Logi- urządzenia służące do pomiaru prędkości statku, pomiar polegał na zmierzeniu w sekundach czasu potrzebnego dla przemieszczenia się odcinka o znanej długości zaznaczonego na burcie statku

Log Walkera- licznik obrotów wskazuje zasadniczo przebytą drogę w milach morskich . Porównując jego wskazania o kolejnych godzinach możemy znaleźć prędkość statku w węzłach.

Oś ziemi- średnica ziemi wokół której odbywa się jej ruch obwodowy

Bieguny - końce osi obrotu Ziemi a jej powierzchni wyznaczające punkty zwane biegunami ziemskimi - północny BN i południowy Bs

Równik - dzieli ziemię na dwie półkule pn i pd

Szerokość geograficzna- jest to długość łuku południka wyrażona w mierze kątowej liczona od równika do równoleżnika danego punktu

Długość geograficzna- długość łuku równika ( lub dowolnego równoleżnika) wyrażona w mierze kątowej liczona od południka zerowego do południka danego punktu.

Różnica szerokości- jest to długość łuku dowolnego południka wyrażona w mierze kątowej zawartego między równoleżnikiem punktu początkowego a równoleżnikiem punktu końcowego

Różnica długości - długość krótszego łuku równika( lub dowolnego równoleżnika wyrażona w mierze kątowej zawartego między punktem wyjścia i punktem końcowego drogi

Mila morska- w nawigacji jako jednostkę odległości na powierzchni kuli ziemskiej przyjęto milę morską , zarówno Mm jak i kabel (kbl= 0,1Mm) oraz węzeł (1w=1Mm/1h)są jednostkami dopuszczonymi do stosowania w żegludze. W obowiązującym układzie SI nie mają jednak swoich symboli- stad stosuje się symbole zwyczajowe

Mila morska jest to odległość równa długości łuku południka ziemskiego odpowiadającego różnicy szerokości geograficznej ∆ϕ= 1^\. Do obliczania jej długości można przyjąć ziemię jako kulę. Ponieważ długość równika wyrażona kątem wynosi 360⁰ x 60^\ = 21 600^\ (minut łukowych) jedna mila morska jest więc równa 1/21600 części średniego obwodu ziemi.

1Mm= 1852,2m

Mila lądowa- wynosi 1609,3m

Kabel- jest równy jednej dziesiątej mili morskiej i wynosi 185,2

Węzeł- jest jednostką prędkości przy której okręt w ciągu jednej godziny przebywa drogę równą jednej mili morskiej

1w = 1Mm / 1godzina

Kompas magnetyczny - jest przyrządem wskazującym kierunek w oparciu o działanie pola magnetycznego ziemi. Działa ona na zasadzie ustawienia się układu magnesów poziomych umieszczonych pod różą kompasową , zgodnie z kierunkiem przebiegu sił pola magnetycznego ziemi. W wyniku działania tych pól układ magnesów rózy kompasowej nie wskazuje kierunku południka rzeczywistego ( geograficznego) ale kierunek południka kompasowego .wskazania kompasu magnet. Róznią się zatem w stosunku do kierunku rzeczywistego o poprawkę kompasu - dewiację - wywołaną przez pole magnetyczne okretu oraz o poprawkę wywołaną przez pole magnet. Ziemi(deklinację).

Żyrokompas- jest urządzeniem wskazującym kierunek w oparciu o zachowanie stałego kierunku w przestrzeni przez oś wirującego zyroskopu. Oś główna zespołu żyroskopów wskazuje kierunek południka. Żyrokompas ma swoja poprawkę ∆Ż.

KŻ- kąt zawarty pomiędzy północną częścią lini N - S żyrokompasu a płaszczyzną symetrii okrętu

NŻ- kat zawarty pomiędzy pn. częścią linii N-S żyrokompasu a linią namiaru( łączącą obserwatora z namierzanym znakiem )

Izodynama- linia łącząca punkty o jednakowej wartości natężenia pola magnetycznego

Izogona- linia łącząca punkty o jednakowej deklinacji

Agona- linia łącząca punkty o zerowej deklinacji

Izoklina- linia łącząca punkty o jednakowej inklinacji

Aklina- równik magnetyczny

Deklinacja magnetyczna- osiąga największe wartości w rejonie biegunów, gdy igła magnetyczna znajduje się między biegunem geograficznym a magnetycznym, deklinację magnet. Liczy się od pn części południka rzeczywistego (Nrz) na wschód i na zachód od wartości 0⁰ - 180⁰

KM- jest to kąt zawarty pomiędzy pn częścią lini N-S magnetycznej a dziobową częścią linii symetrii okrętu- jest wyrażany w systemie okrężnym podziału horyzontu obserwatora

NM- jest to kąt zawart pomiędzy pn częścią lini N-S magnetycznej a linią namiaru- jest wyrażany w systemie okrężnym podziału horyzontu obserwatora

Dewiacja kompasu- magnetycznego jest to kat zawarty pomiędzy północną częścią południka magnetycznego i północną częścią południka kompasowego jest (+) gdy południk kompasowy jest odchylony na wschód od południka magnetycznego i (-) gdy na zachód. Dewiacja nie powinna wynosić więcej niż 10⁰

KK- jest to kat na płaszczyźnie horyzontu obserwatora , zawarty pomiędzy północną częścią południka kompasowego a dziobową częścią linii symetrii okrętu.; liczony w systemie okrężnym podziału horyzontu obserwatora

NK- jest to kąt zawarty między pn częścią południka kompasowego a linią namiaru , jest on wyrażany również w systemie okrężnym

SPOSOBY OKREŚLANIA DEWIACJI

W związku z istnieniem dewiacji magnetycznej kompasu magnetycznego przeprowadza się na okręcie następujące zabiegi:

-kompensację dewiacji kompasu:

-określanie dewiacji kompasu:

- kontrolę dewiacji kompasu.

KOMPENSACJA: dewiacja polega na wyeliminowaniu oddziaływania na rózę kompasu sił pola magnetycznego okretu przez wprowadzenie sił pola magnetycznego o działaniu przeciwnym. Stosuje się do niej korektory z żelaza miękkiego oraz magnesy kompensacyjne umieszczone w szafce kompasu lub na niej

• dla okrętów nowo wybudowanych:

• po zakończeniu remontu:

• po przeprowadzonej demagnetyzacji:

• przy zmianie rodzaju ładunku, szczególnie ładunku róznych postaci stali, blach i tp.

• Po kolizji:

• Po uderzeniu o przeszkodę:

• Po silnych wstrząsach kadłuba, np. strzelaniu z dużych kalibrów artylerii okrętowej

• Każdorazowo po stwierdzeniu wystąpienia dużej wartości dewiacji kompasu

Kontrola dewiacji- polega na systematycznym sprawdzaniu aktualnej wartości dewiacji na danym kursie, w określonym miejscu i czasie

IALA- morski system oznakowania

Cel: system odnosi się do wszystkich stałych i pływających znaków ( innych niż latarnie morskie, światła sektorowe nabiezniki świetlne, stawy latarniowce i duże pławy nawigacyjne),służących do wskazania

1. bocznych granic torów wodnych

2. naturalnych niebezpieczeństw i innych przeszkód jak np. wraki

3. innych rejonów lub objektów ważnych dla marynarzy

4. nowych niebezpieczeństw

rodzaje znaków

1. znaki boczne ( wskazują one prawą i lewą stronę toru wodnego)

2. znaki kardynalne - stosuje się dla wskazania w jakim kierunku kompasowym od zanku znajuduje się żeglowna woda

3. znaki odosobnionych niebezpieczeństw- wskazują że wokół odosobniobnego niebezpieczeństwa o ograniczonej wielkośi znajduje się żeglowna woda

4. znaki bezpiecznej wody- wskazują że dookoła tej pozycji woda jest żeglowna np. znaki osi toru wodnego

5. znaki specjalne - stosuje się nie jako pomoc nawigacyjna lecz dla wskazania rejonu lub objektu o których informuja odpowiednie dokumenty i publikacje nautyczne

Cechy charakterystyczne znaków- w nocy ( barwa i rytm światła), w dzień ( kolor, kształt, znak szczytowy)

Opis znaków bocznych w regionie A

Znaki lewej strony

Kolor: czerwony

Kształt: (pław) walcowy , kolumnowy, lub drązkowy

Znak szczytowy( jeżeli jest): pojedynczy czerwony walec

Światło ( jeżli jest):

Barwa: czerowna Rytm: dowolny (inny niż w głównych torach)

Znaki prawej strony

Kol. - zielony

Ksz. - (pław): stożkowy, kolumnowy lub drążkowy

Znak szcz. -(jeżeli jest) - pojedynczy zielony stożek wierzchołkiem do góry

Światło ( jeżeli jest) - barwa (zielona) rytm dowolny ( inny niż głównych torach)

Główny tor w prawo

Kolor: czerwony z jednym szerokim zielonym poziomym pasem

Kształt: (pław): walcowy kolumnowy lub drązkowy

Znak szczytowy(jeżeli jest): pojedynczy czerwony walec

Światło(jeżeli jest): barwa (czerwona) rytm(błyskowa złożone)

Główny tor w lewo

Kolor: zielony z jednym szerokim czerwonym poziomym pasem

Kształt (pław) stożkowy kolumnowy lub drążkowy

Znak szczytowy (jeżeli jest): pojedynczy zielony stożek wierzchołkiem do góry

Światło(jeżeli jest): barwa zielona rytm(błyskowe złożone)

---