Byron - „Don Juan”
Pieśń I
- P. liryczny nie opisuje osoby sławnej, mężnej, zasłużonej dla kraju, lecz...don Juana. Jego ojciec- don Jose ze szlachetnego rodu Hidalgów, dzielny rycerz. Matka- uczona, bezgrzeszna Dona Inez. Don Jose ją zdradzał. Rodzina usiłowała ich pogodzić, ale w końcu Don Hidalgo zmarł, wszystko odziedziczył syn. Miał być wychowywany bardzo moralnie. P. lir. Krytykuje takie wychowanie. ,,Rósł piękny, stateczny, roztropny, wytrwały”.
- Przyjaciółka matki Juana- piękna Julia (23) wyszła za don Alonsa (50), uczy Juana. Niegdyś cmokała go w czółko na powitanie, aż się zakochali, zaczęli bywać razem. Spotykali się, aż pewnej nocy Juan u niej został; prawie zostali nakryci przez Alonsa, ale swym sprytem pomogła służka Antonia, wlazła do łoża Julii, młodziana spychając pod kołdrę. Prawie się udało, ale mąż odkrył w pokoju męskie buty. Doszło do bójki: Alfons-Juan. Drugi ranny uciekł, Alonso zażądał rozwodu, wybuchł skandal, Julię zamknięto w klasztorze (nie żałuje zdrady, kochała go).
Pieśń II
- Matka wysyła Juana w podróż (planowo- 4 lata) z 3-osobową świtą, w tym ochmistrz Pedrillo, tymczasem sama zakłada szkółkę dla ,,psotnych malców”. Juan płacze, żegna się z ukochaną Hiszpanią. Wyznaje, że nigdy o Julii nie zapomni. Pewnej nocy w tej podróży sztorm uszkodził dno statku, udało się to doraźnie naprawić, ale nazajutrz na pokładzie było tyle wody, że trzeba było ściąć maszty. Podróżni wtedy klęli, inni chlali, jeszcze inni się modlili. Juan grozi im pistoletem, że jeśli mają zginąć, niech chociaż nie tracą człowieczeństwa. Sytuacja się pogarsza, cieśla mówi, że nie ma ratunku dla okrętu. Kończy się też po 12 dniach jedzenie. W końcu okręt zatonął, uratowało się ok. 40 osób (m. in. Juan, Pedrillo i chart), 200 zginęło. Potem utonął kuter z 9 osobami. Ci, co ocaleli, wyżarli wszystko doszczętnie, a że nie było wiatru, stali w martwym punkcie. 5 dni później z głodu zjedli psa, potem skórzane ubrania. Postanowili zjeść jednego spośród nich. Losy zrobili z listu Julii do Juana. Padło na Pedrilla- ci, co go jedli, doznali obłędu. Po jakimś czasie ukazują się im dobre znaki- tęcza, ptak (coś jakby gołąb ze ST). Po tym, jak łódź rozbiła się o rafę, ocalał tylko Juan. Omdlałego na brzegu znajduje arcyśliczne, 16-letnie dziewczę (Hajdea) wraz ze swoją służką. Ukryły go w grocie, bo ojciec panny by go sprzedał. Greczynki się nim opiekowały- dały ubranie i jedzenie, uczyły greki. Ojciec Hajdei, pirat Lambro, wypłynął na morze i dziewczyna miała dużo swobody. Więc spacerowali, całowali się no i co grzeszyli.
Pieśń III
Po ślubie piękna miłość zmienia się w rutynę- dlatego to, co łączyło Juana i Hajdeę, było tak piękne. Lambro wraca i widzi ucztę. Młodzi sobie ją urządzili, bo ktoś doniósł, że stary zginął na morzu.
Pieśń IV
Po okropnym śnie Hajdei (że umiera przykuta do skały), kochanków nachodzi Lambro. Hajdea prosi ojca o łaskę dla Juana, którego Lambro chce zatłuc. Ojciec chwyta stającą w obronie Juana córkę i wpada banda 20 zbójców, pojmując Juana i wywożąc go gdzieś łódką. Hajdeę rozdziera rozpacz, jest jak zwiędły kwiat, tylko na chwilę rusza ją śpiew harfiarza o miłości. W końcu zmarła-ona i ich nienarodzone dziecko ,,pączek i kwiat razem ścięty”.