Oczyszczalnie gruntowo-roślinne

Oczyszczalnie gruntowo - roślinne są obiektami, które można określić jako sztuczne ekosystemy bagienne. Ścieki oczyszczane są poprzez zachodzące procesy biochemiczne oraz filtrację. Za wysoką efektywność oczyszczania ścieków odpowiada m.in. złożony kompleks, w którym istotną rolę odgrywają rośliny, zastosowane podłoże mineralne i organiczne oraz duża różnorodność gatunkowa mikroorganizmów. Podział oczyszczalni gruntowo - roślinnych:

a) oczyszczalnie z przepływem podpowierzchniowym:

- z przepływem poziomym,

- z przepływem pionowym,

b) oczyszczalnie z przepływem powierzchniowym:

- z wynurzonymi makrofitami,

- z pływającymi makrofitami,

- z makrofitami zakorzenionymi o pływających liściach,

- z makrofitami tworzącymi pływające maty,

- z zanurzonymi makrofitami,

c) oczyszczalnie z przepływem kombinowanym.

W Polsce najczęściej stosowane są oczyszczalnie z przepływem podpowierzchniowym, różniące się między sobą głównie rozwiązaniami związanymi ze składem poszczególnych warstw w filtrze gruntowo - roślinnym oraz składem gatunkowym nasad roślinnych. Elementy oczyszczalni gruntowo-roślinnej:

- osadnik gnilny,

- przepompownia (o ile jest taka konieczność),

- studzienka rozdzielcza,

- filtr gruntowo - roślinny,

- drenaż rozsączający i zbierający,

- odprowadzenie oczyszczonych ścieków (warianty: studnia chłonna, drenaż rozsączający, zbiornik wodny).

Rysunek 12. Oczyszczalnia gruntowo-roślinna

Pierwszy etap oczyszczania przebiega analogicznie, jak w przypadku innych oczyszczalni. Ze zbiornika gnilnego ścieki trafiają do studzienki rozdzielczej. Jeżeli jest taka konieczność ścieki są do niej przepompowywane mechanicznie. Ze studzienki ścieki przedostają się za pomocą drenażu rozsączającego do filtra gruntowo-roślinnego. Jego forma może być różna, w zależności od warunków lokalnych. Przykładową budowę obrazuje rysunek 13. Filtr od spodu powinien być uszczelniony folią o zalecanej grubości 1 mm.

Filtr gruntowo-roślinny posiada kilka warstw, np.:

- warstwę dolną o grubości około 20 cm, wykonaną ze żwiru płukanego o granulacji 2 - 16 mm, w szczególnych przypadkach 2 - 32 mm,

- warstwę środkową o grubości ok. 50 cm, o składzie: piasek lub żwir drobny o granulacji do 2 mm; jeśli grunt rodzimy (czyli ziemia z wykopu) charakteryzuje się dobrą przepuszczalnością może zostać ona wykorzystana do wykonania tej warstwy,

- warstwę górną o grubości 20 - 25 cm, wykonaną z piasku i dobrze przepuszczalnej ziemi z dodatkiem składników organicznych, np. wiórów, słomy lub kory w stosunku 4:1 lub 3:1 (stosunek ziemi do składników organicznych).

Rysunek 13. Przekrój przez filtr gruntowo-roślinny z podpowierzchniowym pionowym przepływem ścieków.

Na filtrze gruntowo-roślinnym zdecydowanie zaleca się stosowanie roślin charakterystycznych dla ekosystemów bagiennych, np.:

- Trzcina pospolita (Phragnites communis)

- Pałka wodna (Typha sp.)

- Sit (Juncus sp.)

- Turzyca (Carex sp.)

- Manna mielec (Glyceria maxima)

- Kosaciec żółty (Iris pseudocorus)

- Wierzby krzewiaste (Salix cinerea, Salix peuntandra)

Możliwe jest również stosowanie innych gatunków bytujących w odmiennych ekosystemach, niemniej rośliny powinny charakteryzować się:

- intensywnym przyrostem w ciągu roku,

- łatwością adaptacji w danym środowisku i warunkach klimatycznych,

- odpornością na szkodniki,

- rozwiniętym systemem korzeniowym.

Po doczyszczeniu w filtrze ścieki są zbierane przez drenaż. Są to zazwyczaj rury PCV (o średnicy 100 bądź 110 mm) z nacięciami, bądź rury tzw. melioracyjne, albo giętkie, służące do odwadniania terenów. W rzadkich przypadkach profiluje się dno filtra tak, aby woda samoczynnie spływała do określonego miejsca, z którego dalej jest odprowadzana do odbiornika. Oczyszczone ścieki mogą trafić do wody płynącej, stojącej lub do gruntu za pośrednictwem studni chłonnej lub drenażu rozsączającego.

Główne zalety oczyszczalni roślinno-gruntowych:

- prosta konstrukcja,

- bardzo wysoka sprawność (redukcja zanieczyszczeń),

- możliwość wykorzystania (zagospodarowania) filtra jako elementu dekoracyjnego na działce,

- możliwość wykorzystania lokalnej roślinności bagiennej,

- duża odporność na nierównomierność, a nawet okresowy brak w dopływie ścieków,

- możliwość wykorzystania istniejącego szamba (o ile jest ono szczelne),

- możliwość wykorzystania gospodarczego oczyszczonych ścieków.

Główne wady oczyszczalni roślinno-gruntowych:

- stosunkowo duża powierzchnia niezbędna do wykonania filtra,

- wysoki koszt zakupu folii, pompy, wypełnienia filtra,

- konieczność zakupu roślin do nasadzeń na filtrze.

OCZYSZCZALNIA GLEBOWO KORZENIOWA

- oczyszczalnia III stopniowa. Podczyszczanie wstępne ścieków zachodzi w 3-komorowym, betonowym osadniku gnilnym. Drugi stopień oczyszczania to filtr glebowo-korzeniowy umieszczony w wyfoliowanym wykopie. Wypełnienie złoża to głównie: grunt rodzimy, torf, słoma, kora, bentonit i opiłki żelaza. Złoże obsadzone jest trzciną. Odbiornikiem ścieków jest usytuowany obok staw, który jednocześnie stanowi III stopień oczyszczania.

1) transportu tlenu poprzez pędy do korzeni, 2)wokół korzeni powstaje strefa tlenowa, w której wyniku oddziaływania bakterii tlenowych zostają utlenione związki węgla oraz zachodzi proces nitryfikacji azotu amonowego.

3 ) w bezpośrednim sąsiedztwie, istnieje strefa beztlenowa, w której zachodzi proces defosfatacji i denitryfikacji. Taki efekt mozaikowy stref tlenowej i beztlenowej - znaczne zwiększenie ilości mikroorganizmów w glebie (od 10-100 miliardów mikroorganizmów na 1 gram gleby) niż w przypadku terenów nie porośniętych roślinami.

Cechy oczyszczalni trzcinowej:

- wysokie efekty oczyszczania zarówno w zakresie zawiesiny, jak i BZT oraz związków biogennych. w okresie zimowym obniża się o ok. 10-20%. 

-Dla prawidłowej pracy oczyszczalnie trzcinowe wymagają skutecznych urządzeń do mechanicznego oczyszczania ścieków. 

-Niezbędny okres dla wpracowania się oczyszczalni trzcinowych ścieków i ustabilizowania się odpływu wynosi 2-3 lat. 

- zachodzi wysokoefektywne usuwanie ze ścieków metali ciężkich, które kumulują się w złożu gruntowy. 

-W otoczeniu oczyszczalni trzcinowych nie występują nieprzyjemne odory, chyba że z nieprawidłowo eksploatowanych urządzeń mechanicznych. 

-Stwierdzono w praktyce znaczne różnice pomiędzy ilością ścieków dopływających, a odpływających wynikającej z różnicy pomiędzy parowaniem a ilością opadów. W małych oczyszczalniach może dojść w okresach letnich do braków wypływu. 

-W fazie eksploatacji oczyszczalnia powinna być pod stałym dozorem technologicznym.

Oczyszczalnie ze złożem biologicznym

Złoża biologiczne są to urządzenia, w których do oczyszczania ścieków wykorzystuje się naturalne, tlenowe procesy rozkładu biochemicznego zanieczyszczeń przebiegające na specjalnym wypełnieniu.

Elementy składowe przykładowej oczyszczalni tego typu: osadnik gnilny, złoże biologiczne,

odprowadzenie oczyszczonych ścieków (warianty: studnia chłonna, drenaż rozsączający, zbiornik wodny).

Rysunek 14. Budowa oczyszczalni ze złożem biologicznym

Pierwszym elementem tego systemu jest osadnik gnilny, w którym ścieki przetrzymywane są 2-3 doby i następuje ich wstępne podczyszczenie. Następnie, grawitacyjnie, ścieki są doprowadzane do drugiego zbiornika ze złożem biologicznym. Istnieją dwa rodzaje złóż: zraszane i obrotowe. Złoża zraszane mogą pracować jako urządzenia do usuwania zanieczyszczeń organicznych lub do usuwania azotu amonowego (złoża nitryfikujące). W złożach tych zachodzi również proces częściowej denitryfikacji w niedotlenionych częściach wypełnienia złoża. Zasadniczym elementem złoża jest specjalne wypełnienie, wykonane najczęściej z tworzywa sztucznego, na powierzchni którego rozwija się błona biologiczna (zespół mikroorganizmów składający się głównie z bakterii biorących zasadniczy udział w oczyszczaniu ścieków). Ścieki powinny być równomiernie rozprowadzane (najczęściej dzieje się to poprzez zastosowanie rury z nacięciami, bądź tarczy rozbryzgowej). Ścieki od góry przesączają się powoli przez złoże. Bakterie oraz inne mikroorganizmy, które rozwijają się na różnych warstwach (głębokościach) złoża, rozkładają przesączające się ścieki.

Rysunek 15. Złoże zraszane

Drugi rodzaj złoża biologicznego, to złoże zanurzane zwane też tarczowymi lub obrotowymi. Złoża zanurzane polecane są szczególnie dla obiektów, gdzie występują duże nierównomierności zrzutu ścieków a ścieki zawierają dużą ilość zawiesin. Po doczyszczeniu na złożu, oczyszczone ścieki mogą być odprowadzane do środowiska. Podobnie jak w przypadku oczyszczalni z filtrem piaskowym i filtrem gruntowo-roślinnym, może to być wyprowadzenie do gruntu lub wody. Najważniejsze zalety złoża biologicznego w stosunku do innych rozwiązań, to:

- duża odporność na nierównomierności w dopływie ścieków,

- wysoka odporność na zmienne temperatury zewnętrzne (zarówno wysokie jak i niskie) - co jest związane m.in. z dobrą konstrukcją (izolacją) zbiornika i dużą stabilnością zachodzących procesów biologicznych w złożu,

- wysoka redukcja zanieczyszczeń (powyżej 95%),

- brak konieczności posiadania fachowej wiedzy i sprawowania nadzoru nad zastosowanym systemem (okresowe przeglądy raz, dwa razy w roku, może dokonać osoba, która zapozna się uważnie z instrukcją obsługi i eksploatacji),

- długa żywotność urządzeń (ponieważ są wykonane najczęściej z tworzyw sztucznych o wzmocnionej konstrukcji),

- niskie koszty eksploatacji; ewentualnym kosztem może być zakup specjalnych biopreparatów wspomagających procesy oczyszczania w szczególnych okolicznościach,

- niewielka powierzchnia potrzebna do zamontowania złoża biologicznego (uwzględniając osadnik, zbiornik ze złożem oraz rurę łączącą obydwa zbiorniki - ok. 1,5 - 2 m), potrzebujemy ok. 8 m2 (przy założeniu stałej liczby mieszkańców - 5 osób lub osadnika o pojemności 2 m3). Zachowując powyższe założenia, oczyszczalnia drenażowa zajęłaby ok. 72 - 80 m2.

Główną wadą oczyszczalni ze złożem biologicznym jest konieczność czyszczenia/przepłukiwania wypełnienia złoża, bądź wymiany części mechanicznych potencjalnie najbardziej narażonych na zużycie.

Oczyszczalnie z osadem czynnym

Osad czynny - są to skupiska mikroorganizmów tlenowych, dzięki którym przebiegają procesy oczyszczania. Przy pierwszym uruchomieniu inicjuje się powstanie mikroorganizmów (kłaczków osadu) poprzez zastosowanie specjalnych biopreparatów.

Elementy składowe przykładowej oczyszczalni tego typu:

osadnik gnilny

komora osadu czynnego

osadnik wtórny

odprowadzenie oczyszczonych ścieków (warianty: studnia chłonna, drenaż rozsączający, zbiornik wodny)

Rysunek 16. Oczyszczalnia z osadem czynnym

Budowa tego rodzaju oczyszczalni jest zbliżona do oczyszczalni ze złożem biologicznym. W pierwszej fazie następuje podczyszczenie ścieków w osadniku gnilnym. Następnie ścieki przepływają do drugiego zbiornika. Składa się on z dwóch komór: komory osadu czynnego i osadnika wtórnego. W nim następuje drugi etap doczyszczania ścieków. W odróżnieniu od wcześniej opisywanych rozwiązań mikroorganizmy odpowiedzialne za rozkład zanieczyszczeń zawartych w ściekach, nie osiadają na żadnym podłożu, lecz unoszą się swobodnie w zbiorniku zwanym komorą reakcji - jest to inna nazwa komory osadu czynnego. Dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania tego typu rozwiązań niezbędny jest stały dopływ tlenu. W tym celu w zbiorniku, w którym zaszczepione zostały kłaczki osadu, montuje się na dnie specjalne membrany, przez które pompa napowietrzająca dostarcza tlen. Takie rozwiązanie oprócz napowietrzenia samych ścieków, powoduje stałe unoszenie się kłaczków osadu. Zapewnia to bardzo wysoką redukcję zanieczyszczeń zawartych w ściekach. Następnie ścieki przepływają do drugiej komory - osadnika wtórnego, w którym oddziela się pozostały osad. W prawidłowo funkcjonującej oczyszczalni powierzchnia i ilość kłaczków osadu czynnego wzrasta, dlatego jego nadmiar jest zawracany pompką recyrkulacyjną do osadnika wstępnego, z którego z kolei okresowo jest usuwany. Osad powinien zostać poddany odpowiednim procesom unieszkodliwiania i przeróbki. Oczyszczone ścieki mogą być bezpośrednio odprowadzane do wód lub gleby poprzez drenaż bądź studnię chłonną. Oczyszczalnie z osadem czynnym charakteryzują się wysoką sprawnością w zakresie redukcji rozpuszczonych substancji organicznych, nieopadalnych zawiesin i cząstek koloidalnych. W znacznym stopniu zmniejszana jest też zawartość w ściekach wirusów, bakterii i innych organizmów żywych. Gorsze efekty uzyskuje się, jeżeli chodzi o usuwanie rozpuszczonych substancji nieorganicznych (związki azotu i fosforu). Mimo tego, iż oczyszczalnia z osadem czynnym charakteryzuje się wysoką sprawnością, to jej istotną wadą jest duża wrażliwość na nierównomierności dopływu ścieków i ich skład, a także na okresowe braki prądu (przerwy w pracy pomp i dmuchaw napowietrzających).

Główne zalety oczyszczalni z osadem czynnym:

- wysoka redukcja zanieczyszczeń zawartych w ściekach (w znacznym stopniu zachodzi także unieszkodliwienie wirusów, bakterii, oraz innych mikroorganizmów),

- mała powierzchnia niezbędna do jej montażu,

- długa żywotność urządzeń,

- bardzo dobre napowietrzenie ścieków (przez co uzyskujemy wyższą redukcję zanieczyszczeń),

- równomierne i stabilne oczyszczanie ścieków ,

-możliwość gospodarczego wykorzystania ścieków oczyszczonych

Główne wady oczyszczalni z osadem czynnym:

- wyższe koszty związane z eksploatacją, związane z poborem energii elektrycznej, ewentualnym zakupem preparatów wspomagających procesy oczyszczania oraz z pracą pompy przepompowującej osad,

- duża wrażliwość na nierównomierności w dopływie ścieków,

- duża wrażliwość na okresowy brak energii elektrycznej,

- konieczność przeszkolenia potencjalnego użytkownika co do prawidłowej eksploatacji oczyszczalni (np co do konieczności unikania stosowania niektórych preparatów chemicznych mogących szczególnie negatywnie oddziaływać na mikroorganizmy stanowiące osad czynny, wyłączania pomp napowietrzających, etc ),

- potencjalnie większa awaryjność elementów mechanicznych.

Osadniki służą do usuwania ze ścieków zawiesin łatwo opadających nie zatrzymanych w piaskowniku. Drugą istotną funkcją osadników jest zatrzymywanie substancji lżejszych od wody, które nie zostały oddzielone w odtłuszczaczu. Sprawność osadników mierzy się stopniem usuwania zawiesin łatwo opadających (2 h w leju Imhoffa). Czas przebywania ścieków w osadniku wynosi od 1,5 do 2,5 h, aby nie nastąpiło zagnicie ścieków, jednak im dłuższy jest czas zatrzymania tym lepsze wyniki. Parametry do projektowania osadników dobiera się doświadczalnie w warunkach laboratoryjnych

- osadniki przepływowe (nie nadawają się do oczyszczenia małej ilości ścieków)

o przepływie podłużnym - prędkość 3-5 cm/s, scieki płyną bardzo powoli; części stałe i organiczne sedymentują i opadają; na dnie osadnika zaczyna się zbierać osady pochodzenia organiczne; czas przetrzymania ok. 3h, gdyby ten czas przedłużyć to wcale efekt się nie zwiększy, gdyż to co miało opaść to opadnie w 3h, a po 3h zaczynają się w osadniku tworzyć warunki beztlenowe, zaczynają się wydzielać gazy np. metan, który będzie powodował zakłócenia w przepływie, gaz przyczepia się do osadu i też powoduje zakłócenia, duża część osadu spowrotem wypłynie, dlatego trzeba systematycznie usuwac osad a do tego służy zgarniacz wózkowy, ciągnie i zgarnia osad prędkość ok. 1cm/s, jedzie tak żeby nie powstały zaburzenia w przepływie, z góry ma kształt prostokątny

o przepływie odśrodkowym-(radialne) - o przepływie poziomych strug ścieków rozchodzących się promieniście od środka osadnika ku jego obwodowi, z góry okrągły, ścieki doprowadzane do środka osadnika; metoda usuwania osadu: kratownica na około się obraca i do niej na dnie przymocowane są zgarniacze i zgarnia osad do środka i pompom jest odpompowywany, można zamiast zgarniaczy stosować ssawki, maja one podobne działanie

do odkurzacza, średnica takiego zbiornika rzędu 20-30m

o przepływie pionowym - ścieki płyną pionowo, osadnik okrągły w rzucie z góry, średnica znacznie mniejsza od poprzedniego ale głębokośc wieksza od 4-5m, ścieki doprowadzamy do środka rurą odśrodkową, na obwodzie jest koryto odprowadzające, ścieki wprowadzamy pionowo, odbijają się one od stożka i płyną w kierunku przelewu i przelewają się, ściany tego osadnika są bardzo skośne i osad zsuwa się do środka do leja połączonego z przewodem do którego połączona jest pompa i osad jest usuwany

-osadniki nieprzepływowe

-Osadnik Imhoffa

Zasada działania zupełnie inna niż dla osadników przepływowych, jest to osadnik bardzo głęboki 8-9m, umieszczone są w nim koryta zawieszone otwarte, ścieki płyna powolitygyt, górna prędkość 3-5cm/s, części stałe opadają na ściany i zaczynają się zsuwać i przez szczelinu (ok. 20 cm) osad opada do komory nie przepływowej i opada na dno, ścieki które płynęły odpływaja jako oczyszczone, osad który opada nie usuwamy go, coraz większa ilośc się go tam odkłada i zaczynają tworzyć się warunki beztlenowe, wydzielaja się gazy, osad flotowany jest go góry, gazy nie wydostają się przez komory gdyż jest jedna ścianka komory dłuższa, budowany jako okragły osadnik, osad flotowany do góry poza komorą 2 i nazywany jest kożuchem, w bardzo porsty sposób można go usunąc np. wbić coś i opadnie on na dno, 2-3 razy do roku osad ten się usuwa hydraulicznie, stosowany przy mniejszych oczyszczalniach, nie nadaje się do dużych oczyszczalni typu Wrocław, osad trafia na poletka i tam jest suszony, efekt dla BZT5 30% czyli trzeba dalej oczyścić biologicznie, żaby skuteczni pracował ścieki muszą ciągle przepływać, czyli nie nadaje się dla domków jednorodzinnych, ilość ścieków musi pochodzić od co najmniej 50 mieszkańców

Osadniki ze względu na pełnioną funkcje i rolę jaką mogą

spełniać w procesie oczyszczania dzielimy na:

Osadniki samodzielne - występujące jako zasadnicze urządzenia w danej oczyszczalni przeznaczone do oczyszczania ścieków odprowadzanych następnie do odbiornika:

Osadniki wstępne - dokonuje się usunięcia zawiesin łatwo opadających poprzez zapewnienie wystarczająco powolnego przepływu linearnego ścieków, pozwalającego opaść zawiesinom, które mają masę niewiele większą od wody - 1,1 g/cm³. czas zatrzymania ścieków w osadniku wynosi od 1,5-2 godzin. Najczęściej usuwamy od 80 - 90% zawiesiny, sprawność ta zależy od rodzaju ścieków, od stopnia zagniwania ścieków i rozcieńczenia ścieków. Usuwają głównie zawiesinę ziarnistą.

Osadniki wtórne - są niezbędnym elementem oczyszczali biologicznej lub chemicznej. Zadaniem osadników wtórnych jest klarowanie ścieków oczyszczonych oraz zagęszczenie osadu recyrkulowanego. Czas zatrzymania ścieków w osadniku wtórnym wynosi 4 godziny. Na ogół przyjmuje się, że stężenie zawiesin w ściekach po osadniku wtórnym nie powinno przekraczać 15-30 mg/l. Usuwają głównie zawiesinę kłaczkowatą.

Osadniki pokoagulacyjne - przeznaczone do oczyszczania ścieków metodą koagulacji, poddawanych następnie dalszemu oczyszczaniu lub odprowadzanych do odbiornika (do tej grupy można by zaliczyć również osadniki stosowane przy innych zabiegach chemicznych z wytrącaniem osadów.

PIASKOWNIKI zadaniem ich jest zatrzymywanie ziarnistych zanieczyszczeń mineralnych (piasek, popiół). Piasek usuwany w piaskowniku powinien być wolny od organicznych zanieczyszczeń.

-o przepływie podłużnym (oczyszczane ręcznie lub mechanicznie) kanał którym płyną ścieki poszerzany i pogłębiany, V maleje , siła unoszenia maleje na dno opadają części mineralne cięższe. 2 równoległe obok siebie działają na przemian zbiorniki prostokątne w postaci wydłużonego koryta przekroju poprzecznym prostokątnym, trapezowym lub parabolicznym. długość wynosi 20-30m lej podłużny co wynika z minimalnego przetrzymania ścieków w komorze oraz zadanej prędkości przepływu- 0,3 m/s Piaskowniki poziome są najbardziej użyteczne i szeroko stosowane, można je stosować zarówno w dużych jak i małych miastach. Większość z nich posiada urządzenia do utrzymania stałej prędkości przepływu ,mechanizm do zgarniania zgromadzonego na dnie piasku oraz urządzenie do usuwania piasku.
Piaskowniki napowietrzane
występuje wytrącenie piasku ze ścieków na skutek wywołanego wprowadzeniem sprężonego powietrza. Prędkość wirowania ścieków 0,3 m/s pozwala na utrzymanie w zawieszeniu zawiesin organicznych więc wydzielony piasek jest bardzo czysty.
Sprężone powietrze jest wprowadzone do piaskowników za pomocą dyfuzorów w ilości, która nadaje ściekom taka prędkość, że następuje sedymentacja piasku. Piaskownik napowietrzany może również spełniać funkcję odtłuszczacza. Jest wówczas wyposażony w dodatkową komorę biegnącą wzdłuż komory właściwej oddzielonej luźno zwisającymi deskami, w której następuje flotacja tłuszczy. Obciążenie tej komory nie powinno przekraczać wartości 18 m /m h w trakcie pogody bezdeszczowej.
-odśrodkowe (Hydrocyklon)
w wyniku działania siło odśrodkowych następuje oddzielenie piasku od ścieków. Mieszanina ścieków i pisaku doprowadzana jest pompą w górnej części cyklonu. Prędkość zasilania wywołuje wir, który powoduje że piasek opada do dolnej zwężonej części, natomiast reszta mieszaniny zawierająca głównie materiał organiczny gromadzi się w górnej warstwie. Zagęszczony piasek odprowadzany jest dolnym otworem natomiast pozbawione piasku ścieki opuszczają cyklon otworem w górze urządzenia i powracają do ciągu ściekowego. W niektórych cyklonach zainstalowany jest mieszacz, który wspomaga efekt wirowania. Integralną częścią procesu odwadniania jest pompa. Ponieważ cyklon nie posiada żadnych elementów ruchomych ,jego działanie zależy od stałego zasilania. Objętość doprowadzanej mieszaniny i wysokość ciśnienia jest określona przez producenta. Wymiary otworów doprowadzających i odprowadzających mogą być zmienne i w zależności od temperatury, stężenia zawiesin i innych parametrów mieszaniny.

Fosfor i azot, należy do grupy pierwiastków biogennych, regulujących rozwój flory i fauny w zbiornikach wodnych. Nadmierne ilości fosforu do odbiornika powodują przyrost biomasy glonów. Wzrasta zapotrzebowanie na tlen wykorzystywany w procesach fotosyntezy. Obniżające się stężenie tlenu w wodach odbiorników jest przyczyną obumierania występujących w nich organizmów, a więc wtórnego zanieczyszczenia spowodowanego dodatkowym ładunkiem związków organicznych i pierwiastków biogennych

Procesy biotyczne przy udziale fauny i flory :

-pobór fosforu przez rośliny, plankton, peryfiton i mikroorganizmy-mineralizacja biomasy oraz fosforu organicznego, który znajduje się w złożu na drodze biologicznej przebiega w dwóch fazach (strefach), beztlenowej (a ściślej anaerobowej - pozbawionej tlenu i azotanów) i tlenowej. Czas zatrzymania w strefie beztlenowej powinien być na tyle długi, aby mogła powstać odpowiednia ilość produktów fermentacji (zwykle 1-2 h, a niekiedy 4 h

Procesy abiotyczne, mechan. Fiz.i chemi,
-sedymentacja i deponowanie

-sorpcja w glebie, strącanie solami glinu lub żelaza oraz wapnem

-procesy wymiany jonów między fazą stałą a ciekłą

Fosfor w glebie występuje wyłącznie na piątym stopniu utlenieniu, krąży między glebą, wodą i rośliną. Rośliny pobierają fosfor poprzez korzenie i akumulują go w nadziemnych częściach. Gdy roślina zaczyna obumierać, znaczna część zdeponowanego w części nadziemnej fosforu jest przenoszona do korzeni i kłączy, gdzie jest magazynowana. Dopływający do oczyszczalni fosfor w postaci nieorganicznej zatrzymywany w procesach sorpcji i strącania. Wydajność zależy od odczynu ścieków, potencjału utleniająco-redukującego oraz obecności jonów 7e^-, Al₃⁺ i Ca₂⁺. warunki lekko kwaśne lub obojętne na powierzchni złoża tworzą się tlenki żelaza i glinu, które sorbują fosfor w postaci nierozpuszczalnych związków kompleksowych, powodując długotrwałe zatrzymanie go w systemie. Jeśli potencjał utleniająco-redukujący osiąga wartość poniżej +100 mV, zachodzi redukcja jonów Fe₃⁺ do Fe₂⁺ i uwalnianie uprzednio zmagazynowanego fosforu.

Azot występuje w formie organicznej(azot amonowy- NH₄⁺ i/lub jako amoniak w formie gazowej, azot azotynowy i azot azotanowy) i nieorganicznej. Część azotu organicznego jest usuwana z zawiesiną w procesie wstępnego oczyszczania ścieków, większa część ulega rozkładowi i przechodzi do ścieków procesie amonifikacji jako jon NH₄⁺.Jeśli azot organiczny występuje w niskich stężeniach, może on
ulegać mineralizacji do azotu amonowego, który dyfunduje do atmosfery.Najważniejszym mechanizmem usuwania azotu z są procesy: Nitryfikacja mikrobiologiczne utlenienie azotu amonowego do azotanów, zachodzi w dwóch etapach i wymaga warunków tlenowych. Pierwszy etap zachodzi w obecności bakterii z gatunku Nitrosomonas, NH₄⁺ + 1,5 O₂ = NO₂- + 2 H⁺+ H₂O W drugim etapie uczesz. bakterie z grupy Nitrobacter, pobierają potrzebną energię z azotynów oraz substancji organicznej: NO₂ + 0,5 O₂ = NO₃^-

Wydajność procesu zależy od temperatury25°C do 30°C., pH, 7,5-8,6 zasadowości wody, obecności nieorganicznego źródła węgła oraz od stężenia tlenu. . denitryfikacja, redukcji azotanów do azotu cząsteczkowego N₂ i podtlenku azotu N₂O, przebiega w warunkach beztlenowych. W wyniku respiracji elektrony są przenoszone z donorów (zwykle jest to substancja organiczna) do akceptorów, czyli związków azotu na wyższym stopniu utlenienia. 6 (CH₂O) + 4 NO₃ = 6 CO₂ + 2 N₂ + 6 H₂O

Zaopatrzenie w wode i warunki jakie muszą być spełnione

-Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne ma obowiązek zapewnić zdolność posiadanych urządzeń wodociągowych i urządzeń kanalizacyjnych do realizacji dostaw wody w wymaganej ilości i pod odpowiednim ciśnieniem oraz dostaw wody i odprowadzania ścieków w sposób ciągły i niezawodny, a także zapewnić należytą jakość dostarczanej wody i odprowadzanych ścieków.

-Jeżeli umowa o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków nie stanowi inaczej, odbiorca usług odpowiada za zapewnienie niezawodnego działania posiadanych instalacji i przyłączy wodociągowych lub instalacji i przyłączy kanalizacyjnych z urządzeniem pomiarowym włącznie.

-Dostarczanie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej między przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym a odbiorcą usług.

-Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne jest obowiązane do zawarcia umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków z osobą, której nieruchomość została przyłączona do sieci i która wystąpiła z pisemnym wnioskiem o zawarcie umowy.

-Przedstawiciele przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, po okazaniu legitymacji służbowej i pisemnego upoważnienia, mają prawo wstępu na teren nieruchomości lub do pomieszczeń każdego, kto korzysta z usług, w celu przeprowadzenia kontroli urządzenia pomiarowego, wodomierza głównego lub wodomierzy zainstalowanych w lokalu i dokonania odczytu ich wskazań, dokonania badań i pomiarów, przeprowadzenia przeglądów i napraw urządzeń posiadanych przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, a także sprawdzenia ilości i jakości ścieków wprowadzanych do sieci.

Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne może odciąć dostawę wody lub zamknąć przyłącze kanalizacyjne, jeżeli:

-przyłącze wodociągowe lub przyłącze kanalizacyjne wykonano niezgodnie z przepisami prawa,

-odbiorca usług nie uiścił opłat za pełne dwa okresy obrachunkowe następujące po dniu otrzymania upomnienia w sprawie uregulowania zaległej opłaty,

-jakość wprowadzanych ścieków nie spełnia wymogów określonych w przepisach prawa lub stwierdzono celowe uszkodzenie albo pominięcie urządzenia pomiarowego,

-został stwierdzony nielegalny pobór wody lub nielegalne odprowadzanie ścieków, to jest bez zawarcia umowy, jak również przy celowo uszkodzonych albo pominiętych wodomierzach lub urządzeniach pomiarowych.

Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, które odcięło dostawę wody, jest obowiązane do równoczesnego udostępnienia zastępczego punktu poboru wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi i poinformowania o możliwościach korzystania z tego punktu.

Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne o zamiarze odcięcia dostawy wody lub zamknięcia przyłącza kanalizacyjnego oraz o miejscach i sposobie udostępniania zastępczych punktów poboru wody zawiadamia powiatowego inspektora sanitarnego, zarząd gminy oraz odbiorcę usług co najmniej na 20 dni przed planowanym terminem odcięcia dostaw wody lub zamknięcia przyłącza kanalizacyjnego.

Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne jest obowiązane do prowadzenia bieżącej kontroli ilości i jakości odprowadzanych ścieków bytowych i ścieków przemysłowych oraz kontroli przestrzegania warunków wprowadzania ścieków do urządzeń kanalizacyjnych

Gospodarka wodno-ściekowa

Wymagania w zakresie gospodarki wodno-ściekowej wiążą się przede wszystkim z korzystaniem z wód. Korzystanie to, niezależnie od celu i zakresu, nie może powodować pogorszenia stanu ekologicznego wód i ekosystemów od nich zależnych, a także marnotrawstwa wody, marnotrawstwa energii wody, ani wyrządzać szkód w środowisku. Musi ono również pozostawać w zgodzie z ustaleniami miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów gospodarowania wodami w dorzeczu oraz wymaganiami ochrony środowiska, ochrony zdrowia i ochrony dóbr kultury wpisanych do rejestru zabytków.

Podstawowym rodzajem użytkowania zasobów wodnych, najsilniej oddziaływującym na ich stan ilościowy i jakościowy, jest pobór wody na cele gospodarcze i wykorzystywanie wód jako odbiorników ścieków wytworzonych w różnych sektorach gospodarki.

Obejmuje zaopatrzenie w wode ujecia uzdatnianie jak i oczyszczanie ścieków ich zbieranie i zrzucanie do odborników. Pochodzenie wody, ujecia jej jakość , stacje uzdatniania wody, system dystrybucji, analize zużucia(zużycie), sieć wodociągową. System odprowadzania ścieków, jakość ścieków, oczyszczanie, utylizacja ścieków i miejsca i jakość ścieków zrzucanych.

Przejdz dalej od tak ROK 85-80…

Według danych statystycznych z 2003 roku ilość ścieków komunalnych odprowadzanych do wód lub do ziemi wynosi 1 323,7 hm3/a, co dopowiada wartości średniej dobowej 3 626 575 m3/d.

Podane wielkości są znacznie niższe od danych dotyczących poprzednich lat, co jest w większości wynikiem spadku ilości ścieków odprowadzanych przede wszystkim z gospodarstw domowych. Ilość ścieków powstających w 2003 roku stanowi 56,5% ilości ścieków w roku 1990 oraz 88,6% ilości ścieków w 2000 roku. Należy przy tym pamiętać, że sumaryczna ilość ścieków komunalnych i przemysłowych odprowadzanych do wód lub do ziemi w roku 2003 wyniosła 9 220,1 hm3/a, a zatem ścieki komunalne to zaledwie 14,4% podanej ogólnej ilości ścieków. Warto też zwrócić uwagę na fakt, że spośród 7 896,4 hm3/a ścieków przemysłowych aż 89,2% to wody chłodnicze.

Uwzględniając to, że w roku 2003 liczba mieszkańców w Polsce wynosiła 38 119 000, jednostkowa średnia dobowa ilość ścieków komunalnych, tj. wartość hipotetyczna, wynosiła:

qdsr = [1323,7*106:365]:38119000 = 0,095 m3/Md

W roku 2003 liczba miast wyposażonych w sieć kanalizacyjną wynosiła 876, co stanowiło 99,1% ogółu miast w Polsce, natomiast liczba miast obsługiwanych przez oczyszczalnie ścieków to 95% ogółu miast.

Ludność korzystająca z oczyszczalni ścieków w roku 2003 wynosiła 58,2% ogółu ludności w Polsce, z tym że w miastach odsetek ten wynosił 84,2%. Dane podane przez GUS  świadczą o dynamicznym rozwoju budowy oczyszczalni ścieków w Polsce. Biorąc pod uwagę ogół ludności korzystający z oczyszczalni ścieków, w roku 1995 byto to 41,5%, w roku 1999 - 51,5%, a w roku 2002 - 56,7%. Stan ten jest daleki od zadowalającego, ponieważ liczba ludności niekorzystająca z oczyszczalni ścieków w 2003 r. to:

MNOS = 38119000 - (1-0,582) = 15 934 000

z tego około 2,5 mln mieszkańców w miastach i ok. 13,4 mln mieszkańców na terenach wiejskich. Ta ostatnia liczba to aż ponad 90% ludności zamieszkującej na terenach wiejskich. Dane dotyczące terenów wiejskich nie są w pełni prawdziwe, rocznik statystyczny nie obejmuje bowiem przydomowych oczyszczalni ścieków, które są dość powszechnie stosowane na tych terenach. Według rocznika statystycznego z 2003 roku, procent odsetek ludności korzystającej z oczyszczalni ścieków na terenach wiejskich wynosi zaledwie 16,5% i waha się w przedziale od 8,6% w województwie łódzkim do 36% w województwie zachodniopomorskim.

Rok 80-85 był szczytem w ilości ścieków jaką produkowaliśmy, z czasem ilość ścieków zaczęła maleć, woda stała się towarem, gospodarka działała na odwodach zamkniętych, ludzie zaczęli zakładać wodomierze, średnie zużycie na mieszkanca wynosiło 140-160l a planowano 300-340l. Oczyszczalnie mechaniczne stosowane jako pierwsze, najprostsza metoda oczyszczania ścieków, w Polsce jeszcze spotyka się je, oczyszczlnie chemiczne- ścieki przemysłowe, niedużo ich było. W obecnych czasach coraz mniej oczyszczonych ścieków odprowadzamy, ale nadal odprowadzamy. Należy w przyszłości zamienić oczyszczalnie mechaniczne a biologiczne i modernizować biologiczne.

Rok 2006 scieki przemysłowe i komunalne

2,1km2/rok-ścieki wymagające oczyszczenia:

2,0km2/rok- scieki oczyszczone-0,6 mechanicznie

0,1-chemicznie

0,5- biologicznie

0,8- z podwyższonym usuwaniem miogenów

0,1 - ścieki nieoczyszczone

Specjacje- forma określająca cechę fizyczną, chemiczną danego związku

Specjacja instrumentalna:

Przewodności - identyfikuje wszystko to co jest w roztworze, im większy opór tym więcej jonów, >2000 mikroSimensów- 100% prawdopodobieństwo, że będą z tego skutki gospodarcze, nie wolno jej dawać do systemów wodociągowych, określa ile masz soli w wodzie, przepływ jonów można porównać do przepływu elektronów

NTU- to potencjał obecności cząstek koloidalnych oznaczany instrumentalnie przy pomocy światła. Światło jest na cząsteczkach rozpraszane, tą właściwość wykorzystują mętnościomierze(podstawa efektu tyndala)

NFU- pełna analogia to NTU, jedynie metoda wykonania oznaczen inna- tu występuje emisja światła białego a na osi optycznej odczytujemy światło czerwone 864mm. NFu jest stosowany dla wód bardzo mętnych

Specjacja metodyczna

Barwa wody: można ją określić za pomocą umownego wskaźnika, może być pochodzenia naturalnego(barwa pochodzenia roślinnego)(Pt z sześcioplatynianusodu oznacza nam barwę wody, ale Pt nie ma w wodzie, jednostka mgPt/dm3) i nienaturalnego, za barwe wody odpowiadają taki związki organiczne powodujące zabarwienie wody pochodzące od zw humusowych(Humus- przefermentowane związki celulozopodobne)

Specjacja przez filtrację

Analiza instrumentalne- oznaczeni globalnej ilości danego pierwiastka lub gazu

Elektroforeza- potencjał dyfuzyjny mierzymy dzetametremi- potencjały określające w którym miejscu następuje koagulacja

UV 254- próbkę należy przefiltrować przez sączek o 45mikrom, wodę przefiltrowaną wlać do kuwety o V=1cm3, wstawiamy to do instrumentu które ma światło UV 254, które jest niebezpieczne dla organizmu E^BL, B wspó, L-dorga; 10/T-UV₂₅₄ [mm] T- transmitacja(wartość pochłaniania)

- wody czyste to UV254 nie powinny przekroczyć 1mm

-oznaczenie trwa od 3-4 min

Proces usuwania Fe i Mn z wody - reakcje, czynniki warunkujące, metody .W wodach podziemnych i infiltracyjnych żelazo i mangan w dominującej ilości występują w postaci jonów dwuwartościowych, których połączenia są rozpuszczalne w wodzie. Usuwanie żelaza z wody. Jeżeli chcę uzdatnic wodę to to co mi przeszkadza wytrąć do zawiesin, dlatego też chcąc usunąć żelazo trzeba je utlenić. Istota odżelaziania wody polega na utlenianiu jonów Fe(II) do Fe(III)-0,05mg/dm3 i usuwaniu wytrąconych związków. Do tego konieczne jest spełnienie następujących warunków: zapewnienie hydrolizy związków żelaza, utlenienie jonów Fe(II) do Fe(III), wytworzenie i aglomeracja koloidalnych cząsteczek Fe(OH)₃, usunięcie wytrąconego wodorotlenku żelazowego. Jeżeli żelazo występuje jako Fe(HCO₃)₂, to osad Fe(OH)₃, może być usuwany z oczyszczanej wody w procesie sedymentacji i filtracji - /układ oczyszczania: napowietrzanie → sedymentacja → filtracja pospieszna → dezynfekcja/.Jeżeli żelazo obecne jest również w postaci FeSO₄ to wówczas do układu oczyszczania: /napowietrzanie → sedymentacja → filtracja pospieszna → dezynfekcja/ należy włączyć proces alkalizacji, zapewniający neutralizację H₂SO₄ powstającego w czasie hydrolizy FeSO₄.Czynniki warunkujące proces usuwania Fe z wody: wartość pH i Eh /potencjał oksydacyjno-redukcyjny/, stężenie wolnego dwutlenku węgla i tlenu rozpuszczonego oraz zasadowość wody. Usuwanie manganu z wody. Chcąc usunąc mangan muszę mieć złoże aktywne MnO₂, mamy koloid naładowany ujemnie, mangan na stopniu +2 będzie wiązał 2 minusy i tak przebiega ten proces, jeżeli będzie powżej 250 mg Ca CO3/dm3 i 40 mg Na/dm3 będzie to utrudniać usuwanie manganu. Takie pierwiastki jak Mg+2, Ca+2- mogą przyklejać się do tej warstwy.. Szybkość utleniania manganu dwuwartościowego zależy w dużej mierze od odczynu pH i aby ta szybkość była przydatna do celów technologicznych pH powinno wynosić > 9,5. Aby utleniać mangan w granicach pH dopuszczalnych w wodzie do picia można stosować silne utleniacze. Skuteczną metodą odmanganiania wody jest jej filtracja przez wpracowane złoże filtracyjne, którego ziarna pokryte są dwutlenkiem manganu. Odmanganianie wody w złożu wpracowanym przebiega w wyniku sorpcji katalitycznej. Inne metody usuwania Fe i Mn: Utlenianie w warstwie wodonośnej Wymiana jonowa Sorpcja jonów Mn(II) na wodorotlenku żelazowym Filtracja przez złoże z minerałów Mn

Czynniki utrudniająca uzdatnianie:

-zawartość agresywnego CO2

-obecność w wodzie anoniaku(ok. 10% wód ma amoniak przeszkadzający)

-obecność siarkowodoru

-obecność związków humusowych

-obecność w wodzie domieszek specyficznych

-stężenia radionukleidowe(Kowary, Świeradów Zdrój, Miedzianka)

-podwyższona ilość fluoru(Głuchołazy,Cieplice Zdrój)

Technika uzdatniani wody

-woda musi spełniac pewnośc pod względem biologicznym- to nie znaczy, że woda ma być czysta ale musi być stabilna w czasie dystrybucji

-musi być pewna pod względem sanitarnym

Procesy separujące zawiesinę: służą do usuwania z wody zawiesin

Flotacje- Aby przeprowadzić ten proces należy:- natlenić wodę(przy użyciu saturatora) - doprowadzić wode z domieszkami do układu

Sedymentacja- wydzielenie cząstek o innej gęstości niż gęstośc wody. Każdy układ w którym mogę wydzielić czasteczki, gdzy działa prawo ciężkości cząstki. Prawa opisujące flotację są takie same, jak te które opisuja sedymentacje. A wiec sedymentacja jest także realizowana w flokulatorach

Uzdatnianie wody to układ technologiczny urządzeń następujących po sobie

filtracja-

wydzieleni w polu elektrycznym-

Jak usunąc zawiesinę i pozbyć się drobnoustroi: usuwamy to w procesie dezynfekcji, wiek wody -ile przebywa w rurach woda, powyżej 2 dni to jest już niebezpieczne dla jakości wody, następuje wtórne skażenie, woda w systemie wodociągowym sama może się zanieczyszczać, a dezynfekant chroni przed powtórnym skażeniem

Chloramina to śmierdzący chlor w basenie, woda w basenie musi ulegać wymianie w zależności od ilości osób , na koncówkach powinny być niewielkie ilości śladów chloru 0,05

Podział metod dezynfekcji wody. Fizyczne metody dezynfekcji wody: gotowanie i pasteryzacja wody - stosując odpowiednią temperaturę i czas ogrzewania wody można uzyskać odkażenie wody. promienie ultrafioletowe - skutecznie niszczą mikroorganizmy tylko podczas naświetlania wody promieniami UV, ale nie zapobiegają wtórnemu rozwojowi bakterii w sieci wodociągowej. stosowanie ultradźwięków - stwierdzono, że przy dużych natężeniach następuje niszczenie organizmów. Chemiczne metody dezynfekcji wody. Dezynfekcja wody metodami chemicznymi polega na dawkowaniu do niej silnych utleniaczy, takich jak: chlor(nie wystarczy go tylko wsypać, należy go wymieszać z wodą, znać stężenie i czas kontaktu z dezynfekantem), podchloryn sodowy, dwutlenek chloru, chloraminy(musze dawać większe stężenie, chloramina jest gazem), O₃, brom i jod.

Czynniki warunkujące skuteczność chemicznych metod dezynfekcji; Skuteczność dezynfekcji chemicznej zależy od wielu czynników takich jak: - liczba i rodzaj mikroorganizmów w oczyszczanej wodzie, - skład fizyczno-chemiczny dezynfekowanej wody /pH/, - rodzaj i dawka /stężenie/ środka dezynfekującego, - czas działania środka dezynfekującego, - odporność mikroorganizmu, - siła bakteriobójcza dezynfektanta /zdolność do penetracji przez błonę komórkową niszczonego organizmu i zdolność niszczenia/.Parametry oceny skuteczności dezynfekcji:-współczynnik C(stężenie dezynfekanta)T(czas kontaktu z wodą) /iloczyn pozostałego środka dezynfekującego i czasu kontaktu zapewniającego usuniecie 99,9% cyst i wirusów/- uzyskanie wymaganej wartości CT zapewnia właściwą dezynfekcję. -stała k - określa wpływ czasu i dawki na skuteczność dezynfekcji. Wartości k są wyznaczone dla poszczególnych dezynfektantów i mikroorganizmów.-prawo Chicka-Watsona - określa szybkość destrukcji mikroorganizmów.

Zalety i wady ozonowania. Zalety - ozon jest bardzo silnym utleniaczem i dezynfektantem. Jest stosowany w oczyszczaniu wody jako czynnik dezynfekujacy lub jako utleniacz. Skutecznie niszczy bakterie i wirusy /skuteczniej od chloru/.Wady - trzeba stosować duże dawki ozonu zapewniające uzyskanie niezbędnego pozostałego stężenia ozonu w wodzie.- mała trwałość ozonu jako dezynfektanta, a więc niebezpieczeństwo wtórnego rozwoju bakterii w sieci wodociągowej.- duże koszty wytwarzania ozonu /zużycie energii/.- ozon ma działanie korozyjne-konieczność wykonania instalacji z materiałów odpornych na korozję.- cała instalacja do ozonowania musi być szczelna- ozon w większych stężeniach może być niebezpieczny dla organizmu ludzkiego /dopuszczalne stężenie ozonu w powietrzu 0,1 mg O₃ /m³ powietrza/.- w pomieszczeniach do ozonowania /ozonowniach/ muszą być zachowane szczególne warunki BHP i p.poż.

Uboczne skutki dezynfekcji.Środki chemiczne stosowane do dezynfekcji mają dużą siłę dezynfekującą i utleniającą. Działają na związki organiczne i nieorganiczne. Wszystkie silne utleniacze powodują tworzenie ubocznych produktów utleniania /UPU/. Produkty utleniania nieorganicznych komponentów wody najczęściej nie pogarszają jakości wody w sensie zdrowotnym. Natomiast produkty reakcji związków organicznych są różne i wiele z nich ma znaczenie zdrowotne.. Dlatego utleniacze /dezynfektanty/ należy dawkować do wody po wcześniejszym usunięciu z niej związków organicznych. Stąd utlenianie chemiczne powinno być ostatecznością i stosowane jedynie wówczas, gdy zawodzą inne procesy. Parametry technologiczne procesu utleniania powinny być ustalone, dla oczyszczanej wody indywidualnie, podczas badań technologicznych, gdyż jakość i skład chemiczny uzdatnianej wody jest podstawową informacją do ustalenia najbardziej bezpiecznego sposobu dezynfekcji wody.

---