Abraham i Izaak
Wstęp
O Ojcu Abrahama, człowieku imieniem Tare niewiele zapisano w księgach kanonicznych. Imię (hebr. Terah) znaczy tyle, co “kozioł skalny”. Był synem Nachora i miał trzech synów: Abrama, Nachora i Arana. Mieszkał w Ur i był bałwochwalcą.
Mówią o nim jednak apokryfy. To, co mówią nie musi być prawdą, jednakże nie można wykluczyć, że tkwi w nim ziarno prawdy.
Chodzi tu o dwa dokumenty z kręgu literatury qumrańskiej. Pierwszy z nich zwany Apokalipsą Abrahama, spisany w hebrajskim lub aramejskim oryginale najpóźniej w I wieku po Chr. Księga ta mówi, że Tare nie tylko był bałwochwalcą: trudnił się bowiem wyrobem posążków mezopotamskich bożków, był sługą ich kultu. W tym wypadku zapewne szczególnie kultu bożka księżyca Nannar-Sin, którego ośrodkiem było Ur. Abrama zaś pomagał mu w warsztacie.
Podobno były to bożki z wyglądu bardzo dobroduszne, czasem nawet zabawne - takie brodate gnomy z wyłupiastymi oczyma, wypukłymi brzuchami... Ale archeolodzy odkryli również masowe groby ludzi, którzy nie zeszli ze świata śmiercią naturalną. Zabito ich w obrzędzie religijnym, posążki kłamią zatem swą dobrodusznością
Abram, widząc z jednej strony kruchość i znikomość owych fabrykowanych wspólnie z ojcem posążków bóstw, z drugiej zaś strony idące przez nie zło (ofiary z ludzi) - zwątpił.
Kiedy zaś był w rozterce, Objawienie Pana zaczęło iść do niego przez świat. Patrzył na niebo i gwiazdy, na słońce i księżyc, na wszelkie stworzenia - dziwił się. Świat zaś wskazywał poza siebie, ale Abram nie wiedział, kto to mógł być. Wiedział tylko tyle, że nie ma już przy nim babilońskich bóstw. I wtedy Abram zaczął się modlić to tej jednej wielkiej Obecności idącej poprzez świat.
Inny apokryf zwany Księgą Jubileuszów, dużo wcześniejszy, bo pochodzący z II wieku przed Chrystusem twierdzi, że Abram spalił w Ur świątynię bóstw i wraz z ojcem musiał uchodzić z miasta, ścigany gniewem jego mieszkańców.
Czy to prawda - nie wiadomo.
Abram przechodząc przez Egipt daje swoją żonę na dwór faraona, utaja swe małżeństwo, aby zachować życie. Trapiony plagami faraon dochodzi do sedna sprawy, zwraca Sarę i wyprawia ich w drogę. Potem targuje się o ocalenie dla Sodomy i Gomory. Z Sary przychodzi na świat ukochany syn Izaak.
Przeczytaj - Rdz 22,1-19
Kiedyś w młodości Abram widział w Babilonie krwawe ofiary składane z ludzi. Te obrazy musiały teraz wrócić, tkwiły pod czaszką. Odstąpił od mezopotamskich bożków w przekonaniu, że są pustką i fałszem. A teraz Ten, któremu zawierzył, każe zabić i położyć na ofiarnym stosie syna Obietnicy, syna Zawierzenia, syna Nadziei. Wszystko. Kiedy bowiem opadnie nóż, Abrahamowi nic nie pozostanie.
Zanim Bóg wstrzymał nóż, dokonała się rzecz inna: objawiła się wielka, ukryta i niespodziewana wspaniałość Abrahama. Bóg go kusił. On potrafił to kuszenie złamać, zerwać w ten sposób zasłonę z prawdziwego oblicza Boga.
Wbrew całemu światu i wbrew sobie zaufał i zawierzył do końca, nie wiedząc co dalej. I to było jego zwycięstwo, gdyż okazało się, że Bóg naprawdę jest Bogiem. Że nie może chcieć śmierci, mroku i pustki. Że nie może zabić wiary, nadziei i miłości. Że nie może zawieść.
Przyjdzie taki czas, kiedy ktoś inny będzie dźwigał na barkach drzewo - to Jezus Chrystus. Bóg nie odpiął z drewna swego Syna. Gdyż trzeba było, aby to Bóg dotknął śmierci i pustki, mroku, aby ocalić zawierzenie, nadzieję i miłość - żywot świata.