jointSHE - Tylko mnie poproś do tańca

Znowu wygrzebałam coś z tysiąca folderów mojego komputera i tym razem jest to jeszcze starsze niż inne opowiadania. Napisałam to jeszcze przed ukazaniem sie HPaHBP, ale nigdy nie zdecydowałam się tego umieścić. Dlaczego zamieszczam to teraz? Bo nie boję się morderczej krytyki, jaka na niego spadnie, bo wiem, że od tego czasu, mój warsztat uległ poprawie.
Nie ględzę już i oddaję na pożarcie.
INSPIRACJA: "Tylko mnie poproś do tańca" Anny Jantar
i niech taki będzie tytuł/




Białe, sterylne ściany i ten charakterystyczny odór, który drażni nozdrza bardziej niż nędzne imitacje uczniowskich mikstur. To może być tylko jedno miejsce. Ledwo rozchyliłem powieki, a już ktoś wtoczył w mój umysł informacje, na które tylko na pozór byłem przygotowany.
Misja nie powiodła się.
To wiedziałem.
Panna Granger jest w stanie agonalnym… Umiera.
Mój wzrok pozostał tak samo zimny, ale w środku coś drgnęło. Jakaś głęboko ukryta struna emocjonalna, o której istnieniu sam nie miałem pojęcia. Popatrzyłem w te dobrotliwe oczy, ukryte za połówkami, a które w wyrazie były identyczne, gdy wysyłał nas na śmierć.
Drań.
Potem przymknąłem powieki, by spojrzeć na ten sam pokój pod osłoną nocy. Był tak samo obrzydliwy, ale nie tak obrzydliwy, gdy dodatkowo spoglądałem w ten bezkresny błękit.
Gdzieś na pograniczu przytomności i jej braku, odczytałem u siebie nagłą potrzebę, aby pójść tam gdzie z małej Wiem - To - Wszystko, uchodziło życie.
Była tam, w tak samo obrzydliwym pokoju, sama. Pierś unosiła się, prawie niezauważalnie, a bladość skóry wyraźnie kontrastowała z ciemnością. Była bledsza niż ja za życia.
W tym momencie sam dla siebie byłem wielką zagadką. Coś mnie odpychało, kazało wyjść, ale znalazł się także impuls, który niemal tyranicznie popychał mnie ku niej.
Jej skóra była zimna, zupełnie różna od tej, którą moje palce zdołały poznać podczas tych zakazanych chwil. Kiedyś to zjawisko, którym była, odepchnąłem z pogardą, dzisiaj niemal go pragnąłem.
Wróć.
Rozkazywałem, a moje usta pozostały nieruchome.
Jej umysł jednak zdawał się być opustoszały, jak hogwarckie korytarze, które przemierzała każdej nocy do moich kwater. Tylko echo jej próśb, moje spełnienie i lodowata odmowa, szumiały mi w uszach. Dzisiaj ja prosiłem, chyba pierwszy raz w życiu, a ona milczała. Była niczym bezlitosny kat w tym, co robiła, nawet nieświadomie.
Wróć, Granger.
Po raz kolejny zawołałem w jej wnętrze i jak zwykle z tym samym chłodem, jakim posługiwałem się zawsze. Nawet w takiej chwili nie potrafiłem inaczej.
Nagły impuls i moje usta dotykające jej czoła. Zdałem sobie sprawę jak bardzo jestem słaby.
Wróć.
Nagły odzew, lekki jak powiew wiatru, niemal sparaliżował mój cały układ. Ciche, melodyjne echo zdawało się kłuć mnie jak milion igieł.
Wtedy z ciemności wyłoniła się ona. Biała, mglista, ale rozpoznawalna. Jej oczy, zawsze tak ciepłe, teraz zdawały się być wyblakłe i obce. Dziwnie znajome dźwięki wtaczały się w mój umysł jak głazy. Wtedy nie wiedziałem, że będę nosił ich ciężar, aż do śmierci.

„Ty co garść marzeń mych za nic masz
Za nic masz…”

Zalała mnie fala wspomnień. Ona taka delikatna, prosząca. Ja niemyślący o nikim innym tylko o sobie. Jej łzy spływające po policzkach w takt moich słów. Jej miłość i moja pogarda.
Wróć, Hermiono.

„Coraz bliżej kroki słyszę
Jedną chwilkę jeszcze tylko…”

Wiedziałem, umierała. Powoli. Nieodwracalnie.
To były wyrzuty sumienia, egoistyczne pragnienie ich uciszenia, czy coś więcej? Nie wiem. Nawet gdyby było inaczej nie umiałbym się przyznać sam przed sobą. Na tym polegało moje tchórzostwo.
Hermiono, co mogę zrobić?

„Od krańca świata do krańca
Od piekła do nieba bram
Tylko mnie poproś do tańca
Jakbyś mnie kochał nad życie”

Zawsze o tym wiedziałem. Dlaczego zaczęło mnie to obchodzić dopiero teraz?
Zostań. Jesteś silna. Dlaczego poddajesz się bez walki?

Srebrna mgiełka zafalowała, a każdy jej ruch zdawał się być słodko-gorzkim dotykiem.

„Dobrze wiesz
Wszystko ma kres
Czy boisz się?”

Bałem się, nawet nie wiesz ile razy. Moje słabości były jednak zawsze tylko moimi słabościami, moją tajemnicą i moim wstydem. Przymierzałem różnorakie maski, ale najczęściej tą wykonaną z chłodu, ironii i pogardy. To był czas, aby odrzucić każdą z nich.
Pokonałaś w swoim życiu tak wiele. Mnie również.
Przegrałem, byłem jej ofiarą. Nienawidziłem siebie za to, że dałem się tak łatwo opanować jej osobie. Nienawidziłem świadomości tego faktu, a dzisiaj przyznałem to otwarcie.
Ostatnie cząstki jej istnienia były teraz dla mnie ważniejsze, niż kiedyś cała ona. Za późno zrozumiałem swój błąd.

„Tylko mnie poproś do tańca
W którym się życie zatrzyma…”

Nagle lodowate zimno, ciemność spowita krzykiem i znów odór sali szpitalnej, w której ja na kolanach błagam ją o jeszcze jeden oddech. Odeszła. Odeszła na zawsze, a wraz z nią resztki mojego człowieczeństwa i ostatnia moja słabość.

---