ŚRODKI POETYCKIE

1.

O, miasto! cóż są twoje częstokroć pałace?

Łzami dobrych zlepiane ubogiego prace.

2.

Nie - ty nie wiesz o tym, nie zgadujesz wcale,

Ile mych przeznaczeń lgnie do twojej dłoni,

Kiedy ją wbrew słońcu odwracasz niedbale,

By chłodniejszym wierzchem- ulżyć zgrzanej skroni.

3.

Niedostępna ludzkim oczom, że nikt po niej się nie błąka,

W swym bezpieczu szmaragdowym rozkwitała w bezmiar łąka,

Strumień skrzył się na zieleni nieustannie zmienną łatą,

A gwoździki spoza trawy wykrapiały się wiśniato.

4.

Na twoje przyjście Zefir skrzydłoruchy,

Miękko usłane rzuciwszy pieluchy,

Lata po łąkach uciesznym powiewem,

Igrając płocho i z liściem, i z drzewem.

5.

Z dymem pożarów, z kurzem krwi bratniej

Do Ciebie, Panie bije ten głos;

Skarga to straszna, jęk to ostatni,

Od takich modłów bieleje włos.

6.

To- wrzask wody obdzieranej siklawą z łożyska

I gromobicie ciszy

7.

Powiedział Ben:

„Jest tylko to, co dotknąć nożna palcami”.

Milczeli gderliwie.

Ali skały uniósł na chmury

8.

Ten, w lśniący kryształ włożywszy oblicze,

Wschodnim balsamem złoty kędzior pieści,

Drugi stambulskie oddycha gorycze

Lub pije z chińskich ziół ciągnione treści.

9.

O, dzwony, dzwony, dzwonów huk!

Każdy powietrza nikły atom

Zmienił się w wściekły, głośny dzwon

i skargi swoje wieści światom!

Każdy powietrza atom grzmi,

burz rozpętanych szał rozlewa

I wrzaskiem tysiąckrotnych ech

Ryki potworne znów odbrzmiewa!

10.

Słońce zgasło. O, jak zwinne są i młode

Zmierzchy czerwca, nim w północ głuchą się przesilą.

11.

Nastała noc, spragniona wymian

Plusku na deszcze w półśnie rosy.

Dąb bałwochwalczo wierzy w Tymian,

We wpływ Tymianu - na niebiosy.

---