88.SYSTEMY PRAWA KARNEGO I PROCEDURY KARNEJ NA ZIEMIACH POLSKICH PO 1918 ROKU.

Podstawowymi źródłami prawa karnego w Polsce do 1932 roku były:

1. na ziemiach byłego zaboru austriackiego ustawa karna austriacka, która był pewną przeróbką kodeksu z 1803 r. dawnej Franciszkany

2. ziemie byłego zaboru pruskiego- kodeks karny niemiecki z 1871 r. ze zmianami wprowadzonymi przez władze polskie

Kodeks Tagancewa i Fojnickiego- to formalne osiągnięcia szkoły klasycznej w prawie karnym. Uważano, że kodeks karny rosyjski stał na wysokim poziomie. Po rewolucji 1905 zmieniono część przepisów- poprawiono pozycję religii. Rewolucja edyktem październikowym wprowadziła tolerancję religijną. W 1912 zniesiono całą część o zdradzie głównej i zrobiono ją bardziej nowoczesną. Kodeks Tagancewa w niewielkim zakresie obowiązywał. Był oparty na nowoczesnych rozwiązaniach. W ramach specyfiki odnosił sie do robót zamknięcia w twierdzy. Był charakterystyczny dla Rosji. W 1913 Królestwo Polskie zostało zajęte przez wojska państw centralnych, doprowadziło to do tego, że kodeks karny z 01.05.1915 stał sie obowiązujący w całości z uwzględnieniem zmian dotyczących specyfiki. Zastąpiono to prostymi karami: kara śmierci, domu karnego, aresztu, kara pieniężna. Rosyjski kodeks został wprowadzony decyzja okupanta. Jak pojawiło się odnowione państwo polskie to chciano rozciągnąć na nie kodeks z 1863. Twórcą tej idei był Stanisław Car.

Postępowanie w sprawach karnych normowały początkowo zaborcze ustawy procesowe:

1. rosyjska ustawa postępowania karnego z 1864

2. austriacka ustawa o postępowaniu karnym z 1873

3. niemiecki kodeks p. k. z 1877

Kodeks p. k. z 19.03.1928 obowiązywał od 01.01.1929. Jednocześnie wydano nowe przepisy o postępowaniu doraźnym

---