ROZDZIAŁ 42
MARZENIA - I KOSZMARY -
MOGĄ SIĘ SPEŁNIĆ
We wtorkowy poranek Emily drapała się po plecach po sukience w grochy z krótkim kimonowym rękawem, którą pożyczyła od Hanny i żałowała, że nie mogła po prostu ubrać spodni. Obok niej była wyelegantowana Hanna w kloszowej czerwonej sukience retro oraz Spencer w profesjonalnie wyglądającym, eleganckim kostiumie w prążki. Aria miała na sobie jeden ze swoich normalnych warstwowych dziwacznych strojów - czarną sukienkę-„bańkę” z krótkim rękawem narzuconą na zieloną ciepłą koszulkę, grube, białe rajstopy o splocie w warkocze i szykowne buciki do kostek, które, jak mówiła, kupiła w Hiszpanii. Wszystkie stały w chłodnym, porannym powietrzu na pustym parkingu obok sądu, z dala od medialnej zawieruchy na frontowych stopniach.
- Jesteśmy gotowe? - zapytała Spencer spoglądając na nie.
- Tak. - wyskandowała z pozostałymi Emily. Spencer powoli wyciągnęła dużą torbę na śmieci Hefty, i dziewczyny, jedna po drugiej, wrzuciły do niej różne rzeczy. Aria - lalkę Złej Królowej z „Królewny Śnieżki” ze znakiem X nad oczami. Hanna wrzuciła zmiętą kartę papieru z napisem: Współczuj mi. Spencer - zdjęcie Ali i Iana. Na zmianę energicznie pozbywały się wszystkich materialnych rzeczy przesłanych przez „A”. Ich pierwszym pomysłem było spalenie tego wszystkiego, ale Wilden potrzebował tych przedmiotów jako dowodów.
Kiedy po raz ostatni kolejka doszła do Emily spojrzała na ostatnią trzymaną w rękach rzecz. Był to list, który napisała do Ali krótko po ich pocałunku w domku na drzewie, krótko przed jej śmiercią. Emily wyznawała w nim swoją dozgonną miłość do Ali, i wylewała z siebie każdy skrawek uczucia istniejący w jej ciele. „A” nad słowami napisała: Myślę, że chciałabyś to odzyskać. Z wyrazami miłości, A.
- To chciałabym zatrzymać. - powiedziała miękko Emily, składając list. Reszta skinęła. Emily nie była pewna, czy wiedzą, co to jest, ale podejrzewała, że się domyślają. Wydała długie, udręczone westchnienie. Cały ten czas w jej wnętrzu paliło się maleńkie światełko. Miała nadzieję, że jakimś cudem „A” to Ali, że tak naprawdę nie zginęła. Wiedziała, że to nierozsądne, wiedziała, że ciało Ali znaleziono na podwórku DiLaurentis'ów wraz z unikalnym pierścionkiem Tiffany'ego na palcu. Emily wiedziała, że musi zapomnieć o Ali… ale kiedy zacisnęła palce na swoim liście miłosnym, wolałaby tego nie robić.
- Powinnyśmy wejść. - Spencer wrzuciła torbę do swojego Mercedesa, i Emily wraz z pozostałymi podążyła za nią do jednego z bocznych wejść do budynku sądu. Gdy wkraczały do wyłożonej boazerią sali sądowej o wysokim sklepieniu, żołądek Emily podskoczył. Zgromadziło się tutaj całe Rosewood - jej rówieśnicy i nauczyciele, trenerka drużyny pływackiej, Jenna Cavanaugh z rodzicami, dawne przyjaciółki Ali z drużyny hokeja na trawie - i wszyscy na nie patrzyli. Jedyną osobą, której Emily nie dostrzegła od razu była Maya. W gruncie rzeczy, nie usłyszała od niej ani jednego słowa od piątkowej imprezy Hanny.
Emily opuściła głowę, gdy z grupy policjantów wyłonił wię Wilden i poprowadził je do pustej ławki. W powietrzu wisiało napięcie, zmieszane z zapachami drogich perfum i wód kolońskich. Po kilku kolejnych minutach drzwi trzasnęły. W sali zapadła martwa cisza, gdy woźny prowadził Iana środkiem przejścia. Emily kurczowo zacisnęła dłoń na ręce Arii. Hanna otoczyła ramieniem Spencer. Ian miał na sobie pomarańczowy więzienny kombinezon. Włosy miał nieuczesane, a pod oczami widniały ogromne fioletowe kręgi.
Ian podszedł do ławy. Sędzia, surowy, łysiejący mężczyzna z olbrzymim szkolnym sygnetem na palcu, spojrzał na niego groźnie.
- Panie Thomas, jaka jest pańska odpowiedź na zarzuty?
- Niewinny. - powiedział bardzo cicho Ian.
Przez tłum przeszedł pomruk. Emily zagryzła wnętrze policzka. Kiedy zamykała oczy znowu pojawiały się przed nimi potworne obrazy - tym razem z prawdziwym zabójcą, zabójcą, który był logiczny: Ianem. Emily przypomniała sobie, że widywała tamtego lata Iana, kiedy była gościem Spencer w Rosewood Country Club, gdzie był ratownikiem. Siadywał na na szczycie stanowiska ratownika kręcąc gwizdkiem, jakby nie miał absolutnie żadnych zmartwień.
Sędzia na podwyższeniu pochylił się i wbił wzrok w Iana.
- Panie Thomas, ze względu na powagę przestępstwa oraz wysokie ryzyko próby ucieczki pozostanie pan w areszcie do czasu przedprocesowego przesłuchania. - stuknął młotkiem i założył dłonie. Głowa Iana opadła jeszcze niżej, a jego adwokat pocieszająco poklepał go po ramieniu. W ciągu kilku sekund Ian wymaszerował z powrotem ze skutymi rękoma. Było po wszystkim.
Mieszkańcy Rosewood wstali i zaczęli zbierać się do wyjścia. Wtedy Emily dostrzegła dalej z przodu rodzinę, której nie zauważyła wcześniej. Zasłaniali ją sądowi woźni i kamery. Rozpoznała krótką, szykowną fryzurę pani DiLaurentis i przystojną, podstarzałą, gwiazdorską urodę pana DiLaurentisa. Obok nich stał Jason DiLaurentis ubrany w wyprasowany czarny garnitur i ciemny krawat w szachownicę. Gdy cała rodzina się objęła, wyglądali jakby z ich barków spadł ogromny ciężar… i była w tym też chyba odrobina skruchy. Emily przypomniała sobie, co w wiadomościach powiedział Jason: Niewiele rozmawiam z rodziną. Są zbyt popaprani. Może oni wszyscy czuli się winni, że na tak długo zerwali kontakt. A może tylko to sobie wyobrażała.
Wszyscy ociągali się z odejściem sprzed sądu. Pogoda w ogóle nie przypominała wspaniałego, bezchmurnego jesiennego dnia, który towarzyszył mszy żałobnej za Ali zaledwie kilka tygodni temu. Dzisiaj niebo było zaciągnięte ciemnymi chmurami, sprawiając, że cały świat wyglądał nijako i płasko. Emily poczuła na ramieniu dotyk dłoni. Spencer ją objęła.
- Już po wszystkim. - wyszeptała Spencer.
- Wiem. - odparła Emily oddając uścisk.
Pozostałe dziewczyny też się do nich przytuliły. Emily kątem oka dostrzegła byłysk fleszu aparatu. Już sobie wyobrażała nagłówki gazet: Przyjaciółki Alison są zrozpaczone, ale osiągnęły spokój. W tej samej chwili jej wzrok przykuł czarny Lincoln parkujący przy krawężniku. Czekający kierowca siedział na miejscu pasażera. Przyciemniona tylna szyba była odrobinkę uchylona, i Emily zobaczyła oczy wpatrujące się prosto w nią. Emily rozchyliła usta. Takie błękitne oczy widziała w całym swoim życiu u tylko jednej osoby.
- Dziewczyny. - wyszeptała zdecydowanie odsuwając rękę Spencer.
Pozostałe przerwały uścisk.
- Co? - zapytała zatroskana Spencer.
Emily wskazała sedana. Tylna szyba była teraz zasunięta, a szofer zmieniał właśnie biegi.
- Przysięgłabym, że właśnie widziałam… - wydukała Emily i zamilkła. Pomyślą, że oszalała - wyobrażanie sobie, że Ali żyje było jeszcze jednym sposobem, żeby pogodzić się z jej śmiercią. Emily przełknęła głośno ślinę i wyprostowała się. - Nieważne. - powiedziała.
Dziewczyny odwróciły się i powoli ruszyły do swoich rodzin, obiecując, że później do siebie zadzwonią. Ale Emily, z mocno walącym sercem, pozostała na miejscu, podczas gdy sedan odjeżdżał od krawężnika. Obserwowała, jak rusza ulicą, na światłach skręca w prawo i znika. Krew w jej żyłach zmieniła się w lód. To nie mogła być ona, powtarzała sobie.
A może?
Sedan, kareta, notchback (ang. notch - szczebel, stopień; back - tył) - rodzaj trójbryłowego, zamkniętego nadwozia samochodu osobowego, z wyraźnie oddzielonym przedziałem silnikowym i bagażowym. W okresie od lat 50. do 90. XX wieku był to najczęściej spotykany rodzaj nadwozi samochodowych, obecnie wciąż nadwozie typu sedan uważane jest za klasyczne i eleganckie.
Pretty Little Liars - Unbelievable Nie do wiary
3