"Śluby panieńskie" Aleksandra Fredry - obyczajowa komedia o narodzinach i zwycięstwie miłości.

"Śluby panieńskie " Aleksandra Fredry jest to próba innego spojrzenia na problem miłości, niż czyniono to w licznych w licznych romantycznych poematach. Dla Fredry miłość powinna kojarzyć się z czymś szlachetnym i prawym, z domowym ogniskiem. Miłość jest więc w jego utworach spokojniejsza, ale za to obustronna i budzi nadzieje na stworzenie mocnej i szczęśliwej rodziny w kraju pozbawionym wolności. U Fredry polityka nie ma wielkiego wpływu na losy zakochanych, ani nie ma większego wpływu na ich życie.

Fredro pisząc "Śluby panieńskie" kierował się teorią o magnetyzmie serc, to znaczy że człowiek może oddziaływać na innych przy pomocy fluidów, jakie emanują z każdego człowieka. Działają one jak magnes na inną osobę. Właśnie ten magnetyzm jest przedmiotem "Ślubów panieńskich". Całość komedii oparta jest na intrydze. Gustaw aby zdobyć serce Anieli udaje zakochanego w innej Anieli i udaje, że chce napisać list. O napisanie tego listu prosi "właściwą" Anielę, aby napisała za niego ten list. Zarazem Albin ma udawać, że kocha Anielę a nie Klarę, do której ma zalecać się Radost. Klara przerażona perspektywą wyjścia za mąż za starszego pana, dostrzega od razu zalety Albina, natomiast Aniela wzruszona żarliwą miłością Gustawa zakochuje się w nim. Efektem tej podwójnej intrygi są podwójne zaręczyny Anieli z Gustawem i Klary z Albinem.

Według Fredry jest uczuciem które nie powoduje wielkich tragedii, ani rozdarć wewnętrznych bohaterów. Według poety do miłości trzeba dojrzeć a nie jest to uczucie "od pierwszego wejrzenia do grobowej deski".

Fredro w "Ślubach panieńskich" odchodzi od romantycznego widzenia miłości i przedstawia swój pogląd na tę sprawę.

---