EDWARD STACHURA

Dwa hotele (fragment)

Letnia noc była w stogach. Pod gwiazdami. Oglądałem je długo. Najdłużej. Mógłbym nie oglądać. Wystarczyło przewrócić się na brzuch. Wystarczał jeden ruch ciała, by przewróciło się niebo, półkula świata. W takich chwilach jednak nie pragnąłem kataklizmów. Mogłem patrzeć na gwiazdy bez końca. Były morzem. Mogłem na morze, w morze, bez końca. Ulatywałem do niego wysoko. Najwyżej. Nic nie było prócz tego ulatywania. Ulatywałem i to było jakby omdlewanie w górę, coraz wyżej. Jaka to była lekkość, o gwiazdy! Pióro, które skrzydło lub ogon ptaka zgubiło i teraz ma wszystkie wybiegi. Niedziela po niedzieli zapomniana i teraz sama się świętuje. Jakie to było świętowanie, o gwiazdy! Najwyższe. Ulatywałem też najwyżej i jeszcze... Kiedy błysk spadającej gwiazdy, gdzieś nad lewą nogą, błysk jak klinga, bo to była szpada przecinająca niebo nie tylko, przecinająca wybieg, niedzielę i zapomnienie jak cios między oczy, po którym się nie odchodzi, lecz przychodzi do siebie. I spadałem. Nisko, coraz niżej, w stóg. Musiałem bardzo nisko upaść, bo zamykałem oczy i wtedy spadałem dalej, jeszcze najniżej...
 
 

Pieśń III
 

Lato dłużej by żyło
w falujących żaglach
złotych słoneczników
Mgła by nie dusiła czy śnieg
Smutek nawet
zdjąłby palce z czarnych klawiszy
i zamilkł...
Ej zaszumi kiedyś zaszumi
świtu różowa muzyka
Noc się spłoszy z czarnych dziupli
Stare wierzby wschód podpali

A teraz
                 czuwajmy
Cyt
Jeszcze zegar nie usnął

Pieśń V

W krzywe sosny na pagórkach
bije wiatr
Smutno krzywym sosnom
Taki wieczór choć rano
idą chmury nisko drogą
choć rano...
dzie jesteś ty słoneczko
Nie widzę ja ciebie
ni pod strzechą
ni na niebie
ani wody wielkiej nie widzę
tylko noc
choć rano...
Krzywe sosny na pagórkach rozdarł wiatr
W krzywych sosnach płacze ktoś
 
 

Pieśń VI

Wymazał deszcz
jasne oczy gwiazd
Cichy spokój stawu zmącił
O jak smutno...
Mokry chłód w okno puka
Mokre nuty na szybie
jak sekundy jesieni spływają
O jak smutno...
Porwał deszcz dziecka sen
Śliczne bajki porwał deszcz
O jak smutno...
Szły symfonie mokrych nut
nie zasnęło dziecko już
O jak smutno...
 
 

Debiut Edwarda Stachury, "Helikon", 3 XII 1956. Pierwsza publikacja w wydaniu książkowym: Taki wieczór choć rano, wybór Jerzy Koperski, Janusz Żernicki, ANAGRAM, Warszawa 1993, s. 14-16. Inna wersja Pieśni V znalazła się w Listach i wierszach Edwarda Stachury do Mieczysława Czychowskiego, "Poezja" 1982 nr 9, s. 51.
 
 
 
 

Pieśń IV

                   Panu Bogu - poświęcam
 

W krzywe sosny na pagórkach
bije wiatr
Smutno krzywym sosnom
Taki wieczór choć rano
nikt nie śpiewa choć rano
idą chmury nisko drogą
choć rano...
Gdzie jesteś ty słoneczko
Nie widzę ja ciebie
ni pod strzechą
ni na niebie
ani wody wielkiej nie widzę
tylko noc
choć rano...
Krzywe sosny na pagórkach rozdarł wiatr
W krzywych sosnach płacze ktoś
 
 

Inne utwory z Listów i wierszy Edwarda Stachury do Mieczysława Czychowskiego, ,,Poezja'' 1982 nr 9:
 
 

*  *  *

Zapomniałem zapiąć rozporka
i poszedłem do teatru
A w teatrze jak w teatrze
ludzie wiszą na czarnych muszkach
stąpają po porcelanie
i gapią się na mnie
jak na Szekspira
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Cóż różne są drogi do sławy
 

8.VIII. 1956

"Poezja" 1982 nr 9 s. 48
 
 

Zabawy dziecięce

Jedni oczami umarłych rodziców
grają w Kulki
Drudzy cytrynowym żebrakom
wykradają buty
Inni z oderwanych skrzydeł motylich
układają śmiech
Ci znowu w różowe paluszki biorą sen
i farbują go na czarno.
A Bóg stoi obok.

"Poezja" 1982 nr 9 s. 66
 
 

*  *  *

Włóczęga jestem
co późną nocą
gwiazdy wykrada
i rozdaje ubogim
włóczęga jestem
bez czapki
z długimi włosami
w których noc się bawi z gwiazdami
stary drelich mam na plecach
i spodnie wytarte na tyłku
Dobre duchy - w mych kieszeniach
no i księżyc
                  największa złotówka
Więc gwiżdżę, gwiżdżę na bogatych
i razem ze mną wiatr gwiżdże na nich
Bo to przecież xiężyc mi strącił
xiężycową złotówkę -
                                    z wysokiej topoli
Ja żem tylko
                    kieszeń nadstawił.
 
 

"Poezja" 1982 nr 9, s. 55-56
 
 
 

Grabarze wypowiedzieli wojnę nieśmiertelności duszy

Bóg chciał że umarł organista kościelny

Dusza jest na pewno na języku
rzekł jeden
- co ty
w uszach -
- nie
w oczach -
- skąd
w nosie -
- przepraszam rzekł piąty
dusza jest w złotych zębach
I wyjęli grabarze duszę

- Teraz chodźmy się napić eliksiru życia

(Autor grabarzy nie wini)
 
 

"Poezja" 1982 nr 9, s. 65
 
 
 
 

*  *  *

Jednakowo piękna jest noc, jak śmiech obłąkanego w tej nocy. ``A piękno jest początkiem przerażenia''. Ja jestem owym szalonym, dla którego nieważny jest klucz, którym można otworzyć drzwi, a to, że ten klucz mogę wrzucić do studni, a drzwi rozbić głową, dla którego nieważna jest kieszeń, do której mogę wsadzić 100 zł, a dziura w kieszeni, którą może wylecieć ostatnia nadzieja - zaproszenie na bal samobójców. Wierzę w siebie tak jak nie wierzę w ``Świętych obcowanie'' i ``Grzechów odpuszczenie''. Bo ja żadnym kreto i szczurom nigdy nie przebaczę. Jeśli jest Bóg, jeśli Bóg mnie stworzył, jestem jego częścią - częścią boga i też będę sądził ludzi jak oni będą mnie sądzić. Los kazał mi zostać włóczęgą, matką włóczęgi jest poezja. przyjaźń jest dla mnie zbyt szlachetnym uczuciem, bym po Twoim milczeniu, mógł jeszcze Cię o coś prosić. Zbliża się już balet biały połnocnych czarownic, a ja nadal chodzę w trampkach. Ej przyjaciele moi, przyjaciele. Puszkin miał rację. nie ma sprawiedliwości. ``Piękno jest absolutną sprawiedliwością''.
 
 

"Poezja" 1982 nr 9 s. 66
 
 
 
 

Credo (recitativo)
Fragment scenariusza przedstawienia Naprzód, niebiescy, którego część stanowił poemat Missa pagana. Finalnie text ten w poemacie się nie znalazł.
 
 

Oto credo
Czyli wierzę
Ty, co wierzysz
W co ty wierzysz?
Ech, jaskółki chyże
Długo, długoby wyliczać
Długo, długoby wyliczać
Tak, jak stąd do Australii
Albo nawet jeszcze dalej
Tam, gdzie zielona wyspa Tasmania
Tam, gdzie zielona wyspa Tasmania
I z powrotem biegiem tutaj
tu gdzie rozlana Wisły polana
W co zatem wierzysz
Ty, który wierzysz?
Oto wyznaję
Ty zaś daj wiarę
Wierzę w miłość
Od spojrzenia pierwszego
Ze sporzeniem drugim
Jak stal ze stalą
Z błyskiem skrzyżowanego
Więc w miłość wierzę
Wierzę w przyjaciół spod żebra

W Rafała, Stefana, Wicka, Wacka
Janusza, Michała, Zbyszka, Jacka
Przychylimy sobie nieba
Przychylimy sobie nieba
Bo tak trzeba
Więc w przyjaźń wierzę
W co zatem wierzysz
Ty, który wierzysz?
Oto wyznaję
Ty zaś daj wiarę
Wierzę że trzeba
Nie dać się bestii
Nie dać się bestii
I nie dać się śmierci
Nie dać się śmierci
(I choć można przy tym zginąć
to nie jest smierć
Bo śmierć to jest
Tu w życiu z tym życiem się rozminąć)
W co zatem wierzysz
Ty, który wierzysz?
Oto wyznaję
Ty zaś daj wiarę
Wierzę że kiedy
Tu nam zaśnie
Niepomiernie zasłużenie
Łaski pełna Gwiazda Dzienna
Powędruje człowiek dobry, człowiek chrobry
Do innej gwiazdy słynnej
I tak bez końca
Od Słońca do Słońca
 
 

"Radar" 1983 nr 43, s. 3
 
 

Dokąd idziesz? Do słońca!
 
 

W nocy noc i w ludziach czarna noc
Blask nie widzi gdzie ma zadać cios

Jestem tutaj
Wołam cię
Jestem tutaj
Przeszyj mnie
Promieniu świetlisty złocisty

Nie strasz mnie jak gdybyś nie miał wzejść
Wiem żeś tuż pod horyzontem jest

W lustrze nieba
widać cię
W ziemi drżeniu
Słychać cię
Promieniu świetlisty złocisty

Nocy proszę nie przeciągaj już
Skoro świt do Słońca pora pójść

Z błyskiem w oku
będę szedł
Wprost na ciebie
będę biegł
Promieniu świetlisty złocisty
 
 
 

Nowy dekalog, czyli dziesięć wskazań i dziesięć przeciwwskazań dla ciebie, sieroto nieboża, Zygmusiu K.
 
 

Człowiek człowiekowi wilkiem!
Człowiek człowiekowi strykiem!
Lecz ty się nie daj zgnębić!
Lecz ty się nie daj spętlić!

Człowiek człowiekowi szpadą!
Człowiek człowiekowi zdradą!
Lecz ty się nie daj zgładzić!
Lecz ty się nie daj zdradzić!

Człowiek człowiekowi pumą!
Człowiek człowiekowi dżumą!
Lecz ty się nie daj pumie!
Lecz ty się nie daj dżumie!

Człowiek człowiekowi łomem!
Człowiek człowiekowi gromem!
Lecz ty się nie daj zgłuszyć!
Lecz ty się nie daj skruszyć!

Człowiek człowiekowi wilkiem!
Lecz ty się nie daj, synek!
Człowiek człowiekowi bliźnim!
Z bliźnim się możesz zabliźnić!
 
 

"Kamena" 1972 nr 15. Przedruk w "Kamenie" 1986 nr 24.
 
 
 
 

WYBRANE WIERSZE

Życie to nie teatr Życie to jest teatr, mówisz ciągle, opowiadasz; Maski coraz inne, coraz mylne się zakłada; Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra Przy otwartych i zamkniętych drzwiach.           To jest gra! Życie to nie teatr, ja ci na to odpowiadam; Życie to nie tylko kolorowa maskarada; Życie jest straszniejsze i piękniejsze jeszcze jest; Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć! Ty i ja - teatry to są dwa!           Ty i ja! Ty - ty prawdziwej nie uronisz łzy. Ty najwyżej w górę wznosisz brwi. Nawet kiedy źle ci jest, to nie jest źle.           Bo ty grasz! Ja - duszę na ramieniu wiecznie mam. Cały jestem zbudowany z ran. Lecz kaleką nie ja jestem, tylko ty! --------------------------------------------------- Dzisiaj bankiet u artystów, ty się tam wybierasz; Gości będzie dużo, nieodstępna tyraliera; Flirt i alkohole, może tańce będą też, Drzwi otwarte zamkną potem się.           No i cześć! Wpadnę tam na chwilę, zanim spuchnie atmosfera; Wódki dwie wypiję, potem cicho się pozbieram; Wyjdę na ulicę, przy fontannie zmoczę łeb; Wyjdę na przestworza, przecudowny stworzę wiersz. Ty i ja - teatry to są dwa.           Ty i ja! Ty - ty prawdziwej nie uronisz łzy. Ty najwyżej w górę wznosisz brwi. I niezaraźliwy wcale jest twój śmiech.           Bo ty grasz! Ja - duszę na ramieniu wiecznie mam. Cały jestem zbudowany z ran. Lecz gdy śmieje się, to wkrąg się śmieje świat! Jest już za późno, nie jest za późno Jeszcze zdążymy w dżungli ludzkości siebie odnaleźć, Tęskność zawrotna przybliża nas. Zbiegną się wreszcie tory sieroce naszych dwu planet, Cudnie spokrewnią się ciała nam. Jeszcze zdążymy tanio wynająć małą mansardę Z oknem na rzekę lub też na park, Z łożem szerokim, piecem wysokim, ściennym zegarem; Schodzić będziemy codziennie w świat. Jeszcze zdążymy naszą miłością siebie zachwycić, Siebie zachwycić i wszystko w krąg. Wojna to będzie straszna bo Bóg nas będzie chciał zniszczyć, Lecz nam się uda zachwycić go. Jest już za późno! Nie jest za późno! Jest już za późno! Nie jest za późno Zobaczysz Ach, kiedy ona cię kochać przestanie: Zobaczysz! Zobaczysz noc w środku dnia, Czarne niebo zamiast gwiazd; Zobaczysz wszystko to samo, Co ja. A ziemia, zobaczysz, Ziemia to nie będzie ziemia: Nie będzie cię nosić. A ogień, zobaczysz, Ogień to nie będzie ogień: Nie będziesz w nim brodzić. A woda, zobaczysz, Woda to nie będzie woda: Nie będzie cię chłodzić. A wiatr, zobaczysz, Wiatr to nie będzie wiatr: Nie będzie cię koić. Ach, kiedy ona cię kochać przestanie: Zobaczysz! Zobaczysz obcą własną twarz, Jakie wielkie oczy ma strach; Zobaczysz wszystko to samo, Co ja. A ziemia, zobaczysz, Ziemia to nie będzie ziemia: Nie będzie cię nosić. A ogień, zobaczysz, Ogień to nie będzie ogień: Nie będziesz w nim brodzić. A woda, zobaczysz, Woda to nie będzie woda: Nie będzie cię chłodzić. A wiatr, zobaczysz, Wiatr to nie będzie wiatr: Nie będzie cię koić I wszystkie żywioły, Wszystkie będą ci złorzeczyć: Lepiej byś przepadł bez wieści! Nie brookliński most Rozdzierający Jak tygrysa pazur Antylopy plecy Jest smutek człowieczy. Nie brookliński most Ale przemienić W jasny, nowy dzień Najsmutniejszą noc - To jest dopiero coś! Przerażający Jak ozdoba świata Co w malignie bredzi Jest obłęd człowieczy. Nie brookliński most Lecz na drugą stronę Głową przebić się Przez obłędu los - To jest dopiero coś! ----------------------------------------- ----------------------------------------- ----------------------------------------- Będziemy smucić się starannie! Będziemy szaleć nienagannie! Będziemy naprzód niesłychanie! Ku polanie! Z nim będziesz szczęśliwsza Zrozum to, co powiem Spróbuj to zrozumieć dobrze Jak życzenia najlepsze, te urodzinowe Albo noworoczne, jeszcze lepsze może O północy gdy składane Drżącym głosem, niekłamane Z nim będziesz szczęśliwsza Dużo szczęśliwsza będziesz z nim. Ja, cóż - Włóczęga, niespokojny duch, Ze mną można tylko Pójść na wrzosowisko I zapomnieć wszystko Jaka epoka, jaki wiek, Jaki rok, jaki miesiąc, jaki dzień I jaka godzina Kończy się, A jaka zaczyna. Nie myśl, że nie kocham, Lub że tylko trochę kocham Jak cię kocham, nie powiem, no bo nie wypowiem - Tak ogromnie bardzo, jeszcze więcej może I dlatego właśnie żegnaj, Zrozum dobrze, żegnaj, żegnaj Z nim będziesz szczęśliwsza Dużo szczęśliwsza będziesz z nim. Ja, cóż - Włóczęga, niespokojny duch, Ze mną można tylko Pójść na wrzosowisko I zapomnieć wszystko Jaka epoka, jaki wiek, Jaki rok, jaki miesiąc, jaki dzień I jaka godzina Kończy się, A jaka zaczyna. Ze mną można tylko W dali znikać cicho Musisz mi pomóc Kocham za siebie, kocham za ciebie, Kocham jeden za dwoje. Słońce po niebie, księżyc po niebie, Gwiazdy po niebie, chmury po niebie - Wszystko spoczywa na mojej głowie! Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc, Swoją miłością musisz mi pomóc; Musisz pokochać mnie więcej, Bliżej wyciągnąć kochane ręce Musisz! Sam nie podołam, sam nie dam rady Unieść tyle miłości. Księżyc i gwiazdy, chmury i słońce, Lody wciąż łamać, ciągle i ciągle, Sił mi brakuje, o pomoc proszę! Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc, Swoją miłością musisz mi pomóc; Musisz pokochać mnie więcej, Bliżej wyciągnąć kochane ręce Musisz! Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc, Swoją miłością musisz mi pomóc; Musisz pokochać mnie więcej, Żebym się nie mógł w głęboką wodę Rzucić!

Metamorfoza Gora chmury pekaly czarne coraz czarniejsze jakby koni frygijskich grozne tabuny az grom przeszyl obraz nie dokonczony jeszcze a model spadal glowa w dol w plotno i wrosl w cieple jeszcze kontury naglego olsnienia To byl juz ranek a ty sie smialas do mnie z portretu

Metamorphosis A mountain clouds were bursting black ever more black like terrible herds of Phrigian horses until thunder pierced the still unfinished painting and the model was falling head down into the canvas and grew into the still warm contours of sudden dazzlement It was morning already and you were laughing to me from the portrait

 

 

[Odnalazly sie marzenia...] Odnalazly sie marzenia ktore wlozylem kiedys do dziurawej kieszeni gdy noc wielka wrona leciala do rzeki przejrzystej-dobrej Tamtej nocy nietoperze pozarly wszystkie gwiazdy biale motyle zostaly tylko czarne motyle Prawda byla wtedy jak ksiezyc toczacy sie po gladkim zwierciadle przez cztery tygodnie Odnalazly sie marzenia gruby kij debowy

[Dreams were found...] Dreams were found dreams I once put into my pocket with a hole when the night the big crow flew to the river transparent-good That night bats devoured all the stars white butterflies only black butterflies were left Truth was then like the moon rolling on the smooth mirror for four weeks Dreams were found a thick oak stick

 
 
 

Zabawy dzieciece Jedni oczami umarlych rodzicow graja w kulki Drudzy cytrynowym katatryniarzom wykradaja buty Inni z oderwanych skrzydel motylich ukladaja usmiech Ci znowu w rozowe paluszki biora sen i farbuja go na czarno A bog stoi obok

Children's Games Some play marbles with their dead parents' eyes Others steal the shoes of the lemon hurdy-gurdy men Others yet form a smile with plucked-off butterfly wings Or pick a dream with their pink little fingers and dye it black And god is standing nearby

 

 

[Co noc…] Co noc kiedy schodza do knajp kolednicy na wodke sledzia i dziwki w dalekich miastach Orionu Arlekin paznokcie gryzie do krwi i szczury przyzywa na piszczalkach swoich nog To znak ze nie dosyc fioletu zapachu mydla chleba i laskotania nozdrzy A tam kolednicy wchodza w kufle zlotego piwa i zebami w uda zarlocznie

[Each night…] Each night when carolers descend to bars for vodka herring and sluts in the far cities of Orion Harlequin bites his fingernails to blood and calls the rats on the fifes of his legs It's a sign that there's not enough purple or smell of soap or bread and tickle of nostrils And there the carolers enter glasses of golden beer and with their teeth the thighs voraciously

 

 

[W kontemplacji aluminium...] W kontemplacji aluminium miesci sie rowniez skandynawski ogrod Hesperyd i dachy powolne lsniacym salamandrom ktore deszcz namaszcza wonna przyneta na nozdrza a mozliwe ze na stopy lunatykow Wspomnialem ogrody bo moga nie wierzyc sceptycy w pozne powracanie okazalosci jesiennej i dzbany pelne ociekajaca smukloscia na karki wysoko pokornych kobiet a mozliwe ze na stopy lunatykow

[In contemplating aluminum…] In contemplating aluminum there is also the Scandinavian garden of Hesperides and slow roofs like glossy salamanders which the rain anoints with sweet lure for nostrils and maybe for the feet of the lunatics I mentioned the gardens for skeptics may not believe in late return of autumn bounty and full jars dripping slenderness on the necks of haughty humble women and maybe on the feet of the lunatics

 

 

Skandynawia Dlonie Normanow umuzycznia Sibelius Na drugiej harfie mleko swych wlosow rozpuszcza sniezyca Lodowe platki chryzantem na ozorach psow usypiaja w ogrody Tu nie ma Gangesu lecz sa renifery o rogach wzorzystych jak fiordy albo kaprys Joanny Joanna harfa ostatnia Joanno zaplacz nade mna

Scandinavia The hands of the Normans are music by Sibelius On the second harp the blizzard spreads the milk of her hair Ice petals of chrysanthemums on dogs' tongues fall asleep into gardens Here there is no Ganges but there are reindeer with antlers patterned like fjords or Joanna's caprice Joanna the last harp Joanna, cry for me

 

 

Wlosy Rzeka przeplywa miedzy oczami ryb jak tecza albo niezagojone ciecie po nozu Plywaja po niej wielkie serca baobabow kola wozow a takze ciezkie kandelabry rogow utopionych jeleni Moje lzy jak okruchy chinskiej porcelany tona wirujac powoli

Hair The river flows between eyes of fish like a rainbow or a knife cut unhealed Floating on it are great hearts of baobabs cart wheels and also heavy candelabra of the horns of drowned deer My tears like small flakes of china sink swirling slowly

Proba wniebowstapienia Przyjdz do mnie jawnogrzesznico bede cie rozdzieral powoli na wszelkie nadzieje kolorow i zespolenie moze zakwitniesz nad ranem piekna dusza slonecznika

Attempt at Ascension Come to me harlot I will slowly tear you apart into all hopes of colors and into fusion perhaps you will bloom at dawn with the beautiful soul of a sunflower

 

 

[Niebo to jednak studnia...] Niebo to jednak studnia a wiec tyle cembrowin ile smutku i gwiazd Lecz najsmutniej jest wtedy kiedy skalpel ksiezyca otwiera oblok jak brzuch delfina

[The sky is a well after all… ] The sky is a well after all and so as much well-casing as sadness and stars But the saddest is when the scalpel of the moon opens a cloud like a dolphin's belly

 

 

Jesien Zanurzac zanurzac sie w ogrody rudej jesieni i liscie zrywac kolejno jakby godziny istnienia Chodzic od drzewa do drzewa od bolu i znowu do bolu cichutko krokiem cierpienia by wiatru nie zbudzic ze snu I liscie zrywac bez zalu z usmiechem cieplym i smutnym a maly listek ostatni zostawic komus i umrzec

Autumn To submerge submerge oneself into the gardens of red autumn and to pick off leaves one by one as if the hours of being To walk from tree to tree from pain and back to pain softly in step of suffering to keep the wind asleep And to pick off leaves without sorrow with a smile both warm and sad and the last little leaf to leave for someone and die

 

 

Zachod slonca w Prowansji Moj ojciec zabijal krolika sprawiedliwie i tuz za uszami a jakze powolniej umieraly wysmukle swieczniki drzew tujowych i zbocza lagodne jak oczy mongolskich naloznic Ulatywaly z dymem tulipany snutych zachwytow dopoki ksiezyc... o, ksiezyc jak podrzucona wysoko lapka krolika

Sunset in Provance My father used to kill the rabbit with justice and right behind the ears and how much slower died the slender candlesticks of thujas and gentle slopes like eyes of Mongolian concubines The tulips of spinned enchantment flew away with the smoke until the moon… oh, the moon like a rabbit's paw tossed up into the air

 

 

Pejzaz Usypia horyzont w kaciku twych ust i powracaja chmury i slonce lagodniejsze polwyspy prosic o miekkie nory twoich oczu na legowisko W dalekich krajach biale dlonie mnichow zarzynaja mlode daniele i na kamiennych posadzkach swoich domow rozkladaja skory miekkie dla jednej stopy twojej Rano kiedy szyje pondosisz leniwie rece zlodziei podsuwaja ci grzebienie z kosci sloniowej i najpiekniejsze konie przybiegaja pod okno

Landscape Horizon's asleep in the corner of your mouth and the clouds and the sun return to ask the more gentle peninsulas for the soft burrows of your eyes as a lair In faraway lands white hands of monks slaughter young fallow deer and on the tile floors of their homes they spread soft skins for your one and only foot In the morning when you softly raise your neck the hands of thieves offer you ivory combs and the most beautiful horses run up to the window

---