymać.

Meg podeszła do drzwi i wzięła kanapki z rąk męża. Położyła je na kontuarze, który oddzielał miniaturową kuchnię od pokoju.

- Mogę je trzymać w szafkach - wtrąciła Trudy.

- Importowane piwo nie jest złe. Ale zaraz, muszę jeszcze poszukać talerzy.

Odwróciła się i zaczęła grzebać między pudłami.

- Napij się, stary. - Tom podał butelkę kumplowi.

- Musimy wypić jak najwięcej, żeby Trudy miała gdzie trzymać jedzenie.

- Co? A, dzięki. - Linc przyjął piwo.

W tym momencie za bardzo interesowała go zawartość dżinsów Trudy, pochylającej się nad kolejnymi pudłami, żeby zwracać uwagę na coś innego. W głębi duszy musiał przyznać, że jest pociągająca.

- Wątpię, żebym gotowała. - Zaczerwieniona Trudy zerknęła na nich przez ramię. - Wolę raczej kupować jedzenie na wynos.

- Po jakimś czasie ci się znudzi - stwierdziła Meg.

- Tak, może po paru latach. - Skierowała wzrok na Linca. - W Virtue nawet do McDonald'sa trzeba jechać trzydzieści kilometrów.

Powróciła do grzebania wśród pudeł.

- No nie, musiałam zalepić ten napis - westchnęła z żalem. - Nie mogę znaleźć talerzy.

- Daj sobie spokój - powiedział Tom. - Skorzystamy z serwetek. Przyniosłem je z baru.

- Świetny pomysł - zgodził się Linc.

Nigdy jeszcze nie uczestniczył w czymś takim. Tom był najbiedniejszym człowiekiem, jakiego znał, ale nawet on wynajął firmę, która pomogła mu w przeprowadzce.

- Hm, nie pomyślałam o tym, żeby kupić stół i krzesła - westchnęła Trudy.

- Mogę ci pożyczyć stolik do gry i rozkładane krzesła - powiedział Linc zupełnie wbrew swojej woli.

Co też najlepszego zrobił? To nie był dobry sposób na to, żeby szybko wyplątać się z tej znajomości.

- Wspaniale, dzięki. - Uśmiechnęła się do niego ponownie. - Trochę za dużo wydałam na łóżko, więc muszę teraz oszczędzać.

Więc na tym jej przede wszystkim zależy, pomyślał Linc. Na łóżku. Na miłość boską, co się z nim dzieje?! Czyżby zaczęły go podniecać kobiety, które wydają wszystkie pieniądze na zakup łóżka?!

- A właśnie, kiedy mamy się spodziewać tego maleństwa? - spytał Tom.

Trudy spojrzała na zegarek.

- Lada moment.

Tom westchnął i spojrzał na Linca.

- Będziesz mógł mi pomóc je złożyć? W sklepie chcieli, żeby za to dopłacać, więc powiedziałem Trudy, że jakoś sobie poradzimy, skoro ma narzędzia.

- O, z przyjemnością - odparł Linc, chociaż nie miał najmniejszego pojęcia, jak to się robi.

Sam nigdy nie miał problemów finansowych. Najpierw korzystał z funduszu powierniczego, który założyli mu rodzice, a potem, kiedy zaczął pracować, mógł już się sam utrzymać.

Jednak wcześniej widział, jak Tom i Meg cieszyli się ze swego sukcesu. Pracowali ciężko, nie mając żadnych zabezpieczeń finansowych, i w końcu dopięli swego. Miał nadzieję, że Trudy też to czeka.

W czasie paru lat znajomości z Tomem wypili morze piwa i parę jezior innych alkoholi, a także grywali w tenisa i chodzili do różnych klubów, ale nigdy niczego nie składali. Nawet domku dla lalek. Linc chciał się nawet do tego przyznać, milczał więc, czekając na dalszy rozwój wypadków.

- Tak sobie pomyślałam, że wy zajmiecie się łóżkiem, a ja z Trudy zacznę rozpakowywać te wszystkie rzeczy. - Meg wskazała pudła. - Zanim się obejrzymy, wszystko będzie gotowe.

- Tak, gotowe - powtórzyła Trudy, wyraźnie z tego zadowolona. - Nie wiem, czy zauważyłeś, Linc, ale przez to okno widać drzewa w Central Parku. Na razie są gołe, ale wiosną będzie tu naprawdę przyjemnie.

- Tak, na pewno - potwierdził.

Nie chciał mówić, że to aż cała przecznica od parku. Dziewczyna przechyliła trochę głowę.

- Hej, słyszycie?

- Co takiego? - Meg wypiła trochę przyniesionej przez Toma kawy.

- Samochody! Posłuchajcie, jaki tu ruch uliczny. Autobusy, taksówki, limuzyny, samochody dostawcze... Dzisiaj sobota, a mimo to jeżdżą. Słyszałam je nawet w nocy.

Tom westchnął.

- Niestety, nic na to nie można poradzić.

- Przygotuję ci jakieś zasłony. To powinno nieco wytłumić hałas - dodała Meg.

- Poza tym już niedługo się do tego przyzwyczaisz - zapewnił ją Linc.

Trudy wytrzeszczyła na nich swoje zielone oczy.

- Wcale nie chcę się do niego przyzwyczaić! Uwielbiam hałas!

Linc spojrzał na nią z niedowierzaniem.

- Ludzie czasami mówią, że hałas im nie przeszkadza albo że się przyzwyczaili, ale nie spotkałem jeszcze nikogo, kto by go lubił.

- Nie powiedziałam, że go lubię, ale uwielbiam.

- Zmrużyła oczy, wpatrując się w Linca. - Czy mieszkałeś kiedyś na wsi albo w małym miasteczku?

- Oczywiście.

Zarówno we Francji, jak i wzdłuż wybrzeża Hiszpanii. A także w tych najbardziej malowniczych w północnej Kalifornii, położonych wśród tamtejszych winnic. Nie mówiąc już o wioskach w Szwajcarii, które wspominał ze szczególnym sentymentem. Dorastał w posiadłości położonej w małym miasteczku koło Nowego Jorku, ale miał w zasięgu dwudziestu kilometrów wszystkie wielkomiejskie atrakcje.

- Więc powiedz szczerze, czy wolałbyś mieszkać w małym miasteczku, gdzie znasz wszystkich i gdzie nic się nie dzieje, czy w mieście?

- W mieście - odparł, chociaż podejrzewał, że z zupełnie innych powodów.

- A widzisz! - triumfowała dziewczyna.

- A ja chciałbym mieszkać i tu, i tu - wtrącił Tom.

- To moje największe marzenie. Chciałbym mieć tyle pieniędzy, żeby kupić sobie letni domek z dobrym dojazdem do Nowego Jorku.

- Ale nie będzie to wówczas takie miasteczko jak Virtue - dodała Meg, która do tej pory była zajęta swoją kanapką. - U nas nikt nie dojeżdżał do pracy w mieście. To coś zupełnie innego.

- Zupełnie. - Trudy odstawiła butelkę z resztką piwa. - Nikt w Virtue nigdzie nie dojeżdża. Wszyscy mieszkają, pracują i kochają się na miejscu. Dlatego cieszę się, że stamtąd wyjechałam.

To musi być jakieś straszne zadupie, pomyślał Linc.

- Virtue wcale nie jest takie złe - łagodził Tom. - Świetnie się tam bawiłem.

- Tu mam najlepszy dowód. - Meg pogładziła swój brzuch.

- I te wszystkie boczne drogi są świetne, jeśli ma się ochotę na seks.

Meg wywróciła oczami.

- Aż mi się nie chce wierzyć, że miałeś na to ochotę. Taka niewygoda!

- Wiesz, seks na tylnym siedzeniu samochodu jest tak amerykański, jak Disney i McDonald's - dowodził Tom. - Jest w tym cała gama uczuć: podniecenie, świadomość, że się próbuje zakazanego owocu, strach, że cię złapią. Prawda, Linc?

- Ee, tak.

Linc nigdy nie kochał się z dziewczyną w samochodzie i teraz zaczynał tego żałować. Domyślił się, że Trudy próbowała już tego zakazanego owocu. Pewnie złamała serca paru chłopakom z Virtue. Być może właśnie w tej chwili ktoś orał pole i tęsknił za jej kształtnym ciałem. Zaraz, czy pola orze się w styczniu? Linc nie miał o tym pojęcia, ale facet na traktorze wydał mu się niezwykle malowniczy.

Niestety, cała ta rozmowa o kochaniu się w samochodzie podsunęła mu obraz półnagiej Trudy na skórzanym siedzeniu jego luksusowego merca. Fala podniecenia przebiegła przez całe jego ciało.

A Linc wcale nie chciał być podniecony.

W tym momencie zadzwonił dzwonek i Trudy skoczyła na równe nogi.

- Łóżko! - krzyknęła, podbiegając do drzwi.

- Najpierw wizjer - przypomniała jej Meg.

- Dobrze... E, otwieram. Już nie mogę się doczekać.

Linc pochylił się do Meg i zniżył głos:

- Czy ona zawsze jest taka?

- To znaczy, jaka?

Przysunął się jeszcze bliżej.

- No wiesz, taka... nabuzowana.

- Dzisiaj jest bardzo podniecona z powodu tych bagaży i łóżka, ale rzeczywiście jest bardzo energiczna. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Mówiliśmy ci, żywe srebro.

Trudy nie mogła uwierzyć swojemu szczęściu. Dopiero się przeprowadziła do Nowego Jorku, a już miała w łóżku faceta takiego, jak Linc. Co prawda, wlazł on do tego łóżka, a raczej do ramy, na której miało być osadzone, po to, żeby pomóc Tomowi przy jego montażu, ale był to już pierwszy sukces. Poza tym zakładała, że skoro Linc pojawił się niemal natychmiast, to w mieście pełno jest facetów jej marzeń.

- Widzę, że ci się spodobał - rzuciła Meg od zlewu. Płukała właśnie kolejne, podawane jej przez Trudy naczynia i ustawiała je na suszarce. Zdecydowały, że zrobią to ręcznie, bo zmywarka i tak nie pomieściłaby tego wszystkiego.

- I pewnie domyślałaś się, że tak będzie. - Trudy wyjęła już ostatnie naczynia i teraz zabrała się do przecierania wiszących szafek. - Wygląda jak Harrison Ford w „Pracującej dziewczynie".

- Powinnaś go zobaczyć w trzyczęściowym garniturze.

Trudy spojrzała w dół i uśmiechnęła się do Meg.

- Nie wiem, czy takie uwagi przystoją mężatce przy nadziei.

- Przecież wciąż mam oczy. Tyle mojego, co sobie popatrzę.

- Daj spokój, przyznaj, że jesteś trochę zazdrosna, bo ja dopiero zaczynam, a ty masz to już za sobą.

- Nic podobnego.

- No, chociaż odrobinę. - Trudy przetarła półkę papierowym ręcznikiem. - Dlatego tak się pasjonujesz tą całą sytuacją.

- Wiem, że mi nie uwierzysz, ale jest mi w tej chwili lepiej w łóżku niż wtedy, kiedy mogłam się kochać z kim chciałam - odparowała Meg.

- Nie wierzę! - Trudy skończyła przecieranie szafek i zaczęła schodzić z blatu. - Sprawdźmy lepiej, co robią panowie - powiedziała, odkładając ściereczkę.

Jednak, zanim zdołały przejść do pokoju, w drzwiach pojawił się Tom.

- Nic z tego. Nie pasuje.

- Chcesz powiedzieć, że przysłano mi złe części?

Tuż za Tomem pojawił się Linc z śrubokrętem w dłoni.

- Nie, części pasują. - Tom wytarł zroszone potem czoło. - Są jak najbardziej w porządku, nie, Linc?

- No jasne.

- Ale łóżko nie pasuje do tego pokoju. Jest za duże.

- Pokażcie. - Trudy odepchnęła ich i przeszła do swojej Sypialni.

Już od progu zauważyła, że Tom ma rację. Szerokie wezgłowie po prostu nie mieściło się w miniaturowym pokoju.

- Nie rozumiem - powiedziała. - Przecież to jest sypialnia. Czemu nie chce się tutaj zmieścić zwykłe łóżko?

- Zwykłe pewnie by się zmieściło - mruknął Tom. - Ale to wygląda tak, jakbyś chciała na nim przenocować całą swoją rodzinę. Po co ci takie łoże, Trudy?

- Po prostu ładnie wyglądało w sklepie meblowym.

Nie miała zamiaru zdradzać prawdy. Zresztą wątpiła, czy Tom by ją zrozumiał, skoro tak lubił kochać się w samochodzie. Ona jednak chciała mieć do tego jak najwięcej przestrzeni.

Meg spojrzała jej przez ramię.

- Może zadzwonisz do sklepu i spytasz, czy nie mają czegoś mniejszego w tym samym stylu.

- Nie chcę niczego mniejszego. - Trudy podjęła już decyzję. - Ustawimy je w salonie.

Wszyscy wyglądali na trochę zdziwionych, ale na szczęście mężczyźni od razu zabrali się do roboty i nikt nie kwestionował jej decyzji.

- Możecie je przystawić do tamtej ściany, żeby widać było drzewa w Central Parku?

- Jasne - odparł Tom. - Chodź, Linc, pójdziemy po następne części.

Trudy lubiła patrzeć na pracujących mężczyzn. Prawdopodobnie sama poradziłaby sobie ze złożeniem łóżka, ale bała się, że niektóre części mogą być dla niej za ciężkie. Poza tym cieszyło ją to, że jej łóżko składały dwa rekiny nowojorskiej finansjery. Przynajmniej będzie miała o czym opowiadać w przyszłości.

Cieszył ją też widok bicepsów i pośladków Linca.

Meg stanęła tuż za nią.

- Widziałam, jak na niego patrzysz - szepnęła.

- Chętnie bym go schrupała.

- Nikt ci nie będzie przeszkadzać.

- Podaj mi kombinerki - poprosił Tom przyjaciela.

- Nie sądzę, żeby Linc miał ochotę na dziewczynę ze wsi. Przywykł pewnie do...

Zaniemówiła, widząc narzędzie, jakie Linc podał Tomowi. Nie były to wcale kombinerki, tylko wielki klucz francuski. Tom spojrzał na narzędzie i pokręcił głową. Następnie narysował coś obłego w powietrzu. Linc natychmiast odłożył klucz francuski i wyjął kombinerki. Tom skinął z uznaniem głową.

Trudy wymieniła spojrzenie z Meg. To, co przed chwilą zobaczyła, wymagało wyjaśnienia. Meg wskazała głową sypialnię, chcąc jej pokazać, że tam będą mogły spokojnie porozmawiać. Starannie zamknęły za sobą drzwi.

- To niesamowite! Linc nie odróżnia klucza francuskiego od kombinerek? - zaśmiała się Trudy. - Nie znałam jeszcze nikogo takiego.

- Co ważniejsze, nie chce się przed tobą z tym zdradzić. To znaczy, że zależy mu na twojej opinii.

- I co mam z tym zrobić? - Trudy czuła, jak serce bije jej z podniecenia.

- Czy muszę ci mówić? - Meg przycisnęła dłonie do wydatnego brzucha.

- Nie jestem jeszcze gotowa.

- Dlaczego nie? Myślałam, że właśnie na tym ci zależy.

- To prawda, ale nie chciałabym wszystkiego zepsuć od razu na początku. Zwłaszcza z kimś takim, jak Linc. Z czasem nabiorę ogłady, ale na razie jestem tym, kim jestem.

- Pamiętasz naszą zasadę? Udawaj, zanim nie zaczniesz tego robić dobrze. Przecież nie masz nic do stracenia.

- A moja duma, to co? Nie mogłabym ci spojrzeć w oczy, gdybym skrewiła. - Wyciągnęła ręce na boki. - Jestem przecież zwykłą dziewczyną z Kansas.

- Nie taką znowu zwykłą. Wykazałaś wielki hart ducha, że się tu w końcu znalazłaś.

- Być może mam nawet parę zalet, tylko że ich nie widać. Natomiast doskonale widać to, że nie jestem z miasta.

Meg nie mogła temu, niestety, zaprzeczyć.

- Posłuchaj, przecież to tylko facet.. Wystarczy, że postarasz się być dla niego miła.

- Wolałabym wypróbować to po raz pierwszy z kimś, kto nie będzie wiedział, że pochodzę z Virtue w stanie Kansas i że miałam trzydzieści kilometrów do najbliższego McDonald'sa. Meg westchnęła ciężko.

- Zaręczam, że Linc w ogóle nie będzie o tym myślał - rzuciła.

- Dobrze, spróbuję - mruknęła Trudy.

Rozdział trzeci

- Widziała mnie z tym cholernym kluczem francuskim - mruknął Linc, patrząc na Toma.

- Nic wielkiego. - Tom kończył dokręcanie drugiego boku do wezgłowia.

- Założę się, że śmieje się ze mnie w kułak - rzekł płaczliwie Linc. - Jest jedyną kobietą, jaką znam, która ma skrzynkę z narzędziami.

- A ona nie zna pewnie nikogo, kto ma własny pakiet akcji, więc się trochę wyluzuj. A poza tym, co się tak nią przejmujesz?

Tom, jak zawsze, trafił w sedno. Musiał więc kłamać.

- Masz rację, wcale się nie będę nią przejmował.

- To dobrze. Potrzymaj tutaj, muszę to dokręcić.

- Jasne. - Linc kopnął płat styropianu i klęknął przy wskazanym miejscu. - Chodzi po prostu o to, że mam się nią opiekować. Trudno opiekować się kimś, kto ma o tobie nie najlepsze mniemanie. Rozumiesz, o co mi chodzi? - Złapał wskazany fragment okucia.

- Przecież masz jej pokazać Nowy Jork - odparł Tom. - To nie kurs majsterkowania.

- Tak, racja.

Rozmowa robiła się coraz bardziej krępująca i dlatego Linc zmienił temat i zaczął mówić o łóżku wyposażonym w wysokie kolumny, na których miał zawisnąć baldachim.

Linc poklepał jedną z nich.

- Robi wrażenie - mruknął.

- Nie mam pojęcia, dlaczego Trudy zdecydowała się na tego mamuta.

- Może chce tu urządzać orgie - rzucił Linc i ta myśl wcale mu się nie spodobała. W ogóle nie odpowiadało mu to, że od jakiegoś czasu bez przerwy myśli o seksie.

- Mam nadzieję, że nie - powiedział Tom. - Meg wcale nie byłaby z tego zadowolona.

- Ja chyba też - dodał Linc, zanim zdołał się zorientować, że nie powinien tego mówić.

Sam był szalenie konserwatywny w tym względzie i nie dopuszczał do siebie myśli, że mógłby to robić więcej niż z jedną partnerką naraz. Nie miał jednak pojęcia, jakie myśli lęgły się w szalonej głowie Trudy. Wydawało mu się, że zna kobiety, ale przy niej czuł się zupełnie zagubiony i niepewny.

- Powinieneś wczuć się chyba w jej sytuację - ciągnął Tom, zabierając się za dokręcanie kolejnych okuć. - Miała przecież sześcioro rodzeństwa i podejrzewam, że musiała dzielić łóżko z siostrami. Co to za życie dla dwudziestoparoletniej dziewczyny!

- Na pewno frustrujące - przyznał Linc.

Pomyślał, że Trudy zechce sobie teraz odbić lata seksualnej abstynencji, i wcale mu się to nie spodobało.

- W miasteczkach takich jak Virtue nie ma zbyt wielu okazji, żeby się zabawić we dwoje. Są tylko samochody, o których mówiłem, ale żadnych hoteli. A nawet, jak coś jest, to i tak wszyscy cię tam znają.

- To okropne.

- Moi starzy mówili, że Virtue przypomina im lata pięćdziesiąte. - Tom przesunął się dalej.

Linc wiedział już, co ma robić, dlatego bez dalszej zachęty podtrzymywał kolejne części łóżka, pomagając kumplowi.

- Chyba nie byłem nigdy w takim miasteczku - westchnął Linc.

- Ja myślę. Wyobraź sobie, że mogłem spędzić z Meg dopiero noc poślubną. Wcześniej spałem na rozkładanej kanapie na dole i w ogóle nie mogłem się do niej zakraść. Podłoga skrzypiała jak cholera, a podejrzewam, że jej matka rozmieściła też miny.

- Zadziwiające!

W świecie bogatych nie było takich problemów. Kiedy Linc zdał egzamin na prawo jazdy, dostał też od rodziców złotą kartę uprawniającą do wynajmowania domków i apartamentów w spokojnych pensjonatach. Rodzice w ogóle się nim nie interesowali. Bardziej zajmowały ich sprawy rozpadającego się małżeństwa. Czasami na jakiejś potańcówie ktoś mówił, że starzy kazali mu wcześniej wrócić, a Linc żałował, że nigdy nie dostał podobnego polecenia.

- To zabawne, że nasze pierwsze dziecko zostało prawdopodobnie poczęte na tylnym siedzeniu dodge'a rodziców Meg - ciągnął Tom. - To mi przypomina piątkowe wieczory po dyskotekach. Ale u ciebie pewnie było podobnie.

Linc spojrzał w stronę zamkniętych drzwi do sypialni i przysunął się do przyjaciela.

- Nigdy nie uprawiałem seksu w samochodzie - szepnął konfidencjonalnie.

Tom aż otworzył usta ze zdziwienia.

- Żartujesz chyba! Nawet w tej twojej limuzynie?

- Daj spokój! Przecież Cecil siedział za kierownicą.

- Pal licho Cecila. - Tom wrócił do pracy. - Planowaliśmy nawet z Meg wynajęcie limuzyny. To byłoby lepsze niż dodge.

- Myślę, że żadna z dziewczyn, z którymi chodziłem, nie zgodziłaby się na coś podobnego. - Linc wolał to powiedzieć niż przyznać, że nigdy nawet nie zastanawiał się nad taką ewentualnością.

- Szkoda. To zupełnie niezwykłe doświadczenie. Przypomniałem to sobie dokładnie z Meg.

- Cóż, tak się złożyło.

Linc pomyślał o Trudy. Na pewno by na to poszła. Tyle że on nie planował aż tak bliskiej znajomości.

- Spróbujesz? - Tom wyciągnął w jego stronę kombinerki i dużą śrubę.

Linc wahał się, ale krótko.

- Może być. - Próbował naśladować Toma i wkrótce śruba znalazła się na swoim miejscu. Nie sądził, że sprawi mu to aż taką radość. - Kto by przypuszczał, że pieprzenie się z takim łóżkiem może dać tyle satysfakcji - westchnął na koniec.

Tom machnął ręką.

- Wolę to robić „w", a nie „z" - mruknął. - Ale skoro tak ci się podoba, to może podokręcasz szyny łączące te słupy, żebyśmy mogli na nich zawiesić baldachim.

Linc spojrzał w górę.

- Ba, ale jak to zrobić?!

Tom wskazał na kilka nierozpakowanych pudeł.

- Sądząc po ciężarze, są pełne książek. Musimy je ustawić jedno na drugim.

- Świetny pomysł. - Lincowi nigdy nie przyszłoby to do głowy.

Zaraz też zabrał się do dzieła. Poprzesuwał pudła i z pomocą Toma ustawił jedno na drugim. W końcu sam wdrapał się na czubek tej piramidy.

- Wystarczy - powiedział, mając nadzieję, że Trudy zajrzy zaraz do pokoju. Wówczas zobaczyłaby, jaki jest dzielny. - Podaj mi pierwszą szynę.

- A potem jeszcze zawiesimy baldachim. Myślę, że Trudy chciałaby zobaczyć całość.

- Żaden problem - rzucił Linc, kończąc dokręcanie. - Nareszcie wiem, jak to się robi i nie jest to wcale takie trudne. Chociaż trochę głupio, że facet po trzydziestce musi się uczyć takich rzeczy.

Zlazł na dół i zabrał się do przesuwania pudeł do drugiego końca łóżka.

- Niby dlaczego? - spytał Tom, pchając książki wraz z nim. - Ludzie uczą się takich rzeczy z konieczności. Widocznie do niczego nie było ci to potrzebne. Trudy ma pewnie własne narzędzia tylko dlatego, że jest najstarszym dzieckiem. Musiała pomagać ojcu we wszystkim i w końcu nauczyła się różnych czynności.

Linc szybko skończył dokręcanie i spojrzał w dół.

- Mówisz tak, jakby to nie było nic wielkiego. Mój ojciec nauczył mnie tylko czytania wyników giełdowych Dow Jonesa - poskarżył się.

- Dzięki czemu mogłeś zarobić znacznie więcej pieniędzy niż gdybyś pracował przy składaniu łóżek - odparował Tom.

Znowu zabrali się do przesuwania piramidy. Praca szła im sprawnie aż do chwili, gdy najwyższe pudło spadło na podłogę. Taśma zerwała się i zawartość wysypała się na podłogę.

- Miałeś rację, to jednak książki - rzekł z podziwem Linc. - Myślałem, że blefujesz.

- Znam się na tym. Przeprowadzałem się ładnych parę razy.

Linc przykucnął i zaczął podnosić z podłogi kolejne tomy. Odruchowo zerknął na pierwszy tytuł: „Erotyczne fantazje współczesnych kobiet". Zaraz też sięgnął po następne: „Orgazm i jego znaczenie" oraz „Seksualne przygody dla bezpruderyjnych".

Linc włożył książki do pudła i dokleił odstającą taśmę.

- To nie są takie zwykłe książki - rzekł z tajemniczą miną.

- Co chcesz przez to powiedzieć? Wyglądały zupełnie normalnie.

- Wszystkie są na temat seksu - szepnął.

- To może powinniśmy je jednak zostawić przy łóżku - zaśmiał się Tom.

- Ha, ha! Świetny dowcip. - Linc uśmiechnął się sztucznie. - Czytałeś kiedyś takie książki?

Tom westchnął i położył ręce na biodrach.

- Meg ma parę. Kilka przekartkowałem.

- Znalazłeś w nich coś nowego?

- Parę rzeczy. - Tom wzruszył ramionami.

- Ciekawe - mruknął Linc.

Nie dał się nabrać na nonszalancki ton przyjaciela. Mógł się założyć, że przeczytał je od deski do deski, ale nie chciał się do tego przyznać.

- No, bierzmy się do roboty - rzucił Tom.

- Tak, jasne.

Oto spragniona wrażeń młoda osoba przyjechała do miasta. Przywiozła ze sobą książki na temat seksu i od razu kupiła sobie to olbrzymie łoże. Zapewne nie miała pojęcia, w jakie kłopoty może się wpakować, ganiając za mężczyznami. Zwłaszcza jeśli rzuci się w oczy jakiemuś psycholowi.

Linc myślał o tym wszystkim, zmagając się z wielkim, gwarantującym szczęśliwe pożycie, materacem. Umieszczenie go w ramie wcale nie było takie łatwe. W końcu jednak zdołali tego dokonać.

- Sam mam duże łóżko, ale to jest jeszcze większe - mruknął Linc.

Tom pokręcił głową.

- To pewnie z powodu tych słupów - rzucił. - Poza tym ten pokój jest dosyć mały i dlatego wygląda tu jak Guliwer w kraju Liliputów. I tak ma szczęście, że dostała mieszkanie w starym budownictwie i ma wysoko sufit.

- Udało się! Hura!

Trudy podbiegła do łóżka, zrzuciła kapcie i wskoczyła na materac.

- Wspaniałe! - Zaczęła na nim podskakiwać. - Jest jeszcze lepsze niż myślałam!

Linc miał olbrzymią ochotę skoczyć za nią, ale tylko odwrócił głowę. Jeśli on, przy całym, swoim opanowaniu, tak reaguje na Trudy, to co zrobi ktoś, kto ma mniej skrupułów? Nie chciał nawet o tym myśleć. Łóżko stanowiło jasny i oczywisty sygnał. Jeśli w przyszłości zdecyduje się zaprosić faceta na kawę, to nie powinna oczekiwać, żeby na tym poprzestał. Linc zaryzykował kolejne spojrzenie w stronę łóżka. Trudy siedziała po turecku na jego środku. Wciąż wyglądała bardzo pociągająco, ale przynajmniej jej biust nie falował już w rytm podskoków.

- Dziękuję za pomoc - zwróciła się do obu mężczyzn. - To łóżko jest cudowne!

- Nie ma za co - rzekł szarmancko Linc. Trudy odwróciła się w stronę okna.

- Tak jak myślałam! Widać stąd drzewa w Central Parku. A poza tym będę widziała światła i zawsze będę pamiętać, że jestem w Nowym Jorku.

- Tak jak chciałaś - podchwyciła Meg, a potem spojrzała na zegarek i zawołała. - Ojej! Tom, musimy już iść.

Linc wpadł w panikę. Nie chciał pozwolić im odejść. Wolał nie zostawać sam na sam z Trudy. Tom wytrzeszczył oczy na żonę.

- Gdzie jedziemy?

- Nie pamiętasz? Koleżanka z pracy obiecała pożyczyć mi prawdziwą drewnianą kołyskę. Musimy ją odebrać przed trzecią.

- Ja też już pójdę - dodał szybko Linc. - Mam ważne...ee...

- To miało być dzisiaj? - zdziwił się jeszcze bardziej Tom. - Myślałem, że dopiero jutro.

Meg pogładziła go delikatnie po barku.

- I co ty byś beze mnie zrobi? Wszystko by ci się pomieszało! Weź nasze kurtki, dobrze, kochanie? Linc, nie musisz się wcale spieszyć.

Trudy zaczęła znowu skakać po materacu.

- A może pomóc wam z tą kołyską? Po tym wszystkim, co dla mnie zrobiliście...

- Poradzimy sobie. - Meg nie pozwoliła jej skończyć. - Przykro mi tylko, że nie możemy zawiesić baldachimu. Wiem, że na to liczyłaś.

Tom zaczął rozpinać kurtkę, którą zdążył już włożyć.

- Zajmiemy się tym z Lincem. To zajmie najwyżej parę minut - stwierdził.

- Niestety, musimy się spieszyć - powiedziała kategorycznie Meg. - Wiesz, jaką Connie jest dziwaczką. Jeszcze nie da nam tej malowanej ręcznie kołyski. - Spojrzała znacząco na Linca. - Założę się, że poradzą sobie we dwójkę.

- Jesteś pewna, że to miało być dzisiaj? - wtrącił Tom, pocierając czoło. - Założyłbym się, że...

- Dzisiaj! - przerwała mu kategorycznie żona, a potem spojrzała raz jeszcze na Linca. - No i jak, poradzisz sobie?

- Nie ma takiej potrzeby - powiedziała Trudy. - Linc i tak bardzo mi pomógł. Baldachim może poczekać. Albo sama się nim zajmę.

Linc wyobraził sobie, jak balansuje na pudłach pełnych książek o seksie, a potem spada. W takiej sytuacji nie miałaby nikogo, kto by jej pomógł.

- Możecie iść - zwrócił się do Meg i Toma. - Zostanę, żeby założyć ten baldachim.

- To wcale nie jest konieczne. Spojrzał na Trudy i pokręcił głową.

- Żaden problem.

- Dobrze, to my idziemy - rzekł Tom i zapiął guziki przy kurtce.

Popchnął wózek w stronę drzwi.

- Jak byś czegoś potrzebowała, to dzwoń - rzuciła Meg do przyjaciółki.

- To na razie, do poniedziałku - Linc pożegnał przyjaciela.

- My też jesteśmy umówione na poniedziałek, prawda? - Trudy spytała wychodzącą Meg.

- Jasne. Na lunch.

Po chwili państwo Hennessy zniknęli za drzwiami.

Trudy wiedziała, że mogła się tego spodziewać. Przyjaciółka realizowała swój plan. Zostawiła ją razem z Lincem, w nadziei że zacznie między nimi iskrzyć.

I iskrzyło. Połączenie Linca ze wspaniałym łożem, które powoli ukazywało jej się w całym przepychu, bardzo działało jej na wyobraźnię. Jednak wciąż trwała w swoim postanowieniu, z którym zdradziła się przed Meg. Jeśli zdecyduje się na seks, to z kimś, kto nie wie, że pochodzi ze wsi.

- Myślę, że Meg zrobiła to specjalnie - odezwał się Linc.

- Ja też tak sądzę. Ale nie przejmuj się, nie mam względem ciebie żadnych planów.

Gdy tylko to powiedziała, zniknęło gdzieś całe zdenerwowanie. Od razu jej ulżyło.

- Tak? - Wyglądał na trochę rozczarowanego. - To dobrze, bo nie chcę...

- Wiem. Meg mówiła mi, że jesteś wolnym ptakiem. Ja też - dodała z uśmiechem.

Pomyślała, że wygląda bardzo pociągająco z tą swoją zawiedzioną miną. Omal się na to nie nabrała. Wszyscy w rodzinie wiedzieli, że mogą liczyć na jej czułe serce.

Linc chrząknął.

- Nie powiedziałbym, że jestem, hm, wolnym ptakiem - mruknął.

- Więc kim?

- Człowiekiem ostrożnym. Przynajmniej staram się nim być.

Jaka szkoda, że to powiedział. Mieszkańcy Virtue bardzo cenili sobie ostrożność. Sami byli aż do przesady ostrożni. Przyjeżdżając do Nowego Jorku, Trudy liczyła na coś innego. Odrobinę szaleństwa i brawury, których tak bardzo brakowało jej w rodzinnym miasteczku.

- Pewnie dlatego zostałeś moim opiekunem - westchnęła.

- Możliwe.

Trudy raz jeszcze pochyliła się nad materacem. Pomyślała, że uwielbia to łóżko. Było ono symbolem jej wolności i niezależności. Do diabła z ostrożnością i ostrożnymi ludźmi!

- A może jednak po to, żeby mnie uwieść?

Rozdział czwarty

Trudy z przyjemnością patrzyła, jak otwiera coraz szerzej usta. A potem jego wzrok spoczął na pudłach z książkami. Czyżby znał ich zawartość?

- Ale nie przejmuj się - rzuciła. - Wcale nie o to mi chodzi.

- Czemu nie? To znaczy, jasne, że nie. Przecież dopiero przyjechałaś. W ogóle się nie znamy. - Patrzył uporczywie w stronę książek.

W końcu zdecydowała się o to spytać.

- Zaglądałeś do środka?

- Nie. To znaczy tak. Używaliśmy tych pudeł przy zakładaniu szyn. Jedno spadło i musiałem potem pozbierać książki, które się wysypały - tłumaczył się jak uczniak.

- Dobrze, skoro masz się mną opiekować, to chciałabym postawić sprawę jasno. Przyjechałam do Nowego Jorku, żeby nasiąknąć atmosferą wielkiego miasta. To znaczy, że będę się spotykała z mężczyznami...

- Ale jeśli zaprosisz tutaj mężczyznę, takie łóżko będzie dla niego wyraźnym sygnałem - wtrącił Linc.

- Że chodzi mi o seks? To bardzo dobrze. Właśnie tego oczekuję od mężczyzn. Oczywiście, pomijając ciebie.

- To dobrze - rzekł podekscytowany. - Bo wątpię, żeby po tym, co tutaj zobaczą, mieli ochotę ograniczyć się do kawy. Nawet jeśli zmienisz zdanie.

- Nie zmienię. Bardzo rzadko zmieniam zdanie. Po to go tutaj zaproszę, żeby poszerzyć zakres moich seksualnych doświadczeń.

- Świetnie! Zresztą nie ma tu nawet mebli, więc nie moglibyście robić nic innego - ciągnął, jeszcze bardziej czerwony. - To przecież jasne!

- Linc, czy kochałeś się kiedyś na tylnym siedzeniu małego samochodu?

- Nie, ja...

- No jasne! Meg mówiła, że twoi rodzice są obrzydliwie bogaci. Ojej! Przepraszam, mam nadzieję, że cię nie obraziłam.

- Nie, wcale. Rzeczywiście są obrzydliwie bogaci. Prawdę mówiąc, nigdy nawet nie jeździłem małym autem, nie mówiąc już o uprawianiu w nim seksu.

- Nie masz czego żałować - zapewniła go z przekonaniem. - Seks powinien być przyjemny, ale w takich warunkach wcale nie jest. Można się uderzyć w głowę albo coś innego. W zimie jest zimno, a w lecie nie można otworzyć okna, bo zjedzą cię żywcem...

- Kto? Niedźwiedzie? - wpadł jej w słowo. - Nie wiedziałem, że w Kansas są niedźwiedzie.

- Nie, komary - wyjaśniła. - A poza tym, jest zawsze możliwość, że w kluczowym momencie pojawi się przedstawiciel prawa i zaświeci latarką przez szybę. Nie masz pojęcia, jakie to nieprzyjemne.

- Wyobrażam sobie.

- Właśnie dlatego kupiłam największe łóżko, jakie udało mi się znaleźć.

Przyglądał jej się przez dłuższy czas.

- Chciałem tylko, żebyś zdawała sobie sprawę z tego, jaki sygnał wysyłasz.

Miał urzekająco niebieskie oczy. Trudy raz jeszcze pożałowała, że poznała go tak wcześnie. Kto wie, co by było, gdyby spotkali się parę tygodni później... Uśmiechnęła się do niego. Meg miała rację, to miły i sumienny facet.

- Nie przejmuj się, Linc. Będę uważać, kogo wpuszczam do tego mieszkania. I wcale nie musisz mi pomagać z baldachimem. Pewnie masz jakieś plany na popołudnie.

- Nie ma sprawy. Chętnie ci pomogę. Gdzie jest ten baldachim?

- W tym płaskim pudle. Ale naprawdę mogę to zrobić sama. Wolałabym zachować cię na noc.

Rozkaszlał się gwałtownie.

- Słu... słucham?

Poczuła się nagle jak idiotka.

- Chciałam powiedzieć, że chętnie bym się z tobą wybrała do jakiegoś klubu. Ale pewnie jesteś już umówiony, prawda? - spytała smutno.

- Nie, nie jestem. Możemy gdzieś wyskoczyć.

- Mówisz poważnie?! Hura!

Z jakichś powodów Meg i Tom nie zwrócili uwagi na to, że będzie to jej pierwszy weekend w Nowym Jorku, a ona nie chciała im o tym przypominać. A może Meg liczyła na to, że Linc ją gdzieś zaprosi, co właśnie się stało.

Prawdę mówiąc, było jej wszystko jedno, kto ją dzisiaj zaprasza. Nie chciała po prostu siedzieć w domu. Wolała przejść się po Broadwayu czy wejść na drinka do jakiegoś klubu jazzowego. Albo przejechać się windą na szczyt Empire State Building. Oczywiście pod warunkiem, że Linc nie uzna tego za zbyt prowincjonalną rozrywkę.

- Na co masz ochotę?

- Na wszystko! - Już nie mogła się doczekać. - Na kluby muzyczne, kabarety... I założę się, że koło centrum Rockefellera jest czynna ślizgawka.

- Czy chciałabyś zobaczyć coś na Broadwayu? Zastanawiała się nad tym przez chwilę.

- Tak, ale nie dzisiaj. Zajęłoby to za dużo czasu. Poza tym na pewno nie dostalibyśmy biletów na nic naprawdę ciekawego.

- Nie przejmuj się, mogę załatwić bilety.

- I zapłacisz za nie jak za zboże. Nie, dziękuję. Zabrakłoby mi pieniędzy na inne rozrywki.

- Wcale nie chciałem, żebyś za nie płaciła. Nagle zrozumiała, że mają jeszcze jedną sprawę do omówienia.

- Posłuchaj, to bardzo miło z twojej strony, ale wolę płacić za wszystko sama. Latami oszczędzałam, żeby mieć pieniądze na różne przyjemności. Jeszcze w Kansas wymieniłam w banku dziesięć słoików bilonu na szeleszczące banknoty. Jeśli nie będę szalała, powinno mi na długo wystarczyć.

- Przecież to nie ma sensu - zaprotestował. - Ja będę płacił za rozrywki, a ty kup sobie jakieś meble albo coś, czego potrzebujesz.

Skrzyżowała ręce na piersi. Nie chciała, żeby ktoś, kogo znała zaledwie od półtorej godziny, mówił jej, co ma, a co nie ma sensu.

- Chodzi mi o to, żeby mieć jakąś przyjemność z mieszkania w Nowym Jorku. Mam już mebel, który jest mi do tego potrzebny. Być może oszczędzanie jest dla kogoś takiego jak ty pozbawione sensu, ale ja miałam przy tym wielką frajdę. A będę miała jeszcze większą, kiedy wydam pieniądze właśnie tak, jak to sobie zaplanowałam.

- Ale...

- I tak wiele dla mnie zrobiłeś, poświęcając mi czas, który mógłbyś przeznaczyć na randki. To ja powinnam za ciebie płacić. I naprawdę zamierzam...

- Nawet o tym nie myśl. Robię to dla moich przyjaciół, a nie po to, żeby się przy okazji nachapać.

- No dobrze - zgodziła się, przyznając w duchu, że trochę przesadziła.

Podobał jej się jego zdecydowany ton. Linc nagle wyprostował się, a jego oczy błysnęły gniewnie. Nareszcie zobaczyła, że ma przed sobą nie tylko kogoś miłego, ale faceta z klasą.

Niestety, on pewnie uważał ją za prowincjonalną gęś. I było już za późno, żeby to zmienić. Cóż, stało się. Ale nie może mu pozwolić, by zawiesił baldachim. Może kiedy zobaczy skończone łoże, uzna je za zupełnie nową jakość, mimo że sam pomagał je składać?

- Jeśli mamy dziś wyjść, to muszę wziąć długą kąpiel - powiedziała. - Zostawmy więc ten baldachim.

- Lepiej od razu załatwić wszystko - stwierdził.

- Potem będziesz miała spokój.

- To nieważne. - Machnęła ręką. - I tak chyba nikogo dzisiaj tu nie zaproszę.

Linc zgrzytnął zębami.

- Oczywiście! Musimy ustalić jeszcze jedną zasadę. Jeśli ze mną wychodzisz, to również ze mną wracasz, jasne?

- Tak, oczywiście. To, że jestem z małego miasteczka, wcale nie znaczy, że nie wiem, jak się zachować. Jeśli spotkam jakiegoś fajnego chłopaka, to po prostu wymienimy się telefonami. A jak spyta o ciebie, to powiem, że jesteś gejem.

- Co takiego?!

- Nie chciałabym, żeby sobie pomyślał, że chodzę z tobą i jednocześnie kombinuję z kim innym na boku. Jestem porządną dziewczyną!

Linc miał co do tego pewne wątpliwości.

- Wobec tego powiedz, że jestem twoim bratem lub kuzynem. - Przeszył ją swymi błękitnymi oczami.

- Nowy Jork jest mniejszy niż przypuszczasz.

- Nie wyglądamy na kuzynów - protestowała słabo.

- Wszystko jedno. Nikt nie zwróci na to uwagi.

- Dobrze, jeśli uważasz, że tak będzie lepiej - zgodziła się w końcu.

Linc westchnął i zaczął rozcierać sobie szyję.

- Wiesz co, wcale mi się nie podoba, że masz zamiar wymieniać się numerami telefonów. Czuję się trochę tak, jakbym był alfonsem.

Patrzyła na niego przez chwilę.

- Więc może powinniśmy dać sobie spokój? Meg na pewno zrozumie, jak jej powiem, że do siebie nie pasujemy. A ty będziesz miał spokój. Meg zna moje zwariowane pomysły, więc wszystko i tak będzie na mnie.

Potrząsnął głową.

- Nie, w tej chwili już nie chodzi o to, żeby nie zawieść Meg. Nie mogę pozwolić; żebyś sama zaczęła buszować po Nowym Jorku. I tylko nie mów mi, że zostaniesz w domu, bo i tak ci nie uwierzę.

- Rzeczywiście chcę się zabawić - przyznała. - Przyjechałam tu późno w czwartek, a cały piątek spędziłam w mojej przyszłej pracy. A potem Meg i Tom zabrali mnie do siebie, więc nie mogłam nigdzie pójść. Nawet tutaj, bo jeszcze nie było moich bagaży.

- Proponuję kompromis. - Włożył ręce do kieszeni dżinsów.

- To znaczy? - spytała, podziwiając jego wysportowaną sylwetkę. Musiała przyznać, że Linc Faulkner mógł być przedmiotem marzeń niejednej kobiety.

- Musisz obiecać, że tego wieczoru nie będziesz flirtować i rozdawać na prawo i lewo swoich wizytówek. A ja pokażę ci parę miłych miejsc i przy następnej okazji będziemy mogli renegocjować warunki.

- Załatwione - odparła. - Nie mam żadnych wizytówek.

To nie był wcale taki zły pomysł. Nie powinna żądać od razu zbyt wiele.

- Dobra, więc przyjadę po ciebie o ósmej.

- Będę czekać.

Umówił się z nią na ósmą! Jeszcze jeden dowód na to, że znajdowała się w dużym mieście. W Virtue randki zaczynały się zwykle dużo wcześniej. Kończyły się też wcześniej, ponieważ wszystkie lokale, nie wyłączając kina, zamykano równo o dziesiątej. Jeśli chciało się wrócić do domu później, było jasne, że chodzi o seks. O dziewczynie, której zdarzało się to częściej, natychmiast zaczynano mówić jak o nimfomance.

- Masz ciepłą kurtkę?

- Jasne. - Skrzywiła się na myśl o jedynej kurtce, którą przywiozła z Virtue.

- Świetnie. To na razie, do ósmej. - Wziął swoją kurtkę do ręki i uśmiechnął się do Trudy.

Po chwili miała już przed sobą tylko zamknięte drzwi.

Pięć godzin później Linc zatrzymał taksówkę i podał kierowcy adres Trudy. Całe popołudnie spędził na szczegółowym przygotowywaniu planów dzisiejszej wyprawy. Nieczęsto zdarzało mu się pokazywać swoje ulubione miasto komuś takiemu jak Trudy, kto całe życie spędził gdzieś na odludziu, ze stadami komarów atakującymi wszystko, co się rusza.

Teraz, kiedy wreszcie udało im się ustalić zasady, miał olbrzymią ochotę na wspólny wieczór. Nie miał pojęcia, że jest aż tak znudzony swoimi przyjaciółkami, po których zwykle mógł się spodziewać tego samego. W czasie paru godzin spędzonych u siebie mógł spokojnie przeanalizować swoją sytuację. Trudy, w zestawieniu ze swoim olbrzymim łożem, zrobiła na nim naprawdę wielkie wrażenie. Nigdy jeszcze nie widział nikogo tak seksownego.

Jaka szkoda, że Trudy jest najlepszą przyjaciółką Meg! Inaczej wiedziałby, jak wykorzystać tę znajomość. Krótko, ale intensywnie. A tak ma związane ręce, nie mówiąc o innych częściach ciała.

Taksówka zatrzymała się przed blokiem Trudy. Sprawdził, czy wciąż ma w kieszeni kartkę z planem dzisiejszego wieczoru, i poprosił taksówkarza, żeby na niego zaczekał. Wiedział, że jeśli licznik będzie cały czas bił, to spędzi mniej czasu z Trudy w jej mieszkaniu z łożem wielkości połowy stanu Kansas.

Pojechał rozklekotaną windą, chociaż wydawało mu się, że schodami byłoby szybciej. Jednak do ósmej zostały jeszcze trzy minuty. Spodziewał się, że Trudy jest już gotowa i od ładnego kwadransa czeka na niego przy drzwiach w zapiętej pod szyję kurtce.

W końcu winda dociągnęła się na żądane piętro. Linc wysiadł i jak na skrzydłach podbiegł do drzwi Trudy. Zadzwonił do nich już po raz drugi tego dnia. Za pierwszym razem był znudzony i trochę zły na Meg, że go w to wpakowała. Ale teraz po prostu nie mógł się doczekać, kiedy znowu zobaczy Trudy.

To dlatego, że mam jej tyle do zaoferowania, pomyślał. Nie tłumaczyło to jednak tego, że serce biło mu przyspieszonym rytmem.

Tak jak się spodziewał, otworzyła mu od razu po pierwszym dzwonku. Nie włożyła jednak kurtki. W ogóle niewiele na sobie miała. Jej minispódniczka bardziej odsłaniała niż zasłaniała nogi, które wyglądały lepiej niż na zdjęciach z wesela, a obcisły sweterek podkreślał obfitość biustu i kruchość dziewczęcej talii. Zapewne mógłby ją objąć dwiema rękami.

Cóż, Trudy wyglądała na... gotową do akcji. Linc z trudem złapał powietrze.

- Wejdź, proszę. - Złapała go za rękę. - Pokażę ci łóżko.

Wcale nie chciał go zobaczyć. Trudy powinna czekać na niego ubrana, tak żeby mogli od razu wyjść. Tymczasem ona ciągnęła go w głąb pogrążonego w półmroku mieszkania i to w stronę łóżka.

Na parapecie oraz pudłach, z których zrobiła sobie tymczasowe stoliki nocne, paliły się świece. Było to jedyne oświetlenie, które sprawiało, że pokój wyglądał ciepło i tajemniczo. Na tym tle stało monumentalne łoże Trudy. Aż otworzył usta, widząc je w całej okazałości.

Więc jednak udało jej się założyć baldachim! Materiał zasłonił metalowe elementy. Łóżko wyglądało teraz jak baśniowe posłanie z „Baśni z tysiąca i jednej nocy". Wewnątrz piętrzyły się poduszki. Satynowa kołdra była lekko odchylona, jakby zapraszała do środka.

- Co o tym myślisz?

Myśleć? Jaki mężczyzna zdobyłby się na myślenie w obliczu tego perwersyjnego cudu? Mógł na to jedynie zareagować, ale miał nadzieję, że ta reakcja pozostanie niezauważona między fałdami jego rozpiętego skórzanego płaszcza.

- No cóż... - zaczął, a potem znowu chrząknął, żeby oczyścić gardło.

Jednocześnie popełnił błąd i spojrzał w jej stronę. Trudy pochylała się właśnie nad świecami, które zaczęły kapać na pudła, co podkreślało jeszcze jej niezwykle seksowne kształty.

- Coś ci się nie podoba? - spytała zaniepokojona. - Co takiego?

- Nie, nic takiego. - Wszystko mu się tu podobało. I to aż za bardzo. - To piękne łoże.

Trudy od razu się rozpromieniła.

- Chciałbyś się na nim położyć? Możesz nawet wygnieść prześcieradło.

Czy rzeczywiście jest tak naiwna, żeby prosić go o to z czystej radości? Może tak. Może nie. Linc przez chwilę szukał jakiejś wymówki. Wydawało mu się, że nawet coś ma, ale nie mógł sobie przypomnieć, co to takiego. Dopiero po większym wysiłku znalazł w końcu odpowiedź. Taksówka! Trudy tak go oczarowała, że zupełnie zapomniał o czekającej na nich taksówce.

Z ulgą poinformował ją o tym fakcie.

- Ojej, powinieneś od razu powiedzieć. - Zabrała się pospiesznie do gaszenia świec. - Wezmę tylko plecaczek i możemy lecieć.

Trudy pośpieszyła do pomieszczenia, które miało być jej sypialnią, a stało się teraz czymś w rodzaju garderoby. Wynurzyła się stamtąd z małym plecaczkiem, który zaczęła zakładać, prezentując wspaniały biust. Linc poczuł, że jest chory z pożądania.

Wiedział, że powinien jak najszybciej wydostać się z tego mieszkania. Tylko to mogło zagwarantować mu spokój. Chciał uciec od łóżek, które wyglądały jak wyrafinowane narzędzia pokusy, i świateł, które potrafiły przeistoczyć zwykłą dziewczynę w księżniczkę. Wreszcie znaleźli się za drzwiami. Trudy zamknęła je i zdjęła plecaczek, żeby schować klucz. Kiedy znowu zaczęła go zakładać, Linc spojrzał w stronę windy.

Rozdział piąty

Stojąc w windzie, Trudy popatrywała z zazdrością na skórzany płaszcz Linca. Wyglądał w nim niezwykle tajemniczo. Niczym prawdziwy szpieg. Niestety, płaszcz musiał kosztować majątek. Mimo to zdecydowała, że kupi sobie taki za pierwszą pensję. Będzie się w nim prezentować naprawdę elegancko i, co ważniejsze, nikt nawet nie pomyśli, że jest ze wsi. Aż zadrżała na myśl o tym.

- Nic dziwnego, że jest ci zimno - stwierdził.

- Przecież nie włożyłaś kurtki. Jak mogłem tego nie zauważyć?!

Winda stanęła. Jej drzwi otworzyły się powoli. Linc jeszcze raz wcisnął trójkę.

- Musimy wrócić po coś ciepłego - powiedział.

- Bardzo dzisiaj zimno na dworze.

- Nie potrzebuję kurtki.

Wcisnęła parter, ale już było za późno. Winda zaczęła posuwać się wolno w górę.

- Nie wygłupiaj się! Nie możesz tak wyjść! Na te słowa wywróciła oczami.

- Nie po to wyjechałam z domu, żeby wdawać się w podobne dyskusje. Po prostu nie potrzebuję i już. Mam dwadzieścia sześć lat i wiem, co robię!

Winda zatrzymała się na jej piętrze. Linc spojrzał na nią znacząco.

- Popatrz na siebie. Zachorujesz, jak wyjdziesz w samych rajstopach na taki ziąb. Popatrz na mnie. Mam na sobie spodnie, koszulę z długim rękawem, marynarkę i płaszcz. Spódniczka mini i ten skąpy sweterek nie ochronią cię przed zimnem!

Zrobiło jej się przyjemnie, że zauważył jej strój. Tylko czy zrobił on na nim odpowiednie wrażenie?

- Potrzebna jest ci długa, ciepła jesionka - dodał Linc jakby na potwierdzenie jej domysłów.

- Ale ja nie mam jesionki.

- Mówiłaś coś o kurtce. To naprawdę konieczne. Nikt nie przyjeżdża do Nowego Jorku w styczniu bez czegoś ciepłego - stwierdził na koniec.

- Owszem, mam kurtkę. Okropną, pomarańczowo - niebieską, z obrzydliwym zamkiem błyskawicznym. Już wolałabym wyjść nago!

Zagryzł wargi, ale Trudy zauważyła drżenie kącików jego ust. Z przerażeniem zrozumiała, że powstrzymuje się od śmiechu. Zaczęły się sprawdzać jej najgorsze przewidywania. Facet z miasta uważał za zabawne to, iż woli sobie odmrozić tyłek niż pokazać się w Nowym Jorku w swojej pomarańczowo - niebieskiej kurtce.

Drzwi wciąż były otwarte, a ona myślała tylko o ucieczce.

- Wiesz co, tak naprawdę wcale nie chcę dzisiaj wychodzić - rzuciła, wyskoczywszy na korytarz.

- Dzięki, że to zaproponowałeś, ale jestem wyczerpana. Idę spać. To na razie.

Dogonił ją jeszcze przed drzwiami i złapał za ramię.

- Zaczekaj!

Znowu ciarki przebiegły po plecach Trudy, ale tym razem słabiej. Nie może jej przecież podniecać ktoś, kto się z niej śmieje w duchu. Linc pewnie uważa, że jej wspaniałe łoże też jest żałosne. Wiadomo, dziewczyny ze wsi mają taki okropny gust. Pewnie dlatego bez przerwy chrząkał. Żeby nie wybuchnąć śmiechem!

- Jeśli chodzi ci o tę kurtkę, to...

- Wcale nie chodzi mi o kurtkę. - Omdlewającym gestem złapała się za czoło. - Mam straszną migrenę.

To była niemal prawda. Na myśl o kurtce zaczynała ją boleć głowa.

- Pewnie masz u siebie jakąś aspirynę. - Wciąż trzymał ją za ramię. - Chodź, poszukamy.

Kiedy tak szli korytarzem, poczuła nagłe wyrzuty sumienia.

- Wcale nie boli mnie głowa - przyznała się.

- Chodzi o tę kurtkę. Wiem, że to głupie, ale jest naprawdę okropna. Powinnam była pomyśleć wcześniej o czymś porządnym na mróz, ale... tego nie zrobiłam. A teraz nie mogę sobie na to pozwolić. Wiesz, to łóżko... Pewnie sobie myślisz, że jest pretensjonalne.

- Nie, nie myślę.

- Podoba ci się? - spytała z nadzieją, zastanawiając się, czy zauważył, że zaczął gładzić kciukiem jej ramię. Pewnie robił to mechanicznie. - Wcale się nie obrażę, jak mi będziesz mówił, co robię źle. Dopiero przyjechałam i minie trochę czasu, zanim nabiorę wielkomiejskiego sznytu. Poza tym, muszę mieć pieniądze, żeby kupić sobie coś tak fajnego jak ten twój skórzany płaszcz. Jak będę szła szybko, to na pewno nie zmarznę.

Zamrugał oczami i spojrzał na swój płaszcz.

- Podoba ci się?

- Bardzo. Od razu widać, że należy do kogoś z dużego miasta.

- To upraszcza sprawę. - Zatrzymał się i zaczął ściągać płaszcz.

- Daj spokój! - Złapała poły płaszcza. - Nie zdejmuj go!

Pokiwał głową.

- Rozumiem. Boisz się, że będziesz głupio wyglądać. - Przyjrzał się uważnie płaszczowi. - Powinien pasować na długość, bo sięga mi tylko do kolan, ale musiałabyś podwinąć rękawy.

- Wcale się tego nie boję - powiedziała, zachwycona miękkością skóry i miłym satynowym podbiciem.

Płaszcz wyglądał na cienki, ale był chyba jednocześnie bardzo ciepły. A poza tym, było widać, że musiał kosztować majątek.

- Więc weź go. - Wyswobodził się z niego ostatecznie i podał jej uprzejmie.

Zacisnęła dłonie, żeby się oprzeć pokusie.

- To niczego nie rozwiązuje. Teraz tobie będzie zimno. Moja kurtka na pewno by ci się nie spodobała.

- Obrzuciła wzrokiem jego markowe ubranie. - Zresztą i tak jest na ciebie za mała.

- Żaden problem. Zatrzymamy się na chwilę w moim mieszkaniu i wezmę sobie coś innego. Przy okazji pokażę ci ten stolik do gry i krzesła. No, zdejmij plecak i przymierz ten płaszcz.

Poddała się bez dalszych protestów. Wcześniej zdjęła plecaczek i położyła go na podłodze. Linc włożył na nią ciepły, pachnący drogą wodą kolońską płaszcz.

- Zupełnie nieźle. Pozwól jeszcze, że podwinę ci rękawy - stwierdził.

Wysunęła do przodu ręce i zamknęła oczy, by lepiej poczuć fizyczny kontakt z Lincem. Na pewno byłby wspaniałym kochankiem. Uważnym i czułym. Domyślała się tego, widząc jak ostrożnie zajmuje się płaszczem.

Wolałaby, żeby to nią zajął się w ten sposób.

- Dobrze, zawiąż pasek, weź plecak i idziemy. Otworzyła oczy i zauważyła, że patrzy na nią z dziwną czułością. Znowu poczuła ciarki na plecach. Teraz wiedziała, że byłby nie tylko zręcznym, ale i czułym kochankiem.

Linc wziął ją pod rękę i ponownie ruszyli do windy.

Kiedy wyszli na zewnątrz, poczuła zimny wiatr na twarzy. Linc miał rację. Bez wierzchniego okrycia zmarzłaby na kość. Jej poczucie winy pogłębiło się jeszcze, kiedy zobaczyła żółtą taksówkę zaparkowaną przed domem.

- Zapłacę połowę za taksówkę - rzuciła jeszcze, chcąc przekrzyczeć zgiełk uliczny.

Otworzył drzwiczki samochodu i pomógł jej wsiąść do środka.

- Zastanowię się jeszcze - odezwał się tuż przy jej uchu, tak że poczuła jego ciepły oddech na skórze.

Owładnęła nią nagła fala ciepła, ale pomyślała, że specjalnie powiedział jej to do ucha, żeby uniknąć krzyków, które w Nowym Jorku są pewnie nie na miejscu. Znowu zrobiło jej się przykro.

Linc wsiadł z drugiej strony i podał taksówkarzowi swój adres. Ruszyli z piskiem opon. Trudy aż zacisnęła pięści z emocji. Właśnie czegoś takiego się spodziewała, obejrzawszy setki filmów z Nowym Jorkiem w tle. Wokół nich wirował Manhattan. Linc wyjął z kieszeni telefon komórkowy i wystukał jakiś numer. Trudy czuła się tak, jakby nagle znalazła się w jakimś nierzeczywistym śnie. Z rozmowy wywnioskowała, że Linc zamawia właśnie stolik. Zamawia stolik! Do głowy jej nie przyszło, że można jeść kolację o godzinie ósmej. Podciągnęła rękaw płaszcza i spojrzała na swój zegarek. A w zasadzie ósmej trzydzieści.

- Mam nadzieję, że nie jesteś głodna - powiedział, chowając telefon. - Przesunąłem naszą rezerwację na dziewiątą.

- Nie, nie - rzuciła, szczęśliwa, że nie powiedziała mu o kanapkach, które zamówiła i zjadła ponad godzinę temu.

- Gdzie pojedziemy? - Miałaby ochotę na coś znanego, jak „21" czy „Elaine's", chociaż wiedziała, że nie bardzo może sobie na to pozwolić.

- Do małej tajskiej restauracji. Cieszy się niezłą opinią. Zwłaszcza zupa z palczatki cytrynowej jest naprawdę boska.

- Cudownie!

- Na pewno ci się spodoba. Właścicielem jest jeden z moich klientów. Niedawno udało mi się dobrze zainwestować jego pieniądze i od tego czasu nalega, żebym przyjechał do niego z sympatią. Wszystko jest za darmo.

Spojrzała na niego uważnie, zastanawiając się, czy nie wymyślił tej historyjki specjalnie na jej użytek.

- Czyżbyś nie chciał, żebym płaciła?

- Mówię prawdę. - Jego zęby zalśniły w półmroku.

- Jednak przyznaję, że specjalnie ją wybrałem, żeby zaoszczędzić ci wydatków. Wiem, że zależy ci na tym, żeby płacić za siebie, ale nie masz pojęcia, ile mogą kosztować miejskie rozrywki.

Już to, że mogła siedzieć koło niego, wdychać zapach jego wody kolońskiej i patrzeć na tajemniczy uśmiech, było większą rozrywką niż wszystkie wieczorne wypady z chłopakami z Virtue. Trudy miała zamiar spędzić ten wieczór najprzyjemniej jak to możliwe, nie przejmując się rachunkiem za taksówkę.

- Wobec tego powinieneś tam zabrać kogoś innego - dodała po chwili. - Na prawdziwą randkę.

- To jest prawdziwa randka.

- Och! - Jak to miło, że to powiedział.

- Poza tym chciałem się tam wybrać z kimś, kto by to docenił. Większość kobiet uznałaby to za jeszcze jeden posiłek w jeszcze jednej tajskiej restauracji.

- Ja go na pewno tak nie potraktuję - obiecała solennie.

Miała nadzieję, że nie podadzą im ośmiornicy albo czegoś równie dziwacznego. Nie wiedziała też, czy przypadkiem nie dostanie sushi, co mogło oznaczać kłopoty. Zdecydowała jednak, że zje wszystko, nawet gdyby postawiono przed nią talerz robaków.

- To tutaj.

Wyjrzała przez okno i wstrzymała oddech. Przed budynkiem, w którym mieszkał Linc, stał portier.

- Coś się stało?

- Nie, nic. - Uśmiechnęła się do niego. - Wszystko w porządku.

Linc stwierdził, że sytuacja staje się coraz bardziej niebezpieczna. Trudy zaczynała mu się naprawdę podobać. Pomagając jej wysiąść, raz jeszcze miał okazję stwierdzić, że prezentuje się bardzo korzystnie w jego płaszczu. Wysiadając, odsłoniła aż oba kolana, a on poczuł nagłą erekcję. Co się, u licha, z nim dzieje?! Czy to dlatego, że widział u niej te wszystkie książki o seksie? A może dlatego, że jego ostatni romans skończył się dwa miesiące temu, kiedy to nagi zasnął przy partnerce, znudzony jej monologiem na temat ciuchów?

Trudy też lubiła mówić o ubraniach, ale wcale nie wydawała mu się nudna. Słuchał jej z niemal taką samą przyjemnością, z jaką na nią patrzył. I teraz, kiedy wysiedli, podał jej rękę, czując, że jest to najlepsza rzecz, jaką może zrobić. Nigdy wcześniej się nad tym nie zastanawiał, ale teraz uświadomił sobie, że niektóre kobiety potrafią trzymać mężczyzn za rękę. Na przykład Trudy - ściskała go mocno, ale nie za mocno, tak że wyczuwał całą powierzchnię jej dłoni. Był to uścisk osoby poddanej, ale też partnerki...

Czy tak również uprawiałaby seks? Czy potrafiłaby przejąć inicjatywę, gdyby to było potrzebne? Instynktownie czuł, że umiałaby wszystko, a nawet jeszcze więcej.

Linc przywitał się ze stojącym przy drzwiach Ernestem, a następnie wskazał Trudy przejście do obszernego wnętrza.

- Prawdziwy portier - szepnęła z namaszczeniem.

- Nigdy nie byłam w domu z portierem.

- To bardzo miły facet - poinformował Linc. - Jego córka stara się zrobić karierę jako tancerka na Broadwayu.

- Popatrz na tę windę. Mogę się cała przeglądać w tych mosiężnych drzwiach. Czy ktoś je codziennie poleruje?

- Być może nawet dwa razy dziennie.

Linc wiedział to, ponieważ pomoc w domu rodziców bez przerwy polerowała klamki i metalowe okucia od drzwi. Chciało mu się śmiać, kiedy przypomniał sobie obawy sprzed paru dni. Nowe partnerki przestały go obchodzić. Miał wrażenie, że lata seksualnej potencji ma już za sobą. Teraz wystarczyło, że spojrzał na Trudy i już czuł ciężar w spodniach.

- Chciałabym kiedyś kochać się w takiej windzie - wypaliła Trudy.

- Naprawdę?

- A sam próbowałeś?

- Nie. - Musiał przyznać, że nie próbował wielu rzeczy.

- To pewnie dlatego, że jesteś przyzwyczajony do windy - rzekła, kiwając głową. - Tak jak inni mężczyźni w mieście. Muszę się od ciebie uczyć, żeby, kiedy naprawdę zacznę chodzić na randki z facetami, nie wyjść na ostatnią wiochę.

- Więc to nie jest dla ciebie randka - mruknął, trochę urażony tą uwagą.

- Coś ty, to się nie liczy. Przecież dopiero tu przyjechałam. Musisz niestety liczyć się z tym, że jestem trochę nieokrzesana. Ale za jakiś tydzień lub dwa będę już taka jak inne dziewczyny z miasta!

Tylko nie to, jęknął w duchu. Nic jednak nie odpowiedział.

Na szczęście drzwi windy otworzyły się i wyszli na zewnątrz. Nie musiał nic mówić. Nie musiał też zastanawiać się, dlaczego Trudy nie chciała zacząć swych miłosnych przygód właśnie od niego.

Rozdział szósty

- Naprawdę się cieszę, że zdecydowałeś się mną opiekować - powiedziała Trudy, kiedy zbliżyli się do drzwi mieszkania Linca. - Meg wiedziała, co robi.

- Miło mi, że mogę ci pomóc. - Otworzył drzwi i wskazał gestem wnętrze mieszkania. - Proszę.

Weszła do przedpokoju, w którym zobaczyła niewielką marmurową figurkę, stojącą na zabytkowym stoliku. Była to naga kobieta z odrzuconą do tyłu głową. Jej włosy trzepotały na niewidzialnym wietrze. Mimo że nic na sobie nie miała, wyglądała na odważną i pewną siebie. Nikt w Virtue nie zdecydowałby się na pokazywanie czegoś takiego w swoim domu. Co do tego Trudy nie miała żadnych wątpliwości.

Wskazała figurkę.

- Bardzo ładna.

- Mnie też się podoba. Kupiłem ją w czasie pobytu w Paryżu. Ta rzeźbiarka nie jest jeszcze zbyt dobrze znana, ale myślę, że będzie sławna.

Przeszedł obok, zmierzając do najbliższych drzwi. Trudy położyła rękę na piersi.

- W czasie pobytu w Paryżu? To takie eleganckie! Też będę musiała tam pojechać.

- Przed czy po odbyciu stosunku w windzie? - Otworzył drzwi, za którymi znajdowała się niewielka garderoba.

Stał odwrócony plecami, więc nie mogła dostrzec jego miny.

- Chyba się ze mnie nie nabijasz, co?

- Nie. - Zdjął szarą, wełnianą jesionkę z drewnianego wieszaka. - Po prostu nie spotkałem dotąd osoby, która miałaby aż tyle różnych planów.

- To dlatego, że nie znasz nikogo, kto mieszkałby na wsi albo w małym miasteczku.

- Tak, trudno mi to sobie wyobrazić - przyznał, przymierzając jesionkę.

Trudy aż otworzyła usta, widząc jak zapina posrebrzane guziki. Uwielbiała patrzeć na dobrze ubranych mężczyzn. Może dlatego, że w Virtue nikt praktycznie nie nosił skórzanych płaszczy czy wełnianych jesionek. Wszyscy woleli ciepłe, pikowane kurtki.

Gdyby planowała z nim flirt, mogłaby zacząć właśnie teraz. W chwili gdy oboje byli tak wielkomiejsko, wspaniale ubrani. Nie miała jednak takich planów.

Linc podszedł do niej.

- Możemy już iść?

- Przecież miałeś pokazać mi stolik do gry i krzesła.

- A, prawda. - Wskazał jej wykończone łukiem przejście, a sam zaczął rozpinać jesionkę. - Przejdź tędy. Trzymam te rzeczy w sypialni.

Boże, w sypialni, pomyślała. Przeszli szybko przez salon, w którym dostrzegła jeszcze więcej antyków. Domyśliła się, że są bardzo cenne. Wyglądały też na zadbane. Brąz mieszał się tu z ciemną czerwienią. Niektóre okna sięgały aż do podłogi. Rozpościerał się stąd wspaniały widok na dużą część Manhattanu. Jednak pomieszczenie wyglądało tak, jakby nikt z niego nie korzystał. Nawet kominek sprawiał takie wrażenie, jakby w nim nie palono.

Przeszli do sypialni, która wyglądała równie nieskazitelnie. Na szczęście dostrzegła leżącą grzbietem do góry książkę, która nadawała pomieszczeniu jakiś bardziej ludzki charakter. Zaciekawiona przeczytała tytuł: „Strategie rynkowe nowego tysiąclecia". Szkoda, że nie romans albo coś jeszcze bardziej erotycznego.

No, ale przynajmniej dobrze mu się przy tym zasypia, pomyślała.

- Spotkałeś ją? - - spytała. - To znaczy, tamtą rzeźbiarkę.

- Taa... owszem - odparł, rzuciwszy jesionkę na łóżko.

Z nonszalanckiego sposobu, w jaki to powiedział, domyśliła się, że z nią spał. Położyła na pościeli plecaczek i zdjęła płaszcz. Jeśli on się rozebrał, nie miała zamiaru pozostawać w tyle. Zresztą musiała przyznać, że w mieszkaniu było bardzo ciepło.

Przynajmniej tak jej się wydawało. Zwłaszcza gdy patrzyła ukradkiem na jego szerokie bary i szczupłą sylwetkę.

- Czy... czy była miła? Ta rzeźbiarka - dodała po chwili, ponieważ patrzył na nią, nie bardzo wiedząc, o co jej chodzi.

- A, rzeźbiarka - powtórzył. - Tak, bardzo miła.

Linc otworzył drzwi do kolejnej małej garderoby i zapalił w niej światło. Znajdowała się tu głównie bielizna, koszule i spodnie.

Linc dał nurka gdzieś głębiej, próbując odszukać stolik i krzesła, ona tymczasem zaczęła się rozglądać po sypialni. Dałaby wiele, żeby móc widzieć to, co widziały te ściany. Wiele mogłaby się wówczas dowiedzieć o seksie w wielkim mieście.

W powietrzu wciąż czuła zapach wody kolońskiej Linca. To wystarczało, żeby pobudzić jej wyobraźnię. Gdy zamykała oczy, widziała nagą siebie i Linca na jego wielkim łóżku. Ale kiedy je otworzyła, obraz zniknął.

Przede wszystkim, przy łóżku Linca nie było baldachimu, a pościel wydawała się pozbawiona jakichkolwiek aluzji do seksu, jakby ten mebel miał służyć wyłącznie do spania. Co gorsza, na stoliku obok stał laptop, który już zupełnie nie kojarzył się jej z erotyzmem.

Na krześle obok wisiało kilka krawatów, jakby ich właściciel nie mógł się zdecydować przed wyjściem, który wybrać. Podeszła do nich i dotknęła dłonią gładkich jedwabnych powierzchni. Teraz myślała z większym dystansem o swoich problemach, w co się ubrać na dzisiejszy wieczór.

Tak, to była druga ludzka cecha tego pomieszczenia. Poza tym wydawało jej się ono zupełnie bezosobowe. Tak jakby właściciel traktował je jak hotelowy pokój, a nie miejsce, w którym mieszka.

Oczywiście to by się zmieniło, gdyby przyleciała artystka z Paryża i szepcząc mu do ucha po francusku miłosne zaklęcia, zaciągnęła Linca na to łóżko. Wszystko dookoła nabrałoby życia...

- Ty też chyba czekasz na wiele rzeczy - podniosła głos, żeby mógł ją usłyszeć w garderobie.

- Na przykład? - dobiegło do niej zduszone pytanie.

- Choćby na wyjazdy do Paryża - rzuciła jak najbardziej obojętnie.

- A tak, może powinienem pojechać. Dawno tam nie byłem.

Dawno? Jak dawno? Rozejrzała się dookoła. Chyba jednak nie ciągnął romansu z Francuzką, bo gdyby była tutaj w ciągu ostatnich paru miesięcy, na pewno wyczułaby jej obecność. Odważną. Bez zahamowań.

Trudy pomyślała z radością, że jej własna sypialnia, czy raczej pokój dzienny, który zamieniła na sypialnię, ma w sobie zdecydowanie więcej seksu. A przecież wcale jeszcze nie jest urządzony.

Jak go urządzę, to Lincowi opadnie szczęka, pomyślała i zachichotała nagle, rozbawiona dwuznacznością tego stwierdzenia.

- Już chyba mam ten stolik - dobiegł do niej głos gospodarza. - Jeszcze minutka.

- Nie musisz się spieszyć - odkrzyknęła. Korzystając z nieobecności Linca, zaczęła rozglądać się uważniej dookoła. Sypialnia była większa od jej . dużego pokoju. Jej łóżko doskonale by tu pasowało. Pomyślała, że w końcu się gdzieś przeprowadzi, ale musi przecież od czegoś zacząć.

Nagle zauważyła przeszklone drzwi prowadzące wprost do łazienki i omal nie podskoczyła z radości. Łazienka en suite była jednym z jej marzeń. Specjalnie nawet nauczyła się obcego zwrotu, żeby o niej mówić.

Z ciekawością zajrzała do środka. Było to cudowne miejsce. Co prawda nie mogła narzekać na własną wannę, w której mieściła się cała po szyję, ale cała reszta pozostawiała wiele do życzenia. Natomiast łazienka Linca była wspaniała. Już chciała do niej wejść, ale zauważyła zdjęcie stojące na rzeźbionej komodzie.

Jedyne zdjęcie w całej sypialni.

Podeszła szybko do komody i pochyliła się, żeby przyjrzeć się oprawionej w ciężką ramkę fotografii. Zobaczyła na niej trzy osoby stojące na pokładzie jachtu. Sama wprawdzie nigdy nie żeglowała, ale widziała wiele odcinków „Statku miłości". Niektóre nawet po dwa razy.

Kobieta i mężczyzna wyglądali mniej więcej tak, jak bogate pary z tego filmu. Oboje byli elegancko ubrani i równie elegancko opaleni. Chłopiec, który stał między nimi, musiał być Lincem. Trzymał rodziców za rękę i uśmiechał się, ukazując dziurę po zębie. Znaczyło to, że miał pewnie wówczas pięć, sześć lat.

Więc to byli ci bogaci ludzie, którzy teraz, zgodnie z tym, co mówiła Meg, mieszkali osobno.

- O, tu jest stolik i krzesła.

- Chciałam tylko... - zaczęła, przestraszona tym, że przyłapał ją na gorącym uczynku.

- Daj spokój. Nie tłumacz się. Przecież to zupełnie naturalne, że chcesz obejrzeć fotografie w nowym mieszkaniu - zapewnił ją, opierając duże tekturowe pudło o łóżko.

Fotografię, poprawiła go w duchu. Jedyną fotografię w całym mieszkaniu. Ciekawe, czy lubi ją dlatego, że przedstawia całą jego rodzinę?

- Byłeś ładnym chłopcem.

- Mama mówi, że były ze mną same kłopoty - mruknął niechętnie.

- Kłopoty? - powtórzyła. - Z jednym dzieckiem? A co powiesz na siódemkę?

Linc wzruszył ramionami.

- Przynajmniej miałaś się z kimś bawić. Matce pewnie chodziło o to, że trzeba się mną było bez przerwy zajmować. Zawsze miałem nianię, a potem opiekuna i nauczyciela, ale żadnych przyjaciół. Dzieci, które się nudzą, to kłopot.

- Co, na przykład, robiłeś? - spytała zafascynowana tym zupełnie nieznanym światem.

- Zauważyłem na przykład, że pokojówka i służący często ze sobą rozmawiają, więc zacząłem udawać, że są szpiegami obcego mocarstwa. Wyobrażałem sobie, że jeśli mówią o czyszczeniu żyrandoli, to tak naprawdę chodzi im o tajną broń.

Trudy z uśmiechem pokiwała głową.

- A ja udawałam, że nasze pole jest lądowiskiem UFO. Obcy zamieniali się potem w mieszkańców Virtue. Nie miałeś chyba kłopotów z tego powodu? - spytała, kładąc akcent na dwa ostatnie słowa.

- Niestety, posunąłem się o krok dalej i zainstalowałem magnetofony, żeby zebrać o nich informacje.

- Och! - Trudy instynktownie wyczuła ciekawą historię i przysunęła się bliżej. - Pewnie nie spodobało się to służbie, co?

Oparł się o pudło i pochylił w jej stronę.

- Nigdy się o tym nie dowiedzieli. Za to ja dowiedziałem się, że mieli romans. Nie mogłem zrozumieć, czemu tak dyszą i jęczą, i mówią słowa, których nie znałem.

Poczuła mrowienie na plecach i brzuchu.

- Ojej! Domyśliłeś się, co się dzieje?

- Nie od razu, chociaż miałem wtedy jedenaście lat i zaczynałem się już interesować seksem. - Przeszył ją wzrokiem.

- No tak, to zupełnie naturalne - bąknęła, czując, że jest coraz bardziej podniecona.

Mogła mieć tylko nadzieję, że Linc tego nie zauważył.

- Kiedy w końcu zrozumiałem, o co chodzi, słuchałem tej taśmy tak często, że w końcu przyłapała mnie na tym moja matka - ciągnął opowieść. - Oczywiście nie była zbyt zadowolona. Możesz sobie wyobrazić, co się działo. Prawdziwe piekło. Nie chciałem, żeby wylali służących, więc powiedziałem, że kupiłem tę taśmę w sklepie.

Trudy ucieszyła się, że bronił służącego i pokojówki.

- I nie zwolniła ich? - upewniła się.

- Nie. Na szczęście nie poznała ich po głosie. - Chrząknął. - Nic dziwnego.

- To musiało być pasjonujące, słuchać tej taśmy, a potem widzieć ich przy pracy.

- Niesamowite. Zwłaszcza że ta pokojówka była bardzo ładna. Grała potem główną rolę we wszystkich moich erotycznych fantazjach. Niestety odeszła, zanim zdołałem tak naprawdę dojrzeć...

Trudy rozejrzała się dookoła z nowym zainteresowaniem. To może dlatego jest tu tak czysto i schludnie, pomyślała.

- Założę się, że to zdarzenie tkwi gdzieś głęboko w twojej podświadomości. - Czytała wystarczająco dużo o seksie, żeby się tego domyślić. Ta historia mogła mieć na niego różny wpływ. Nie mógł jednak całkowicie wyprzeć jej ze swego życia. - Jak ona miała na imię?

- Belinda.

Wspaniałe imię dla seksownej pokojówki.

- Jak wyglądała?

Rysy mu złagodniały, a wargi lekko się rozchyliły. Dopiero teraz dotarło do niej, że jest podniecony. Jaka szkoda, że myślał teraz o Belindzie, a nie o niej. Trudy chciała koniecznie wiedzieć, jak wyglądała kobieta, która wciąż miała tak wielką władzę nad Lincem.

- Opowiedz mi o niej - poprosiła raz jeszcze. Patrzył w przestrzeń. Mina mężczyzny zdradzała, że jego duch krąży gdzieś daleko.

- Miała bardzo wąską talię, a jej czarno - biały strój jeszcze pogłębiał to wrażenie. Nosiła krótkie spódniczki, żeby wszyscy widzieli, jakie ma ładne nogi. Zawsze była zapięta pod szyję, ale guziki na środku wyglądały tak, jakby miały się za chwilę urwać.

- Pewnie marzyłeś, żeby tak się stało?

- Jasne.

Trudy poczuła, że sama drży z podniecenia.

- Miała krótkie czy długie włosy? - szepnęła.

- Średniej długości, kręcone. I zielone oczy. Wciąż pamiętam, jak na mnie patrzyła.

Trudy z trudem przełknęła ślinę. Dopiero wtedy zdołała wydusić z siebie kolejne pytanie:

- A kolor? Jakiego koloru były włosy?

- Takie... bardziej... brązowe... - Przy tych słowach popatrzył na nią i otworzył ze zdziwienia usta.

Jej pierś wezbrała pożądaniem.

- Czy... czy jestem do niej podobna?

- Nie, wcale - odparł szybko. - Masz, co prawda, podobne włosy i takie same oczy, no i taką samą figurę i, ehm, biust, ale... ogólnie to raczej nie.

- Nie jestem tak ładna - domyśliła się, próbując ukryć gorycz rozczarowania.

No tak, nie pytała przecież o urodę pokojówki. A zapewne musiała być śliczna.

- Och, jesteś piękna.

Za późno. Wiedziała, że powiedział to z litości. Po prostu zauważył jej minę i tyle.

- Nie musisz mi prawić komplementów. Sama wiem, jak wyglądam.

- To prawda - rzekł z pełnym przekonaniem. Jego ton sprawił, że spojrzała mu w oczy. To, co w nich zobaczyła, przyprawiło ją o zawrót głowy. Linc rzeczywiście tak myślał! Rzeczywiście uważał, że jest piękna.

Nogi się pod nią ugięły i usiadła na jego łóżku. On natomiast oparł się o kartonowe pudło ze stolikiem i krzesłami. Przez chwilę trwali tak w milczeniu. Trudy nie mogła uwierzyć, że ktoś taki uważa ją, prostą dziewczynę z Virtue, za kogoś godnego uwagi.

Linc chrząknął.

- Prawdę mówiąc, rzeczywiście jesteś bardzo podobna do Belindy - dodał. - Pewnie dlatego tak zareagowałem... - Urwał i znowu spojrzał gdzieś w przestrzeń.

- Nieważne.

- Co chciałeś powiedzieć? - dopytywała się. - Jak zareagowałeś?

- Nic takiego. Miałem taką reakcję, kiedy cię zobaczyłem - mruknął.

- Seksualną? - Chciała się upewnić.

- Tak - odparł, patrząc na nią swymi błękitnymi oczami.

- Och! - Jej serce biło coraz mocniej.

- Ale popełnilibyśmy błąd, wikłając się w romans - dodał zaraz.

- Niewątpliwie - zgodziła się, chociaż nie była już o tym tak mocno przekonana jak godzinę temu.

- To by strasznie skomplikowało sprawy - ciągnął Linc. - Przecież Tom jest moim najlepszym przyjacielem, a Meg twoją przyjaciółką i skoro się pobrali, to byłoby głupio, gdybyśmy im wykręcili taki numer...

- Tak, jasne. - Nie miała zamiaru uprzedzać swoich posunięć, oczywiście jeśli na cokolwiek się zdecyduje.

- Nawet jeśli wyglądam jak tamta pokojówka, nie zrobimy nic ze względu na Meg i Toma.

- To świetnie - w jego głosie nie słychać było entuzjazmu.

Patrzył na nią wyczekująco, gotowy zmienić zdanie na jej pierwsze skinienie.

Trudy wstała, przypomniawszy sobie o zarezerwowanym stoliku. Gdzieś na dole czekała na nich taksówka. Ciekawe, ile teraz wynosi ich rachunek?

- Linc, musimy się spieszyć. - Spojrzała na zegar nad drzwiami. Dochodziła dziewiąta. - I tak spóźnimy się na kolację, a poza tym wydamy majątek za taksówkę.

Nigdy jej nie przyszło do głowy, że to właśnie taksówki mogą stanowić problem w wielkim mieście. Linc spojrzał na nią ze zdziwieniem, jakby zapomniał nie tylko o taksówce, ale i o kolacji.

- No tak, przecież mamy jechać do restauracji! Pewnie jesteś już strasznie głodna?

- Bardzo.

Wzięli wierzchnie okrycia z łóżka i zaczęli się ubierać. Jednocześnie rzuciło im się w oczy wielkie kartonowe pudło. Trudy była tak pochłonięta historią Belindy, że zupełnie zapomniała o stoliku i krzesłach. Teraz dotarło do niej, po co tu w ogóle przyjechali.

- Ten stolik jest chyba bardzo fajny - powiedziała, wpatrując się w maleńki rysunek, który stanowił instrukcję, jak go rozkładać.

- A tak, cieszę się, że ci się podoba. Mogę ci go przywieźć jutro po południu.

Za szybko. Potrzebuje czasu, żeby przemyśleć całą sytuację. Uwieść go czy nie - to był jej największy problem. I potrzebowała czasu, żeby podjąć decyzję.

- To bardzo miło z twojej strony - rzekła w końcu. - Ale obawiam się, że możesz mnie nie zastać. Muszę jutro zrobić duże zakupy.

- Aa. - Przez chwilę, ale tylko przez chwilę, wyglądał na rozczarowanego. Potem na jego twarz powrócił wyraz obojętności. - Nieważne.

Trudy poczuła, że musi podjąć decyzję. Bała się, że będzie jej później żałować. Może jednak po prostu ograniczyć się do odebrania stolika. Nie musi robić nic więcej.

- Hm, powinnam być w domu po siódmej. Czy to dla ciebie nie za późno?

- Nie, wcale - zapewnił ją. - Ale mogę też zaczekać do przyszłego tygodnia.

Trudy zdecydowała, że nie należy zbyt długo czekać. Być może do przyszłego tygodnia Linc w ogóle zapomni, że jest podobna do Belindy. Byłaby głupia, gdyby pozwoliła mu się wymknąć. Już go przecież prawie ma. Przy tak niewielkim wysiłku będzie mogła odhaczyć maklera giełdowego na liście swoich seksualnych podbojów!

Być może wówczas zmieni kurs o sto osiemdziesiąt stopni i poszuka sobie długowłosego artysty z Greenwich Village? A może zdecyduje się na policjanta albo strażaka? Możliwości, które oferował Nowy Jork, wydawały jej się nieograniczone. Już niedługo stanie się naprawdę światową osobą...

Linc wydawał się doskonały na początek. To, że wiedział, skąd pochodzi, przestało jej jakoś przeszkadzać. Zwłaszcza że miała się z nim związać tylko na krótki okres.

- Gdybyś przyjechał na siódmą, moglibyśmy zamówić pizzę czy coś takiego - rzuciła niezobowiązująco.

Linc rozjaśnił się.

- A może byś coś ugotowała?

- Nie, to takie małomiasteczkowe. W Nowym Jorku najlepiej po prostu zamówić jedzenie do domu.

Poza tym, będzie musiała przygotować się do roli pokojówki. Trudy aż zadrżała z podniecenia. To może zająć jej trochę czasu.

Rozdział siódmy

W czasie kolacji poruszali jedynie bezpieczne tematy. Mówili o pracy i o zakupach. Jednak Linc przyglądał się Trudy uważnie i musiał przyznać, że jest ładniejsza od Belindy. Miała pełniejsze usta, a jej oczy były bardziej zielone. Nawet jej głos brzmiał przyjemniej.

Za to jadła w bardzo podobny sposób. Kiedy tak teraz na nią patrzył, miał wrażenie, że już to gdzieś widział. W dzieciństwie często przychodził do kuchni, gdzie zdarzało mu się widywać jedzącą Belindę. Wpatrywał się w nią wtedy jeszcze bardziej intensywnie z nadzieją, że nie zwróci na niego uwagi.

Gdy się nad tym głębiej zastanowił, dochodził do wniosku, że Belinda musiała znać jego uczucia. Pewnie większość domowników wiedziała, że podkochuje się w pokojówce. Jedynie rodzice mogli się nie domyślać, ale to dlatego, że nigdy się nim specjalnie nie interesowali.

Na szczęście nauczył się ukrywać swoje prawdziwe uczucia. Trudy domyśliła się pewnie, że mu się podoba, ale na pewno nie wiedziała, jak bardzo.

Trudy nie chciała deseru, a on musiał na to przystać, ponieważ to był jej wieczór. Z niechęcią jednak opuścił restaurację, oznaczało to bowiem, że muszą wybrać się na zwiedzanie Manhattanu. Mieli przy okazji zajrzeć do paru nocnych klubów, w których, Linc doskonale to wiedział, było sporo facetów czekających na łatwy podryw.

Ponieważ w sąsiedztwie znajdowało się sporo lokali, ruch pieszy był dosyć spory. Na ulicach pełno też było samochodów. Pomyślał, że mogą być problemy z taksówką, co go tylko ucieszyło.

Już jakiś czas temu zauważył, że kobiety uwielbiają facetów, którzy potrafią zatrzymać taksówkę, kiedy wydaje się, że nie ma na to najmniejszych szans. Dlatego do perfekcji wyćwiczył tę umiejętność.

- To wspaniałe. - Trudy rozejrzała się dookoła.

- Uwielbiam uliczne korki.

Uśmiechnął się, ponieważ on też je lubił.

- W Nowym Jorku ci ich nie zabraknie - zapewnił.

- Stań na chwilę tutaj, gdzie mniej wieje, a ja złapię taksówkę.

Mógłby po prostu po nią zadzwonić, ale to byłoby oszustwo. Chciał powiedzieć swojej wybrance: „Ja Tarzan, ty Jane... jechać taksówka".

- Ja to zrobię. - Trudy podskoczyła w kierunku ulicy.

- Posłuchaj, nie wiesz, co mówisz. O tej porze...

- Umiem to zrobić. Ćwiczyłam - pochwaliła się.

- Posłuchaj, nawet jeśli w Virtue są jakieś taksówki, to...

- Ćwiczyłam gwizdanie - przerwała mu po raz drugi.

Zanim zdążył ją powstrzymać, wsadziła palce do ust i gwizdnęła przeraźliwie. Taksówka zatrzymała się z piskiem opon przy krawężniku.

- Widzisz. - Popatrzyła na niego z triumfem. - Udało mi się!

- Nieźle ci poszło - mruknął, próbując ukryć rozczarowanie. Mógł się domyślić, że Trudy umie gwizdać. Ktoś, kto ma własne narzędzia, potrafi robić takie rzeczy. - Dobrze, wsiadamy.

- Gdzie jedziemy? - spytał taksówkarz.

- Na Times Square - rzuciła Trudy, nim Linc zdążył otworzyć usta.

Taksówkarz wysadził ich przecznicę przed samym placem. Trudy aż podskoczyła na widok reklam świetlnych na Allied Towers.

- Widziałeś kiedyś coś tak wspaniałego?! - wykrzyknęła, patrząc w górę.

Musiał przyznać, że nie. Ani na chwilę nie spuszczał z niej wzroku. Widział jej pełne wargi. Kształtne czoło, pokryte brązowymi loczkami, i obłoczek pary, który wydobywał się z jej ust.

Trudy cała była zaczerwieniona, a wiatr targał jej włosy. Linc miał ochotę pocałować ją teraz. Podejrzewał, że nie była cnotką i całowała się z tuzinami chłopaków z Virtue. Ale nigdy nie robiła tego na Times Square!

Ona jednak nawet na niego nie spojrzała.

- Muszę się szczypać, żeby się upewnić, że to nie sen - rzekła po chwili.

Linc chciał powiedzieć, że chętnie zrobi to za nią, ale w końcu bąknął:

- Tak, ładny widok.

- Wiele bym dała, żeby być tutaj na sylwestra. Pewnie przychodzisz tu regularnie?

- Ee, nie.

Ostatnio na Nowy Rok był na eleganckim przyjęciu z równie elegancką kobietą. Clarisa chciała go później nawet zaprosić do swego mieszkania i łóżka, ale zachował się zupełnie nielogicznie. Uznał, że zaczynanie roku z kobietą, na której mu zupełnie nie zależało, będzie stanowić złą wróżbę, i wymówił się bólem głowy. Ale Clarisa i tak się obraziła. Nie spotkali się później ani razu.

- Ja będę tu na pewno na najbliższego sylwestra - stwierdziła Trudy. - Szkoda, że muszę czekać cały rok.

- Czas szybko mija - zapewnił ją.

Zaczął się zastanawiać, z kim się tutaj wybierze, i poczuł ukłucie zazdrości. Nagle odezwała się zaborcza część jego osobowości. Znał też swoje obowiązki przewodnika, chociaż nie chciał rozwiewać tak od razu złudzeń Trudy. Cieszył go entuzjazm, z jakim oglądała Times Square.

- Popatrz, przestało wiać - powiedziała nagle Trudy, podchodząc do niego tak, że jej płaszcz zaczął się ocierać o jego jesionkę. - A ja wciąż mam dreszcze.

Linc spojrzał jej w oczy i zadrżał.

- Czy ty też masz dreszcze? - spytała łagodnie.

Nie pamiętał, kiedy wyjął ręce z kieszeni. Wiedział tylko, że Trudy znalazła się nagle bardzo blisko, i tulił ją mocno do siebie.

- Tak - szepnął, pochylając się w jej stronę.

Trudy zarzuciła mu ręce na ramiona i wspięła się na palce. Wydawało jej się, że pocałunek kogoś takiego jak Linc będzie prawdziwym ukoronowaniem jej przeprowadzki do Nowego Jorku. Zwłaszcza jeśli miało się to zdarzyć na Times Square. Mogła nawet udawać, że jest północ i że właśnie nadchodzi Nowy Rok. Ten wspaniały rok, który przyniósł jej tyle zmian.

Chciała, żeby pocałunek wypadł jak najlepiej, włożyła więc weń cały swój entuzjazm. Nie wiedziała jednak, jaki będzie rezultat. Linc z westchnieniem przyciągnął ją do siebie i poczuła, jak fala gorąca zalała całe jej ciało. Nagle zapomniała o tym, gdzie się znajduje. Przycichł hałas uliczny. Była sam na sam z Lincem. To było niesamowite doznanie. I tylko serce biło jej coraz mocniej.

Linc wziął twarz dziewczyny w dłonie, a potem zagłębił palce w jej miękkich włosach. Na chwilę oderwał się od Trudy, żeby zaczerpnąć powietrza. Jęknęła, a potem przywarła do niego, jakby nie mogła żyć bez tej bliskości. Przyciskała się do niego, chcąc wyczuć jego erekcję. Niestety, dzieliło ich zbyt wiele warstw ubrania. W tym momencie zaczęła żałować, że pożyczyła jego płaszcz. Na pewno nie byłoby jej teraz zimno w spódniczce i sweterku.

Na szczęście Lincowi udało się poluzować pasek.

Jęknęła raz jeszcze, kiedy poczuła jego dłonie na swoim ciele. I wtedy zorientowała się, że Linc się od niej oddala.

Zdziwiona otworzyła oczy.

- Co ja najlepszego robię? - szepnął, patrząc na nią całkowicie oszołomiony.

Dopiero po chwili odzyskała głos:

- Po prostu staramy się upamiętnić tę chwilę. Nowy Jork. Times Square...

Lincowi było wszystko jedno, gdzie się w tej chwili znajduje. Puścił jej twarz i spojrzał ze zdziwieniem na swoje ręce, a potem znowu na nią.

- Zapomniałem, gdzie jesteśmy.

- Ale ja nie - powiedziała, co nie było do końca prawdą.

Pokręcił głową.

- Więc powinnaś mnie była powstrzymać. Nie chciałbym, żebyś poczuła się zażenowana...

- Kto tutaj jest zażenowany? Wcale się nie wstydzę! To był wspaniały pocałunek!

Linc poczuł, że cały się czerwieni.

- Pocałunek był rzeczywiście bardzo miły, ale normalnie nie zachowuję się tak w miejscach publicznych... - Rozejrzał się dookoła i zacisnął mocniej pasek jej płaszcza.

- Ja też nie. - Zaśmiała się do swoich myśli. - Co prawda w Virtue już za to nie palą na stosie, ale lepiej się nie narażać.

- Przede wszystkim, w ogóle nie powinienem cię całować - stwierdził, marszcząc brwi. - Nie mówiąc już o wkładaniu ręki pod twój płaszcz.

- I sweter - dodała, dumna z tego, że aż tak go rozpaliła.

Linc poczerwieniał jeszcze bardziej i pokręcił głową.

- Sam nie wiem, co mnie opętało.

- Pożądanie.

- To już się nie powtórzy.

Chcesz się założyć? Po tym pocałunku Trudy wiedziała już na pewno, że pragnie jak najmocniej zadziałać na wyobraźnię Linca. Nowy Jork wpływał na nią inspirująco. Być może nie robiła wszystkiego perfekcyjnie, z prawdziwym wielkomiejskim szarmem, ale Linc nie miał chyba nic przeciwko temu.

Po tym, jak to nazywał w myślach „wypadku", Linc starał się być bardzo ostrożny. Pocałunek stanowił dla niego groźne memento. Wiedział, że nie może więcej doprowadzić do podobnej sytuacji.

Trudy zaproponowała, żeby przeszli się Piątą Aleją. Zgodził się, ale starał się w ogóle jej nie dotykać. O trzymaniu za rękę w ogóle nie mogło być mowy. Raz tylko złapał ją za ramię, kiedy wydawało mu się, że wpadnie pod samochód, i natychmiast ją puścił, żeby nie wpadła w jego ramiona.

Doszli do Piątej Alei. Miał nadzieję, że teraz trochę odetchnie. Nigdy nie widział nic seksownego w oglądaniu wystaw. Ale też nigdy nie oglądał ich z Trudy! Teraz, kiedy szli wolniej, ona sama wzięła go pod rękę. Miał wrażenie, że czuje ciepło jej ciała nawet przez grube warstwy ubrań. Znowu płonął. Gdy tylko dotarł do niego zapach jej perfum, przypomniał sobie „wypadek" i znowu się zaczerwienił.

Trudy chyba udzielił się jego nastrój, ponieważ tuliła się do niego coraz mocniej.

- Och, popatrz na to! - Zatrzymała się nagle przed jedną z wystaw.

Mógł się domyślić, że wybierze sklep z bielizną.

- Em, ee - mamrotał, starając się nie myśleć o tym, jak Trudy wyglądałaby w skąpym szlafroczku. Ale kiedy mu się to udało, zaczął ją sobie wyobrażać bez szlafroczka.

- Właśnie tego potrzebuję.

Nie sądził, żeby chodziło jej o szlafrok frotte, który spowijał szczelnie manekin na wystawie. Więc zapewne o czarną piżamkę z satynową lamówką. Rzeczywiście, wyglądałaby w niej wspaniale. Tak wspaniale, że wolał o tym nie myśleć.

- Założę się, że nie wiesz, o czym mówię.

Spojrzał na nią, ale szybko odwrócił wzrok, bojąc się jej rozmarzonych, zielonych oczu.

- Pewnie potrzebujesz piżamy?

- Nie. To znaczy tak, potrzebuję paru rzeczy. Ale przede wszystkim chodzi mi o parawan. Właśnie taki, jak ten na wystawie. - Pokazała palcem.

Wciąż trzymała go pod rękę. I teraz poczuł ruch jej piersi. Tych piersi, których prawie dotknął.

- Nie zapytasz mnie, po co jest mi potrzebny taki parawan? - nie wytrzymała.

Bał się, że odpowiedź będzie się nieodmiennie wiązać z seksem. Nie chciał jednak, żeby się tego domyśliła.

- Właśnie, po co?

- Układ mieszkania - odparła, co nie zabrzmiało zbyt erotycznie. - Teraz, kiedy urządziłam sypialnię w dziennym pokoju, potrzebuję jakiegoś miejsca, w którym mogłabym się przebrać.

- A nie możesz tego robić w dawnej sypialni?

- Tak, ale brakowałoby temu dramatyzmu i pieprzyka. Wyobraź sobie, że przyprowadziłam kogoś do domu...

Prawdę mówiąc, wolał tego nie robić.

- Więc teraz mówię mu, żeby zrobił sobie drinka w kuchni, a ja zmienię ubranie na wygodniejsze. Ale gdybym chciała to zrobić w dawnej sypialni, musiałabym dwa razy przejść obok kuchni. To bez sensu. Powinnam od razu pokazać mu się w nowym stroju!

- Czy ja wiem...

Sam nie miał nic przeciwko temu, żeby widywać ją jak najczęściej. W różnych ubraniach, a nawet nago. Najchętniej nago.

- Właśnie dlatego potrzebuję parawanu. Będę go mogła ustawić w kąciku i korzystać z jednego z twoich krzeseł do wieszania bielizny, która będzie czekała na okazję...

- Ach, tak.

- Nie wygląda na to, żeby spodobał ci się ten pomysł - zauważyła. - Nie uważasz, że jest dobry? Parawany są takie zmysłowe i dodają blasku całej sprawie. Mogłabym wieszać nawet na nim pończoszki. To wzmogłoby napięcie. Hej, dlaczego się krzywisz?

Linc robił wszystko, żeby zapanować nad twarzą.

- Niezły pomysł - rzucił, chcąc odwrócić uwagę Trudy od swojej miny.

- Tylko niezły? - spytała rozczarowana.

Pomyślał, że jeśli dalej tak będą stali, to znowu ją pocałuje. Po prostu nie mógł jej się oprzeć. Co w niej takiego było, że działała na niego bardziej niż inne kobiety?

Rozdział ósmy

Trudy była dumna z tego, że jej opowieść o parawanie i przebieraniu się za nim tak poruszyła Linca. Jednak jej pewność siebie minęła, kiedy weszli do pierwszego w jej życiu nowojorskiego klubu. Elegancko ubrane kobiety tańczyły tu przy muzyce, której nigdy nie słyszała, albo piły drinki, które widziała pierwszy raz w życiu. Linc natomiast czuł się tu jak ryba w wodzie. Od razu zamówił butelkę szampana, chociaż ona popełniłaby błąd, prosząc o rum z colą.

Wszystko tu było nowe i inne. Od razu zorientowała się, że ma nieodpowiednią fryzurę i że nikt już nie maluje paznokci na różowo. Trudy zbyt późno przypomniała sobie, że zapomniała poprawić makijaż po pocałunku przy Times Square. A poza tym szła na wietrze, więc pewnie jej fryzura przypominała teraz stóg siana.

Linc pochylił się w jej stronę.

- Co się stało? Myślałem, że będziesz się bardziej cieszyć z pierwszego wieczoru w nocnym klubie.

- Nie, nic. Po prostu nie czuję się tu zbyt bezpiecznie - wyznała.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- Tak? Dlaczego?

- Chodzi o to... Nie, nic takiego - poniechała wyjaśnień.

Linc jako mężczyzna i tak by pewnie nic nie zrozumiał. Czyżby nie widział, że nie pasuje do tego miejsca? Nie miała się co oszukiwać.

- Może chcesz się wybrać gdzie indziej?

- Nie, tu jest bardzo fajnie.

Przenosiny nie rozwiązałyby problemu. Chyba że trafiliby na klub dla osób, które przeprowadziły się tu niedawno z Kansas. Poza tym Linc zamówił butelkę szampana, który zapewne nie był tani, a ona do tej pory wypiła tylko jeden kieliszek. W domu zawsze uczono ją oszczędności. Nie może pozwolić, żeby zmarnowało się tyle alkoholu. Z tą myślą podsunęła mu swój kieliszek.

- Mogę prosić o jeszcze?

Nalał jej, a potem rozejrzał się dookoła.

- Naprawdę dziwię się, że siedzisz tu tak cicho - nagle dotarł do niej głos Linca. - Myślałem, że od razu wyciągniesz mnie do tańca.

- Po prostu chce mi się pić.

Wypiła już pół trzeciego kieliszka i stwierdziła, że musi nieco zwolnić tempo. Kobiety w klubie sączyły bardzo wolno swoje drinki. To pewnie z oszczędności, pomyślała. Żeby nie kupować następnych.

- Nie chcesz tańczyć? - upewnił się jeszcze Linc. Nie miała zamiaru wychodzić na parkiet, dopóki nie nauczy się nowych kroków i nie skompletuje nowej garderoby, która nadawałaby się na takie okazje.

- A ty nie jesteś spragniony po takim długim spacerze? - odpowiedziała mu pytaniem.

Zauważyła, że Linc prawie nie tknął swojego kieliszka. Mimo że szampan bardzo jej smakował, była pewna, iż nie zdoła wypić sama całej butelki. Już w tej chwili trochę kręciło jej się w głowie.

- Wygląda na to, że mniej niż ty. - Wypił jeszcze łyk.

Dopiero teraz zrozumiała, że zachowała się niewłaściwie. Kobiety piły wolno nie z oszczędności, ale dlatego, że tak wypadało. Była zła na Linca o to, że jej tego nie powiedział.

- Hej, co ci się stało? - Spojrzał na nią z autentyczną troską. - Czy... czy czymś cię obraziłem?

Potrząsnęła głową i poczuła, jak cały klub zakołysał się w rytm jej ruchów. Jednocześnie zarumieniła się, myśląc o swojej sytuacji.

- Może masz alergię na szampana? - zaniepokoił się jeszcze bardziej. - Jesteś cała czerwona.

- Nie, nic mi nie jest - niemal jęknęła. Znalazła się w sytuacji nie do pozazdroszczenia.

Klub był naprawdę szykowny, a ona wyglądała jak delegatka koła gospodyń wiejskich ze swoją potarganą fryzurą, rozmazanym makijażem i wypiekami na policzkach. Sięgnęła po swój plecaczek.

- Chciałabym wyjść na chwilę do toalety. Wymamrotała „przepraszam" pod nosem i pognała przed siebie, sama nie wiedząc gdzie. W końcu dotarła do miniaturowej kuchni i spytała zdziwionego kelnera o drogę do toalety.

- Na lewo i w dół po schodach - poinformował ją, marszcząc brwi.

Pewnie ma mnie za idiotkę, pomyślała Trudy. W końcu odnalazła wyłożone chodnikiem schody i zeszła, potykając się, na dół. Chyba jednak przesadziła trochę z szampanem.

Oczywiście w toalecie znajdowało się parę ślicznotek, co wcale nie poprawiło jej nastroju. Trudy przysięgła sobie, że nigdy już nie zdecyduje się na wyprawę do klubu nocnego, zanim sama nie stanie się jedną z nich. Odczekała chwilę, żeby móc skorzystać z lustra. Opłaciło się, jakimś cudem została sama w toalecie.

Kiedy w końcu spojrzała do lustra, aż jęknęła z przerażenia. Jedyne, co mogła teraz zrobić, to trochę się ogarnąć. Wiedziała jednak, że nie będzie wyglądać jak inne kobiety w klubie. Może powinna wyprostować włosy u fryzjera. Albo zupełnie je ściąć. Widziała dziewczynę, która miała włosy wygolone tuż przy skórze i wyglądała fascynująco.

Sięgnęła do plecaczka i w tym samym momencie przypomniała sobie, że nie ma grzebienia. Z westchnieniem rezygnacji zaczęła rozczesywać włosy palcami, przyklepując je tu i ówdzie. Chciała też odgarnąć niesforne loki z twarzy. Na szczęście miała parę spinek w kształcie motyli, ale ze względu na narastający szum w głowie szukała ich przez dłuższą chwilę.

Skropiła włosy wodą, żeby móc lepiej nad nimi zapanować, i przypięła je spinkami. Następnie spojrzała na swoje odbicie. Nie był to szczyt jej marzeń, ale na pewno wyglądała lepiej niż ze splątanymi loczkami.

Ktoś zapukał do drzwi toalety, co wydało jej się dosyć dziwne.

- Trudy?! Jesteś tam?!

Linc! przemknęło jej przez głowę.

- Zaraz wychodzę! - odkrzyknęła.

- Muszę sprawdzić, co się z tobą dzieje - stwierdził i nacisnął klamkę.

Obejrzała się i aż krzyknęła, widząc go w drzwiach. Linc otworzył usta w wyrazie klasycznego osłupienia.

- O Boże, co ci się stało?!

Mężczyzna wszedł do środka, szybko zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie plecami.

- Nic takiego...

- Przecież widzę, że jednak coś - rzekł z naciskiem. - Musisz mi powiedzieć, co. Inaczej nie wypuszczę cię z łazienki. Meg prosiła, żebym się tobą opiekował, i staram się to robić najlepiej jak potrafię. Czy wymiotowałaś i dlatego musiałaś umyć głowę? Dlatego masz takie mokre włosy?

Zastanawiała się, czy nie udać chorej. Tylko po to, żeby jakoś wywinąć się z tej upokarzającej sytuacji. Linc pokręcił głową.

- Do licha, nie powinienem był pozwolić, żebyś chodziła po takim zimnie. Pewnie jesteś zmęczona tym wszystkim, a poza tym nie przywykłaś do takiego jedzenia. Założę się, że w Virtue nie ma tajskiej restauracji... I wreszcie na koniec zaserwowałem ci szampana, na którego jesteś uczulona. Mogłaś mi o tym powiedzieć - zakończył swoją przemowę.

Serce jej się ścisnęło. Od dawna nikt tak o nią nie dbał. Kiedy upiła się tanim winem na zabawie w domu kultury, jej chłopak zostawił ją samą w łazience. Co prawda damskiej, ale przecież Linc zdecydował się wejść tutaj.

Podeszła do niego, żeby mógł zobaczyć, że nic jej nie jest.

- Nie, nie wymiotowałam i czuję się zupełnie dobrze. Pamiętaj, że pochodzę ze wsi i byle co mnie nie rusza. - Chyba że dwie butelki owocowego wina. - Być może jesteś przyzwyczajony do delikatniejszych kobiet, ale mną możesz się nie przejmować. W dodatku nie zrobiłeś nic złego, a u nas też potrafi wiać jak jasna cholera.

Nie wyglądał na przekonanego.

- Więc co się stało z twoimi włosami?

W jednej z jej książek był opis stosunku w toalecie. Bardzo podniecający opis. Oczywiście nigdy nie odważyłaby się na to w Virtue, ale w Nowym Jorku panowały zupełnie inne zasady. Tyle że Linc wcale nie wyglądał w tej chwili na pobudzonego.

Spojrzała w jego pełne troski oczy i zdecydowała, że najlepsze, co może zrobić, to wyjaśnić mu całą sytuację.

- Kiedy tu przyszliśmy, zorientowałam się, że jestem nieodpowiednio ubrana - zaczęła. - I że okropnie wyglądam. Dlatego czułam się nieswojo i zeszłam tu, żeby przynajmniej poprawić włosy i makijaż.

Przez moment patrzył na nią z niedowierzaniem, a potem w jego niebieskich oczach błysnęły iskierki, a kąciki ust zaczęły mu lekko drgać.

- Tylko się ze mnie nie śmiej - rzuciła ostrzegawczo.

- Nie, skądże znowu - powiedział podejrzanie zmienionym głosem.

- Przecież widzę, że już się śmiejesz.

- Nie, wcale nie. - Chrząknął dwa razy. - Poza tym wolę, jak masz kręcone włosy.

- Naprawdę?

- Jak najbardziej. Więc na co teraz masz ochotę? Nie mogła znieść wyrazu rozradowania, który malował się na jego twarzy. Zrobiłaby wszystko, żeby potraktował ją trochę poważniej.

Być może seks w toalecie nie był wcale takim złym pomysłem. Zwłaszcza że po szampanie czuła się lekko i przestała już myśleć o kobietach na górze.

Przysunęła się więc bliżej do Linca i zarzuciła mu ręce na szyję.

- Robiłeś to kiedyś w publicznej toalecie? - szepnęła.

- Nie, nigdy. - Wesołe iskierki zniknęły z jego oczu i zaćmiło je nagłe pożądanie. Jednak Linc zacisnął dłonie, jakby chciał ją odepchnąć. - I wydaje mi się, że to nie jest najlepszy pomysł.

- Nieprawda. - Otarła się o niego całym ciałem, wiedząc, że nie będzie mu się w stanie oprzeć. - Przecież uważasz, że jest wspaniały!

Linc spojrzał niepewnie na drzwi.

- Ktoś mógłby tu wejść - powiedział, z trudem panując nad sobą.

Zwłaszcza po tym, jak Trudy zaczęła delikatnie pieścić jego szyję. Jednocześnie znowu poczuł ten straszliwy wzwód, którego pozbył się zaledwie na parę chwil.

- Myślisz, że moglibyśmy tego nie zauważyć? - spytała, wspinając się na palce.

Wystarczyło, że zobaczyła jego minę, a definitywnie przestała się przejmować swoim prowincjonalnym wyglądem. Miała jedną przewagę nad tymi wszystkimi ciziami z miasta. Wyglądała jak Belinda!

- Najlepiej sprawdźmy. - Nadstawiła mu swoje usta. Linc był najwyraźniej gotowy. Cały drżał, chociaż jednocześnie bał się, że ktoś może go tu zastać.

- Może jednak wyjdziemy - zaproponował. Pocałunek przed toaletą wyglądał znacznie bardziej niewinnie.

- Dobrze. Za chwilę. - Przesunęła wargami po jego ustach, a potem oblizała się znacząco. - Smakujesz szampanem.

Z trudem przełknął ślinę, chcąc jak najszybciej przywrzeć do jej warg. Jednak resztki zdrowego rozsądku podpowiadały mu, że nie powinien tego robić.

- Trudy, jesteś...

Opór zwiększył jeszcze jej podniecenie. Czuła, jak serce bije jej coraz szybciej, a uda drżą w słodkim podnieceniu.

- Seksowna? Niepoprawna? - Dotknęła jego ust językiem.

- Raczej szalona. - Oddychał coraz szybciej i płycej.

- Wspaniale, a co powiesz na szalony pocałunek? - Przywarła do niego jeszcze bardziej.

Tego już było za wiele. Linc westchnął głęboko i zaczął całować ją coraz mocniej. Jego język penetrował wnętrze ust dziewczyny, a dłonie przesuwały się miarowo po jej ciele.

Trudy poczuła jego wyprężony członek i zaczęła się o niego ocierać.

- Przestań! - jęknął rozpaczliwie.

- To spróbuj mnie powstrzymać. - Otarła się o niego raz jeszcze.

Z wysiłkiem wciągnął powietrze.

- Trudy, proszę...

- Myślę, że ci to odpowiada.

Doskonale wiedziała, że tak jest. Nagle odkryła tę prostą prawdę, że niezależnie od miejsca zamieszkania mężczyźni pragną mniej więcej tego samego. Szampan sprawił, że wydało jej się to bardzo podniecające. Szkoda, że Linc nie wypił tyle co ona. Być może nie miałby wówczas nic przeciwko pieszczotom w toalecie.

Otarła się o niego raz jeszcze.

- Trudy, przestań... - błagał ją.

- Wobec tego mnie puść.

Dopiero teraz uświadomił sobie, że trzyma ją mocno w objęciach. Zawstydzony rozluźnił uścisk, a Trudy wyśliznęła się z jego ramion i uśmiechnęła się do niego uwodzicielsko. Och, nie zapomni tego do końca życia.

Chrząknął parę razy i poluzował krawat, wciąż jednak wpatrywał się w nią głodnym wzrokiem.

- Powinniśmy już iść - mruknął, nie ruszając się z miejsca.

- Nie chcesz nigdzie iść. Wolisz tu zostać... ze mną - szepnęła zmysłowo.

Nic nie odpowiedział. Wciąż jednak patrzył na nią głodnym wzrokiem. Dlatego zdecydowała się sięgnąć do zamka jego spodni.

- Trudy!

- Przecież chcesz tego.

- Ja... - nie mógł wydusić z siebie słowa.

- Będzie ci dobrze.

Potrząsnął głową w niemym proteście.

- Ależ tak, pozwól.

W jego oczach nie było już protestu, a tylko prawdziwa żądza. Trudy rozpięła mu rozporek i opadła na kolana, a Linc nie próbował jej już powstrzymać. Zaczęła miarowo przesuwać dłonią, a Linc jęczał przy tym z podniecenia. Cieszyła się, że może go tak pieścić. Od kiedy zrezygnowała z tylnego siedzenia samochodu, bardzo brakowało jej mężczyzny.

Wysunęła cały członek Linca z rozporka. Przez chwilę patrzyła na niego z fascynacją, a potem dotknęła go lekko końcem języka. Linc westchnął głucho, a ona poczuła, jak dreszcz rozkoszy przeszedł po całym jej ciele. Wkrótce miała już cały członek w ustach. Mężczyzna nad nią oddychał szybko i płytko, a ona poczuła wilgoć między nogami.

Wyrwał jej się nagle, czując orgazm, który wstrząsnął całym jego ciałem. Ktoś nacisnął klamkę do toalety. Linc poczuł lekkie pchnięcie w plecy.

- Zamknięte - usłyszeli cienki, kobiecy głos.

- Jak może być zamknięte? - odezwała się inna kobieta. - Przecież są tam aż trzy kabiny.

Trudy przełknęła ciepły płyn i wytarła usta wierzchem dłoni.

- Powinnyśmy pójść po kierownika - zaproponowała pierwsza kobieta. - Toaleta nie może być zamknięta.

Spojrzała w górę. Linc miał zamknięte oczy i starał się oddychać jak najciszej. Włożyła jego zwiotczały członek do spodni i zapięła je, starając się nie robić przy tym hałasu. Kiedy go pogłaskała przez materiał, penis Linca znowu się wyprężył.

- Lepiej mocno zastukać. - Usłyszeli walenie do drzwi. - Jest tam kto?!

Trudy nie czuła się zbyt pewnie, kiedy wstała. Sama niemal przeżyła orgazm, po prostu pieszcząc Linca. Ktoś znowu szarpnął za klamkę.

- Wystarczy - odezwała się znowu pierwsza kobieta. - Lepiej jednak kogoś poszukać.

Usłyszeli zanikające, ciche kroki, które wkrótce stłumił chodnik na schodach. Linc otworzył wreszcie oczy i spojrzał na Trudy. Wyglądał jak facet, który przed chwilą uniknął prawdziwej katastrofy.

- Musimy uciec, zanim przyjdą tu z kierownikiem - szepnęła.

Linc otworzył usta, poruszył nimi parę razy niczym ryba i w końcu skinął głowę.

- Musisz odsunąć się od drzwi - dodała, widząc, że się nie rusza.

- A! - wydobył z siebie tylko tę jedną samogłoskę i przesunął się na bok.

Trudy wysunęła się na zewnątrz, a następnie skinęła na Linca.

- Droga wolna.

Bez większych przeszkód udało im się dotrzeć do stolika. Linc jednak nie usiadł, więc i ona stała. Oczy miał puste i zupełnie nieobecne.

- Może pojedziemy już do domu?

- Tak.

Wciąż znajdował się w jakimś dziwnym transie, ponieważ w ogóle się nie ruszał. Musiała go wziąć pod rękę i wtedy zdołali wyjść. Trudy bez problemu złapała taksówkę. Linc cały czas milczał. W ciszy zastanawiała się, co teraz sobie myśli. Być może nie powinna decydować się na pieszczoty w łazience? Być może posunęła się za daleko?

W końcu taksówka zatrzymała się przed jej blokiem. Trudy zerknęła w bok.

- Pewnie teraz źle o mnie myślisz.

- Raczej ty o mnie. Nie mogę uwierzyć, że dopuściłem do czegoś takiego.

Nie, nie chciała, żeby wziął na siebie całą winę.

- Przecież to ja zaczęłam. - Wciąż była z tego dumna, niezależnie od jego reakcji. - Doskonale potrafię...

- A ja doskonale potrafię oprzeć się wszelkim pokusom - przerwał jej. - Panowanie nad sobą nie sprawia mi żadnych problemów. To znaczy, nie sprawiało - dodał po namyśle. - Niech pan chwilę poczeka - zwrócił się do taksówkarza. - Zaraz wracam.

Kiedy wysiedli, poczuli zimny, przenikający do szpiku kości wiatr. Jeszcze gorszy niż poprzednio.

- Nie musisz mnie odprowadzać - rzuciła w jego stronę. - Poradzę sobie.

- Właśnie, że muszę. - Puścił ją przodem. - Każdy mężczyzna, z którym się umawiasz, powinien pojechać z tobą na górę i sprawdzić, czy jesteś bezpieczna.

Dotknęło ją trochę to, że traktował ją jak słabą i nieodpowiedzialną osobę. Może to z powodu tej łazienki, pomyślała rozżalona.

- Czy ktoś ci już mówił, że jesteś apodyktyczny? Jesteś jeszcze gorszy niż Meg!

- A skoro już o niej mowa... - Stanęli przed windą i Linc potarł czoło. - Do diabła, Trudy! Wykorzystałem cię i czuję się jak ostatni śmieć. Nie będę mógł spojrzeć jej w oczy.

- Wykorzystałeś mnie?! - aż podniosła głos z irytacji. - Niby jak mnie wykorzystałeś?!

- Cii... - Rozejrzał się dookoła i jednocześnie wepchnął ją do windy. - To dlatego, że wypiłaś za dużo szampana. Sam ci dolewałem.

- Raz - przypomniała mu. - Za drugim razem zrobił to kelner.

- To mnie nie usprawiedliwia. - Pokręcił głową. - Powinienem był bardziej uważać, a doprowadziłem do czegoś, za co mogli nas wsadzić do więzienia.

- Ale nie wsadzili.

Cieszyło ją to, że nie uważa jej za puszczalską, ale z drugiej strony miała już dosyć roli ofiary. Tak jakby nie wiedziała, co robi i na co się decyduje.

Drzwi windy się otworzyły, ale oni wciąż stali w środku. Linc przytrzymał je tylko, żeby się nie zamknęły.

- Posłuchaj - podjęła po chwili - nie wiem, co Meg ci o mnie naopowiadała, kiedy prosiła, żebyś się mną zajął. Ustalmy jedno, jestem już duża i wiem co robię.

- Meg przestrzegała mnie, że jesteś bardzo impulsywna. Dlatego powinienem się spodziewać czegoś takiego. Ale... - rozłożył dłonie w bezradnym geście - nawaliłem.

Impulsywna? Zdecydowała, że porozmawia o tym z Meg. I to już jutro. Osoby impulsywne są zwykle mało odpowiedzialne, a ona przecież w pełni kontrolowała całą sytuację.

- Tak naprawdę nikt by nas nie aresztował - stwierdziła po chwili.

- Tak sądzisz? Jestem pewny, że jest jakiś kruczek na osoby, które uprawiają seks w miejscach publicznych.

- Nikt by nas nie przyłapał na uprawianiu seksu. Byliśmy zamknięci. Co innego w windzie...

Linc rozejrzał się dookoła, a potem wypchnął ją na korytarz.

- I ciekaw jestem, jak byś wyjaśniła moją obecność w toalecie - mruknął.

Tylko wzruszyła ramionami.

- Powiedziałabym, że zemdlałam i zacząłeś się o mnie niepokoić. Albo że zobaczyłam jakiegoś karalucha i zaczęłam krzyczeć. Albo...

- Dobrze już, dobrze - przerwał jej. - Wygląda na to, że jesteś w tym znacznie lepsza ode mnie. Po prostu nie denerwujesz się tak bardzo w podobnych sytuacjach...

Co znaczyło, że on się denerwuje. Linc nawet nie podejrzewał, że Trudy uznała to za poważne wyzwanie. Oto miała przed sobą wspaniałego faceta, który nie potrafił kochać się w niezwykłych warunkach.

- Mam nadzieję, że wreszcie doszedłeś do siebie - rzuciła, wyjmując klucz z plecaczka.

- Oczywiście.

Usłyszeli szczęk zamka i Trudy pchnęła drzwi.

- Wejdziesz?

Nie sądziła, żeby to zrobił, ale chciała sprawdzić, na ile odzyskał panowanie nad sobą. Cofnął się odruchowo.

- Ee, wolę już iść. Byłbym naprawdę wdzięczny, gdybyś mogła zapomnieć o... - bąknął. - Tak, jakby to się nigdy nie zdarzyło.

- Spróbuję - obiecała. - To jak, spotkamy się jutro?

- Dobrze. Przywiozę stolik i pizzę.

- Wspaniale.

Linc odwrócił się, ale jeszcze spojrzał na nią przez ramię.

- Jaką chcesz pizzę?

- Wybierz coś dla mnie - powiedziała. - Najbardziej lubię niespodzianki.

Rozdział dziewiąty

Linc spał jak zabity przez... cztery godziny, a potem obudził się, jakby czegoś oczekiwał. W zasadzie doskonale wiedział, na co czeka. Wskazywał na to namiot wznoszący się w jednoznacznym miejscu cienkiej kołdry.

W końcu wstał i włożył dres oraz adidasy, zadowolony, że jego sala do ćwiczeń jest otwarta dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Przechodząc, potknął się o pudło ze stolikiem i krzesłami. Jak to dobrze, że się go pozbędzie. Generalnie miał za dużo rzeczy, którymi się w ogóle nie interesował. Do urządzenia swojego mieszkania wynajął architekta wnętrz, który zrobił wszystko za niego. Z jakichś powodów uznał on, że najlepiej pasują do niego właśnie antyki. Linc nie miał w zasadzie nic przeciwko antykom, ale dziś rano jego mieszkanie wydało mu się pozbawione polotu.

Takie było całe jego życie w porównaniu z paroma godzinami, które spędził z Trudy. Dopiero przy niej czuł, że brakuje mu energii i entuzjazmu. Cieszył się jej obecnością, chociaż jednocześnie obiecał sobie solennie, że będzie bardziej kontrolował swoje zachowanie.

Jak do tej pory, nie udało mu się zapanować nad sobą. Dał się ponieść emocjom jak uczniak. Co więcej, miał ochotę na jeszcze. Niemal jęknął, przypomniawszy sobie sceny z toalety, i szybko narzucił na siebie ciepłą kurtkę. Musi jak najszybciej wypocić z siebie całe pożądanie.

Nie poszedł do windy, ale zbiegł schodami pożarowymi aż na sam dół, do podziemnego parkingu. Cały czas jednak myślał o Trudy. Prosił ją, żeby zapomniała o tym, co się zdarzyło, chociaż wiedział, że jemu nigdy się to nie uda. Wciąż czuł jej palce na swoim penisie i delikatną pieszczotę jej języka...

Minął swój samochód i po chwili musiał do niego wrócić. Żadna kobieta nie podniecała go tak bardzo jak Trudy Baxter. Żadna też nie była tak śmiała w sprawach seksu jak ona. Już opowieści o stosunku na tylnym siedzeniu samochodu wydały mu się szczególnie ekscytujące, ale seks oralny w damskiej toalecie był dużo, dużo lepszy!

Mimo to nie powinien był do tego dopuścić. Nawet jego pierwszy raz nie wstrząsnął nim do tego stopnia.

Otworzył samochód pilotem i usiadł w skórzanym fotelu, wciąż zastanawiając się nad tym, kiedy popełnił błąd. Wydawało mu się, że jeśli wejdzie do łazienki, to łatwiej mu będzie dowiedzieć się, co się z nią dzieje. Myślał, że ją w ten sposób zawstydzi.

Linc zaczął wyjeżdżać z parkingu.

Musiał przyznać, że zszedł wtedy na dół z mocnym postanowieniem, żeby zabrać Trudy z klubu. Nie bawiła się tam dobrze, chociaż nie znał wówczas jeszcze przyczyny. Po głowie chodziło mu, że mógłby ją zabrać do siebie i dokończyć to, co zaczęli na Times Square.

Co za dziewczyna! pomyślał. Nie mógł wprost uwierzyć, że jeszcze w piątek w rozmowie z młodszym kolegą dowodził, że seks nie jest dla niego czymś istotnym.

I nagle stał się.

Do licha, co ona wyprawiała z moim członkiem, pomyślał, czując jeszcze silniejszy wzwód. Od wczoraj chodził tak, jakby spodnie były dla niego za małe. I to z powodu dziewczyny z Virtue w stanie Kansas.

Trudy obudziła się wyjątkowo wcześnie. Wciąż było ciemno. Jedyne światło pochodziło z palących się latarni ulicznych oraz rzadkich w tym rejonie reklam. Wygrzebała się z łóżka, poprawiając skąpą piżamkę, i przeszła do kuchni, żeby zrobić sobie kawy. Kiedy się w końcu napiła i trochę oprzytomniała, postanowiła uporządkować swoje książki. Będzie potrzebowała fachowej literatury, jeśli zdecyduje się na uwiedzenie Linca dziś wieczorem.

Chciała też skonsultować się z Meg, ale zdecydowała, że może zadzwonić dopiero po dziewiątej. W Virtue budziły się wcześnie, ale to były inne czasy... Musiała koniecznie porozmawiać z nią o swojej rzekomej impulsywności. Za każdym razem, kiedy o tym myślała, zaciskała szczęki.

O ósmej skorzystała ze swojej nowej książki telefonicznej, żeby odnaleźć adres piekarni, która dostarczała do domu bułki w sześciu różnych smakach, tak że w okolicach ósmej czterdzieści, kiedy zjadła już dobre śniadanie, humor znacznie jej się poprawił i była nawet gotowa darować Meg jej gruboskórność.

Zwłaszcza że słowo „impulsywna" można było zastąpić znacznie sympatyczniejszym przymiotnikiem „spontaniczna". Doskonałą ilustracją tej, jakże miłej cechy charakteru było to, co wydarzyło się w toalecie. Przecież tego nie planowała. Tak się po prostu złożyło, więc uległa nastrojowi chwili.

Piętnaście minut po dziewiątej zadzwonił jej pierwszy nowojorski telefon. Trudy uniosła delikatnie bezprzewodowy aparat, jakby zrobiono go z kryształu.

Zdecydowała, że jeśli to Linc, to nie ujawni tego, że jest rześka i ma za sobą poranną gimnastykę. Mieszkańcy Nowego Jorku na pewno nie są rześcy o tej porze. Prowadzą zwykle nocne życie i w niedziele chcą sobie dłużej pospać.

- Halooo - rzuciła do słuchawki, przeciągając ostatnią samogłoskę.

- Co z tobą? - spytała Meg. - Spałaś?

- A, to ty - powiedziała Trudy już normalnym tonem.

- Jasne, że ja. Tom i Linc poszli zagrać w tenisa, więc jestem jedyną osobą w mieście, która może dzwonić.

- W tenisa? - powtórzyła nieco rozczarowana Trudy.

Wolała wyobrażać sobie, że Linc siedzi w jakiejś kafejce nad filiżanką smolistej kawy i tęskni za nią całym sercem.

- Tak, czasami grają razem w niedzielę rano.

- A jak tam Linc? - Trudy zabrała się do wybierania palcem resztek truskawkowego twarożku ze śniadania.

- Właśnie z jego powodu dzwonię - podjęła natychmiast Meg. - Wydawał mi się dziwny. Jakiś nieswój.

Trudy oblizała palec i uśmiechnęła się do siebie.

- To dobrze.

- Dlaczego? Nie idzie wam?

- Idzie nam zadziwiająco dobrze, wziąwszy pod uwagę to, że mnie przed nim oczerniłaś. - Zrobiła efektowną przerwę. - Dlaczego powiedziałaś, że jestem impulsywna?!

- O co chodzi? Przecież jesteś.

Trudy uderzyła plastikowy pojemnik po twarożku i patrzyła, jak leci przez całą kuchnię.

- Nie, Meg. Jestem spontaniczna. Rozumiesz, spontaniczna. To zasadnicza różnica.

- Skoro tak twierdzisz... - Przyjaciółka nie miała zamiaru się kłócić. - Ale opowiedz o Lincu.

Trudy zaśmiała się, szczęśliwa, że nareszcie ma się z kim podzielić szczegółami wczorajszego wypadu. Pobieżnie opowiedziała o pocałunku na Times Square, a potem rzuciła się z telefonem na nieposłane łóżko.

- Pamiętasz tę książkę o seksie w niezwykłych miejscach? - zapytała.

Meg aż pisnęła z podniecenia.

- Chcesz przez to powiedzieć, że się z nim kochałaś?! Gdzie? Chyba nie w windzie?!

Trudy uśmiechnęła się jeszcze szerzej na myśl o tym, jaką Meg musi mieć teraz minę.

- A pamiętasz rozdział poświęcony toalecie?

Przyjaciółka pisnęła jeszcze głośniej.

- Co?! Zrobiłaś z nim to?! W damskiej czy męskiej?

- W damskiej - odparła triumfalnie Trudy. Czuła się naprawdę wspaniale, leżąc w satynowej pościeli i plotkując z Meg o swoich seksualnych podbojach.

- Widzisz, poszłam tam tylko po to, żeby poprawić włosy i makijaż. Zajęło mi to trochę czasu, ponieważ wcześniej wypiłam sporo szampana, i Linc zaczął mnie szukać.

- Nie mogę w to uwierzyć. - Głos przyjaciółki drżał z podniecenia. - Po prostu go tam zwabiłaś!

- Nie musiałam. Uznał, że źle się poczułam i nie chcę mu o tym powiedzieć. Był przekonany, że w ten sposób łatwiej wydobędzie ze mnie prawdę. - Przerwała, żeby zwiększyć efekt. - No i zrobiłam mu to! Fantastyczne! Powinnaś kiedyś spróbować z Tomem...

- Niesamowite! - wykrzyknęła Meg. - Prymus z Wall Street w publicznej toalecie. Założę się, że nigdy czegoś takiego nie przeżył.

- Sądząc z reakcji, raczej nie. A potem jeszcze mnie przepraszał - dodała ze śmiechem. - Mam wrażenie, że czuł się winny.

- Nic dziwnego. Jego przodkowie to podobno pierwsi purytanie, którzy przybyli do Ameryki na „Mayflower". Ale powiedz, czy to znaczy, że zaczynasz swoje nowojorskie przygody właśnie od Linca?

- Tylko nieoficjalnie - zastrzegła Trudy. - Chodzi mi o to, żeby nie wyjść z wprawy.

- Tak, tak, najważniejsze to nie wyjść z wprawy - poparła ją gorąco Meg. - Wiem coś o tym.

- I mam na niego haka. Okazało się, że jestem podobna do pokojówki, w której podkochiwał się w dzieciństwie.

- I teraz potrzebny ci jest strój pokojówki - domyśliła się bezbłędnie Meg.

- Koniecznie! Czy mogłabym go gdzieś wypożyczyć? Dzisiaj niedziela - dodała na koniec.

Odpowiedź była natychmiastowa i bardzo zachęcająca:

- Bez problemu.

Zaczęło do niej docierać, że jest w Nowym Jorku - mieście, które nigdy nie zasypia. Wszystko tutaj było możliwe. Już nie mogła się doczekać, żeby wypróbować wszystkie możliwości metropolii. Wstała i zaczęła przechadzać się po pokoju, przyciskając telefon do policzka.

- Doskonale. Poza tym chciałabym kupić parawan, najlepiej jakiś używany.

- Znam świetny sklep z takimi rzeczami. Poza tym mogłabyś kupić pawie pióra. Są bardzo seksowne. I może jeszcze jakieś zabawki...

- Ojej! Nie dostałam jeszcze pierwszej pensji.

- Powiedzmy, że to będzie wcześniejszy prezent urodzinowy - rzuciła Meg.

- O trzy miesiące?

- Pogadamy o tym, jak do mnie przyjedziesz. Kiedy się zbierzesz? Mamy na dzisiaj bardzo bogate plany...

Trudy spojrzała na zegarek.

- Zaczekaj, niech pomyślę. - Z telefonem w dłoni pośpieszyła do łazienki. Włosy wciąż miała w nieładzie, ale przecież mogła je spiąć. Wystarczy, że weźmie prysznic. - Mówiłaś, że stąd do ciebie jest dziesięć minut autobusem? - spytała, podniósłszy aparat do ucha.

- Nawet mniej, jeśli go od razu złapiesz. Trudy zaczęła zdejmować swoją piżamkę.

- Wobec tego będę najpóźniej za dwadzieścia.

Trzy godziny później wyczerpana, ale szczęśliwa Meg wsadziła obładowaną prezentami na najbliższe urodziny i Gwiazdkę Trudy do autobusu. Parawan miał dotrzeć do jej mieszkania nieco później. Udało im się znaleźć śliczny, ręcznie malowany, za bezcen, ponieważ sklep właśnie się likwidował.

Najbardziej cieszyło Meg to, że Trudy coraz cieplej myślała o Lincu. Jej oczy zachodziły mgłą, kiedy o nim mówiła. Poza tym wymawiała jego imię w charakterystyczny sposób i uśmiechała się przy tym do siebie. A przecież była tak pewna, że w nikim się nie zadurzy!

Meg bardzo chciała podzielić się tymi wieściami z Tomem, ale uznała, że przyjdzie na to czas. Na razie musi być bardzo dyskretna, jeśli nie chce, żeby jej plany spaliły na panewce.

W końcu przyjechał jej autobus. Wzięła reklamówkę z zakupami i wsiadła, wciąż myśląc o Trudy i Lincu. Przy odrobinie szczęścia zastanie tego ostatniego w swoim mieszkaniu. Obaj mężczyźni mieli zwyczaj oglądać sport po wspólnej grze.

Gdy tylko weszła do mieszkania, usłyszała odgłosy meczu futbolowego. Tak jak sądziła, panowie siedzieli przed telewizorem, zajadając chipsy i popijając piwo.

- Cześć chłopaki!

- Cześć, złotko. - Tom wstał, żeby ją pocałować.

- Cześć, Meg. - Linc, jako człowiek dobrze wychowany, też wstał. - Podać ci coś?

- Właśnie zastanawialiśmy się nad lunchem. - Tom sięgnął po reklamówkę, ale żona schowała ją za plecami. - Daj, pomogę ci.

- Nie trzeba. Pozwólcie, że zdejmę buty, a potem będziemy mogli wspólnie pomyśleć, co z lunchem.

- Ja stawiam - stwierdził Linc.

- Daj mi tę torbę - domagał się Tom. - Nie powinnaś nosić ciężkich rzeczy. Co tam masz? Coś dla mnie?

Meg cofnęła się o krok.

- Tak, coś dla ciebie - powiedziała z dwuznacznym uśmieszkiem. - Ale obejrzymy to sobie później, dobrze?

Tom w mig pojął, o co jej chodzi.

- Byłaś z Trudy w tym sklepie koło salonu tatuażu? - szepnął, oglądając się na Linca.

- Może - przymknęła na moment oczy.

- Musimy pogadać. Mam wrażenie, że coś się z nim dzieje. - Wskazał oczami przyjaciela.

- Niewykluczone, że masz rację - przyznała, a po chwili dodała już głośniej: - Przebiorę się i zaraz wracam.

Tom chciał powiedzieć coś jeszcze, ale właśnie w tym momencie któraś z drużyn zdobyła kolejne punkty i Linc zaczął wrzeszczeć jak opętany. Mąż Meg natychmiast podążył do telewizora.

Kiedy Meg znalazła się w sypialni, wsadziła torbę do swojej szafki i zdjęła buty. Już dawniej chcieli poeksperymentować, ale dopiero teraz znalazła odpowiednie, jedwabiście gładkie wiązadła. Trudy zdecydowała, że na razie niczego nie potrzebuje, ale przynajmniej wiedziała już, gdzie może się zaopatrzyć w odpowiednie erotyczne akcesoria.

Meg wróciła do salonu i całkowicie pochłoniętych grą mężczyzn.

- Tom?

- Tak, złotko? - Natychmiast skoczył na równe nogi.

To było takie miłe. Zawsze uważała, że Tom to porządny facet. Wiedziała, że kochałby ją i szanował nawet wtedy, gdyby ich życie seksualne zupełnie zamarło w okresie ciąży. Jednak Meg była przekonana, że mężczyzna powinien też być szczęśliwy. Dlatego przekonała Toma, że stosunki wcale nie szkodzą dziecku. Wraz z tym, jak brzuch jej się powiększał, musieli zmieniać i dostosowywać pozycje, ale było to ekscytujące doświadczenie.

- Wiesz, nie chce mi się wychodzić. Może zrobiłbyś nam mini pizze? Jesteś w tym niezrównany.

- Oczywiście, kochanie.

Linc poruszył się na swoim miejscu.

- Może pomogę ci z tą pizzą, skoro nigdzie nie idziemy - zwrócił się do przyjaciela.

- Niestety, nie mam kombinerek, stary.

Linc zrobił obrażoną minę.

- Przecież wiem, jak się robi pizzę. Widziałem to parę razy. Kuchnia to było kiedyś moje ulubione miejsce.

- Wcale nie chciałem cię dotknąć. Naprawdę świetnie radziłeś sobie wczoraj z tym łóżkiem. - Tom starał się go udobruchać. - Ale pizzą zajmę się sam.

- Tak, byłeś wspaniały - zachwyciła się Meg. - Ale teraz zostań ze mną, żeby mnie bawić rozmową.

Wiedziała doskonale, że Tom nie chce, żeby powtórzyła się historia sprzed dwóch tygodni. Linc uparł się wtedy, że pokroi warzywa. Zaciął się przy tym tak paskudnie, że musieli z nim jechać na ostry dyżur.

Tom zniknął w kuchni, a Meg zerknęła szybko na Linca. Miała mało czasu, więc nie zamierzała bawić się w subtelności.

- Powinniśmy porozmawiać o Trudy.

Linc omal nie zakrztusił się piwem.

- Chciałabym, żebyś coś wiedział, zanim pojedziesz do niej dziś wieczorem. Otóż Trudy...

- Ehm, Meg... - Zaczął kaszleć i cały poczerwieniał. - Bardzo mi przykro. - Jeszcze raz zakaszlał i chrząknął. - Czuję się winny tego, co wczoraj zaszło. Obiecuję, że to się już nie powtórzy.

- Mam nadzieję, że jednak się powtórzy - powiedziała Meg, patrząc mu prosto w oczy. - To albo coś podobnego, co sprawiłoby wam dwojgu dużo radości.

Wybałuszył na nią oczy.

- Myślałem, że chodziło ci o to, żeby nie angażowała się w jakieś ryzykowne związki.

- Chcesz przez to powiedzieć, że związek z tobą jest ryzykowny? - Meg potrząsnęła głową. - Nie, nie jesteś mężczyzną, który mógłby ją skrzywdzić. Moim zdaniem, świetnie do siebie pasujecie. - Podniosła rękę, chcąc uprzedzić protest, który jednak się nie pojawił. - Oboje odrzucacie małżeństwo.

- O tak, oczywiście - potwierdził Linc bez zbytniego przekonania. - To jednak jest dziwaczne - dodał po chwili. - Nigdy z nikim nie rozmawiałem w ten sposób.

- Pewnie dlatego, że w ogóle rzadko rozmawiasz o seksie. A Trudy właśnie o to chodzi. O seks w wielkim mieście. I chce zacząć właśnie od ciebie.

- Co takiego?!

- Prosiłabym, żebyś ułatwił jej pierwsze kroki. Trudy tylko udaje twardą, ale wiem, że tak naprawdę jest bardzo delikatna. Jeśli będzie chciała cię uwieść, a ty jej się oprzesz, to się załamie. Ale jeśli jej pomożesz, to nabierze pewności siebie i będzie mogła zacząć samodzielne podboje. Co ty na to?

- Och, Meg. - Linc miętosił nerwowo swoje ręce. - Sam nie wiem.

- Uznam to za gest prawdziwej przyjaźni.

- Wobec ciebie czy Trudy? - spytał zmieszany.

- Nas obu.

- Minipizze gotowe. - Tom wkroczył triumfalnie do salonu.

Meg zerknęła jeszcze na Linca z nadzieją, że skinie głową albo da jej znak oczami, że przyjmuje propozycję. On jednak tylko patrzył w przestrzeń.

Rozdział dziesiąty

Na dworze padał lekki śnieg. Delikatne płatki odbijały światło okien i ulicznych latarni. Jednak pozbawione zasłon okno Trudy było prawie ciemne. Pogasiła prawie wszystkie światła, żeby ukryć jakoś przed Lincem swoje zdenerwowanie.

Nie przypuszczała, że strój pokojówki będzie tak skąpy. Nie podejrzewała też, że będzie aż tak podniecona, kiedy go włoży. Być może wystarczyła jej sama świadomość, do czego ma służyć, żeby wprawić się w taki stan. Jej czarne, koronkowe majteczki były już wilgotne.

Strój składał się ze skromnej góry, przypominającej kostium kąpielowy, i minispódniczki. Sprzedawca mówił też, że fiszbiny u góry powiększają biust i Trudy miała w tej chwili wrażenie, że w zagłębienie między piersiami mogłaby włożyć portfel i jeszcze byłoby miejsce na klucze.

Włożyła jeszcze zabawny fartuszek, biały, koronkowy czepeczek i takież mankiety. Meg kupiła jej też miotełkę do kurzu z piór, a sprzedawca polecał siatkowe pończochy. Ale Trudy kupiła je już wcześniej wraz z podwiązkami. Całe życie czekała, żeby móc włożyć siatkowe pończochy.

Strój uzupełniały czarne pantofelki. Takie, jakie nosiły wyzywające kobiety, o których w jej domu mówiło się rzadko i z pogardą. Trudy kupiła je dwa lata temu i ukrywała przez cały ten czas w swoim pokoju. Teraz trochę żałowała, że nie wypróbowała ich wcześniej. Na wysokich obcasach chodziło się zupełnie inaczej niż normalnie.

Meg doradziła jej też, żeby kupiła jakiś kompakt ze zmysłowym jazzem. Taka muzyka powinna odpowiadać Lincowi. Wybrała więc coś z saksofonami i klarnetem, co, jak jej się zdawało, najlepiej nadawało się na tę okazję.

Pozostawał jeszcze jeden problem. Nie chciała otwierać Lincowi drzwi. Wiedziała, że będzie miał ze sobą pudło ze stolikiem i krzesłami oraz pizze, i obawiała się, że to wszystko może wypaść mu z rąk.

Opracowała więc plan. Otworzyła zasuwę i zostawiła tylko łańcuch. Mogła go zdjąć bez robienia większego hałasu. Toteż kiedy Linc zadzwoni do drzwi, najpierw sprawdzi, czy to rzeczywiście on, usunie łańcuch i wycofa się na z góry upatrzone pozycje. Dopiero wówczas poprosi, żeby wszedł, i da mu trochę czasu, żeby odstawił pudło i położył gdzieś pizze.

I wtedy wyjdzie zza parawanu. I zobaczy jego minę na widok tego stroju.

Nie wiedziała jednak, co potem. Meg uważała, że nie ma sensu o tym myśleć. Linc z pewnością przeżyje szok, ale potem powinien zachować się jak normalny mężczyzna, a to nie będzie wymagać już dalszej inicjatywy Trudy.

Ślepy los zrobił już, co miał zrobić. Tak się złożyło, że łóżko Trudy znajdowało się pod ręką. Nie musi się więc martwić, czy Linc wpadnie na to, żeby przejść do jej sypialni. Odsunęła jeszcze tylko trochę satynową kołdrę, żeby posłanie wyglądało bardziej zapraszająco, i wsunęła pakiecik kondomów pod poduszkę. Dyktafon, który włączał się na dźwięk głosu, leżał pod łóżkiem. Podniecenie Trudy wzrosło na myśl, że nagrają się wszystkie odgłosy, które będą wydawać. Już ona zadba o to, żeby były jak najdziksze.

Jeśli nie liczyć drobnego preludium w toalecie, miała przed sobą pierwsze poważne doświadczenie seksualne w Nowym Jorku. Ale nawet to traktowała tylko jako dobry początek, ponieważ nie sądziła, żeby ten związek przetrwał zbyt długo.

Krótkie spojrzenie na zegar przy kuchence uświadomiło jej, że do siódmej została zaledwie minuta. Linc, jak przystało na maklera, był człowiekiem punktualnym. Dlatego mogła się go za chwilę spodziewać. Z trudem przełknęła ślinę, wyobrażając sobie, jak wjeżdża windą i zbliża się do drzwi.

Były dwie minuty po siódmej, kiedy usłyszała dzwonek. Ten zegarek się spieszy, pomyślała, przechodząc do dużego pokoju. Wyjrzała przez wizjer i musiała zatkać sobie usta, żeby nie krzyknąć. To był on! Miał na sobie dżinsy, koszulę ze stójką i czarną, skórzaną kurtkę. Wyglądał jak James Dean w „Buntowniku bez powodu".

Śnieg stopił się na jego włosach, dodając im połysku. Niesforne kosmyki opadły mu na czoło, a on nie mógł ich odgarnąć, ponieważ pod prawą pachą trzymał pudło ze stolikiem, a w lewej ręce pudełka z pizzą.

Trudy zawahała się, myśląc o tym, co będzie, jeśli ją odrzuci. Jednak było już za późno. Linc zadzwonił raz jeszcze, a ona delikatnie zwolniła łańcuch.

Linc wciąż miał problemy z podjęciem decyzji. Stał właśnie przed drzwiami Trudy, która, jeśli wierzyć Meg, miała ochotę na wieczór we dwoje.

W jej wspaniałym łóżku!

Oczywiście powinien się na to zgodzić. Tylko idiota nie przyjąłby podobnej propozycji. Niestety, mógł być właśnie takim idiotą. Siedząc u Hennessych, myślał wyłącznie o swoim życiu erotycznym i znajomości z Trudy.

Dopiero wtedy uświadomił sobie pewną zasadę, według której zawsze postępował. Ponieważ bał się małżeństwa, wybierał kobiety chłodne i mało uczuciowe. To pozwalało mu zachować bezpieczny dystans.

Jednak Trudy była inna. Miała olbrzymi temperament i wielką ochotę na seks. Nie kryła swoich zamiarów. I chociaż wyrzekała się małżeństwa, Linc bał się, że nie zdoła zachować do niej dystansu.

Tak, obawiał się jej wybuchowego charakteru i tego, co może się jeszcze wydarzyć. Dla Meg wszystko było proste: powinien ulec Trudy, sprawić, że poczuje się pewniej, i usunąć się, gdy będzie gotowa do dalszych podbojów. Tylko czy on zdoła się wówczas usunąć? Czy zdecyduje się na rozstanie? Linc nie miał pojęcia. Między innymi dlatego, że nigdy nie angażował się w związki z osobami pokroju Trudy. Być może była ona jedyną osobą, dla której gotów byłby przemyśleć swoje uprzedzenia dotyczące małżeństwa.

Ale Linc nie miał na to ochoty. Prowadził wygodne życie i chciał, żeby tak było dalej. Nie potrzebował nimfy z Kansas wraz z jej książkami i impulsywnym zachowaniem. Bał się, że za bardzo ją polubi, a ona rzuci się w ramiona innego nowojorczyka, nawet nie oglądając się za siebie.

Byłoby mu bardzo żal. Sam się zdziwił, kiedy nagle to zrozumiał.

Z drugiej strony, nie chciał puścić dziewczyny samopas w wielkim mieście. Obiecał Meg, że się nią zaopiekuje, i zamierzał dotrzymać słowa. Dlaczego żona Toma sądziła, że jeśli oprze się Trudy, źle to na nią to podziała? Może wystarczy, że da dziewczynie znać, jak bardzo jej pożąda? To będzie szczera prawda, a jednocześnie uniknąłby niebezpiecznego związku. Mógłby jej to powiedzieć przez telefon, wyjaśniając, że nie może przyjść, bo...

No właśnie, co takiego? Co mógłby jej powiedzieć? Że nagle dostał grypy? Albo że wezwano go do pracy? A może, że ma alergię na ciemną, satynową pościel?

Myśl o tej pościeli sprawiła, że dreszcz przeszedł mu po plecach. Znowu poczuł, że ma erekcję. Ostatnio cały czas chodził z obrzmiałym członkiem, zwłaszcza kiedy Trudy była w pobliżu.

Żadna z tych wymówek mu się nie spodobała. Dziewczyna z pewnością domyśliłaby się, że nie chce jej powiedzieć prawdy.

Trudy nie otworzyła po pierwszym dzwonku. Od razu zrozumiał, że coś się święci, i poczuł dreszcz na całym ciele. Kiedy zadzwonił drugi raz, używając do tego celu łokcia lewej ręki, odniósł wrażenie, że ktoś się poruszył za drzwiami.

Jakie piekielne, erotyczne gry szykuje dla niego? Czekając, przestąpił z nogi na nogę.

- Wejdź, Linc! Nie skończyłam się jeszcze ubierać.

Już to wystarczyło, żeby wprawić go w stan najwyższej ekscytacji. Czy kupiła już sobie parawanik, czy może musi przebrać się w swojej dawnej sypialni? I do jakiego stopnia jest ubrana czy raczej... rozebrana?

Wyciągnął łokieć, żeby nacisnąć klamkę. Już, już miał to zrobić, kiedy z mieszkania dobiegł go pełen bólu okrzyk. Natychmiast wypuścił pudło ze stolikiem i dzierżąc pizze niczym tarcze, wtargnął do pokoju.

Trudy leżała na łóżku i jęczała, ukazując minispódniczkę i czarne, koronkowe majtki, doskonale pasujące do siatkowych pończoch. Mimo że nie był to jęk rozkoszy, Linc poczuł, że jego członek stał się jeszcze większy. Osiągnął wręcz astronomiczne rozmiary. Niedługo nie będzie mężczyzną z prąciem, ale prąciem z doczepionym do niego mężczyzną.

- Cholerne buty! - mruknęła Trudy i zaczęła masować sobie kostkę.

Z kolei Linc westchnął i omal nie upuścił pudełek z pizzami. Dziewczyna uniosła stopę do góry i poruszyła nią, a on odwrócił wzrok od jej podwiązek.

- Co, do licha, włożyłaś na siebie? - spytał, zerkając na nią jednak co jakiś czas.

Trudy uniosła nieco brodę i wyprostowała czepek, który przekrzywił jej się w czasie upadku. Miała zaróżowione policzki, ale mimo to spojrzała mu odważnie w oczy.

- A jak sądzisz?

Jak wcielenie najdzikszych erotycznych fantazji, pomyślał. Belinda do kwadratu! Linc oddychał coraz szybciej, patrząc na rowek między jej piersiami, a potem niżej, na frywolny biały fartuszek i uda w siatkowych pończochach. W tym stroju Trudy stanowiła prawdziwe wcielenie seksu.

Ale były w tym też akcenty humorystyczne. Linc widział teraz, jak upadła na łóżko. Na jednej nodze miała jeszcze pantofelek, ale drugi leżał na wykładzinie. Musiała potknąć się o coś, nieprzyzwyczajona do chodzenia w butach na wysokim obcasie.

Linc poczuł, że ślinka sama napłynęła mu do ust. Przełknął ją, myśląc o tym, że żadnej kobiety nie pragnął tak bardzo jak Trudy. Starał się teraz przypomnieć sobie wszystkie argumenty przeciwko związkowi z nią, ale jakoś mu się to nie udawało.

Dziewczyna pokiwała smutno głową.

- No dobra, możesz się ze mnie śmiać - westchnęła zrezygnowana. - To miała być niespodzianka. Myślałam, że będę przypominała Belindę i że będziemy się mogli razem zabawić.

- Rozumiem.

Poczuł gwałtowne pulsowanie w skroniach. Zaczął drżeć z pożądania. Oszukiwał się tylko, myśląc, że zdoła jej się oprzeć. Był teraz marionetką w jej rękach.

Jednak Trudy, o dziwo, nie zdawała sobie z tego sprawy.

- Ale skoro mi się nie udało, to możemy się trochę odprężyć i zjeść te pizze. Założę się, że wyglądam żałośnie.

- Wcale nie! - zaprotestował szczerze.

Aż ćmiło mu się przed oczami z pożądania. Trudy leżała przed nim w pościeli i wyglądała tak pociągająco, że musiał zmobilizować wszystkie siły, żeby się na nią nie rzucić. Czuł się tak, jakby był bohaterem jakiegoś filmu erotycznego i doskonale znał swą rolę.

- Jesteś bardzo miły, ale wiem, że się zbłaźniłam. Powinnam wcześniej trochę poćwiczyć w tych piekielnych butach. - Położyła się na łóżku, prezentując wypiętą pupę, i sięgnęła po pantofelek. - I pomyśleć, że na Broadwayu tańczą w czymś takim.

Wstała i pochyliła się, żeby włożyć but.

Linc zdusił jęk. To, co zobaczył, było najbardziej prowokacyjną pozą, jaką mógł sobie wyobrazić. Jednocześnie Trudy zupełnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Wydawało jej się, że cały plan spalił na panewce i że nie ma już najmniejszych szans, żeby go uwieść. On tymczasem z każdą chwilą był coraz bardziej podniecony.

- Możesz położyć pizze na zmywarce w kuchni - rzuciła, prostując się. - Jak rozumiem, stolik i krzesła są w dalszym ciągu na zewnątrz.

- Tak. - Linc zupełnie o nich zapomniał. - Zaraz się nimi zajmę.

Przeszedł na drewnianych nogach do kuchni i zostawił tam pizzę. Poruszał się z trudem, bo obrzmiały członek bynajmniej nie ułatwiał mu ruchów.

Kiedy znowu znalazł się w pokoju, zauważył, że Trudy go nie posłuchała i sama zaczęła wciągać pudło ze stolikiem do środka. Dżentelmen pomógłby jej w takiej sytuacji, ale Linc był za bardzo zafascynowany jej biodrami i pupą, doskonale widocznymi pod cienkim materiałem.

Erotoman zapewne wykorzystałby tę sytuację i Linc nie był pewny, czy za chwilę nie przekroczy cienkiej granicy między dżentelmenem a erotomanem.

Trudy zamknęła drzwi na zasuwę, a potem obróciła się w jego stronę.

- Powinniśmy chyba rozstawić ten stolik, zanim pizza zupełnie nam wystygnie - rzuciła.

Linc zakaszlał parę razy.

- Dobrze.

- Widzę, że z trudem powstrzymujesz śmiech - rzekła ze łzami w oczach.

- Nie, ja tylko...

- Zapewniam cię, że gdybym zrobiła to, co zamierzałam, i wyszła zza parawanu z miotełką z piór, to byłbyś napalony jak nie wiem.

- Masz miotełkę z piór? - zainteresował się. Zwykle podglądał Belindę, kiedy odkurzała jakieś rzeczy z małej drabinki. A z tego, co mówiła w czasie pieszczot ze służącym, wynikało, że korzystali z niej też w zupełnie inny sposób.

- Tak. Myślisz, że to zbyt ograny numer? Mam ją za parawanem.

- Ee...

- Masz rację, to mało oryginalne. Tak jak ten kostium. Powinnam raczej poszukać czegoś, co noszą prawdziwe pokojówki. To byłoby znacznie bardziej podniecające.

Trudy naprawdę nie zdawała sobie sprawy z tego, jak na niego działa. Belinda rzeczywiście nosiła nieco dłuższą spódniczkę, ale było to zdecydowanie mniej podniecające. Może dlatego udało mu się jakoś przetrwać okres dojrzewania bez poważnych konsekwencji.

- Ten kostium... - zaczął.

- Tak, wiem - przerwała mu. - Wyglądam w nim tak, jakbym była prostytutką. Tak to sobie przynajmniej wyobrażam, bo nigdy w życiu nie widziałam prostytutki. A ty?

- Ja widziałem.

- Bomba! A przy okazji... Wiesz, nie chciałabym zadawać ci niedyskretnych pytań, ale nigdy nie znałam mężczyzny, który płaciłby za te rzeczy. Czy może ty...?

Linc pokręcił głową.

- Nie, nigdy się do tego nie posunąłem. - Bo się bałem, dodał w duchu. Sam nie wiem, czego. - I żeby sprawa była jasna, ty wcale nie wyglądasz jak prostytutka.

Zamiast się ucieszyć, Trudy wyraźnie posmutniała.

- Wiem, brakuje mi seksapilu. Szkoda było pieniędzy na ten kostium, skoro zupełnie cię nie podnieca.

- Nie powiedziałem niczego takiego - zaprotestował Linc.

- Bo jesteś dżentelmenem - westchnęła.

Nie był już tego wcale taki pewny. Zwłaszcza gdy mógł zapuścić wzrok w zagłębienie między jej piersiami.

- Hm - chrząknął raz jeszcze. - Bardzo mi się podoba ten kostium. I rzeczywiście przypominasz w nim Belindę.

Spojrzała na niego z nadzieją.

- Więc myślisz, że coś by z tego mogło wyjść?

- Hm, ta...ak.

- Dobry z ciebie facet. Jakoś mi teraz lżej. Wiesz co, spróbuję potem pochodzić trochę w tych butach i kostiumie. Co prawda, nie sądzę, żeby zrobiło to na tobie wrażenie po tym nieszczęsnym upadku, ale ten strój kosztował masę pieniędzy. Może uda mi się skorzystać z niego w przyszłości z lepszym efektem.

Nie mógł sobie wyobrazić, jaki lepszy efekt miała na myśli. Chyba że faceta od razu zabiorą do szpitala z zawałem, co by go, Linca, nie faceta, wcale nie zmartwiło.

Raz jeszcze chrząknął i wydusił z siebie zduszone „tak, oczywiście".

- Dobrze, rozstaw stolik i krzesła - poleciła Trudy. - A ja zobaczę, co z tą pizzą. Chcesz takie samo piwo jak wczoraj?

- Może być - mruknął.

Znajdował się w wyjątkowo dziwnej sytuacji. Trudy chciała go uwieść, ale po tym upadku, który, jak jej się zdawało, ją ośmieszył, porzuciła ten plan. Oczywiście Linc pragnął jej teraz bardziej niż kiedykolwiek.

Ale Trudy miała zamiar po prostu zjeść pizzę, więc zdjął kurtkę i powiesił ją na klamce. Następnie rozpakował stolik i krzesła.

- Gdzie mam to rozstawić? - rzucił w stronę kuchni.

- Myślę, że w kącie niedaleko okna - powiedziała, wychylając się. - Chcesz piwo w szklance czy w butelce?

- Może być butelka.

Przeciągnął stolik na drugą stronę łóżka. Nigdy wcześniej nie jadł kolacji w damskiej sypialni. Odetchnął z ulgą, myśląc o tym, że tym razem uda mu się po prostu spożyć posiłek i wypić piwo. Niepotrzebnie przejmował się tym spotkaniem, na długo zanim tu dotarł.

- Przyniosłam piwo, proszę pana.

Na dźwięk słów „proszę pana" poczuł, jak ciarki przeszły mu po plecach. Pomyślał, że Trudy po prostu się wygłupia. Zerknął na nią i omal nie padł trupem.

W rękach trzymała dwa talerze z pizzą, nie mogłaby więc jeszcze przynieść piwa. Jednak dziewczyna włożyła butelkę w stanik, między piersi. Materiał, który był napięty już wcześniej, wyglądał tak, jakby lada chwila miał puścić, odsłaniając jej nagi biust.

Trudy zatrzepotała rzęsami niczym wcielenie niewinności, a w zielonych oczach pojawiły się iskierki, jakby zapraszała go do wspólnej zabawy.

- Zapraszam pana na kolację - rzekła zmysłowo. - Obawiam się tylko, że piwo może być trochę ciepłe. W tej chwili jednak jest cudownie chłodne.

Linc poczuł, że zaschło mu w gardle.

- To prawda, że zawaliłam na początku, ale może uda się uratować resztę wieczoru.

Linc zaczął drżeć z podniecenia. A więc jednak będzie próbowała go uwieść. Doskonale wiedział, że nie będzie z tym miała problemów.

- Co mam robić? - spytał jeszcze nieco ochryple.

- Może zechce pan, żebym pana nakarmiła - zaproponowała, uśmiechając się do niego figlarnie.

- Do...obrze.

Złapała go za koszulę ze stójką i posadziła na krześle. Sama natomiast usiadła na stoliku i rozsunęła nogi, między którymi postawiła talerz z pizzą. Linc nie mógł oderwać oczu od pizzy i... tego, co znajdowało się nieco dalej. Czuł kobiecy zapach Trudy. Pomyślał, że nigdy w życiu nie zapomni pizzy garnirowanej koronkowymi majteczkami i udami w siatkowych pończochach.

- Zaczynamy, proszę pana.

Zamknął oczy, żałując że włożył ciasne dżinsy. Trudy pochyliła się w jego stronę.

- Może najpierw piwa?

- Tak, poproszę.

Niewiele myśląc, sięgnął po piwo. Jego dłoń niemal otarła się o krągłą pierś. Wyjmując butelkę, zsunął materiał z lewego sutka dziewczyny. Niemal jęknął, widząc, że jest sterczący i zapewne twardy jak kamyk.

- Ojej, co pan zrobił. - Trudy udawała zmieszanie tak udatnie, że niemal w nie uwierzył.

- Och, przepraszam - szepnął i wyciągnął dłoń, żeby poprawić jej sukienkę. Jednak Trudy umknęła mu, ocierając się koniuszkiem piersi o jego dłoń.

Aż syknął z podniecenia.

Przez moment chciał się na nią rzucić, ale zdołał się opanować. Postanowił grać najdłużej, jak tylko mu się uda, zimnego i opanowanego właściciela domu, dla którego seks ze służącą jest czymś zupełnie naturalnym.

Wypił pierwsze łyki piwa.

- Smakuje panu? - spytała niepewnie.

- Może być - powiedział po raz nie wiadomo który tego wieczoru. - Trochę za zimne.

Dziewczyna pochyliła się w jego stronę, prezentując wspaniały biust.

- Proszę bardzo.

Wstawił butelkę, dbając o to, żeby odsłonić teraz prawy koniuszek. Piwo wyglądało tam jak wielki fallus i przywodziło mu na myśl rzeczy, których nigdy nie próbował.

- Może teraz pizzy? - usłyszał znowu zmysłowy głos Trudy.

Wzięła kawałek pizzy, obficie polany ketchupem i wyciągnęła w jego stronę. Jego umysł pełen był erotycznych obrazów. Jedzenie zupełnie go nie interesowało. W tej chwili chciał czegoś zupełnie innego.

Pochylił się i dotknął językiem kawałka pizzy, a potem spojrzał jej w oczy.

- Wołałbym, żeby był gorący.

Zwilżyła wargi i zaczęła szybciej oddychać.

- A nie jest?

- Nie. Możesz go odłożyć.

Kiedy to zrobiła, wziął jej dłoń i zlizał ketchup z jej palców, a następnie sięgnął po butelkę. Czuł, że Trudy jest coraz bardziej podniecona.

- Możesz zabrać talerz.

- Jak pan uważa.

Odstawiła go na parapet, ale nie ruszyła się z miejsca.

Linc wypił trochę piwa, udając obojętność. Nawet nie przypuszczał, jak podniecająca może być taka gra.

- Czy mógłbym spróbować czegoś innego, Trudy? - Po raz pierwszy użył jej imienia. Dziewczyna natychmiast zrozumiała, co to znaczy, i aż oczy jej się zamgliły z podniecenia.

- A na co miałby pan... ochotę?

Potarł butelką jej sutki i zauważył, że jeszcze bardziej stwardniały i stały się ciemniejsze.

- Chcę czegoś... gorącego, moja droga. Wiesz, że jako służąca powinnaś spełniać moje polecenia.

- Tak, oczywiście.

- Proszę pana.

- Proszę pana - dodała zaraz. - Na co ma pan ochotę?

- Podnieś fartuszek.

Początkowo widział, że chce zaprotestować, ale potem skinęła pokornie głową i podniosła ubranie, ukazując czarny trójkąt majteczek.

Linc wskazał je butelką.

- Zdejmij.

- Ależ, proszę pana, będę wtedy naga.

Skinął głową, patrząc głodnym wzrokiem na ten trójkąt. Kiedy pochyliła się, zdejmując majtki, jeszcze nad sobą panował. W końcu jednak odsunął krzesło i pomógł jej się rozbierać. Oboje drżeli z pożądania. A to, co na niego czekało, było wilgotne i bardzo, bardzo gorące.

Rozdział jedenasty

Oboje byli rozpaleni. Trudy miała coraz większe problemy z oddychaniem. Linc oparł ją o stolik i pochylił się jeszcze bardziej. Dziewczyna gryzła wargi, czując, że ani seks na tylnym siedzeniu samochodu, ani nawet seks w altance nie przygotował jej na to, co za chwilę miało nastąpić.

Odruchowo rozsunęła uda, czując między nimi jego policzki. A potem Linc wysunął język, a ona omal się nie przewróciła. Złapała tylko stolik, myśląc, że oto znalazła mężczyznę, który zna się na rzeczy.

I rzeczywiście, wystarczyło parę ruchów jego języka, a ona niemal doświadczyła orgazmu. Otworzyła usta, dysząc ciężko. Linc pieścił ją coraz mocniej, z wyraźną wprawą, ale też przyjemnością. Jęki i zmysłowe westchnienia dziewczyny mieszały się z zawodzeniem saksofonu i kwileniem klarnetów.

Trudy jeszcze mocniej rozszerzyła uda. Chciała poczuć go jak najlepiej i najmocniej. Linc się jednak nie spieszył. Dawkował jej rozkosz, starając się coraz bardziej nasilać bodźce.

Kolejny dreszcz rozkoszy przeszył jej ciało, a potem... ucichł. Nigdy wcześniej nie była tak długo na krawędzi. Rozkosz rozchodziła się wolno po jej ciele i narastała.

- Chcę orgazmu - szepnęła błagalnie. - Już! Teraz!

- Proszę pana - dorzucił z błyskiem w oku. Widać jednak było, że sam jest bardzo podniecony.

- Tak, proszę pana - powtórzyła posłusznie, czując, że same te słowa niemal doprowadziły ją do szczytowania. - Niech pan mnie weźmie najlepiej, jak pan potrafi.

To wystarczyło. Linc poczuł falę gorąca, która przetoczyła się przez jego ciało. Już chciał dać nurka między uda dziewczyny, ale jeszcze się powstrzymał.

- Co mam zrobić?

- Chciałabym...

- Powinnaś powiedzieć, że mogę robić, co chcę - pouczył surowo.

- Tak, niech pan robi, co chce - wyrzuciła z siebie, a następnie złapała haust powietrza.

Jej piersi uniosły się prowokacyjnie.

- Tak jest lepiej.

Pochylił się, gotowy zaspokoić wszystkie jej pragnienia. Kolejne pieszczoty języka były coraz silniejsze. Jej drżenie zaczęło narastać. Trudy jęczała coraz mocniej wraz z nasilaniem się miarowej pieszczoty i wkrótce przeżyła najbardziej spektakularny orgazm w swoim życiu.

Cała drżąca opadła na stolik. Poczuła, jak Linc pochyla się nad nią. Pieścił przez moment jej odsłonięte piersi i szyję, a potem poczuła, jak łapie ją wpół.

- Przenosimy się na łóżko - zadysponował, - Nie wiem, czy ten stolik wytrzyma kolejne ekscesy.

Chwyciła go za szyję i po chwili poczuła miękką pościel pod sobą, a silne ciało Linca tuż nad sobą. Chciała przycisnąć go jeszcze mocniej, ale on odsunął się od niej niepewnie.

- Masz jakieś zabezpieczenie? A może bierzesz pigułki? - spytał.

- Mam prezerwatywy... proszę pana - szepnęła. To właśnie był seks w wielkim mieście. Na to czekała.

- Gdzie?

- Pod poduszką... proszę pana.

- Wiesz, że jesteś bardzo zuchwała. - Odsunął się od niej i spojrzał gniewnie. - Powinienem ci dać lanie na goły tyłek. Ale najpierw sam się rozbiorę.

Trudy nie chciała na to pozwolić. Od wczoraj myślała o tym, jak przyjemnie byłoby go rozbierać.

- Bardzo proszę, chciałabym pana sama rozebrać - rzuciła błagalnie.

Spojrzał na nią groźnie, a jednocześnie wybrzuszenie na jego dżinsach powiększyło się trochę.

- Jeśli coś zrobisz źle, zbiję cię jeszcze mocniej - zapowiedział surowo.

Aż zadrżała z podniecenia. Linc wspaniale wszedł w rolę, którą dla niego przygotowała. Atmosfera gęstniała z sekundy na sekundę.

- Oczywiście, proszę pana.

- Dobrze.

Linc zszedł z łóżka i stanął tuż obok. Trudy usiadła na pościeli, spuszczając nogi w dół. Cieszyło ją to, że nie dosięga stopami podłogi. Miała wrażenie, jakby łóżko zamieniło się w wielki statek, który miał ją zabrać w długą erotyczną podróż.

- Możesz zacząć od koszuli - dodał, stojąc sztywno.

Tak, jak prawdziwy pan, który czeka, aż go rozbiorą, pomyślała.

- Tak, proszę pana. - Wyciągnęła ręce i rozpięła pierwszy guzik od dołu. Kiedy posuwała się wyżej, Linc musiał się do niej zbliżać. Czuła go coraz mocniej między swymi nogami.

- Za wolno - rzucił Linc.

Poczuła, że drży, ale ona też miała problemy z rozpinaniem. Ręce zaczęły jej się trząść i z trudem łapała oddech.

- Staram się, proszę pana.

W końcu dotarła do końca i wyciągnęła koszulę z jego dżinsów. Przez chwilę podziwiała jego umięśnioną pierś i płaski brzuch, a potem pochyliła się, biorąc w zęby jego obwiedziony ciemnymi włosami sutek.

- Przecież nie pozwoliłem ci tego zrobić - rzekł gardłowym głosem.

- Nie, proszę pana. - Zaczęła przesuwać językiem po jego piersi, czując jak Linc się pręży i zaczyna ciężej oddychać.

- Pamiętaj, że czeka cię kara.

- Tak, proszę pana.

- Surowa kara. Chyba że poradzisz sobie lepiej z dżinsami.

Kiedy na nie spojrzała, przyszło jej do głowy, że trudno będzie je zdjąć. W ciągu ostatnich paru minut zrobiły się zdecydowanie za ciasne.

Jednak Trudy zabrała się do dzieła z takim zapałem i ciągnęła tak mocno, że w końcu udało się je ściągnąć do kolan. Linc zdjął nogami swoje buty i czekał na to, co miało nastąpić.

Zawahała się. Pamiętała kształt i rozmiar jego członka, ale teraz miała ochotę jeszcze to sprawdzić. Przełknęła ślinę, patrząc na jego bokserki.

- Za wolno - rzucił raz jeszcze Linc i sam zdjął dżinsy. - Musisz się bardziej starać, moja droga.

Moja droga! Nie każdy mężczyzna wiedziałby, jak rozegrać tę grę. Ale nie Linc! On był w tym coraz lepszy. Stał przed nią prawie nagi, ale udawał, że wcale nie robi to na nim wrażenia.

Sięgnęła do jego bokserek, ale on surowo pokręcił głową.

- Sam skończę.

Po chwili nie miał już na sobie ani skarpetek, ani bokserek. Stał przed nią nagi ze wspaniałym ptakiem, który mimo wielkości niemal wzlatywał do nieba. Patrzyła na niego, nie kryjąc podziwu. Wczoraj nie widziała jego członka w całej pełni. Teraz mogła mu się przyjrzeć do woli.

Linc zrobił krok w jej stronę.

- A teraz co do twojej kary - zaczął. - Doszedłem do wniosku, że nie muszę cię bić. Mógłbym się przy tym zmęczyć, wiesz...

- Więc jak... mnie pan ukarze? - Przełknęła ślinę i spojrzała na niego głodnymi oczami.

Mimo nagości Linc nadal zachowywał się niczym arystokrata.

- Masz robić, co ci każę, i o nic nie pytać.

- Tak, proszę pana. - Spuściła oczy. W ten sposób mogła lepiej widzieć jego członek, którego rozmiary zwiastowały prawdziwą rozkosz.

- Zdejmij buty.

Zrobiła to z prawdziwą przyjemnością, myśląc, że minie sporo czasu, zanim przyzwyczai się do obcasów.

- A teraz klęknij na łóżku, twarzą do mnie - wydał kolejne polecenie.

Kiedy to zrobiła, uświadomiła sobie, że jej piersi znajdują się dokładnie na wysokości jego twarzy. Pewnie o to mu chodziło, ponieważ Linc wziął ze stolika butelkę i wylał trochę piwa na prawą dłoń, a następnie zaczął wcierać pachnący trunek w jej piersi. Najpierw jedną, a potem drugą. Trudy do tej pory nie zdawała sobie sprawy z erotycznych możliwości piwa.

- A teraz je wyliżę - powiedział.

Przełknęła ślinę. Czy uda jej się wytrzymać i nie przyciągnąć go do siebie?

Zaczął lizać jej piersi, starannie unikając koniuszków. Najpierw prawą, a potem lewą. Trudy wypięła pierś i jęknęła, ale bez rezultatu.

Zaśmiał się gardłowo.

- Jeszcze nie, moja droga.

Musiała zrobić bardzo nieszczęśliwą minę, gdyż właśnie w tym momencie poczuła język Linca na całej piersi.

- Teraz - szepnął.

O dziwo, coś w rodzaju orgazmu szarpnęło jej ciałem. Pieszczota była niespodziewana i... bardzo podniecająca. Co też jeszcze zamierza z nią zrobić?

Linc zacisnął wargi wokół jej sutka i zaczął ssać. Coraz mocniej. Trudy czuła, jak kolejne fale rozkoszy przelewają się przez jej ciało. Kępka włosów między jej nogami była już niemal zupełnie mokra. Zaczęła dyszeć i sięgnęła tam dłonią, doprowadzając się niemal od razu do szczytu.

- Sama nie możesz - upomniał ją surowo.

Nie wiedziała, jak długo jeszcze wytrzyma słodką udrękę pieszczot. Pragnęła go coraz bardziej. Dłonie dziewczyny bezwiednie przesuwały się w stronę jej kobiecości lub jego męskości.

Linc pokręcił głową.

- Wobec tego masz się trzymać słupa. - Wskazał jeden z czterech.

Posłusznie chwyciła słup, wyobrażając sobie, że jest to wielki penis Linca. Wypięła jednocześnie prowokacyjnie pupę, ale on zaczął pieścić od tyłu jej piersi.

- Jesteś niewiarygodna - wyrwało mu się w pewnej chwili, ale zaraz powrócił do roli: - Masz tak stać, dopóki z tobą nie skończę, zrozumiano?

- Taaak - jęknęła, przedłużając samogłoskę, bo właśnie zaczął drażnić kciukiem koniuszek jej piersi.

- Tak, proszę pana.

- Tak, proszę pana - powtórzyła słabym głosem.

- I zrobię z tobą, co będę chciał.

- Tak, proszę pana.

Niemal jęknęła, czując jego dłonie na wnętrzach ud. Zaczął zsuwać z nich siatkowe pończochy, które i tak pozjeżdżały już niżej.

Zadarł do góry jej krótką spódniczkę, podziwiając tył. Trudy wiedziała, że nie może puścić słupa, ale zaczęła coraz mocniej kręcić pupą. Aż krzyknęła, kiedy poczuła na niej nagle jego członek. To było niesamowite doświadczenie. Już myślała, że Linc zagłębi się w niej, ale on wycofał się, chociaż zapewne wiele go to kosztowało.

Poklepał ją po pupie.

- A teraz na czworaka. Tyłem do mnie.

Z drżeniem puściła słup i oparła się dłońmi o miękką pościel. Ustawiła się od razu z rozwartymi udami, ale Linc kazał je zacisnąć.

Był tak apodyktyczny! Tak męski!

- Teraz wypnij pupę - rozkazał jej.

Nie zniosłaby, gdyby któryś z chłopaków z Virtue mówił do niej takim tonem. Jednak z Lincem było zupełnie inaczej. Stanowił on ucieleśnienie wszystkich snów o wielkim mieście i tym, co ją tam czeka.

Linc sięgnął pod poduszkę.

- Aż dziesięć - rzekł z uznaniem. - No, muszę cię pochwalić.

Usłyszała dźwięk rozdzieranego papieru, a potem szelest lateksu. Chciała znowu rozsunąć nogi, ale Linc ponownie tego zabronił. Po chwili poczuła jego członek. Linc przesunął nim w górę i w dół, a ona odruchowo rozsunęła nogi najszerzej, jak tylko mogła.

Tym razem nie miał o to pretensji. Poruszał się w niej wolno, ale kiedy znowu zaczęła poruszać pupą, przyspieszył. Słyszała tylko jego oddech, a potem oboje zaczęli jęczeć i krzyczeć z rozkoszy. Ona miauczała jak kotka. Przyszedł pierwszy orgazm, a potem nagle, nie wychodząc z niej, był gotowy do następnego.

Trudy nigdy nie kochała się tak wspaniale. Dzięki Lincowi pofrunęła do gwiazd i z powrotem. Przeżyła coś, czego nigdy nie udało jej się przeżyć z chłopakami z Virtue. Nie orgazm, ale kilka orgazmów rozłożonych w czasie najlepiej jak to było można.

Linc stał oparty o łóżko i dyszał, starając się dojść do siebie. Nigdy jeszcze się tak nie kochał, chociaż zawsze miał na to ochotę. Dopiero teraz uświadomił sobie, jak ubogie było jego życie seksualne. Jak wiele w nim brakowało.

Odsunął się od Trudy, chcąc jej dać chwilę odpoczynku. Za nic jednak nie pozwoliłby zakończyć gry. Teraz, kiedy zaczął, nie miał siły przerwać.

- Zaraz... zaraz wracam.

Nogi miał jak z waty, ale mimo to udało mu się przejść obok kuchni i dotrzeć do łazienki. Jego kondom był pełny. To cud, że nie pękł. Trudy musiała wybrać dobry gatunek. Wyrzucił go, spuścił wodę i umył ręce. A potem chwycił brzeg umywalki, myśląc o tym, co też najlepszego zrobił.

Wystarczyły dwa dni, żeby Trudy owinęła go sobie wokół palca. Miał niby wyświadczyć jej przysługę, a czuł się jak małe dziecko, które czeka na bożonarodzeniowy prezent. Odgrywał rolę pana, a tak naprawdę stał się jej pokornym służącym, który czeka na każde skinienie swej pani.

Gdyby jeszcze w piątek ktoś mu powiedział, że uprawianie seksu będzie go tak podniecać, roześmiałby mu się w twarz. Miał poukładane życie i seks pełnił w nim istotną, ale drugorzędną rolę.

Teraz to wszystko wywróciło się na opak. Sam nie wiedział, co jest dla niego najważniejsze. Jakaś siła pchała go do pokoju obok, gdzie czekała Trudy. To niebezpieczne, pomyślał. Ktoś, kto chce spędzać tyle czasu w łóżku z jakąś kobietą, może zaangażować się w poważny związek.

Najlepiej zrobi, jeśli się teraz ubierze i pojedzie do domu. To pozwoli mu nabrać trochę dystansu do tego, co się stało. Może zrozumie wtedy, że Trudy nie jest taka znowu wyjątkowa i że to głupie wciąż jej pożądać. A o tym, że pożądał, świadczył jego nabrzmiały członek, który stał niczym żołnierz gotowy do dalszych akcji dywersyjnych.

- Nic z tego, stary - powiedział, grożąc mu palcem. Jego penis na pewno uśmiechnąłby się na te słowa, gdyby tylko umiał się uśmiechać. A może nawet wybuchnąłby głośnym śmiechem. Jednak teraz podniósł się tylko wyżej niczym ptak, który zrywa się do lotu.

Linc westchnął, widząc niesubordynację narządu, który przecież był jego częścią. Niestety, prawda przedstawiała się tak, że wciąż pragnął Trudy. Chciał poczuć jej ciało i jeszcze raz móc w nią wejść, a potem jeszcze raz i jeszcze...

Westchnął głośno i skierował się w stronę dużego pokoju. Trudy nie było na łóżku. Przez chwilę przyglądał się mu, myśląc, że może zapodziała się gdzieś w pościeli, a potem rozejrzał się po całym pomieszczeniu.

- Trudy!

Zajrzał do kuchni i pokoju obok, ale tam też jej nie było.

- Trudy, gdzie jesteś?! - zawołał głośniej.

- Przebieram się.

Jej głos dobiegał zza parawanu. W chwilę później na jego brzegu pojawiła się rzucona wprawną ręką siatkowa pończocha. Po chwili dołączyła do niej druga.

Linc chrząknął zakłopotany, przypominając sobie zdarzenia sprzed paru minut. Pomyślał, że jest teraz naga za parawanem, i ślinka napłynęła mu do ust. O, jakże chętnie by na nią teraz zerknął, choćby przez szpary w parawanie. Niczym mały chłopiec, który podgląda siostrzyczkę w toalecie.

- W co się przebierasz? - wydobył z siebie w końcu głos.

- Nieważne - odparła.

O nie, to było bardzo ważne. Wiedział o tym nie tylko on, ale i jego członek.

Obok pończoch pojawiły się podwiązki.

- Linc...

- Tak, słucham? - Cały drżał z emocji.

- Chyba powinieneś już iść.

Iść? Do swego samotnego mieszkania? Za nic w świecie!

- Czy uważasz, że przesadziłem...?

- O, nie! Byłeś cudowny! Przeżyliśmy wspaniałe chwile.

- Więc dlaczego...? - Chciał powiedzieć „mnie wyrzucasz", ale nie dokończył zdania.

- Wiesz, nie chciałabym od razu wyczerpać wszystkich możliwości.

Cała Trudy! On trzęsie się z podniecenia, a ona opowiada mu o jakiejś tajemnicy! Jednak tak naprawdę nie mógł się na nią gniewać. Przecież jeszcze przed chwilą myślał o tym samym. Może jak się przebierze i przestanie przypominać Belindę, będzie mu trochę łatwiej się z nią rozstać?

Mógłby się z nią kochać do białego rana, a jeszcze nie miałby dość. Było to raczej dziwne, zważywszy, że gdy poszedł do łóżka z poprzednią partnerką, to zasnął nie po, ale przed stosunkiem. Przy Trudy chyba nigdy nie udałoby mu się zasnąć. Pomyślał z niechęcią o swoim nudnym, luksusowym mieszkaniu i podszedł do łóżka, żeby zebrać swoje ubrania.

- Dobrze - mruknął. - Powinniśmy się trochę przespać. Jutro przecież jest dzień pracy.

Wcale się tym nie przejmował. Pomyślał jednak o tym, że Trudy powinna być wyspana i przytomna swojego pierwszego dnia w pracy.

- Będziesz o mnie jutro myślał? - spytała. Przez cały dzień, zapewnił w duchu.

- Pewnie tak - rzekł zdawkowym tonem. - Przecież nie zawsze zdarza mi się kochać ze służącą. Prawdę mówiąc, nigdy tego nie robiłem.

- Na pewno?

Linc uśmiechnął się i zaczął wkładać bokserki. Trudy miała przesadne wyobrażenia o jego życiu erotycznym. A może wydawało jej się, że wszyscy w Nowym Jorku pieprzą się jak króliki? Że na tym właśnie polega wielkomiejski styl?

- Naprawdę, z nikim nie było mi tak dobrze jak z tobą - powiedział wiedziony impulsem.

Na drugi raz musi bardziej uważać, żeby tak się nie odsłaniać.

- Jak zwykle starasz się być szarmancki - próbowała żartować, ale wyczuł ciepło w jej głosie. - Dziękuję.

- To raczej ja powinienem podziękować.

Słowo „podziękować" nie wyrażało do końca jego uczuć. Linc był jej dozgonnie wdzięczny, że wprowadziła go w swój świat erotycznych fantazji. Było to najwspanialsze doświadczenie jego dorosłego życia. Dałby wiele, żeby móc to raz jeszcze przeżyć.

- Więc chciałbyś jeszcze raz... kiedyś..? - Dobry Boże, i to jak najszybciej!

- Może...

- Kiedy?

Choćby teraz, odparł w duchu. Mogę się do ciebie wybrać za ten parawan.

- Kiedy tylko będziesz miała ochotę - odpowiedział uprzejmie.

- Jutro wieczorem? - spytała z nadzieją. Tak!!! krzyczał w duchu.

- Wydaje mi się, że jestem wolny - rzekł z namysłem. - Powiedzmy, że jesteśmy umówieni. Gdyby coś się działo, to dam ci znać.

- Świetnie. Przyjdziesz o siódmej? Oczywiście, jeśli będziesz mógł - zastrzegła zaraz.

Nie chciało mu się wierzyć, że umawiają się z takim brakiem zaangażowania. Jakby oboje się czegoś bali. On doskonale wiedział, o co mu chodzi. Ale Trudy... No cóż, to jej pierwsze podboje w Nowym Jorku. Pewnie uznała, że musi być ostrożna. Albo że taki właśnie ton obowiązuje przy tego rodzaju rozmowach...

- Tak, siódma będzie dobra.

- Cieszę się. I Linc... chciałam ci podziękować za to, że się mną zająłeś.

- Nie ma za co.

- Wiesz, nie byłam pewna, czy będziesz miał ochotę na seks przy odsłoniętych oknach. Nie zdążyłam jeszcze kupić zasłonek... Ale to oczywiście nie mogło odstraszyć tak obytego faceta jak ty.

Linc wybałuszył oczy, patrząc w stronę ciemnych prostokątów okien. Zupełnie o tym zapomniał!

- Tak, nie mogło - bąknął. - Zresztą przy tych świecach niewiele pewnie było widać.

- Pewnie niewiele - potwierdziła.

Jednak po pierwszym szoku myśl o tym, że ktoś mógłby ich widzieć, nie wydała mu się już tak przykra. Czyżby, dzięki Trudy, odkrył w sobie coś z ekshibicjonisty? Gdyby był mądrzejszy, zakończyłby ten związek, zanim odkryje kolejne dziwne rzeczy.

- Nie musisz kupować zasłonek - dorzucił. - Będę o siódmej.

- Na pewno? Nic ci nie wypadnie?

- Nie, nic - odparł z niezmąconą pewnością.

Rozdział dwunasty

W poniedziałek Meg przez cały ranek zastanawiała się, jak też poszło przyjaciółce. Zastanawiała się nawet, czy nie zadzwonić, ale Trudy musiała być bardzo zajęta pierwszego dnia pracy w Babcock and Trimball i Meg nie chciała jej przeszkadzać. Cała się jednak gotowała, żeby dowiedzieć się czegoś o przystojnym Faulknerze.

Postanowiła doczekać do lunchu i zabrać Trudy do małego baru, unikanego przez innych pracowników firmy, gdyż ich zdaniem serwował on posiłki dla „chłopa od kosy". Być może, ale tłuczone ziemniaki i tłusty sos do mięsa przypominały jej rodzinne Virtue. A poza tym będą tam mogły spokojnie porozmawiać.

W końcu udało się. Meg odebrała przyjaciółkę wprost z biura i wyciągnęła na zaśnieżoną ulicę. Już na wstępie ucieszyło ją to, że Trudy miała na sobie skórzany płaszcz Linca, a nie starą kurtkę, jak przy zakupach. Gdyby to od niej zależało, byłaby to pierwsza z ich wspólnych rzeczy.

Do baru przeszły pieszo, a następnie Meg wpuściła Trudy do środka.

- Wiem, że to niezbyt modne miejsce - powiedziała, kiedy zasiadły przy pokrytym ceratą stoliku w jednej z lóż. - Ale za to można tu spokojnie porozmawiać. A ja chcę się dowiedzieć wszystkiego o wczorajszym wieczorze!

- Myślisz, że nie przyjdzie tu nikt z mojej pracy? Czyżby ktoś się tutaj zatruł?

Meg pokręciła głową.

- Nie, ale wszyscy uważają to jedzenie za zbyt wiejskie. - Podsunęła jej wydrukowane na jednej kartce i zafoliowane menu. - Zajrzyj do karty, to tak jakbyś się znowu znalazła w domu.

Trudy zaczęła przeglądać listę potraw, a potem parsknęła śmiechem.

- Masz rację, dania te same co u Hansona. Nawet pachnie tu tak samo, mocną kawą i smażoną cebulą.

- Wskazała jedną z potraw. - Klopsiki w sosie chrzanowym. Myślałam, że jak tu przyjadę, to już nie będę miała ochoty na klopsiki.

- Wcale nie musisz. Pieczony indyk też jest dobry. Posłuchaj, jak ci poszło z Lincem?

- Dzień dobry, czym mogę służyć? - spytała kelnerka, na którą Meg nawet nie zwróciła uwagi.

- Poproszę klopsiki w sosie chrzanowym i kawę - powiedziała Trudy.

Meg z przyjemnością stwierdziła, że przyjaciółka wygląda na zadowoloną z życia. Wszystko więc musiało być w porządku. Jednak teraz potrzebowała szczegółów.

- A dla pani? - kelnerka spojrzała na Meg.

- To samo, tylko proszę o ziołową herbatę zamiast kawy - rzuciła szybko. - No, gadaj - zwróciła się do Trudy, kiedy tylko kelnerka zniknęła na zapleczu. - Spodobał mu się strój służącej?

Trudy położyła dłonie na ceracie i skinęła głową.

- Mhm.

- Świetnie, opowiedz mi wszystko - ściszyła głos, ponieważ nie chciała zgorszyć siedzącego obok, starszego małżeństwa.

Trudy zaczęła mówić, zaczynając od gafy, a kończąc na wspaniałym stosunku, jaki w końcu odbyli. Opowiadała ze smakiem i wieloma szczegółami, tak że sama Meg poczuła się w końcu podniecona.

- I coś? Został na noc?

Trudy potrząsnęła głową.

- Wcale tego nie chciałam - westchnęła. - Byłam naprawdę zadowolona, kiedy wyszedł do łazienki i mogłam... - Wciągnęła powietrze nosem. - Mm, co za zapach!

Kelnerka postawiła przed nimi niemal pływające w sosie klopsiki.

- Proszę uważać, są bardzo gorące - ostrzegła.

- Dobrze - odparła Trudy i nie wiedzieć czemu się zaczerwieniła.

Meg miała na tyle zdrowego rozsądku, żeby nie pytać o powód. Wiedziała, że nie musi znać wszystkich szczegółów. To właśnie one tworzyły niepowtarzalną atmosferę każdego zbliżenia, którą chciało się zachować tylko dla siebie. Była jednak trochę rozczarowana tym, że Linc nie został na noc. Miała nadzieję, że zwiążą się ze sobą bardziej już na początku. Wtedy wiedziałaby, że wszystko idzie według jej planu.

Zjadły ze smakiem, a po posiłku usiadły wygodnie, każda ze swoim napojem w ręku.

- Dobrze, teraz możesz dokończyć. Trudy zaczerpnęła powietrza.

- Więc po tym, jak Linc wyszedł do łazienki, schowałam się za parawanem.

Meg zrobiła wielkie oczy.

- Ale... po co?

- Nie chciałam, żeby znalazł mnie w łóżku - padła odpowiedź.

- Dlaczego nie, na miłość boską?!

Wyobraziła sobie, jak musiał się poczuć Linc, kiedy Trudy zaczęła się z nim bawić w chowanego. Na pewno nie był zadowolony. Być może uznał ją wręcz za dziwaczkę.

Trudy spojrzała na nią zupełnie szczerze i otwarcie.

- Chciałam zostawić mu wrażenie niedosytu i... tajemnicy.

Wypiła łyk kawy.

- Daj spokój, pewnie przestraszył się, że wyskoczyłaś przez okno.

- Zastanów się, Meg. - Odstawiła kawę. - Odgrywaliśmy jakieś role i było nam wspaniale, ale to się nagle skończyło. Pokojówka musiała zniknąć, a ja nie mogłam mu stawić czoła jako ja.

- Więc mogłaś się rozebrać i wskoczyć do łóżka. W czym problem?

- Ale z kim wówczas kochałby się Linc? Ze mną czy z pokojówką?

- A co to za różnica?

- Zasadnicza. Dlatego, że ja nie chcę po prostu się kochać. Na tylnym siedzeniu samochodu nie mogłam być ani królewną, ani nawet pokojówką. Teraz chcę spróbować różnych ról, a do tego potrzebuję tajemnicy. Tak jak aktorka.

- Och - westchnęła tylko Meg i napiła się trochę ziołowej herbaty. - Rozumiem.

Sama wierzyła w urozmaicenia, ale nigdy nie posunęła się do odgrywania różnych ról. Bardzo ciekawe, pomyślała. A skoro Trudy uważa, że jest to jej potrzebne, to pozostaje zgodzić się z tą opinią.

Przyjaciółka uśmiechnęła się do niej.

- Widzisz, to było jedyne wyjście. Dobrze, że udało nam się kupić ten parawan!

Meg pokiwała głową i oparła się łokciami o stół.

- No dobrze, a co było później? Linc cię zawołał i co?

- Nie odpowiedziałam.

- Dobrze, że nie zadzwonił na policję.

- Po co? Okno było zamknięte. Drzwi też. A ja odpowiedziałam, kiedy zawołał po raz drugi. Zawsze trzeba trochę zaniepokoić faceta. To lepiej działa. A potem zaczęłam się rozbierać za parawanem, tak żeby mógł widzieć moje pończochy i podwiązki.

- I nie wtargnął za parawan, żeby cię stamtąd zabrać? - zaciekawiła się jeszcze Meg.

- Nie, bo powiedziałam, że powinien już iść.

Jej przyjaciółka omal nie zakrztusiła się swoją ziołową herbatą.

- Co takiego?! Sama odesłałaś go do domu?! Pewnie się obraził? - dopytywała się zmartwiona.

- Nie, bo zapewniłam go, że było mi wspaniale. I umówił się ze mną dzisiaj na siódmą.

Meg odetchnęła z ulgą. Jednocześnie sięgnęła po serwetkę, żeby ukryć triumfalny uśmieszek. Niepotrzebnie się martwiła, gdyż wszystko szło doskonale.

- Świetnie! Chcesz uraczyć go nową fantazją?

- Mhm. - Trudy skromnie spuściła oczy. - Ale opowiedz mi o tych wiązadłach, które kupiłaś w sex - shopie. Wypróbowaliście je z Tomem?

- Em, tak. - Meg nagle zdała sobie sprawę z tego, że starsze małżeństwo w loży obok przestało jeść i mężczyzna wyciera coś ze stolika. - Mów ciszej, zdaje się, że ci starsi ludzie za nami podsłuchują.

Trudy uśmiechnęła się figlarnie.

- Opowiedz mi o tym koniecznie - rzuciła jeszcze głośniej.

- Masz na mnie zły wpływ.

- Tak jak ty na mnie.

Meg wybuchnęła śmiechem, czując się znowu jak szesnastolatka, a następnie zerknęła do sąsiedniej loży. Mężczyzna i kobieta wyglądali tak, jakby przykuto ich do siedzeń. Może chcą jeszcze wzbogacić swoje życie erotyczne? A może doświadczyli więcej niż przypuszczają?

- Tomowi wydawało się, że to on mnie przywiąże do łóżka - zaczęła Meg. - W końcu jednak namówiłam go na to, żeby spróbował pierwszy.

- Było ciężko?

- Jasne. Musiałam mu obiecać, że odwiążę go na pierwsze żądanie. Zabawne, że potem wcale o to nie prosił - dodała po chwili.

Oczy Trudy zalśniły z ciekawości.

- Czy to znaczy, że dobrze się bawił?

- Twierdził, że przeżył najwspanialszy orgazm w swoim życiu. Mam wrażenie, że faceci boją się takich sytuacji, bo są przyzwyczajeni do dominacji. Ale kiedy raz się zdecydują, to mają olbrzymią frajdę. - Zamilkła na moment, jakby się nad czymś zastanawiała. - Jeśli taki spokojny facet jak Tom miał fantastyczny orgazm, to wyobraź sobie, co stanie się z Lincem...

Trudy cała się rozpromieniła.

- Też o tym myślałam i stwierdziłam, że warto spróbować. Ale z tego wniosek, że muszę pójść jeszcze raz do tego sklepu. Możesz podać mi adres?

Meg skinęła głową, widząc jak Trudy wyjmuje swój notes. Zapisała go i schowała notes do plecaczka. Już chciały wychodzić, kiedy usłyszały lekkie chrząknięcie.

- Przepraszam, czy może pani powtórzyć numer domu? - spytała starsza kobieta.

Meg spełniła prośbę, myśląc o tym, że małżeństwo obok wcale nie było zaszokowane ich rozmową. W każdym razie nie żona, ponieważ mąż siedział trochę sztywno i był czerwony na twarzy.

- Ale nie powiedziałaś mi jeszcze, co planujesz na dzisiaj dla Linca? Czy chcesz go związać, czy też pozwolisz, żeby on to zrobił? - zagadnęła Meg, kiedy wychodziły.

- Chyba pójdę za twoim przykładem, ale zamierzam też skorzystać z kasety.

- Jakiej kasety? - Meg na chwilę przystanęła w drzwiach.

- Och, zapomniałam ci powiedzieć. - Trudy uśmiechnęła się przebiegle. - Miałam wczoraj pod łóżkiem dyktafon, który uruchamia się na dźwięk głosu.

- Cudownie!

Mogła się założyć, że Linc nigdy nie słyszał swego głosu w takich chwilach. Najwyższy czas, żeby to się stało.

Wystarczyło, że Linc podszedł do drzwi Trudy, a poczuł, jak jego członek unosi się coraz wyżej. Tym razem włożył luźne spodnie, ale wcale nie mógł powiedzieć, że był to dobry pomysł. Nie umawiali się na kolację, więc wziął tylko butelkę czerwonego wina, ser i krakersy. Nie, żeby miał ochotę na jedzenie, ale nie chciał też sprawiać wrażenia, że chodzi mu tylko o seks.

Ale czy nie było to całkowicie jasne?

Jednak wino i ser stanowiły tu jakąś wymówkę. Czuł się dzięki temu bardziej cywilizowany. Jednocześnie wyobrażał sobie, jak mógłby skorzystać z sera i wina w kolejnych miłosnych grach.

Niestety, od wczoraj myślał wyłącznie o seksie. Nawet najbardziej niewinne przedmioty kojarzyły mu się z Trudy. Tom wyczuł, że coś z nim jest nie tak, i chciał porozmawiać, ale Linc zbył go jakąś wymówką. Czuł się jak człowiek, który się topi i zdecydował, że nikt mu w tym nie może przeszkadzać. Chciał już na zawsze utonąć w ramionach Trudy.

Zadzwonił do drzwi. Uchyliła je, ale wciąż były zamknięte na łańcuch. Ze - środka dobiegał zapach orientalnych kadzidełek i seksu. Zobaczył też mocno umalowane oczy Trudy. Jej twarz zasłaniał lawendowy welon, który sięgał aż do zdobionego cekinami biustonosza.

Jego członek niemal wzniósł się w powietrze.

- Kto przychodzi? - spytała dramatycznym tonem, a jej welon uniósł się wraz z oddechem.

- Twój pan i władca. - Zakładał, że Trudy będzie dziś jego niewolnicą.

Jej kapiące od tuszu rzęsy zatrzepotały ze zdziwienia.

- Nie mam pana, a tylko wielu niewolników - rzekła. - Czy gotów jesteś mi służyć?

Linc zadrżał od stóp do głów, zauroczony jej wizją. Jednocześnie zastanawiał się, czy może dać jej władzę nad sobą.

- Tak, pani - szepnął w końcu.

- Dobrze, mój niewolniku. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Za chwilę zamknę drzwi. Będziesz mógł wejść po minucie. Rozkazy dla ciebie leżą na stoliku.

- Jak sobie życzysz, pani.

- Spuść oczy, kiedy do mnie mówisz - poleciła ostro.

Linc spojrzał na swój członek, który wprost chciał się wyrwać ze spodni. Gdyby nie on, pewnie odwróciłby się na pięcie i odszedł. Był jednak ciekawy, co też Trudy przygotowała dla niego na dzisiaj.

Po chwili zauważył jej bose stopy, co podnieciło go jeszcze bardziej. A potem drzwi się zamknęły. Z niecierpliwością patrzył na zegarek i po pięćdziesięciu ośmiu sekundach wszedł do pokoju.

Zamknął drzwi i podszedł do stolika. Położył na nim torbę z zakupami i spojrzał w stronę parawanu. Trudy na pewno się za nim skryła. Chociaż może była w łóżku, które było całe okryte baldachimem? Trzeba to sprawdzić... Jednak wcześniej chciał spełnić jej polecenie, sięgnął więc po instrukcje.

Leżały obok małego dyktafonu. Zdjął skórzaną kurtkę i jednocześnie zaczął czytać:

Mój niewolniku!

Pozbądź się swego odzienia i włącz tę magiczną skrzynkę. Kiedy już będziesz gotowy, możesz ubiegać się o przyjęcie do mego łoża.

Każde słowo było przesycone seksem. Zrozumiał, że ten wieczór należy do Trudy i to ona będzie rządzić, ale... zupełnie mu to nie przeszkadzało. Był gotów spełnić każde jej żądanie.

Tylko po co ma jeszcze słuchać dyktafonu? Orientalna muzyka, która rozbrzmiewała w pokoju, dostarczała im już odpowiedniego tła.

Cóż, nie zamierzał protestować. Zaczął się rozbierać, a żeby zaoszczędzić czasu, włączył dyktafon. Usłyszał najpierw jakieś dziwne rzężenie czy coś w tym rodzaju. Jego ciało rozpoznało te dźwięki szybciej niż mózg i poczuł gwałtowny dreszcz rozkoszy.

Kiedy usłyszał błagalny szept „chcę orgazmu", a potem swoje „proszę pana", nie miał już wątpliwości. Trudy nagrała to, co wczoraj między nimi zaszło. Nie potrzebował żadnych przygotowań. Już w tej chwili gotów był z nią odbyć parogodzinny stosunek z całą serią gwałtownych orgazmów. Cały drżał w oczekiwaniu tego, co miało nastąpić.

Teraz jednak było mu trudniej się rozbierać. Ręce drżały od nietajonej żądzy, zwłaszcza że szeptała do niego teraz z dyktafonu: „Mam prezerwatywy, proszę pana". Do licha, dawno nie był tak nabuzowany. Ta dziewczyna wiedziała, jak podniecić faceta.

W końcu udało mu się rozebrać. Musiał przyznać, że to nagranie było bardzo śmiałe. Znacznie śmielsze niż to, co robili Belinda ze służącym. Już prawie zaczął zazdrościć temu facetowi, kiedy przypomniał sobie, że to przecież on sam. Aż trudno mu było uwierzyć, że przeżył coś takiego.

Chciał posłuchać tego jeszcze raz i przewinął nagranie. Kiedy wcisnął klawisz ponownie, dźwięki, które wydobyły się z dyktafonu, były jeszcze dziksze. Jakby spółkowały ze sobą dwie papugi.

- Cholera, znowu klapa - usłyszał głos Trudy od strony łóżka.

Dopiero teraz zauważył, że wraz z odtwarzaniem wcisnął guzik przewijania. To dlatego, że tak bardzo mu się spieszyło.

Trudy wytknęła głowę zza baldachimu.

Linc przez chwilę walczył z atakiem śmiechu. W końcu udało mu się go powstrzymać i spojrzał na dziewczynę.

- Witaj, o pani.

- Nie wstawiaj głodnych kawałków. Nastrój prysł, nie ma o czym gadać.

- Nie wydaje mi się. - Spojrzał na swój członek. - Pozwolisz, pani, że raz jeszcze włączę dyktafon.

Rozdział trzynasty

Trudy próbowała się skupić na wspaniałej męskości Linca i zapomnieć o swojej porażce. Potwornie było jej żal, że nie wyszło to tak, jak wyjść powinno. Nawet jej do głowy nie przyszło, że Linc wciśnie zły guzik.

- Zaczęliśmy od wczorajszej nocy - przypomniał jej, widząc że jeszcze nie doszła do siebie.

- Dobrze już, włącz ten dyktafon - zgodziła się. - Skoro się rozebrałeś, nie ma powodów, żebyś znowu się ubierał.

Odwrócił się, żeby to zrobić. Cóż za widok! Dotąd nie miała okazji, żeby przyjrzeć mu się od tyłu.

- Wobec tego przewinę do początku.

Przy moim szczęściu zaraz wyczerpią się baterie, pomyślała, chociaż zmieniała je tuż przed wyjazdem. To miał być profesjonalny sprzęt, z którego zamierzała korzystać w pracy.

- Gdzie go miałaś wczoraj? - zapytał jeszcze Linc, pochylając się, przez co zobaczyła w pełnej krasie jego mocne pośladki.

- Pod łóżkiem. Włącza się na dźwięk głosu.

- Raczej jęku - zaśmiał się.

Spojrzał jej w oczy i dopiero teraz zobaczyła, jak bardzo jej pożąda. Ona też była coraz bardziej podniecona. Muzyka i wschodnie zapachy sprawiały, że zaczęła zapominać o tym, co się stało. Nie wiedziała tylko, czy jej początkowy plan się udał.

- Zanim znowu wciśniesz zły guzik, powiedz przynajmniej, czy to nagranie zrobiło na tobie wrażenie? - spytała nieśmiało.

- Olbrzymie. Właśnie na tym polegał problem. Po prostu ręce mi się trzęsły - wyznał. - A powiedz, ile razy słuchałaś tego nagrania?

- Parę - bąknęła.

Straciła już zupełnie rachubę.

- Więc pewnie masz go już dość.

- Nie - wyrwało jej się.

Prawdę mówiąc, błaganie o orgazm niemal za każdym razem doprowadzało ją do szczytu. A potem jeszcze te jęki i westchnienia...

- Możemy więc posłuchać tego razem?

Z trudem przełknęła ślinę. Wyobraziła sobie, jak to by było, gdyby nagrane dźwięki zmieszały się z odgłosami prawdziwego stosunku. A gdyby tak jeszcze raz to nagrać i wszystko zwielokrotnić? Poczuła, że robi jej się gorąco.

- Tak - szepnęła omdlewającym głosem.

Linc przyklęknął przy łóżku i podał jej dyktafon.

- Oto podarunek od twego niewolnika, pani. - Nie mogła uwierzyć własnym uszom. Linc powrócił do gry. Wzięła dyktafon i spojrzała na pochyloną głowę tego, który pomagał jej w nagraniu. To było wprost niesamowite, że mogli znowu pogrążyć się w świecie erotycznych fantazji. Tak, jeszcze raz!

- Będziesz mógł przyjść do mnie, kiedy cię zawołam, niewolniku - rzekła władczo.

Schowała się znowu za baldachimem i położyła dyktafon obok poduszki. Następnie sama ułożyła się w zachęcającej pozie, tak by zdobiony cekinami stanik jak najlepiej podkreślał jej biust. Szarawary, które włożyła na tę okazję, miały dziurę w kroku, ale ze względu na bufiasty krój nie było tego widać. Kupiła to wszystko za prawdziwy bezcen na wyprzedaży i był to jeszcze jeden szczęśliwy zbieg okoliczności.

Nabyte w sex - shopie wiązadła były już przygotowane. Dokładnie przemyślała sobie wszystko. Cztery słupy łoża doskonale nadawały się do przywiązywania niewolników. Linc będzie pierwszym z nich, ale zapewne nie ostatnim.

Włączyła dyktafon. Nastąpiły ciche szepty, potem gwałtowne oddechy i jęki.

- Możesz wejść - krzyknęła, już nie mogąc się doczekać.

Dokładnie to sobie przemyślała. Linc patrzył podniecony tylko na nią i nie widział przymocowanych do słupów wiązadeł. To będzie dla niego niespodzianka.

Na taśmie dał się słyszeć ich pierwszy orgazm. Linc trwał z pochyloną głową. Czuła, że chce się na nią rzucić, ale brakuje mu na to odwagi.

Jest przecież tylko niewolnikiem, pomyślała.

Nagle podniósł na nią wzrok.

- Jesteś zbyt zuchwały, niewolniku - powiedziała. - Muszę cię ukarać. Chodź.

Sięgnęła po jedno z wiązadeł. Przez chwilę patrzył na nią, nic nie rozumiejąc, a potem zrobił zbuntowaną minę.

- Nie ma sensu się opierać - stwierdziła chłodno. - Inaczej każę cię wtrącić do lochu.

Przysunął się do niej niechętnie, a kiedy kazała mu się położyć na plecach, sprawiał wrażenie, jakby chciał przerwać grę. Jednak jego członek wyprężył się jeszcze bardziej i widziała, że Linc jest coraz bardziej podniecony.

Legł w końcu. Posłała mu pełen okrucieństwa uśmiech zza półprzezroczystego welonu, ale potem stwierdziła, że nie może go tak dręczyć.

- Nie zrobię ci krzywdy, niewolniku - rzekła już nieco cieplej. - Uwolnię cię, kiedy tylko sobie tego zażyczysz...

Linc odetchnął z ulgą i chętniej wyciągnął rękę w stronę pierwszego słupa. Przywiązała ją, starając się go nie dotykać. Bała się, że podnieci się jeszcze bardziej i straci panowanie nad sobą. Serce biło jej coraz mocniej.

Wiązadła były gładkie i miłe w dotyku, ale tak naprawdę nie można ich było zerwać. Oboje to czuli. Trudy przywiązała drugą rękę Linca i zyskała nad nim znaczną przewagę. Efekt był piorunujący. Nagle stał się jej prawdziwym niewolnikiem.

Związała mu jeszcze nogi i teraz był zupełnie od niej zależny. Leżał płasko, a jego członek sterczał w górę niczym piąty słup, tyle że nieco przekrzywiony.

Linc przełknął ślinę. Patrzył na nią głodnymi oczami, wiedząc, że zacznie się z nim teraz drażnić. Był zdany na jej łaskę i niełaskę i to podniecało ich jeszcze bardziej.

Na początek włożyła mu poduszkę pod głowę, żeby miał lepszy widok. Jego penis był olbrzymi i piękny. Widziała żyłki, które w nim pulsowały.

- A teraz musisz zapłacić za wszystkie swe zuchwalstwa - rzekła, sięgając do zapięcia stanika.

Oblizał się na widok jej nagich piersi. Ona jednak zakryła je welonem. Dopiero kiedy usłyszała jego narastający oddech, zaczęła je odsłaniać, ruszając całym ciałem. Po chwili nie miała już welonu.

Linc jęknął.

- Czy chcesz pieścić moje piersi? - spytała.

- Tak - z trudem wydobył z siebie głos.

- Tak, pani.

- Tak... pani - poprawił się.

- Ale dzisiaj możesz tylko patrzeć - powiedziała ze złośliwym uśmiechem.

Pośliniła palec i dotknęła nim ciemnej obwódki wokół sutka. Koniuszek jej piersi stwardniał. Jednocześnie Linc wydobył z siebie coś w rodzaju natchnionego bełkotu.

Kiedy na niego zerknęła, zauważyła, że ma zamknięte oczy.

- Masz patrzeć, niewolniku - rozkazała.

Na taśmie przeżywali właśnie kolejny orgazm. To jeszcze bardziej ich podniecało.

Trudy zaczęła pieścić drugą pierś, czując jednocześnie, że wilgotnieją jej uda. Zastanawiała się, jak długo jeszcze będą ciągnąć tę grę.

- Tak mi dobrze - jęknęła. - Naprawdę cudownie.

Linc szarpnął się na uwięzi.

- Ale wiem, że może mi być nawet lepiej. Wiesz, o co mi chodzi, niewolniku?

Przymknęła oczy, gdyż jęki na kasecie stały się jeszcze bardziej intensywne. Jednocześnie przesunęła dłoń w stronę krocza, odsłaniając dziurę w szarawarach.

- Ale obawiam się, że nie będziesz mógł mi w tym pomóc - szepnęła jeszcze.

Pragnęła, żeby mógł to zrobić. Żeby poczuć jego obrzmiały członek w sobie.

Linc znowu się szarpnął. Tym razem mocniej. Zaczęła się bać, czy czegoś sobie w ten sposób nie zrobi.

- Nie jesteś w stanie przyjąć kary, niewolniku? - spytała surowo. - Odwiązać cię?

Wzrok Linca był wprost do niej przykuty.

- Nie, wytrzymam - jęknął i poruszył biodrami. Tak, tylko czy jej się to uda.

- To dobrze. - Zaczęła pieścić swój srom. - Bardzo dobrze.

Być może trwałoby to dłużej, gdyby nie kolejne ruchy bioder Linca. Były tak znaczące i... pociągające, że wystarczyło popatrzeć i natychmiast przeżyła orgazm.

Głuchy jęk wydobył się z jej gardła. Nie bardzo wiedząc, co się z nią dzieje, rzuciła się na łóżko. Chciała pieścić Linca, dotykać go, mieć. Chciała go poczuć w sobie.

Linc czuł orgazm, który go porywał. Trzymał się resztkami woli, ale wiedział, że nie da rady. Jednak jakimś cudem udało mu się.

Uśmiechał się triumfalnie. Tym razem zdołał wytrzymać, ale nie wiedział, jak przetrzyma kolejne „kary". Samo patrzenie na Trudy było wystarczająco podniecające. Zwłaszcza kiedy to ona szczytowała, wijąc się na pościeli i krzycząc na całe gardło.

Żadna kobieta nie podniecała go dotąd tak bardzo. Trudy pokazała mu rzeczy, o których nie miał pojęcia, których istnienia nawet nie podejrzewał.

Być może to wszystko wynikało z wyobraźni. Trudy po prostu miała ją bardzo rozwiniętą. Na tyle, że potrafiła nią obdzielić również swoich partnerów. W tej chwili gotów był przysiąc, że znajduje się na dworze jakiejś orientalnej władczyni. Wystarczyła odpowiednia muzyka, parę kadzidełek, żeby całkowicie zmienić codzienność.

Kto by pomyślał?

Dyktafon się wyłączył. Nie wiedział, czy specjalnie zgrała to z końcem swego przedstawienia, czy też był to przypadek. Z taką dziewczyną jak Trudy nic nie było do końca jasne.

Odetchnęła głęboko i spojrzała na jego wciąż uniesiony członek.

- Masz niezwykłą siłę, niewolniku. - Linc wyczuł w jej głosie niekłamany podziw.

Najpierw parę razy chrząknął, zanim wydobył z siebie głos:

- Dziękuję... pani.

- Nie ciesz się przedwcześnie. Mam sposoby, żeby złamać takich jak ty.

Linc zamarł, czując jak dreszcz rozkoszy przenika całe jego ciało. Zabrzmiało to niezwykle groźnie i... obiecująco. Jeśli Trudy szykowała następny test, nie wiedział, czy przejdzie go zwycięsko.

- Wiesz, niewolniku, że w każdej chwili mogłabym skończyć twą mękę - powiedziała, przesuwając dłoń w powietrzu w wyimaginowanej pieszczocie członka.

- Tak, pani - rzucił przez zaciśnięte zęby. Trudy sięgnęła po swój welon i przesunęła nim nad jego członkiem. Poczuł dotyk delikatnego materiału. Welon pieścił mu żołądź, a potem przesunął się niżej w stronę jąder. Tego już było mu za wiele.

- To nieuczciwe... pani - sapnął, z trudem powstrzymując wytrysk.

- Myślisz, że to mogłoby doprowadzić cię do... orgazmu? - spytała szeptem, unosząc nieco welon.

- O tak, pani.

- Wobec tego przestanę - zgodziła się łaskawie. - Wcale mi nie zależy na twoim orgazmie.

To stwierdzenie tylko jeszcze bardziej go podnieciło. Ale dlaczego? Co się z nim tak naprawdę działo?

- Dziękuję, pani.

Pokiwała głową, przyglądając mu się uważnie. Znowu się szarpnął, chcąc być jak najbliżej niej, a potem skarcił siebie w duchu za ten mimowolny gest.

- Podobasz mi się nagi - powiedziała. - Ale może jesteś zbyt nagi, niewolniku.

Sięgnęła pod poduszkę. Linc mógłby przysiąc, że specjalnie otarła się o niego przy tym piersią. Ponieważ się tego nie spodziewał, pieszczota była jeszcze bardziej dojmująca.

Trudy wyjęła paczuszkę prezerwatyw.

- Poznajesz to, niewolniku? Chcę cię teraz osiodłać, żeby odbyć na tobie małą przejażdżkę. - Linc znowu się szarpnął, wyrzucając w górę biodra. - Narowisty z ciebie rumak - dodała z uśmiechem.

- To może być krótka przejażdżka, pani.

Wyjęła kondom z zadziwiającą wprawą.

- Zobaczymy. Chciałabym cię trochę pogonić, ale nie zajeździć.

Słowa o zajeżdżeniu sprawiły, że cały zaczął drżeć. Jednocześnie patrzył, jak Trudy radzi sobie z prezerwatywą.

- Dobrze ci idzie, pani - zauważył.

- Ćwiczyłam. - Zerknęła na niego figlarnie. - W zamorskiej prowincji, z której pochodzę, pełno jest ogórków. Porządne dziewczyny nie mają tam wibratorów, ale mogą ćwiczyć na ogórkach. I... z ogórkami. Niektóre są naprawdę długie.

Linc oddychał jeszcze szybciej. Trudy wiedziała, jak wprowadzić mężczyznę w stan pełnego podniecenia oczekiwania, ale tego już było za wiele jak na jego słabe barki czy też inną część ciała...

Kiedy poczuł jej palce na swoim penisie, omal nie krzyknął. Trudy wyczuła, co się z nim dzieje, i wycofała się na chwilę.

- Wyglądasz tak, jakbyś na coś czekał. - Jej głos dobiegał do niego jakby z oddali.

Dopiero kiedy otworzył oczy, zobaczył ją tuż nad sobą.

- Wiesz, na co czekam, pani.

- Wiem. - Uśmiechnęła się złośliwie. - Ale musisz mnie o to błagać.

- Błagam, pani... - z trudem wydobył z siebie głos.

- Błagasz o coś -

- Żebyś raczyła mnie dosiąść. Przyrzekam, że cię nie zawiodę i dowiozę do nieba najszybciej, jak tylko umiem.

Trudy przymknęła oczy. Na moment zakręciło jej się w głowie.

- To za wysoko - wyrzuciła z siebie.

- Dowiozę cię, gdzie tylko będziesz chciała.

Dotknęła czubka jego przystrojonego prezerwatywą penisa.

- Na tym?

Linc wyrzucił w górę biodra.

- Na tym!

Nie mogła już czekać. Nie mogła już dłużej się mu opierać.

- Dobrze, dosyć.

- Trudy!

- Cierpiałeś dużo, niewolniku. To wystarczy. Ostrzegano mnie, żeby się za bardzo nad tobą nie znęcać. - Oswobodziła jego pierwszą rękę.

Linc przestraszył się, że gra już skończona. On jednak wcale tego nie chciał. Pragnął być przy niej, choćby tylko miała go tak niemiłosiernie pieścić.

Trudy rozwiązała drugą rękę i nogę. Chciał sam zająć się ostatnim wiązadłem, ale go powstrzymała.

- Jesteś wolny - powiedziała, klękając nad nim okrakiem.

- Trudy, jeśli nie przestaniesz, to zaraz...

- Tak, wiem, Linc - jęknęła. - I bardzo tego pragnę.

Chwycił jej pupę i posadził na sobie. Czuł, że jest wilgotna i szeroko otwarta. Ją też to drażnienie musiało wiele kosztować. Jednak efekt był taki, że gdy się zwarli, nie chcieli już się rozdzielić. W ciągu minuty lub dwóch dotarli do nieba, tak jak jej obiecywał, ale potem wcale go nie opuszczali. Orgazm narastał w nich po orgazmie.

Sam nie wiedział, ile to mogło trwać. W końcu jednak opadł bez tchu na poduszki. Myślał, że Trudy do niego dołączy, i wyciągnął w jej stronę ręce, ale ona tylko potrząsnęła głową.

- Leż spokojnie - zakomenderowała.

Po chwili zobaczył, że wylewa na jego ciało wonny olejek, który działał na niego uspokajająco. Z przyjemnością prężył się i przeciągał, czując jej dłonie na swoim ciele. Na końcu zaczęła go wycierać papierowym ręcznikiem. Był zupełnie zrelaksowany i zaspokojony seksualnie. Nawet manipulacje wokół jego penisa nie zdołały go już podniecić.

Nagłe spostrzegł, że Trudy gdzieś odeszła. Kiedy wróciła, położyła na jego brzuchu coś, co wydawało mu się znajome.

- Twoje ubranie - powiedziała łagodnie. - Możesz już iść.

Otworzył oczy ze zdziwienia. Iść?! Dlaczego miałby to zrobić?! Chciał zaprotestować, ale Trudy znowu się gdzieś wymknęła.

- Hej, gdzie jesteś? - Usiadł i rozejrzał się dookoła. Jego ubrania zsunęły się niżej. - Tylko nie próbuj znowu tych sztuczek z parawanem! Czy nie mogłabyś przyjść i mnie popieścić?

Odpowiedziała mu głucha cisza. Wziął ubrania w garść i odsunął baldachim, żeby wyjść na zewnątrz.

- Trudy, to nie ma sensu.

Przyciskając ubrania do piersi, podreptał w stronę parawanu. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego, jak ważne są dla niego pieszczoty. W magazynach dla mężczyzn pisano jedynie o tym, że trzeba pieścić kobiety.

A kto będzie pieścił jego?

Zajrzał za parawan, pewny, że znajdzie tam półnagą Trudy. Nic podobnego! Rozczarowany rozejrzał się po mieszkaniu. Gdzie też mogła się schować?

To było dziwne, że fizycznie czuje się całkowicie zaspokojony, ale brakuje mu samej obecności Trudy. Nigdy wcześniej tego nie czuł. W końcu usłyszał pluskanie dobiegające od strony łazienki. Szybko więc pospieszył w tamtą stronę.

- Trudy!

- Przepraszam, jestem w wannie.

W wannie? To zabrzmiało bardzo zachęcająco. Jego ciało natychmiast zareagowało na tę erotyczną podnietę. Linc nacisnął klamkę, ale drzwi pozostały zamknięte. Może była na niego zła, bo nawet nie zaproponował, że natrze ją olejkiem.

- Gniewasz się na mnie? - spytał w chwili, kiedy pluski stały się nieco cichsze.

- Jasne, że nie! - odparła natychmiast. - Byłeś fantastyczny!

- Więc dlaczego zamknęłaś drzwi?

- Mówiłam ci, chodzi mi o to, żeby zachować tajemnicę. Zobaczysz, jeszcze mi za to podziękujesz.

Teraz jednak był od tego bardzo daleki. Zmełł przekleństwo w ustach i pomyślał, że czas się ubierać.

Stwierdził tylko, że nie zostawi jej w otwartym mieszkaniu.

- Dobrze, wyjdę - zgodził się w końcu. - Ale dopiero, kiedy skończysz.

Zastanawiała się moment nad odpowiedzią.

- Zgoda. Daj mi jeszcze pięć minut.

Ubrał się w tym czasie, zastanawiając się, czy powinien zaproponować kolejne spotkanie. Nie chciał, żeby wyglądało to tak, że się narzuca, ale cholernie mu na nim zależało. Choćby dlatego, że jego członek znowu się podniósł niczym posłuszny żołnierz.

Trudy oznajmiła wreszcie, że może wyjść.

- Dobrze, już się zbieram - mruknął, podchodząc do drzwi. Czekał parę sekund, ale bez rezultatu. - Hm, czy spotykamy się jutro o siódmej? - zapytał najobojętniejszym tonem, na jaki mógł się zdobyć.

- Niestety, nie.

Więc pewnie umówiła się z innym facetem, pomyślał przybity.

- Jedna z pracownic Babcock and Trimball odchodzi na emeryturę - dodała zaraz. - Urządzamy dla niej przyjęcie i Meg mówiła, że może się przeciągnąć. Ale jestem wolna we środę.

- Więc umówmy się na siódmą - powiedział bez wahania.

- Fajnie, zgoda.

Te słowa zabrzmiały w jego uszach jak najcudowniejsza muzyka. W podskokach dotarł do windy i nacisnął przycisk. Nie zastanawiał się przy tym, dlaczego tak bardzo zależy mu na kolejnym spotkaniu.

Rozdział czternasty

Trudy usłyszała trzask zamykanych drzwi i dopiero wtedy wyszła z łazienki. Już w tym momencie zaczęła tęsknić za Lincem i musiała bardzo wysilić wolę, żeby go nie zawołać. Zamknęła drzwi na zasuwę i oparła się o nie plecami. Trzeba uważać, żeby się do niego nie przywiązać. Linc jest co prawda fantastycznym kochankiem, ale powinna pamiętać, że po nim przyjdą następni, jeszcze lepsi.

Tak to już jest w Nowym Jorku.

Na razie wszystko szło zgodnie z planem. Miała wrażenie, że całkowicie panuje nad sytuacją. I, co najważniejsze, potrafiła się wycofać w odpowiednim momencie.

Mężczyzna nie powinien czuć się zbyt pewnie. Stąd zostaje już tylko krok do nudy. Tak jest naprawdę znakomicie... Dlaczego więc jest jej tak żal, że Linc sobie poszedł?

Otrząsnęła się z tego uczucia i podeszła do łóżka.

Rozejrzała się dookoła. To mieszkanie należało tylko do niej. Musi pozbyć się żalu i uważać, żeby żaden facet nie zostawił tu swojej bielizny czy szczoteczki do zębów.

Wstała i zabrała się do gaszenia mocno nadpalonych świec. Kiedy skończyła, jedyne światło w pokoju pochodziło z zewnątrz. Podeszła do okna i oparła się łokciami o parapet. Przylgnęła czołem do zimnej szyby. Widziała stąd kawałek Central Parku, a także tę część Manhattanu, w której mieszkał Linc. Ciekawe, czy dotarł już do siebie? Czy znalazł się w swojej chłodnej sypialni?

Oboje za chwilę pójdą spać. Zupełnie sami. Wydało jej się to trochę głupie. Przecież było im ze sobą tak dobrze! Mogliby spędzić razem jeszcze część nocy... Jednak prowadziło to do sytuacji, której się bała. Nie, to wcale nie było lepsze rozwiązanie. A ona wcale nie czuła się samotna. Jeszcze raz spojrzała na swoje mieszkanie. Przecież właśnie o tym marzyła.

Linc postanowił dostosować się do wymagań Trudy. Jeśli chciała, żeby od razu wychodził po tych nieziemskich wyczynach erotycznych, to miała do tego prawo. Oferowała mu tak dużo, że nie śmiał protestować. Zresztą, gdyby zdecydował się zostawać u niej na noc, mogłoby to znaczyć, że za bardzo zaangażował się w ten związek.

Wolał więc ograniczyć się do spotkań o siódmej, w czasie których zapuszczał się w fascynujący świat erotycznych fantazji. Trudy była niezrównaną przewodniczką. Jednocześnie wypadki, które jej się przytrafiały, czyniły ją bardziej ludzką. Dzięki nim mógł myśleć o niej jak o normalnej kobiecie, a nie demonie seksu.

Raz, na przykład, w czasie striptizu zaczęła się wachlować strusimi piórami i rozkaszlała się tak mocno, że musiała przerwać. Innym razem planowała wspaniałe wyjście zza parawanu, ale wcześniej go przewróciła. Olejek do ciała, który kupiła gdzieś okazyjnie, okazał się nieświeży i tak dalej. Wszystko to sprawiało, że podobała mu się jeszcze bardziej.

Jednocześnie wciąż bardzo jej pragnął. Niemal śnił o niej na jawie. Początkowo myślał, że mu szybko zobojętnieje, ale jego fascynacja erotyczna wcale nie mijała. Wręcz przeciwnie, nasilała się...

Nie pragnął też innych kobiet, chociaż Trudy kupiła nadmuchiwaną lalkę w sex - shopie, żeby symulować seks we troje. Jednak w jakiś sposób zrobili w niej dziurę i lalka przeleciała siłą wyrzutu przez cały pokój, zanim opadła przy jednej ze ścian.

To zdarzenie powiedziało mu o niej więcej niż sądziła. Mimo że chciała dać mu posmak perwersji, nie była gotowa dzielić się nim z inną kobietą. Lubiła się bawić, ale nigdy nie przekraczało to pewnych granic. Linc zaczął jej ufać bardziej niż jakiejkolwiek innej kobiecie. Tak, mogło to prowadzić do niebezpiecznego zauroczenia. Na szczęście Trudy doskonale znała reguły gry i sama wyrzucała go ze swego mieszkania.

Pojawiły się jednak inne niepokojące sygnały. Na przykład Linc niechętnie rozmawiał o niej z Tomem, który bardzo interesował się Trudy. A ponieważ Linc opowiadał mu o innych swoich dziewczynach, oczekiwał teraz tego samego.

Tom przyszedł do niego do biura w poniedziałek, półtora tygodnia po przeprowadzce Trudy do Nowego Jorku. Linc od razu zauważył, że ma ochotę na poważną rozmowę. Toma martwiło to, że odwołał ich niedzielny mecz tenisowy, Zaczął od jakichś głupstw, ale bardzo szybko przeszedł do sedna:

- Martwię się o ciebie, stary.

- Masz rację, niepotrzebnie kupowałem akcje tej firmy komputerowej, ale... - Linc udawał, że nie rozumie, o co mu chodzi.

- Nie, nie - przerwał mu Tom. - W interesach sobie poradzisz. Rozmawiałem ostatnio z Meg i przyznała, że planowała jednak coś w rodzaju pułapki na ciebie. Czułbym się odpowiedzialny, gdybyś dał się w nią złapać.

Linc od samego początku podejrzewał Meg o niecne zamiary. Kiedyś nawet go to irytowało, ale teraz zupełnie nie zwracał na to uwagi.

- Nie przejmuj się - zaczął pocieszać kumpla. - Nie możesz przecież odpowiadać za swoją żonę. A mnie wystarczy to, że Trudy niczego nie planuje.

Linc był tego pewny. To raczej on sam zaczął poddawać rewizji swoje poglądy dotyczące małżeństwa.

Tom patrzył na niego tak, jakby chciał coś powiedzieć, ale potem tylko spojrzał przez okno.

- Znowu chmury - mruknął.

To zabawne, ale Linc od dłuższego czasu nie zwracał uwagi na pogodę. Teraz też niespecjalnie go ona obchodziła, ale ucieszył się, że przyjaciel chce zmienić temat.

- Tak, pewnie będzie padać - stwierdził.

- Masz stąd piękny widok na Statuę Wolności - zauważył błyskotliwie Tom.

- Tylko musiałbym przestawić biurko, żeby częściej ją widzieć. - Wręcz czuł walkę wewnętrzną, jaką Tom toczył ze sobą, myśląc, co jeszcze mu powiedzieć. Linc wolał osobiście, żeby trzymał buzię na kłódkę.

- Powinniśmy chyba wracać do pracy. Inwestorzy czekają...

- Chciałbym cię tylko uprzedzić.

Linc chrząknął.

- A może ja nie chcę tego usłyszeć...

- Mam wrażenie, że traktujesz Trudy zupełnie inaczej. - Tom nie zwrócił uwagi na jego słowa.

- Wydaje ci się.

- Nie sądzę. Przykro mi to powiedzieć, stary, ale...

- Więc tego nie mów! - wtrącił szybko i poklepał Toma po plecach. - Nic się nie stanie. Po prostu świetnie się z Trudy bawimy. W końcu przecież jednak się rozstaniemy...

Linc sam się zdziwił, że tak bezbarwnie mówi o swoich erotycznych doświadczeniach. Miał wrażenie, że jest to niemal świętokradztwo.

Tom zmarszczył brwi jeszcze mocniej, żeby było widać, że naprawdę się martwi.

- Mówisz dokładnie tak samo, jak ja po dwóch tygodniach spotkań z Meg. Jak długo znacie się z Trudy?

Linc poczuł lekkie ukłucie niepokoju.

- Tydzień i dwa dni - odparł.

- Widzisz, jesteś szybszy...

Linc próbował się roześmiać.

- Nie przejmuj się, stary. Jestem odporny na małżeństwo - zapewnił kumpla.

- Też tak twierdziłem - westchnął smutno Tom.

- Widzisz, jest coś w twoich oczach...

Tym razem Linc poklepał go po plecach tak mocno, że Tom niemal się zakrztusił.

- Nie przejmuj się. - Uderzył go ponownie. - Nic mi nie będzie. To tylko trochę seksu i tyle... A skoro już o tym mówimy, czy planowałeś przejażdżkę limuzyną z Meg?

- Zabawne, że pytasz. Zamówiłem gablotę właśnie na jutrzejszy wieczór. Udało mi się dostać sporą zniżkę, bo to środek tygodnia.

Linc chciał poklepać go jeszcze raz, ale spojrzał na swoją dłoń i zrezygnował.

- Bawcie się dobrze.

- Dzięki. - Tom zaczął się zbierać do wyjścia.

- Jesteś pewny, że nie przeszkadza ci ta sytuacja z Trudy?

- Zupełnie.

- To świetnie. - Tom machnął mu ręką na pożegnanie i zniknął za drzwiami.

Linc stwierdził, że przyjaciel przesadza. Pamiętał doskonale, że kiedy poznał Meg, wciąż się za nią ciągał. W oczach miał dziwną mgłę i zrezygnował ze wspólnych wypadów w różne miejsca.

Na przykład na tenisa!

Nie, to się nie liczy. Przecież zrezygnował wczoraj z gry tylko po to, żeby uniknąć rozmowy o Trudy. Wcale nie planował wizyty u niej, na którą i tak pewnie nie dostałby zgody.

Spotykali się zwykle raz dziennie, przeważnie wieczorami.

Nie, Linc wcale nie przypomina Toma z okresu narzeczeństwa. To zupełnie wykluczone. Przede wszystkim nie jest tak pogrążony we własnych myślach i zwraca uwagę na świat zewnętrzny.

Głośne pukanie do drzwi wdarło się w jego rozmyślania.

- Proszę - zawołał.

W drzwiach stanęła kształtna recepcjonistka firmy, Michelle.

- Dzwoni twoja matka - poinformowała. - Usiłowałam się z tobą połączyć przez interkom, ale nie odpowiadałeś. Chce mówić z tobą osobiście.

Poprawił kamizelkę, jakby to dawało mu pełną kontrolę nad sytuacją. To dziwne, zamyślił się tak głęboko, że nie słyszał sygnału interkomu.

- Tak, oczywiście, Michelle. Możesz mnie połączyć. Przepraszam, że musiałaś się tu fatygować.

Blondynka uśmiechnęła się do niego i potrząsnęła głową.

- Nie ma sprawy.

Michelle pracowała tu zaledwie od paru miesięcy, ale odniósł wrażenie, że go lubi. Chętnie by się z nim pewnie umówiła. Przed przyjazdem Trudy zastanawiał się nawet, czy gdzieś jej nie zaprosić, ale teraz zupełnie o tym zapomniał. To też było trochę niepokojące.

No, przynajmniej rozmowa z matką pozwoli mu wrócić na ziemię. Dzięki niej przypomni sobie, czym tak naprawdę jest małżeństwo.

Podszedł więc do biurka, podniósł bezprzewodowy telefon i wcisnął odpowiedni guzik.

- Cześć, mamo - rzucił.

- Już się zaczęłam się zastanawiać, czy nie zrobiłeś się zbyt ważny na rozmowy ze mną.

- Przepraszam, ale wiesz, jak to jest w pracy...

Jakość połączenia między Paryżem a Nowym Jorkiem była wprost fantastyczna. Miał wrażenie, że matka mówi mu wprost do ucha. Oto współczesna technika!

- Tak, kiedy twój ojciec pracował, też nigdy nie mogłam się z nim porozumieć - rzekła cierpko. - Będę się streszczać. Przyjechałam na parę dni do kraju i chciałam cię dziś zaprosić na rodzinne przyjęcie.

Linc aż się skrzywił. Matka zawsze zapraszała go w ostatniej chwili na spotkania, których „rodzinność" polegała na tym, że siedzieli we trójkę przy wielkim stole w jakiejś eleganckiej restauracji.

Zwykle się na to godził, zakładając, że raz w roku może poświęcić rodzicom trochę czasu. Być może liczył też po cichu na to, że staną się rodziną. Oczywiście były to mrzonki. Matka mieszkała w Paryżu już od dwunastu lat i nic nie wskazywało na to, że zamierza wrócić do kraju.

- O ósmej - dodała, zakładając, że już się zgodził. - Zupełnie zapomniałam, że dziś poniedziałek, i miałam straszne problemy ze znalezieniem odpowiedniej restauracji. W końcu okazało się, że ta nowa, libańska w Village jest otwarta. Co ty na to?

Znał to miejsce. Od kiedy ją otwarto, zaczęła tam przychodzić połowa nowojorskich znakomitości, co z pewnością odpowiadało jego matce. Problem polegał na tym, że był już umówiony z Trudy.

- Mógłbym zabrać znajomą? - spytał, nie wierząc własnym uszom.

Chyba po raz pierwszy spytał matkę, czy może przyjść nie sam. Ona też musiała być zaszokowana, ponieważ milczała przez dłuższą chwilę.

- Ee, tak. Będzie mi bardzo miło. Możesz powiedzieć, jak nazywa się ta osoba?

- Trudy Baxter.

- Baxter? Baxter... Z tych Baxterów z Long Island? Pamiętam, że twój ojciec chodził do szkoły...

- Nie, mamo. Z Baxterów z Kansas.

- Z Kansas? - matka powiedziała to tak, jakby pierwszy raz słyszała tę nazwę. - Co oni tam robią?

Linc zaśmiał się cicho.

- Uprawiają ogórki, mamo. W Kansas uprawia się dużo ogórków...

- I tym właśnie zajmuje się jej rodzina? - spytała takim tonem, jakby było to coś równie ohydnego jak stręczycielstwo.

- Nie mam pojęcia, ale będziesz ją mogła sama zapytać - rzucił lekkim tonem. - Chyba nikt z naszych znajomych nie zajmuje się uprawą ogórków. To byłaby miła odmiana, prawda?

Linc nie wiedział, czy Trudy zgodzi się przyjść. Miał nadzieję, że tak. Dzięki niej ten wieczór nie byłby całkiem stracony.

- Dobrze, zapytam - powiedziała grobowym głosem matka. - Czasami dobrze jest wiedzieć coś więcej o osobie, z którą się spotykasz. Muszę już kończyć, bo jestem umówiona u Elisabeth Arden. Do zobaczenia wieczorem.

- Pa, mamo.

Linc rozłączył się i od razu wystukał numer do firmy Babcock i Trimball. Nigdy wcześniej tam nie dzwonił, ale znał ten numer na pamięć. Parę razy miał ochotę zaprosić Trudy na lunch, ale zawsze w końcu rezygnował. Nie znali się przecież tak dobrze. To dziwne, że zapamiętał jej numer.

- Babcock i Trimball - usłyszał wysoki głos recepcjonistki. - Z kim mam połączyć?

Chrząknął, zanim odpowiedział. Nie przypuszczał, że będzie aż tak zdenerwowany. A przecież nie chciał proponować Trudy jakichś perwersji, ale zwykłą kolację ze swoimi rodzicami.

- Tak, słucham? - Recepcjonistka zaczęła się niecierpliwić.

- Poproszę Trudy Baxter.

Trudy ucieszyła się, że ktoś do niej dzwoni. Jak do tej pory to ona wydzwaniała do kolejnych osób, promując przyjazny wizerunek firmy. Najwyższy czas, żeby zaczęli też do niej dzwonić spragnieni informacji żurnaliści i oficjele. Mogłaby wtedy dostać podwyżkę, awansować, może przenieść się do innego biura...

Nie, tak naprawdę wcale nie miała ochoty się przenosić. Bardzo polubiła to miejsce.

- Tu Trudy Baxter - powiedziała wyraźnie najbardziej profesjonalnym tonem, na jaki mogła się zdobyć. - Czym mogę służyć?

- Chciałbym, żebyś wybrała się ze mną na kolację z moimi rodzicami.

- Linc? - Natychmiast poznała jego głos.

- Pewnie dziwisz się, że dzwonię w środku dnia.

- Trochę - przyznała.

Rzeczywisty świat oddalił się od niej. Niemal nie słyszała biurowych odgłosów. Nagle znalazła się w wyimaginowanym świecie, który sobie stworzyli. Świecie seksu i erotycznych doznań.

- Przed chwilą dzwoniła moja mama, żeby zaprosić mnie dzisiaj na kolację - wyjaśnił. - Byłoby mi bardzo miło, gdybyś zgodziła się ze mną pójść.

Musiała się skupić, żeby zrozumieć sens jego słów.

- Nie musisz się przejmować naszym dzisiejszym spotkaniem - powiedziała po chwili, myśląc, że tylko dlatego chce ją zaprosić. - Oczywiście powinieneś przede wszystkim myśleć o rodzicach.

- Nie, źle mnie zrozumiałaś. Ja naprawdę chcę tam pójść z tobą. Będzie mi łatwiej znieść to całe udawanie, że jesteśmy normalną rodziną.

Trudy była bardzo ciekawa jego rodziców. Wiedziała, że Linc za nimi nie przepada, i chciała się dowiedzieć, dlaczego.

- Dobrze, ale powiedz, jak mam się ubrać...

Ubieranie i rozbieranie było dla nich szczególnym tematem. Różne stroje stanowiły nieodłączny element ich erotycznych gier. I teraz, myśląc o tym, zacisnęła mocniej uda. Linc chrząknął.

- Może to, co w sobotę? - zaproponował. Postanowiła trochę się z nim podrażnić, żeby sprawdzić, czy on też jest podniecony.

- Więc myślisz, że strój pokojówki nie byłby odpowiedni?

Linc przez chwilę milczał, jakby musiał dojść do siebie.

- Nigdy nie rozmawialiśmy o tym przez telefon, prawda? - spytał nabrzmiałym z emocji głosem.

- Nie wiem, o co ci chodzi - szepnęła omdlewająco. Linc westchnął głęboko.

- Wiesz, wiesz... - Nie przypuszczał, że sama rozmowa z Trudy może okazać się podniecająca. Ta dziewczyna nie przestawała go zadziwiać. - Co teraz robisz?

Tak jak przypuszczał, natychmiast podjęła grę.

- Właśnie włożyłam rękę do majteczek - zaczęła szeptem. - Jest wilgotna, Linc. A ty? Co robisz?

- Rozpiąłem rozporek.

- I masz wzwód?

- Jak stąd na Alaskę - odparł. - I to od momentu, kiedy cię usłyszałem.

- Też cię to podnieciło? - zdziwiła się.

- Tak. Zawsze będziesz mi się kojarzyć z seksem. Z niebezpiecznym seksem - dodał, patrząc na swoje drzwi.

- Nie jesteś sam? - spytała zaniepokojona.

- Nie, zupełnie sam. Ale chciałbym być z tobą...

- Mogłabym cię wtedy pieścić - podjęła. - A potem wziąć go w usta i poczuć całego, jak... jak...

- Och, Trudy! - jęknął tylko.

Zacisnęła zęby na rękawie swojego kostiumu, żeby nie zacząć krzyczeć. Szczytowali w tym samym momencie.

- Och, Trudy - szepnął. - Nikt na mnie tak nie działa.

- Wiem, na mnie też...

Linc powoli dochodził do siebie.

- Przyjadę po ciebie za kwadrans ósma - powiedział.

- Nie wcześniej?

- Gdybym przyjechał wcześniej, to nigdy byśmy na tę kolację nie dotarli!

Rozdział piętnasty

Trudy nie wiedziała, czy po kolacji znajdą jeszcze czas, żeby do niej zajrzeć, ale na wszelki wypadek przygotowała swoją niespodziankę. Od Meg dowiedziała się o wyprzedaży lekkich luster w plastikowych ramach. Dawały one trochę zniekształcony widok, ale i tak nadawały się do jej celów.

Kupiła aż trzy, a potem przytwierdziła do spodu baldachimu, co nie było wcale łatwym zadaniem. Linc nie powinien ich zauważyć, dopóki nie znajdzie się w łóżku. Ale żeby nie ryzykować, ubrała się, jeszcze zanim zadzwonił do drzwi.

- Chodźmy - rzuciła od razu.

Wydawał się trochę zdziwiony tym, że nawet nie wpuściła go do mieszkania.

- Nie pozwolisz mi odpocząć?

Pokręciła głową.

- Raczej nie pozwolę ci się zmęczyć - stwierdziła. - Sam mówiłeś, że nie chcesz być wcześniej.

Zamknęła drzwi na klucz i ruszyła w stronę windy. Zdążyła jednak zauważyć, że Linc wygląda naprawdę świetnie w cudownym garniturze i wełnianej jesionce. Z daleka pachniał Wall Street. Może lepiej, że od razu wyszła, bo z całą pewnością nie byłaby w stanie mu się oprzeć.

Linc pospieszył za nią.

- Tak, ale... - chciał zaprotestować.

- O, mamy już windę. - Weszła do środka. - Jedziesz ze mną, czy czekasz na następny kurs? To bardzo złośliwa bestia. - Klepnęła urządzenie po obudowie.

Linc natychmiast wskoczył do wnętrza.

- Wiem, walczę z nią prawie codziennie. - Odchrząknął. - A prawdę mówiąc, co noc.

Patrzył na nią tak, że nawet góra lodowa stopniałaby pod tym gorącym spojrzeniem. Trudy odruchowo wcisnęła guzik parteru.

- Z wyjątkiem wtorku i piątku - przypomniała mu. Przysunął się bliżej.

- Powinienem był odwołać to piątkowe spotkanie - rzekł zduszonym głosem.

Tylko pokręciła głową.

- Skoro sam szef zaprosił cię na mecz hokejowy, to w zasadzie nie miałeś wyboru.

Musiała przyznać, że Linc wygląda fantastycznie w szarym, trzyczęściowym garniturze. Rozbieranie go powinno jej zająć trochę czasu. To byłoby nowe doświadczenie.

Linc pochylił się w jej stronę.

- Chciałbym cię pocałować - szepnął.

Ona też tego pragnęła.

- Nic z tego - westchnęła. - Zniszczyłbyś mi makijaż i fryzurę.

Nie chciała, żeby rodzice Linca pomyśleli, że jest jakimś czupiradłem. I tak była trochę zdenerwowana perspektywą tego spotkania. Miała za mało czasu, żeby się do niego przygotować.

- Spotykacie się tylko raz w roku? - spytała zaraz, przypomniawszy sobie to, co jej wcześniej mówił.

- Tak, zwykłe w ciągu pierwszego półrocza. - Założył jeden z loków za jej ucho. - Cudownie nam się dzisiaj... rozmawiało, prawda?

Przymknęła oczy, a dreszcz podniecenia przeszedł przez całe jej ciało.

- Tak.

- Czuję się tak dziwnie, będąc z tobą i nie mogąc nic... zrobić - szepnął jeszcze.

- Rozumiem...

- Wcale nie musimy iść. - Włożył rękę pod jej płaszcz i otarł się o pierś dziewczyny. - Mogę zadzwonić do restauracji i zostawić wiadomość, że zachorowałem... z pożądania.

Odsunęła się troszkę od niego.

- Nie chcesz się spotkać z rodzicami? - spytała zdziwiona. - Przecież widujesz ich tak rzadko! Czy zwykle chodzisz na te spotkania z jakąś dziewczyną?

Wyglądał na nieco zdziwionego tym pytaniem i cofnął rękę.

- Nie - odrzekł po chwili wahania.

Nagle poczuła, że z jakichś powodów jest to dla niej ważna informacja.

- To znaczy, że jestem pierwsza?

Cała jego twarz stężała.

- Tak, ale...

- Nic takiego! - Machnęła ręką. - Po prostu chciałam wiedzieć...

Wystarczyło jej to, czego się dowiedziała. Nie zamierzała przecież wystraszyć Linca.

- Po prostu nigdy się tak nie złożyło - mruknął niechętnie.

- Jasne. A teraz pewnie chcesz ich zaszokować, sprowadzając dziewczynę ze wsi.

Całe napięcie zaczęło z niego powoli odpływać. Linc rozluźnił się, a nawet uśmiechnął.

- Nie myślałem o tym, ale rzeczywiście może to być zabawne - rzekł zamyślony. - Muszę cię uprzedzić, że powiedziałem matce o tych ogórkach.

- Co?! Zamiast wibratorów?! - przestraszyła się. Linc otworzył szeroko oczy. Wyobraził sobie, jak matka by na to zareagowała, i parsknął śmiechem.

- Nie, że uprawiacie je w Kansas. - Znowu sięgnął pod skórzany płaszcz, a jego oczy zalśniły pożądaniem. - Zapewniam, że nie potrzebowałabyś w tej chwili żadnego ogórka.

- Masz coś lepszego?

- O wiele! - Poprowadził jej dłoń w dół, aż w końcu poczuła jego nabrzmiałą męskość. - Wydawało mi się, że mówiłaś coś kiedyś o seksie w windzie.

Trudy westchnęła głęboko. Sytuacja zaczęła jej się wymykać z rąk w chwili, kiedy znalazł się w nich penis Linca. Być może spóźnią się jednak na kolację...

- Sama nie wiem - jęknęła, zaciskając mocniej dłoń.

- Najpierw powinniśmy nacisnąć przycisk „stop" - powiedział Linc.

- Wolałabym raczej nacisnąć przycisk z napisem „jeszcze" - westchnęła.

Linc wyciągnął dłoń, żeby zatrzymać windę. Za późno. Drzwi zaczęły się powoli otwierać, ukazując starszą kobietę z torbą z zakupami.

Trudy cofnęła rękę. Była szybka niczym rewolwerowiec, ale kobieta spojrzała na nią ze zdziwieniem.

- Dzień dobry, jestem Trudy Baxter z czterysta sześć, a to jest Linc Faulkner.

Wyciągnęła w jej stronę dłoń.

Kobieta uścisnęła ją z wyraźnym zdumieniem. Linc wypchnął Trudy na zewnątrz i zaraz sam wysiadł. Kobieta zajęła ich miejsce.

- A pani? - spytała jeszcze Trudy.

- Millicent Hightower z trzysta sześć - odparła kobieta, a Trudy zdała sobie sprawę z tego, że może niepotrzebnie informowała ją o numerze swego mieszkania. - Skoro mieszka pani nade mną, może wyjaśni mi pani te dziwne hałasy, które dobiegają z góry. Zaczynają się zwykle...

Drzwi windy zaczęły się zamykać, co przerwało rozmowę. Trudy spojrzała na Linca i zachichotała.

- Nie jestem przyzwyczajona do bloków - rzekła, ciągnąc go do wyjścia.

- Właśnie widzę.

- Zupełnie zapomniałam o tym, że ktoś pode mną mieszka i może nas słyszeć - ciągnęła. - A powinno mi to przyjść do głowy, bo sąsiad czasami nastawia głośną muzykę i wtedy sama czuję się jak na koncercie.

Zatrzymała się i spojrzała mu w oczy.

- A czy ty myślałeś o tym, że ktoś może nas słyszeć? - spytała niewinnie.

Linc spuścił wzrok.

- Prawdę mówiąc, kiedy już się kochamy, zupełnie zapominam, gdzie jesteśmy.

- Ja też. Właśnie na tym polegają erotyczne fantazje. - Znowu poczuła mrowienie na udach. - Szkoda, że nam się nie udało w tej windzie.

Jego oczy zabłysły niczym dwie gwiazdy.

- Jak sądzisz, jak byśmy to zrobili?

- Na stojąco - odparła. - Mógłbyś wziąć mnie od tyłu. Zadarłbyś płaszcz i już byś mnie miał. Nie nałożyłam majtek - szepnęła mu do ucha Trudy.

To była prawda. Mróz trochę zelżał, a jej wydawało się, że tak będzie znacznie bardziej podniecająco. Nie myliła się, sądząc z reakcji Linca.

Wyszli na ulicę.

- Chcesz sama zatrzymać taksówkę, czy pozwolisz mi to zrobić? - spytał nieco ochrypłym głosem.

Zrobiło jej się miło, że pamięta, jak bardzo to lubi. Poza tym uderzyło ją to, że Linc prosi ją o pozwolenie. Tak, jak Tom żonę. Meg mówiła jej kiedyś, że Linc jest bardzo delikatny, ale nie chciała jej wówczas wierzyć.

Do niedawna interesował ją głównie jako źródło seksualnych rozkoszy. Musiała przyznać, że był w tym niezrównany. Ich ciała pasowały do siebie tak, jakby stanowiły jedno. Ale coraz częściej myślała o Lincu również jako o człowieku. Zaczęło ją interesować, co myśli o różnych sprawach i jakie są jego upodobania. Odkryła też, że coraz bardziej angażuje się w ten związek.

Meg byłaby zadowolona.

- Teraz twoja kolej - powiedziała, widząc jak Linc nagle się rozjaśnił.

Sprawiło jej to sporą przyjemność. Jednocześnie pomyślała, że będzie najlepiej, jeśli pomoże mu w czasie tego wyraźnie dziwnego spotkania. Sama zawsze uwielbiała rodzinne posiłki. Inna sprawa, że nie odbywały się one raz do roku, więc cała rodzina była do siebie przyzwyczajona i mieli o czym gadać.

Jednak o czym można rozmawiać z matką, którą widuje się raz do roku? O pogodzie? A może o innych członkach rodziny, których widuje się jeszcze rzadziej?

Gdy tylko wsiedli do taksówki, zapytała Linca o imiona jego rodziców.

- Mama ma na imię Glenda, a tata Lincoln Trzeci, ale wszyscy mówią do niego L.C.

- Czy to znaczy, że ty jesteś Lincoln Czwarty?

- Obawiam się, że tak.

- Nigdy nie znałam nikogo z liczebnikiem przy imieniu - powiedziała, zastanawiając się, czy rodzice nie pytają go już o Lincolna Piątego. - L to Lincoln, a C?

- Carlyle.

Aż otworzyła usta, słysząc to dziwne imię.

- Więc ty jesteś Lincoln Carlyle Czwarty, prawda?

- Tak, chociaż to potwornie pretensjonalne - mruknął, krzywiąc się, jakby jadł cytrynę.

- Nie rób min. To brzmi bardzo seksownie.

- Naprawdę? Mnie się zawsze wydawało sztywne i bez wdzięku.

- Nie, nieprawda. - Wzięła go za rękę. - To bardzo romantyczne imiona. Moglibyśmy wykorzystać je w naszych grach.

Chyba po raz pierwszy w życiu był zadowolony z tego, że nazywa się tak, jak się nazywa. Dzięki Trudy. Zrobiłby w tej chwili wszystko, żeby być bliżej niej.

- Naprawdę nie masz majtek? - spytał szeptem.

- Przestań. Chciałam porozmawiać o twoich rodzicach, ale... naprawdę - dodała na koniec.

Dreszcz rozkoszy przeszył jego ciało.

- Nie chcę rozmawiać o rodzicach. Chcę rozmawiać o twoich majtkach.

- Przecież ich nie mam - zauważyła logicznie. - Jacy są?

- Raczej: jakie - poprawił ją. - Półprzezroczyste i miłe w dotyku. Widać przez nie włosy łonowe, a kiedy się je zsunie...

- Linc - upomniała go, czując falę gorąca, która zaczęła obejmować jej ciało.

- Jak uważasz. Ojciec podzielił fortunę rodzinną na trzy części. Matka usiłuje ją przepuścić, ale i tak wiadomo, że nawet ona nie zdoła tego zrobić. Rodzice spotykają się tylko raz w roku. Prawie ze sobą nie rozmawiają. Ich życie seksualne ogranicza się do pocałunku w policzek na powitanie i przy rozstaniu. Nie rozwiedli się pewnie dlatego, że nie chcą oddać prawnikom sporej części majątku.

Mimo że mówił to wszystko obojętnym tonem, wyczuła gorycz w tych słowach.

- Muszą cię bardzo kochać, skoro decydują się na takie spotkania - zauważyła.

Linc pokręcił głową.

- Sądzę, że chodzi im o coś innego.

- Niemożliwe! Więc dlaczego to robią?

- Z poczucia obowiązku - odparł, patrząc przed siebie, na ulice Nowego Jorku. - Pewnie uznali, że dzięki tym spotkaniom wciąż stanowimy rodzinę.

- I stanowicie - stwierdziła z mocą. - Gdyby chcieli się rozwieść, na pewno by to zrobili, bez względu na koszty. A poza tym, twoi rodzice mają ciebie... Dlatego właśnie jesteście rodziną.

Linc spojrzał przez okno. Minę miał znudzoną, ale Trudy wiedziała, że to tylko maska.

- Jesteś niepoprawną optymistką. Ale mogę cię zapewnić, że moi rodzice już nigdy nie będą razem - powiedział smutno.

- Jeśli tak myślisz, to dlaczego trzymasz w sypialni zdjęcie całej waszej trójki?

Milczał. Milczał pięć sekund, a potem dziesięć i piętnaście.

- Przepraszam - bąknęła. - Nie chciałam się wtrącać w nie swoje sprawy.

Uścisnął lekko jej dłoń.

- W porządku - szepnął.

- Jeśli nie chcesz, żebym z tobą poszła, mogę wrócić tą samą taksówką - powiedziała.

Potrząsnął głową, a na jego zaciśniętych ustach na moment pojawił się nikły uśmiech.

- Za późno - orzekł, gdy samochód zatrzymał się przed restauracją. - Chodź, przedstawię cię moim rodzicom.

Przez dwie następne godziny obserwował zafascynowany, jak Trudy bez najmniejszych problemów oczarowuje jego rodziców. Nie pamiętał, kiedy ostatnio ojciec śmiał się tak serdecznie, jak przy jej opowieści o konkursie jedzenia ciastek na Dzień Niepodległości.

Co prawda matka nie wyglądała wtedy na zachwyconą, ale Trudy szybko znalazła jej czuły punkt. Dowiedziała się, że Glenda maluje, i zaczęła rozmowę na ten temat. Linc po raz pierwszy usłyszał, że miała parę wystaw w Europie i jedną w kraju oraz że jej obrazy można znaleźć w paru książkach. Jego matka stała się artystką. Co więcej, zarabiała pieniądze, chociaż jemu wydawało się, że tylko je wydaje.

Okazało się, że ojciec też nic nie wiedział o obrazach. Chyba po raz pierwszy od lat zwrócił uwagę na żonę. I na to, co mówiła. Do tej pory, kiedy się spotykali, rozmawiali głównie o nim. Tak, jakby bali się poruszyć jakiś delikatniejszy temat.

Trudy niczego się nie bała i jej obecność wyraźnie poprawiała atmosferę. O dziwo, Linc poczuł, że nawet nieźle się bawi. Gdyby mógł zapraszać Trudy na te spotkania, byłyby one nawet do zniesienia.

Niestety, było to niemożliwe. I tak naruszył już pewne zasady, z czego doskonale zdawał sobie sprawę. Piękność z Virtue w stanie Kansas zaczynała odgrywać coraz większą rolę w jego kawalerskim życiu.

Pod koniec posiłku Trudy przeprosiła wszystkich i udała się do toalety. Linc aż za dobrze pamiętał, co się stało, kiedy znalazł się z nią w tym ustronnym miejscu. Zastanawiał się nawet, czy nie ruszyć za dziewczyną, ale matka położyła dłoń na jego przedramieniu.

- Czy to poważne?

Udał, że nie rozumie pytania.

- Co takiego?

- Twój związek z Trudy - odparła matka. - Innymi słowy, czy planujesz z nią małżeństwo?

Pytanie nie należało do łatwych. Nawet gdyby sam chciał się żenić, Trudy miała pod tym względem zupełnie inne plany.

- Mamo, mówiłem ci już przecież, że małżeństwo zupełnie mnie nie interesuje.

- Pamiętam, ale przecież nigdy na żadne z naszych spotkań nie przyprowadzałeś dziewczyn. - Matka wzięła głębszy oddech. - Poza tym, obserwowałam cię przy stole. Bardzo ci na niej zależy.

- To prawda, ale to nic nie znaczy...

- Posłuchaj, synu - ojciec włączył się do rozmowy - takiej dziewczynie ze wsi może chodzić tylko o trzy rzeczy: forsę, forsę i jeszcze raz forsę.

- Co takiego?! - Linc aż nadął się z oburzenia.

- Twój ojciec przynajmniej raz się nie myli - stwierdziła Glenda. - Ta Trudy jest naprawdę czarująca i nic dziwnego, że dałeś się nabrać, ale...

- Na nic nie dałem się nabrać! - Linc zdał sobie sprawę z tego, że powiedział to za głośno, i zaraz zniżył głos: - Jak śmiecie oskarżać o coś Trudy?! Przyszła tu tylko dlatego, żeby zrobić mi przyjemność, i wypruwała sobie flaki, żeby was rozerwać. A wystarczyło, żeby wstała od stołu, a wy chcecie ją rozerwać na strzępy!

- Hej, wcale nie powiedziałem, że jest zła - starał się go uspokoić ojciec. - To zupełnie naturalne, że chce upolować bogatego męża. Większość kobiet... - Spojrzał na swoją żonę i urwał.

Linc wstał od stołu.

- Przepraszam, ale musimy już iść.

Chciał wydostać się stąd, zanim powie coś, czego będzie żałował. Nie miał złudzeń co do swoich rodziców, ale nie zamierzał pozwalać, by obrażali Trudy.

- Och, Linc, zostań - westchnęła matka. - Chodzi nam przecież tylko o twoje dobro.

- Trudy jest najfajniejszą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałem - stwierdził Linc. - I gdybym chciał się ożenić, nie znalazłbym lepszej żony. Ale nie musicie się przejmować. Sama Trudy nie planuje małżeństwa.

Ojciec potrząsnął głową.

- Być może tak mówi, ale widziałem też, jak na ciebie patrzy...

Linc wiedział, o co mu chodzi. Znał to spojrzenie. Nie musiał jednak informować rodziców, że to tylko seks i nic więcej.

- Nie będę z wami roztrząsał tego tematu. - Spostrzegł Trudy wracającą z łazienki. - O, jesteś. Chodź, zaczerpniemy świeższego - spojrzał na rodziców - powietrza.

Dziewczyna zmarszczyła brwi.

- Wygląda na to, że się pokłóciliście - zauważyła. - Czy poszło o mnie?

Linc wziął ją za ramię.

- Chodźmy już. Nie ma sensu o tym gadać.

- Nie, jeszcze nie. - Wyrwała mu się. - Chciałabym wiedzieć, o co chodzi.

- Nie sądzę... - Linc próbował wziąć ją za rękę.

- Glendo, czy możesz mi powiedzieć, skąd to całe zamieszanie? I dlaczego Linc stara się mnie wypchnąć z restauracji?

Jego matka chrząknęła i spojrzała gdzieś w bok.

- Oboje z... mężem uważamy, że dzieli was różnica pochodzenia, co może być problemem przy poważnym związku - wydusiła wreszcie.

- A kto tu mówi o poważnym związku? - Dziewczyna popatrzyła na nich pytająco.

Linc machnął ręką.

- Nie o to chodzi. Moi rodzice nie są w stanie powiedzieć niczego jasno. Po prostu uważają, że polujesz na mój majątek.

Ku jego zaskoczeniu Trudy wybuchnęła śmiechem.

- Ja?! Na majątek?!

- Linc, przecież wiesz, że nie to mieliśmy na myśli - zaprotestowała matka.

- A właśnie, że to! Chodź, Trudy!

- Nawet nie wiem, jak mam zareagować - powiedziała, wciąż dusząc się śmiechem. - Wcale nie poluję na jego majątek.

- Nie, Trudy, wcale nie powiedzieliśmy... - L. C. próbował się tłumaczyć, ale ona go nie słuchała.

- Jedyne, o co mi chodzi, to jego wspaniały, olbrzymi, nabrzmiały jak dorodny ogórek penis! - ciągnęła coraz głośniej. - I właśnie dlatego musimy już iść. Czas do łóżka. Cześć!

Wyszła, kołysząc biodrami. Jego rodzice wyglądali na zaszokowanych. Z otwartymi ustami patrzyli za Trudy, podobnie jak większość osób w restauracji.

Rozdział szesnasty

Pomysł z lustrami był naprawdę świetny. Trudy nie mogła sobie wyobrazić większej przyjemności niż oglądanie pośladków Linca w czasie stosunku. Specjalnie ustawiła kilka lamp wokół łóżka, żeby mogli widzieć siebie w gładkich szklanych powierzchniach umocowanych pod baldachimem. Nalegała, żeby Linc wypróbował je pierwszy. Położył się na plecach, a ona przykucnęła nad nim, odginając co jakiś czas ciało do tyłu. Efekt był piorunujący. Dopiero kiedy sama zajęła jego miejsce, zrozumiała, dlaczego miał orgazm za orgazmem. Ona też nie potrzebowała wiele, żeby dojść do kresu podniecenia.

- Fajnie? - szepnął jej do ucha.

Z trudem złapała oddech, obejmując go od tyłu i widząc to jednocześnie w lustrze.

- Nie masz pojęcia... jak...

- Mam. - Zaczął szybciej oddychać. - Te lustra są wspaniałe. Działa na mnie nawet sama świadomość, że teraz mnie widzisz.

Chciała coś powiedzieć, ale z jej ust wydobył się tylko jęk.

- Linc, ja...

A potem ogarnął ją ocean rozkoszy. Ruchy Linca nasiliły się i po chwili po raz kolejny oboje szczytowali. Piąty czy szósty. Już nawet nie chciało im się liczyć.

Łóżko zadrżało i zapewne sufit na dole zatrząsł się trochę. Oboje legli w pościeli wyczerpani, lecz szczęśliwi.

- Och, Linc... - Trudy sama nie wiedziała, czy to dlatego, że przedtem była tak spięta, czy też z powodu luster, ale seks miał dziś na nią dobroczynny wpływ. - Tak mi dobrze.

Zaczął ją pieścić i znowu poczuła, że ma na niego ochotę. Sięgnęła w dół, tam gdzie był jego członek. Czy to możliwe, że już zdołał się podnieść po kolejnej bitwie? Linc był naprawdę niesamowity.

Po raz kolejny poczuła go na sobie. Spojrzała w lustra, szukając dodatkowej podniety, która tak naprawdę wcale nie była jej potrzebna.

W samą porę. Jedno z luster obluzowało się i zaczęło opadać wprost na głowę Linca. Na szczęście zdołała je przytrzymać wyciągniętą do góry nogą.

- Trudy, czy coś się stało? - spytał zaniepokojony.

- Nie, nic takiego - odparła, nie chcąc go za bardzo niepokoić. - Tylko jedno z luster za chwilę może ci się rozbić na głowie.

Zamiast jej pomóc zaczął się śmiać. Aż cały trząsł się na jej ciele.

- Wiesz, że to bardzo dziwne, kiedy mężczyzna się śmieje, chociaż wciąż masz go w sobie - zauważyła cierpko.

Uniósł nieco głowę.

- Powinnaś się przyzwyczaić. Coś mi mówi, że to nie po raz ostatni.

- Przyczepiłam je naprawdę mocno - broniła się. - Musiałeś za bardzo rozhuśtać łóżko.

Linc zaśmiał się raz jeszcze.

- Czy masz coś przeciwko temu? - spytał, kryjąc rozbawienie.

- W sumie chyba nie. - Odwzajemniła jego uśmiech. - Biedna Millicent.

Linc westchnął głęboko.

- Zupełnie o niej zapomniałem. W ogóle zapomniałem o istnieniu innych ludzi. Przydałby nam się jakiś dźwiękoszczelny pokój. Albo domek gdzieś na odludziu.

Gdyby wiedział, jak to zabrzmi, na pewno by tego nie powiedział.

- Musisz ze mnie zejść, bo puszczę to lustro - ostrzegła.

Natychmiast się usunął, a ona złapała gładką powierzchnię dwiema stopami. Lustro zwisało teraz tylko na jednym drucie.

- Interesująca pozycja - rzekł, patrząc na nią w zamyśleniu. - Może spróbowalibyśmy się tak kochać?

- Wolałabym nie. Jest mi bardzo niewygodnie.

Szybko chwycił lustro. Trzymał je, a jednocześnie spoglądał w stronę łazienki.

- Możesz na mnie chwilę zaczekać? - spytał. - Zaraz wrócę.

Trudy wzięła lustro. Jeden z drutów po prostu się obluzował. Poradzi sobie sama. Nie potrzebuje do tego pomocy Linca.

- Jasne, idź.

- Tylko mi nie zniknij - uprzedził, zeskakując z łóżka.

Trudy wiedziała, że będzie chciał porozmawiać o dzisiejszej kolacji. Większość osób oczekiwałaby na pewno wyjaśnienia sytuacji. Być może Lincowi zależało na tym, żeby przeprosiła jego rodziców za swoje zachowanie. Chociaż nie miała na to ochoty, gotowa była na to przystać. To prawda, że trochę ją poniosło.

Właśnie dlatego zdecydowała się nie uciekać dziś przed nim jak Kopciuszek.

- W porządku, zaczekam.

- Świetnie. - Linc złapał swoje ubrania i ruszył do łazienki.

Wstała i naga zabrała się do przyczepiania lustra. Nie było to takie łatwe, jak się wydawało. Kiedy wrócił, wciąż stała z wyciągniętymi ramionami i usiłowała mocniej zacisnąć drut.

- Proszę, scena jak z „Playboya" - stwierdził.

- A ty wyglądasz jak facet z magazynu dla kobiet - stwierdziła. - Możesz potrzymać lustro?

Linc zdjął buty i wszedł na łóżko w samych skarpetkach. Kiedy już zaczepili lustro, doszło do tego, co w zasadzie było nieuniknione, i znowu znaleźli się w pościeli. Linc zaproponował, żeby zrobili to tym razem na boku, tak by oboje mogli patrzeć.

Nastąpił kolejny cudowny orgazm i Linc raz jeszcze musiał udać się do łazienki. A w końcu nasyceni położyli się na łóżku i Trudy oparła się o niego wygodnie. Nie mogła się powstrzymać, żeby nie zacząć rozczesywać palcami jego włosów. Było to miłe. Zbyt miłe.

A jak dopiero będzie z innymi, pomyślała. Przecież Linc jest dopiero pierwszy.

To jej przypomniało kolację i rodziców Linca. No tak, przecież muszą porozmawiać, chociaż wcale jej się nie chce. A potem, oczywiście, będą musieli się rozstać.

- Nigdy nie powtarzaliśmy tego w ciągu jednego spotkania - zauważył.

- Nie, chyba nie.

- Ten drugi raz był inny. Kochaliśmy się wolniej. To było naprawdę wspaniałe.

- Tak, bałam ci się wygnieść garnitur - stwierdziła, chcąc przeciąć rozmowę na temat seksu.

Oczywiście miała na nią ochotę, ale bała się tego, do czego mogła doprowadzić. Zaczęła więc z innej beczki:

- Zdaje się, że obraziłam dzisiaj twoich rodziców, ale naprawdę nie mogłam się powstrzymać. Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewasz. Kiedy ich spotkasz, możesz powiedzieć, że mi przykro i że jestem... bardzo impulsywna.

Linc przyciągnął ją bliżej.

- To raczej ja powinienem cię przeprosić. Wiedziałem, jacy są, a mimo to zabrałem cię na to spotkanie. To był błąd. Mogłem się spodziewać właśnie takiego wyskoku.

- Żaden problem - powiedziała. - Tak mnie to rozśmieszyło, że nawet nie poczułam się dotknięta. Poza tym, mieli wyjątkowo zabawne miny.

- To prawda. - Linc skinął głową. - Wyglądali wyjątkowo głupio.

Przez moment milczał, a potem odezwał się ponownie:

- Gdybym ich słuchał, ożeniłbym się pewnie z jakąś bogatą dziewczyną z dobrej rodziny. Tak jak w średniowieczu!

- Ale nie musisz tego robić - zauważyła. - Na szczęście żyjemy w innych czasach.

- Masz rację - westchnął. - Ale, tak naprawdę, do niedawna nie miałem nawet większego wyboru. Obracałem się wciąż w tych samych kręgach. Pieniądze jednak potwornie izolują. Nie chciałbym, żeby moje dziecko czuło się tak samotne jak ja. Gdybyś doświadczyła tego wszystkiego, zrozumiałabyś, dlaczego wolę się nie żenić.

Trudy odsunęła się trochę od niego i oparła na łokciu, żeby go lepiej widzieć.

- Tak sądzisz? A co byś powiedział, gdybyś żył w małym domku, którego właściciele chcą spłodzić po jednym dziecku na metr kwadratowy powierzchni?

- Wolałbym to niż dwadzieścia pięć pustych pokoi - rzekł twardo.

- To dlatego, że nie wiesz, o czym mówisz! Moi rodzice nigdy nie byli tak naprawdę swobodni. Urodziłam się niedługo po ich ślubie. Potem było trochę spokoju, bo ojciec pracował jako akwizytor, ale kiedy kupili farmę, dzieci zaczęły się pojawiać jedno po drugim. Drugie, trzecie, czwarte... - Uderzała go w pierś przy każdym kolejnym noworodku.

Linc pokręcił głową.

- Przynajmniej nie czułaś się osamotniona.

- O, nie! - Rozejrzała się po swoim mieszkaniu. - Dopiero tutaj czuję się swobodnie, chociaż czasami mam wrażenie, że któreś z rodzeństwa wyskoczy za chwilę zza baldachimu i krzyknie: „a ku - ku!". Będę się długo zastanawiać, zanim zdecyduję się na małżeństwo. To niewolnictwo na całe życie!

- Widzisz, a moi rodzice wyglądają na zupełnie swobodnych. - Mina mu zrzedła. - Nigdy nie musieli mi poświęcać zbyt dużo czasu, bo mieli pieniądze na niańki i opiekunki. Robili, co chcieli. Moim zdaniem, pieniądze mogą zniszczyć wszelkie więzy.

- Ale ich brak również! - Trudy ponownie pokręciła głową. - Przepraszam, ale nie wiesz, o czym mówisz. Powinieneś pojechać do Virtue i zatrzymać się u moich rodziców. - Aż zadrżała na tę myśl. - Pewnie byś tam zwariował.

Kiedy już to powiedziała, poczuła się pewniej. W ten sposób utwierdziła się jeszcze bardziej w swoim przekonaniu, że tylko Nowy Jork może jej dać to, czego potrzebuje. Pieszczoty z Lincem jakoś wytrąciły ją z równowagi.

- Na pewno czułbym się świetnie - rzucił Linc, patrząc jej wyzywająco w oczy.

- Jak cholera! Możesz sobie tak gadać, bo masz własne mieszkanie i zero pojęcia o tym, jak żyje moja rodzina...

- Zaraz! Co ty sobie wyobrażasz?! Nie jestem jakimś zepsutym bogaczem, który dostaje wysypki, kiedy mu zaczyna brakować kawioru.

- Brakować?! - Zaśmiała mu się w nos. - W Virtue nikt nigdy nawet nie widział kawioru!

- Myślisz, że jestem snobem i rozpieszczonym bachorem? - spytał, unosząc się nieco na poduszkach.

Trudy widziała, że jest wściekły, i pomyślała, że powinna trochę bardziej na niego uważać.

- Nie, uważam, że jesteś najseksowniejszym facetem, jakiego znam. Najodważniejszym i najwspanialszym. - Pewny siebie uśmieszek, który pojawił się na jego ustach, zaczynał ją już drażnić. - Ale zwiałbyś z krzykiem, gdybyś musiał spędzić choć jeden dzień w Virtue w stanie Kansas.

- Nie uciekłbym - upierał się.

- Tylko tak mówisz.

Spojrzał jej głęboko w oczy.

- Co robisz w najbliższy weekend?

Zamrugała, nie bardzo wiedząc, dlaczego zmienia temat.

- Chciałam kupić jakieś półki i porozstawiać wreszcie moje książki - wyznała.

- W każdym razie nie masz niczego poważnego, typu pogrzeb szefa?

- O ile wiem, to nie - odparła. - Widziałam go dziś przed wyjściem z pracy i wyglądał kwitnąco.

- Wobec tego jedźmy do Virtue.

Trudy uśmiechnęła się, myśląc, że się z nią drażni.

- Nabierasz mnie, co?

Linc patrzył na nią poważnie. Ani jeden muskuł nie drgnął na jego twarzy.

- Nie, wcale.

- Przecież nie możemy jechać, ot tak, do Virtue!

- Czemu nie? Zapłacę za samolot. Zatrzymamy się u twoich rodziców, żeby ci udowodnić, że tam wytrzymam. I tak pewnie wydam mniej niż gdybym został w Nowym Jorku. I co, zgoda?

Trudy nie miała pojęcia, co o tym wszystkim myśleć.

- Dlaczego wiercisz mi dziurę w brzuchu?

Pogładził ją po gładkiej skórze tuż nad linią włosów łonowych.

- Nieprawda. Raczej staram się zatkać tę, którą już masz - zażartował.

Trudy od razu zareagowała na jego dotyk.

- Mm, przestań.

Przesunął dłoń niżej.

- Tylko jeśli zgodzisz się na wyjazd do Virtue.

- Chyba masz jakąś obsesję na tym punkcie. Aa... - Jego palec dotarł do łechtaczki. - Nie przestawaj!

- Virtue - powtórzył nagląco.

Trudy po raz kolejny tego wieczoru rozłożyła uda.

- Dobrze, niech będzie. Tylko chodź bliżej.

- To było nieziemskie - szepnął Tom do ucha żony, kiedy już się ubrali i rozsiedli wygodnie w limuzynie.

- Jesteś pewna, że nic ci nie będzie?

- Z całą pewnością.

Ciąża wcale nie uniemożliwia stosunków. W każdym razie do pewnego momentu.

Potem pozostaje jeszcze cała masa pieszczot i innych rzeczy, które można robić we dwoje, dodała w duchu. Uśmiechnęła się do niego w półmroku wozu. Za przyciemnionymi szybami pojawiały się rzędy sklepów i restauracji Nowego Jorku. Od kierowcy odgradzała ich szczelna, nieprzezroczysta przegroda.

Tom ścisnął jej kolano.

- Powinniśmy to jeszcze kiedyś powtórzyć.

- To będzie jeszcze droższe, bo będziemy potrzebowali niańki do dziecka - zauważyła.

Nie mogła się już doczekać porodu, ale z drugiej strony starała się patrzeć realistycznie na swoją sytuację.

- Trudy doskonale się do tego nadaje.

- Wiem. Nawet deklarowała, że będzie to robić za darmo, ale chciałabym jej zapłacić. Na pewno potrzebuje pieniędzy.

Tom milczał przez chwilę, ale widziała, że coś go męczy. Najlepsze, co mogła zrobić, to czekać. Nie trwało to jednak długo.

- A skoro już mówimy o Trudy, to nie wydaje ci się, że ten jej wyjazd z Lincem jest... trochę dziwny?

Meg uśmiechnęła się do siebie. Czuła się szczęśliwa i usatysfakcjonowana. Nie tylko wspaniałym orgazmem, który przed chwilą przeżyła, ale też tym, co działo się z Trudy i Lincem. Wystarczyło tylko wspomnieć, że Linc jest bardzo delikatny, albo podsunąć Trudy pomysł z lustrami, a wszystko szło jak po maśle.

Nie sądziła tylko, że wyjazd nastąpi tak szybko i że będzie tak niespodziewany.

- Dlaczego? Po prostu chcą gdzieś razem wyskoczyć.

- I poznać jej rodzinę? Jak na krótki romans, to jednak trochę niezwykłe, sama przyznasz.

- Pewnie Linca zaciekawiło to, co mówiliśmy o Virtue. Pamiętasz, przecież nie mógł przyjechać na nasz ślub.

- Nie, nie wierzę. To mało prawdopodobne. - Spojrzał uważnie na żonę. - Poza tym wyglądasz tak, jakbyś coś przede mną ukrywała.

- Wydaje ci się. Po prostu przypominam sobie to, co robiliśmy razem.

Tom poczuł dreszcz podniecenia, ale nie dał się tak łatwo zwieść.

- Powiedz prawdę. Uważasz pewnie, że Linc już poważnie związał się z Trudy, co?

Meg westchnęła.

- A gdybym ci powiedziała, czy potrafiłbyś dochować tajemnicy? - spytała, patrząc mu przenikliwie w oczy.

- Oczywiście.

- I nikomu nic byś nie chlapnął? Nawet Lincowi?

- Pod warunkiem, że nie ukartowałyście tego wszystkiego i że Trudy nie szuka bogatego męża - zastrzegł się. - Muszę być lojalny wobec kumpla.

- Nie, Trudy w dalszym ciągu nie wie, że chce wyjść za mąż.

Tom odetchnął z ulgą.

- Uff, na szczęście.

- Natomiast Linc powoli zaczyna mięknąć - ciągnęła. - Wydaje mi się, że ostatnio myśli dość intensywnie o małżeństwie jako takim.

- Pewnie nasz przykład tak na niego działa. - Tom wypiął pierś. - Ale, jak sądzisz, dlaczego jadą do Virtue? Czyżby Linc chciał ją lepiej poznać?

Meg potrząsnęła głową.

- Linc nie wie, po co tam tak naprawdę jedzie. Oboje utrzymują, że chodzi o jakiś głupi zakład.

- Zaśmiała się wyraźnie rozbawiona. - W życiu nie słyszałam podobnej bzdury! Moim zdaniem, Linc jedzie tam, bo chce poznać rodziców swojej przyszłej żony.

- No tak, ja też to zrobiłem - rzekł Tom w zamyśleniu. - Ale skoro Trudy nie myśli o małżeństwie, może to być dla niego przykre doświadczenie.

- Nie przejmuj się. Już ja z nią sobie poradzę, kiedy przyjdzie właściwy moment. Do tej pory idzie im lepiej niż sądziłam.

- Więc jesteś zadowolona ze swojej pułapki! - zaczął się z nią drażnić.

- To wcale nie była pułapka.

- A co takiego?

Jego żona wyciągnęła w górę dłoń i rozejrzała się dookoła natchnionym wzrokiem. W tej chwili wyglądała niemal jak anioł.

- Chcę im pomóc. Chcę naprawić ich życie. Sprawić, żeby popatrzyli na świat innymi oczami. - Opuściła dłoń i pogłaskała jego wciąż wyprężony pod materiałem członek. - Dać im radosny seks.

- Mówisz prawie jak Pan Bóg - westchnął. - A co będzie, jeśli Trudy złamie mu serce? Albo, co gorsza, jeśli się pobiorą i okaże się, że zupełnie do siebie nie pasują?

- Pasują, pasują - zapewniła, rozpinając jego rozporek. - Zobaczysz, że wszystko będzie dobrze.

- Oj, Meg, jeszcze się doigrasz.

- Bardzo dobrze, bo właśnie chodzi mi o igraszki. Czy jesteś gotowy na ich drugą część?

Jego członek był twardy jak skała.

- Tak jak widzisz. Ale naprawdę uważaj, żeby nie posunąć się za daleko.

- A mogę na twoje kolana?

Tom wykonał zapraszający gest.

- Zawsze i wszędzie.

Rozdział siedemnasty

Mimo natłoku wrażeń związanych z przyjazdem do Virtue w piątek po południu Linc wiedział, że nigdy nie zapomni dwóch rzeczy: ciągnących się aż po horyzont, płaskich pól uprawnych i łez w oczach Sary Baxter, która wybiegła w samej sukience przed dom, żeby powitać córkę. Tuż za nią pojawił się, machając ogonem, stary labrador.

Matka nie widziała Trudy zaledwie dwa tygodnie, a tuliła ją tak, jakby od rozstania minęły całe lata. Jego uwagi nie umknęło też to, że Trudy witała Sarę równie radośnie. A potem przykucnęła i objęła ciemną głowę psa, który od razu zaczął ją lizać po rękach.

Linc poczuł dławienie w gardle. Trudy może mówić co chce, ale to jasne, że tęskniła za domem.

Sara wytarła fartuchem oczy, patrząc jak córka głaska psa, a następnie skierowała wzrok na Linca.

- Przepraszam, ale Trudy nigdy tak naprawdę nie wyjeżdżała z domu - powiedziała po prostu. - Nie wiedziałam, że tak bardzo będzie jej nam brakować. Prince też się stęsknił.

- Rozumiem - rzekł Linc, chociaż wszystko to było dla niego nowe. Jego rodzice nigdy nie zachowywali się w ten sposób.

Kiedy Trudy się podniosła, zauważył, że też ma nieco wilgotne oczy.

- Linc, to moja mama. Ma na imię Sara. A to nasz pies, Prince. Mamo, to jest Linc Faulkner.

- Bardzo mi miło. - Linc przełożył obie torby do lewej ręki i wyciągnął prawą.

- To pan jest przyjacielem Toma? - spytała, patrząc na niego śmiejącymi się oczami. - Jaka szkoda, że nie mógł pan przyjechać na ślub.

- Ja też żałuję.

Kiedy Sara puściła jego dłoń, Prince zaczął obwąchiwać jego wełnianą jesionkę.

- Cześć, Prince - rzucił.

Na dźwięk swego imienia pies zamachał parę razy ogonem. W ten sposób zawarli znajomość. Linc poczuł się więc upoważniony, by podrapać go za uchem. W dzieciństwie zawsze chciał mieć psa, ale rodzice bali się o czystość domu.

- Bardzo się cieszę, że przywiózł nam pan Trudy - Sara odezwała się znów swoim ciepłym głosem. - To prawdziwy cud, że udało jej się wyrwać w piątek po niepełnych dwóch tygodniach pracy.

- To zasługa Meg - wtrąciła Trudy. - Podobno obiecała naszemu szefowi, że odda mu swoje dziecko do terminu. Ale nie sądzę, żeby była aż tak okrutna...

Sara spojrzała uważnie na córkę, ale od razu zauważyła, że tylko żartuje.

- Zobaczycie, że nikomu nie pozwoli go dotknąć. - Zamyśliła się na chwilę. - W każdym razie jestem jej bardzo zobowiązana. No, chodźcie do środka.

Linc klepnął jeszcze Prince'a po głowie i wstał. Od razu poczuł sympatię do Sary Baxter. Z siedmiorgiem dzieci w domu nie miała czasu zadbać o siebie, ale była schludna i aż pachniała czystością. Twarz miała świeżą, a zmarszczki porobiły jej się tylko koło oczu i ust. Od śmiechu. Przyjemnie było pomyśleć, że za jakieś dwadzieścia pięć lat Trudy będzie wyglądać jak jej matka. I że będzie miała to samo pogodne usposobienie.

Jeśli, jak twierdziła Trudy, małżeństwo złamało jej życie, to wcale tego nie okazywała. Sara miała zielone oczy i wciąż pokazywały się w nich figlarne iskierki, które Linc znał tak dobrze. Teraz już wiedział, skąd pochodzi optymizm Trudy.

- Jestem teraz sama w domu - powiedziała, prowadząc ich do środka. - Wszyscy mają jakieś zajęcia. A ojciec pojechał z Sue Ellen po ciepłe, zimowe buty. Pamiętasz, te twoje brązowe w końcu się rozsypały, a Sue Ellen była pewna, że zabierzesz ją na sanki.

- No jasne.

- Oboje ją zabierzemy - wtrącił Linc.

To był doskonały przykład tego, czego mu brakowało w dzieciństwie. Nigdy nie mógł się doprosić, żeby ktoś mu pomógł ulepić bałwana. Belinda zrobiła to tylko raz, zaraz po przyjeździe, a potem miała już za dużo pracy. Właśnie wtedy zaczął się w niej podkochiwać.

Sara wprowadziła ich do małego, ale przytulnego saloniku. W kominku palił się ogień. A jakby tego było mało, powietrze przesycone było wonią jakichś smakołyków. Jeśli się nie mylił, zapach pieczeni mieszał się ze słodkim zapachem szarlotki.

Linc poczuł, że ślinka mu cieknie na samą myśl o jedzeniu.

- Linc będzie musiał spać z Kennym i Joshem - powiedziała Sara. - A ty, Trudy, zajmiesz swój stary pokój. Należy teraz do Lindy, Marcie i Deeny. Wnieście teraz swoje rzeczy, a potem napijemy się kawy.

Widać było, że ma ochotę pogadać, ale najpierw chciała, żeby goście poczuli się wygodniej.

- Myślałam, że przenieśliście Sue Ellen do pokoju dziewcząt - zauważyła Trudy.

- Tak, ale przeprowadziła się do nas na weekend, żeby nie było ci ciasno. - Matka uśmiechnęła się do niej.

- Wszyscy tak się ucieszyli z twojego przyjazdu, że gotowi byli spać w szopie na sianie.

Tak, tego też mu brakowało: wzajemnego poświęcenia dla innych członków rodziny. Zapewne Trudy robiła to samo. Starała się pomagać rodzicom, a także braciom i siostrom. Najważniejsze zaś było to, że atmosfera w tym domu była przyjazna i miła. Nikt nie robił kwaśnych min i nie wzdychał z powodu niewygód.

Jednak Linc rozumiał, dlaczego Trudy chciała wyjechać. Dzielenie pokoju z czterema młodszymi siostrami z pewnością było krępujące. Dom Trudy, nawet pod nieobecność większej części rodziny, wyglądał na dosyć ciasny. Okazało się, że sam będzie spał na dole piętrowego łóżka w pokoiku wielkości swojej kuchni.

To posłanie należało do Kenny'ego. Dwunastoletni Josh miał spać na górze, a Ken w czasie weekendu urządził sobie posłanie na podłodze. Linc rozejrzał się po oblepionych plakatami ścianach i półkach zastawionych książkami i plastikowymi modelami samolotów. To było kolejne marzenie jego dzieciństwa, ale jego pokój został zaprojektowany przez architekta wnętrz, więc rodzice nie pozwalali w nim na żadne zmiany.

- Hm, to łóżko może być trochę za małe - powiedziała Sara. - Nawet Kenny się ostatnio skarżył, a jest przecież dosyć niski.

- Będzie świetne, pani Baxter.

- Mów mi po imieniu. Tak będzie chyba wygodniej, prawda?

- Oczywiście. - Raz jeszcze wymienili uściski dłoni. - Dziękuję, że pozwoliłaś mi przyjechać, Saro.

- Och, wszyscy chcieli cię poznać. - Matka Trudy podeszła do otwartych drzwi. - Najbliższa łazienka jest po lewej stronie. Jedna z dwóch - dodała zaraz

- więc rano może być trochę tłoczno. Stan, czyli mój mąż, chciał nawet wprowadzić specjalne karty do kontrolowania czasu zajmowania łazienki. Maruderzy pod koniec miesiąca w ogóle nie mogliby z niej korzystać.

Trudy spojrzała na niego, żeby sprawdzić, jak to przyjął.

- Najlepiej wstać wcześnie rano, przed wszystkimi

- dodała zaraz. - Ale musisz pamiętać, że chłopcy wstają o piątej trzydzieści, żeby zabrać się do pracy w gospodarstwie, a i Sue Ellen lubi się wcześnie budzić. Linc uśmiechnął się przebiegle.

- Więc może zagramy z chłopcami w karty o to, kto pierwszy będzie korzystał z łazienki.

- Na pewno chętnie to zrobią. - Sara aż klasnęła w dłonie. - Nie mogli się doczekać, żeby poznać kogoś, kto był w Madison Square Garden. Mam nadzieję, że kibicujesz Knicksom.

- Tak, właśnie im. - Wyciągnął kciuk w górę, chcąc pokazać Trudy, że świetnie się czuje w jej środowisku, ale ona zrobiła minę, która mówiła: „czekaj no!".

Była w tej chwili tak pociągająca, że chciał ją pocałować. Prawdę mówiąc, nigdy wcześniej nie zdarzyło mu się być z nią tak długo bez uprawiania seksu. A przecież wciąż czuł pożądanie, mając ją ciągle obok, dotykając jej, czy też ocierając się o jej ubranie. Jednak przy takim układzie sypialni mieli niewiele szans na wspólną noc. Ale Linc nie był rozczarowany. Tom uprzedził go, że tak będzie.

- Dobrze, rozpakujcie się - powiedziała Sara już z korytarza. - I zejdźcie na dół, jak będziecie gotowi.

Odprowadziła jeszcze Trudy do jej dawnego pokoju. Pies posunął za nimi. Obie kobiety były pogrążone w rozmowie o ludziach, których zupełnie nie znał.

Linc pomyślał o spotkaniach ze swoimi rodzicami. Mimo że często nie widzieli się cały rok, nie mieli sobie zbyt wiele do powiedzenia. Zwykle omawiali jakieś wydarzenia polityczne albo interesy. Kiedy przyszedł z Trudy, rozmowa potoczyła się żywiej niż zwykle. Wszystko szło świetnie do momentu, kiedy rodzice wysunęli swoje bzdurne oskarżenia. Linc wciąż się zżymał na myśl o tym.

Ciągle jednak nie miał pojęcia, jak to się stało, że znalazł się w Virtue. Miał wrażenie, że to zupełny przypadek i że oboje dali się ponieść emocjom.

Wsunął walizkę pod łóżko i zdjął jesionkę. Musiał przyznać, że chciał też lepiej poznać Trudy. Była to instynktowna i do niedawna nieuświadomiona potrzeba. Tylko skąd mu się mogła wziąć?

Trudy podejrzewała, że Linc będzie pasował do jej rodziny jak wół do karety. Rzeczywiście, bardzo się od nich różnił, ale obie strony czerpały z tego niekłamaną przyjemność. Jednocześnie Linc wydawał się nie dostrzegać tego, że dom i meble są w nie najlepszym stanie i że panuje tu nieustający rozgardiasz.

Oczywiście stanowił największą atrakcję obiadu. Wszyscy, z wyjątkiem Sue Ellen, wypytywali go o Nowy Jork. Nikomu nie przyszło do głowy, że Trudy też może coś wiedzieć! Przecież mieszkała tam zaledwie dwa tygodnie.

Być może dlatego nie zwracał uwagi na poobtłukiwane talerze. A może też dlatego, że obiad był naprawdę świetny. Oczywiście w Nowym Jorku można było wszystko kupić na wynos, ale Trudy musiała przyznać, że nie znalazła tam nic lepszego od domowego obiadu. Zwłaszcza że na koniec wszyscy dostali po wielkim kawałku posypanej cukrem pudrem szarlotki.

Ponieważ Linc brylował przy stole, ona mogła rozejrzeć się po twarzach domowników. Dopiero teraz dotarło do niej, że ma bardzo ładne siostry i przystojnych braci. Czternastoletnia Deena już w tej chwili była prawdziwą pięknością, dwie kolejne dziewczynki były może trochę za chude, ale już pełne wdzięku. Od matki dowiedziała się, że Kenny ma nową dziewczynę, a do Josha już teraz dzwonią dziewczynki z jego klasy.

Tak, Trudy zawsze uważała, że matka jest ładna, a Stan, chociaż trochę przytył, wciąż wyglądał bardzo dobrze. Zwłaszcza teraz, z włosami przyprószonymi siwizną.

Linc też będzie dobrze wyglądał z siwizną, zdecydowała. Bardziej nobliwie, co jest zupełnie zrozumiałe... Coś nagle chwyciło ją za gardło. Dlaczego myśli o czasach, kiedy Linc będzie już stary? Przecież nie będą się wówczas znali.

Po obiedzie Linda, która miała dziesięć lat, pobiegła na górę i przyniosła powycierane, stare warcaby.

- Zagramy? - spytała podekscytowana.

- Najpierw zmywanie - zarządził Linc.

Sara spojrzała na niego z wdzięcznością, a Trudy zrobiło się głupio, że w domu nie ma zmywarki.

- Możecie zagrać - powiedziała matka. - Zajmę się naczyniami.

- Nic podobnego - zaprotestował Linc, który był już na „ty" ze wszystkimi członkami rodziny. - My to zrobimy. Kto chce mi pomóc?

Oczywiście, wszyscy. Trudy z otwartymi ustami patrzyła na prawdziwą procesję pomywaczy. Zgłosił się nawet Kenny, który nienawidził kuchni i wszystkiego, co się z nią wiązało.

- Bardzo mi się podoba. - Sara trąciła skamieniałą córkę łokciem.

- Miły chłopak - zgodził się ojciec, zerkając łakomie na resztki szarlotki. - Nie sądziłem, że tak szybko znajdziesz sobie kogoś odpowiedniego, ale to w końcu przyjaciel Toma. Wezmę kawałek - dodał szybko i wyciągnął rękę w stronę dużego talerza. - Szkoda, żeby się zmarnowało.

Matka dobrotliwie pokiwała głową. Trudy chrząknęła.

- Linc jest po prostu moim znajomym - rzekła niepewnie. - Tyle się nasłuchał o Virtue od Meg i Toma, że koniecznie chciał je zobaczyć.

Sara uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Nie, Linc nie jest po prostu twoim znajomym. I Virtue wcale go nie interesuje. Przyjechał tu, żeby się spotkać z nami. - Odsunęła talerz, widząc, że mąż wciąż patrzy pożądliwie w jego kierunku. - Twoimi rodzicami.

Trudy zastanawiała się, jak mogłaby uprzejmie temu zaprzeczyć.

- Nie, mamo. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. Trochę tęskniłam za domem, a on to zauważył i zaproponował mi tę wycieczkę. Jest bardzo bogaty.

Matka tylko pokręciła głową.

- Jak uważasz. Nie oczekujemy przecież żadnych deklaracji, dopóki nie jesteście gotowi.

- Właśnie, to nie nasza sprawa - zawtórował ojciec, który porzucił już chyba myśl o szarlotce. - Ale nawet, jeśli jest bogaty, to i tak nie szarpnąłby się na bilety samolotowe, gdyby nie miał w tym jakiegoś celu.

- Mamo! - wrzasnęła ośmioletnia Marcie, wbiegając do salonu. - Potrzebujemy więcej ściereczek!

Trudy zerwała się ze swego miejsca.

- Ja to załatwię.

Niemal uciekła do przedpokoju i stając na stołku, otworzyła drzwiczki pawlacza. Po chwili weszła do kuchni z dwiema świeżymi ściereczkami.

Linc, cudowne dziecko nowojorskiej finansjery, stał z rękami po łokcie w pianie nad zlewem. Obok podskakująca na krześle malutka Sue Ellen podawała mu brudne naczynia. Po drugiej stronie odbywał się odbiór i płukanie czystych. A Kenny dowodził brygadą wycieraczy.

- Im szybciej skończymy, tym szybciej będziemy mogli pograć - usłyszała głos Linca.

Trudy otworzyła usta ze zdziwienia. Nawet nie zwróciła uwagi na to, że Marcie niemal wydarła jej ściereczki z rąk i podała jedną Lindzie.

- Hej, maluchy, tylko niczego nie stłuczcie! - wrzasnął Kenny.

- Znalazł się wielkolud - prychnęła Marcie.

- Uważajcie, uważajcie! - wystarczyło, że Linc podniósł nieco głos, a wszyscy zamilkli. - Jeśli coś stłuczemy, będziemy musieli to odkupić waszej mamie.

- Ja mam świnkę - skarbonkę - pochwaliła się Sue Ellen.

- To dobrze. - Linc poważnie skinął głową. - Jak uzbierasz trochę więcej pieniędzy, pomogę ci je zainwestować.

To wywołało prawdziwą burzę. Wszyscy chwalili się swoimi oszczędnościami, chcąc zrobić na nim jak największe wrażenie.

Trudy pokręciła głową i wycofała się do salonu. Myślała, że zna Linca. Powinien przecież zachowywać się jak makler giełdowy, a nie ojciec wielodzietnej rodziny!

Po przenosinach do salonu Linc rozegrał parę partii warcabów, a potem zaczął podziwiać karty z Pokemonami i inne przynoszone mu skarby. Zrobiło się późno. Sara próbowała zagonić młodsze dzieci do łóżka, ale bez powodzenia.

- Wiecie co - Linc zwrócił się do zebranych - chciałbym, żeby Trudy przewiozła mnie po miasteczku. Ciekaw jestem okolic Virtue.

Kenny wzruszył ramionami.

- Wszystko już pozamykane. - Spojrzał na zegarek.

- Ostatni film w kinie kończy się za pół godziny. Byłem na nim dwa razy - pochwalił się.

- Nieważne - ciągnął Linc. - Po prostu chcę rozejrzeć się po okolicy.

- Widziałam ten samochód, który wynajęliście. - Deena spojrzała na niego pełnymi oddania oczami. - Fajowy! .

- Chętnie wezmę was na przejażdżkę. Ale jutro - dodał, widząc ich rozpromienione twarze. - Kto będzie chciał pojechać?

- Ja! Ja! I ja!

Linc spojrzał na las rąk.

- Wszyscy się nie zmieścicie - stwierdził ze smutkiem.

- Będziemy jeździć na zmiany - podsunęła mu Marcie. - Zawsze wszystko robimy na zmiany.

- Nie, głupia, do kościoła chodzimy razem - mruknął Josh.

- No, chyba już pojedziemy. - Linc spojrzał na Trudy. - Gotowa?

- Tak, tylko musimy wziąć kurtki. W jesionce będzie ci niewygodnie - dodała znacząco.

Wcale nie była pewna, czy zdecydują się na seks. Cała sytuacja zaczęła ją przerastać. To, że Linc tak doskonale pasował do jej rodziny, powodowało, że zaczynała myśleć o rzeczach, o których chciała zapomnieć na ładnych parę lat. To nie było uczciwe z jego strony.

Musimy o tym koniecznie porozmawiać, pomyślała.

Mieli problemy z wydostaniem się na zewnątrz, ponieważ wszystkie dzieciaki chciały zadać Lincowi jakieś ostatnie pytanie. W końcu jednak zostali sami. Powietrze było chłodne i czyste.

- Zachowujesz się tak, jakbyś wychował się gdzieś tu w sąsiedztwie. Jakim cudem? - zapytała od razu.

- Myślisz, że dobrze mi idzie?

- Zadziwiająco. Moi rodzice są tak samo oczarowani, jak dzieciaki, chociaż tego nie okazują. Gdzie się podział Lincoln Carlyle Czwarty? I skąd wiesz, jak radzić sobie z dziećmi?

Zaśmiał się i machnął ręką.

- To ostatnie pytanie jest akurat bardzo łatwe. Ponieważ zawsze czułem się samotny, oglądałem filmy i programy o dużych rodzinach.

Zrobiło jej się przykro, gdy zobaczyła, że nagle posmutniał.

- I dlatego chciałeś tu przyjechać? Żeby poznać dużą rodzinę?

- Możliwe - przyznał. - Sam myślę o tym, dlaczego znalazłem się w Virtue, i chyba już znam przyczynę...

Trudy nie chciała o tym nawet słyszeć.

- A naczynia? Gdzie nauczyłeś się myć naczynia? Wzruszył ramionami.

- Nigdzie. Dzieciaki mi pokazały... Robiłem to po raz pierwszy w życiu i muszę przyznać, że nigdy tak dobrze się nie bawiłem. Sam nie wiem, czy nie zrezygnować ze zmywarki.

Popatrzyła na niego, a potem pokręciła głową.

- Myślałam, że wpadniesz w przerażenie na widok naszego domu - westchnęła.

- Co znaczy, że nie znasz mnie zbyt dobrze...

- Masz rację. - Skinęła głową. Może widok miasta sprawi, że przynajmniej trochę zrzednie mu mina. - Chodź, pojedziemy przez centrum - powiedziała, siadając na miejscu dla pasażera.

- Poprowadzisz mnie? - spytał, znalazłszy się za kierownicą.

- Ostrzegam, że nie jest tam zbyt ciekawie.

- Ale chyba nas nie pobiją?

- Coś ty! W Virtue bójki zdarzają się raz na parę łat. Miejscowy szeryf jest tak gruby, że nie może się ruszać.

- Miła odmiana po Nowym Jorku.

- Chodziło mi o to, że centrum jest szare i nieciekawe - wyjaśniła. - Teraz skręć w lewo.

Wjechali na główną ulicę.

- Powiesz mi, co mijamy?

- Mm, po lewej masz malutki bank, a po prawej mały sklep samoobsługowy. To wielkie, to punkt obsługi miejscowych farm. A to małe, to kino. Jest tu jeszcze stacja benzynowa i apteka. Jak zauważyłeś, centrum Virtue jest o tej porze puste. Nasz samochód jest jedyny na głównej arterii miejskiej. Masz jeszcze jakieś pytania?

- Tak. Jak dojechać na jakąś boczną drogę?

Rozdział osiemnasty

Linc nie był przyzwyczajony do spędzania czasu z ubraną Trudy. Tom powiedział mu, że ma w zasadzie tylko jedną szansę na seks. Właśnie dlatego wypożyczył elegancką limuzynę, a nie jakiś sportowy wóz. Nie wiedział jednak, czy Trudy się na to zgodzi. Miała przecież nadzieję, że już nigdy nie będzie się kochać na tylnym siedzeniu samochodu.

- Nie mogę uwierzyć, że masz ochotę na coś takiego. - Spojrzała na niego krytycznie.

- Zgódź się. Nigdy wcześniej tego nie robiłem.

- No tak, dla ciebie to nowość. Ale powinieneś pamiętać, że silnik musi cały czas pracować. Inaczej zmarzniemy na kość. - Zerknęła na wskaźnik.

- Nie przejmuj się. Zatankowałem do pełna.

- A więc to było zaplanowane!

- Niezupełnie. Bałem się raczej, że gdzieś staniemy - odparł szczerze. - Rzadko jeżdżę poza miasto. Nie miałem pojęcia, że jest tu tyle śniegu.

Te słowa i wyraz bezradności na jego twarzy sprawiły, że poczuła się udobruchana.

- No dobra, przynajmniej mamy fajny samochód. Poza tym, przy takich zaspach, policja nie będzie szukać par po drogach.

- Widzisz, żywioły się sprzysięgły, żebyśmy mogli kochać się w samochodzie.

Uśmiechnęła się do niego.

- Dobrze, skręć w pierwszą w prawo.

- Więc zgadzasz się? - Od razu poczuł się podniecony. Zwieńczone drutem kolczastym ogrodzenie zdawało się ciągnąć w nieskończoność. - Długo jeszcze?

Trudy posłała mu dwuznaczny uśmiech.

- Bardzo długo. Aż będziesz dyszał z podniecenia i myślał, że za chwilę wyskoczysz ze spodni.

- To nie fair. Przecież widzisz, że muszę prowadzić. Nie mogę cię nawet dotknąć - skarżył się.

- Ale ja mam wolne ręce. - Poruszyła się na swoim miejscu.

- Co... co robisz?

- Zdejmuję kurtkę i buty - poinformowała, unosząc biodra nad siedzenie. - A teraz jeszcze spodnie i majtki. Czy możesz zwiększyć ogrzewanie? Mm, te skórzane siedzenia są bardzo miłe...

Linc spojrzał na nią i omal nie wjechał w sam środek zaspy. Trudy krzyknęła ze strachu.

- Patrz na drogę, bo zaraz się ubiorę - zagroziła. - Od razu widać, że nie masz wprawy.

Linc siedział teraz sztywno na swoim miejscu i prowadził. Jednak niemal naga Trudy wyciągnęła dłoń i rozpięła jego kurtkę, a potem zaczęła się dobierać do jego rozporka.

- Trudy, bo zaraz spowoduję wypadek!

- Założę się, że nikt cię nie pieścił, kiedy prowadziłeś - powiedziała, przesuwając dłoń dalej.

- Nie. I boję się, że mogę tego nie wytrzymać.

- Prawdziwy mężczyzna wytrzyma wszystko. Zresztą możesz zwolnić.

- Ale wtedy nigdy nie dojedziemy w to cholerne miejsce! - jęknął.

- Zaraz tam będziemy - uspokoiła go. - A ja chcę, żebyś poznał prawdziwy seks na tylnym siedzeniu samochodu. Ale tak się składa, że wszystko zaczyna się na przednim.

Ściągnęła mu slipy i poczuła wyprężony członek.

- Ojej, widzę, że jesteś już gotowy.

- Od ładnych paru minut - powiedział ze ściśniętym gardłem.

To co się z nim działo, było jednocześnie cudowne i zatrważające. Chciał poddać się pieszczocie, ale bał się odwrócić uwagę od drogi. Pragnął zamknąć oczy, ale wiedział, że w ten sposób najszybciej wylądują w zaspie.

- Czy... czy inni też tak robią? - spytał zaintrygowany.

- Jasne.

- W czasie jazdy? - dziwił się jeszcze bardziej.

- Tak, ale tylko po bocznych drogach. - Spojrzała na szybkościomierz. - Jedziesz zaledwie dziesięć kilometrów na godzinę.

- Ale moje ciało zasuwa sto dziesięć.

- Nikt nie twierdzi, że to bezpieczny seks. - Zaczęła go gładzić.

- Trudy, przestań! Gdzie jest to cholerne miejsce?!

- Tu, niedaleko. - Wskazała wolną dłonią. - Po prawej stronie znajdziesz mały parking, jeżeli ktoś go odśnieżył.

- A jeśli nie?

- To mamy następny jakieś trzydzieści kilometrów stąd - pocieszyła go.

- O, nie!

Na szczęście miejsce parkingowe było odśnieżone. Linc zatrzymał się tam, ale nie wyłączył silnika. Otaczała ich nieprzenikniona ciemność. Nigdy nie sądził, że na zewnątrz może być tak ciemno. Nawet gwiazdy i księżyc były zakryte chmurami. Świeciła jedynie stacyjka samochodu. Serce biło mu coraz mocniej z podniecenia.

Trudy odpięła swój pas bezpieczeństwa.

- Cóż, ja jestem na tyle mała, że mogę przepełznąć między siedzeniami, ale ty musisz wysiąść, żeby dostać się do tyłu. I uważaj, bo pewnie jest ślisko.

- Dobrze. - Ręce tak mu się trzęsły, że miał problemy z rozpięciem pasa.

Kiedy w końcu mu się udało, spojrzał w bok i... oniemiał. Tuż obok miał cudowną, wypiętą pupę Trudy. To było niesamowite doświadczenie.

- Możesz tak zostać? - spytał.

- Nic podobnego - odparła zdyszana. - Żeby móc uprawiać seks na tylnym siedzeniu samochodu, musisz się najpierw dostać na to tylne siedzenie.

Jej głos brzmiał bardzo pewnie, ale Linc znał sposób, żeby ją zmiękczyć. Wystarczyło przesunąć dłonią między jej rozwartymi lekko udami, a cała zadrżała.

- Zostań tak, proszę.

- No... dobrze - powiedziała już mniej pewnie.

Nie wiedział, czy mu się to uda, ale chciał spróbować. Uniósł się i rozsunął jeszcze mocniej jej uda. Najpierw przesunął między nimi dłonią.

- Och! - jęknęła. - Tak się nie robi...

Po chwili dotarł językiem do miejsca, gdzie mógł osiągnąć największy efekt, i z ust Trudy popłynęło dzikie miauczenie kotki.

- Ale bardzo mi to odpowiada - wyznała, kiedy w końcu złapała oddech.

Przepełzła na tylne siedzenie samochodu i czekała na niego z rozwartymi udami. Linc sięgnął jeszcze po pakiecik prezerwatyw, które włożył do skrytki zaledwie parę godzin temu, i przeskoczył szybko do Trudy. Nawet nie poczuł panującego na dworze zimna.

- Zdejmij kurtkę - poprosiła, drżąc. - I spodnie.

Z tym drugim było więcej problemów, gdyż spodnie zaplątały mu się wokół butów. Musiał więc zdjąć jedno i drugie. Po chwili oboje mieli na sobie tylko górne części garderoby. Oboje dyszeli pożądaniem, ale Trudy odzyskała już panowanie nad sobą.

- Połóż się z podkurczonymi nogami - zakomenderowała. - Chcę być na wierzchu.

Za bardzo jej pragnął, żeby się spierać. Włożyła mu prezerwatywę i usiadła wprost na jego wyprężonym członku. To było cudowne. Jak zwykle. Chciał trwać z nią tak cały czas i czuć jak najmocniej jej gorące, zaciskające się przy każdym ruchu w dół wnętrze.

Po chwili uniósł dłonie i włożył je pod jej bluzkę. Wyprężyła się, czując pieszczotę.

- Chcesz, żeby było szybko, czy wolno? - spytała przyciszonym głosem.

- A mam wybór?

W mroku panującym z tyłu samochodu prawie nie widział jej twarzy. Wyobrażał sobie jednak, że uśmiecha się do niego z góry. Tak jak zawsze.

- Zrobię wszystko za tę poprzednią pieszczotę. Jeśli chcesz, możemy się kochać na śniegu.

- Podobało ci się? - drażnił się z nią.

- Jasne. Już nigdy nie będę mogła normalnie myśleć o przestrzeni między przednimi fotelami... Więc na co masz ochotę?

Na ciebie! Na zawsze! Niewypowiedziane słowa rozbrzmiewały wyraźnie w jego głowie. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, czego pragnie i o co mu chodziło, kiedy zdecydował się tu przyjechać.

Miał jednak na tyle zdrowego rozsądku, żeby jej o tym nie mówić. Nigdy nie spotkał dziewczyny takiej jak Trudy i wiedział też, że nie zdarzy się to w przyszłości. Cofnął dłonie, które trzymał na jej piersi.

- Wolno, proszę - szepnął tylko. - Chcę cię czuć jak najlepiej.

Zaczęła wolno i delikatnie. Linc wyczuwał ją coraz lepiej.

- Zdejmij bluzę - poprosił.

Kiedy to zrobiła, zaczął znowu przesuwać dłonie w górę po jej ciele.

- Nie mogę uwierzyć, ale znowu jestem podniecona - powiedziała, przyśpieszając nieco. - Myślałam, że zupełnie wyczerpał mnie ten wstęp.

- Nic nie jest w stanie nas wyczerpać.

To była prawda. Trudy nie mogła już się dłużej powstrzymywać. Jej ruchy stały się gwałtowniejsze, a z ust popłynęły najpierw jęki, a potem okrzyki. Linc dyszał ciężko, starając się za nią nadążyć. Szczytowali dokładnie w tym samym momencie, a potem Trudy opadła na jego pierś.

W uszach miał jakiś dziwny dźwięk.

- Co to? - spytał.

- Wiatr. - Od razu domyśliła się, o co mu chodzi. - Pamiętaj, że jesteśmy w środku pustkowia, a nie w wygodnym łóżku w Nowym Jorku.

Tak, zupełnie o tym zapomniał. Jednak w tej chwili kochał ją bardziej niż kiedykolwiek. Teraz, z daleka od ludzi, należała tylko do niego. Mógł się założyć, że w promieniu dwudziestu kilometrów nie ma żadnego spragnionego seksu faceta.

Miał ją tylko dla siebie.

Okazało się, że było to ich jedyne erotyczne doświadczenie w czasie wyjazdu. Linc był całą sobotę zajęty rodzeństwem Trudy, a wieczorem rodzice wydali przyjęcie na jej cześć.

Trudy nie żałowała tego. Miała wrażenie, że ten wyjazd zmienił bardzo wiele w jej stosunkach z Lincem. Nagle okazało się, że stanowi on poważne zagrożenie dla jej planów. Sama nie wiedziała, jak to się stało. Przecież na początku oboje zgadzali się, że ma to być seks bez żadnych zobowiązań. Jeśli tylko zaczynali się za bardzo angażować w ten związek, ona mogła schować się za swój parawan.

Ale potem on zaprosił ją na kolację z rodzicami, a ona, nie wiedzieć czemu, skłoniła go do wizyty w Virtue. Wszystko się zmieniło. Zaczęli się w sobie zakochiwać, a przecież właśnie tego chciała uniknąć. Tak długo czekała na wymarzone mieszkanie w Nowym Jorku i całkowitą swobodę działania! Była pewna, że wszędzie dookoła czekają na nią wspaniali mężczyźni. Tak jak w sadzie rodziców: wystarczyło tylko wyciągnąć rękę i... rwać.

Nie obchodziło jej to, że rodzeństwo przepadało za Lincem, a matka i ojciec naprawdę go polubili. Nie obchodziły jej własne uczucia. Wiedziała, że musi z nim jak najszybciej zerwać!

Nie mogła jednak tego zrobić przed wyjazdem do Kansas City. Zarówno Linc, jak i cała jej rodzina wyglądali na zbyt szczęśliwych. A potem, na lotnisku i w samolocie, Linc mówił jej, jak wspaniale się bawił i że wszyscy byli dla niego bardzo mili, więc nie miała serca zacząć rozmowy o rozstaniu.

Dopiero kiedy wysiedli na lotnisku Kennedy'ego, poczuła, że musi to zrobić. Zwłaszcza kiedy zadowolony Linc wsiadł do taksówki i powiedział:

- Chyba zamówimy sobie coś na kolację.

Skąd pomysł, że zjedzą ją razem? Skąd pomysł, że w ogóle będą jeszcze razem?!

Chciała zaprotestować, ale coś zatarasowało jej gardło. Chrząknęła raz, a potem drugi. Wiedziała, że nie mogą zjeść razem kolacji, bo potem przyjdzie czas na ich ulubione zajęcie.

- Trudy, czy coś się stało? - spojrzał na nią z niepokojem.

- Nie. Tak. - Spojrzała mu w oczy. Jeśli się nie myliła, Linc czuł do niej to samo, co ona do niego. To będzie najgorsze rozstanie w jej życiu. - Zdecydowałam, że nie możemy się już spotykać.

Wyglądał tak, jakby uderzyła go w twarz.

- Przepraszam - szepnęła. - Nie przypuszczałam, że oboje aż tak zaangażujemy się w ten związek.

Ból w jego oczach się nasilił. Patrzył na nią jak skrzywdzone dziecko.

- Naprawdę bardzo mi przykro - tłumaczyła się. - Kiedy zaczynaliśmy, nie sądziłam, że to się zrobi takie poważne...

Zacisnął pięści.

- Skąd pomysł, że traktuję ten związek poważnie?

Zmarszczyła brwi, poważnie zastanawiając się, czy się nie pomyliła. Być może tylko jej się wydawało, że Linc się w niej zakochał. Może jednak chodzi mu wyłącznie o seks?

- Nieźle się z tobą bawiłem, Trudy - rzekł zimnym głosem. - Poza tym cieszę się, że mogłem pojechać do Virtue. To było bardzo pouczające.

Pouczające? Mogłaby przysiąc, że jej rodzina zupełnie go oczarowała! Że stracił dla niej głowę! Sama musiała przyznać, że ma wspaniałą rodzinę. Stało się to dla niej jasne zwłaszcza teraz, po wyjeździe.

- Przepraszam, widocznie źle cię zrozumiałam.

- Mówiłem ci, że nie interesuje mnie poważny związek. Jeśli chcesz się przestać ze mną spotykać, to w porządku. Ale prawdę mówiąc, szkoda tego wszystkiego, czego moglibyśmy jeszcze spróbować... - Wbił w nią wzrok. - Chyba że ty sobie nie radzisz?

- Przykro mi, ale rzeczywiście sobie nie poradzę - westchnęła. - Musimy się przestać spotykać.

Cos błysnęło w jego oczach. Gniew albo cierpienie, pomyślała. Za bardzo pochłaniały ją własne emocje, żeby jeszcze wnikać w to, co on czuł. Siedzieli obok siebie w milczeniu. Kiedy taksówka zatrzymała się przed jej blokiem, pożegnała go sucho. I dopiero kiedy próbowała zapłacić za taksówkę, złapał jej rękę, aż zabolało, i warknął: „Nie!".

Nie chciała się z nim spierać. Wysiadła i pobiegła w stronę budynku.

Koniec. Linc wypuścił ze świstem powietrze z płuc i oparł się o siedzenie. Wciąż nie mógł uwierzyć w to, że Trudy tak nagle zniknęła z jego życia. Nie, pewnie zaraz obudzi się na tym ciasnym łóżku w Kansas i okaże się, że to był tylko senny koszmar.

W ciągu następnych dwóch tygodni Linc dzielił swój czas między pracę, kort tenisowy i siłownię. Grał zwykle z Tomem, któremu nie pozwalał mówić o Trudy. Niestety, przyjaciel nie miał zbyt wiele czasu, więc Linc szukał nowych przeciwników. Bezwstydnie zagadywał nieznanych graczy. Pod koniec drugiego tygodnia był już tak dobry, że wszyscy bali się z nim grać.

Dlatego na sobotę i niedzielę przerzucił się na siłownię. Ćwiczył tak zaciekle, że nawet trener radził mu, żeby dał spokój. Ciekawe, czy chodziło mu o jego dobro, czy o całość klubowego sprzętu? W końcu na niedzielę wieczorem wyciągnął Toma na kolejny mecz.

W poniedziałek rano wpadła do niego do pracy rozzłoszczona Meg.

- Dość tego! - Zamknęła drzwi i położyła ręce na biodrach. - Zabijesz mi męża. Przecież jest twoim najlepszym przyjacielem!

Linc wstał i uśmiechnął się do niej.

- Też się cieszę, że cię widzę - powiedział. Tylko pokręciła głową.

- Co się z tobą dzieje? Myślisz, że wszystkie te sportowe wyczyny coś ci dadzą?!

- Tak, zdrowie i tężyznę fizyczną - odparł.

- Raczej połamane kości - parsknęła. - Wiem, co cię gryzie, tylko nie rozumiem, dlaczego nie próbujesz pogadać z Trudy.

- A niby po co? - Skrzywił się. - Wiem, że nie chce mnie więcej widzieć. Sama mi to powiedziała.

- A ty jej uwierzyłeś? - spytała z niedowierzaniem.

- Jasne. Dlaczego nie.

Meg rozejrzała się dookoła i opadła na skórzane krzesło z poręczami.

- Pozwolisz, że usiądę. Musimy porozmawiać.

Rozdział dziewiętnasty

Po ośmiu beznadziejnych randkach z ośmioma beznadziejnymi facetami Trudy była zupełnie zniechęcona. Gdzie się podziali wspaniali nowojorscy mężczyźni? Każdy z jej wybranych wydawał się atrakcyjny, ale już po pierwszej spędzonej razem godzinie wiedziała, że to nie to. Ich oczy nie były tak niebieskie jak Linca, a ramiona nie tak szerokie. Nie mieli poczucia humoru albo śmiali się z każdej bzdury. Gadali bez przerwy o sobie albo milczeli jak zaklęci.

Trudy nie mogła się nawet zdobyć na to, żeby któregoś pocałować, nie mówiąc już o zapraszaniu do swego mieszkania. Dlatego jej łóżko wciąż stygło. Meg starała się ją namówić, żeby zadzwoniła do Linca i zaprosiła go do siebie, ale Trudy była na to zbyt dumna. Poza tym w grę wchodziło coś jeszcze. Doskonale wiedziała, że sam seks jej nie wystarczy, a ona naprawdę nie zamierzała jeszcze wychodzić za mąż.

Sny o małżeństwie prześladowały ją jednak coraz częściej. Chętnie nazwałaby je koszmarami, gdyby nie to, że czuła się w nich... zupełnie dobrze. Wiedziała jednak, że to nic nie znaczy. I cóż z tego, że czuła się coraz bardziej samotna w swoim mieszkaniu? Co z tego, że patrzyła z rosnącą zazdrością na Meg i Toma?

Kiedy w poniedziałek wieczorem zadzwonił telefon, miała nadzieję, że to nie żaden z tych matołów, z którymi się ostatnio umawiała. W Nowym Jorku był tylko jeden mężczyzna, z którym by chętnie pogadała...

- Cześć, Trudy. Jak się miewasz?

- Cześć, Linc - szepnęła tylko.

Zamilkli na chwilę. Trudy zastanawiała się, dlaczego dzwoni, i do głowy przychodził jej tylko jeden powód. W tej chwili gotowa jednak była zgodzić się na wszystko.

- Chciałem... - chrząknął - chciałem zapytać, czy możesz zwrócić mój skórzany płaszcz?

Poczuła się dogłębnie rozczarowana. Więc chodziło mu tylko o płaszcz. Już wcześniej zastanawiała się, czy go nie zwrócić, ale jakoś nie mogła. Ten płaszcz znaczył dla niej zbyt wiele. Był praktycznie jedyną pamiątką, jaka jej została po Lincu. No, niezupełnie...

- A co ze stolikiem i krzesłami? - spytała, nie mogąc ukryć sarkazmu. - Też mam je oddać?

- Nie, możesz to wszystko zatrzymać. Na zawsze. - Jeszcze jedno chrząknięcie. - Ale potrzebuję płaszcza.

- Dobrze. - Odda go tak, żeby się z nim nie spotkać. - Przekażę go Meg i Tom przyniesie ci go do pracy.

- Nie chcę tak długo czekać. Czy mogłabyś przywieźć mi go dzisiaj?

- Dzisiaj? - Cóż to za żądania?

- Tak, najszybciej, jak to tylko możliwe - rzekł ostrym tonem.

Skrzywiła się z niesmakiem. Wstrętny despota! Teraz przynajmniej widzi, że dobrze zrobiła, rozstając się z nim przy pierwszej okazji.

- Dobrze, zaraz ci go przywiozę. - Na szczęście nie dodała „wasza wysokość". Nie chciała, żeby wiedział, jak bardzo zdołał ją zdenerwować. - Cześć.

Odłożyła z trzaskiem telefon i przeszła zamaszystym krokiem do garderoby. Wydobyła płaszcz z szafy. Dopiero wtedy trochę się uspokoiła i zaczęła rozmyślać nad całą sytuacją. To niemożliwe, żeby Linc nagle tak bardzo potrzebował tego płaszcza. Miał przecież parę innych.

Pozostawała więc druga ewentualność: chciał się z nią zobaczyć.

Nie powinno to być dla niej niespodzianką. Przecież już w czasie jazdy z lotniska mówił, że chciałby spotykać się z nią tak jak dawniej. Ale czy to możliwe, że teraz chodzi mu o seks?

Trudy poczuła dreszcz, który przeniknął całe jej ciało. Kiedy pomyślała o swoich ostatnich marzeniach o ślubie, sytuacja stawała się niebezpieczna. Cóż, zaryzykuje. Przecież już wcześniej stwierdziła, że zrobi wszystko, żeby być bliżej Linca.

Sięgnęła po płaszcz, drżąc z podniecenia. To łóżko Linca wcale nie było gorsze od jej własnego. Musi tylko pamiętać, żeby wyjść od razu, kiedy skończą. Inaczej może ją czekać gorzkie rozczarowanie.

I, przede wszystkim, nie powinna się spieszyć.

Jak na skrzydłach wybiegła do przedpokoju. Narzuciła na siebie kurtkę i ściskając pod pachą płaszcz Linca, zaczęła ją zapinać w drodze do windy.

Szybko złapała taksówkę. Siedząc z tyłu, starała się uspokoić i pozbierać myśli. Nie może dać się ponieść emocjom. Musi być chłodna i opanowana.

W końcu westchnęła parę razy głęboko i zadzwoniła do drzwi Linca. Sama nie wiedziała, dlaczego serce wali jej jak oszalałe.

Drzwi się otworzyły, ale w środku dostrzegła jedynie rozedrgane cienie.

- Linc?

- Wejdź do środka.

Wciąż go nie widziała, ale to był z pewnością jego głos. Weszła więc, zamykając za sobą drzwi. Figurka, która tak jej się bardzo spodobała, stała na podłodze, otoczona płonącymi świeczkami. To miejsce wyglądało jak ołtarz do składania seksualnych ofiar.

Trudy zadrżała.

- Dziękuję, że przyszłaś. - Wyszedł z cienia.

Aż westchnęła. Linc miał na sobie czarne, sznurowane spodnie ze skóry, a także skórzaną kamizelkę i maskę. Spodnie opinały go dokładnie i widziała jego coraz większą erekcję. Miała rację. Chodziło mu o seks. Jej reakcja wskazywała, że go dostanie i to w dużych ilościach. Ponieważ to on kreował sytuację, nie znała jeszcze swojej roli.

- Przyniosłam ci płaszcz - powiedziała.

- To dobrze. - Spojrzał na nią swoimi niebieskimi oczami. - Masz teraz się rozebrać i go włożyć. Będę czekał obok. - Wskazał sąsiedni pokój.

- A... a jeśli go nie włożę?

- Przecież widzę, że mnie pragniesz - rzucił tylko. - Nie zdołasz mi się oprzeć.

Nie myślała już o przyszłości i ślubie. Wiedziała tylko, że odziany w skóry kochanek czeka na nią tuż obok. Jak w transie zaczęła zdejmować kolejne części garderoby. Weszła do salonu. Rozglądając się dookoła, usiłowała zdecydować, który z długich cieni jest jej wybranym mężczyzną. Atmosfera wydawała się przesiąknięta erotyzmem.

Linc wynurzył się z mroku. Tajemniczy i potężny.

- Usiądź tam. - Wskazał sofę.

Trudy przeszła boso po perskim dywanie i zrobiła, co jej kazał.

- A teraz rozpinaj płaszcz. Ale bardzo powoli.

Drżącymi palcami rozwiązała pasek, a potem zaczęła rozpinać kolejne guziki.

- Za szybko - powiedział nieco ochrypłym głosem. Rozchyliła na moment poły płaszcza i zobaczyła, że zadrżał. Wcale nie był tak zimny, jak jej się na początku wydawało. Powoli odsłaniała swoje piersi i biodra, a potem rozłożyła nogi, gładząc wewnętrzne części ud.

Jego oddech stał się coraz głębszy, coraz bardziej świszczący.

- Tak, tak...

Kiedy Trudy niemal osiągnęła orgazm, nie mógł już dłużej wytrzymać. Zbliżył się do niej, rozpinając spodnie. Po chwili zarzucił sobie jej nogi na ramiona i pochylił się nad nią. Nie wszedł w nią, chociaż czuła go bardzo blisko.

- Spójrz na mnie, kochana.

Kochana? Czyżby się przesłyszała? Nie, to niemożliwe. Próbowała coś wyczytać z jego twarzy, ale była ona nieprzenikniona za czarną maską.

- Wiem, że chcesz wielu mężczyzn - ciągnął Linc. - Postaram się być nimi wszystkimi. Powiedz, kogo pragniesz, a będziesz go miała. Kocham cię, Trudy. Daj mi szansę, żebym mógł to udowodnić.

Nie mogła z siebie wydusić słowa.

- Być może ty mnie jeszcze nie kochasz, ale na pewno się tego nauczysz. Ale Meg mówi, że tak...

- Meg ci to powiedziała? - spytała, zastanawiając się czy udusić, czy raczej utopić przyjaciółkę. - Ona lubi dużo gadać.

- Więc myliła się?

- Nie, miała rację. - Wyciągnęła dłoń, żeby go pogładzić po twarzy. Nigdy nie znała nikogo tak miłego i delikatnego.

- Więc może nie kłamała też w innych sprawach? - Puścił ją, żeby mogła się wygodnie położyć, a on przyklęknął przy niej.

- Na przykład?

- Mówiła również, że chcesz wyjść za mnie.

- Skąd mogła to wiedzieć?! Sama uświadomiłam to sobie zupełnie niedawno!

- A więc jednak chcesz?

- Tak. - Trudy postanowiła poddać się temu, co nieuniknione. Niech Meg triumfuje. Nic poza Lincem nie miało dla niej w tej chwili znaczenia. - Chciałabym tylko, żebyś zawsze mnie kochał.

Poczuła jego usta koło ucha.

- Zawsze - szepnął.

Było to cudowne i podniecające. Trudy przyciągnęła go mocniej do siebie.

- O, jesteś gotowy - zauważyła. - Ale wciąż masz na sobie te spodnie.

- Są tak obcisłe, że same trzymają się na nogach. Nie przeszkadza ci to?

- Skądże.

Był już bardzo blisko, ale się powstrzymał.

- Pamiętaj, że mogę spełnić każde twoje marzenie - przypomniał jej swoją wcześniejszą deklarację. - Powiedz tylko, czego byś chciała.

- Więc bądź moim... wymarzonym mężem - powiedziała, tuląc go do siebie.

Trudno, musi pożegnać się ze swoimi planami.

Trudy Faulkner chwyciła plastikowy kieliszek z weselnym szampanem i spojrzała na męża, tańczącego z Deeną. Kiedy wyjeżdżała do Nowego Jorku, nawet przez myśl jej nie przeszło, że za sześć miesięcy będzie piła szampana na własnym weselu w Grange Hall.

I nie sądziła, że będzie aż tak szczęśliwa.

O dziwo, jej arystokratyczni teściowie zgodzili się przyjechać na ślub. Prawdę mówiąc, trochę się rozluźnili po scenie, jaką im zrobiła podczas pamiętnej kolacji. Ojciec Linca wziął udział w konkursie picia piwa, a Glenda zagrzewała męża okrzykami do dalszej walki.

Teraz tańczyli oboje przytuleni na parkiecie i o czymś ze sobą rozmawiali. Wiele wskazywało na to, że nie omawiają pogody ani wyników giełdowych.

Stojąca obok Meg skinęła głową.

- Trochę się rozruszali, coś -

Skąd, na miłość boską, mogła znać jej myśli?

- Tak, bardzo się cieszę.

- To ty tak na nich działasz - stwierdziła Meg.

- Nie, pewnie raczej cała atmosfera wesela. Zresztą Linc mówi, żebym nie liczyła na zbyt wiele.

- Może ma rację, a może... nie.

- Takie jak ty palili kiedyś na stosie! - Trudy zerknęła z podziwem na przyjaciółkę.

- Wzięłam tylko odwet za to, że naśmiewałaś się ze mnie i Toma - ' wyjaśniła Meg, dotykając swego płaskiego brzucha. Powoli zaczynała się do niego przyzwyczajać. - Poza tym, to było oczywiste, że doskonale pasujecie do siebie z Lincem.

- Może i oczywiste, ale nie dla mnie i Linca.

- Zaśmiała się, a potem spojrzała na Toma, tulącego w potężnych ramionach maleńkie dziecko. - A to, że nie pozwalacie nam się zajmować Meredith, to też jakaś zemsta?

- Nie, raczej rodzicielska zaborczość - odparła Meg.

- Zresztą możecie sobie zrobić własne. Twój mąż bardzo lubi dzieci...

Linc właśnie do nich podszedł, więc nie zdążyła zapytać, skąd to wie.

- Czas na taniec nowożeńców - oznajmił radośnie. Trudy przytuliła się do niego mocno.

- Czy nie rozmawiałeś ostatnio z Meg o... - zawiesiła głos - dzieciach?

- Jasne. Okazało się, że też oglądała „Więzy rodzinne" i „Bill Cosby Show". Powiedziała, że powinniśmy mieć jak najwięcej dzieci.

Trudy otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Nie było sensu zaczynać tej, skazanej z góry na przegraną, batalii. Poza tym wcale nie była pewna, czy Meg nie ma jednak racji.

- A jak ty uważasz? - spytała tylko.

- Przecież wiesz...

- Moim zdaniem powinniśmy poczekać... - westchnęła, a potem pomyślała, jak wspaniale byłoby kochać się bez żadnych zabezpieczeń.

- Tak, oczywiście... - zaczął.

- Przynajmniej do podróży poślubnej - dokończyła. Uszczęśliwiony Linc pocałował ją mocno na oczach wszystkich gości.

- To będzie moje marzenie. Mój sen o szczęściu w Nowym Jorku - powiedział.

---