80. Polityka dynastyczna Kazimierza Jagiellończyka.
Kazimierz oparł stosunek dynastii do państwa na zupełnie nowych podstawach, zarówno w Polsce jak i na Litwie. Przy pomocy oddanych sobie kierowników polityki polskiej, zaczął Kazimierz wprowadzać w życie program czysto dynastyczny, polegające na wywalczeniu dla strony polskiej i dynastii jagiellońskiej nabytków, pozwalających na zaopatrzenie królewskich synów w liczny majątek. Punktem wyjścia dla tych dynastycznych planów stały się prawa dziedziczne, wniesione przez królową Elżbietę jako jedyny posag swemu małżonkowi. Stały się one aktualne po śmierci Władysława Pogrobowca. Dotychczas polityka polska, idąca po linii rozwijającej się i w Polsce zasady elekcji, zwalczała oparte na dziedziczności prawa dynastii habsburskiej, i tak w Czechach, jak i na Węgrzech, opierała się na woli narodu i na zasadzie wyboru króla. Zasada dziedziczności musiała z konieczności doprowadzić akcję polską do konfliktu ze stronnictwami w obu krajach. Uniknięto tego w Czechach przez kompromis z Jerzym z Podiebradu, i właśnie to odchylenie polityki jagiellońskiej od zasady dziedziczności przyniosło jej w Czechach sukcesy. Jednak ta zasada na Węgrzech spotkała się z niepowodzeniem, gdyż nie zyskała ona poparcia ze strony możnych i być może dla tego, iż próbowano stosować ją bezwzględnie. Celem Kazimierza było osiągnięcie tronu czeskiego dla jednego ze swych synów. W czerwcu 1469r. sejm czeski zwołany do Pragi obrał Władysława Jagiellończyka następcą Jerzego, z tym, że Jerzy będzie sprawował władze dożywotnio, ale że Władysław będzie niezwłocznie koronowany. 22 III 1471r. nastąpiła śmierć Jerzego, wówczas sejm, 27 V obrał królem czeskim Władysława, który w Krakowie, 16 VI zaprzysiągł 19 artykułów gwarantujących prawa i przywileje Czech, utrzymanie kompaktów i porozumienie z Rzymem; 21 sierpnia koronowano w Pradze Władysława na króla Czech. Ten krok doprowadził do konfliktu zbrojnego z Maciejem Korwinem. Zjazd ołomuniecki zakończył 8-letnie zmagania wojenne miedzy Korwinem, a Jagiellonami. Cele jakie przyświecały królowi polskiemu w czasie trwania tych walk to uzyskanie dla synów swoich spadku po Habsburgach. Wyniki dalekie były od wartości poniesionych ofiar. Próba węgierska zakończyła się klęską, akcja czeska doprowadziła do rezultatu połowicznego. Tragicznie przedstawiały się losy Śląska, na który drugi raz w swoim życiu wkraczał Kazimierz , by zdobywać go nie dla Polski lecz dla Czech.
Kazimierz był typem zachowawcy, ustępującego tylko wobec konieczności, ale nie mającego celowego programu zmian i starał się je póki można powstrzymywać. Dążył usilnie do zbierania ziem w Polsce i na Litwie pod bezpośrednią swą władzę, za granicami państwa dla swych synów. W walce o nabytki dynastyczne zużyty też został ten wielki zapas energii i króla, i państwa, który wielu współczesnych monarchów zużyło na reorganizację państwa.