Powstanie dwóch państw niemieckich.
Po II wojnie światowej Niemcy były podzielone na 4 strefy okupacyjne: amerykańską, brytyjską, francuską i radziecką. W 1946 r. w radzieckiej strefie okupacyjnej połączyły się dwie partie socjalistyczne KPD i SPD, powstała Socjalistyczna Partia Jedności Niemiec. Zwołano w 1947 r. w Berlinie kongres zjednoczeniowy. W tym czasie partie socjalistyczne sukcesywnie odrzucały pomoc gospodarczą w ramach Planu Marschalla. Plan Marschalla przyjęła cała Europa Zachodnia i trzy zachodnie strefy okupacyjne Niemiec (Trizonia). Jednocześnie wprowadzono w Trizonii walutę Deuche Mark, co było warunkiem udzielenia pomocy gospodarczej. Decyzji tych nie konsultowano z ZSRR. ZSRR uznało to za naruszenie ustaleń Sojuszniczej rady Kontroli. 23 czerwca 1948 ZSRR rozpoczęła blokadę Berlina Zachodniego. Alianci zachodni przełamali blokadę organizując most powietrzny. Blokada trwała do 10 maja 1949. Plan Marschalla został przyjęty. * lipca 1948 r. powołano radę Parlamentarną Trizonii. 8 maja 1949 r. uchwaliła ona projekt konstytucji, ratyfikowały go niemieckie państwa związkowe i trzy mocarstwa okupacyjne., Przeprowadzono wolne wybory (14.08.49) i Powołano Bundestag. 7 września 1949 Bundestag proklamował powstanie Republiki federalnej Niemiec. Na terenie radzieckiej strefy okupacyjnej 7 października 1949 r. proklamowano powstanie Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Świat został podzielony na dwa zwalczające się obozy.
Wojna w Korei.
W roku 1943 na konferencji kairskiej Winston Churchill, Franklin Delano Roosevelt i Czang Kaj-szek ustalili, że po zakończeniu II wojny światowej Korea będzie niepodległym państwem. W rezultacie ustaleń pokojowych Koreę podzielono na dwie strefy okupacyjne: północną Radziecką i południową amerykańską wzdłuż 38 równoleżnika. W sierpniu 1948 r. proklamowano w Seulu utworzenie Republiki Korei z prezydentem Li Syng Manem na czele, na co odpowiedzią było utworzenie we wrześniu 1948 r. Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej na północy, gdzie premierem rządu został Kim Ir Sen. W czerwcu 1950 roku konflikty graniczne między Koreą Północną a Południową przekształciły się w formalną wojnę. Obie strony oskarżały się o agresję, której faktycznie dokonali komuniści za przyzwoleniem Stalina i Mao Tse-tunga. USA poparły Koreę Południową i pociągnęły za sobą większość członków ONZ. Chiny i ZSRR uznały to za mieszanie się w wewnętrzne sprawy Korei. Rząd Chin pozwolił wziąć udział w wojnie swoim ochotnikom. Zaistniała psychoza nowej wojny powszechnej. KRL-D opanowała 95% terytorium Półwyspu Koreańskiego, zamykając wojska amerykańskie w okrążeniu. W rezultacie 14 państw skierowało do Korei swoje kontyngenty wojskowe, które czasowo rozlokowano w Japonii. 95% tych sił stanowiły wojska amerykańskie. Naczelnym głównodowodzącym wojsk ONZ ustanowiono gen. Douglasa MacArthura, który ze swoim sztabem opracował plan inwazji na Koreę Północną oraz postulował uderzenie na CHRL i użycie broni atomowej. Wybór Eisenhowera i zmęczenie społeczeństwa amerykańskiego wojną (jednorazowo w Korei przebywało 500 tys. żołnierzy USA, zmieniani byli co 6 miesięcy, w sumie przewinęło się przez front 2,5 mln Amerykanów), a z drugiej strony śmierć Stalina i walka o schedę po nim oraz brak znaczących efektów działań militarnych po obu stronach zmusiły wreszcie obie strony konfliktu 27 lipca 1953 w Panmundżomie do podpisania rozejmu i ustanowienia strefy demarkacyjnej (po 2 km na północ i południe, zatem szerokość tej strefy wynosi 4 km) dzielącej półwysep na dotychczasowej linii frontu (linii Kansas-Wyoming).
Przyjęcie RFN do NATO.
Od 1950 r. rząd RFN prowadził starania o odbudowę sił zbrojnych. Wzbudziło to protesty Czechosłowacji, Polski, Francji i ZSRR. USA uzgodniło z kanclerzem Addenauerem, że RFN powinno zostać członkiem NATO. W 1954 r. RFN podjął oficjalne starania o przystąpieie do NATO. Wywołało to gwałtowne protesty NRD, Czechosłowacji, Polski, Francji i ZSRR. Zagrożono powstaniem paktu obronnego. Pomimo to USA i RFN doprowadziły do przystąpienia Niemiec Zachodnich do Unii Zachodnioeuropejskiej i NATO 24 września 1954 roku.
Powstanie Układu warszawskiego.
W sytuacji opisanej w pyt. 40: 11 maja 1955 r. przedstawiciele rządów Czechosłowacji, Polski, NRD i ZSRR spotkali się w Warszawie i powołali Układ Obronny, zwany potocznie Układem Warszawskim.
Kryzys Sueski.
Militarna agresja Wielkiej Brytanii, Francji i Izraela na Egipt, która rozpoczęła się 29 października 1956. Agresja została poprzedzona decyzją Egiptu o nacjonalizacji Kanału Sueskiego (26 lipca 1956), jednak rzeczywistą przyczyną wybuchu wojny było pragnienie Wielkiej Brytanii i Francji utrzymania kontroli nad Kanałem. Państwa te dla realizacji swoich celów posłużyły się Izraelem, którego statki handlowe nie mogły korzystać z Kanału Sueskiego. Izrael miał także własne wystarczające powody by wziąć udział w wojnie. Izrael przeprowadził błyskawiczne udeżenie i w ciągu 6 dni rozbił wojska egipski oraz przjął kontrolę nad Kanałem, co dało pretekst Wielkiej Brytanii i Francji do wysłania wojsk w celu zabezpieczenia żeglugi na Kanale. ONZ potępiła agresję. USA wycofały poparcie dla Izraela. Rząd ZSRR zagroził urzyciem siły w celu przywrócenia ładu. Wielka Brytania , Francja i Izrael wycofały się 6 listopada 1956 r. Kontrolę nad Kanałem przejął kontyngent ONZ.
Kryzys węgierski.
Powstanie węgierskie 1956, nazywane jest dziś rewolucją 1956. Powstanie wybuchło 23 października 1956 i trwało do 10 listopada 1956, kiedy to zostało ostatecznie stłumione przez zbrojną interwencję armii radzieckiej. Było ono próbą narodu węgierskiego zdobycia wolności i uwolnienia się spod sowieckiego jarzma. Wystąpiło na skutek destalinizacji trwającej na Węgrzech od 1953 r. Rozluźnienie spowodowało wzrost niezadowolenia społecznego, doprowadziło do masowych protestów rezultacie do powstania zbrojnego stłumionego przez wojska ZSRR. Imre Nagy rozwiązał dotychczasową partię socjalistyczną, powołał nową. Inny odłam węgierskich komunistów, pod wodzą Kadara, powołał nowy Rząd Robotniczo-Chłopski i poprosił o pomoc ZSRR w walce z „kontrrewolucją”. Stłumienie powstania wywołało protesty w ONZ, ale USA zajęły stanowisko ugodowe, a wobec weta ZSRR w Radzie Bezpieczeństwa nie można było podjąć żadnych rozwiązań.