Muzyka ludowa
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Armeńscy muzycy ludowi
Muzyka ludowa - jeden z najstarszych przejawów kultury duchowej każdej grupy etnicznej. Miała związek z codziennym i religijnym życiem ludzi. Przetrwała na wsi. W miastach funkcjonują profesjonalne zespoły specjalizujące się uprawianiem muzyki ludowej (śpiew, akompaniament instrumentów ludowych, taniec). Ich występy nadal cieszą się popularnością podczas większych miejskich (lokalnych) imprez masowych i uroczystości.
Muzykę ludową charakteryzuje znaczna wielość wersji, naturalna skłonność do tworzenia wariantów. Lud tworzył własne melodie, ale też przekształcał inne melodie stosownie do własnych wymagań i zależne od możliwości zespołu. Przekazywana była drogą zapamiętywania, a nie zapisu nutowego.
Fryderyk Chopin często umieszczał w swoich kompozycjach zasłyszane na ulicy melodie, tak czyniło też wielu innych kompozytorów
Polska muzyka ludowa łączy się z tańcem, obrzędami i uroczystościami.
Do muzyki ludowej wymyślono instrumenty takie jak: różne dudy, fujarki czy basetle. Muzyka ta charakteryzuje się ludowymi systemami tonalnymi i oryginalnymi rytmami, charakterystycznymi sposobami wykonania i warunkami w których ta muzyka rozbrzmiewa, przekazywana przez tradycje ustną z pokolenia na pokolenie. Jej autentyzm polega na tym, że nie istnieje w zapisie ale w przekazie z pokolenia na pokolenie w postaci świadectw kultury ludowej, zwyczajów i obyczajów, sposobu życia, ubioru, opowieści i przysłów - a więc tego czym żyje lud.
Dlatego właśnie na wsi polskiej mogła powstać
Podobna praca 60%
muzyka o wyrazistym charakterze. Lud miłował muzykę po swojemu i tak ją też kształtował. Stanowiła ona antidotum na ciężką dolę, na trud życie, na żmudną pracę. Rozwijała się różnie w różnych regionach kraju. W regionach górskich muzyka ludowa rozwijała się silniej niż w regionach nizinnych.
Polska muzyka ludowa opiera się głownie na skalach dur-moll i ich odmianach modalnych (lidyzmy w muzyce góralskiej) niekiedy na pentatonice (Kurpie) i skalach wąskozakresowych. W południowej Polsce występują głównie tańce krakowiakowe, w centrum Polski - mazurkowe (mazur, oberek, kujawiak) i polonezowe (chodzony, pieszy, wiwat), w innych regionach polka ( południowo wschodnia i zachodnia Małopolska) tańce góralskie (Podhale), kołomyjka (pogranicze południowo-wschodnie), trójak (Śląsk).
Polska pieśń ludowa jest głównie jednogłosowa (wielogłos na Podhalu i w Pieninach). Istnieją pieśni obrzędowe, liryczne, epickie, religijne, obyczajowe związane z czynnościami (np. pasterskie, kołysanki) i przyśpiewki, a w muzyce instrumentalnej obok form tanecznych i melodii pasterskich - przygrywki związane z obrzędami np. dożynkami, weselem.
Do polskich instrumentów ludowych należą: skrzypce, mazanki, żłóbcoki, dwustrunne basy, maryna, cymbały, dudy, gajdy, kozioł, siesieńki, fujarka, bazuna, ligawka, trombita.
Zapisywanie i zbieranie folkloru muzycznego sięga początku lat XIX w.
Główne zasługi na tym polu - obok O. Kolberga położyli: W. Zaleski, K. W. Wójcicki, Ż. Pauli, J. Ligęza, J. Roger, W. Sierkowski, S. Mierczyński, J. Zborowski, A. Chybiński, Kamieński, Sobiescy i inni
Zespoły ludowe
W Polsce w roku 1949 powstał Państwowy Zespół Pieśni i Tańca "Mazowsze". Jego założycielem był T. Segietyński prowadzony od 1955 roku przez Marię Zimińską - Segietyńską. Jest to zespół który wykonuje opracowane artystycznie pieśni i tańce ludowe, przede wszystkim z regionów Polski centralnej, ale również z Krakowskiego, Podhala i Wielkopolski. Zdobył wielka popularność i odnosi sukcesy na całym świecie; siedziba w Karolinie.
Państwowy Zespół Ludowy Pieśni i Tańca "Śląsk" z siedzibą w Koszęcinie. Zespół został założony w 1953 roku przez S. Hadymę, kierownika artystycznego zespołu. W repertuarze zespołu to głównie folklor Śląska, Podhala i ziemi krakowskiej. Wykonuje polskie tańce narodowe takie jak mazur, kujawiak, oberek, polonez. Zyskał światowe uznanie dla polskiej sztuki i wykonawstwa muzycznego.
